Ik startte de dag met een yoga sessie van Nas. Hij leerde me enkele oefeningen als ook bepaalde ademhalingstechnieken om tot rust te komen. Ik ga me er toch eens wat meer moeten in verdiepen! Daarna namen we afscheid want ik moest mij rugzak maken en hij ging mediteren, waardoor hij dus een uurtje van de wereld was en tegen de tijd dat hij terug zou zijn, was ik al weg.
We rekenden af in de Lost and found, zwaaiden iedereen gedag en gingen vervolgens het vreselijke paadje terug af. Moeilijke bevalling met die rugzakken! Al was het gelukkig nét iets minder zwaar dan het omhoog gaan eergisteren!

Binnen de korste keren werden we opgepikt door de bus. Deze zat echter boemvol, waardoor ik gedurende een tijdje op de grond moest zitten. Niet echt aangenaam met al die draaien! Eenmaal terug in het busstation hadden we meteen aansluiting met een busje die ons naar de grens bracht. Daar was gelukkig wel voldoende plaats! De radio stond volle bak en de presentator kwetterende non stop door de muziek. Hij was blijkbaar carnaval aan het vieren én tegelijk aan het presteren. Hij zette voortdurend zijn keel open en riep uit volle borst waardoor geen enkele liedje volledig uitgespeeld werd of ook maar enigszins tot zijn recht kwam. Ik ergerde me te pletter!! Na een tijdje kon ik het ‘ariba ariba aribaaaaaaaaaaaaa!!!!’ ‘Carnavaaaaaaaal’ niet meer aan. Ik propte mijn oordoppen in mijn orden en duwde er vervolgens nog eens de oortjes van mijn ipod bovenop. Die zette ik volle bak op mijn rocklijst, zodat mijn muziek het vreselijk gekweel van die vent zou overstemmen. Op de één of andere manier lukte het wel! Na een dik uur kwam de grens in aantocht. Het was snikheet toen we het busje uit kwamen. Vooraleer de oversteek te maken gingen we nog even het grote winkelcentrum binnen om nog iets te eten en enkele inkopen te doen.

Daarna was het: Bybye Panama, Hello Costa Rica!! Een exitstempel aan de ene kant, een entrystempel aan de andere kant. We ontmoeten een kerel die blijkbaar biologie leerkracht was en samen met zijn leerlingen van de Bocas eilanden kwam. Daar hadden ze al snorkelend een studie gedaan over het onderwaterleven…. Zo’n leuke biologie lessen heb ik van mijn leven niet gehad!!! Hij gaf toonde ons waar we moesten zijn en gaf ons wat info over de steden waar we heen gingen.
In een kleine twee uur bracht de bus ons naar Golfito. Een klein stadje waar we die nacht bleven om s’morgens vroeg de boot naar Puerto Jiménez te nemen. In het eerste hotel waar we binnengingen werden we onthaald door een super vriendelijk kereltje. De prijs was 30 dollar, nét iets boven ons budget, maar de kamers waren wel heel keurig en er was airco, wat in deze hitte best wel aangenaam was! We besloten om toch eventjes rond te kijken of we niets goedkopers konden vinden.’ Ok, doe maar’ zei hij met de glimlach ‘maar je zal niets vinden.’. Terwijl we verder slofferen komen we een man tegen die ons wil helpen. Hij heeft een vriend met een goedkoop hotel! Zes dollar per persoon! Alé vooruit, allen daarheen! Uiteraard, eenmaal daar toegekomen blijkt het wel een stukje prijziger. De kamer met airco blijkt 20 dollar per persoon en de kamer met ventilator komt neer op 14 dollar per persoon. Wat één dollar verschil maakt met de vorige, die er veel keuriger uitzagen en waarvan het onthaal een stuk vriendelijker was! De prijs wordt nog op 12 dollar gelegd, maar we besluiten om toch bij de ander te gaan. Hij ontvangt ons met de glimlach en een ‘Told you so!’. Waarbij Sofie hem even corrigeert en zegt dat we wel iets goedkopers gevonden hadden, maar niet echt beter. Ik spring meteen onder de douche! In dit deel van het land is het gewoon drukkend warm!! Buiten een bezoekje aan de supermarkt, een wandelingetje in de hoofstraat en een internetje steken we die avond niet veel meer uit. Wanneer ik nog even in bed lig te lezen hoor ik het gekweel van de karaokebar op de hoek. Ik veronderstel dat alle katten uit de omgeving daar aan een tafeltje zitten…. Jeetje… en ik die dacht na Azië verlost te zijn van karaoke… Sjiiiit…

