Kep en Rabbit Island

Deze keer heb ik niet tot half vier wakker gelegen, ik had namelijk een deur… Na een ontbijt met, stel je voor: NUTELLA(!!!) ben ik er helemaal klaar voor! Heeft dat even deugd gedaan zeg, een echte ‘stutte met choco’, dat moet van in september geleden zijn! De zon staat hoog aan de hemel en het is alweer snikheet! Ik loop een rondje op zoek naar de plaats waar de bus mij twee dagen geleden heeft gedropt. Vandaag wil ik immers richting ‘Kep’ gaan om daar nog twee nachtjes door te brengen (mss wel eens in hetzelfde hotel! :-D) Terwijl ik langs de staten wandel komt er plotseling weer een wild blaffende hond op me afgelopen, het reeds aanwezige zweet begint nu nog sneller te stromen! Ik negeer hem en wandel gewoon verder, maar het beest blijft blaffen en loopt me ook nog enkele seconden achterna. Ik herinner me dat ik ongeveer een week geleden tegen Kim zei dat de honden hier een stuk rustiger waren dan in Europa. Ze lopen wel overal rond en ze kijken wel eens naar je, maar geen enkele die echt op je afkomt. Wel, laat het mij zo stellen: dat gold voor Vietnam, NIET voor Cambodja!!! Hebben ook de honden hier nog trauma’s overgehouden aan het pol pot regime, ik weet het niet, maar dit is al de derde op twee dagen tijd die zo agressief doet! Plotseling ben ik erg blij dat ik ben ingeënt tegen rabiës!! Soit, ik kan ontsnappen aan het gekke beest, boek mij een ticketje en zit ongeveer een uurtje later op de bus richting Kep! Ik stap uit aan ‘Kukuluku guesthouse’ die weer een eindje uit het centrum ligt. Maar deze heeft een eigen strandje en belangrijkst van al: van hieruit kun je de zonsondergang zien!! :-) Kep is ook nogal uitgestrekt, alles ligt hier ongeveer in één lange straat die best wel nog even van het kleine centrum verwijderd is. Ik neem er een bed in de dorm, huur een fiets, geef mijn laptop af (voor in de safe) en trek er op uit! Ik heb gisteren gezien dat hier een natuurpark is en dat zou ik natuurlijk graag even van dichtbij willen zien. Ik begin te fietsen en merk meteen dat ik dit niet meer gewoon ben!! Het is ook een bijzonder slechte fiets, niet gelogen!! De ketting is nog roster dan mijn haar en het ding heeft maar één rem die, als je hem gebruikt, ervoor zorgt dat je met een harde snok tot stilstand komt en er bijna een whiplash aan overhoudt! De brommer van gisteren was toch wel veel beter!! Na vijf minuten trappen ben ik volledig buiten adem, als dan ook nog eens blijkt dat ik naar boven moet om bij het natuurpark te raken geef ik het op, stap af en wandel al hijgend verder.
Een paar minuten later kom ik bij een kotje met een wachter aan. Ik vraag hem of ik in het natuurpark mag en dat blijkt geen probleem te zijn (mits 1 dollar entree). Ik bekijk de kaart en hij licht me toe dat ik volledig rond het park kan wandelen, wat ongeveer twee uurtjes duurt. Ik zie echter ook lijntjes die naar binnen wijzen, wat aantoont dat je er ook echt ‘in’ kan trekken ipv saaitjes er rond te lopen. Ik wil avontuur verdikke!!! Als ik erachter vraag trekt hij zijn neus op en schudt zijn hoofd ‘difficult’ zegt hij. Als ik vraag waarom het ‘difficult’ is moet hij zoeken naar woorden, ik help hem een beetje en suggereer dat het is omdat het omhoog gaat, steil is? Hij knikt hevig van ja en toont het ook nog eens met zijn hand. Ja maar jaaaaaaaa, makker!! Weet deze kerel wel met wie hij hier te maken heeft?? Deze jongedame heeft dus wel de hoogste berg van Zuid-Oost Azië overwonnen hé!! En de Pinnacles niet te vergeten! Genoeg saaie vlakke landschappen gehad, waar zijn die beklimmingen??! Tijd voor avontuur! (Ja we gaan het puffen na vijf minuutjes op de fiets nu even volledig terzijde laten, ok? Dank u!). Met een brede glimlach knik ik en trek vervolgens het park in. Ik maak nog een korte stop bij een restaurantje waar ik een fruitsalade verorber voor wat extra vitamientjes en mijn watervoorraad aanvul, dan ben ik er helemaal klaar voor! Ik heb de indruk dat ik helemaal alleen in het park ben. Het is best raar om hier tussen al die bomen in mijn eentje te lopen, maar ik ben vastbesloten om hier deze namiddag rond te trekken! Het lijkt wel alsof de mensen geen oog meer hebben voor de jungle als de zee in de buurt is…. Boe! Flauw! Gelukkig ben ik er nog, om dit stukje natuur te voorzien van wat bewondering! Ik passeer enkele ‘viewpoints’ waar ik een mooi overzicht heb over de stad en de zee. Bij de eerste wegwijzer zie ik een heleboel kleine bordjes. De ene wijzen gewoon verder naar de hoofdweg en plaatsen die daarlangs te bereiken zijn en enkele andere borden wijzen in de richting van de begroeiing en tonen dus wandelpaden die effectief in de jungle gaan, het pad gaat inderdaad héél steil omhoog… Ik besluit om nog een eindje door te lopen en eerst naar het grootste uitzichtpunt te wandelen, daarna zie ik wel. Als ik daar toekom staat er een pijltje naar een waterval die slechts een honderd meter verder ligt, ik besluit er deze ook nog bij te nemen, maar kom van een ‘droge reis’ terug. Niets waterval, geen spettertje water zelfs. Tenslotte besluit ik om nog verder te wandelen naar de ‘summit’. Dat is meestal de basis. Wanneer ik een bocht omsla staat er plotseling een vent in mijn zicht. In eerste instantie ervaar ik dit als een verrassing omdat ik helemaal niet gedacht had hier nog mensen tegen te komen, dus schrik ik even. Maar direct erna besef ik dat het perfect normaal is en vind ik het fijn te weten dat ik toch niet de enige ben!! We slaan kort een babbeltje en dan wandel ik door, tot er plotseling een belletje gaat rinkelen. Ik draai me om en vraag hen van waar ze komen. ‘The Netherlands!’… Natuurlijk! Dat accent valt niet te verbergen :-D We wandelen samen verder tot de summit en daar scheiden onze wegen, ik keer terug om toch nog inwaarts te trekken en zij wandelen verder rond het park. Mijn doel is om bij de ‘sunset rock’ te komen. Daar moet je een mooi uitzicht hebben, kan niet anders. Deze is echter wel nog twee kilometer wandelen, voornamelijk klimmen waarschijnlijk… Ik denk terug aan de pinnacles die 2,5 km waren en waar we 3,5 uur over deden… Binnen die tijd is het echter pikdonker. Dit kon natuurlijk nooit zo hard zijn als de pinnacles en ik zie wel hoe ver ik raak! En hup, op mijn sandalen trek ik het woud in. Het eerste stuk gaat inderdaad steil omhoog, het zweet stroomt, mijn ademhaling flipt! Maar na een kwartiertje heb ik het wel weer onder controle en gaat het wandelen vlot. Ik steek er behoorlijk wat vaart achter want ik wil mijn doel bereiken en hier weg zijn voor de zon ondergaat! De wegeltjes zijn smal en bij elke stap blijft er een spinnenweb aan mijn lijf kleven! Jakkes! Wanneer ik me vooroverbuig om een tak te nemen zie ik een hele horde muggen rond mijn benen zweven!! Aaaaargh!!!! De bloeddorstige krengen zijn weer op jacht!!! Met een ongekende snelheid grijp ik naar mijn deet en spuit er op los!! De schade blijft beperkt tot 2 beten! 2 teveel, maar kom… Ik stap weer stevig voort en wapper voortdurend met een tak voor mij uit, kwestie van de spinnenwebben toch al te vernietigen voor ik erdoor zou lopen. Het werkt…. Zo ongeveer voor 50 procent. Maar kijk, dat is trekken in de natuur hé! Ik ben vuil, ik ben bezweet, ik stink en ik hang vol met onzichtbare spinnenwebben. Zolang er hier geen groot exemplaar voor mijn neus verschijnt, kan ik daar allemaal nog mee leven! Ik stap een heel eind door en kom zowel bij het noordelijk uitzichtpunt, als het westelijk uitzichtpunt om vervolgens weer bij een reeks wegwijzers te komen die mij uiteindelijk de weg naar de ‘sunset rock’ wijzen. Hij is niet veraf meer!! Ik had mezelf nog een half uur gegeven voor ik zou terugkeren, maar kijk, missie geslaagd!! Ik moet mij nu zelfs ongeveer op de top bevinden want er hangt een bordje met een pijltje naar beneden als opschrift: ‘Probably exactly the top’ :-D Alles wat ik daarnet geklommen heb, moet ik nu afdalen. Er staat een bordje met ‘steepy’. Ik vraag me even af welk uitzichtpunt dat precies is, maar als ik twee keer bijna op mijn snoet val tijdens het afdalen begrijp ik dat het slaat op de steilheid van de afdaling… Ik besef dat ik hier heel voorzichtig moet gaan zijn want als ik nu mijn voet verstuik dan ben ik gescheten! Ik grijp de ene boom na de ander waar ik me stevig aan vasthoud. En even later kom ik dan eindelijk bij mijn welverdiende ‘sunset rock’ terecht! Het uitzicht is inderdaad de moeite waard en waarschijnlijk nog veel meer als het effectief zonsondergang is… Zolang ga ik hier echter niet blijven! En na enkele fotos daal ik verder af. De weg gaat zigzag naar beneden, maar je kan ook voor de shortcuts kiezen en gewoon recht afdalen… Ik twijfel eventjes maar gezien mijn elegante ‘slipperkunde’ besluit ik toch maar de lange zigzag weg te nemen. En zo kom ik een half uurtje later veilig en wel (afgezien van het feit dat ik bijna verkeerd afsloeg én de blaffende hond die weer op me afkwam(!!)) terug bij het begin. Tevreden en voldaan over het feit dat ik toch maar weer mijn doel bereikt had en er nog eens een mooie trekking op had zitten, fietste ik vermoeid terug naar het hotel waar een heerlijke frisse douche mij verloste van al het vuil, zweet en spinnenwebben.
Als ik terug beneden kom vraag ik vriendelijk naar mijn laptop. Het kereltje wijst naar de computer die beschikbaar is voor de gasten. Hij begrijpt me duidelijk verkeerd, ik herhaal nog eens mijn vraag. Het rekje waarop hij deze middag lag is leeg… de twee jongens kijken elkaar verward aan. Mijn hart staat even stil. Ik herhaal op ietwat hardere toon dat ik deze middag mijn laptop afgegeven heb, dat men mij verzekert had dat hij ‘safe’ was. Ze vallen uit de lucht. ‘One moment please’ komt er uiteindelijk uit. De ene kerel verlaat de balie en loopt van de ene kant naar de andere kant, hij spreekt al het personeel aan en loopt tenslotte naar boven. Ik voel de paniek zo opborrelen… ‘dit kan niet waar zijn, dit kan niet waar zijn… Ik ga uit mijn dak gaan, ik ga zoooo hard uit mijn dak gaan’. De andere kerel staat er onbeholpen en ongemakkelijk bij. Hij weet duidelijk niet hoe zich te gedragen. Enkele minuten later komt iemand anders van de staf eraan. Duidelijk een persoon die hier wat meer leiding heeft. Op rustige en zelfzekere toon vraagt hij of hij me kan helpen. Of hij me kan helpen??? Precies of hij weet niet wat er aan de hand is??? ‘Yes you can!’ zeg ik hard en ik herhaal de situatie. Op dezelfde rustige en zelfverzekerde toon antwoord hij dat er geen probleem is dat hij die wel vind voor mij. Zijn manier van doen irriteert me en hitst me nog meer op. Ik ga weer in de aanval terwijl hij achter de bar kruipt, sleutels uithaalt en vervolgens met een brede zelfvoldane glimlach mijn laptop tevoorschijn tovert. De spanning valt van mijn schouders en ik haal opgelucht adem. Met een nerveus glimlachje bedank ik hem en meld toch even dat ik wel ongerust was door de reactie van deze gasten want dat deze computer mij wel veel waard is. Beetje beter communiceren met elkaar adviseer ik hem. Maar blijkbaar zijn deze kerels nieuw en mogen ze nog niet van alles op de hoogte zijn…Blablabla…‘When you give something in Kukuluku it is save’ glimlacht hij. Ik blijf zijn houding toch net ietwat arrogant vinden. Maar soit, mijn laptop is terecht! FIEUW! Drama vermeden!

Na een korte rustpauze spring ik weer op de fiets en waag mij in het pikkedonker om in het centrum iets te gaan eten. Straatverlichting blijkt hier een optie, geen verplichting!! Gelukkig krijg ik af en toe licht van de guesthouses langs de weg en de passerende brommers. Ik sla af naar een baantje die langs de zee loopt, daar zijn een reeks restaurantjes, maar ik ga toch liever nog wat verder. Aan de ene kant de zwarte zee (nee niet ‘de’ zwarte zee) aan de andere kant bomen en hier en daar een huis… Ook af en toe wat verlichting, vergezeld van een regenbuitje. Ik fiets dapper door, met een hart die net een tikkeltje sneller slaat dan gewoonlijk, tot ik plotseling de bocht om sla en in volledige duisternis terecht kom… Je ziet geen hand voor ogen… Ik zie zelfs niet waar het volgende stuk baan terug verlicht is… Tot zover mijn dapperheid, in een fractie van een seconde heb ik mijn kar…euh fiets gekeerd om in volle vaart de verlichting terug op te zoeken!! Dan maar één van de vorige restaurantjes!!
Na een welverdiende pizza keer ik terug naar de hostel waar ik de rest van de avond doorbreng. Voor mij even geen donkere straten meer!

Mijn laatste dag in Kep breng ik niet ter plaatse door, maar op het paradijselijke ‘Rabbit island’. Na een ontbijtje brengt de tuktuk mij naar de overzetplaats. Onderweg pikken we ook nog Timo op. Een eind de dertig Finse vent die in Bangkok woont er werkt. Hij moest op congres naar Phnom Penh en pikte meteen nog een weekendje Kep mee! Waarom ook niet? :-)
De zon zit nog diep verscholen in het wolkendek, hopelijk komt ze vandaag nog tevoorschijn! Het wordt tijd om mijn kleurtje weer wat bij te schaven ;-)
Na een half uurtje op de boot komen we toe op het eiland. Langs de hele kustlijn staan grote mooie palmbomen. Het water is helder en er staan heel wat tropische houten bungalows. De achtergrond wordt gevuld met een heldergroen regenwoud. Overal lopen er kippen, kuikens, honden en katten die zich hier blijkbaar ook wel in hun sas voelen. Ik plof me neer op één van de vele platforms en neem mijn boek bij de hand. Timo gaat eerst even rond het eiland wandelen. We spreken af om deze middag samen iets te eten.
Dit is puur relaxen! Beetje lezen, beetje rusten, effe afkoelen in de zee, nog een beetje lezen,… En toch hou ik dit niet super lang vol. Na een uurtje besluit ik om ook maar te gaan wandelen. Ik drapeer mijn sarong rond mijn lijf en ga op stap! De weg leidt mij door het groen en komt af en toe uit op verlaten stukjes strand. Op sommige plaatsen wandel ik langs de plaatselijke bevolking. Hun ‘nederzetting’ bestaat uit niet veel meer dan een paar hutjes waar de meesten volop aan het werk zijn en enkele beesten die hier ook vrij rondlopen (varkens, kippen, honden…). Blijkbaar hebben ze hier ‘zeewier’ plantages. Wat ze daar precies mee doen weet ik niet, maar je ziet in het water inderdaad bepaalde delen die met touwen en plastic flessen zijn afgebakend.

Na een half uurtje wandelen kom ik Timo tegen. Hij is moeten terugkeren omdat hij niet verder raakte. Ik ben benieuwd hoe ver ik het schop en stap verder. Het zou mogelijk moeten zijn om het hele eiland rond te wandelen maar een bepaald deel zou zo begroeid zijn dat je eigenlijk zelf een weg door het struikgewas moet banen. We zullen zien!! Ik raak in elk geval al een stuk verder dan hij en spring over de lage rotsen die langs het strand liggen. Normaal gaat de weg van het strand terug in het struikgewas, maar hier is er inderdaad geen duidelijke weg meer. Ik kom langs een ouder koppel en vraag hen of ze nog verder raken. De man haalt zijn schouders op en zegt dat hij denkt dat het hier ophoudt. ‘C’est fini’ herhaalt hij tegen zijn vrouw. (Fransen…kom je hier echt ook ooooooveral tegen!!) Fini? Denk ik bij mezelf. Dat zullen we nog wel eens zien. Ik glimlach en passeer. Ik loop nu volledig langs het water. Het struikgewas ingaan is geen optie meer. Veel bewandelbaar land is er ook niet. Enkel wat stenen, bomen en de zee. Ik beslis om verder te ploeteren door het water. Het wandelen gaat op die manier een stuk moeizamer, maar ik zou toch zo graag weer mijn doel bereiken en rond het eiland geraken! Mijn legging, die al opgerold was, is ondertussen al voor de helft nat. ‘Loopt ze daar nu weer met een legging??’ Ja ik weet het, maar anders wrijven mijn billen tegen elkaar en dan ligt mijn huid open!
Intussentijd heeft de zon de strijd met de wolken gewonnen en begint ze langzaam maar volop tevoorschijn te komen. Wat ervoor zorgt dat het hele tropische plaatje nog mooier tot zijn recht komt! De begroeiing gaat nu steeds verder het water in waardoor er helemaal geen stukjes ‘strand’ meer zijn om op te wandelen en je steeds dieper in het water terecht komt. Ik doe een poging om toch inwaarts te gaan en baan mij een weg door het struikgewas. Aan de vuilte te zien moeten hier duidelijk wel mensen langs geweest zijn! Ik moet erdoor geraken, dat kan niet anders, als anderen het kunnen, ik ook dan! Ik kruip onder takken, blijf hangen aan doornen en kom uiteindelijk terecht bij een stuk die zo vies en modderig is dat ik mijn wandeling moet staken. Ik zie ook nergens nog iets dat op een pad lijkt en als ik hier wegzak of verdwaal, dan ben ik helemaal de Jos (En dat ben ik eigenlijk al!). Wanneer enkele muggen zich ook nog eens gaan tegoed doen aan mijn bloed, hoef ik niet lang meer na te denken en keer ik mijn kar! Ik probeer nog even te zien of ik er niet langs het water kan geraken, maar als ik hier uitglijd en mijn camera wordt nat, mja…. Dat is het niet waard! Een beetje teleurgesteld druip ik dan maar af. Dju, mission failed! Ik kijk ertegenop dat ik nu dit hele stuk nog moet terugwandelen. Ik zal misschien wel even veel kilometers gewandeld hebben als wanneer ik het eiland had rondgewandeld, maar dat had op zich veel meer voldoening gegeven! Tja, niets aan te doen. De ‘c’est fini fransen’ hebben dan blijkbaar toch mijn voorbeeld gevolgd en komen net aan wanneer ik terugkeer. Ik moet hen meedelen dat het deze keer echt wel FINI is! Ze doen nog een poging maar ook zij keren na enkele minuten terug. Ondertussen is het middag en heb ik een ongelofelijke honger! Het wandelen door het water en de warmte hebben mij uitgeput. Ik kan niet snel genoeg terug bij af zijn!

