Om 5u gaat de wekker. Vandaag helaas geen snooze. De nacht was veel te kort en ik hoop dat ik straks nog een tukje kan doen in de auto. Een klein uurtje later zitten we in de jeep die ons gaat afzetten aan de rivier waar een klein bootje ons naar het zeilschip zal brengen. De rit duurt een goeie 2,5 uur. Reden genoeg om nog even de ogen te sluiten. De vensters staan echter allen wijd open en ook al is het warm in Panama, zo vroeg op de ochtend vind ik de wind best nog fris. Ik zit een half uur te denken of ik nu al dan niet aan de kerel achter mij zou vragen om mij m’n rugzak toe te steken zodat ik mijn Sarong er kan uithalen, maar lijk niet tot een beslissing te komen. De chauffeur is mij voor en stopt de auto om een ontbijtje te nemen, zo kan ik zelf snel mij Sarong nemen! Ik zit er als een zombie bij en kan niet wachten om terug in de auto te kruipen en mijn dutje verder te zetten. Dit wordt mij helaas niet gegund, aangezien de rest van de baan bestaat uit de ene haarspeldbocht na de andere, die dan nog eens behoorlijk scherp genomen worden. Hier en daar is er ook een heerlijk stukje kapotte baan en zelfs een heel stuk baan die gewoon ingezakt is en waar niet meer dan een groot gapend gat overblijft…. :-s De natuur is echter heel erg mooi! We worden omringd door een oase van groen. Maar dat kan mij nu eventjes niet boeien. Ik wil slapen of toch althans gewoon mijn ogen toehouden. Zo hoef ik ook niet te zien dat de lucht bijzonder grijs en onweersachtig is… Aan de ingang van het park lassen we een korte stop in om het toegangsgeld te betalen en krijgen we ook een stempel in ons paspoort. Ik geef alles af aan Sofie, want ik heb geen zin om mijn kont op te heffen… Ondertussen begint het ook te motregenen… Oh neee, ik heb teveel gestoeft met mijn paradijselijke zeiltocht, dit is mijn straf, straks valt hij letterlijk en figuurlijk in het water! Stel je voor, wat zou dat een domper zijn… We hadden immers geboekt voor zon, zee en strand. Niet regen, zee en strand!! Maar als we eventjes later bij de rivier arriveren, begint de zon stilaan haar weg tussen de wolken te vinden en straalt haar warmte op ons neer!! Yes, zo moet het zijn! We zetten ons neer en wachten tot het onze beurt is om op een bootje te stappen die ons dan bij de zeilboot gaat afleveren. Ondertussen kijken we ook nieuwsgierig rond, op zoek naar de mensen die mogelijks met ons op de boot zouden kunnen zitten. ‘Misschien is dat het ‘uptight’ koppel waar Mitzy het over had? Nja ik denk het niet, het zijn geen amerikanen’. ‘Daar dat is meisje is alleen, die gaat mss mee met ons?’. Maar uiteindelijk blijken alle personen te komen en te gaan, ofwel stappen ze in een jeep, ofwel wordt de naam van hun eiland afgeroepen en kruipen ze al in een bootje. Sofie en ik blijven nog als enige achter… De mannetjes vragen waar we heen gaan en nogmaals noemen we de naam van de boot ‘Andiamo’. En tenslotte worden we toch ook op één of ander bootje gedropt en kunnen we eindelijk gaan vertrekken!! We vragen ons af waar al de anderen zitten….