De volgende ochtend trokken we naar de steiger om de boot richtin Puerto Jiménez te nemen. Die zou om 10u vertrekken, maar zoals we het gewoon zijn, klopten de uren weer aan geen kanten. De gewone ferry bleek maar om 11u30 te vertekken en uiteindelijk evenveel te kosten als een taxi boot die meteen vertrok. De taxi boot it is! De zon scheen zalig, hier en daar sprongen wat visjes uit het water en de prachtige pelikanen zweefden met hun grote vleugels rakelings langs het oppervlak, op zoek naar een prooi. Boottochtjes blijven leuk! Eenmaal aangekomen worden we meteen aangesproken door een stelletje oudere Costa ricanen. Dit is hete regelen een taxi voor ons en slaan een babbeltje. Eigenlijk best wel fijn dat de mensen hier zo makkelijk zijn in omgang. Maar als westerling blijf je toch altijd een beetje op je hoede. Willen ze ons iets aansmeren? Iets verkopen? Wat zit er achter? Terwijl de mensen hier gewoon vriendelijk willen zijn. Even later kwam een kramikkelig busje aangereden, die blijkbaar de taxi dienst van de stad vertegenwoordigde :-)
Wederom een vree leuk mannetje! We lieten ons afzetten aan Pension Quientero. Stond in de gids als één van de goedkoopste en lag mooi in het centrum. Het verlaten gebouwtje ziet er echter BIJZONDER basic uit. Het bestaat uit één lange gang in T vorm met houten deuren en een hangslot. Als je tegen de deur duwt gaat die nog een stukje open en kun je zelfs in de kamer piepen. Op het einde zijn er twee douches en twee wc’s. Het is er snikheet, want alles bestaat uit hout en dat houdt de warmte behoorlijk binnen. Er komt een mannetje aanzetten die ons de kamer toont. Zoals we gedacht hadden, eveneens heel eenvoudig. Twee bedden, als raam een groot gat in de houten wand waar je gemakkelijk kan doorklimmen (maar die wel dicht kan), en een ventilator. De prijs is bijzonder goedkoop, maar ik twijfel toch een beetje. Ik stel voor dat Sofie zich eventjes neerploft bij de zakken en dat ik op zoek ga naar andere opties. Terwijl ik de straat inloop passeert er plotseling een grote vogels rakelings boven mijn hoofd. Ik schrik en kijk om, zo zie ik nog net twee grote knalrode vleugels in de boom verdwijnen!! Waaaaaaaaaaaaauw!!!!! Een papegaai!! Een ara!!Ik spurt terug, roep Sofie en ga onder de boom gaan staan. Het beest is duidelijk zichtbaar met zijn felle kleuren! Hij is volop bezig met amandelnootjes te plukken en deze in zijn bek open te kraken. Hij is werkelijk prachtig! Hij heeft een groot rood lijf met een lange staart. Aan de zijkant heeft hij nog geel, blauw en groen in zijn veren zitten. Echt een super mooi beest!! Ik vind het zonde om nu te moeten wegwandelen, ik wil geen moment missen! Mijn camera schiet de ene foto na de andere. Maar coco heeft beslist om een lange en uitgebreid middagmaal te nemen en doet het allemaal enorm op zijn gemak… Zo moet ik dus toch eens gaan kijken naar iets anders, want het mannetje van pension Quientero zit precies een beetje te wachten ook… Ik loop een aantal andere hostels binnen, maar ze kunnen natuurlijk nergens tippen aan de prijs die we gekregen hebben. Ik geef de zoektocht op en bedenk dat het toch maar voor één nachtje is, wat we heus wel overleven! En het is goed voor de portemonnee! Speelt toch ook altijd een grote rol bij mij,nietwaar? ;-) We installeren ons en trekken er meteen op uit. Lange in dit warme hok blijven is immers géén optie! Maar buiten is het helaas niet veel beter. Het is snikheet! Dan komt er nog eens bij dat het ook knal op de middag is, dus je kunt je voorstellen… Het moet een graad of 38 zijn, als het al niet meer is. We slepen ons door de droge, stoffige straten en zijn al snel door het stadje gewandeld. Het is klein en rustig. Maar er wonen zalige beestjes!! De rooie papegaaien blijven maar overvliegen en we zien ondertussen ook tal van andere prachtige vogels, als ook heel wat reptielen!! Die voelen zich natuurlijk in hun sas met dit droge en warme klimaat! Dit is zo’n stadje waar je gewoon constant je camera bij moet hebben! Lekker! Na een uurtje zitten we uitgeteld op een bankje in de schaduw, naast de supermarkt. Het enige wat ik eigenlijk wil doen is drinken, drinken en nog eens drinken! Het is zoooo warm dat je gewoon nonstop dorst hebt. In dit weer kun je maar weinig productiefs uitsteken. Je houdt je beter een beetje gedeisd tot de ergste hitte van de dag gepasseerd is. We wandelen dus terug naar onze luxueuze vijf sterren hotel (uhum) en Sofie legt zich languit op het bankje die buiten staat. Ik neem mijn computer en vlucht in een bartje waar ik gratis kan internetten met een fris drankje IN een koele ruimte! Drie vliegen in één klap! Ik zit er een lange tijd en even later komt Sofie mij ook vergezellen. Die was in slaap gevallen op het bankje… Jaja, reizen is toch ook een beetje vermoeiend hoor! ;-)