Wanneer ik een klein uurtje later eindelijk arriveer zit Timo nog geduldig te wachten om iets te eten. Ik bestel mijn eten en spring vervolgens meteen de zee in. Heeeeeeeeeeeerlijk!!!! Wat doet dit deugd zeg!! Timo volgt mijn voorbeeld. Het is een vriendelijke man, maar toch ook een raar typetje. Hij heeft een scherpe stem en spreekt met een accent die mij soms aan de fransen doet denken. Hij werkte nog als freelance journalist en trekt van de meest bizarre dingen fotos (waaronder mij). Dit alles in combinatie met zijn fijne blonde haar en felle lichtblauwe ogen zou het de perfecte psychopaat kunnen zijn... En daar gaat mijn fantasie weer!!! :-D Hij doet me denken aan een acteur die ooit dergelijke rol vertolkte, maar ik kan niet op zijn naam komen. Hoe dan ook, hij is wel aangenaam gezelschap voor vandaag. Ik vul de namiddag met afwisselend lezen, zonnen en zwemmen. ‘Het echte vakantiegevoel’ zou Kaat zeggen :). Oorspronkelijk vond ik het jammer dat ik hier toch niet een nachtje doorbreng, zeker wanneer ik boven Kep een ongelofelijk donker en dik wolkendek zie. Het gedonder is tot bij ons te horen! Maar beetje bij beetje trekt de hele zooi ook onze kant uit. De zon wordt opgeschrokt door de wolken en de zee wordt onrustig. Ik ben klaar om terug te keren! Om vier uur gaat de boot en ondertussen is het ook zo laat. We hebben ons deeltje zon gehad voor vandaag! We klauteren één voor één al stuntelend in de boot (niet gemakkelijk zonder ladder of steiger!!) en zetten koers naar het vasteland. Op naar het onweer! En alsof dat nog niet duidelijk was krijgen we halverwege de trip een gigantische douche! Het water valt met bakken uit de lucht! Ik doe mijn rugzak zijn regenvestje om, maar heb er echter geen voor mezelf. Ik ben nat tot op het bot! Als ik aan land kom kan ik mijn kleedje gewoon uitwringen. Waar is die warme douche?? Oh ja thuis! We kruipen terug in de tuktuk en worden elk bij ons eigen hotel afgezet. Ik stel me tevreden met een koude douche en wat verse warme en vooral droge kledij!! Ik besluit om me deze avond niet meer in het donker te wagen en blijf gewoon in de guesthouse. Als ik ‘meneer zelfzeker’ om mijn laptop vraag weet hij deze keer echter niet zo vlot waar hem te vinden… De zelfzekerheid van gisteren is nu ver te zoeken. Ik besluit om rustig te blijven. Hij loopt ongemakkelijk weg en weer en belt uiteindelijk naar zijn collega. Ik wijs hem de plaats aan waar ik deze morgen mijn laptop zag verdwijnen en dan vind hij hem. De triomfantelijke glimlach ligt op mijn gezicht deze keer!
Ik passeer de baas (fransman, voor de verandering) die zijn nieuwe vrouwelijke personeelslid aan het voorstellen is aan een koppel gasten. Ze spreekt echter geen woord engels en begrijpt er dus duidelijk ook geen snars van. Ze glimlacht wat ongemakkelijk. Als de vrouw vraagt of ze gaat kuisen antwoord de baas: ‘These?? No these is for the reception’. These?? Denk ik meteen. Dit is geen voorwerp oetlul, dit is een persoon!! Zijn manier van doen en het feit dat er elke dag verschillende (local) meisjes, gehuld in handdoek, uit zijn kamer (die ligt in de slaapzaal) komen geven mij niet bepaald een positief beeld van deze vent. Als hij praat lijkt hij ook een mettrailette (of hoe schrijf je dat??) die afgaat. Het is een bizar figuur, ondanks het feit dat hij de ventilator naast mijn bed hersteld heeft, ligt hij me niet echt. Het is mooi dat hij deze mensen werk verschaft, maar wat ze ervoor moeten doen, dat wil ik liever niet weten. Een knappe jonge cambodiaanse, die geen woord engels spreekt of begrijpt, achter de receptie zetten….? Lijkt mij geen professionele zet, maar soit… Wie ben ik?

De rest van de avond breng ik door in de hostel. Ik computer een beetje, eet een gevulde franse crêpe, (her) ontmoet er een nederlands meisje die ik in noord vietnam leerde kennen en maak zo ook kennis met een koppel Belgen die een jaar op reis zijn.

Kep zit er alweer op voor mij. Morgen keer ik terug naar Phnom penh waar ik twee dagen uit trek om de stad te bezoeken!

Liefs
Ge’kep’te Joke

Kampot

Om acht uur dertig gaat de wekker. Eindelijk eens iets langer slapen dan anders, maar nog steeds véél te vroeg! Ik maak me op mijn gemak klaar, met als gevolg dat ik al snelwandelend naar het busstation moet gaan! De rugzakken wegen loodzwaar en het is op dit uur van de dag al behoorlijk warm in Phnom Penh!! Vers gedoucht of niet, het zweet loopt alweer langs mijn gezicht! Ik kom echter meer dan tijdig aan! Ik zit als één van de eersten op de bus en even later komen er nog een pak andere toeristen mij vervoegen. Naast me zit Emilie, een Frans meisje die ondertussen al bijna haar zes maanden reizen achter de rug heeft! Ze gaat haar laatste maand tegemoet en wil echt niet naar huis… Zal ik me ook zo voelen binnen zes maanden? :-) We babbelen een tijdje en doen daarna een poging om te slapen. Uiteraard, wat had ik gedacht, worden de busritten in Cambodja ook vergezeld door vreselijk dramatische karaoke clips (Laos deja vu!)!! Ik meen het, er is tot nu toe nog geen enkele Aziatische taal die niet op mijn zenuwen werkt!! Ik vind het een verschrikkelijk geluid!!! Hun klanken zijn scherp en kort en klinken ofwel als gejank ofwel als gescheld! Ik hou er NIET van!!!

Na vier uur in slaap dommelen en wakker worden, wrikkelen en op zoek gaan naar een tevergeefse goeie slaappostitie komen we eindelijk aan in Kampot. De paar keren dat ik wakker was en door het venster keek werd ik beloond met prachtige uitzichten!! Mooie frisgroene rijstvelden, met hier en daar tropische palmbomen en op de achtergrond karstrotsen! Mijn eerste indruk van de Cambodjaanse natuur is positief! Ik vind het hier alvast prachtig! Méér van dat! Zou Cambodja mijn topper worden tijdens deze reis…? We will see! :-)

Als we nog in de bus zitten komen er al enkele ventjes op de ruit tikken: ‘where you go, where you go??’. Dezelfde vraag wordt me gesteld als ik uit de bus stap. Ik doe teken dat ze me even met rust moeten laten. Ik ben nog een beetje verdoofd door de busrit (die maken me altijd zooo moe!) en voel dat mijn lichaam echt een beetje rust tekort heeft. Mijn drukke schema laat misschien toch zijn sporen achter. Het wordt alvast chillen vandaag! Ik ben van plan om naar ‘Bodhi Villa’ te gaan, een guesthouse die me aangeraden werd door een meisje die ik ken. Het zou er super relax zijn! Het ding ligt echter wel eventjes uit het centrum, dus ik ben verplicht om met één van de mannetjes mee te gaan in een tuk tuk. Twee dollar is de prijs, maar ik wil één dollar. ‘Ok motorbike’ zegt er eentje en wijst naar een jong kereltje. Voor ik het weet zit ik achteraan op de brommer met mn twee rugzakken en nog eentje tussen de benen van mijn chauffeur. Wat ben ik toch een pakezel!! De guesthouse ligt inderdaad een heel stuk uit het centrum… Wanneer ik er even later arriveer merk ik dat het idd heel erg chill is. Het ligt langs de rivier en heeft in totaal een drietal te verhuren ruimtes
:-D De ene is een bungalow op het water, met slechts drie wanden en volledig open zicht op de rivier (iedereen die voorbij vaart kijkt dus lekker binnen J), de andere is een rooftop bungalow, same same but different en de laatste ruimte is een slaapzaal. Na enig getwijfel kies ik uiteindelijk voor de bungalow op het water. Die ligt een beetje afgelegen en ik hou wel van het gedobber. Dit is inderdaad, volledige rust! Ik vul mijn namiddag dan ook door gewoon lekker lui te relaxen. Beetje lezen, beetje internetten, beetje op mijn bed liggen en naar buiten kijken en zwaaien naar de lachende mensen die voorbij passeren. Ik heb er ook een huisdier bij gekregen! Een soort gecko, ongeveer 20 centimeter lang, groen met felle oranje stippen. Ik doop hem ‘Fons’ en als hij de insecten weghoudt mag ie blijven vannacht! :-D (Deskundige schoonbroer, wat zou Fons kunnen zijn voor reptiel??)

Ik besluit om toch nog even de stad in te gaan om iets te eten en na een verfrissende douche wandel ik naar buiten. Ik veronderstel dat ik wel snel iemand met een brommertje ga tegenkomen die mij naar het centrum kan brengen. Niets is echter minder waar… Veel brommertjes passeren, maar geen eentje die mij aanbiedt om mee te gaan… Waar zijn ze toch als je ze écht nodig hebt??? Ok, dan wandel ik wel gewoon verder, ik vind vast wel iemand. Het is ondertussen echter pikdonker en de straat waarin ik wandel is amper voorzien van verlichting… Met een klein hartje en mijn vingers rond mijn zakmes gekneld trotseer ik de donkere stukken. Alsof dat nog niet genoeg is komen er ook eventjes twee blaffende honden op mij af! Gewoon doorlopen joke, kijk ze niet aan, gewoon rustig doorlopen. Ze blijven van hun tap maken en lopen een paar minuten achter me aan (het kunnen ook seconden geweest zijn, maar op zo’n moment duurt alles erg lang!). Tenslotte geven ze op en keren ze terug. Pfieuw!! In de verte zie ik een drukkere straat en meer verlichting. Ik zet moedig door en hoop nog steeds op een brommertje. Ik herken de brug waar we over gereden zijn en wandel nu een heel eind door. Op het plannetje in de LP staan geen straatnamen dus het is echt zoeken. Ik ga op mijn gevoel af en na 1u15 wandelen ben ik eindelijk in het centrum!! En er valt eigenlijk geen bal te beleven!! De straten zijn heel rustig en er zijn ook niet zo super veel toeristen. Er is geen enkele buurt waarvan je echt kan zeggen: ok dit is the place to be! Ik besluit om morgen naar een guesthouse te komen die iets meer in het centrum ligt en stop tenslotte bij een restaurantje aan de rivier waar een bandje aan het optreden is. Er zitten heel wat oudere mannen met jonge cambodiaanse vrouwen… Dit plaatje zie ik steeds meer de voorbije dagen! Saigon was er ook een topper in… Ik heb er mijn bedenkingen over, maar ach ik kan er toch niets aan doen, leven en laten leven zeker? Omdat het eten te duur is naar mijn goesting kies ik voor een fruitsalade met yoghurt en een heerlijke ijskoffie (ben ik sindskort verslaafd aan geraakt!). Ik hang in de zetel van het restaurant; luister naar het bandje en dokter mijn verdere route door Cambodja uit.

Om half tien besluit ik terug te gaan naar het hotel en weet langs de baan een brommer op te scharrelen (nu ga ik eeeeecht niet terug wandelen!). Wanneer hij een straat te vroeg afslaat word ik even ongerust. Ik probeer hem duidelijk te maken dat het eentje verder is, maar hij zegt gewoon al knikkend de naam van de guesthouse. Enkele seconden later slaat hij af en komen we in de juiste straat terecht :-) Het was gewoon een shortcut! Soms ben ik een beetje te wantrouwig en op mijn hoede denk ik…

En zo zit ik in mijn bungalow, op het water met twee gordijnen die mij afscheiden van de rivier. Best wel spannend eigenlijk! Ik hoop toch dat er mij vannacht niemand komt verrassen :-) Geen mens, maar liefst ook geen dier!

Die gedachten zorgen ervoor dat ik zo ongeveer tot half vier, om de vijf seconden mijn ogen open!! Deze bungalow is top ‘by day’, maar niets voor mij ‘by night’!! De schijtluis in mij komt naar boven en mijn fantasie neemt er een loopje mee!! Gedurende de eerste twee uur slaap ik met het licht aan. De wind is behoorlijk opgekomen en de speelt volop met de twee gordijnen die mij moeten afscheiden van de buitenwereld. Plotseling begin ik mij ook af te vragen of er misschien krokodillen in de Mekong zitten??? Maar als ik denk aan de mensen die ik er vandaag in zag zwemmen wordt dat wilde idee snel de kop ingedrukt. Bij elk geluidje, bij elk beetje water die te hard tegen de onderkant klotst schieten mijn ogen open. Ok, dit is niets voor mij! Toch niet in mijn eentje! Had er nu iemand bij me gelegen dan was dit een zalige nacht geweest, maar ik heb teveel fantasie en dat speelt nu niet in mijn voordeel. Eventjes bedenk ik om stiekem naar de rooftop bungalow te glippen, of misschien, als er een nachtwaker is, hem te vragen of hij aub gewoon naast me wil komen liggen? Of zou er in de dorm nog een bed vrij zijn? ‘NEE NEE NEE!! Je hebt dit gewild, je gaat er nu blijven ook! Geen getrunt!’ denk ik. Ik besluit om het licht toch uit te doen. Nu kan ik perfect door de gordijnen kijken, die eigenlijk volledig hun functie missen aangezien ze meer weg en weer wapperen dan iets anders. Ik blijf toch vinden dat ik hier bijzonder open en bloot lig, ook al heb ik mijn pyama aan…
En uiteindelijk rond half vier wint de vermoeidheid het van de angst en val ik als een blok in slaap….

Als ik mijn ogen terug open doe straalt de zon, lig ik nog steeds in mijn bed en is alles in orde :-) Wat had ik ook gedacht…? Na een ontbijtje raap ik mijn spullen samen en ga voor de zoveelste keer op rij gaan veranderen van accommodatie! Ik heb de voorbije week nog geen 2 nachten op dezelfde locatie doorgebracht… Al stuntelend kruip ik wederom achterop een brommertje en laat mij afzetten bij een guesthouse in het centrum. De kamer is in orde, ik drop er mijn gerief, ga een motorbike regelen en scheur eventjes later door de straten van Kampot! Er zijn enkele bezienswaardigheden hier in de buurt die makkelijk met eigen vervoer te bereiken zijn. En het is heerlijk om hier met een brommertje rond te rijden!!! Ik vind mijn weg gemakkelijk en stop eerst bij de Tek Chou falls. Een plaatsje langs de rivier, die voorzien is van tal van overdekte platforms waar de locals vaak komen picknicken. Niet zo veel bijzonders, maar best een mooie omgeving. Terwijl ik op een grote rots een koekje eet komt een kleine jongen een paar meter van mij zitten. Als ik hem er ook eentje aanbiedt verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en komt hij het snel halen. Zalige kids hier! Zo snel content!! :-)

Ik rij terug naar het centrum waar ik een stop maak voor de lunch. Omdat ik niet kan kiezen bestel ik zowel een baguette chicken als een bord met fruit. Daarna zit ik uiteraard propvol! Terwijl ik zat te wachten op mijn eten krijg ik bezoek van de Amerikaan die ik daarnet in de hostel leerde kennen. Een oudere vent die zich hier is komen vestigen en volop geniet van elke ochtend wakker te worden en zich af te vragen waar hij vandaag eens goesting in heeft! Hard genoeg gewerkt, tijd om te genieten nu! En gelijk heeft ie! Hij was met zijn fietsje om gas-pulletjes geweest, had ze in zijn mandje gelegd en was een andere winkel binnen gegaan. Een paar seconden later schrok iedereen zich te pletter door twee gigantische knallen!!! Zijn gas-pulletjes waren ontploft en de bodem van zijn mandje was daarbij verdwenen :-D :-D Mega grappig!!!

Ik zet mijn tocht verder en ga nu in de richting van ‘Kep’, een stadje aan de zee. Onderweg zou ik wat grotten moeten kunnen vinden en al bij al lukt me dat vrij snel! Ik laat de hoofdweg achter me en sla een zijstraatje in. Hier bestaat de baan uit rood grind en zit ik volop tussen de lokale bevolking! Het is ronduit prachtig!!! De rijstvelden zijn fluogroen, palmbomen torenen er hoog bovenuit, koeien grazen ertussen en heuvels in de verte maken het plaatje compleet!! Cambodja lijkt mij steeds meer te veroveren, want ook de mensen hier zijn een stuk vriendelijker en vrolijker dan de voorbije maand! Kinderen zwaaien en roepen van ver ‘Hellooooooooooo!!’ en ook volwassen kunnen hier weer glimlachen! Zowel ouderen als jongeren! En ik kan je zeggen: it totally makes my day!! Het is gewoon heerlijk om een glimlach te krijgen en te schenken van of aan een wildvreemde! Het verwarmt je hart zo ontzettend! Wat mis ik dit toch in Europa!! Als je bij ons lacht naar iemand die je niet kent, dan denken ze dat je kierewiet bent!! :-D En zeggen dat deze mensen nog niet zolang geleden door de hel gegaan zijn! Al mijn respect!

Na enige tijd op brommer begin ik het rijden toch al aardig te beheersen! Het gaat al een stuk vlotter, de snokjes zijn steeds minder, ook bochten gaan beter en de snelheid gaat een beetje omhoog (neee ik overdrijf niet, ik blijf voorzichtig! Beloofd!). Heerlijk, zo’n ding! Pas op, straks schaf ik mij nog ene aan als ik terug in België kom! Nog een reden om mijn rijbewijs uit te stellen ;-)
In de namiddag kom ik aan in ‘Kep’. De blinkende zee rust onder de stralende zon. Het is overal behoorlijk rustig en ik maak een stop aan het strand voor een verfrissende plons! De temperatuur zit hier makkelijk boven de 30° (Wat? Bij jullie niet? Ah jammer zeg…;-)) en het frisse water doet deugd! Wanneer ik de zee in wandel word ik toegeroepen door een stel lawaaierige lokale vrouwen die een eindje verder in het water zitten. Ze zwaaien enthousiast, lachen en roepen ‘hallo’. Ze hebben allen hun kleren nog aan en ik vermoed dat mijn weelderige bikiniboezem hun aandacht moet getrokken hebben want ik liep hier toch al een tijdje rond voor ik in de zee ging. :-) Ook wanneer ik een tijdje later mijn kleedje aandoe en daaronder mijn broekje uitdoe om terug in mijn slip te kruipen word ik nauwlettend in de gaten gehouden door een stelletje vrouwen die op het muurtje zitten. Ze giechelen erop los en kijken ongegeneerd toe hoe ik me omkleed! Ik vind het best grappig, maar voel nu toch wel wat stress om zo behendig mogelijk mijn onderbroek weer aan te doen, zodat ze niet toevallig een stukje van mijn kont te zien krijgen. Dat zou waarschijnlijk tot algehele hilariteit leiden! Ik slaag in mijn missie en werp hen nog een brede glimlach toe.

Toen ik daarnet uit de zee kwam en mij stond af te drogen liet een prikkerig gevoel mij even weten dat ik met mijn lompe poot in een rode mierennest stond! Als een gek huppel ik naar de zee waar ik snel mijn voet in het water steek! Het prikt langs alle kanten! Dan nog wel net de voet die al onder de muggenbeten en opengekrabde wondjes zit!! Doeme! En om te bewijzen dat ik geen ezel ben (want die stoot zich geen twee keer) zet ik ook mijn andere voet eventjes later nog eens in een kolonie mieren… Jap, ik ben nog steeds even elegant!

Ik besluit om de terugtocht aan te vatten en kruip op mijn brommer. Het gaat nu echt heel vlot! Ik begin het goed gewoon te worden. Ik snor voorbij een brommertje met vier mensen, die mij wat later, met een big smile, weer voorbij snorren. Zie je, zo snel rijd ik nog niet hé :-) Op de terugweg ga ik nog even op zoek naar het ‘secret lake’. Ik had deze op de kaart zien staan en wou er toch nog even langs. Daarvoor moet ik weer de hoofdbaan verlaten en het platteland door. En ook hier krijg ik weer hetzelfde scenario. Kinderen die van heel ver soms hysterisch hallo roepen of keihard zwaaien en glimlachende cambodjanen met hun koeien die van het veld komen. Ik kom even niet meer bij wanneer ik twee stemmetjes ‘hallo’ hoor roepen en wanneer ik opzij kijk, alleen twee kleine lachende kinderhoofdjes boven het water van een vijvertje zie uitsteken. Hilarisch!! Die mensen leven hier gewoon zooooo in de natuur! De max!
Door al die afleiding vergeet ik natuurlijk af en toe op de baan te letten… En aangezien ik nu ‘off road’ rijdt kom ik heel wat putten en stenen tegen!! Dat zorgt af en toe eens voor een ferme bonk of een wup in de lucht! Op de weg focussen joke, op de weg focussen! Het lijkt een heel eind en ik stop eventjes om mijn kaart bij de hand te nemen. Nog vooraleer ik hem open plooi wordt mijn aandacht getrokken door een man die staat te roepen en met zijn hand teken doet ik de richting waarin ik sta. ‘Secret lake??’ Vraag ik. En hij knikt enthousiast van ja! ‘Thank youuuu!!’. En daar gaan we weer. Het is behoorlijk druk, in die zin dat de mensen (en hun koeien) waarschijnlijk net allemaal terug komen van het werk en dus langs dezelfde weg lopen als ik. Wat later kom ik dan eindelijk bij het grote meer terecht. Mooi plaatje! Het ligt inderdaad wel goed verstopt! Ik vraag me af wat het verhaal hier rond is? Ik schiet nog wat foto’s en maak tenslotte rechtsomkeer. Wanneer ik een dik half uur later terug in mijn hostel kom ben ik ronduit VUIL! Een combinatie van zweet en (vééél) stof die ik onderweg op me kreeg. Ook mijn ogen hebben hun deel gehad en staan een beetje rood van alle vuiltjes die zelfs onder mijn zonnebril raakten! Een douche heb ik wel verdiend!
Een uurtje later ga ik samen met mijn boek gaan eten. Ik nestel me in een Frans restaurantje en bestel daar ‘hummus’ met broodreepjes en dan nog eens noodles met kip. Ik hoor de man achter de bar herhalen: ‘first hummus and then noodles??!’ gevolgd door een gefluit a la ‘ja wadde!’. Ik hef eventjes mijn hoofd op en lach. En dan begin ik me af te vragen of het echt zoveel is?? Het is natuurlijk wel de tweede keer vandaag dat ik twee dingen bestel! Maar ah wat, ik heb het verdient! En wat blijkt: ik krijg het bijna allemaal op ook! Ware het niet dat de noodles net iets pikanter waren dan gepland… Wanneer ik dan ook bijna mijn tweede halve liter water naar binnen heb en mijn lippen volledig in brand staan geef ik het op. Ik heb mijn best gedaan, het bord is zeker voor meer dan de helft leeg!
De straten liggen er weer ontzettend verlaten bij. Je zou denken dat hier geen mens leeft, of dat het een spookdorp is. Maar als ik de Amerikaanse man mag geloven is het hier heel veilig en leven de mensen gewoon met het komen en het gaan van de zon. S’morgens zijn ze al vroeg uit de veren en s’avonds liggen ze snel in hun bed. Hij zat daarnet nog even bij mij in de hostel om een babbeltje te slaan. Het zat me een dilemma: ofwel naar huis gaan en in zijn hangmat liggen ofwel nog naar het centrum gaan om een stuk cake te eten?? Wat een tweestrijd!! Talking about the good life!!! ;-) Hij heeft dan toch maar besloten om in zijn hangmat te gaan liggen.

