Zondagnamiddag trokken we richting Kinabalu national park. Aangezien het twee uurtjes rijden was en de trekking s'morgens rond 8u begon besloten we om al in de omgeving van het park te gaan overnachten. Het busje zette ons af aan een gezellige hostel waar we voor een redelijke prijs een leuke en ruime kamer kregen! De temperatuur zakte meteen een graad of tien... Wat best wel deugd deed, maar waar we toch eventjes niet meer aan gewoon waren. De lucht zag grauw en wolken verzamelden zich.... Dit beloofde niet veel goeds...' Vingers kruisen dat het morgen beter wordt!!!' dachten we allen! Ook Amy en haar vriendin verblijven hier in de hostel, wat het gemakkelijk maakt om morgen samen naar het hoofdkwartier te wandelen.

Na een kort tukje gaan we de innerlijke mens gaan versterken in het restaurant. Er zit nog een groep chinezen/japanezen/koreanen/... (wie zal het zeggen?) die aan het kaarten zijn. Ze zijn ontzettend luidruchtig en hun taaltje heeft een vervelende scherpe klank. Lang leve de rustige Belgen!!! Mijn ogen verdubbel in grote wanneer mijn heerlijk uitziende ‘kip zoet zuur' wordt opgediend en ik de rode peppertjes openlijk zie zitten... Oh neeeeeeee... Ik doe nog een poging maar het is echt té pikant! Sven proeft eventjes en beaamt. Maar, een echte held als hij kan zijn, komt hij me redden en biedt me zijn bordje ‘kip in de oestersaus' aan. Veel beter!! Al moet ik toch met veel goesting en spijt mijn bordje zoetzuur wegschuiven :-( Dju toch! Tegenwoordig kan je daar zelfs al niet meer op vertrouwen!!) De Jappen (laten we ervan uit gaan dat het die soort is) worden intussen ook bediend. Hun tafel staat vol met schaaltjes gevuld met van alles en nog wat. Ze hebben allemaal een kommetje waar ze eten in verzamelen en uiteraard wordt alles met stokjes naar binnen gewerkt. Kaat en ik gapen ons onnozel op één ventje die als een gek zit te eten. Hij houdt het potje aan zijn lippen en schiet met schichtige bewegingen de rijst in zijn mond (zo wordt dit blijkbaar ook vaak gedaan). Ondertussen gaan zijn oogjes weg en weer over de tafel om te zien of hij nog genoeg zal hebben en om te volgen wie wat neemt. Als zijn potje leeg is gaat hij zichzelf weer gretig gaan bedienen tot tienmaal toe!! Het is werkelijk hilarich!!! Maar Kaat wordt er toch een beetje zenuwachtig van. We bedenken dat onze grote broer en ons schoonzusje bij deze waarschijnlijk strike zouden liggen van het lachen! Kaat en Koen, we denken toch geregeld eens aan jullie hoor :-D Jullie zouden je hier vaak een breuk lachen!

De volgende ochtend is het dan eindelijk zo ver!! Snel nog effe douchen, ontbijten, waterzak vullen, grote rugzakken afgeven, daypack checken en Klaar!! Het weer ziet er niet denderend uit... Het is nog steeds overtrokken en de zon zit ver achter de wolken verstopt... we blijven de vingers kruisen en houden de regencape dicht bij de hand! Na heel wat weg en weer geloop, van de incheckbalie, naar het restaurant om de lunch op te halen, naar het registratiekantoor waar we de gids ontmoeten, zijn we eindelijk ready for take off! We krijgen allen een persoonlijke plastieken badge aan een touwtje met daarop onze naam en nog wat andere informatie. Die hangen we rond onze nek en moeten we zeker tot de top meedragen! Anders mogen we niet door!! Woehoe, mijn naam staat geregistreerd bij Mount Kinabalu!! Nu nog hopen dat ik de top haal!! Onze gids is een kleine Maleis die Julius heet.
Een busje zet ons af aan de Timophon gate vanwaar de wandeling start. Julius overloopt nog eventjes snel de route. We wandelen vandaag een 6 tal kilometer in stijgende lijn. Op 4 kilometer lunchen we en vannacht moeten we er nog een 2,5 doen om de top te bereiken. Ondertussen krijgen we het al aardig koud dus wordt het tijd om aan te zetten en te zweten!!!