Na een korte tocht van 20 minuutjes komt ons zeilschip in zicht. Het bootje gaat er naast liggen en we mogen overstappen. Kapitein Fabio (een italiaan, Sofie haar oogjes blonken nogal ;-)) verwelkomt ons op zijn boot en vraagt meteen om de sandalen uit te doen. Ze vliegen in een bak onder de zetel, dit wordt een schoenloze driedaagse! We moeten eventjes wachten op de anderen. Zij waren hier blijkbaar al een stuk vroeger en zijn ondertussen al één van de eilandjes aan het bezoeken. Wat de oorspronkelijke planning was… Maar aangezien wij te laat zijn, blijven we meteen op de boot. Even later vergezellen ze ons. Let me introducé you: Bryan en Stacey, een jong koppel (die achteraf geen koppel bleek te zijn) van Canada, Caroline en Jimmy (het ‘uptight’ koppel) eveneens een jong canadees koppel waarvan ik de kerel verder zal vermelden onder de naam ‘quarterback’ (zo zag hij er wat uit), Maren een duitse single vrouw, en Craig een jonge priester, voor de verandering OOK canadees!! Europa was dus flink in de minderheid. Fabio begint meteen met een uitleg over de boot, wat wat is, wat de plannen zijn, waar de ‘zeeziekplaats’ is, waar we mogen lopen, nodigt ons uit om te helpen,… En zet vervolgens zijn uitleg verder in het ruim, waar de keuken, ‘zitruimte’, badkamers en slaapkamertjes zich bevinden. Daarna is het aan ons om de kamers te verdelen. De kamers aan de ene kant zijn een beetje luidruchtig (omdat ze zich onder de generator bevinden) maar frisser. De kamers aan de andere kant zijn stiller maar warmer. Heeft er iemand een voorkeur?? Ik kijk veelbetekenend naar Sofie en fluister: dju ik wil zo’n rustige kamer!!! En meteen smijt Sofie in de groep: ‘Joke is a bad sleeper, so she would prefer to have one of the more quiet rooms’. Ik krimp een beetje in elkaar en ware het niet dat ik al een behoorlijk kleurtje heb in mijn gezicht, had je zeker een lichte blos kunnen zien opkomen. Wat is ze soms toch assertief die Sofie ;-) Hoe dan ook, we krijgen wel meteen één van de ‘rustigere’ kamers, geen probleem voor de anderen. ‘Bad sleeper’ was wellicht niet meteen de beste woordkeuze… ‘Senstive sleeper’ was mss beter geweest… Maar ja, zoals Sofie zei: ‘Dan had ik zelf maar mijn mond moeten open doen hé!’ Volledig terecht natuurlijk ;-) Maar ik ben toch soms zo’n verlegen ding….:-D
Na de kamerverdeling beginnen we te zeilen. Iedereen gaat op het dek zitten en geniet van de omgeving. Nog geen drie minuten na vertrek zien we al een dolfijn passeren, weliswaar onder water en in een flits! Maar ik heb er toch ene gezien! De boot wiebelt heen en weer en volledig buiten mijn verwachtingen om, lijkt mijn lichaam er niet bijzonder goed op te reageren. Sjit… dit kan niet waar zijn! Ik ga NIET zeeziek worden! Ik wil niet naar de ‘zee ziek plaats’!! Het is echter eerder mijn hoofd die volledig in de war slaat dan mijn buik. Ik ben dan ook, door het slome starten van de dag, nog behoorlijk moe en dat blijkt nu niet in mijn voordeel te spelen (is het dat ooit wel?). Ik blijf gedurende enige tijd op het dek zitten en geniet van de wind in mijn haar en de zon op mijn snoet! Ondertussen is de hemel opengetrokken en ziet het plaatje er uit zoals het zou moeten! Blauwe lucht (met wolkjes) heerlijke zon, verfrissende wind, prachtig appelblauwzeegroen water en overal om ons heen idyllische eilandjes met palmbomen! Mmmmm life! Na een anderhalf uurtje hou ik het toch voor bekeken. Het is mij in tussentijd al duidelijk dat plat neer liggen mij het beste gevoel heeft en dat recht staan een regelrechte ramp is! Er wordt gewoon ronduit gesolt met mijn evenwicht! Het lijkt wel of ik 30 dubbele jenevers op heb! Sebiet lig ik, voor ik het weet, met mijn klieken en klakken over boord! Ik strompel naar het ruim, maar daar is alles gewoon nog tien keer erger. De vermoeidheid speelt mij parten en ik besluit om toch maar even op mijn bed te gaan liggen. En daar ga ik onder zeil (op de zeilboot :-D) voor enige tijd… Sofie komt me even later wakker maken. Het anker in uitgeworpen en we liggen nu stil voor een eilandje. Ik voel me al een beetje stabieler en ga een kijkje nemen. De anderen staan ondertussen al klaar om in het water te springen en naar het eiland te zwemmen. Het is prachtig!!!! We kijken uit op een klein rond eilandje die vol staat met palmbomen en een parelwit strand heeft. Waauw, het is echt zo mooi als iedereen beweert!! Ik trek mijn bikini aan en plons eventjes later ook door het heerlijk koele water. In een wip zijn we rond het eiland gewandeld, dan leggen we ons languit op het strand en laten ons overspoelen door de golven. Wat een zalig gevoel! Ik zwem terug naar de boot en steek mijn kleine kodak in een tweetal plastiek zakjes om vervolgens met mijn ene arm boven mijn hoofd, op een stuntelige wijze, terug naar het strand te spartelen. Kwestie van hier toch ook enkele foto’s te trekken! Ik heb mijn kodak nog maar net bovengehaald of een tweetal ‘Kuna’ kindjes (Het typische volk van de ‘Kuna Yula’ eilanden) komen zich presenteren om op de foto te staan! We zijn echter goed gewaarschuwd. De kuna vragen per persoon, per foto, 1 dollar! Dat wil zeggen, als je een foto trekt van een groep met 10 Kuna, je tien dollar mag dokken!! Ik laat de kids dus weten dat ik geen centen bij heb. Daar sta ik immers ook, in mijn bikini te druipen met enkel mijn kodak in mijn hand!!! Denken ze mss dat wij geld kunnen toveren? Die blanken, met hun dollarbomen in hun tuin ;-)! ‘I have no money’ zeg ik nogmaals. ‘Yes yes, money’ herhalen ze. En terwijl ik weg wandel huppelen ze me toch nog hoopvol achterna, terwijl hun ouders, luierend in hun hangmat het schouwspel gade slaan… Kinderen geld geven, doe ik niet aan mee, remember… Na een tijdje te hebben doorgebracht op het eilandje keren we allen terug naar de boot. Ik plof mij op het dek en laat me lekker drogen in de zon. Dit is de plaats waar we de nacht zullen doorbrengen, dus nu hebben we alle tijd om te relaxen. Ik haal mijn kodak erbij en trek de ene foto na de andere! Wat een prachtige plaatjes! Ondertussen begint de zon langzaam aan haar afdaling.