Morgen ga ik richting ‘Kep’ om daar twee nachten door te brengen en te genieten van zon, zee, strand en natuur!

Liefs
Schijtluis Joke

Welcome to Cambodja!!

Lieve iedereen, het is al een hele tijd geleden en ik moet eerlijk toegeven: ik kan niet meer volgen!! Vietnam heb ik ondertussen al achter mij gelaten, maar ik heb nog geen enkel verhaal gepost! Ik moet ze eigenlijk ook nog bijna allemaal schrijven… Daarom heb ik beslist om nu gewoon verder te gaan vanaf Cambodja. En jullie de verhalen van Vietnam tegoed te houden! Ik zal proberen om nu dagelijks mijn perikelen bij te houden zodat ik niet meer wanhopig achterop raak! Of dat zal lukken is nog een vraag, maar de intentie is er in elk geval! Ik reis nu momenteel ook alleen, dus tijd genoeg!! Eventjes een 'wat vooraf ging':

Na twee dagen Mui Ne is het tijd voor mij om door te reizen naar Saigon. Ik heb slechts vijf dagen meer vooraleer mijn visum verloopt en ik het land uit moet. En ik wil kost wat kost 'Ho Chi Minh' city en de Mekong Delta nog zien! Kim blijft liever nog wat in Mui Ne, waar er zon verzekerd is. Hier splitsen onze wegen dus, voor een tijdje of definitief? Dat zullen we nog wel zien. Mijn tijd in Ho Chi Minh is veel te kort want de stad ligt mij een stuk beter dan Hanoi! Na één dag vertrek ik echter al op driedaagse naar de Mekong Delta waar ik meteen ook de oversteek maak naar Cambodja. We hebben een fijne groep en er zit zelfs eens een Belg tussen!! De organisatie is echter een ander paar mouwen, maar dat lees je later nog wel! Maandag splitst de groep zich in twee: degene die terug gaan naar Ho Chi Minh en degene die verder reizen naar Cambodja. Ik zit samen met de Belg en een Australiër bij die laatste.

Bij deze: Welcome to Cambodja!!!!

Deze ochtend mocht ik voor de verandering weer eens vroeg uit de veren. Om zes uur liep de wekker en een half uurtje later zat ik aan het ontbijt. Vandaag laat ik Vietnam achter me en ga ik met de slowboat richting Phnom Penh de hoofdstad van Cambodja! Ik zwaai mijn twee medereizigers van de voorbije dagen uit (zij nemen de fast boat….) en wandel eventjes later met een viertal andere reizigers naar de Mekong waar de boot al op ons ligt te wachten. Er volgen nu zes uren op water!! Gezien ik nogal een geldwolf ben heb ik ervoor gekozen om geen 18 dollar extra te betalen voor de fastboat, dus bij deze… gaan we bijzonder traag! Eerst stoppen we nog even bij een ‘fisher farm’. Drijvende huizen op de Mekong waaronder duizenden vissen gekweekt worden. In de houten vloer is een groot gat van 1 meter op anderhalve, waar je ze kunt zien zwemmen en ook worden uitgevist als men ze gaat verkopen. De gids gooit wat eten in het water en er volgt een gespetter van jewelste!! Elke vis wil wel een hapje en hun spartelende lijven wringen zich langs alle kanten. Het lijkt wel een jacuzzi!!! Hier in Chau doc drijven er een 400 tal ‘fisher farms’ op de Mekong! Vis genoeg als je het mij vraagt! :-) Eventjes later maken we ook nog een korte stop bij een ‘Cham village’. De Cham mensen zijn blijkbaar vanuit Maleisië overgekomen naar Vietnam. Ze spreken hun eigen taal, maar proberen uiteraard ook om het Vietnamees te beheersen, anders kun je geen zaken doen! Ze leven in paalwoningen op de Mekong, maar als het overstroomt (zoals enkele dagen geleden) gaan ze op het water in een bootje leven tot het weer gezakt is. De meisjes leren van kleins af aan om te weven met de grote machines. Het lijkt me nogal saai om dit een hele dag te doen… Ik hoop dat ze ook nog andere dingen om handen hebben!! Vervolgens zetten we onze trip verder. Het is nu drie uur tegen dat we aan de grenspost zijn, daar krijgen we ons visum en varen dan Cambodja binnen.

We zitten op een klein overdekt bootje. De stoelen zijn er gewoon los in geplaatst dus na een poging om wat te typen, besluit ik toch om nog een dutje te doen en zet twee stoelen in de goeie positie om wat te kunnen liggen. Het zonnetje schijnt lekker en ik sukkel al snel in slaap.
Tot ik plotseling gewekt wordt door een hand op mijn schouder ‘five more minutes!’ zegt de gids. Ik pak mijn spullen samen en stap eventjes later uit bij het douane kantoor op de Mekong! Best grappig dat je hier zo de grens kunt oversteken! Het zal een uurtje kosten om alle paspoorts in orde te krijgen dus hebben we even tijd om hier wat te eten.
Als alles in orde is varen we officieel Cambodja binnen! Er rest ons nog een tweetal uur op de boot en dan tenslotte een uurtje in de bus.

Het is soms raar te bedenken dat je plots in een ander land bent. Eigenlijk ziet alles er nog wel een beetje hetzelfde uit. De mensen, de omgeving, de natuur,… Maar wat mij meteen opvalt, zijn de vele witte, soms uitgemergelde, koeien. Ze lopen overal langs de weg, de één na de ander! Elk huisje is wel voorzien van een paar koeien. De woningen zien er erbarmelijk uit. Ze hangen met een paar platen of houten planken aan elkaar. Kinderen lopen halfnaakt of zelfs naakt rond en ploeteren in de aarde. Volwassen zitten neer, alleen of in groepjes en kijken rond zich heen. Het is ontzettend warm… Sommigen liggen gewoon languit te slapen. Je wordt hier toch meteen al geconfronteerd met de armoede van dit land... We zitten nog geen tien minuten in het busje of we moeten er allemaal uit. Een heel deel van de weg is niet verhard en bestaat enkel uit zand en putten. Ons busje is zo zwaar geladen dat het onmogelijk is om er zo ongeschonden door te rijden. Tijd voor een korte wandeling dus. We worden uiteraard massaal aangestaard door de mensen langs de weg. Kinderen komen nieuwsgierig loeren of roepen enthousiast ‘helloooo!!!’.
Het is een stuk rustiger in Cambodja. Het non stop getoeter is niet meer aanwezig en dat vind ik heerlijk! Ook de banen lijken op het eerste moment een stuk beter dan in Vietnam (maar daar zal ik waarschijnlijk nog op terug komen!! J). We passeren ontzettend veel tempels. Grote, kleine, maar telkens vol schitterende kleuren en puntige toppen. Rond 15u arriveren we dan eindelijk in Phnom Penh. Zoals verwacht bij een busstation nog een heel stuk van het centrum. Daar sta ik dan in de kokende hitte met mijn drie rugzakken!! In eerste instantie ben ik van plan om te wandelen, maar als ik vraag waar we precies zijn lijkt het mij echt nog veel te ver!! Ik deel een tuk tuk met twee spaanse meisjes en spring eruit, waar zij op hostel willen. Dit is nog een stuk van het centrum, dus ik besluit om nog een eindje verder te wandelen en naar de guest house te gaan die in mijn Lonely Planet staat. Niet te ver weg, maar ook niet rechtstreeks in het centrum. Ik word onderweg wel tien keer voorgesteld om een brommer of een tuk tuk te nemen! Onvoorstelbaar! Een twintigtal minuten later voel ik mijn schouders niet meer en kom ik aan op mijn bestemming. Ik krijg er voor zes dollar een kamer…op het vijfde verdiep!! En ECHT op het 5^e verdiep hé!!! De trap lijkt eindeloos, maar ik ben nu zo dichtbij en ik weiger meer geld te betalen om enkele verdiepen lager te zitten! Ze zijn wel gewiekst die mannen hier! De kamer is eenvoudig en mooi. Ik ben content!

Na een verfrissende koude douche (ik krijg ook geen warm water, alleen een warme kamer J) trek ik, gewapend met mijn lonely planet en een plannetje, de stad in. De meeste straten hebben hier geen naam, maar een nummer. Al bij al is het potgemakkelijk om hier je weg te vinden! Ik strompel door de straten, over de plaatselijke markt, boek mijn ticket naar Kampot voor morgen, ga geld afhalen en kom tenslotte eindelijk terecht in het centrale gedeelte van de stad. De plaats waar de meeste restaurantjes en hostels gevestigd zijn, langs de Tonlé sap rivier. De sfeer en drukte zijn er gezellig. Ik bedenk dat ik me binnen enkele dagen (als ik terug in Phnom Penh arriveer) misschien beter hier ergens vestig. Want het is nog maar zes uur, maar al pikdonker en straks moet ik nog een eind terug (jaaa mama ik ben voorzichtig!! ;-)). Ondertussen rammelt mijn buik van de honger! Het is dan ook al een hele tijd geleden dat ik nog gegeten heb! Ik ga naar het ‘friends’ restaurant. Een plaats waar straatjongeren de kans krijgen om een job aan te leren. Ze werken in de keuken, dienen op,… Eten voor het goeie doel dus! De prijzen zijn dan ook een stukje hoger dan op andere plaatsen maar ik heb het er voor over! :-)
De maaltijd is best lekker, maar als ik eventjes later terug door de straten wandel moet ik plotseling hevig naar de wc!! Na nog veel te lang te hebben getwijfeld over waar ik iets zou drinken storm ik dan uiteindelijk toch een bar binnen om in het kleine kamertje verlossing te vinden!!! Was het van het eten? Of de ananas die ik even daarvoor op straat gekocht had? Of was alles gewoon al te lang opgespaard? Ik weet het niet en het doet er eigenlijk ook niet toe! Aangezien ik nu wel leeg was vond ik het dan ook ideaal om mijn buik terug te vullen met een heerlijke chocolade milkshake!! :-D
Na nog een beetje te hebben rondgewandeld en wel duizend keer mijn hoofd te hebben geschud of ‘no thanks’ te hebben gezegd (aaaaaaargh!! Ik hoef geen tuktuk of brommer!!! Ik kan wandelen!!! Laat mij met rust!!!!!) keer ik terug. Met een vastberaden uitdrukking op mijn gezicht wandel ik probleemloos naar de hostel. Het is pas negen uur, maar het lijkt wel of het al 11u is :-) Ik vind het heerlijk om eindelijk eens een kamer helemaal alleen voor mezelf te hebben! Wat een rust!!!

Het was een korte eerste kennismaking met de hoofdstad. Maar ik moet hier sowieso nog verschillende tussenstops maken dus stel ik mijn bezoek aan de bezienwaardigheden nog even uit. Ik weet echter al perfect wat ik ga bezoeken en waar ik het kan vinden! Wat ook al veel is, toch? :-)
Maar nu eerst, op naar Kampot! Tijd om te relaxen! Zon zee strand, here i come!!

Veel liefs!

Cambodiaanse Joke

Semporna en het pijnlijke afscheid van Borneo

Semporna, onze laatste bestemming in Borneo! Na een beetje uitslapen,nog wat inkopen doen en alvast onze snorkeltrip voor de volgende dag te boeken, is het weer tijd om een taxi te versieren die ons naar het busstation brengt. Overal op de straten staan er mannen te zwaaien en teken te doen ‘taxi taxi????', maar Kaat en ik kiezen er liever zelf eentje uit! We nemen er willekeurig één die dicht bij het hotel staat. Ik tik op het venstertje, maar de man blijkt te slapen...Oei... Ik tik nog een keer en plotseling doet hij zijn ogen open en komt langzaam de auto uit. ‘To busstation Semporna??' Vraag ik hem. Hij denkt eventjes na en knikt dan warrig met zijn hoofd. ‘How much?' vraag ik weer. Sven had 12 Ringgit betaald en in het hotel hadden ze 10 gezegd dus veel meer mocht het in elk geval niet zijn. De man moest weer eventjes nadenken en zei toen in gebrekkig engels ‘eight'. Acht??! Ok, zonder twijfel, we nemen deze!!!!!

Na weer heel wat gesleur en geprop met de rugzakken zitten we uiteindelijk op de bus. Wederom plaats genoeg, dus nemen we elk een tweezit voor onszelf! Ook deze keer wacht ons een rit van ongeveer zes uurtjes. We krijgen weer een tweetal films te zien (waaronder een komedie die eeeeeeecht zooo flauw is, maar waarmee de locals zich krom lachen) en eindigen deze keer met vreselijke Karaoke muziek (waarom moet dit er toch telkens bij??). Bij aankomst is het alweer donker. We delen een taxi met een meisje en laten ons afzetten bij het hotel waar ook Sven zou moeten verblijven. Het is een kanjer van een resort die volledig op het water staat. Een soort paalhotel. Heel mooi! Als je over de steigers loopt zie je zo de visjes in het water! Dit wordt nog fijn!! Deze ochtend ontmoette Kaat een Indonesiër die er zich blijkbaar niet aan verstond hoe we in godsnaam 2 dagen doorbrachten in Sandakan en slechts eentje in Semporna?? Maar ik vind dat je een beetje alles moet gezien hebben! En in feite hebben we maar één echte dag gehad in Sandakan die we dan nog een honderd kilometer ervandaan hebben doorgebracht. Dus dat valt best mee!

De kamers in het resort zijn duur, en na enig getwijfel stemt Kaat dan toch toe om een nachtje door te brengen in de dorm! Al bij al valt het ook mega goed mee! We zijn maar met z'n vieren (Sven, Kaat, het taximeisje en ik) en het is een grote houten zaal die ik best wel gezellig vind. Dat het zo open is dat alle muggen en andere insecten naar binnen kunnen, dat laten we volledig terzijde.
We hebben de Sven al snel teruggevonden en hij straalt van enthousiasme! Het zenuwachtige gedoe van eergisteren is in de verste verte niet meer te bekennen. Mooi! Hij had een leuke dag op zee en heeft zelfs gedoken! We hebben hier te maken met een voldane man! Tijd om onze maag ook wat voldoening te schenken!

Semporna zelf is geen heel grote stad, toch niet het deel die wij ervan gezien hebben. We gaan een winkel binnen om nog enkele inkopen te doen. Wanneer ik aan één van de jonge verkopers vraag of de bananenchips met suiker of met zout zijn krijgen we een grappige situatie. Het meisje verstaat mij niet en begint te giechelen, dan komt er een jongen bij die zijn best probeert te doen om het mij in zijn taaltje uit te leggen en die vervolgens ook begint te lachen. Daarna komt sven er nog bij die dan op zoek gaat naar een vatje zout en een zak suiker om hen te laten tonen wat het is. Ze lachen zich kapot met die zotte blanken!! En uiteindelijk komen we te weten dat het dus suiker is. Wanneer Sven dan even later voor de winkel ontdekt dat zijn ‘fruitsap' een geconcentreerde brei is die moet aangelengd worden met water, kan het niet meer op! Hij geeft hen het flesje terug en ze verstaan er zich niet aan! Wat een bedoening!! Hoe communicatieproblemen toch voor heel wat lol kunnen zorgen hé! ;-) Even later vinden we nog een felbegeerde cola light voor Kaat en kunnen we eindelijk gaan eten. Ook daar verloopt de communicatie niet erg vlot. Het is moeilijk om uit te leggen wat de gerechten inhouden (Sven en Kaat maken het ook altijd zo ingewikkeld! Ik kies gewoon een eenvoudig gerecht! Veel makkelijker voor die mensen ;-)) en wanneer we bedient worden weten ze ook gewoon echt niet wat wat is!! Maar goed, ons buikje is tevreden en het wordt tijd om onze zak te gaan maken en een tukje te doen. We moeten er de volgende ochtend vroeg uit voor onze trip en Sven moet een poosje na ons zijn taxi naar de luchthaven halen. Voor hem zit het er helaas al op. We doen een zoveelste poging om de rugzakken strategisch te vullen en wisselen wat zaken uit. Sven krijgt mijn overbodige kledij, ik krijg zijn deet :-)

En zo begint de laatste dag....met overslapen!! Als ik wakker word is het tien na zeven. We moeten ten laatste om half acht in het kantoor zijn!!! Sjit! Ik schud Kaat wakker en schiet in actie. Het eten van gisterenavond was me blijkbaar niet zo goed bevallen want ik heb toch enkele keren de wc gezien deze nacht. Een ontbijt sla ik momenteel dan ook liever over :-s Ik prop de laatste dingen in mijn zak (die straks aan de receptie gedumpt wordt) en ren vervolgens naar het kantoortje. Enigszins mooi op tijd! Gelukkig hebben we nog een half uurtje de tijd vooraleer de boot vertrekt (wist ik al van sven eigenlijk) en kan ik nog eventjes terug naar het hotel. Ondertussen zijn Kaat en Sven al bezig met de zakken naar de receptie te sleuren. En zo komt het eerste afscheid eraan... Hier splitsen onze wegen, Sven richting België en wij verder naar Vietnam. Het voelt eventjes raar om de eerste persoon ‘byebye' te zeggen... Het brengt mij alleen maar dichter en dichter tot het moment dat ik ‘alleen' zal zijn. Nu ja, met Kim erbij, maar dat is natuurlijk geen bekende voor mij, dus blijft het nog een beetje een verrassing hoe dat zal verlopen. Na een dikke knuffel en ‘merci voor de trip' gaan we elk onze eigen weg. Svennie, ik weet dat het deze keer niet altijd vlot verlopen is, maar ik vond het toch fijn dat je erbij was!! Op naar onze volgende trip in Centraal Amerika! :-)

Even later zitten we op een motorbootje. We zijn enkel met ons tweetjes en worden afgezet in een prachtig resort die in het midden van de zee gevestigd is!! Wat moet het zalig zijn om hier te verblijven! Het is echter ook duur, alé ja duur, 12,5 per persoon per nacht. Eigenlijk wel een prikje hé?? Maar in deze landen is dit toch wel al de betere klasse.
We ontmoeten er Mark, de engelse duikinstructeur van Sven. Pittige Kerel die er zich duidelijk al helemaal thuisvoelt. Hij toont ons het ‘aquarium'... Een deeltje van de zee die met netten is afgespannen en waar de mooiste en grootste vissen zitten!!! We kunnen er zo in als we willen. Maar het is nog vroeg en we zijn nog moe, nog effe geen water, we houden het voor de terugkeer.
Nadat we onze snorkeluitrusting gekregen hebben (Vinnen, duikbril en snorkel) worden we met het bootje naar ons eilandje gebracht. Hoe verder we in de zee gaan hoe blauwer de lucht wordt!! Woehoe! We komen aan bij een prachtig bounty eiland!! Wit zand, palmbomen, hutjes, helder water, zon,... Hmmmm heaven!! Ware het niet dat we constant door de plaatselijke bevolking, in het bijzonder de kinderen, worden aangestaard en vergezeld... Ze komen gewoon in een groepje bij je zitten en... ze zitten! We krijgen er een jonge kerel bij die onze snorkelinstructeur blijkt te zijn. Het is best grappig want hij wijkt bijna geen minuut van onze zijde. De kids proberen ons schelpjes te verkopen en vragen gewoon om geld, waarbij ze desnoods tien minuten lang ‘hallo hallo hallo hallo hallo hallo...' herhalen om toch maar je aandacht te trekken. Kaat komt er krakonnozel van!!
Ik besluit om te gaan snorkelen! Daarvoor zijn we hier immers! Ik wandel de zee in met mijn elegante bril en snorkel en kom al snel bij een prachtstukje koraal. Het probleem is alleen: het water is zo laag dat het koraal ontzettend dicht tegen mijn lichaam zit! Ik moet echt voorzichtig trappelen om het niet aan te raken of erlangs te schuren, maar ook genoeg trappelen om te blijven drijven!!! Dit is best eng!! Die dingen zijn bijzonder scherp, daarnaast zie ik ook overal zee egels schitteren en daar kom je toch liever niet mee in aanraking!!Gelukkig heb ik nog mijn knaloranje reddingsvestje aan zodat ik wat blijf drijven! Ik vind een plaats om mijn voeten neer te zetten en wanneer ik opkijk staat de jonge kerel naast mij. Hij glimlacht en zegt dat ik moet oppassen waar ik mijn voeten zet. Ik zou beter mijn vinnen aan doen, maar die heb ik op het strand gelaten omdat ik die dingen zo verdomd onhandig vind! Gelukkig stelt het kereltje voor om er om te gaan en daar zeg ik natuurlijk geen ‘nee' tegen! Wanneer hij terug komt begeleid hij me verder in het snorkelen. Hij leidt me naar de leuke plaatsjes en toont me de mooiste visjes! Het is wederom prachtig!!! En het water is zooo helder, fantastisch!!
Eenmaal terug op het stand tref ik een behoorlijk geënerveerde Kaat aan. De kids hebben bijna de hele tijd in haar buurt gezeten en ze wordt er zot van!! Ik zeg dat ze moet gaan snorkelen, maar eerst twijfelt ze weer (kan het ook anders?? :-)). Ze kan dat niet echt en heeft het nog nooit gedaan en... Maar ik zeg haar dat ze er vast spijt van krijgt als ze het nu niet gaat doen, het is immers haar laatste kans!!! En een paar minuten later vertrekt ze dan toch samen met de jonge kerel. Als ze, een klein uurtje later terug komt, is alle twijfel verdwenen!!!! ‘Waaaauuw fantastisch!!!' Kaat is overtuigd! ;-)

De zon brandt aan de helder blauwe lucht en ik spreek met mezelf af dat ik telkens een kwartiertje IN en een kwartiertje UIT de zon ga zitten! Ik ploeter een beetje in de zee, kijk naar de kleine visjes die in het lage water zitten (suuuuuper!!) en ga even een stukje wandelen langs het strand. Ik vind er de mooiste en grootste schelpen!! Prachtige kleuren, maar onmogelijk om mee naar huis te nemen, veel te zwaar :-D! Ik zie ook enkele diepblauwe zeesterren op het strand liggen. Het is hier wel echt heel mooi! Het zou zo een plaatje uit een reismagazine kunnen zijn!!