We zijn nog maar net vertrokken of ik zie de gids al niet meer... ‘Euh, waar is...' vraag ik me plots af. ‘Jaaa, we zijn zonder gids op stap!' zegt Sven lachend en een tikkeltje verrast ook. Maar eventjes later komt Julius er vrolijk aanhuppelen. Hij zal nog even een babbeltje geslaan hebben. Het is voor hem dan ook maar een kleintje om ons binnen de twintig seconden in te halen...!!
We merken al snel dat ook deze trekking geen makkie zal worden. Vanaf 4 kilometer zou het klimmen beginnen, maar we doen al niet anders dan stijgen!! Wat wordt het straks dan?? Amy neemt het voortouw en schiet ervandoor als een pijl uit een boog, gevolgd door Sven (die ook snel is of vooral bij Amy wil zijn...;-)?), daarna is Kaat er en uiteindelijk sluit ik weer al hijgend en puffend de groep af. Ik ben een trage, ik doe het op mijn tempo, meestal als laatste, maar ik geraak er altijd!! Om de zoveel honderd meter is er een ‘shelter' waar we even kunnen rusten, en die zijn meer dan welkom! We slaan er dan ook geen enkele over!!! Bij de eerste maak ik eventjes oogcontact met Kaat: ons beide wenkbrauwen gaan in de lucht en de lippen vormen een ‘pfff'je! Dit wordt een kanjer! We kunnen echter niet te lang blijven zitten want tijdens het wandelen zweet je je te pletter, maar als je stilzit gaat de koude je snel gaan omarmen! We zitten hier immers al op een redelijke hoogte en vooral in een koud gebied. De zon weigert dienst vandaag, enerzijds mss wel goed, anderzijds best jammer want het hele landschap is omhult in mist en we zien bijna niets...
Het klimmen gaat traag, maar tevens steken we heel wat andere groepen voorbij. Wanneer ik dan ook tegen Julius zeg dat ik ‘slow' ben en hem vraag of het niet saai is om heel de tijd achter mij te moeten blijven gaat hij meteen in de verdediging: ‘Noooo! Your are not slow!! We passed a lot of people! Your are doing very good!! No problem!! Not boring for me!!!'. Ok ik ben gerust gesteld :-)
Bij elke aanduiding van hoe ver en hoe hoog we precies al zitten tikt hij me dan ook even tegen de arm en zegt met een hand langs zijn mond, alsof hij een geheimpje vertelt: ‘Joke joke, look, 2,5km!! Very good!!'. Hij is best grappig de Julius! En hij wandelt naar boven alsof het een lolletje is, met schoenen die daadwerkelijk een lolletje zijn!