Als ik even later in het ruim ga zitten zijn Caroline en Sofie samen met Fabio al volop bezig met het avondeten voor te bereiden. Sofie snijdt met veel liefde en toewijding de groentjes ;-) Ik lees een boekje, ze zijn toch al met teveel om te helpen, dus ik kan niets doen ;-) En even later, strek ik mij, vermoeid van de gezonde zeelucht en het zwemmen, languit op de bank en dommel binnen de korste keren in slaap... Ik word wakker met de stem van de Maren: ‘You call her a bad sleeper??’. Mijn ogen schieten open en ik krabbel snel overeind. Tijd om deze vergissing recht te zetten! ‘No, i’m not a bad sleeper, actually i’m a sensitive sleeper, i wake up very fast!!’ zeg ik snel. Uiteraard had iedereen mij deze namiddag ook languit op mijn bed zien liggen aangezien ik de deur niet had dichtgedaan… Sjiit betrapt!
Ondertussen is het buiten nog aan het schemeren en ga ik nog wat genieten van het laatste beetje licht. Maar binnen de kortste keren blijkt het avondeten klaar en opgediend. En terwijl iedereen al rond de tafel zit en eten opschept, zit ik nog steeds op het dek. Sofie roept me gauw en wanneer ik mij nog net naar de priester kan wringen kijkt hij me aan en zegt: ‘You are very quiet! ‘Oooh, i’m just enjoying the silence’ antwoord ik snel. En dat is ook zo. Terwijl de andere zes al volop in de drank gevlogen zijn en voortdurend in de cockpit (het overdekte deel op het dek, waar het roer staat enzo) zitten te babbelen en te babbelen en te babbelen, heb ik meer genoten van al hetgeen de natuur mij hier te bieden heeft. De rust, de zon, de zee, de uitzichten,… Heerlijk! Ik heb nu helemaal geen zin in sociaal doenerij. Ik wil genieten van de omgeving! Ook Sofie trekt zich eerder een beetje terug. Dus zullen we wel weer ‘saaie en bedeesde’ Belgen genoemd worden ;-) Whatever, i like it!
Het avondeten is eenvoudig, maar best lekker. Rauwe groentjes, gekookte groentjes, rijst en voor de liefhebbers: octopus! Die laatste sla ik maar over en neem, solidair met Sofie, een vegetarische maaltijd. De Canadezen smullen echter van de octopus en Fabio is tevreden dat er eindelijk eens iemand is die het kan appreciëren! De meeste mensen staan er een beetje weigerachtig tegenover… En euh… ja ik begrijp ze wel, als ik zo naar die zuignapjes zit te staren…
Na het eten doen we gezamenlijk de afwas en terwijl de anderen zich daarna weer in de alcohol smijten snijd ik een ananas in stukjes om met de groep te delen (kijk es aan, hoe mooi toch van mij! ;-) Eén potje voor hen, één potje voor Sof en ik! Ah ja…. Blijkbaar is er ondertussen beslist om een kampvuur te houden op het eiland. En voor we het goed en wel beseffen is Fabio volop bezig heen en weer te varen met het kleine rode aanhangbootje om iedereen droog op het eiland af te leveren. Aangezien ik weer de traagste ben blijf ik over tot de laatste en heb voor de verandering alweer meerder beten ontdekt… Op zee??? Ja, op zee!!! Terwijl ik mij rijkelijk inspuit met deet, bekijkt Maren mij een beetje vreemd. ‘Are there mosquito’s here??’ vraagt ze aan Fabio. ‘Mosquito’s??’ Hij lacht even ‘Noooo, there are no mosquitos on the boat!!!’. ‘Euh, I do have several bites already…’ stamel ik. Simpelweg onbegrijpelijk!!