S'middags krijgen we elk een bakje met daarin onze lunch. Rijst, groenten, vlees,... Een tweetal meisjes blijven rond ons hangen. Het ene is heel actief en steekt van alles en nog wat uit, ze klimt in de boom om een blad te plukken en ons koelte toe te wuiven, ze bouwt een zandkasteel, steekt een bloem in Kaat d'r haar,... maar ze vraagt niets. Het andere meisje blijft echter voortdurend teken doen dat ze eten of geld wil... Ambetante situatie natuurlijk... Daar voel ik me altijd zo machteloos bij. Als je haar immers eten geeft, dan moet je de andere kids ook eten gaan geven en dan moedig je ze aan om telkens op nieuw bij toeristen te gaan bedelen. Ik voel me hier echt ongemakkelijk bij, maar je kan er niets aan doen. De mensen op dit kleine eilandje leven heel primitief. Hun hutjes bestaan gewoon uit hout, de kinderen gaan niet naar school, ze lopen de hele dag rond met hun twee drie jaar jongere broertje of zusje waar ze al voor moeten zorgen, jonge tienermeisjes hebben hier vast al snel een kind, de mannen zitten op zee om te vissen en dat is dan hun enige inkomen,... Ook al is dit tropisch eilandje een pareltje in onze ogen, romantiek op en top, toch is het niet zo paradijselijk voor de mensen die hier wonen. Je moet je vast te pletter vervelen als je hier dag in dag uit zit en niets te doen hebt! Op een half uurtje ben je heel het eiland rondgewandeld!! Uiteraard ga je dan nieuwsgierig gaan rondhangen bij de ‘witte mensen' die hier steeds komen. Maar die vinden dat niet echt fijn... Althans wij toch niet! Een ander koppel wordt echt uren omringd door een stel kinderen!!! Ze blijven er gewoon zitten. En in principe doen ze helemaal niets fout, maar het is toch niet echt aangenaam om voortdurend in de gaten gehouden te worden :-D

Soit, na het eten ga ik nog een rondje wandelen om wat fotos te trekken en wordt op de voet gevolgd door onze ‘gids':-s Hij slaat een babbeltje en vraagt me waar ik vandaan kom? hoe lang ik in Borneo blijf? Hoe oud ik ben? Of ik getrouwd ben (...)? Een vriendje heb?? (daar antwoord je best ja op)... En dan is het uiteraard mijn beurt voor de vragenronde. Zo kom ik te weten dat hij dus snorkelgids is bij de organisatie waar we boekten en dat hij ontzettend van zijn job geniet (jaaaaaaa zou je niet??? Hele dagen in de buitenlucht en naar mooie visjes kijken!!). Hij is pas negentien maar sinds drie maanden getrouwd met zijn vriendinnetje, ze willen immers een kindje en dat mag niet als je niet getrouwd bent... Wat dus verklaard waarom sommige locals denken dat Kaat mijn moeder is ( wat ze vreeeeeeeeeeselijk vindt :-D). Als ze hier op zo'n jonge leeftijd al kinderen krijgen, dan kan Kaat perfect mijn moeder zijn in hun ogen! Het was dus helemaal niet omdat je er ‘oud' uitzag hé zusje ;-)!! Na de wandeling gaan we terug de boot op. Kaat is bijzonder blij want op het strandje is het intussen veel te warm en blijven de kids ons aanstaren!! Vooraleer we terug gaan naar het resort varen we nog eventjes naar een stukje waar we volgens het kereltje zeeschildpadden kunnen zien!! Ik ben erg benieuwd want meestal is dat zoiets wat vooral duikers zien, niet snorkelaars. We ploffen met onze elegante vinnen en knaloranje reddingsvestje nog een laatste keer in de zee. We zitten nu een stuk dieper wat het veel aangenamer maakt! Geen koralen die dicht tegen je lichaam komen! Deze keer is het uitzicht nog duizend keer mooier!! Kleuren, vormen, soorten, koralen, planten, anemonen,... Je ziet het allemaal! Het is echt super! Ik zit voortdurend ‘waaaaaaauw' te blazen door mijn snorkel en die ‘wauw' bereikt zijn hoogtepunt wanneer de gids mij 2 grote zeeschildpadden aanwijst!!!!! WAAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUWWWWWWWWWWWWW!!!!!!!! Deze beesten zijn gewoonweg prachtig!!!! Echt!! Ik moet even goed kijken omdat ze gecamoufleerd zijn tussen het bruine koraal, maar eenmaal ik ze in de gaten krijg laten mijn ogen ze niet meer los! Het kereltje zwemt naar beneden waardoor één van de schilpadden langzaam wegzwemt. Wat een mega sierlijke bewegingen! Hij lijkt wel een vogel in het water, hoe hij telkens met zijn koddige poten op en neer gaat om vooruit te komen. Ik ga hem achterna om zolang mogelijk van dit mooie beest te kunnen genieten. Tot hij langzaamaan uit mijn gezichtsveld verdwijnt en de diepe oceaan in zwemt. Uiteraard ga ik dan gewoon terug naar de andere gaan kijken!! Echt zooo mooi!!
Ik besluit om toch nog een stukje verder te gaan zwemmen en de andere visjes te bekijken. Ik kom bij prachtige Nemo visjes en zie hoe ze echt volledig in het flubberige koraal verdwijnen. Net zoals in de film!! Fantastisch toch! :-D Jaaaaaaa ik ben enthousiast! Wat een wondere onderwaterwereld! Het is zoals het Spaanse meisje die ik ooit in Thailand ontmoette zei: ‘Het is ongelofelijk dat ik zo lang geleefd heb zonder te beseffen en te weten dat er nog een hele nieuwe wereld onder water te ontdekken was'.

Terwijl ik langzaamaan terug naar de boot plons komt er plotseling nog een kanjer van een zeeschildpad recht voor mijn neus zwemmen, ik begin weer enthousiast te trappelen en rond me te kijken om dit met iemand te kunnen delen! Het beestje zit echt maar op anderhalve meter van mij en lijkt zich totaal niet te storen aan mijn aanwezigheid. Hij zwemt naar omhoog en komt boven water!!! Ik hef snel mijn hoofd op en zie dat zijn kopje net boven het wateroppervlak verschijnt. Hij maakt een ‘pff' geluidje en duikt terug onder. Hij is zooooo dichtbij!! Ik volg hem op de voet maar hou toch ook wat afstand. Ik ben tenslotte nog niet vergeten dat er ooit eens een schildpad aan mijn vinger heeft gebengeld! En dat deed geen deugd!!! Laat staan dat dit exemplaar mij eventjes tussen zijn kaken zou knellen!! Ik zit wild te zwaaien en roep door mijn snorkel naar Kaat. Terwijl ik dat doe komt zijn glanzende kopje weer boven water! Ik word gek van enthousiasme!! Even later komt ze er aan en kan ook nog even genieten van dit pracht beest! Ze zijn echt zo mooi, ze blinken in het water, met hun prachtige schild en gevlekte lichaam! WAAAAAAUW!!!!! :-D
Het is nu echter echt tijd om terug op de boot te kruipen. We zijn alweer een uur aan het snorkelen! De tijd gaat echt ontzettend snel als je met je hoofd onder water hangt :-D In mijn elegantie stoot ik verschillende keren met mijn vinnen tegen mijn kuiten, wat telkens voor een branderig gevoel zorgt... Zou ik verbrand zijn? Misschien toch beter mijn benen onder water proberen te houden...
Als ik op de boot kom ligt Kaat nog even te dobberen, ze is volop aan het genieten en heeft blijkbaar niet echt door dat we moeten vertrekken. ‘Ik wil er niet uit'roept ze even later vanuit de zee. Uiteindelijk krijgt ook deze ervaring een plaatsje in haar top 5!! Ze vond het snorkelen geweldig! En ik ben blij dat ze het gedaan heeft!!!!

Terug in het resort plonzen we nog snel even in het ‘aquarium'! Het is werkelijk bizar om tussen zo'n grote vissen te zwemmen!!! Sommige zijn echt bijna een meter lang!!! Eén van de vissen die er zwemt, ik weet niet wat zijn naam is (Marcel ofzo :-D), gaat zich meestal onder aan ander vissen gaan plakken. Hij is zowat een vijftig centimeter groot en hecht zich aan de onderkant van haaien en andere grote vissen. Nu ben ik natuurlijk wel een grote vis :-D en plotseling komt dat gladde friemelende lichaam zich tegen mijn blote buik aandrukken!!!! Ik wist dit wel op voorhand (gelukkig) en gierde erop los!! Wat een raar gevoel!! Het kriebelt echt massaal en als je naar beneden kijkt dan zie je zijn grote mond, wat toch een beetje eng is! Maar ik vind het super grappig!!

Tot zover het plezante gedeelte van onze dag... Na al die mooie en leuke dingen werd het tijd om te ontdekken dat we een dure prijs betaald hadden... Heel de achterkant van mijn lichaam, van mijn schouders tot aan mijn hielen stond knalrood... Ook Kaat haar kont en kuiten hadden hun deel gehad! Op het eerste moment voel je de pijn nog niet en lijkt het nog mee te vallen, maar je weet echter maar al te goed dat het afzien nog moet komen...
Na de uitstap wandelen we terug naar ons hotel, waar we na een verfrissende douche (waarvan het koude water, warm werd als het langs mijn lichaam naar beneden stroomde...) een taxi richting de luchthaven namen. In de auto konden we er nog min of meer mee lachen. Wat hadden we nu weer gedaan?? Hoe konden we zo dom zijn?? We waren de vorige keer ook al zo verbrand! We hadden toch die reddingsvestjes aan? Stel je voor dat er nu iemand je een klets op je billen geeft!! Afmaken die handel!! :-) Hahahahaha... Het lachen verging mij echter snel. De hitte van mijn verbrande lichaam begon echt heel fel te worden. Neerzitten deed pijn, bewegen ook. Eten kon ik niet want mijn buik voelde zich misselijk. Tijdens de vlucht wordt het alleen maar erger. De lederen zetels doen er niet veel goeds aan en ondertussen rollen de tranen van ellende over mijn wangen. Hoe heb ik dit toch weer zo ver laten komen?? Enkele jaren geleden in Indonesië was dit ook gebeurt, dan heb ik zo hard afgezien, had ik mijn lesje niet geleerd dan? Kennelijk niet :-s

Wanneer ik in Kuala Lumpur van de vlieger stap weet ik dat het alleen maar erger wordt. Ik kan amper lopen, mijn huid is zo hard verbrand dat ik mijn benen niet kan strekken, ook de plooi van mijn kont doet ontzettend veel pijn als ik beweeg. Ik loop rond als een oudje vrouwtje en het lijkt wel of ik mijn broek gekakt heb! We nemen de bagage en wandelen naar de hal waar we de nacht moeten doorbrengen en nog op zn minst vier uur moeten schimmelen voor we kunnen inchecken!! Ik ga nog op zoek naar een plaats om te slapen, maar tevergeefs... Mijn hele wereld begint te draaien. Mijn maag keert zich van de pijn, mijn ademhaling wordt steeds korter en mijn hoofd kan ook niet meer volgen, nog even en ik val flauw. Wanneer ik in de mac Donalds sta aan te schuiven voor een frisse cola voel ik hoe ik stilaan al mijn energie verlies. Als ik terug bij Kaat kom, crash ik volledig. De pijn is tergend. Normaal gezien kan ik echt wel wat verdragen, maar dit gaat mijn pijngrenzen te boven. Het personeel komt al vragen wat er aan de hand is maar veel kunnen ze niet doen. Integendeel, ze sturen ons naar buiten want de luchthaven moet een ‘spuitbeurt' krijgen!!! Het is echt verschrikkelijk. Zitten doet massaal veel pijn en rechtstaan maakt me duizelig. Met mijn laatste krachten bel ik nog even naar mama (zoals ik beloofd had). Gelukkig merkt ze niets aan mijn stem. Kaat staat me zo goed mogelijk bij en geeft me een pijnstiller, misschien doet die zijn werk? Ik ben echt blij dat zij nu bij me is!! Een vertrouwd persoon, iemand die je kent en die voor je zorgt, dank je zusje :-) Ik gebruik de ijsblokken van mijn cola om mijn brandende huid af te koelen en wat doet dat immens veel deugd!!! Het verzacht de pijn toch wel eventjes en ik kan weer even kalmeren. Uiteindelijk vindt Kaat dat ik moet gaan liggen, we zoeken een plaatsje, ik zak op mijn knieën en vervolgens op mijn buik, de enige zijde van mijn lichaam die nog aanraking verdraagt.

Daar lig ik dan, op de koude vuile vloer van de luchthaven. De tranen rollen over mijn wangen, van kwaadheid, van machteloosheid, van pijn!! Ik ben zo boos op mezelf! Hoe heb ik het toch weer zo ver laten komen?? Ik was zo blij dat mijn lichaam me de twee beklimmingen had opgeleverd en dan doe ik het nu dit aan??! Hoe kon ik zo zorgeloos omspringen met mijn lichaam? En ik had zoveel plannen de komende drie dagen, met ons tweetjes! Zullen die wel kunnen doorgaan? Als deze pijn blijft, dan moet ik gewoon enkele dagen op mijn buik liggen in een kamertje, want dit rek ik niet lang. Wat een zonde!! Kon ik de tijd maar terugdraaien... Ik zweer aan mezelf dat ik me deze vakantie niet meer laat vangen door die zon! Dat beloof ik mijn lichaam! Even later sukkel ik in slaap...

Als ik wakker word zie ik dat de luchthaven terug open is. We gaan naar binnen, zoeken een plaatsje uit, en zetten ons tukje verder. Ik heb een krant gevonden en heb de bladeren over de vloer verspreid om op te gaan liggen. Wat zou ik een goeie dakloze zijn, nee? NEE!!
Om half vijf gaan we onze rugzakken gaan dumpen en zoeken we een ontbijt. De pijn is draaglijk voor de moment en ik voel me terug een beetje onder de levenden. In de Starbucks vraagt Kaat een koffie en een potje ijsblokken waar ik vervolgens mee in de wc verdwijn!! Afkoeling!!!! Het ene na het andere blokje smelt over mijn billen! Wat doet dit deugd!! Nee, dit is geen erotisch gedeelte, dit is horror!!! :-D Terwijl Kaat haar laatste Ringgit verdoet aan Cola lights, geef ik nog wat dollars uit aan een fles aftersun! Ik kan werkelijk niet wachten tot ik dit goedje op mijn lichaam mag gaan smeren!! We raken elkaar echter kwijt en plotseling hebben we slechts een kwartier over om nog op de vlieger te raken!! Sjiiiit!!! Als ik Kaat bel blijkt ze al aan de paspoortcontrole te zijn. Ik ren er naartoe (aaaaaaaauw!!) en zie een reeks lange rijen staan! Sjit again!! Ergens vooraan zie ik Kaat en met een klein hartje kruip ik naar voor (god ik doe die echt niet graag, maar nood breekt wet) om me bij haar te voegen. Daarna rennen we verder en komen terecht bij.... De controle! Sjit again! Helemaal vergeten dat we hier nog voorbij moesten! Mijn verse fles aftersun en Kaat haar Cola lights worden in beslag genomen. En hoe hard we ook proberen duidelijk te maken dat ik pijn heb en dat zij suiker heeft, het mag niet baten. Het truttewijf houdt voet bij stuk! Grrrr!! Hartelozen! Maar ja, ze doen natuurlijk maar hun job! En dan is het nog maar eens rennen geblazen! We vliegen door de luchthaven naar de gate, waar buiten één stewardess, niemand meer te zien is. Tussen de massa over het vliegveld om dan eindelijk als allerlaatste in de vlieger toe te komen!!! Iedereen zit al rustig op zijn plaats...!! Auuuuw mijn benen, maar fieuww we hebben het gehaald!!! Daarvoor moet je vijf uur op een luchthaven doorbrengen! Om dan nog op het nippertje je vlucht te halen!!! Aaaah die Stubbes toch!! Al lijkt het' laat komen' ons toch eerder een Lietaer trek... Sorry!!

Hoe dan ook, we keren Maleisië nu definitief de rug toe. Het eerste land is veroverd, op naar het volgende avontuur!! Ik vond Borneo zeker de moeite! Het onderscheidt zich een stuk van de rest van ZO-Azië door zijn ‘luxe'. Het is heel wat moderner en bijgevolg ook wel een stukje duurder. In en rond de steden vind je niet echt de Aziatische cultuur terug, vond ik persoonlijk. Maar de natuur is hier echter een pareltje!!! En dan nog vind ik dat ik niet voldoende gezien heb!! De mensen zijn vriendelijk en het leven gaat er behoorlijk rustig aan toe. Auto's gaan je helaas liever omver rijden dan dat ze stoppen om je over te laten (maar dat geldt voor heel Azië denk ik), steden zijn behoorlijk westers en net, en als ze je ergens geld terug geven gaan ze toch zeker wel drie keer de blaadjes door hun handen laten gaan om toch zeker te zijn dat het klopt :-) De toppers in Borneo waren ongetwijfeld

• - De Pinnacles
• - Mount Kinabalu
• - Bako National park
• - Douchen onder de waterval
• - Ontmoeting met de zeeschildpadden
• - En niet te vergeten: de zalige oerang-oetans!!!!

Op naar Vietnam nu, een land van een heel ander kaliber als je het mij vraagt!!
Byebye rust, hello chaos... To be continued!!!

Veel liefs
Pijn lijdende-Borneo verlatende Joke (en Kaat)
XXXXX

Sandakan en de Kinabantangan

Voor één van onze laatste dagen in Borneo reizen we richting Sandakan. Vandaar uit zouden we willen een tocht boeken op de langste rivier van Borneo: de Kinabatangan. Je zou er pygmee olifanten, proboscisapen, hornbills, makaken,... en nog tal van andere diertjes kunnen zien. Na al de wandelingen is het dus tijd om nog es op het water te gaan zitten! Om in Sandakan te raken wacht ons een bustrip van zes uur. Maar vooraleer we richting station vertrekken gaan Sven en ik nog snel even naar de hypermoderne supermarkt die we al die tijd daarvoor niet gevonden hadden. En, weet je, ik moet dit gewoon vermelden want toen ik daar binnenkwam verscheen de hemel aan mij... Je kunt het al raden, nee? In mijn ogen kwamen sterretjes, mijn hart begon op slag te springen van enthousiasme en vooral mijn smaakpapillen bouwden een feestje, daar stond voor mij... een enige echte doos NESQUICK!!!! Een klein doosje weliswaar, maar dat deed me er niet echt toe! De oorspronkelijke prijs bedroeg iets meer dan 5 (!!) euro!!! Maar omdat de houdbaarheidsdatum deze maand verliep kreeg ik hem in handen voor anderhalve euro!!! FEEST!!! Dit is gewoon echt een joke moment, dus dat moest toch even vermeld worden op de blog, nee?? :-D

Soit, terug naar de trip! Aan het busstation toegekomen ging alles zeer vlot! Ticketje kopen, rugzakken in de bagageruimte en onze zitplaatsen gaan zoeken! De zes uur verliepen langzaam. We kregen twee films te zien waarvan de ene in het engels en de andere in het maleisisch en bijgevolg onverstaanbaar! Op het einde kregen we nog een vleugje luide muziek! Busritten kunnen hier gewoon echt niet in stilte verlopen! Omdat de bus niet vol zat hadden we elk twee plaatsen voor ons, zo konden we makkelijker een tukje doen. We stopten één enkele keer voor een hapje en een plasje, want plassen op de bus was een ramp!!! Ik deed een poging maar ik werd zo hard weg en weer geslingerd terwijl ik met één hand de deur vasthield omdat deze niet zou open vliegen en tegelijk probeerde om boven de pot te hangen (vieze bril!!) dat ik het snel opgaf! Dan maar geen pipi!!