Een paar liters zweet verder arriveren we eindelijk aan de vier kilometer shelter waar we onze lunch mogen nuttigen! We kregen een mooir stoffen zak met daarin een witte kartonnen doos. De inhoud bevat: 3 dubbele boterhammen met Kaas en samsonworst (ofzoiets), 2 eieren, een banaantje en een appel. Het smaakt!! Na vijf minuten stilzitten wordt het gewoon ijzig koud! Onze met zweet doordrenkte t-shirts gaan echt fris gaan aanvoelen en het bibberen begint. In deze situatie ben ik bijzonder blij dat ik het fleece dekentje van op de vlieger heb mee ‘geschoept'. Het lijkt me namelijk helemaal geen goed idee om nu mijn pullover aan te trekken, dan wordt die ook helemaal nat en als we straks boven zijn zal ik die meer dan nodig hebben!! Mijn dekentje is dus ideaal voor deze trip, al lacht Amy zich iedere keer een breuk wanneer ze me, er volledig ingewikkeld, mee ziet rondlopen! ‘The blanket is soooo funny' giechelt ze dan. Ik zie er ook als een halve moslima uit. Ik heb het ding volledig over mijn hoofd getrokken en dichtgesnoerd rond mijn nek, omdat de koude snel op mijn bezwete haren slaat en dan komt de hoofdpijn opzetten, die we hier echter ‘als koppijn kunnen missen'!! Daarboven heb ik dan ook nog eens mijn ontzettend wijde regenponcho aan want de eerste druppels komen eraan. Je kunt je voorstellen dat het werkelijk GEEN zicht is!! Maar dat hoeft ook helemaal niet op zo'n trip. Here you've got to survive ;-)! Na de lunch wacht ons nog een tweetal kilometer vooraleer we aan het basiskamp zijn. De fleece gaat afwisselend aan en af, want de ene keer is het warm, dan weer koud. Vervelend!! Het is echt zwaar afzien! En dan moet je weten dat hier binnen twee weken de jaarlijkse ‘Mount Kinabalu climbathon' gehouden wordt (check maar es op youtube!! Mss iets voor jou Pé?? :-D)! Mannen en vrouwen van over heel de wereld LOPEN deze tocht, waar wij twee dagen over doen, in een paar uren!!! Het record staat nu op naam van een italiaan (Marco de gasperi) die er in totaal een 2:33 (!!) uurtjes over doet om de hele trip op te lopen en vervolgens weer af te dalen!! Hoe gek kun je zijn??? Dit is geen gewone ‘loopweg'! Dit is een weg vol rotsen, boomwortels, losse steentjes, trappen,...!! Zoooot!! We vragen de gids of hij ook wel eens deelneemt, maar hij heeft helaas last van zijn benen en kan er dus niet aan mee doen. Onderweg komen we geregeld wat lopers tegen die duidelijk al volop aan het oefenen zijn voor de grote wedstrijd! Man man man!! En ondertussen gaan wij met de snelheid van een slak naar boven! :-D Maar soit, al bij al doen we het best goed want tegen twee uur zijn bereiken we eindelijk het basiskamp!!! We slenteren de cafetaria binnen en zijn best nog wel bij de eersten!! Goood job! Sven en Amy hebben ondertussen al ingecheckt en iets besteld om te eten en te drinken. Ik ben DOODOP!! En helaas, ondanks mijn prachtige fleece boerka, ben ik niet gespaard gebleven van de hoofdpijn. Om ons toch een beetje te belonen voor al het werk breekt de zon langzaam door en krijgen we eindelijk een uitzicht! Het is prachtig!!! Ik ga buiten gaan zitten met mijn rug naar de zon om mijn natte t-shirt te laten drogen. Mmmmm warmte! Heerlijk!
Alsof we nog niet genoeg geklommen hebben, ligt onze slaapplaats ook nog eens een paar honderd meter hoger en moeten we nog een heel stukje klimmen vooraleer we erbij geraken! Compleet uitgeput stort ik mezelf op het bovenste bed en doe een lekker tukje.... De anderen volgen.

Eventjes later merk ik dat Sven en Amy druk in de weer zijn. ‘De zonsondergang!!' zegt Sven enthousiast. Maar ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog veel te vroeg is. Dus draai ik me nog es.
Als het dan wel tijd is maak ik Kaat wakker en huppel voorzichtig terug naar het hoofdgebouw. De zon zit er nog steeds en begint nu héél langzaam te zakken. Er hangen ook wat slierten wolken die het plaatje compleet maken. Het terras van de cafetaria staat boemvol, dus knijp ik er van tussen en ga op een open veldje staan een eindje onder het gebouw. De lucht is wederom prachtig, een palet aan kleuren (ja ik val in herhaling :-)). De zonsondergangen zijn hier echt zooo kleurrijk. Het is fantastisch, en mijn camera klikt het natuurlijk weer op los :-) Wanneer ik als enige achter blijf en de koude stilaan door mijn fleece breekt keer ik terug naar de cafetaria. Ondertussen is het avondmaal al geserveerd. Een kanjer van een buffet staat op mij te wachten!! Heerlijk!!! Het eten wordt voortdurend aangevuld dus je kan nemen wat je wil en zoveel je wil! Het is echt lekker!! Dit hadden we verdiend na zo'n flinke fysieke inspanning!! Het is ondertussen zeven uur en al pikkedonker. Plotseling komen een groepje jonge aziaten de cafetaria binnenvallen.... Ze waren vroeger dan ons vertrokken en we zijn ze onderweg nog gepasseerd... Ze komen NU pas aan!! Uiteraard zijn ze helemaal uitgeput en blij om er eindelijk te zijn! Wij staren hen verbaasd aan.... En alsof het nog niet genoeg is komt er eventjes later een oudere Japanees, vergezeld door een jonger meisje en een kerel de cafetaria binnen vallen. ‘Oh my god!! Oh my god!! I made it!!! She's my hero!!' zegt hij al puffend en wijzend naar het meisje naast hem. Ze lacht verlegen. Hij stort neer op een stoel en blijft door ratelen! Het is echt mega grappig! We komen te weten dat hij 59 jaar is, wat het meteen tot een ongelofelijke prestatie maakt natuurlijk! Als ik op die leeftijd nog dergelijke bergen kan beklimmen, ook al doe ik er ongeveer tien uur over, dan zal ik blij zijn!!! Hij beslist toch om vannacht te slapen en niet op te staan om de beklimming tot de top te doen, het is genoeg geweest. En terecht! Knappe prestatie!

