Na het groene, frisse, heerlijke Mulu komen we terug terecht in het drukke stadsleven! Een vlucht van twee uurtjes brengt ons in Kota KInabalu. De hoofdstad van ‘Sabah', het tweede Maleisische deel van Borneo. We laten ons afzetten bij Lucy's homestay en krijgen een smalle kamer met twee stapelbedden. Het is best wel een knusse hostel en Lucy is een vriendelijke madam! Er lopen ook een drietal katten rond, die me natuurlijk meteen aan mn moatje doen denken ;-)! Het is al laat in de namiddag als we arriveren, dus heel veel kunnen we niet meer doen. Nadat we ons gesetteld en verfrist hebben wandelen we de stad in om iets te eten. De stad ligt aan zee wat voor een heerlijke fris windje zorgt! Al snel vinden we een nachtmarktje langs het water waar we een menukaart krijgen om u tegen te zeggen! Er staan wel honderd verschillende keuzes op! Als je hier je zin niet vindt, dan weet ik het ook niet! En tussen al die keuzes, neem ik natuurlijk weer iets simpels (kip met citroensaus en rijst) en gaan Kaat en vooral Sven de meest rare gerechten gaan uitpluizen. Daarbij kijkt hij ook ongegeneerd in het bord van de buren om te zien wat zij nu precies eten. Gelukkig zijn het vriendelijke mensen en geven ze ons graag uitleg over wat ze gekozen hebben. Uiteindelijk gaan Kaat en Sven voor hetzelfde! En het smaakt ons allemaal! Ik had een ‘mixed fruit juice' gekozen en krijg een kanjer van een glas, met deze keer, echte verse dikke pulp!! Na dit zit mijn buikje wel vol!! We betalen en geven onze complimenten aan de chef om vervolgens nog een eindje verder te wandelen. We komen van de ene markt in de andere terecht! Ze zijn werkelijk gigantisch! Overal staan er kraampjes om te eten of kun je fruit en groenten kopen! Een lust voor het oog en de neus (nu ja, ook niet altijd...). Er is nog heel wat leven in de stad, maar na een eindje wandelen heb ik het wel gehad en keer ik samen met Sven terug naar de hostel. Kaat wil liever nog een beetje verder kuieren, dus splitsen we op. We zijn ondertussen een heel eind van de hostel verwijderd, dus het is echt wel zoeken om onze weg terug te vinden!! Gelukkig kan ik rekenen op een kanjer van een visueel geheugen en vind ik met behulp van enkele herkenningspunten toch zonder veel problemen de baan terug! Onderweg vind ik zelfs nog een winkel met cola light voor Kaat!!
Zij had echter een beetje minder geluk... We waren nog maar net gesplitst of de plaatselijke mannen toonden hun interesse in mijn zusje... Haar kennende vond ze dit niet zoooo fijn en besloot toch ook maar om terug te keren naar de hostel! Maar zoals we haar ook kennen, een beetje verward en verstrooid vond ze de weg een stuk minder makkelijk terug dan wij. Zo verdwaalde ze in de stad en liep wel drie keer heen en weer (terwijl ze eigenlijk toch al dicht bij de hostel was) vooraleer ze eindelijk het verlossende bord van ‘lucy's homestay' zag blinken!!! Opgelucht stormde ze de ruimte binnen, waar ze troost kon vinden bij een heerlijk blikje cola light!! Ter informatie: het is helemaal niet makkelijk om hier cola light te vinden, vandaar... Intussentijd slaat de klok middernacht en is het tijd om ons bedje te gaan opzoeken! Morgen wacht een nieuwe dag!