Tegen de avond als het al donker was arriveerden we. Met een taxi verlieten we het busstation en kwam zo terecht in de spookstad Sandakan... Alles was donker, de straten waren verlaten en alles was afgesloten met ijzeren hekkens of rolluiken. Het was pas acht uur... We vinden al snel een hostel die op het eerste moment properder is dan achteraf blijkt...('Oh daar een kakkerlak!!' ‘Aaaah een spinnetje op de muur!!! Sven sla dat dood!! ‘ik sla geen spinnetje dood, ik vang hem wel!' en hup spin ervandoor natuurlijk...). Het jonge mannetje achter de balie is echter wel behulpzaam en grappig. Hij heeft een beetje janetterige trekken maar doet erg zijn best om te helpen. Na wat getwijfel beslissen we toch om morgen een dagtrip te boeken. Sven is onrustig want hij weet niet goed wat hij gaat doen, hij wil toch kost wat kost nog gaan duiken of snorkelen.
We hebben behoorlijk wat honger gekregen van onze busreis en gaan eerst nog snel iets eten om vervolgens een korte wandeling te maken in de spookstad. Er is echt geen bal te doen!! De straten zijn meer bevolkt door de ratten en de kakkerlakken dan door de mensen... Bizar!! Kaat is er geen fan van! We hoeven hier gelukkig ook niet lang te blijven. Morgen de trip doen en de dag erna zijn we ribbedebie! Om er toch nog alles uit te halen besluiten Kaat en ik om ook nog naar ‘Sepilok' te gaan. Het tweede Oerang-oetan rehabilitatiecentrum in Borneo. Een stuk groter dan het vorige en met meer apen. Nu we hier toch zijn... We sluiten de avond af met een een lange skype met de mama en de papa en broere Peter die eigenlijk gehoopt had om mijn ‘ambetante kop' zes maand niet te zien
;-) ;-) ;-) (ik vond het toch fijn jou te zien pé :-D) en gaan tenslotte rust zoeken in ons niet al te proper uitziende bedjes... :-D

De volgende dag begint alweer vroeg. Kaat en ik moeten om 9u de bus halen, nemen nog snel een ontbijt en maken onze rugzak klaar voor de rest van de dag. We worden immers opgepikt aan het oerang-oetan centrum en komen dus niet meer terug. Sven gaat op zoek naar een snorkeltrip en beslist dus de eerste uitstap niet mee te doen. Als we aan het busstation aankomen blijkt dat bus 14 vandaag niet rijdt... Ja gewoon, geen zin zeker?? We kunnen wel een andere nemen die ons dan aan een kruispunt afzet maar dan moeten we nog 2,5 kilometer wandelen en de voedertijden beginnen om 10u, dus dat halen we nooit! Samen met een schotse japanner delen we een taxi. De kerel is ooit naar Japan vertrokken voor een jaar en zit er ondertussen, acht jaar later, nog steeds!! Hoe de dingen kunnen lopen in het leven hé :-D
We arriveren mooi op tijd en zien deze keer iets helemaal anders dan de vorige keer. De meeste apen hier zijn een stuk kleiner, er zit deze keer geen gigantische ‘ritchie' tussen, ook zien we geen moeder met baby. Er zijn wel constant een drietal oerang-oetans aanwezig die graag voor een showtje zorgen. Met een hand/voet aan het koord hangen terwijl ze zich sierlijk bewegen (het lijkt soms wel of ze ballet aan het doen zijn!). Eentje waagt er zich zelfs aan om gewoon rechtop over een koord te lopen!! Wat een evenwicht hebben deze beesten!! Als het fruit wordt neergelegd op het platform snellen ze er allen heen en doen zich tegoed aan al het lekkers. Het duurt echter niet lang voor er ook andere aapjes komen opdagen!! Uiteraard is de eerste weer een maqaque aapje. Daarna volgt nog een andere waarvan ik vermoed dat het een soort baviaan is. Hoe groot de apen ook mogen zijn, de maqaque kan ze allemaal de baas en de anderen hebben duidelijk schrik van hem! Met gulzige bewegingen schrokt hij het eten naar binnen terwijl hij af en toe de andere apen achterna zit! De rakker!! Het schouwspel duurt wel even, en we zien ook nog wat aapjes met babytjes op de buik toekomen. Na een uurtje zijn de meeste aapjes weg, net zoals het meeste volk. Kaat en ik blijven als één van de laatsten over. We zitten hier nu nog een tweetal uurtjes vast vooraleer ze ons komen oppikken. Tijdens onze lunch komt de schotse japanner bij ons zitten. We hebben een gezellige babbel en praten over hoe hij in Japan terecht gekomen is, wat hij er doet (engelse les geven), hoe de mensen er zijn,... Het is best leuk en we komen wel het één en ander te weten. Het zou niets voor mij zijn denk ik om zo lang ergens anders te gaan wonen! Maar hij heeft het er goed, zo blijkt! Plotseling verzamelen enkele mensen zich rond het raam. Als we ons erbij voegen zien we dat er in de dakgoot een oerang oetan rustig in de keuken zit te loeren! Mega grappig zicht!!!! Hij blijft een hele tijd op en rond het restaurant hangen en ik schiet de leukste fotos!!! Het beestje lijkt niet echt bang. Er zitten nu ook anderen in de grote bamboo bomen! Het is heerlijk om ze van zo dichtbij te kunnen bewonderen. Na een tijdje grijpt er één van de opzichters in. Ze lokt hem met een beetje eten en neemt hem vervolgens bij de hand om hem terug in het park te gaan zetten. Het is namelijk de bedoeling dat deze aapjes op een dag terug zelfstandig kunnen zijn en als ze telkens hun eten gaan zoeken in en rond het restaurant, dan leren ze het nooit! Want in de jungle zijn er geen restaurants hé, alé ja momenteel toch nog niet...!! Laat ons hopen dat dat zo blijft!!! Ik krijg bericht van Sven dat hij beslist heeft om de toer af te lassen en meteen door te reizen naar Semporna, waar hij alsnog een snorkeltoer voor de volgende dag wil versieren. Hij raadt ons aan om morgen hetzelfde te doen. Wij hebben immers een dagje meer dan hem. Het is vandaag dus met z'n tweetjes! Ook gezellig!!

Rond kwart na één worden we dan eindelijk opgehaald! De twee uur wachten zijn snel voorbij gegaan dankzij het entertainment van de oerang oetans! Nu gaan we richting Kinabatangan voor onze boottocht. De busrit duurt een stuk langer dan gedacht en we rijden tot onze grote vrees heel wat donkere wolken tegemoet... Pas tegen 3u30 komen we ter plaatse aan en blijken we ook de enige te zijn die niet de tweedaagse doen en vanavond nog terug keren... De hostel ziet er best gezellig uit en stiekem hebben we er wat spijt van. Maar goed, op naar de boottrip! We drinken nog snel een koffietje (jaaa ik drink hier koffie, stel je voor!) en om 16u gaan we eindelijk de rivier op. De lucht ziet er ontzettend onheilspellend uit en we zitten nog maar net in de boot.... Of we krijgen een stortvloed over ons heen!!! Daar zitten we dan, beiden in een bolletje gekruld, op ons stoeltje, zo weinig mogelijk bewegen zodat het water niet kan doordringen. Tevergeefs, want zoals je weet kruipt water waar het kruipen kan. Ik vind het eigenlijk allemaal best grappig, maar als ik naar Kaat haar gezicht kijk zie ik bijna hetzelfde als wanneer ik naar de hemel kijk. ‘Grrrr waarom moet ons dit nu weer overkomen! We hebben ook nooit chance' bromt ze. Terwijl ze vol verlangen aan haar droge zetel thuis denkt. Gelukkig klaart zowel ons Kaatje als de hemel op en kunnen we even later toch nog genieten van onze boottrip. We zien zelfs nog heel wat beestjes!! We krijgen een prachtig zicht op de proboscis (piemelneus) aap en een optreden van de short tail maqaques! We zien ook enkele prachtige vogels en worden uiteindelijk beloont met een warme zonsondergang aan de ene kant en een kleurrijke regenboog aan de andere kant!! Alleen de pygmee olifantjes houden zich verborgen. Ik zie Kaat terug genieten! Mooi! Twee uurtjes later zijn we terug bij het begin en krijgen we ons diner opgediend. Terwijl bijna iedereen zich heeft verfrist en droge kleren heeft aangetrokken zitten wij te bibberen in onze, toch wel nat geraakte, outfit. De lieve chauffeur komt ons echter voorzien van handdoeken! Wat zijn ze hier toch attent! Even later zit onze trip erop en gaan we terug richting Sandakan. We zijn de enige twee toeristen in het busje en we mogen onze stoel lekker languit naar achteren schuiven. Maar ondanks dat we zo moe zijn babbelen we ons toch door de lange rit heen. Het is eens gezellig met ons tweetjes! Tegen half tien arriveren we terug in de spookstad!

De rest van de avond spoken we niet veel meer uit. Morgen wacht ons weer een busrit, want zoals gezegd gaan we Sven gaan vervoegen in Semporna. Kaat is blij om hier eindelijk te mogen vertrekken, ze heeft een hekel aan deze bizarre griezelstad en eerlijk gezegd heb ik er ook niets mee. Ik ben wel tevreden om toch ook even op de langste rivier van Borneo gezeten te hebben. Op naar het snorkelen!!

Liefs
Spookstadverblijver Joke (en Kaat)

Mount KInabalu

Zondagnamiddag trokken we richting Kinabalu national park. Aangezien het twee uurtjes rijden was en de trekking s'morgens rond 8u begon besloten we om al in de omgeving van het park te gaan overnachten. Het busje zette ons af aan een gezellige hostel waar we voor een redelijke prijs een leuke en ruime kamer kregen! De temperatuur zakte meteen een graad of tien... Wat best wel deugd deed, maar waar we toch eventjes niet meer aan gewoon waren. De lucht zag grauw en wolken verzamelden zich.... Dit beloofde niet veel goeds...' Vingers kruisen dat het morgen beter wordt!!!' dachten we allen! Ook Amy en haar vriendin verblijven hier in de hostel, wat het gemakkelijk maakt om morgen samen naar het hoofdkwartier te wandelen.

Na een kort tukje gaan we de innerlijke mens gaan versterken in het restaurant. Er zit nog een groep chinezen/japanezen/koreanen/... (wie zal het zeggen?) die aan het kaarten zijn. Ze zijn ontzettend luidruchtig en hun taaltje heeft een vervelende scherpe klank. Lang leve de rustige Belgen!!! Mijn ogen verdubbel in grote wanneer mijn heerlijk uitziende ‘kip zoet zuur' wordt opgediend en ik de rode peppertjes openlijk zie zitten... Oh neeeeeeee... Ik doe nog een poging maar het is echt té pikant! Sven proeft eventjes en beaamt. Maar, een echte held als hij kan zijn, komt hij me redden en biedt me zijn bordje ‘kip in de oestersaus' aan. Veel beter!! Al moet ik toch met veel goesting en spijt mijn bordje zoetzuur wegschuiven :-( Dju toch! Tegenwoordig kan je daar zelfs al niet meer op vertrouwen!!) De Jappen (laten we ervan uit gaan dat het die soort is) worden intussen ook bediend. Hun tafel staat vol met schaaltjes gevuld met van alles en nog wat. Ze hebben allemaal een kommetje waar ze eten in verzamelen en uiteraard wordt alles met stokjes naar binnen gewerkt. Kaat en ik gapen ons onnozel op één ventje die als een gek zit te eten. Hij houdt het potje aan zijn lippen en schiet met schichtige bewegingen de rijst in zijn mond (zo wordt dit blijkbaar ook vaak gedaan). Ondertussen gaan zijn oogjes weg en weer over de tafel om te zien of hij nog genoeg zal hebben en om te volgen wie wat neemt. Als zijn potje leeg is gaat hij zichzelf weer gretig gaan bedienen tot tienmaal toe!! Het is werkelijk hilarich!!! Maar Kaat wordt er toch een beetje zenuwachtig van. We bedenken dat onze grote broer en ons schoonzusje bij deze waarschijnlijk strike zouden liggen van het lachen! Kaat en Koen, we denken toch geregeld eens aan jullie hoor :-D Jullie zouden je hier vaak een breuk lachen!

De volgende ochtend is het dan eindelijk zo ver!! Snel nog effe douchen, ontbijten, waterzak vullen, grote rugzakken afgeven, daypack checken en Klaar!! Het weer ziet er niet denderend uit... Het is nog steeds overtrokken en de zon zit ver achter de wolken verstopt... we blijven de vingers kruisen en houden de regencape dicht bij de hand! Na heel wat weg en weer geloop, van de incheckbalie, naar het restaurant om de lunch op te halen, naar het registratiekantoor waar we de gids ontmoeten, zijn we eindelijk ready for take off! We krijgen allen een persoonlijke plastieken badge aan een touwtje met daarop onze naam en nog wat andere informatie. Die hangen we rond onze nek en moeten we zeker tot de top meedragen! Anders mogen we niet door!! Woehoe, mijn naam staat geregistreerd bij Mount Kinabalu!! Nu nog hopen dat ik de top haal!! Onze gids is een kleine Maleis die Julius heet.
Een busje zet ons af aan de Timophon gate vanwaar de wandeling start. Julius overloopt nog eventjes snel de route. We wandelen vandaag een 6 tal kilometer in stijgende lijn. Op 4 kilometer lunchen we en vannacht moeten we er nog een 2,5 doen om de top te bereiken. Ondertussen krijgen we het al aardig koud dus wordt het tijd om aan te zetten en te zweten!!!

We zijn nog maar net vertrokken of ik zie de gids al niet meer... ‘Euh, waar is...' vraag ik me plots af. ‘Jaaa, we zijn zonder gids op stap!' zegt Sven lachend en een tikkeltje verrast ook. Maar eventjes later komt Julius er vrolijk aanhuppelen. Hij zal nog even een babbeltje geslaan hebben. Het is voor hem dan ook maar een kleintje om ons binnen de twintig seconden in te halen...!!
We merken al snel dat ook deze trekking geen makkie zal worden. Vanaf 4 kilometer zou het klimmen beginnen, maar we doen al niet anders dan stijgen!! Wat wordt het straks dan?? Amy neemt het voortouw en schiet ervandoor als een pijl uit een boog, gevolgd door Sven (die ook snel is of vooral bij Amy wil zijn...;-)?), daarna is Kaat er en uiteindelijk sluit ik weer al hijgend en puffend de groep af. Ik ben een trage, ik doe het op mijn tempo, meestal als laatste, maar ik geraak er altijd!! Om de zoveel honderd meter is er een ‘shelter' waar we even kunnen rusten, en die zijn meer dan welkom! We slaan er dan ook geen enkele over!!! Bij de eerste maak ik eventjes oogcontact met Kaat: ons beide wenkbrauwen gaan in de lucht en de lippen vormen een ‘pfff'je! Dit wordt een kanjer! We kunnen echter niet te lang blijven zitten want tijdens het wandelen zweet je je te pletter, maar als je stilzit gaat de koude je snel gaan omarmen! We zitten hier immers al op een redelijke hoogte en vooral in een koud gebied. De zon weigert dienst vandaag, enerzijds mss wel goed, anderzijds best jammer want het hele landschap is omhult in mist en we zien bijna niets...
Het klimmen gaat traag, maar tevens steken we heel wat andere groepen voorbij. Wanneer ik dan ook tegen Julius zeg dat ik ‘slow' ben en hem vraag of het niet saai is om heel de tijd achter mij te moeten blijven gaat hij meteen in de verdediging: ‘Noooo! Your are not slow!! We passed a lot of people! Your are doing very good!! No problem!! Not boring for me!!!'. Ok ik ben gerust gesteld :-)
Bij elke aanduiding van hoe ver en hoe hoog we precies al zitten tikt hij me dan ook even tegen de arm en zegt met een hand langs zijn mond, alsof hij een geheimpje vertelt: ‘Joke joke, look, 2,5km!! Very good!!'. Hij is best grappig de Julius! En hij wandelt naar boven alsof het een lolletje is, met schoenen die daadwerkelijk een lolletje zijn!

Een paar liters zweet verder arriveren we eindelijk aan de vier kilometer shelter waar we onze lunch mogen nuttigen! We kregen een mooir stoffen zak met daarin een witte kartonnen doos. De inhoud bevat: 3 dubbele boterhammen met Kaas en samsonworst (ofzoiets), 2 eieren, een banaantje en een appel. Het smaakt!! Na vijf minuten stilzitten wordt het gewoon ijzig koud! Onze met zweet doordrenkte t-shirts gaan echt fris gaan aanvoelen en het bibberen begint. In deze situatie ben ik bijzonder blij dat ik het fleece dekentje van op de vlieger heb mee ‘geschoept'. Het lijkt me namelijk helemaal geen goed idee om nu mijn pullover aan te trekken, dan wordt die ook helemaal nat en als we straks boven zijn zal ik die meer dan nodig hebben!! Mijn dekentje is dus ideaal voor deze trip, al lacht Amy zich iedere keer een breuk wanneer ze me, er volledig ingewikkeld, mee ziet rondlopen! ‘The blanket is soooo funny' giechelt ze dan. Ik zie er ook als een halve moslima uit. Ik heb het ding volledig over mijn hoofd getrokken en dichtgesnoerd rond mijn nek, omdat de koude snel op mijn bezwete haren slaat en dan komt de hoofdpijn opzetten, die we hier echter ‘als koppijn kunnen missen'!! Daarboven heb ik dan ook nog eens mijn ontzettend wijde regenponcho aan want de eerste druppels komen eraan. Je kunt je voorstellen dat het werkelijk GEEN zicht is!! Maar dat hoeft ook helemaal niet op zo'n trip. Here you've got to survive ;-)! Na de lunch wacht ons nog een tweetal kilometer vooraleer we aan het basiskamp zijn. De fleece gaat afwisselend aan en af, want de ene keer is het warm, dan weer koud. Vervelend!! Het is echt zwaar afzien! En dan moet je weten dat hier binnen twee weken de jaarlijkse ‘Mount Kinabalu climbathon' gehouden wordt (check maar es op youtube!! Mss iets voor jou Pé?? :-D)! Mannen en vrouwen van over heel de wereld LOPEN deze tocht, waar wij twee dagen over doen, in een paar uren!!! Het record staat nu op naam van een italiaan (Marco de gasperi) die er in totaal een 2:33 (!!) uurtjes over doet om de hele trip op te lopen en vervolgens weer af te dalen!! Hoe gek kun je zijn??? Dit is geen gewone ‘loopweg'! Dit is een weg vol rotsen, boomwortels, losse steentjes, trappen,...!! Zoooot!! We vragen de gids of hij ook wel eens deelneemt, maar hij heeft helaas last van zijn benen en kan er dus niet aan mee doen. Onderweg komen we geregeld wat lopers tegen die duidelijk al volop aan het oefenen zijn voor de grote wedstrijd! Man man man!! En ondertussen gaan wij met de snelheid van een slak naar boven! :-D Maar soit, al bij al doen we het best goed want tegen twee uur zijn bereiken we eindelijk het basiskamp!!! We slenteren de cafetaria binnen en zijn best nog wel bij de eersten!! Goood job! Sven en Amy hebben ondertussen al ingecheckt en iets besteld om te eten en te drinken. Ik ben DOODOP!! En helaas, ondanks mijn prachtige fleece boerka, ben ik niet gespaard gebleven van de hoofdpijn. Om ons toch een beetje te belonen voor al het werk breekt de zon langzaam door en krijgen we eindelijk een uitzicht! Het is prachtig!!! Ik ga buiten gaan zitten met mijn rug naar de zon om mijn natte t-shirt te laten drogen. Mmmmm warmte! Heerlijk!
Alsof we nog niet genoeg geklommen hebben, ligt onze slaapplaats ook nog eens een paar honderd meter hoger en moeten we nog een heel stukje klimmen vooraleer we erbij geraken! Compleet uitgeput stort ik mezelf op het bovenste bed en doe een lekker tukje.... De anderen volgen.

Eventjes later merk ik dat Sven en Amy druk in de weer zijn. ‘De zonsondergang!!' zegt Sven enthousiast. Maar ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog veel te vroeg is. Dus draai ik me nog es.
Als het dan wel tijd is maak ik Kaat wakker en huppel voorzichtig terug naar het hoofdgebouw. De zon zit er nog steeds en begint nu héél langzaam te zakken. Er hangen ook wat slierten wolken die het plaatje compleet maken. Het terras van de cafetaria staat boemvol, dus knijp ik er van tussen en ga op een open veldje staan een eindje onder het gebouw. De lucht is wederom prachtig, een palet aan kleuren (ja ik val in herhaling :-)). De zonsondergangen zijn hier echt zooo kleurrijk. Het is fantastisch, en mijn camera klikt het natuurlijk weer op los :-) Wanneer ik als enige achter blijf en de koude stilaan door mijn fleece breekt keer ik terug naar de cafetaria. Ondertussen is het avondmaal al geserveerd. Een kanjer van een buffet staat op mij te wachten!! Heerlijk!!! Het eten wordt voortdurend aangevuld dus je kan nemen wat je wil en zoveel je wil! Het is echt lekker!! Dit hadden we verdiend na zo'n flinke fysieke inspanning!! Het is ondertussen zeven uur en al pikkedonker. Plotseling komen een groepje jonge aziaten de cafetaria binnenvallen.... Ze waren vroeger dan ons vertrokken en we zijn ze onderweg nog gepasseerd... Ze komen NU pas aan!! Uiteraard zijn ze helemaal uitgeput en blij om er eindelijk te zijn! Wij staren hen verbaasd aan.... En alsof het nog niet genoeg is komt er eventjes later een oudere Japanees, vergezeld door een jonger meisje en een kerel de cafetaria binnen vallen. ‘Oh my god!! Oh my god!! I made it!!! She's my hero!!' zegt hij al puffend en wijzend naar het meisje naast hem. Ze lacht verlegen. Hij stort neer op een stoel en blijft door ratelen! Het is echt mega grappig! We komen te weten dat hij 59 jaar is, wat het meteen tot een ongelofelijke prestatie maakt natuurlijk! Als ik op die leeftijd nog dergelijke bergen kan beklimmen, ook al doe ik er ongeveer tien uur over, dan zal ik blij zijn!!! Hij beslist toch om vannacht te slapen en niet op te staan om de beklimming tot de top te doen, het is genoeg geweest. En terecht! Knappe prestatie!