Na het eten gaan we naar onze kamer. Aangezien we er deze nacht om 2u(!!) uit moeten wordt het dus ook stilaan tijd om er eens in te gaan kruipen! Het is barkoud, maar mijn verbrande huid gloeit verschrikkelijk! Dus ik raap al mijn moed bijeen en ga me toch nog even gedeeltelijk onder de ijskoude douche gaan stellen. Het water doet ontzettend veel deugd en daarna heb ik eigenlijk het gevoel dat mijn lichaam warmer heeft. Wat ben ik toch een stoere bink!! :-D

Zoals gewoonlijk als het belangrijk is om goed te slapen, slaap ik wederom NIET goed! Ondanks te koude lig ik te koken in mijn slaapzak. Maar wanneer ik mijn benen eruit haal, krijg ik het toch te koud. Kaat doet er nog een snurkje bovenop en de zenuwen zullen ook wel een part spelen, al zijn die niet echt bewust aanwezig. Om 2u negeren we dan ook met z'n allen de wekker. Sven duwt verschillende keren op snooze en het is al bijna half drie als we eindelijk opstaan en ons klaarmaken. Als ik me rechtop ga zitten voel ik een misselijk gevoel in mijn buik... Oh nee, dit kan gewoon niet waar zijn!! Ik ga niet ziek worden wanneer ik de top moet gaan beklimmen!! Ik weiger eraan toe te geven, maar ik moet toch bekennen dat mijn maag zich niet in opper gelukkigste staat voelde. Hoe dan ook, no way dat ik hier zou blijven, ik MOET die top halen!! Aan de ontbijttafel probeer ik niet teveel te eten en slik ik alvast een motiliumtje. Het kan maar helpen! Ik ben geen pillenmens, maar op dit moment heb ik er alles voor over om me goed te voelen!
We zijn zowat de laatste groep die vertrekt... (Hoe zou dat toch weer komen??) maar onderweg halen we er al snel enkele in! Wat zijn we toch goed, niet? :-D Het is vanaf de eerste trede weer zweten geblazen. Het eerste half uur gaat via trappen naar omhoog. Het is pikdonker en onze hoofdlampen zijn over noodzakelijk! Die van Kaat is zoek geraakt... Maar gelukkig heeft de gids een oplossing ‘We have five torches, one of them is the moon, i'll take that one and she can use my torch'. Wat een held toch die Julius! Hij kent het pad waarschijnlijk ook als zijn broekzak en het is inderdaad prachtig heldere volle maan, ook de hemel lijkt helder, dus we kruisen de vingers dat we straks de zonsopgang te zien krijgen!! Ondanks de koude krijgen we het al snel warm! Het is niet niets om s'nachts om drie uur even een beklimming te gaan doen!! We puffen ons kapot! En ook ‘hobby hiker' Amy lijkt deze keer niet zo vlot te gaan als gisteren!! Maar we doen het goed, we gaan vooruit! En even later komen we aan bij de eerste touwen. Hier gaat het landschap over in voornamelijk grote vlakke rotsen die min of meer steil naar boven gaan, een touw om je aan op te trekken is hier dus meer dan welkom. Af en toe loert naast je de afgrond... SPANNEND!!! Kaat, die lang getwijfeld heeft om mee te gaan, maar toch dapper van de partij is, vraagt zich meerdere keren al zuchtend af ‘Waar ze nu in godsnaam toch weer aan begonnen is????!!!'. Maar ze komt er wel, daar ben ik van overtuigd! Iedereen ziet nu af op dit moment en klaagt er al dan niet openlijk op los, maar als we straks boven zijn, dan ben je des te fier op jezelf dat je de top gehaald hebt! En dan wacht er je een uitzicht-beloning van jewelste!!! Dus: afzien en doorgaan!!!