Als we op het eiland aankomen zijn de anderen al volop bezig met hout te verzamelen. Ze hebben een putje gegraven en daar al wat stukken in gelegd. Fabio smijt er nog een klets benzine over en vervolgens schiet de vlam in de pan, alé in de put! Ik moet even een lachje onderdrukken als ik terugdenk aan Sven die bovenop de Tajamulco vulkaan in Guatemala, gedurende een dik uur vol overgave verwoede pogingen ondernam om een kampvuur te maken, tevergeefs…
We scharen ons allemaal rond het kampvuur en de drank wordt uitgedeeld. De stijve quarterback is ondertussen al helemaal ontdooid en blijkt een stuk vlotter met een beetje alcohol in zijn bloed… Ik sla een praatje met de priester die naast me zit. Ik wijs naar het vuur en vraag hem of de hel er zo ongeveer uitziet? Hij moet hardop lachen. Hij praat ontzettend luid. Maar ik veronderstel dat dit nodig is als priester… Na een half uurtje doet mij oor echter een beetje pijn en ga ik mij naast Sofie nestelen die geobsedeerd door het vuur zowat in een trance blijkt terecht gekomen te zijn. Het is best een gezellige boel en de Canadezen gaan volledig op in elkaar en in de drank. Hevig volkje ook eigenlijk… Na een anderhalf uurtje beslissen Caroline en haar quarterback om terug te keren. Ik sta ook recht, want eigenlijk heb ik ook al zin om mee te gaan maar plotseling sta ik in de warmte van het vuur en besluit ik om pas met de tweede ronde mee te gaan.
Als Fabio even later terugkeert geniet ik nog even van het vuurtje en vraag vervolgens wie nog mij terug wil vergezellen naar de boot. De duitse Maren, Stacey en Craig gaan mee. Sofie en blondie (de vriend van Stacey, die ondertussen al duidelijk gemeld heeft dat ze géén relatie hebben….) blijven nog even op het eiland. Ik maak me klaar en kruip in mijn kajuit, het ruikt er een beetje naar benzine en ik hoor het water tegen de boot klotsen. Op de één of andere manier stoort dit geluid mij nu eens niet. Even later komt Sofie mij vergezellen. Het duurt niet lang vooraleer ik in slaap val, de gezonde zeelucht heeft het laatste beetje energie volledig uit mijn lijf gezogen….
Als ik de volgende ochtend wakker wordt verbaas ik mij over de stilte. Onze kajuit bevindt zich namelijk net onder de cockpit, waar iedereen altijd zit (dus niet bepaalde de ‘stilste kamer’ als je het mij vraagt!). Maar wonder boven wonder zitten de Canadezen rustig en stil een boekje te lezen… Mooi! Ik heb me de voorbije nacht kapot gezweet! Dat deze kajuiten een stuk warmer zijn, was duidelijk niet gelogen! Ik heb de kleine ventilator aangezet, maar super veel heeft het niet geholpen. Ondertussen jeukt mijn hele lijf. Hoezo, geen insecten op de boot?? Grrrr! Ik trek mijn bikini aan, strompel uit mijn kajuit, groet Sofie en de anderen en duik vervolgens meteen het frisse water in!! Zaaaaaalig!!!! En je bent meteen wakker, geloof mij ;-) Daarna leg ik me languit op het dek in de zon om te drogen. Terwijl ik aan het genieten ben blijft de jeuk maar doorgaan. Mijn bovenarmen, benen en rug zijn ondertussen alweer verrijkt met een tiental beten. God mag weten waar ze vandaag komen! Ik begrijp er eerlijk waar, geen zak van!!! En ik ben de aller enigste hier die beten heeft!! ‘Misschien komt het wel van langs binnen’ zegt Sofie. Tja wie weet, al lijkt me dat niet meteen een leuk gedachte… Terwijl Fabio en DIno (de local die mee is) volop aan het prutsen zijn met de generator, waar kennelijk iets niet helemaal mee in orde is… genieten we met z’n allen van de rust en het mooie weer! Boekjes lezen en zonnen afgewisseld met een frisse plons in het water zijn zo wat de activiteiten van de dag :-) Tegen de middag is het tijd om verder te zeilen! Iedereen wordt aan boord geroepen, de motor wordt aangezet en vervolgens worden de zeilen uitgerold! Tijd om weer te gaan wiebelen! Maar vandaag valt het best goed mee! Ik kan er al beter tegen, als ik tenminste niet teveel rond loop. Ik zit op de rand, met mijn voeten over boord en geniet van de wind die met mijn haren speelt. Dit is echt zalig!!! We passeren tal van kleine idyllische eilandjes die vol palmbomen staan. De zee blinkt in het schijnsel van de zon. Alleen een paar opspringende dolfijnen ontbreken hier nog! Na een tweetal uurtjes zeilen arriveren we bij ons volgende eilandje: Isla Perros!