Na het eten gaan we naar onze kamer. Aangezien we er deze nacht om 2u(!!) uit moeten wordt het dus ook stilaan tijd om er eens in te gaan kruipen! Het is barkoud, maar mijn verbrande huid gloeit verschrikkelijk! Dus ik raap al mijn moed bijeen en ga me toch nog even gedeeltelijk onder de ijskoude douche gaan stellen. Het water doet ontzettend veel deugd en daarna heb ik eigenlijk het gevoel dat mijn lichaam warmer heeft. Wat ben ik toch een stoere bink!! :-D

Zoals gewoonlijk als het belangrijk is om goed te slapen, slaap ik wederom NIET goed! Ondanks te koude lig ik te koken in mijn slaapzak. Maar wanneer ik mijn benen eruit haal, krijg ik het toch te koud. Kaat doet er nog een snurkje bovenop en de zenuwen zullen ook wel een part spelen, al zijn die niet echt bewust aanwezig. Om 2u negeren we dan ook met z'n allen de wekker. Sven duwt verschillende keren op snooze en het is al bijna half drie als we eindelijk opstaan en ons klaarmaken. Als ik me rechtop ga zitten voel ik een misselijk gevoel in mijn buik... Oh nee, dit kan gewoon niet waar zijn!! Ik ga niet ziek worden wanneer ik de top moet gaan beklimmen!! Ik weiger eraan toe te geven, maar ik moet toch bekennen dat mijn maag zich niet in opper gelukkigste staat voelde. Hoe dan ook, no way dat ik hier zou blijven, ik MOET die top halen!! Aan de ontbijttafel probeer ik niet teveel te eten en slik ik alvast een motiliumtje. Het kan maar helpen! Ik ben geen pillenmens, maar op dit moment heb ik er alles voor over om me goed te voelen!
We zijn zowat de laatste groep die vertrekt... (Hoe zou dat toch weer komen??) maar onderweg halen we er al snel enkele in! Wat zijn we toch goed, niet? :-D Het is vanaf de eerste trede weer zweten geblazen. Het eerste half uur gaat via trappen naar omhoog. Het is pikdonker en onze hoofdlampen zijn over noodzakelijk! Die van Kaat is zoek geraakt... Maar gelukkig heeft de gids een oplossing ‘We have five torches, one of them is the moon, i'll take that one and she can use my torch'. Wat een held toch die Julius! Hij kent het pad waarschijnlijk ook als zijn broekzak en het is inderdaad prachtig heldere volle maan, ook de hemel lijkt helder, dus we kruisen de vingers dat we straks de zonsopgang te zien krijgen!! Ondanks de koude krijgen we het al snel warm! Het is niet niets om s'nachts om drie uur even een beklimming te gaan doen!! We puffen ons kapot! En ook ‘hobby hiker' Amy lijkt deze keer niet zo vlot te gaan als gisteren!! Maar we doen het goed, we gaan vooruit! En even later komen we aan bij de eerste touwen. Hier gaat het landschap over in voornamelijk grote vlakke rotsen die min of meer steil naar boven gaan, een touw om je aan op te trekken is hier dus meer dan welkom. Af en toe loert naast je de afgrond... SPANNEND!!! Kaat, die lang getwijfeld heeft om mee te gaan, maar toch dapper van de partij is, vraagt zich meerdere keren al zuchtend af ‘Waar ze nu in godsnaam toch weer aan begonnen is????!!!'. Maar ze komt er wel, daar ben ik van overtuigd! Iedereen ziet nu af op dit moment en klaagt er al dan niet openlijk op los, maar als we straks boven zijn, dan ben je des te fier op jezelf dat je de top gehaald hebt! En dan wacht er je een uitzicht-beloning van jewelste!!! Dus: afzien en doorgaan!!!

De beklimming lijkt eindeloos lang te duren, de vlakke steile rotsen en de koude ijle lucht stellen je ademhaling zwaar op de proef. Na elke paar honderd meter wandelen moet er wel even een pauze in gelast worden. Ook de wind is van de partij, ze snijd keihard in je gezicht en maakt het er niet makkelijker op. Overal zie je lichtjes dansen van mensen die bezig zijn met de beklimming. Het is best gezellig met z'n allen :-) Julius blijft trouw bij ons en houdt altijd de laatste bij. Soms ben ik dat, soms is Kaat dat. Maar we komen vooruit, hoe dan ook, stapje per stapje. Ondertussen zijn we de laatste grenspost gepasseerd, waar we onze badge hebben moeten laten zien. We zijn geregistreerd!! Er staan ook een tweetal telefooncellen, de hoogste ter wereld, zo verteld de gids. Ja, je weet wel, als je effe snel naar huis wil bellen terwijl je op 3800 meter hoogte zit om te melden dat de kip nog uit de diepvriezer gehaald moet worden ofzo.... :-s??

Intussentijd begint de inktzwarte hemel aan één kant stilletjes aan op te klaren. ‘Sjit, de zon komt op!' denk ik. Julius wijst met zijn vinger de top van de berg aan en die lijkt nog verdomd ver weg!! De moed zakt me even in de schoenen, maar anderzijds geven de kleuren aan de horizon me weer vleugels! Ik mag die zonsopgang toch niet missen?? Ik zet er terug de pas in en volg de gids die me nu op de laatste beklimming leidt. De rotsen zijn hier weer veel onregelmatiger, dus het wordt weer klauteren en klimmen. Hij wijkt af van het gebruikelijke pad en neemt een shortcut die ik maar al te graag volg! Als we er maar snel zijn. Wanneer hij ziet dat ik mijn plan kan trekken, keert hij terug naar Kaat om haar in de laatste honderd meter bij te staan! En even later is het dan zo ver en heb ik de top bereikt!! Het zicht is fenomenaal en het is verdomd ijs ijskoud!!! De wind doet nog steeds zijn best, wat het er niet beter op maakt. Ik zie er uit als een mislukte creatie, mijn fleecedeken weer half over mijn hoofd en rond mijn lichaam gedrapeerd, met daarboven mijn wijde witte plastieken regencape en twee wantjes die veel te klein zijn (maar het waren de goedkoopste!!!). De zon komt stilaan hoger aan de hemel te staan en de lucht krijgt kleur. We zien een prachtige lichtbreuklijn die het laatste stuk nacht nog van het eerste stukje dag scheidt. In de verte zie je de zee en verschillende eilanden. Overal om je heen heb je een prachtig uitzicht! En verdorie, ik sta op een vierduizender!! Ik ben apetrots op mezelf dat ik dit gehaald heb! En dat geldt natuurlijk ook voor Kaat, die nu dubbel en dik aan het genieten is!! Best dat mevrouw de twijfelaar uiteindelijk toch is meegegaan!! ;-)
Iedereen is volop bezig met foto's te trekken en te genieten. Het wordt wel behoorlijk krap op het puntje van de berg met al die mensen!! Uiteraard moet elke toerist ook eens op de foto met het bordje waarop de hoogte en de naam staat genoteerd, dus het wordt aanschuiven. Ik kan niet meer wachten en trek gewoon snel een foto van mezelf met het bordje op de achtergrond. Ik begin stilaan te bevriezen!!! Dit gevoel heb ik al niet meer gehad sinds....euh...sinds België ja :-D Sven vraagt me om nog een foto van hem te trekken maar ik wimpel hem af, ik moet zo snel mogelijk terug in actie komen voor mijn lichaam de staat van bevriezing bereikt en mijn ledematen niet meer willen functioneren (kan ik overdrijven hé zeg ;-)). Ik begin dan ook meteen aan mijn afdaling, weer niet volgens het reguliere padje, maar ongevaarlijk! Al moet ik soms eens zoeken waar precies ik van de rots kan gaan kruipen. Nu begint de tergend lange en vreselijke afdaling... dat,volgens backpackers die het ons voor deden, veel erger is dan de beklimming... oléééééééé!!!! :^D Het voortdurend moeten afremmen en door de knieën gaan vraagt veel van je lichaam. Dit gaan we morgen weer gaan voelen!! En dan wacht er ons, na deze afdaling, nog eens 6 kilometers afdaling, want vandaag keren we de hele route terug!! Een heel eind voor de anderen ga ik alvast terug naar beneden. Tijdens mijn eerste en enige pauze word ik ingehaald door de rest, vervolgens ben ik gewoon weer de laatste (zucht) samen met Kaat. Julius blijft ook deze keer trouw bij ons, dus slaan we een babbeltje met hem. Over zijn familie en wat hij nog doet van werk, hoe hij gids geworden is. Zo komen we te weten dat je hier eerst als ‘drager' moet beginnen. Die lopen soms 3 keer per dag op en neer met gewichten van soms 50 kilo op hun schouders!! Stel je voor! Daarna mogen ze een cursus volgen als ze gids willen worden. Er wordt natuurlijk een beetje verwacht dat je engels kan praten zodat je met de toeristen kan communiceren. We vroegen ons ook af hoe je hier in godsnaam weg raakt als je bvb je voet gebroken hebt of ziek bent ofzo? Dan kan de helikopter komen, maar die blijkt bijzonder duur te zijn dus is er ook nog de optie van ‘taxi'. Taxi?? Hier kunnen toch helemaal geen auto's rijden?? Nee inderdaad, maar dan spelen deze mannetjes auto en gaan ze je gewoon de hele weg gaan dragen!! Kun je je dit nu gewoon gaan voorstellen???? Ik zou me waarschijnlijk immens schuldig voelen! Uiteraard zijn er ook van die mensen die denken dat ze de trip aankunnen, maar het vervolgens niet halen en zich dan laten dragen... Daar moet je wel een prijsje voor over hebben, maar dan nog is het voor ons een peulschil! Goed, met ons heeft de Julius in elk geval niet veel problemen gehad, het zal een easy trip geweest zijn voor hem :-D
Goed, terug naar de afdaling! Ik glijd er natuurlijk weer op los en net wanneer we eindelijk aan de hostel toekomen ga ik nog es effe volledig pardoes op mijn kont! Godv...!!! Gelukkig ben ik wel een sterke madam en hou ik er niets aan over! We halen snel ons gerief uit de kamer en gaan vervolgens gaan neerploffen in het restaurant waar ik me op het heerlijke buffet stort!! Cornflakes, pannenkoeken, melk, koffie, eieren, brood met confituur, vers fruit,... Ik eet zoveel als ik maar kan!! Wat smaakt dit na zo'n tocht!!! Het moet gezegd worden: de trip heeft veel gekost, maar de catering en al de rest waren het meer dan waard!! We zijn allemaal doodop en zouden nu echt wel een tukje kunnen doen, helaas wacht er ons nog een afdaling van 6 kilometer... Zucht... Het is tot nu toe al de hele tijd stralende zon geweest, maar ondertussen komt de mist weer opzetten en zou er straks wel weer een buitje kunnen gaan vallen... Dus als we het droog willen houden moeten we niet te lang meer wachten om te vertrekken. Als ons eten een beetje gezakt is zetten we terug aan.

De terugweg is gewoon weer tergend! Voortdurend door de knieën gaan, afremmen en ondertussen al wakker van 2u30 deze nacht. Het is werkelijk ongelofelijk tot wat een menselijk lichaam in staat is! Pluimpje voor mijn lichaam! :-D Sven en Amy gaan er samen vandoor en we ontmoeten hen telkens bij de ‘pauze' shelters. Ze blijven non-stop kwebbelen tegen elkaar! Kaat en ik vragen ons af waar ze toch voortdurend over blijven babbelen?? Waar halen ze telkens hun gespreksonderwerpen?? Sven je bent een babbelkont! :-D Had ik trouwens al verteld dat we de vorige dag ook een blinden organisatie waren tegengekomen??? Een bos pluimen voor die gasten hoor! Zoek hier maar eens waar je je voeten moet zetten als je niet eens kunt zien!! Echt chapeau!! In tegenstelling tot hen zijn wij dan toch maar een stelletje amateurs!! :-D

Soit, de terugweg verloopt vlot, met geregeld wat slippertjes en gevloek, maar we zijn op een mooi uur terug aan de hoofdingang...zo dood als een pier, maar toch nog levend en wel!! In het restaurant mogen we ons nog een allerlaatste keer tegoed doen aan een rijk buffet. We nemen afscheid van Julius (die blijkbaar toch een fijne tocht achter de rug had, want hij wou Amy's fooi zelfs niet aanvaarden) en regelen een taxi die ons terug naar Kota Kinabalu brengt.

Eenmaal in de stad gearriveerd nemen we dezelfde hostel als Amy en krijgen meteen een dorm van zes man voor ons drieën. Hoe graag ik me ook op het bed wil storten, de zonsondergang komt eraan en die wil ik deze keer van af het begin meemaken. Na een heerlijk verfrissende douche ga ik er in mijn eentje vandoor. Ik koop nog een chocomelkje onderweg en loop een plaatselijke deftige vent tegen het lijf. Ik glimlach en verlaat de winkel. Ik naar links, hij naar rechts. Een straat later wacht ik aan het rode licht en komt hij plots naast me staan. Ik lach nog es, hij lacht terug...
De zonsondergang is wederom erg kleurrijk, maar niet zo prachtig als de vorige keer. Ik wandel een eindje verder waar ik op de rand van de dijk ga zitten en geniet van de rust en de schoonheid. Eventjes later komt hetzelfde mannetje eraan gewandeld en gaat een eindje van mij zitten, hij is druk aan het bellen met zijn gsm. Ik begin het ondertussen wel een beetje vreemd te vinden... Maar ik concentreer me verder op de zon en het schieten van fotos. Wanneer hij een paar minuten later echter opstaat, doorloopt en op een paar meter van mij gaat zitten heb ik er stilaan genoeg van! Teveel films gezien, te paranoia, te bezorgde ouders in het verleden of teveel Suskes en Wiskes gelezen, ik weet het niet, maar dit staat me NIET aan! Hij mag er dan nog wel deftig uit zien met zijn aktetas en zijn hemd, ik vertrouw het voor geen haar. Ik steek mijn camera weg en stap op. Na een paar meter draai ik me om en zie dat ook hij nu rechtstaat en aanzet!!! Grrrr!! Ik begin weer alle witte busjes in de gaten te houden en blijf zo ver mogelijk weg van voorbij rijdende auto's. Ik bevind me in de drukte van de stad, dus erg veel zorgen maak ik me niet, maar ik wil hem toch wel graag kwijtraken. En daar is het drukke shoppingcenter natuurlijk dé juiste plek voor!! Daarna heb ik hem dan ook helemaal NIET meer gezien! :-D Woehoe for me!! Misschien stelde het allemaal maar niets voor, toch vond ik het een vreemde situatie en bleef ik de hele terugweg af en toe achter me kijken.

Toen ik in het hotel aankwam waren Kaat en Sven natuurlijk al vertrokken om te eten. Ik had mijn gsm niet bij, dus smste hen nu dat ik ter plaatse zou blijven en mijn croissantjes met chocomelk zou opeten als avondmaal. Ik had immers al enkele gemiste oproepen en ‘waar ben je' berichten :-S
Zij gingen nog eens naar het kraampje van de vorige keer om een vis te scoren.

Ondertussen zit onze tijd in Borneo er bijna op. We hebben nog welgeteld 4 dagen en er is nog zoooveel te zien!! Morgen nemen we de bus richting Sandakan om daar nog even de grootste rivier van Borneo op te gaan, de Kinabatangan! En daarna...zien we nog wel!!

Tot de volgende!!!

Veel liefs
Mount Kinabalu overwinnaars Joke en Kaat (en ja Sven ook hé!!)

Kota Kinabalu

Na het groene, frisse, heerlijke Mulu komen we terug terecht in het drukke stadsleven! Een vlucht van twee uurtjes brengt ons in Kota KInabalu. De hoofdstad van ‘Sabah', het tweede Maleisische deel van Borneo. We laten ons afzetten bij Lucy's homestay en krijgen een smalle kamer met twee stapelbedden. Het is best wel een knusse hostel en Lucy is een vriendelijke madam! Er lopen ook een drietal katten rond, die me natuurlijk meteen aan mn moatje doen denken ;-)! Het is al laat in de namiddag als we arriveren, dus heel veel kunnen we niet meer doen. Nadat we ons gesetteld en verfrist hebben wandelen we de stad in om iets te eten. De stad ligt aan zee wat voor een heerlijke fris windje zorgt! Al snel vinden we een nachtmarktje langs het water waar we een menukaart krijgen om u tegen te zeggen! Er staan wel honderd verschillende keuzes op! Als je hier je zin niet vindt, dan weet ik het ook niet! En tussen al die keuzes, neem ik natuurlijk weer iets simpels (kip met citroensaus en rijst) en gaan Kaat en vooral Sven de meest rare gerechten gaan uitpluizen. Daarbij kijkt hij ook ongegeneerd in het bord van de buren om te zien wat zij nu precies eten. Gelukkig zijn het vriendelijke mensen en geven ze ons graag uitleg over wat ze gekozen hebben. Uiteindelijk gaan Kaat en Sven voor hetzelfde! En het smaakt ons allemaal! Ik had een ‘mixed fruit juice' gekozen en krijg een kanjer van een glas, met deze keer, echte verse dikke pulp!! Na dit zit mijn buikje wel vol!! We betalen en geven onze complimenten aan de chef om vervolgens nog een eindje verder te wandelen. We komen van de ene markt in de andere terecht! Ze zijn werkelijk gigantisch! Overal staan er kraampjes om te eten of kun je fruit en groenten kopen! Een lust voor het oog en de neus (nu ja, ook niet altijd...). Er is nog heel wat leven in de stad, maar na een eindje wandelen heb ik het wel gehad en keer ik samen met Sven terug naar de hostel. Kaat wil liever nog een beetje verder kuieren, dus splitsen we op. We zijn ondertussen een heel eind van de hostel verwijderd, dus het is echt wel zoeken om onze weg terug te vinden!! Gelukkig kan ik rekenen op een kanjer van een visueel geheugen en vind ik met behulp van enkele herkenningspunten toch zonder veel problemen de baan terug! Onderweg vind ik zelfs nog een winkel met cola light voor Kaat!!
Zij had echter een beetje minder geluk... We waren nog maar net gesplitst of de plaatselijke mannen toonden hun interesse in mijn zusje... Haar kennende vond ze dit niet zoooo fijn en besloot toch ook maar om terug te keren naar de hostel! Maar zoals we haar ook kennen, een beetje verward en verstrooid vond ze de weg een stuk minder makkelijk terug dan wij. Zo verdwaalde ze in de stad en liep wel drie keer heen en weer (terwijl ze eigenlijk toch al dicht bij de hostel was) vooraleer ze eindelijk het verlossende bord van ‘lucy's homestay' zag blinken!!! Opgelucht stormde ze de ruimte binnen, waar ze troost kon vinden bij een heerlijk blikje cola light!! Ter informatie: het is helemaal niet makkelijk om hier cola light te vinden, vandaar... Intussentijd slaat de klok middernacht en is het tijd om ons bedje te gaan opzoeken! Morgen wacht een nieuwe dag!