De beklimming lijkt eindeloos lang te duren, de vlakke steile rotsen en de koude ijle lucht stellen je ademhaling zwaar op de proef. Na elke paar honderd meter wandelen moet er wel even een pauze in gelast worden. Ook de wind is van de partij, ze snijd keihard in je gezicht en maakt het er niet makkelijker op. Overal zie je lichtjes dansen van mensen die bezig zijn met de beklimming. Het is best gezellig met z'n allen :-) Julius blijft trouw bij ons en houdt altijd de laatste bij. Soms ben ik dat, soms is Kaat dat. Maar we komen vooruit, hoe dan ook, stapje per stapje. Ondertussen zijn we de laatste grenspost gepasseerd, waar we onze badge hebben moeten laten zien. We zijn geregistreerd!! Er staan ook een tweetal telefooncellen, de hoogste ter wereld, zo verteld de gids. Ja, je weet wel, als je effe snel naar huis wil bellen terwijl je op 3800 meter hoogte zit om te melden dat de kip nog uit de diepvriezer gehaald moet worden ofzo.... :-s??

Intussentijd begint de inktzwarte hemel aan één kant stilletjes aan op te klaren. ‘Sjit, de zon komt op!' denk ik. Julius wijst met zijn vinger de top van de berg aan en die lijkt nog verdomd ver weg!! De moed zakt me even in de schoenen, maar anderzijds geven de kleuren aan de horizon me weer vleugels! Ik mag die zonsopgang toch niet missen?? Ik zet er terug de pas in en volg de gids die me nu op de laatste beklimming leidt. De rotsen zijn hier weer veel onregelmatiger, dus het wordt weer klauteren en klimmen. Hij wijkt af van het gebruikelijke pad en neemt een shortcut die ik maar al te graag volg! Als we er maar snel zijn. Wanneer hij ziet dat ik mijn plan kan trekken, keert hij terug naar Kaat om haar in de laatste honderd meter bij te staan! En even later is het dan zo ver en heb ik de top bereikt!! Het zicht is fenomenaal en het is verdomd ijs ijskoud!!! De wind doet nog steeds zijn best, wat het er niet beter op maakt. Ik zie er uit als een mislukte creatie, mijn fleecedeken weer half over mijn hoofd en rond mijn lichaam gedrapeerd, met daarboven mijn wijde witte plastieken regencape en twee wantjes die veel te klein zijn (maar het waren de goedkoopste!!!). De zon komt stilaan hoger aan de hemel te staan en de lucht krijgt kleur. We zien een prachtige lichtbreuklijn die het laatste stuk nacht nog van het eerste stukje dag scheidt. In de verte zie je de zee en verschillende eilanden. Overal om je heen heb je een prachtig uitzicht! En verdorie, ik sta op een vierduizender!! Ik ben apetrots op mezelf dat ik dit gehaald heb! En dat geldt natuurlijk ook voor Kaat, die nu dubbel en dik aan het genieten is!! Best dat mevrouw de twijfelaar uiteindelijk toch is meegegaan!! ;-)
Iedereen is volop bezig met foto's te trekken en te genieten. Het wordt wel behoorlijk krap op het puntje van de berg met al die mensen!! Uiteraard moet elke toerist ook eens op de foto met het bordje waarop de hoogte en de naam staat genoteerd, dus het wordt aanschuiven. Ik kan niet meer wachten en trek gewoon snel een foto van mezelf met het bordje op de achtergrond. Ik begin stilaan te bevriezen!!! Dit gevoel heb ik al niet meer gehad sinds....euh...sinds België ja :-D Sven vraagt me om nog een foto van hem te trekken maar ik wimpel hem af, ik moet zo snel mogelijk terug in actie komen voor