Hier staan enkele hutjes en ook tenten, dit is een plaats waar toeristen kunnen logeren. We kunnen dus niet zomaar op het eiland, je moet de grote chef 2 dollar betalen om erop te mogen. Dat hoeft voor mij niet echt. Ik kan het vanaf de boot wel goed genoeg zien en ik ben een krent! Terwijl iedereen al van de boot is blijven sof en ik nog achter. Zij twijfelt nog een beetje of ze wel het water in wil. Maar ik besluit om toch even een kijkje te nemen bij het gezonken schip die een beetje verder ligt. Meestal kun je daar heel wat visjes zien! Dus gewapend met duikbril en snorkel spartel ik er heen. Het schip ligt niet diep en je kunt er gewoon op staan. Heel stevig sta ik wel niet en af en toe duwen de golven mij er van. Ik buig voorover om een blik onder water te werpen en loop zo, met mijn kont boven en mijn hoofd onder water over het schip. Er zijn inderdaad heel wat visjes te zien en het schip is een stuk groter dan je op het eerste ogenblik zou denken. Ik ontmoet er de fransman die gisteren bij ons in de auto zat. Hij logeert op één van de eilanden (het zijn er ongeveer 370 in totaal!!) en heeft nog geen flauw idee van wanneer hij precies terug gaat naar het vaste land. Dagelijks gaan ze met een bootje naar een ander eiland, waar ze dan een uurtje blijven. Wij zitten dan wel op de boot, maar kunnen véél verschillende eilandjes zien! Zonder te moeten betalen om aan land te gaan! Hihihi!
Naast mij staan twee meiden die bezig lijken te zijn met een fotoshoot voor de p-magazine ofzo… Helemaal mijn ding… Uhum! Ik plons weg en zwem naar het achterste gedeelte van de boot, waar zo goed als geen mensen zijn. Terwijl ik zo met mijn hoofd half onder water hang en enkel mijn zware adem hoor, lijkt de omgeving met het gezonken schip een beetje griezelig. Alsof er elk moment een haai zou kunnen tevoorschijn schieten of ik nog een lichaam zou ontdekken ofzo! Teveel fantasie, ja ik weet het ik weet het. Het stuk waar ik nu ben is drukker bezocht door de visjes! Het zijn er heel wat! Grote, kleine en kleurrijke! Ik raak in de ban van een grote vis met allerlei zilverrode schubben. Net zo eentje die de kindjes soms in school maken met stukjes blinkend papier. Hij is werkelijk prachtig, maar verbergt zich nogal in het ruim. Het is natuurlijk ook voor een groot deel te danken aan de zon dat deze beestjes zo heerlijk blinken onder water. Zij zorgt ervoor dat hun prachtige kleuren een stuk meer tot hun recht komen! Sofie is mij ondertussen ook komen vergezellen, maar is niet bijzonder enthousiast. Ze is niet echt een waterrat, dus besluiten we om terug naar de boot te zwemmen. We ploffen ons neer op het dek en even later zeilen we naar het volgende eiland, waar we het anker zullen uitwerpen en overnachten. Vandaag vind ik het best lekker om te zeilen, maar de voorwaarde blijft toch dat ik neerzit, bij voorkeur zelfs lig :-) En zo gebeurt het, heel raar, dat ik in slaap dommel… Als ik wakker wordt merk ik dat de zon toch meer gedaan heeft dan ik verwacht had… Ik lag nochtans voor een stuk in de schaduw, maar ja… Een beetje versuft strompel ik terug naar het ruim (wiebel wiebel wiebel) en plof me neer op bed om mijn dutje verder te zetten, buiten het alziende oog van de genadeloos brandende zon.
Een tijdje later leggen we aan bij Isla Chichime. Er liggen nog heel wat zeilboten rond ons. Op het eiland staan wederom enkele tentjes, dus ook hier logeren toeristen en kunnen we waarschijnlijk niet zonder te betalen aan land gaan. De Canadezen zijn ondertussen aan hun dagelijkse drankpartij begonnen (ze beginnen zo ongeveer in de namiddag) en maken alweer veel kabaal. Ze zijn duidelijk al een beetje aangetast door de drank…Juij… Sofie en ik blijven op het dek vertoeven, waar het meestal een stuk kalmer is. Me like!! Mijn boek gaat bijzonder snel vooruit tijdens deze twee dagen :-) Fabio en Dino zijn weer volop bezig met aan de generator te sleutelen.’ Is it broken’ vraag ik. ‘Yeees, something is wrong, but i can’t find it’ antwoord Fabio met een gefronste wenkbrauwen en een zorgrimpel op zijn voorhoofd. ‘Maybe you are a specialist in techniek???’ vervolgt hij en kijkt me verwachtingsvol aan. Maar ik moet hem helaas teleurstellen, ik zou bij god niet eens weten waar ik naar zit te kijken. ‘Maybe one of the other girls’ Opper ik. Hij trekt zijn neus op ‘Naaaa I don’t think so’. ‘Or maybe one of the boys??’ We trekken onze neus op en schudden samenzweerderig ons hoofd. Hahahahaha, blijkbaar heeft hij evenveel vertrouwen in onze enthousiaste alcohol helden :-D Ondertussen is Sofie als een toegewijde huisvrouw alvast begonnen met de groentjes te snijden om ons aller Fabio te ontlasten ;-) Er wordt lekker in het italiaans gecommuniceerd over wat en hoe er gesneden moet worden. Ondertussen hang ik met mijn hoofd door het venster van het dek (die uitgeeft in het ruim) en sla hardwerkende Sofie gade! Ben ik een kanjer in ;-) Stacey en Caroline nemen het even later over van Sofie en beginnen aan de kook. Fabio blijft verwoede pogingen ondernemen om de generator in gang te krijgen! Respect voor zijn eindeloos geduld! Ik had het ding waarschijnlijk al lang, in een woedebui, de zee in gekieperd!