Na een heerlijke nachtrust (wat blijkbaar enkel voor mij gold) ontwaak ik rustig rond een uur of tien! Eindelijk eens een beetje kunnen uitslapen! Kaat is ondertussen al uit de veren en zit al te ontbijten. Sven ligt nog te snoozen. Vandaag wordt een rustig dagje. Een beetje de stad verkennen en kijken of we de uberspannende Mount KInabalu trek kunnen boeken!! We hoorden dat de prijzen behoorlijk hoog liggen (ongeveer 900 ringgit = ongeveer 225 euro!!) dus twijfelen we nog een beetje of we er wel voor gaan. Anderzijds zou ik het een zonde vinden om hier geweest te zijn en de hoogste berg van Zuidoost Azië niet beklommen te hebben... Geef toe... once upon a lifetime opportunity, nee? Maar goed, voor we ons gaan informeren, maken we eerst een reservatie voor een heerlijk all-in massage! Een beetje footreflexology, rugmassage, nekmassage, schoudermassage,.... We hebben het ondertussen wel al verdiend!!! Om twee uur worden we verwacht, dus hebben we nog even de tijd om te gaan rondsnuisteren in de boekingskantoortjes. Sven twijfelt nog even of hij niet liever doorreist en zijn Padi course (duikdiploma) gaat doen.... Hij gaat toch eerst eventjes meeluisteren naar wat ze ons te bieden hebben. In het eerste kantoor die we binnenstappen (aanbevolen door Lucy) vallen we meteen van onze stoel als we de prijzen zien! 690 RM voor 1 persoon!! En met hoe meer je bent, hoe minder de prijs wordt!! Ook al is dit nog bijzonder veel, het is toch al een pak minder dan de 900 die we verwacht hadden!! Ik ben verkocht! ‘Ik doe het, wie gaat mee?' vraag ik aan mijn medereizigers. Sven is ook betoverd door de prijs en laat het ‘duik idee' dan maar varen, op naar de beklimming! En dan nog onze eeuwige twijfelaar, wat zal zij doen?? Na de Pinnacles, die zo spannend waren, had ze haar twijfels over Mt Kinabalu. ‘Misschien zou het wel saai zijn en te gemakkelijk na wat we nu gedaan hadden? En als het weer niet goed, zoals bij kaiza en jornik, dan zien we helemaal niets!...'
Ik persoonlijk hou er echter niet van om af te gaan op wat andere mensen zeggen. Iedereen heeft zo zijn eigen mening en ervaart alles op een andere manier. Ik wil zelf ervaren en dan oordelen!! Als ik iets wil doen, dan wil ik het ook doen! Als het in mijn hoofd zit, zit het niet in mijn achterste, weet je wel ;-) Uiteindelijk stemt ze toe! Hier alleen achterblijven ziet ze natuurlijk ook helemaal niet zitten!! En na de Pinnacles moet dit toch ook lukken, nee??
Ik hoor naast ons een tweetal meisjes informeren voor hetzelfde. Ik hoor ook dat de ene meegaat en de andere niet. Duuuuuus...spreek ik het meisje aan en vraag of ze niet met ons meegaat??? Dan is ze 1: niet alleen en 2: betalen we allemaal een goedkopere prijs, want vanaf 4 personen was het 100 ringgit per persoon goedkoper!! Als dat geen mooie deal is?? Zo gezegd zo gedaan! The fellowship of the Mount Kinabalu is born! Kaat, Sven, Joke en Amy een blonde engelse stoot die ongeveer al twee jaar aan het reizen is! Here we come! Ik zie het al helemaal zitten!!

Eventjes later liggen we met onze voetjes in de lucht... Aaaaah massage! Eindelijk na bijna een tweetal weken in Azië nemen we voor het eerst een massage!! En het is fantastisch zalig! Al kan het ook af en toe eens pijnlijk zijn. Soms danst het op de grens tussen pijn en genot. Maar we komen er alle drie als herboren uit! Mmm....Anderhalf uur in de watten gelegd worden en dat voor slechts tien euro! Moet je ook es doen!! ;-) Uiteraard kan een fotootje hier niet ontbreken! ‘To make the people at home jealous' zeg ik stiekem. Het vrouwtje moet lachen. Ik ook!! Jullie niet zeker?? :-D

We slenteren nog wat rond in de stad, nemen in het winkelcentrum de lift naar de 13^e verdieping om van het uitzicht te genieten, komen de zaak van ‘Peter en Joseph' tegen (de Maleisische zaak van mijn pa en mijn broer...), doen wat inkopen, slenteren langs de marktjes, brengen onze was binnen, en vullen zo de rest van de namiddag. Tegen 18u komen we vermoeid in de hostel binnen. Kaat en Sven crashen op hun bed, maar wonder boven wonder crash ik hier niet zoveel als thuis... Ja der is hier meer te doen zeker?? Ik wandel naar het terrasje en zie een palet aan kleuren in de lucht hangen! De zonsondergang!!! Die moet prachtig zijn!! Doeme!!! Ik neem mijn kodak bij de hand, deel aan Sven mede dat ik weg ben, storm naar beneden en kom op de trap....Jade tegen!!! Mo how zeg!! We zeggen enthousiast en snel goeiedag, als ze hoort waar ik zo snel heen ga antwoordt ze: ‘oh my god, yeah, the sunset is stunning!!!! So many colours!!' Dju, ik moet me haasten! Ik loop naar beneden, door de straten, blijf haperen aan de plant op de hoek, loop door, wordt aangestaard met blikken die zeggen ‘waar loopt die gekke blanke nu heen??', loop door, wordt bijna aangereden, loop door, friemel mezelf tussen de auto's en kom uiteindelijk buiten adem aan bij de zee waar ik beloond wordt met een prachtig zicht!!! De kleuren van de zonsondergang zijn fenomenaal! Oranje, rood, geel, paars, roze, blauw!! Wat een schouwspel!! Voor mij is er niets puurder dan dit! Het is gewoon adembenemend. Niets, maar dan ook niets in de wereld kan de kleurenpracht van dit stuk natuur evenaren!! Gewoon prachtig!
Na een kwartiertje genieten wordt het tijd om terug te keren. Ik draai me om en mijn blik valt plots op de viertal grote bloedende krassen op mijn arm. Niet diep, wel lang. Hmmm... had ik al die tijd niet gevoeld. Zo hard wou ik dus die zonsondergang zien :-) Moet van die ellendige plant op de hoek van de straat zijn! Daar blijf ik keer op keer aan hangen! Wie zet daar ook zo'n stomme plant??? Nu soit, zoals jullie weten, voor mij horen schrammen erbij op reis! Dat moet gewoon! Dus bij deze, mijn eerste deftige schrammen! Hoeraa!! :-D

We spoken die avond niet veel meer uit. Nadat we geprobeerd hebben om een uitstap naar het ‘Tiga island' te reserveren (zou één van de eilanden van Expeditie Robinson geweest zijn), waar we na heel wat inzet van onze Sven, uiteindelijk NIET in geslaagd zijn omdat de man zijn vissersboot blijkbaar al verhuurd had aan anderen om te gaan vissen.... Besloten we om de volgende dag gewoon te gaan relaxen op één van de omliggende eilandjes, gevolgd door een bezoekje aan de Cultural Village (dit wou Kaat ook al zooolang!). Jade besluit om met ons mee te gaan!

Eindelijk eens een strandje vandaag! We slapen weer veel te lang en zijn zo maar tegen 11u aan de boot. Het is al snel kwart voor twaalf als we dan eindelijk met onze kont in de zon liggen. We besloten om naar het eiland ‘Mandakan' te gaan. Eén van de vijf ‘Tunku abdul Rahman' eilanden die op een steenworp van Kota kinabalu liggen. De speedboot brengt er ons heen en bonkt als gek over de golven. Best leuk, maar soms wat hard! Uiteraard zijn de dingen best toeristisch, maar we zijn hier gewoon om eens te luieren en eindelijk eens van een strandje en een zwempje te genieten!! En dat doen we dus ook gewoon. Zonnen, zwemmen, lezen, snorkelen, drogen,.... De tijd gaat al bij al wel snel voorbij en eigenlijk zitten we hier ook maar een viertal uurtjes want om 16u moeten we al terug zijn om tijdig naar de cultural village te kunnen gaan. Tegen het einde besluit ik toch om nog even te gaan snorkelen, want volgens Sven is het echt de moeite! Met de ongelofelijk elegante duikbril plons ik in het water en ja hoor... de onderwaterwereld is wederom prachtig!! Ik zie de hele Nemo-crew weer aan me passeren en ook hier stoot ik op een kleurenpracht van jewelste!! Een school visjes vragen zich af wat dit vreselijke monster hier komt doen en komen me van dichterbij inspecteren. Ze zitten echt overal rond mijn hoofd! De max!! Ik zie gevaarlijke zee egels, een soort dikke slang, prachtige koralen (waar ik natuurlijk met mijn voet weer even aan blijf hangen! Auw!), grote vissen, kleine visjes, alle kleurtjes van de regenboog, het is fantastisch!!! Het was inderdaad een goed idee om nog even mijn hoofd onder water te steken! Kaat heeft er ondertussen spijt van dat ze niet mee geweest is! Ah die twijfelaar toch!
De zon zit gesluierd achter de wolken... en natuurlijk mispakken we ons daaraan!! Wanneer we ons klaarmaken om terug te keren begint het te dagen... Sjit we zijn verbrand!!! Ik viel in slaap met een tijschrift op mijn buik, wat voor een belachelijk streepjes-lichaam-motief zorgt! Mijn gezicht, hals, tot halverwege mijn borsten staan bloedrood, de rest van mijn borsten zijn wit, om net daarrond weer bloedrood te staan (een band van ongeveer tien centimeter), en daaronder weer lijkbleek (daar lag mijn tijdschrift gevolgd door mijn broekje) om tenslotte vanaf mijn billen tot mijn voeten weer lekker rood aan te lopen! Mijn achterkant is nog volledig wit... Praaaaaaaaaaaachtig!!! En pijnlijk...!!! Maar dat komt later nog wel...!!
Eenmaal terug in Kota Kinabalu is het rushen! We hebben exact één uur de tijd om al vier gedoucht te zijn (slechts twee douchen in de hostel), onze was op te halen en klaar te staan voor onze pick up.
En wonder boven wonder lukt het ons perfect! Een uurtje later komen we aan bij‘mari mari' cultural village. Sven wordt tot leider van de groep gekroond en we worden gewaarschuwd dat de dorpelingen ons wel eens zouden kunnen doen verschieten... Dat belooft!
Eigenlijk is het één groot Bokrijk, een opgezette show. Maar het is al bij al wel eens fijn. In elke longhouse zit er iemand die ons kennis laten maken met iets specifieks van de stam. Hoe ze rijstwijn maken, hoe ze honing maken, hoe ze koekjes maken, hoe ze een maaltijd in elkaar flansen, hoe ze vuur maken, hun inrichting, de kamer voor pas gehuwden, hun sigaretjes,... Noem maar op. Ik ben net iets meer gefascineerd door een gigantisch grote lichtkring die rond de maan hangt, wat is hij prachtig!!! Aan de laatste longhouse worden we verrast door de volledige stam die met veel kabaal uit de struiken komt springen. Ik moet eerlijk toegeven dat er wel eventjes een schok door mijn lijf ging! Het was immers al serieus donker en ook al was ik op mijn hoede, toch maakte hun hels kabaal mij aan het schrikken! Pippos! Nadat ‘Sven the leader' goed gekeurd was mochten we hun dorp binnen waar we eens een blaaspijp probeerden en kennis maakten met ‘de trampoline', een groot platform waar ze met z'n allen op gaan springen om vervolgens de ‘floesj' aan het plafond te proberen pakken. We mogen uiteraard ook eens proberen, onze leader als eerste, maar hij bakt er niet veel van ;-) Daarna krijgen we ook nog de kans om een tattoo te laten zetten (henna) en dat laat ik uiteraard niet aan mijn neus voorbij gaan!! Tenslotte wacht ons nog het traditionele dansoptreden. Om het wachten wat in te korten (er kwamen nog groepen achter) werden er hier en daar wat mensen uit het publiek gehaald om op het podium te dansen. Op de hoek van de rij zittende, werd ik er natuurlijk weer uitgevist.... Zucht, gelukkig ging Jade ook mee, dus vond ik het wel ok. Sven lacht zich te pletter maar zit ondertussen wel veilig op zijn stoel! Laf hoor ‘leader' :-p!! We doen een soort geïmproviseerde kringdans, veel stelt het niet voor. En als we even later terug op onze stoel zitten begint het echte werk. Mannen met veren en vrouwen in klederdracht komen ons hun dansjes tonen. Het is best wel nog mooi! Vooral wanneer ze een heel aantal grote bamboostokken op de vloer open en dicht klappen terwijl de mannen ertussen dansen! Heel nipt werk! Als je even te laat bent zit je voet gekneld! Eentje gaat zelfs nog een stapje verder en doet het met een blinddoek aan! Het ritme gaat steeds sneller en sneller, maar hij doet het perfect!! Zalig!!
Vervolgens is het gedaan en mogen we eindelijk gaan eten!! Een heel buffet met van alles en nog wat wacht op ons! Ik schep rijkelijk bamboescheuten in mijn bord om even later te ontdekken dat ze veel te pikant zijn...domper!!! Maar de rest is wel heerlijk!! Als we ons buikje hebben rond gegeten zit de avond erop en keren we terug naar de hostel. Ondertussen gloeit mijn lichaam als een gloeilamp! Ik zie zo rood als een kreeft! Sommige delen lijken wel een rauwe biefstuk! En eerlijk gezegd maak ik me er zelfs wat zorgen om... Een frisse douche voelt als een geschenk van God! Hoe dan ook, ik denk niet dat ik koud ga hebben op Mount Kinabalu!!

Zondag is de laatste dag vooraleer we aan onze tweede grote trek beginnen! We doen het op het gemak in de voormiddag en gaan nog eventjes een grote markt gaan bezoeken. Dit zou een ‘tamu' moeten zijn. Een markt waar heel wat stammen samen komen om hun waren te verkopen. Het enige wat wij echter zien is... euh...brol! Prutsdingen die zelfs mij niet interesseren en voor de rest nog heel wat etenswaren, die net iets meer mijn aandacht trekken ;-) Ook zie je hier en daar honden en katten in kooitjes tegen Europese prijzen! Borneo is geen typisch ZO-Azië gebied, daar mag je van op aan! Toch niet wat prijzen betreft!! Ik slenter maar wat rond en merk al gauw dat ik Kaat en Sven een heel eind achter me gelaten heb. Omdat het me allemaal niet echt kan boeien loop ik gewoon door, het is snikheet en in de verte trekt een ‘European bakery' mijn aandacht! Ik stap er binnen en krijg er een hele keus aan broodjes voorgeschoteld: donuts, koeken met tonijn, koeken met kipcurry, pizzakoeken, croissants (!!),... Met het water in de mond kies ik er enkele uit, schaf mij nog een bijpassend chocolademelkje aan en wandel vervolgens richting zee. Daar plof ik me neer en stort me op de heerlijke maaltijd! Draai en keer het zoals je wil, ik blijf een echte westerling!!! Brood wil ik!! En zoetigheid!!! :-D Even later vervoegen Sven en Kaat mij en gaan we nog eventjes het winkelcentrum binnen. We doen er de laatste aankopen voor de beklimming, waaronder handschoenen (anders vriezen onze vingers af!!) en spreken daarna terug af aan de hostel. Het duurt namelijk erg lang tegen dat Kaat en Sven een keuze gemaakt hebben... Terwijl ik op hen zat te wachten passeerde er trouwens een vrouw met drie kinderen... Op zich niets abnormaals, ware het niet, dat twee van haar kids aan de leiband hingen :-D Ze droegen een soort tasje op hun rug waar deze aan verbonden was. Best een grappig zicht!!! Misschien een ideetje voor op leefgroepskamp??? :-D

Onze laatste momenten in Kota Kinabalu waren geteld, hoewel we hier binnen twee dagen eigenlijk al terug zouden staan. Maar nu was het eventjes genoeg met de drukte en het getoeter, tijd voor een stukje natuur!!! Tijd voor MOUNT KINABALU!!!!!

Liefs
Verbrande en geschramde Joke (en ook Kaat ja!!)

Mulu en de Pinnacles - Deel 2

Na de avondmaaltijd de prijs van ‘worst diner of my life!' te hebben gegeven moet ik ook de nacht bekronen met ‘worst night of my life!'. Kaat en ik liggen dicht tegen één onder mijn vliegenet, aan de overkant liggen nog een viertal mensen. Het in slaap vallen verloopt niet vlot, en als je niet meteen vertrokken bent, dan word je sowieso geconfronteerd met de mensen die dat wel zijn! DE SNURKERS!!! Eentje ligt naast mij, eentje ligt tegenover mij! Zowel Kaat als de indische vent maken hetzelfde geluid en eerst kan ik niet goed signaliseren van waar het nu precies komt. Van beiden, afwisseld, zo bleek! Terwijl ik lig te staren zie ik ook Thomas met zijn tenen wapperen. Yes! Nog iemand die niet kan slapen :-D De ochtend komt te vroeg en ik ben niet uitgerust, maar duidelijk ook niet de enige. Syria staat ons om 6u op te wachten op het grasveldje. Ik vervoeg haar als eerste, daarna komen Jornik en Kaiza erbij staan. Sven loopt zenuwachtig van de ene naar de andere kant, van de keuken naar de kamer naar de keuken terug naar de kamer,....! Syria fronst een wenkbrauw ‘why is the guy so busy????' vraagt ze terwijl ze haar schouders ophaalt. ‘Yeah I know, he's always like that' antwoord ik gewoontjes. Uiteindelijk is het Kaat die als laatste de groep vervoegt. We kunnen eraan beginnen!

Na tweehonderd meter begint de eerste klim, grote rotsblokken waar we met behulp van touwen moeten beklimmen. De zenuwen razen door mijn lijf. Als ook bij Thomas, die nu achter mij staat. Hij is echt zoo zenuwachtig! Na de beproeving is het gewoon constant bergop, geen rotsen maar gewoon voortdurend stijgen. Het zweet druipt van mijn lijf! Ik voel de druppels over mijn rug en langs mijn benen sijpelen! Als ik hier niet al mijn giftige stoffen kwijt raak, dan weet ik het ook niet meer! Na honderd meter klimmen roept thomas al hijgend dat hij vindt dat hij voorop moet lopen, hij is gegarandeerd de traagste!!! Hij neemt een pauze zet zich neer, neemt een boom vast en leunt er met zijn hoofd tegen, enkele seconden later floepen alle noodles die hij deze ochtend verorberd heeft er weer in oorspronkelijke staat uit... (wie eet er nu s'morgens ook noodles!! Komaan!!). ‘Oh no Thomas' zucht Syria en gaat hem tegemoet. Na een kort babbeltje is het duidelijk... One man down...! Hij is ziek en gaat terug naar het kamp... De avond ervoor vroeg Syria nog wie er in het park de ‘racer cave' gedaan had. Een grottrekking voor ‘beginners'. Thomas stak zijn hand op, ze knikte bescheiden en zei: i've heard about it, i won't tell it. Op dat moment wisten we niet echt wat ze bedoelde. Later kwamen we te weten dat de caving niet vlot verlopen was. Haar collega had zijn naam doorgegeven (wetende dat hij de pinnacles ging doen) aan Syria en nog voor we vertrokken wist ze al dat hij het niet zou halen. ‘He's to weak for this trekking'... Wat er precies in de grot gebeurt is, dat weten we niet... Goed, we gingen dus verder met ons vijfen. Benieuwd wie de volgende afvaller zou zijn... Kaat en Kaiza toch al een beetje opgelucht dat zij het niet waren. Mijn ademhaling en hart gaan als een gek tekeer!! Ik ben zo snel buiten adem! Maar als we dan even stoppen ben ik gelukkig terug snel ‘binnen' adem ook :-D Onvoorstelbaar wat dit van je lichaam vergt! Ik blaas zelfs meer dan Kaat! Haar hoor ik amper puffen! Elke honderd meter houden we een korte stop en dat doet wel goed! Na 900 meter komen we bij de ‘mini pinnacles' en daar moeten we anderhalve liter water achterlaten om zeker nog genoeg te hebben voor de terugkeer. Kaat was oorspronkelijk van plan om maar tot daar mee te gaan, maar het stelt niet veel voor en ze zit nog lang niet aan haar ‘limits'. Dus beslist ze om toch verder te gaan!! Ik ben zo fier op haar!
Het afzien gaat verder, het zweet druipt verder, het puffen gaat verder en wij gaan verder. Syria lost geregeld pauzes in en vertraagd het tempo, want ze zag dat er nog gingen afvallen als ze dat niet deed... (zou ik daar ene van geweest zijn???). Onderweg verteld ze over het park, over haar liefde voor de natuur. Het is haar thuis, ze doet dit al 19 jaar en woont in het park zelf. Haar hart loopt werkelijk over van aanbidding voor dit wonderbaarlijke stuk natuur. Ze verteld over het belang van de kleine beestjes voor het ecologisch evenwicht, de miertjes enzo, en hoe de mensen steeds op zoek zijn naar de grote beesten, maar niet beseffen hoe belangrijk de kleintjes eigenlijk wel zijn. Ze verteld dat er haar niet veel kwaad kan maken, ook geen achteloze arrogante toeristen, maar wel mensen die de natuur en in het bijzonder Mulu zouden aanvallen. Daar raakt ze van buiten haar zinnen. Deze vrouw is gewoon één met de natuur, het is haar passie, haar leven, haar rijkdom, haar alles!! En het is zo fantastisch om iemand met zo veel liefde te horen praten over hetgeen wat ons gewoon gegeven is en velen allang niet meer voldoende weten te appreciëren. Iemand die niet bezig is met geld vergaren om een mooi huis te kopen, of een chique auto, of die gadgets en die computer. Nee, iemand die gewoon blij is met hetgeen we gekregen hebben, gratis en voor niets, en wat zo belangrijk is op deze planeet, iets waar materialisme niet tegenop kan. De natuur. Een oprecht gelukkig persoon. Het is werkelijk fantastisch om te luisteren hoe gepassioneerd ze is. Ik benijd er haar voor, want ik weet dat ik dit niet kan ervaren zoals zij het kan. Dat ik dit eenvoudige primaire geluk niet meer zo kan beleven. Maar ik kan er wel bij stilstaan en het voor eventjes in me opnemen. En vooral respect hebben voor wat er nog is. Hetgeen wat veel westerlingen al verleerd zijn... Wij kennen de geheimen en de krachten van de natuur allang niet meer. Het is mooi, meer niet. Maar ik denk dat we soms niet beseffen hoe essentieel de natuur is voor ons voortbestaan. Het zal maar zijn, een keer dat het te laat is, dat men zal beseffen hoe ver we het hebben laten komen. En dan zal Syria er staan, met al haar kracht en liefde om desnoods de laatste boom op de aarde te verdedigen met haar leven J Maar genoeg moralistisch gedoe! Terug naar de Pinnacles!
Ze vertelde trouwens ook dat relaties wel eens durven te sneuvelen tijdens deze trekking! Zo was er ooit een koppel waarvan de vrouw per se de trekking wou doen. De man had toegestemd, maar zij moest wel alles dragen. 2x3 liter water + al de rest van de dingen die je nodig hebt. Hij vond het ook helemaal niet nodig om haar af en toe eens af te lossen. Ah nee, want zij wou de trekking doen hé! Een paar weken later werden de scheidingspapieren ondertekent! Groot gelijk! Sukkel! Wat een waardeloze kerel! Dat die zichzelf een vent durft te noemen! Grappige anekdote! :-D

Hoe dan ook, wij trokken verder! Stap per stap, zweetdruppel per zweetdruppel. En uiteindelijk kwamen we bij de laatste vierhonderd meter terecht!! Het klimparcour! We starten met een grote ladder en moeten vervolgens via touwen en ijzeren opstapjes ons lijf langs en over de gigantische rotsen hijsen. Soms is het zoeken naar een plaats om je voeten te zetten. En na al het benenwerk mogen nu ook de armspieren hun werk doen. Het is fenomenaal de max en super spannend!!! Dit vergt opperste concentratie en de ademhaling wordt er toch een stuk rustiger van! Beetje bij beetje komen we dichter bij onze bestemming, tot we er plots zijn en een fenomenaal uitzicht ons opwacht! ‘Welcome to my world' glimlacht Syria. Het is werkelijk prachtig, gigantische puntige stenen formaties steken uit boven het woud!! Nog maar eens een kunstwerk van moeder natuur!!! De camera's doen hun werk, iedereen speelt eventjes voor model, en we genieten erop los! En vooral: we hebben het gehaald!!!!! Alle vijf!!!! Wat een topprestatie!! In een dikke 2,5u zijn we aan de top! Woehoe we rule!! Een groot applaus voor mijn zus en een klein applausje voor mij! Best dat ze haar boek niet mee had verdorie!!! Kaat heeft met volle teugen genoten van de trekking en het uitzicht en kroont deze uitstap meteen tot de topper van de reis!!
We krijgen maar een dertigtal minuutjes om onze lunch (om 10u s'morgens!) te verorberen en van het uitzicht te genieten vooraleer we terug moeten afdalen. Rond ons horen we voortdurend gepiep, een heel aantal (soort) eekhoorns schieten weg en weer! Mega grappig om te zien! Ze lijken we een beetje op die ene van Ice age! :-) Als iedereen gedaan heeft met eten rookt Kaat nog snel een sigaretje, dit had ze beloofd aan Thomas en moest ze nu uiteraard ook nakomen! Deed ze met plezier hoor :-) Hij had er zo naar uitgekeken om op de top na al het zweten en afzien, een sigaretje te roken als hij het gehaald had... de stakker!