Als we een uit het internetcafé komen is de ergste warmte gelukkig voorbij. De zon is al geleidelijk aan het afdruipen en een vleugje koelte... Koelte? Nee koelte is een te groot woord… een vleugje minder hete lucht hangt over het stadje. We wandelen naar het toerisme kantoor van het Corcovado park, want daar willen we binnen enkele dagen heen. Dit is het grootste natuurpark in Costa Rica en als je het een beetje deftig wil zien, dan kun je er maar best overnachten. Uiteraard moet dit op voorhand gereseerd worden en daarvoor moeten we in het MINAE kantoor zijn, die hier in Puerto Jiménez gevestigd is. Uiteraard is het ding al toe, maar nu weten we tenminste hoe veel vroeger we morgen moeten opstaan om het nog voor onze busrit van 11u geregeld te krijgen.
Tijdens het terugslenteren moet ik toch weer dringend de supermarkt passeren. Ik heb weeral dorst!

Terwijl we voor het pension nog een boekje lezen en wat nootjes eten komt er een kerel langs die vraagt waar de eigenaar is. Hij wil namelijk een kamer huren. De eigenaar…? Hmmm juist ja, die ging deze namiddag nog langs komen om een extra laken te brengen en om zijn geld te incasseren, maar we hebben tot dan toe niet meer terug gezien. Wij zijn momenteel de enige aanwezigen in het donkere pension. We proberen van alles om de jongen te helpen. Bij de buren vragen, telefoon nummer uit de gids opzoeken, rond kijken in de straat waar hij daarnet vandaan kwam, maar het mannetje lijkt nergens te bespeuren. Ik loop naar het huis in de andere straat waar hij deze voormiddag vandaan lijkt te komen en plotseling zie ik hem wandelen met een paard en zo geschiedde het dat Sofie haar laken krijgt en de jongen een kamer!

Hij blijft een beetje praten met ons en uiteindelijk gaan we samen iets eten. Blijkbaar woont hij in Costa Rica en moet hij morgen naar zijn werk, ergens een hotel aan het strand nog een tiental kilometer hiervandaan. Ik heb eigenlijk niet zoveel zin in gezelschap, maar als we eventjes later in het restaurant zitten en zowel de britten als de duitsers die we eerder ontmoeten voorbij komen, eindigen we uiteindelijk met een tafel van tien man! En het was best nog gezellig! Ook al kwam de ober helemaal onnozel omdat er verkeerde dingen besteld werden en de rekening tot twee maal toe niet bleek te kloppen… Zo kwamen we te weten dat het helemaal niet zo makkelijk is om een overnachting in Corcovado te versieren… Blijkbaar zit alles vol tot en met de zondag. En nu was het pas woensdag… Ai… De britten moesten noodgedwongen overnachten in het eerste rangerstation, die helemaal aan de rand ligt en waar je alleen maar kunt kamperen… Zo hadden ze wek een tent gehuurd in een agentschap, maar waren er geen matjes beschikbaar… Daarbij zouden de tenten neergezet worden op een overdekte plaats met houten ondergrond… Sjiiiit! De Duitsers hadden een dagtrip gedaan en daarbij een luttele 86 dollar per persoon betaald! De moed zakt mij in de schoenen… Oh nee, hoe moeten wij in Corcovado binnen geraken, als alles nu al volzet is?? Maar dat waren zorgen voor morgen, wanneer we zelf gingen informeren. Daarbij hadden we nog wel wat tijd, want eerst gaan we op bezoek bij Bolita, wederom een lodge die midden in de natuur staat!

We nemen deze keer definitief afscheid, want de kans dat onze wegen nog kruisen wordt nu wel heel klein, en wandelen terug naar de hostel. Onze Costa Ricaanse vriend wandelt trouw mee. Het is beste nog een leuke kerel. Hij beweert 15 te zijn, maar daar is niets van aan! Hij is zeker een stuk ouder! Rare mensen hier in centraal amerika, de ouderen beweren ouder te zijn en de jongeren beweren jonger te zijn! Zoek de logica?? Nu soit, zoals het saaie belgen betaamt hebben we verder geen plannen meer. Hij wil echter toch nog even een stapje zetten, dus daar splitsen ook onze wegen.
Als hij even later toekomst moet hij per se nog een babbeltje slaan en weten waar en wanneer we morgen vertrekken… Terwijl onze beiden deuren al dicht zijn roept hij toch nog eens: goodnight!!!