En ja hoor, de mannelijke Canadezen gaan nu toch ook eens kijken of ze iets kunnen bijdragen. Maar zoals gedacht, ondanks de toewijding, kunnen geen van allen het ding in gang krijgen. Terwijl ik een douche neem om al het plakkerige zout van mijn lijf te spoelen meet ik de zonneschade op… Mijn borst is een beetje verbrand en ook de zijkant van mijn bil heeft weer zijn deel gehad, maar het valt allemaal heel goed mee, gelukkig geen herhaling van Borneo!!!! Mijn lichaam is nu officieel ingedeeld in twee zones: de delen die de zon al meermaals gezien hebben en de delen die nog nooit de zon gezien hebben. Het valt simpelweg niet te ontkennen! :-D
Plots klopt Sofie op mijn deur. ‘Ben jij aan het douchen Joke??’ vraagt ze. Ik antwoord van ja. Bleek echter dat het geen goed idee is om te douchen nu de generator dienst weigert… Ik kan niet meteen de link leggen tussen electriciteit en water, maar soit, ik ben ondertusssen toch klaar! Moehaha lekker meegenomen! Terwijl ik in de cockpit bij de anderen zit gaat blondie plotseling achteraan de boot staan en begint ongegeneerd in het water te pissen. Ik ben simpelweg gechoqueerd!!! Niet dat ik nog nooit in de zee geplast heb, ik ga niet onschuldig pleiten, maar toch niet zo opzichtig!! Vetzak!!!! We zwemmen daar wel in hé!!! Ik kan er niet bij! Ik vind ze steeds degutanter worden die Candadezen. En als je het mij vraagt, zijn ze geen haar beter dan de Amerikanen! Ook al willen ze zich daar zo van onderscheiden.
Een tijdje later wordt het eten opgediend. Fabio bedankt ons voor de medewerking, aangezien hij normaal het eten kookt, maar nu zo in de ban was van de generator. We zullen zuinig moeten zijn met de electriciteit en mogen dus ook niet teveel water meer gebruiken (ik snap het nog steeds niet). Vervolgens wordt de afwas dus in de zee gedaan. Waar ik een paar ogenblikken later ook nog eens de quarterback in zie pissen. ‘We do have a toilet down there’ zeg ik zachtjes, maar toch luid genoeg dat de anderen het kunnen horen. ‘Oh yeah, but this is much easier, you don’t have to pump it away here!’ Lacht de priester. ‘And if you go to the toilet, where do you think the trash goes?? Right in to the see!’ Vervolgt hij. Naïef en goedgelovig als ik ben antwoord ik: ‘noooo i don’t think soo, i guess it comes into a tank or something’. Dat kunnen ze toch zomaar niet in deze prachtige heldere zee lozen? Toch?? Even later wend ik me tot Fabio, met een schuddend hoofd zeg ik, enigszins al zeker van zijn ‘neen’ antwoord: ‘If we go to the toilet, i doesn’t go into the see hé?’. ‘Yes, off course i does’ zegt hij heel gewoontjes en enigszins verbaasd over mijn naïviteit. ‘It does????’ Vraag ik met grote ogen. Jah, uiteindelijk komt alles wel eens uit in de zee… Ik ga nooit nog zeilen bedenk ik met een pruillip. Wat een vieze soort zijn we toch…
Ik probeer er verder niet veel meer aan te denken en plof mij in het ruim met m’n hoofdlamp en boek. Tijd om me even terug te trekken in een andere wereld. Sofie vergezeld me. In de cockpit zitten de Canadezen en de duitse, allen al goed door de neus en elke minuut een tikkeltje luidruchtiger… Dat beloofd… De gezonde zeelucht eist zijn tol en ook vandaag ben ik weer behoorlijk moe. Als allereerste wandel ik naar mijn kajuit, maak me klaar en plof in bed. Deze nacht kan ik onmogelijk het mini ventilatortje aan zetten, aangezien we niet genoeg electriciteit hebben… Dus moeten mijn venstertjes open, zodat de frisse wind kan binnen waaien. Boven mij wordt er luidop gelachen, geroepen en gebonkt… Wie zei dat dit de rustigste kajuiten waren… Damn Fabio! Lag ik nu maar aan de andere kant, de generator werkt toch niet, het is er frisser en ik lig er verder van de lawaaimakers. Ik prop mijn tjoepen in mijn oren en kan niet anders dan wachten tot de vermoeidheid mij omver kegelt en al het kabaal in de omgeving overwint. Even dommel ik weg, maar al snel word ik terug uit mijn lichte slaap gerukt als er weer een hels gejoel boven mij klinkt. Sofie is er nog steeds niet, maar ik vermoed dat zij vannacht niet bij mij slaapt, de kamer ruikt teveel naar benzine en dat stoort haar. Vanuit mijn bed trek ik de deur open en zie dat ze aan de babbel is met Fabio. ‘Lap, ik mis vast weer een feestje’ denk ik. Maar ik ben gewoon té moe om me nog sociaal te gedragen. Zonder dat ze me ook maar opmerkt heeft sla ik de deur weer zachtjes dicht. En even later, zonder dat ik het goed en wel besef komt het zandmannetje, strooit me prachtig caraïbisch wit zand in de ogen en ben ik vertrokken….