Na een heerlijke nachtrust (wat blijkbaar enkel voor mij gold) ontwaak ik rustig rond een uur of tien! Eindelijk eens een beetje kunnen uitslapen! Kaat is ondertussen al uit de veren en zit al te ontbijten. Sven ligt nog te snoozen. Vandaag wordt een rustig dagje. Een beetje de stad verkennen en kijken of we de uberspannende Mount KInabalu trek kunnen boeken!! We hoorden dat de prijzen behoorlijk hoog liggen (ongeveer 900 ringgit = ongeveer 225 euro!!) dus twijfelen we nog een beetje of we er wel voor gaan. Anderzijds zou ik het een zonde vinden om hier geweest te zijn en de hoogste berg van Zuidoost Azië niet beklommen te hebben... Geef toe... once upon a lifetime opportunity, nee? Maar goed, voor we ons gaan informeren, maken we eerst een reservatie voor een heerlijk all-in massage! Een beetje footreflexology, rugmassage, nekmassage, schoudermassage,.... We hebben het ondertussen wel al verdiend!!! Om twee uur worden we verwacht, dus hebben we nog even de tijd om te gaan rondsnuisteren in de boekingskantoortjes. Sven twijfelt nog even of hij niet liever doorreist en zijn Padi course (duikdiploma) gaat doen.... Hij gaat toch eerst eventjes meeluisteren naar wat ze ons te bieden hebben. In het eerste kantoor die we binnenstappen (aanbevolen door Lucy) vallen we meteen van onze stoel als we de prijzen zien! 690 RM voor 1 persoon!! En met hoe meer je bent, hoe minder de prijs wordt!! Ook al is dit nog bijzonder veel, het is toch al een pak minder dan de 900 die we verwacht hadden!! Ik ben verkocht! ‘Ik doe het, wie gaat mee?' vraag ik aan mijn medereizigers. Sven is ook betoverd door de prijs en laat het ‘duik idee' dan maar varen, op naar de beklimming! En dan nog onze eeuwige twijfelaar, wat zal zij doen?? Na de Pinnacles, die zo spannend waren, had ze haar twijfels over Mt Kinabalu. ‘Misschien zou het wel saai zijn en te gemakkelijk na wat we nu gedaan hadden? En als het weer niet goed, zoals bij kaiza en jornik, dan zien we helemaal niets!...'
Ik persoonlijk hou er echter niet van om af te gaan op wat andere mensen zeggen. Iedereen heeft zo zijn eigen mening en ervaart alles op een andere manier. Ik wil zelf ervaren en dan oordelen!! Als ik iets wil doen, dan wil ik het ook doen! Als het in mijn hoofd zit, zit het niet in mijn achterste, weet je wel ;-) Uiteindelijk stemt ze toe! Hier alleen achterblijven ziet ze natuurlijk ook helemaal niet zitten!! En na de Pinnacles moet dit toch ook lukken, nee??
Ik hoor naast ons een tweetal meisjes informeren voor hetzelfde. Ik hoor ook dat de ene meegaat en de andere niet. Duuuuuus...spreek ik het meisje aan en vraag of ze niet met ons meegaat??? Dan is ze 1: niet alleen en 2: betalen we allemaal een goedkopere prijs, want vanaf 4 personen was het 100 ringgit per persoon goedkoper!! Als dat geen mooie deal is?? Zo gezegd zo gedaan! The fellowship of the Mount Kinabalu is born! Kaat, Sven, Joke en Amy een blonde engelse stoot die ongeveer al twee jaar aan het reizen is! Here we come! Ik zie het al helemaal zitten!!

Eventjes later liggen we met onze voetjes in de lucht... Aaaaah massage! Eindelijk na bijna een tweetal weken in Azië nemen we voor het eerst een massage!! En het is fantastisch zalig! Al kan het ook af en toe eens pijnlijk zijn. Soms danst het op de grens tussen pijn en genot. Maar we komen er alle drie als herboren uit! Mmm....Anderhalf uur in de watten gelegd worden en dat voor slechts tien euro! Moet je ook es doen!! ;-) Uiteraard kan een fotootje hier niet ontbreken! ‘To make the people at home jealous' zeg ik stiekem. Het vrouwtje moet lachen. Ik ook!! Jullie niet zeker?? :-D

We slenteren nog wat rond in de stad, nemen in het winkelcentrum de lift naar de 13^e verdieping om van het uitzicht te genieten, komen de zaak van ‘Peter en Joseph' tegen (de Maleisische zaak van mijn pa en mijn broer...), doen wat inkopen, slenteren langs de marktjes, brengen onze was binnen, en vullen zo de rest van de namiddag. Tegen 18u komen we vermoeid in de hostel binnen. Kaat en Sven crashen op hun bed, maar wonder boven wonder crash ik hier niet zoveel als thuis... Ja der is hier meer te doen zeker?? Ik wandel naar het terrasje en zie een palet aan kleuren in de lucht hangen! De zonsondergang!!! Die moet prachtig zijn!! Doeme!!! Ik neem mijn kodak bij de hand, deel aan Sven mede dat ik weg ben, storm naar beneden en kom op de trap....Jade tegen!!! Mo how zeg!! We zeggen enthousiast en snel goeiedag, als ze hoort waar ik zo snel heen ga antwoordt ze: ‘oh my god, yeah, the sunset is stunning!!!! So many colours!!' Dju, ik moet me haasten! Ik loop naar beneden, door de straten, blijf haperen aan de plant op de hoek, loop door, wordt aangestaard met blikken die zeggen ‘waar loopt die gekke blanke nu heen??', loop door, wordt bijna aangereden, loop door, friemel mezelf tussen de auto's en kom uiteindelijk buiten adem aan bij de zee waar ik beloond wordt met een prachtig zicht!!! De kleuren van de zonsondergang zijn fenomenaal! Oranje, rood, geel, paars, roze, blauw!! Wat een schouwspel!! Voor mij is er niets puurder dan dit! Het is gewoon adembenemend. Niets, maar dan ook niets in de wereld kan de kleurenpracht van dit stuk natuur evenaren!! Gewoon prachtig!
Na een kwartiertje genieten wordt het tijd om terug te keren. Ik draai me om en mijn blik valt plots op de viertal grote bloedende krassen op mijn arm. Niet diep, wel lang. Hmmm... had ik al die tijd niet gevoeld. Zo hard wou ik dus die zonsondergang zien :-) Moet van die ellendige plant op de hoek van de straat zijn! Daar blijf ik keer op keer aan hangen! Wie zet daar ook zo'n stomme plant??? Nu soit, zoals jullie weten, voor mij horen schrammen erbij op reis! Dat moet gewoon! Dus bij deze, mijn eerste deftige schrammen! Hoeraa!! :-D