Toen hij de volgende ochtend om 5u vertrok had ie dus blijkbaar nog eens op de deur geklopt!! Mijn oortsjoepen hebben verhinderd dat ik het hoorde, maar merkwaardige genoeg heeft vaste slaper Sofie het wel opgemerkt! Doch, gedaan alsof ze nog stevig lag te dutten! Om 5u s’morgens zeg! Hij durft! Soit, voor ons begint de dag een stukje later, gelukkig! En na een verfrissende douche wagen we ons weer in de ondertussen al drukkende hitte. We wandelen, met goeie hoop, naar het informatiekantoor en krijgen daar te horen dat er op zondagnacht toch nog net 2 bedden vrij zijn in de dorm van het rangerstation ‘La Sirena’. Deze ligt mooi middenin het park, zo kunnen we de ene dag heen wandelen, overnachten en de volgende dag terug. De wandeling bedraagt een 20 tal kilometer. De moeite dus, maar zeker haalbaar! We zullen zaterdag moeten opvullen, maar dat hebben we er graag voor over. Corcovado is immers ook het grootste natuurpark in Costa Rica en zou de vierde plaats innemen op de lijst van mooiste parken ter wereld. Moeten we zien dus!!
We stemmen toe en onze reservatie wordt geregeld. Enkel nog de betaling in de bank regelen en dan nog eens terugkomen om het bewijsje af te geven. Maar dat zal voor morgen zijn, want nu moeten we onze bus naar Bolita halen! We slaan snel nog wat dingen in in de supermarkt en gaan vervolgens onze zakken klaarmaken. De moeder des huizes in Pension Quientero is aanwezig en blijkt bijzonder vriendelijk te zijn! Ze stelt voor om onze grote rugzakken te bewaren en maant ons aan tot spoed, want ze wil dat we zeker de bus halen en we hebben nog maar tien minuten. We ploffen onze kanjers in haar kamer, bedanken haar dubbel en dik en stuiven ervandoor. Het zweet druipt alweer langs alle kanten… Aan de bushalte ontmoeten we een kerel en twee oudere dames die ook naar Bolita gaan. We stappen met zn allen op de hete bus en even later zetten we aan. We doen een klein uurtje over de 13 kilometer, maar de staat van de weg verklaart meteen alles… Als je dacht dat Cambodja slechte banen had... Dan ben je nog niet in Costa Rica geweest! :-D
Goed, na een uurtje goed door elkaar geschud te zijn, arriveren we in het miniscule dorpjes ‘las dos brazos’. Vanaf daar start de wandeling naar de lodge. Eerst stoppen we nog even aan een huisje waar je eventueel wat spullen kunt nalaten en dan beginnen we eraan. De wandeling duurt een kleine 45 minuten en vervolgens komen we terecht op een open plaats waar een groot houten huis staat. We ontmoeten de eigenaar, Ron, een Canadees, die dit hele landgoed van 61 hectare zomaar eventjes bezit!! Het grenst aan Corcovado en bestaat dus volledig uit regenwoud. Je kunt er heel wat wandelingen doen en beestjes spotten. Hij woont hier al een zevental jaar, kocht het samen met zijn vriendin, maar nu zijn ze uiteen. Toch blijft het ook gedeeltelijk haar eigendom en dus splitsen ze het werk af en toe op. Hij blijkt hier toch wel grotendeels zijn tijd door te brengen. Midden in de natuur, leuk, maar ik zou het toch geen jaren kunnen volhouden. De benedenverdieping is volledig open en bestaat uit enkele hangmatten en een keuken. Eigenlijk staat het huis op palen. Boven is de slaapzaal, raamloos en opgedeeld in een drietal kleine ruimtes waar telkens enkele matrassen liggen met een muskietennet erboven. We kiezen elk een bed uit en ploffen er onze bagage neer. Daarna trekken we erop uit. Ron geeft onze een beetje uitleg over de wandelpaden en we beslissen om naar de watervallen te gaan. Een dik uur wandelen, mooi te doen dus! Zo zijn we zeker voor de donker terug. Nu we de tijd een uurtje hebben teruggedraaid (7 u verschil met België ipv 6u in Panama) gaat de zon dus ook een uurtje vroeger onder, tegen 18u wordt het dus al behoorlijk donker.