Midden in de nacht word ik wakker. Ondertussen is het overal stil en donker. Waaaauw ik heb door het lawaai geslapen!! Wat een prestatie! Sofie is nog steeds nergens te bekennen, zou ik echt iets missen?? De anderen lijken toch al allemaal in bed te liggen… Ik richt me op en kijk door het raampje die uit geeft op de cockpit. Ik zie twee personen, gehuld in het duister van de nacht, ze liggen op elkaar en er wordt gekust… Ik krab even in mijn zeezoute verwarde haren en wrijf vervolgens eens in mijn kleine vermoeide ogen. ‘What the hell??’ mompel ik. Ik kijk nog eens beter en zie nu het bovenlichaam op en neer gaan… Oooooh neeeee… Ik krijg het aan mijn hart! Sofie heeft de Italiaan veroverd! Ik had het kunnen denken, Sofie en Italianen, gevaarlijke combinatie ;-)!! Oh nee oh nee oh nee!! Maar als ik wat beter kijk zie ik dat de kerel lang haar heeft. Mijn nog slapende hersenen beginnen langzaam aan sneller te draaien. Lang haar? Fabio heeft geen lang haar! De enige die lang haar heeft is die overjaarse puber Blondie! Ze heeft zich nu toch niet door die pippo laten verleiden??? Ik kan de spanning niet meer aan, strompel uit bed en ruk de deur open. Ik zie enkele lichamen op de bank in het ruim liggen. ‘Sofiiie???’ fluister ik hoopvol. En mijn hart maakt een sprongetje wanneer er een wakkere ‘jaaa??’ uit het donker klinkt. ‘Ooooh Sofie, ik ben zo blij dat je hier ligt!!! Antwoord ik opgelucht. ‘Ja pas op hé, want er zijn er daar twee bezig’ zegt ze enigszins geïrriteerd. En uiteraard kan ik mijn nieuwsgierigheid niet de baas en moet ik weten wie het zijn. Het blijkt effectief blondie te zijn, die de duiste Maren , met dank aan liters alcohol in zijn Canadese klauwen gekregen heeft. Ik dacht dat het kabaal van mijn opengaande deur de twee wel zou doen verschieten, maar ze gaan rustig en ongestoord verder. Sofie bleek zelfs nog maar een kwartier geleden gevraagd te hebben of ze aub wel het licht en de muziek wilden uitdoen. Na dit gedaan te hebben, gingen ze gewoon verder met hetgeen ze bezig waren… Tja… Met een gerust hart kruip ik terug mijn bed in en zet mijn nachtrust verder. Wat een belevenis zeg… De jeugd…! ;-) Best dat de priester dit niet ziet!!