mijn lichaam de staat van bevriezing bereikt en mijn ledematen niet meer willen functioneren (kan ik overdrijven hé zeg ;-)). Ik begin dan ook meteen aan mijn afdaling, weer niet volgens het reguliere padje, maar ongevaarlijk! Al moet ik soms eens zoeken waar precies ik van de rots kan gaan kruipen. Nu begint de tergend lange en vreselijke afdaling... dat,volgens backpackers die het ons voor deden, veel erger is dan de beklimming... oléééééééé!!!! :^D Het voortdurend moeten afremmen en door de knieën gaan vraagt veel van je lichaam. Dit gaan we morgen weer gaan voelen!! En dan wacht er ons, na deze afdaling, nog eens 6 kilometers afdaling, want vandaag keren we de hele route terug!! Een heel eind voor de anderen ga ik alvast terug naar beneden. Tijdens mijn eerste en enige pauze word ik ingehaald door de rest, vervolgens ben ik gewoon weer de laatste (zucht) samen met Kaat. Julius blijft ook deze keer trouw bij ons, dus slaan we een babbeltje met hem. Over zijn familie en wat hij nog doet van werk, hoe hij gids geworden is. Zo komen we te weten dat je hier eerst als ‘drager' moet beginnen. Die lopen soms 3 keer per dag op en neer met gewichten van soms 50 kilo op hun schouders!! Stel je voor! Daarna mogen ze een cursus volgen als ze gids willen worden. Er wordt natuurlijk een beetje verwacht dat je engels kan praten zodat je met de toeristen kan communiceren. We vroegen ons ook af hoe je hier in godsnaam weg raakt als je bvb je voet gebroken hebt of ziek bent ofzo? Dan kan de helikopter komen, maar die blijkt bijzonder duur te zijn dus is er ook nog de optie van ‘taxi'. Taxi?? Hier kunnen toch helemaal geen auto's rijden?? Nee inderdaad, maar dan spelen deze mannetjes auto en gaan ze je gewoon de hele weg gaan dragen!! Kun je je dit nu gewoon gaan voorstellen???? Ik zou me waarschijnlijk immens schuldig voelen! Uiteraard zijn er ook van die mensen die denken dat ze de trip aankunnen, maar het vervolgens niet halen en zich dan laten dragen... Daar moet je wel een prijsje voor over hebben, maar dan nog is het voor ons een peulschil! Goed, met ons heeft de Julius in elk geval niet veel problemen gehad, het zal een easy trip geweest zijn voor hem :-D
Goed, terug naar de afdaling! Ik glijd er natuurlijk weer op los en net wanneer we eindelijk aan de hostel toekomen ga ik nog es effe volledig pardoes op mijn kont! Godv...!!! Gelukkig ben ik wel een sterke madam en hou ik er niets aan over! We halen snel ons gerief uit de kamer en gaan vervolgens gaan neerploffen in het restaurant waar ik me op het heerlijke buffet stort!! Cornflakes, pannenkoeken, melk, koffie, eieren, brood met confituur, vers fruit,... Ik eet zoveel als ik maar kan!! Wat smaakt dit na zo'n tocht!!! Het moet gezegd worden: de trip heeft veel gekost, maar de catering en al de rest waren het meer dan waard!! We zijn allemaal doodop en zouden nu echt wel een tukje kunnen doen, helaas wacht er ons nog een afdaling van 6 kilometer... Zucht... Het is tot nu toe al de hele tijd stralende zon geweest, maar ondertussen komt de mist weer opzetten en zou er straks wel weer een buitje kunnen gaan vallen... Dus als we het droog willen houden moeten we niet te lang meer wachten om te vertrekken. Als ons eten een beetje gezakt is zetten we terug aan.