Wanneer we vertrekken worden we meteen vergezeld door een hond die ons blijkbaar stiekem tot boven gevolgd was. Ron kent hem, hij is de hond van een hostel beneden in het dorp. Zijn naam is Yuki. En toen ik hem daarnet eens lekker over zijn bol aaide is de vonk overgesprongen, liefde op het eerste gezicht! Yuki gaat ons, met een kwispelende staart en als een echte gids, voor. Zaaaaaaaalig beestje! Het pad gaat eerst een stukje omhoog en dat zorgt ervoor dat we al snel doorweekt zijn en behoorlijk buiten adem. De hitte is hier echt niet te harden! Elk pas heeft een eigen naam, maar ze zijn niet altijd even goed aangeduid. Gelukkig hebben we een foto van de kaart getrokken waardoor we geregeld eens kunnen checken of we nog goed bezig zijn. Yuki blijft ons trouw voorgaan. Als we een beetje te ver achterblijven, dan zit hij trouw op ons te wachten. Hij verovert werkelijk mijn hartje! Sommige paden zijn een beetje overwoekerd, maar dat maakt het avontuur alleen maar groter. Je komt hier immers ook geen enkel ander mens tegen. Na een uurtje wandelen horen we de rivier. Via een smal paadje dalen we af. Het lijkt hier wel herfst want de bladeren liggen als een dik tapijt over de grond. Niet altijd even leuk als je moet afdalen want je glijdt er nogal snel door uit. Eenmaal aan de Rivier las ik een korte pauze in. Er staat een pijl die wijst naar de ‘Bonanza’ watervallen. Er zijn er twee. Sofie loopt al door en wanneer ik even later rechtsta om mijn wandeling te hervatten zie ik plotseling dat Yuki weer achter me loopt! Hij heeft gewoon gewacht op mij!!! Heerlijk!! De eerste pijl leidt mij niet bepaald naar een waterval. Ik zie nergens nog een pad en besluit om terug te keren en waterval 2 eens te proberen. Yuki loopt me voor. Het pad gaat steil naar beneden en ik moet goed uitkijken dat ik geen slippertjes maak! Een vijftal minuten later kom ik weer uit aan de rivier. Ik zie Sofie zitten. Als ik toekom zegt ze met weinig enthousiasme: ‘alé, vree speciaal vind ik dat hier toch niet ze’. En ik moet toegeven, het is wel mooi, maar waar die spectaculaire waterval is, dat is mij toch ook een groot vraagteken… Ik verkoel even in de rivier en Yuki blijft mooi naast me staan. Ik begin zo stilaan te denken dat ik het beestje mee naar huis neem. Om zijn trouwheid te belonen besluit ik dan ook om mijn laatste twee koekjes met hem te delen. Jaaa, zo gaat dat in de liefde ;-) En het mooie is dat hij eigenlijk helemaal niet bedelt, maar de brokjes toch met plezier aanvaard! Plotseling komen er een 8 tal mensen tevoorschijn. Ron had ons verteld over een gezin met 5 kinderen die in het dorp verbleef en nu staan ze voor onze neus! Leuke familietje! De jongste is pas drie maar blijkt de hele tocht zonder zeuren te hebben meegewandeld! Ze heeft een reddingsvestje aan en de kids lijken zich naar hartelust te amuseren!! De kerel die erbij is groet ons en herkent de hond. Hij is verrast dat hij ons helemaal gevolgd is! Blijkbaar zijn we op een tiental meter van de waterval, maar aangezien we nog de hele weg terug moeten en het ondertussen al vier uur is, raadt hij ons aan om toch te vertrekken. ‘Zij hebben immers al een gevaarlijke slang gezien en die willen we niet tegenkomen want dan is onze vakantie verpest’ verteld hij. Ik werp even een blik op mijn blote tenen… Ai met die sandalen over al die losse bladen… Wie weet wat er plotseling van onder schiet en mijn kleine teen opfret?! We nemen afscheid en een beetje op ons hoede, besluiten we dat het maar beter is om aan de terugweg te beginnen. Yuki volgt het groepje en met een beetje pijn in het hart zwaai ik hem gedag. Snif… Maaaaaaaaaaaar wanneer hij ziet dat wij de andere kant uit gaan, vliegen zijn oren in de lucht, kijkt hij nog even om naar de anderen en beslist vervolgens om als een echte heer de Belgische dames terug te escorteren!! Oooooh mijn hart maakt een sprongetje! Wat een held toch! We zetten er stevig de pas is en plotseling horen we geritsel boven ons hoofd. Een groepje apen staart op ons neer. Ze zijn duidelijk niet zo blij met ons gezelschap, want ze beginnen opzettelijk met de takken te schudden zodat er van alles naar beneden valt! Hmmm apen… Ik heb het ondertussen al wel gehad met die mormels! We wandelen door en nemen een ander pad, die korter is, maar een stuk overwoekerd zou zijn. Wat effectief wel blijkt te kloppen, maar dat maakt het wederom een stuk avontuurlijker! Joke en Sofie in de brousse! Daarbovenop lopen we nu langs de rand van het regenwoud waardoor we een prachtig uitzicht krijgen!! We blijven een tijd lang staan kijken naar een boom die vol toekans zit!! Kleintjes weliswaar, maar toch ook prachtige beestjes!! Als ik denk dat Yuki het wachten nu heeft opgegeven zien we hem na een tijdje terug neer liggen op de grond! :-) Ik denk dat het spreekwoorden ‘paardengeduld’ gerust mag veranderd worden naar ‘hondengeduld’ :-D Al heeft Yuki ons ook al een paar keer wat doen schrikken. Bepaalde momenten stopte hij gewoon en weigerde verder te wandelen. Als ik dan verder liep leek hij gerustgesteld en stak me weer voorbij. Ook nu blijft hij plotseling staan en snuffelt aan een plant, zijn oortjes gaan wat in de lucht staan. Sofie en ik, beiden op onze hoede voor de moorddadige slang die onze vakantie wil verpesten kijken elkaar een beetje ongerust aan. ‘Zou hij iets gezien hebben??’ Hoe dan ook, hij weigert om door te gaan. We praten hem wat moed in en steek hem weer voorbij om te tonen dat het ok is (hoop ik toch…) wanneer ik enkele stappen verder ben, hoor ik plotseling een luid gepiep en vliegt Yuki hard tegen mijn benen. Ik sla op mijn beurt een kreet en draai me om. Sofie staat verbaast te kijken en heeft duidelijk ook niet echt door wat er gebeurt is. ‘Hij heeft waarschijnlijk in een prikker getrapt ofzo’ gokt ze. We aaien hem eventjes lief over zijn bol en vervolgens is het weer in orde en loopt hij weer voor. Door al dat rare gedoe hangt er nu natuurlijk wel een beetje spanning in de lucht. Wanneer ik dan even later ook op een tak trap waarvan het andere uiterste plotseling vanonder de bladeren schiet, ontsnapt mij weer een felle gil. Jaaaah, we verwachten slangen hé!! Hoe dan ook, we brengen het er goed van af! Yuki brengt ons veilig en wel terug bij Bolita. Ron vraagt ons of we de watervallen gezien hebben. We leggen hem uit dat we ze niet hebben gevonden. Hij reageert teleurgesteld en ontzet: ‘you we’re soo close and you didn’t see them?? Those are the most beautiful waterfalls in the region!!!’. Euh… nu voel ik me natuurlijk nog mottiger dat we die gemist hebben! Ik ben dol op watervallen! ‘Please tell me, that you than at least swom in the river’ vervolgt hij. Euuhmm… Mja hebben we ook niet echt gedaan…. We leggen hem uit dat we een kerel tegenkwamen die zij dat we best terugkeerden omdat het gauw donker zou worden en dat er gevaarlijke slangen zaten. ‘En dan, hier bij het huis zitten ook vaak gevaarlijke slangen’ reageert hij onthutst. Jah, wat moeten we erop zeggen. Het was toch een fijne wandeling en mijn hartje is nog steeds vol van Yuki die ons zo mooi begeleid heeft. Ik geef hem snel een bakje water, dat verdient hij!! En ga vervolgens mijn stinkende vuile zweet en deet lichaam gaan wassen onder een heerlijk frisse douche!!! Wat kan dat deugd doen zeg.