Als ik s’morgens wakker word blijk ik één van de laatsten te zijn. Wonder boven wonder zitten de anderen al op het dek, nuchter en wel, zonder wallen of hoofdpijn. Op het aanrecht staan vier lege flessen rum… Hoe doen ze het toch??? Er zijn er echter wel twee die nog ontbreken… Ra ra ra…
Als ik de kamer van Maren binnen ga om iets uit de frigo te halen zie ik haar nog languit op haar bed liggen met een oogmasker over haar ogen. Tja, die zal wel wat slaap in te halen hebben! ;-) Ook Blondie is nog nergens te bekennen. Fabio en Dino zijn weer volop bezig met aan de generator te sleutelen. Wat een volhouders toch!!!! Onze laatste momenten van de zalige zeiltrip zijn al aangebroken. Wat gaat het toch snel zeg. Ik breng de rest van de tijd door op het dek, in de zon met een boekje en mijn muziek. Ik plons nog even in het heerlijke water (bijzonder oplettend voor drijvend stront of wc papier…) en besluit om toch maar niet naar de kust te zwemmen wanneer ik verneem dat er tal van kwallen zouden zitten die behoorlijk gevaarlijke steken kunnen uitdelen… Als ik terug op de boot kom blijkt Fabio er dan toch in geslaagd om de generator terug aan de praat te krijgen! Onder het mom: de aanhouder wint! ;-) Rond 1u is het tijd om de terugreis aan te vatten. Motor wordt gestart en even later worden de zeilen open gerold. We gaan op en neer, nog heviger dan anders en ik heb het gevoel dat ik in een op hol geslagen kermisattractie zit. Ik kan langs geen kanten het ritme van de boot volgen en algauw raakt mijn hoofd weer helemaal in de war. Ik probeer wat neer te liggen op het dek, maar moet te hard mijn best doen om mijn lichaam tegen te houden, zodat het niet voortdurend weg en weer rolt. Ook de zon draagt zijn steentje bij… Pffff…En daarbovenop heb ik ook nog eens een vreselijk ongelegen hongergevoel. Ik waggel naar het ruim en speel daar snel, met tegenzin, een boterham binnen. Vervolgens leg ik me languit neer op de bank, (waar Sofie trouwens een ongelofelijk onflatterende foto van heeft!). Ik vind het maar flauw van mezelf dat ik me ongemakkelijk voel, maar uiteraard heb je dit niet zelf in de hand. Het lijkt me enig om eens enkele maanden te gaan zeilen, te genieten van zon zee en de wind in je haren, hier en daar aan land te gaan,… (zoals Inese Mayonaise) Maar of dit voor mij is weggelegd… Ik vrees ervoor. Jammer :-( Maar dit heb ik toch wel weer gehad! Een tijdje later nestel ik mij weer op het dek om toch nog te genieten van de laatste momenten op de zeilboot. Eenmaal terug bij het beginpunt nemen we afscheid van Fabio en Dino, plukken onze sandalen uit de bak (die waren we bijna vergeten!) en varen terug naar het vasteland. De zeiltrip zit er op! En het was fantastisch! San Blas is prachtig! Dé tropische eilanden bij uitstek! En het leven op de boot vond ik ook heerlijk, afgezien van… Het gezelschap, mja, dat kon wel beter, maar natuurlijk ook erger!
Na een korte boottrip, nemen we nog eens afscheid van onze groepsgenoten en kruipen terug elk in onze eigen jeep. De anderen zitten samen, zoals in het heengaan, en wij zitten met z’n tweetjes in een andere jeep waar ook nog 2 kerels zitten. Eén Israëlier die hier woont en surfles geeft, genaamd ‘choco’ (we kunnen nog net een lachje onderdrukken) en, voor de verandering, een canadees… Een dikke twee en half uur later arriveren we, een uur te laat, in onze hostel. Nét op tijd om onze reservering nog te behouden. Ze gingen de bedden net aan een ander geven… Fieuw! Voor de rest zit heel Panama city weer boemvol!
We vullen de avond nog met een wandeling door het bijzonder charmante ‘Casco Viejo’ by night. De mooie koloniale gebouwen zijn gehuld in het zachte schijnsel van de straatverlichting. Het ziet er een stuk gezelliger uit s’avonds dan overdag! Het lijkt wel een dorpje op zich. Straks ga ik het toch nog fijn gaan vinden in Panama city! De maan is groot en schijnt op het water. De skyline in de verte is prachtig verlicht. We nemen een avondmaaltijd op ‘Plaza Bolivar’. Een pittoresk pleintje omringd met restaurantjes. Het ademt een mediterrane sfeer uit en dat vind ik heerlijk. Rond de tafeltjes zitten groepjes mensen die samen met familie of vrienden van het zachte weer en het eten genieten. Een gezellig samenzijn. Mmmmm…this is life! :-) Hier zou ik nog kunnen wonen!
Als we terug in de hostel zijn valt het licht uit. Een heel deel van Casco Viejo zit zonder licht. Hier en daar wordt het opgelost door kaarsen, wat het gewoon allemaal nog gezelliger maakt. Hadden we maar eerder in dit deel van de stad gezeten. Het is een stuk fijner dan het drukke en moderne ‘Bankingdistrict - Bella Vista’ waar we zo lang verbleven hebben. Maar morgen gaan we deze stad eindelijk definitief verlaten! De Indianen hebben hun blokkades opgeheven, dus de ‘Panamerican highway’ is terug open en de rest van het land lonkt ons. Op naar de Boquete, na zee en strand is het nu terug tijd voor jungle en vulkanen!!!

Veel liefs
Zee lover Joke