De terugweg is gewoon weer tergend! Voortdurend door de knieën gaan, afremmen en ondertussen al wakker van 2u30 deze nacht. Het is werkelijk ongelofelijk tot wat een menselijk lichaam in staat is! Pluimpje voor mijn lichaam! :-D Sven en Amy gaan er samen vandoor en we ontmoeten hen telkens bij de ‘pauze' shelters. Ze blijven non-stop kwebbelen tegen elkaar! Kaat en ik vragen ons af waar ze toch voortdurend over blijven babbelen?? Waar halen ze telkens hun gespreksonderwerpen?? Sven je bent een babbelkont! :-D Had ik trouwens al verteld dat we de vorige dag ook een blinden organisatie waren tegengekomen??? Een bos pluimen voor die gasten hoor! Zoek hier maar eens waar je je voeten moet zetten als je niet eens kunt zien!! Echt chapeau!! In tegenstelling tot hen zijn wij dan toch maar een stelletje amateurs!! :-D

Soit, de terugweg verloopt vlot, met geregeld wat slippertjes en gevloek, maar we zijn op een mooi uur terug aan de hoofdingang...zo dood als een pier, maar toch nog levend en wel!! In het restaurant mogen we ons nog een allerlaatste keer tegoed doen aan een rijk buffet. We nemen afscheid van Julius (die blijkbaar toch een fijne tocht achter de rug had, want hij wou Amy's fooi zelfs niet aanvaarden) en regelen een taxi die ons terug naar Kota Kinabalu brengt.

Eenmaal in de stad gearriveerd nemen we dezelfde hostel als Amy en krijgen meteen een dorm van zes man voor ons drieën. Hoe graag ik me ook op het bed wil storten, de zonsondergang komt eraan en die wil ik deze keer van af het begin meemaken. Na een heerlijk verfrissende douche ga ik er in mijn eentje vandoor. Ik koop nog een chocomelkje onderweg en loop een plaatselijke deftige vent tegen het lijf. Ik glimlach en verlaat de winkel. Ik naar links, hij naar rechts. Een straat later wacht ik aan het rode licht en komt hij plots naast me staan. Ik lach nog es, hij lacht terug...
De zonsondergang is wederom erg kleurrijk, maar niet zo prachtig als de vorige keer. Ik wandel een eindje verder waar ik op de rand van de dijk ga zitten en geniet van de rust en de schoonheid. Eventjes later komt hetzelfde mannetje eraan gewandeld en gaat een eindje van mij zitten, hij is druk aan het bellen met zijn gsm. Ik begin het ondertussen wel een beetje vreemd te vinden... Maar ik concentreer me verder op de zon en het schieten van fotos. Wanneer hij een paar minuten later echter opstaat, doorloopt en op een paar meter van mij gaat zitten heb ik er stilaan genoeg van! Teveel films gezien, te paranoia, te bezorgde ouders in het verleden of teveel Suskes en Wiskes gelezen, ik weet het niet, maar dit staat me NIET aan! Hij mag er dan nog wel deftig uit zien met zijn aktetas en zijn hemd, ik vertrouw het voor geen haar. Ik steek mijn camera weg en stap op. Na een paar meter draai ik me om en zie dat ook hij nu rechtstaat en aanzet!!! Grrrr!! Ik begin weer alle witte busjes in de gaten te houden en blijf zo ver mogelijk weg van voorbij rijdende auto's. Ik bevind me in de drukte van de stad, dus erg veel zorgen maak ik me niet, maar ik wil hem toch wel graag kwijtraken. En daar is het drukke shoppingcenter natuurlijk dé juiste plek voor!! Daarna heb ik hem dan ook helemaal NIET meer gezien! :-D Woehoe for me!! Misschien stelde het allemaal maar niets voor, toch vond ik het een vreemde situatie en bleef ik de hele terugweg af en toe achter me kijken.

Toen ik in het hotel aankwam waren Kaat en Sven natuurlijk al vertrokken om te eten. Ik had mijn gsm niet bij, dus smste hen nu dat ik ter plaatse zou blijven en mijn croissantjes met chocomelk zou opeten als avondmaal. Ik had immers al enkele gemiste oproepen en ‘waar ben je' berichten :-S
Zij gingen nog eens naar het kraampje van de vorige keer om een vis te scoren.

Ondertussen zit onze tijd in Borneo er bijna op. We hebben nog welgeteld 4 dagen en er is nog zoooveel te zien!! Morgen nemen we de bus richting Sandakan om daar nog even de grootste rivier van Borneo op te gaan, de Kinabatangan! En daarna...zien we nog wel!!

Tot de volgende!!!

Veel liefs
Mount Kinabalu overwinnaars Joke en Kaat (en ja Sven ook hé!!)