Ondertussen wordt het al donker en is het tijd om aan onze avondeten te beginnen. De twee oudere dames en Spencer, de kerel van 21 die hier blijkbaar even wat vrijwilligerswerk doet, gaan samen in de weer. Sofie en ik bereiden ons bijzonde gevarieerde pastamaaltijd met tomatensaus en groentjes…Zucht. Het is in elk geval beter dan aiki Noodles! Het wordt een avondmaaltijd bij kaarslicht. Er wordt heel wat afgetetterd maar na het eten ga ik mij installeren in één van de hangmatten. Ik ben doodop en heb geen fut meer om nog sociaal te zijn. Ik wieg heen en weer en streel af en toe Yuki die net naast mij ligt. Ron ligt ook in één van de hangmatten en hij slaagt er nog in om een conservatie bij mij los te peuteren. Hij denkt dat wij de allereerste bezoekers zijn die in Pension Quientero gelogeerd hebben. ‘Wat een donker hol!’ vindt hij. En hij heeft wel gelijk. Ons plan om in Carate te verblijven voor we naar Corcovado gaan doet hij ook van de hand. ‘Carate is niet eens een stad, zelfs geen dorp, de hotels die je er vindt zijn peperduur!!’ Sjit… We zullen dus op zoek moeten gaan naar een andere optie… Ondertussen springen kanjers van padden over de grond. Ron maant iedereen aan om een beetje op te letten, kwestie dat we er onze lompe poten niet op zetten.