Hoe dan ook, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan! En die was gekomen! Syria maak met ons een afspraak: als wij voor 15u terug in het kamp zijn, dan gaat zij deze avond ons eten klaarmaken! Over een motivatie gesproken! There we go!!
De concentratie van daarnet was niets in vergelijking met hoe hard we ons nu moesten concentreren om veilig en wel af te dalen. Zoeken waar je je voeten moet zetten, terwijl je met je kont naar beneden hangt, is nog net een stukje moeilijker! Elke foute stap kan gevaarlijk zijn! Ik hoor Sven achter mij geregeld eens vloeken (verdoeme mijn been, sjit mijn hand, godver mijn arm!!) Gelukkig heeft hij zijn parelwitte klimhandschoentjes aan gedaan... Gevoelige handjes, die jongen ;-) Hij lijkt wel Sinterklaas nu! Helaas zonder kadootjes! Syria blijft nu achterop, het is haar verantwoordelijkheid dat er zeker niemand achter blijft. Wie snel kan gaan mag doorgaan (en daar gaat sinterklaas!) maar wie trager is moet zijn tijd kunnen nemen. Ze vertelde ons trouwens dat ze deze hele trekking in 1u15 minuten voor elkaar heeft! 45 minuutjes in het doorgaan, een half uurtje om terug te keren!!! Zotte madam!!!
Ik ben al snel de laatste en kan zo af en toe een babbeltje slaan met haar. Zo kom ik te weten dat de prachtige zwart groene vlinder (Iets voor de cercle supporters), dé vlinder van Borneo is en onder grote bescherming staat. Wie het beestje vangt of doodt riskeert een boete van 2500 Ringitt en twee jaar gevangenis! Je zou hem voor minder laten fladderen :-) Waarom ook niet!
Wanneer we praten over de natuur en hoe jammer het is dat er overal in de wereld zoveel gekapt wordt, verteld ze dat dit in Borneo gelukkig nog meevalt. Waar hier echter een ware industrie rond is, is de palm olie. Maar dit wordt kennelijk nog binnen de perken gehouden.
Af en toe maak ik weer één van mijn typische afdaling slippers. Ze vindt het grappig en zegt dat ik zo onstabiel ben. Terwijl ik toch echt het gevoel had dat ik het goed deed!!But I do it my way! Na een tijdje moeten we Kaiza en Jornik voorbij steken, het afdalen ligt haar niet echt. Syria ziet dat Kaiza in goeie handen is en wandelt verder mee met ons. Even later komen we terug bij de plaats waar we deze morgen ons water hebben achtergelaten. Nog 900 meter dalen! We pauzeren en luisteren gedurende bijna een half uur naar Syria haar verhalen. Hoe ze vroeger tot een ‘gang' behoorde die heel wat stoute dingen deed, tot ze op een bepaald moment een zwaar accident gehad heeft en besefte dat ze haar leven aan het vergooien was... Toen is ze naar Mulu gekomen en sindsdien is ze er altijd gebleven. Ze is er nu 41 en werkt er al 19 jaar! Het is haar leven, haar thuis. Ze heeft haar ouders gedurende twee jaar wijsgemaakt dat ze in een bureautje werkte, maar uiteindelijk zijn ze het toch te weten gekomen en begrepen ze eerst niet goed wat ze in godsnaam in de jungle kwam doen!!! Daarna hebben ze het wel aanvaard en ondertussen zijn ze al gestorven. ‘Are you married?' vraagt Sinterklaas voorzichtig. ‘No, i am married with my job' antwoordt ze met een glimlach. Even later komen Jornik en Kaiza toe en staan Kaat en ik langzaam op om weer te vertrekken. De knieën, de voeten, de kuiten en de billen beginnen nu stilaan te kreunen van de pijn!! Pffff wat een inspanning! Ik ga nogal wat spieren hebben als ik thuis kom!! :-D De laatste loodjes wegen het zwaarst maar ik blijf gaan en heb ondertussen al een redelijke voorsprong op Kaat. Af en toe roep ik haar naam om te horen of alles nog ok is. Ik passeer Thomas zijn noodles (ieuw) en weet zo dat ik er bijna ben! En een eindje verder kom ik aan de grote rotsen waar de klim deze morgen begon. Ik klauter met het touw naar beneden, roep nog eens Kaat haar naam, maar krijg geen antwoord.... Hmmm, ze zal wel in orde zijn zeker? Ik wandel een paar meter verder en roep nog es, er komt echt geen repliek... Ik voel me een beetje schuldig dat ik haar heb achtergelaten en besluit om mij neer te ploffen op een boomstam en even te wachten. Ik roep nog verschillende keren, maar tevergeefs... Allerlei scenario's doemen op in mijn hoofd! Ze moest daarnet al even pauzeren omdat ze te laag stond, wat als het weer zo is?? Of misschien is ze wel gestruikeld? Aangevallen door een beest? Tegen een boom gelopen?? Ik weet dat ik mijn grote voorsprong op de anderen (waar ik toch even fier op was) nu stilaan kwijt raak, maar mijn geweten knaagt en wint. Ik blijf zitten. Na een dikke 10 minuten (en dat kan lang zijn als je zit te wachten) hoor ik dan uiteindelijk toch stemmen!! Ik zie Jornik als eerste en roep nogmaals Kaat haar naam.... Ze is erbij!! Levendig en wel! Fieuw!! Mijn geweten laat los en ik spurt er weer van door! Ik wil toch de eerste terug in het kamp zijn! :-D

En dat lukt me! Ik storm de kamer binnen waar Thomas plat op zijn buik ligt. Hij heeft bijna de hele tijd geslapen en ziet er echt mottig uit. Daarna loop ik in de richting van de rivier om er met kleren en al in te plonzen!!! Aaaaaah lekker fris!!!! Ik lig te relaxen in wat laagstaand water tegen de rotsen wanneer ook Thomas erbij komt. Hij is zooooooooooooooo teleurgesteld!!! ‘Hij had er zo lang naar uit gekeken om dit te doen en nu was hij er niet eens in geslaagd! Nee hij was na 100(!!) meter al moeten terugkeren! Wat een gepruts!!'. Ik probeerde hem een beetje te troosten en zei dat hij er uiteindelijk niets aan kon doen, het ging niet over ‘niet aankunnen' het ging over ‘ziek zijn'. En daar kun je niets aan doen. Hij weet het wel, maar toch blijft hij een beetje pruimen. En ik kan me wel voorstellen dat het helemaal geen leuk gevoel moet zijn als je speciaal voor de pinnacles hierheen komt en de trekking dan niet kan vervolledigen. Ik zou ook teleurgesteld zijn. Hij is echt depri en klaagt dat hij naar huis wil... Dit zijn natuurlijk de momenten waarop een mens hem echt ellendig voelt en gewoon thuis wil zijn, bij vrienden en familie in een vertrouwde omgeving.... Maar helaas, hij moet het nog tot december volhouden... Terwijl we praten doe ik mijn sokken uit en begin ze over de stenen te schuren om ze wat uit te spoelen. En wanneer ik eventjes niet aandachtig ben.... Gaat de stroming ermee gaan lopen!! ‘Mijn sokken!!!!' besef ik plotseling! Ik kijk om me heen, maar ze zijn verdwenen... Ook ik zet nu een pruillip op, thomas lacht. Dju, dat waren mijn goeie sokken, en ik heb er maar vier paar mee!!! Ondertussen komen ook de anderen erbij en wordt er vrolijk gerelaxed en gebabbelt. Mijn verdwenen blijven me echter bezig houden! En ik besluit om op zoektocht te gaan! Ik sta recht en wandel over de gladde hete stenen (auw!!) of glij uit over de natte stenen! Na een drietal meter maakt mijn hart een sprongetje. Een klein takje steekt uit boven het water en heeft zo mijn eerste sok te pakken gekregen! ‘Ooooh mijn kous!!!' juich ik naar sven! Woehoe!! Ik pik hem op, geef hem een korte knuffel, wring hem dan de nek om en span hem terug rond mijn (ondertussen niet meer stinkende) voet. En daar loop ik dan, langs de kant van de rivier met natte kleren en één sok aan mijn voeten! Nu ik mijn ene teruggevonden heb, voel ik terug hoop en wil ik ook kost wat kost de andere vinden. Mijn reeds kapotte voeten zijn daar niet zooo tevreden mee, maar ik ben de baas, dus wandelen en glijden we verder. Ondertussen bedenk ik ook dat aan mijn rechterkant ergens een beer moet zitten, die hopelijk niet naar de rivier komt om een bad te nemen... Weglopen hier is geen optie... Maar het maakt alles alleen maar spannender!! En mijn moed loont want een eindje verder achter een hogere steen is ook mijn tweede sok blijven hangen! Ik kan mijn geluk niet op, stuntel er naar toe, steek hem in de lucht en begin er met een grote ‘woeeeeeeeehoew' kreet mee te zwaaien in de richting van de anderen! Sven steekt zijn duim in de lucht! Missie geslaagd!
Een mens kan toch tevreden zijn met kleine dingen hé!! :-D
Terug in het kamp komen ondertussen de nieuwe ‘pinnacle trekkers' voor morgen binnen. En kijk es aan, wie is ook weer van de partij?? Ons Jade! Jawel! :-D Ze zit samen met een hele familie, wat toch net iets minder leuk is, dus is ze bijzonder blij van ons hier ook aan te treffen!

Aangezien we voor 15u in het kamp aanwezig waren is Syria onze kok van dienst! We geven al onze noodles af en zij maakt er, met behulp van heel wat heerlijke groentjes en wat kruiden, een zalige maaltijd van!!! Ze laat ons ook eens proeven van de gekookte bloemen van de Durjan (het typische fruit van hier). Lekker! Dit kommetje smaakt mij duizend keer meer dat hetgeen van gisterenavond!! Na het eten komt ze nog eventjes bij ons zitten en verteld nu de griezelverhalen van de Pinnacles!! Eigenlijk zijn het er niet veel. Deze trekking zou in Europa illegaal zijn omdat ze veel te gevaarlijk is (coool!) maar hier kan het gewoon. Er is ook nog maar één dode gevallen en dat was, jammer maar waar, zijn eigen schuld. Het is zo belangrijk om naar de gidsen te luisteren. Zoveel toeristen denken dat ze haantje de voorste zijn en de wereld aankunnen! Westerlingen die denken dat ze zoveel beter en slimmer zijn dan de mensen die hier dag in dag uit leven en het hele gebied kennen. Kennis zit hem echter niet altijd in theorieën en studies, maar soms veel meer in ervaring! Een paar maanden geleden was er een man van de picknickbank (die was gekanteld) op zijn hoofd gevallen. Er zat een dokter in hun gezelschap en die vond het niet nodig om de wonde te verzorgen. Syria heeft haar hulp aangeboden, maar dat was niet nodig, hij was een Amerikaanse dokter en wist wel wat er moest gebeuren, dit kwam wel 1000 keer voor in zijn praktijk! Uiteindelijk is de man s'nachts zo ziek geworden dat ze toch om haar hulp gesmeekt hebben. Ze heeft zijn haar weggeknipt, en de wonde gewassen en verzorgd. De volgende dag kwamen ze haar met hangende pootjes bedanken....
Bah hoe kun je zo arrogant en eigenwijs zijn?? Je zit hier in de jungle! Het minste wat je dan kunt doen is toch vertrouwen op de mensen die hier leven en de omgeving kennen?? Soit, in deze situaties moet je je plaats kennen, dat denk ik ervan!
We komen ook te weten dat Syria ‘in charge' is! ‘Waaauw, are you the boss here??' vraag ik enthousiast! Maar dat woordje hoort ze niet graag, ze is gewoon de verantwoordelijke. Zij moet zorgen voor het reilen en zeilen in camp 5, de gidsen in het oog houden en bijstaan, dingen in orde maken als ze kapot zijn, regelingen treffen,... Noem maar op! Wij hadden gewoon de' baas' van camp 5 als gids gehad!!! Wooow!! Hoe cool! We hadden het echt getroffen!! Zoals ik al zei: Syria was een monument! Een prachtmadame! En een gids uit de duizend!

Tijdens de avond brak er een onweer uit. Het regende aan honderd in d'uur! Bliksem en donder, het was allemaal van de partij!! We keken naar elkaar en maakten onderling de bedenking dat het morgen verdomd glad ging zijn voor degenen die de Pinnacles moesten beklimmen....! Good luck Jade! Tegen 9u waren we allemaal de pijp uit en gingen we slapen. Kaat en ik legden ons in een andere ‘kamer' want er zat een lek in het dak, net boven kaat haar matras... We waren DOOD-OP! Deze nacht was er gelukkig geen om als ‘worst night' te bekronen. Mijn ogen vielen dicht en gingen pas terug open om 6u s'morgens toen de eersten klaar waren om aan hun vreselijke beklimming te beginnen...

Rond 8u10 komt Sven aan ons net schudden. Het is tijd om op te staan, de anderen zitten al aan de ontbijttafel en er is van alles geserveerd!!! Woehoe, ik strompel vanonder mijn vliegenet, kruip in mijn kleren en ga al het lekker gaan bekijken! Mmmm Pannekoeken!! Heerlijk! We hebben het echt getroffen met Syria!! ;-)
Het plan om om 9u te vertrekken valt in het water en algauw is het kwart voor tien... We moeten echter nog 9 kilometer terug wandelen en de boot staat ons vanaf 11U al op te wachten. ‘Het doet er niet toe als jullie later zijn' zegt Syria. ‘Zij mogen wachten, jullie niet, ik wil dat hij er is voor jullie er zijn!'. Onder mijn commando maken we nog een tweetal groepsfoto's en dan kunnen we vertrekken. Onder Syria haar commando moeten Kaat en ik nog eens op de foto :-D We bedanken haar honderduit en verlaten tenslotte eindelijk als allerlaatsten ‘camp 5'.

Het wandelen gaat vlot, we zetten er de koers in! Na een aantal kilometer kijk ik op, een grijze, weinig-goeds-belovende lucht kijkt terug... O-ow, dit belooft!! Ik trek mijn rugzakken en mezelf een regenjasje aan en stap vervolgens verder. De regen laat nog wel even op zich wachten, maar wanneer we rond de middag in de boot zitten, zet ze al haar sluizen open!! Het regent dat het giet!! We zitten te bibberen in het bootje en ondanks al het water dat nu in de rivier zit moeten we toch nog af en toe uitstappen om te duwen!! Eerst doe ik nog mee, maar nadat ik Kaat haar goedkeuring krijg, besluit ik toch om in de boot te blijven zitten. Kaiza, die ondertussen al een tweetal keer op haar poep in de rivier gevallen is, geeft er ook de brui aan en blijft ook zitten. Wanneer Thomas dit ziet verschijnt er een prettig lachje op zijn gezicht en vervolgens blijft hij ook verschillende keren zitten of wandelt gewoon naast de boot! Tsss tis geen echte vent ze!!! Wanneer we een klein anderhalf uurtje later terug aan het hoofdkwartier toekomen zijn we door en door nat. We bibberen over heel ons lichaam en verlangen keihard naar een warme douche!!! De boot meert aan. Een gemeenschappelijke ‘oeaaaaah!!!' kreun gaat door de groep wanneer we allen uit het bootje stappen!!! Mega grappig! Blijkbaar heeft iedereen vandaag spierpijn!! Zeker nadat we nog eens een half uur verstijfd in het bootje gezeten hebben! We stormen allen naar ons onderkomen en crashen na een heerlijke douche op bed. De anderen zitten terug in de dorm, wij hebben het deze keer iets luxueuzer en verblijven in een kamer met eigen badkamer! Enkel voor ons drietjes! De waterkoker, koffietjes en theetjes staan klaar en de handdoeken liggen op bed. Wat een strak plan van mij om na de Pinnacles een ‘longhouse room' te boeken! Wederom: kleine pluim voor mezelf! ;-)

Na een rustige, slaap-lees-luier namiddag gaan we s'avonds nog eens met z'n allen gaan eten. We praten over onze reizen, over de verschillen tussen Finland-Tsjechië en België, over politiek, over de verdere plannen,... het is best gezellig! Ook na het eten zitten we nog eventjes samen op het overdekte terrasje met zetels naast onze kamer. Thomas is ondertussen terug de oude en babbelt er weer op los! Tegen 11u nemen we afscheid en gaan allen onze welverdiende rust nemen.

De volgende dag komt er al weer snel aan! Om zo goed als al onze tijd te benutten hebben we in de voormiddag nog es de ‘canopy skywalk' geboekt! Een wandeling op de hoogste hangbrug van Azië. Het is best wel eens leuk, maar het stelt op zich niet zooooveel voor. Zeker niet om voor te betalen... Maar soit, dat hebben we toch ook eens gedaan! En bij deze: op dergelijke hoogte boven de grond hangen is toch nog steeds niet echt mijn ding (nietwaar collega's??? Remember de hoge draaimolen in Plopsa ;-)). Maar we doen het toch wel lekker allemaal :-p!!!! Na de hangbrug slaan we nog even af om de ‘paku waterfall' te gaan bewonderen. Ook deze stelt niet immens veel voor, maar we hebben onze wandeling voor vandaag toch weer in de kuiten! :-D
Wanneer we even later terug in het park aankomen ontmoeten we voor de verandering ons koppel Belgen!! Je blijft ook voortdurend dezelfde mensen tegenkomen! Zalig! We slaan een babbeltje en ik vertel over de ‘Pinnacles'. Het lijkt hen wel prachtig maar hiervoor moeten ze echter passen, dit gaat hun leeftijd net iets te boven... ‘Mag ik je toch juist eens vragen hoe lang de trekking duurt en hoe veel kilometer je aflegt' vraagt de man voorzichtig. Waarop hij er, met een snelle blik naar zijn vrouw, aan toevoegt: ‘Gewoon uit intresse, ter informatie!!'. De vrouw haalt eens haar schouders op. Best grappig!! Na een laatste middagmaal trekken we stilaan richting luchthaven. Mulu zit er op voor ons en nieuwe oorden staan te popelen om ontdekt te worden! Het was weer de moeite! Dit zullen we in elk geval nooit vergeten!! Ik ben zooo ontzettend fier op mijn lichaam dat het mij zo ver gebracht heeft! Dat het erin geslaagd is om de Pinnacles trek te halen! My body is a temple!! :-D En niet omdat ik het mooi vind ofzo, maar gewoon omdat het me weer een prachtprestatie heeft bezorgd!!

Veel liefs!!

Survivors of the Pinnacles Joke (en zeker en vast ook: Kaat!!)