Nadat ik twee keer in slaap gevallen ben in de hangmat besluit ik dat het misschien toch stilaan tijd wordt om mijn bed op te zoeken. Het is begod 9u, maar ik ben stikkapot. Ik maak me klaar en geef Yuki nog een knuffel. In bed word ik toch nog even verleid tot een beetje lezen en plotseling blijkt iedereen te gaan slapen. Als iedereen in bed ligt horen we plotseling een kreunend gekraak, iemand die in de hangmat ligt te wiegen. En er wordt bij geneuried. Ik begrijp het niet goed, iedereen ligt toch in bed? En Ron ligt een eind verder in het complex waar blijkbaar ook nog tenten staan.
Dat is het moment waarop mijn fantasie VOLLEDIG op hol slaat. Het gekraak van het hout die de wiegende hangmat veroorzaakt in combinatie met het zorgeloos geneurie doet mij denken aan iemand die aan het wachten is tot we slapen en vervolgens zijn slag kan slaan. Ik realiseer me plots dat niemand weet dat we hier zijn, onze naam staat nergens neergeschreven… In het huisje beneden in het dorp stonden enkele grote trolleyvaliezen, maar buiten ons is hier verder niemand, van wie kunnen die zijn… Ron zijn terrein omvat 61 hectare grond, alleen van hem, hij kan er dumpen en verbergen wat hij wil, wie zal het ooit vinden….?? Wat als hij een koelbloedige seriemoordenaar blijkt te zijn??? Een gek?? Een psychopaat?? Wie zal ons hier horen of vinden? Niemand…!!!
Enkele angstgolven gaan door mijn buik en ik leg mijn zakmes alvast klaar naast mijn hoofdkussen… Je weet maar nooit, toch?? En dit is hoe mijn fantasie vaak een loopje met me neemt!! Teveel films gezien!! Uiteindelijk bedenk ik dat de matrassen eigenlijk vol bloed zouden moeten zitten, mochten hier mensen vermoord worden. En dat is niet het geval. Gelukkig realiseer ik mij op dat moment niet dat er niet altijd bloed aan te pas moet komen om iemand te vermoorden… Soit, de vermoeidheid wint en ik dommel in slaap…

De volgende ochtend….word ik gezond en wel wakker!!! :-D Hahahahahaa! Wat een opluchting zeg! ;-) Na een boterhammetje en een chocomelkje gaan we er nog snel even op uit. We moeten om 12u zeker onze bus halen want dat is de laatste bus die voor het weekend nog rijdt en daarna zijn er geen meer tot maandagochtend 6u! Maar daarvoor willen we toch eerst nog even naar het gotogo uitzichtpunt. Je zou er het beste uitzicht hebben over Corcovado park en Ron zijn domein.
Tot mijn grote spijt zie ik dat Yuki verdwenen is…:-( En dat zonder afscheid te nemen… Snif… Ik hoop even dat hij plotseling weer tevoorschijn zal springen als we aan onze wandeling beginnen, maar het blijkt ijdele hoop te zijn. Het voelt zelfs even raar om zonder hem op pad te gaan. Maar ja kijk, het leven gaat door hé :-) We wandelen terug de jungle in en na tien minuten zien we plotseling een zwarte beestje in de boom. Hij heeft ons ook gezien. Het lijkt wel een soort hermelijn ofzo. Hij is kennelijk niet zo blij met onze komst want het beest begint serieus te blazen. Ipv door te gaan springt hij terug en komt zo dichter onze kant op. We gaan stap per stap achteruit… Bij elke beweging die we maken blaast hij dreigend. Ook wanneer ik voorzichtig probeer een foto te nemen lijkt het beestje hier niet mee akkoord te gaan. ‘Camera shy’ zeggen ze daartegen. We blijven stil staan tot hij beslist om te verdwijnen, wat gelukkig niet zo heel lang duurt. Pfieuw, best wel spannend!
Het is nog maar ochtend, maar we zweten ons alweer te pletter! Het is werkelijk ONGELOFELIJK heet hier!! De kleinste beweging zorgt voor een waterval langs je lichaam! De druppels vallen van mijn neus, rollen over mijn rug en kietelen in mijn haar. Als we na een 45tal minuten bij het viewpoint terecht komen wordt het alleen nog erger. Er staat geen zuchtje wind en de zon straalt genadeloos op ons neer. Heel lang genieten van het uitzicht zit er dus niet in! Na enkele foto’s keren we snel terug. En al babbelend missen we de juiste afslag… En op zo’n momenten komt mijn oriëntatiegevoel naar boven. ‘Sofie, hebben we hier daarnet gewandeld?’ onderbreek ik ons gesprek. Ze gelooft van wel. Maar plotseling komen we uit bij een afbakening. Hmmm niet dus! Gelukkig zijn we niet zo heel ver doorgewandeld en komen we binnen 5 minuten al terug aan de afslag die we hadden moeten nemen.

Eenmaal terug bij Bolita spring ik onder de douche!!! Wat is een douche op zo’n momenten toch een blessing!!! Simpelweg heerlijk!! We moeten er nu echter snel vandoor. Het is nog een eindje wandelen naar beneden en dan ook nog een stukje van het huisje (waar mijn bergschoenen nog staan) tot aan de bushalte. We nemen afscheid van Spencer en dalen af. Ron is ondertussen al bij het huis. We rekenen af met hem en ik geef hem nog de websites van Kriskras en Joker door. Dit lijkt me een leuke bestemming voor één van hun reizen! En Ron is volop op zoek naar bezoekers, want de toeristen lijken er niet 100% door te komen. We bedanken hem en spoeden ons naar de bushalte. Het is ondertussen knal op de middag en eenmaal gearriveerd stap ik een winkeltje binnen en doe mij te goed aan een frisse cola!! Mmmmm wat een lekkernij!!

Een uurtje later zijn we terug in Puerto Jiménez. We wandelen naar de hostel die Ron ons heeft aangeraden en vinden daar inderdaad een goedkope en toch iets deftigere kamer dan in Pension Quientero. Na een tussenstop in de supermarkt voor een verkoeld ijsje, gaan we naar de bank om onze betaling voor Corcovado te regelen en wandelen vervolgens naar het kantoor om deze daar af te geven. Tijdens het terugkeren zien we een reeks witte capucijne aapjes in de bomen zitten. Eentje ligt languit over een tak met zijn pootjes naar beneden. Hij heeft vast ook last van de warmte.
Als we ons voor de supermarkt tegoed doen aan een paar flesjes frisse drank komen we de engelsen van enkele dagen geleden terug tegen! Hun verblijf ik Corcovado bleek goed te zijn meegevallen! Ze moesten gelukkig niet op een houten grond slapen maar konden gewoon hun tent in het gras zetten!
De rest van de namiddag schuilen we voor de zon, in het internetcaféétje met een frisse batidos!

Het is al donker tegen dat we terugkeren en we nemen nog een avondmaaltijd in een plaatselijke Soda die gerund wordt door mama en dochterlief. Beiden luid, enthousiast en lacherig. Sympathiek duo! Eigenlijk eet ik hier mijn eerste echte typische Centraal-Amerikaanse maaltijd! Rijst, met bonen, en kip. Niet slecht, helemaal niet slecht, ware het niet dat er van die kiezige koriander in de rijst vermengd zat! Bah!

Onze laatste dag in Puerto Jiménez hebben we bijzonder rustig doorgebracht. Gedurende de hele voormiddag lagen we geveld in het hotel. Languit op de grond of op bed, te wachten tot de hitte een beetje zou verminderen. Uiteindelijk besloten we dat het tijd was om onze nog es op de baan te begeven. De eerste stop was wederom de supermarkt voor een verfrissing en vervolgens deden we een toertje rond het stadje. We wandelden langs de zee en wilden graag een plonsje doen maar vonden helaas niet echt een geschikte plaats. Het merendeel van de strandjes bestond uit grote keien. We wandelden tot we niet meer verder konden en ploften ons vervolgens in de schaduw neer op een bankje, waar we anderhalf uur naar de zee tuurden en zaten te kletsen. Toen we terug in het centrum kwamen liep een horde enthousiaste pubers ons voorbij. We volgden hen en kwamen uit bij een discotheek waar net een witte bmw gestopt was en een viertal afgelekte ‘Costa Ricaanse’ sterren uitkwamen. De tieners drumden erom heen en alle gsm vlogen de lucht in om toch maar een foto te kunnen schieten van hun idolen. Een eindje verderop stond er ook nog een podium met een massa volk ervoor. Er werd net een spelletje gedaan met een bal. De plaatselijke ketnetdag als je het mij vraagt! Ondertussen was het al middernacht in België en dus tijd voor een korte skype om de mama te verrassen voor haar verjaardag! En verrast was ze :-D Mission accomplished.
En aangezien we de komende twee dagen vooral op boterhammen gaan leven vonden we het nog wel eens gepermitteerd om deftig te gaan eten in een restaurantje langs het strand. Het was heerlijk, maar helaas werd de sfeer voor mij een beetje verstoord door een optredentje van een plaatselijke zanger. Toegegeven, het was niet slecht, beetje melo jankerig af en toe, maar waarom moet dat volume altijd zo verdomd hard staan???? Ik heb dus zitten eten met oordopjes in mijn oren… Gezellig hé… Nu soit, het werd zo stilaan tijd om in bed te kruipen want we hadden beslist om morgenochtend om 6u de bus naar Carate te pakken, vandaaruit de 3,5 kilometer naar het park te wandelen om dus vervolgens aan onze wandeling van 16 km te beginnen…. Er stond ons de volgende dag dus een kleine 20 km te wachten, in een verschroeiende hitte… Dat belooft…!!!

Veel liefs
Yuki lover Joke