We spoken die avond niet veel meer uit. Nadat we geprobeerd hebben om een uitstap naar het ‘Tiga island' te reserveren (zou één van de eilanden van Expeditie Robinson geweest zijn), waar we na heel wat inzet van onze Sven, uiteindelijk NIET in geslaagd zijn omdat de man zijn vissersboot blijkbaar al verhuurd had aan anderen om te gaan vissen.... Besloten we om de volgende dag gewoon te gaan relaxen op één van de omliggende eilandjes, gevolgd door een bezoekje aan de Cultural Village (dit wou Kaat ook al zooolang!). Jade besluit om met ons mee te gaan!

Eindelijk eens een strandje vandaag! We slapen weer veel te lang en zijn zo maar tegen 11u aan de boot. Het is al snel kwart voor twaalf als we dan eindelijk met onze kont in de zon liggen. We besloten om naar het eiland ‘Mandakan' te gaan. Eén van de vijf ‘Tunku abdul Rahman' eilanden die op een steenworp van Kota kinabalu liggen. De speedboot brengt er ons heen en bonkt als gek over de golven. Best leuk, maar soms wat hard! Uiteraard zijn de dingen best toeristisch, maar we zijn hier gewoon om eens te luieren en eindelijk eens van een strandje en een zwempje te genieten!! En dat doen we dus ook gewoon. Zonnen, zwemmen, lezen, snorkelen, drogen,.... De tijd gaat al bij al wel snel voorbij en eigenlijk zitten we hier ook maar een viertal uurtjes want om 16u moeten we al terug zijn om tijdig naar de cultural village te kunnen gaan. Tegen het einde besluit ik toch om nog even te gaan snorkelen, want volgens Sven is het echt de moeite! Met de ongelofelijk elegante duikbril plons ik in het water en ja hoor... de onderwaterwereld is wederom prachtig!! Ik zie de hele Nemo-crew weer aan me passeren en ook hier stoot ik op een kleurenpracht van jewelste!! Een school visjes vragen zich af wat dit vreselijke monster hier komt doen en komen me van dichterbij inspecteren. Ze zitten echt overal rond mijn hoofd! De max!! Ik zie gevaarlijke zee egels, een soort dikke slang, prachtige koralen (waar ik natuurlijk met mijn voet weer even aan blijf hangen! Auw!), grote vissen, kleine visjes, alle kleurtjes van de regenboog, het is fantastisch!!! Het was inderdaad een goed idee om nog even mijn hoofd onder water te steken! Kaat heeft er ondertussen spijt van dat ze niet mee geweest is! Ah die twijfelaar toch!
De zon zit gesluierd achter de wolken... en natuurlijk mispakken we ons daaraan!! Wanneer we ons klaarmaken om terug te keren begint het te dagen... Sjit we zijn verbrand!!! Ik viel in slaap met een tijschrift op mijn buik, wat voor een belachelijk streepjes-lichaam-motief zorgt! Mijn gezicht, hals, tot halverwege mijn borsten staan bloedrood, de rest van mijn borsten zijn wit, om net daarrond weer bloedrood te staan (een band van ongeveer tien centimeter), en daaronder weer lijkbleek (daar lag mijn tijdschrift gevolgd door mijn broekje) om tenslotte vanaf mijn billen tot mijn voeten weer lekker rood aan te lopen! Mijn achterkant is nog volledig wit... Praaaaaaaaaaaachtig!!! En pijnlijk...!!! Maar dat komt later nog wel...!!
Eenmaal terug in Kota Kinabalu is het rushen! We hebben exact één uur de tijd om al vier gedoucht te zijn (slechts twee douchen in de hostel), onze was op te halen en klaar te staan voor onze pick up.
En wonder boven wonder lukt het ons perfect! Een uurtje later komen we aan bij‘mari mari' cultural village. Sven wordt tot leider van de groep gekroond en we worden gewaarschuwd dat de dorpelingen ons wel eens zouden kunnen doen verschieten... Dat belooft!
Eigenlijk is het één groot Bokrijk, een opgezette show. Maar het is al bij al wel eens fijn. In elke longhouse zit er iemand die ons kennis laten maken met iets specifieks van de stam. Hoe ze rijstwijn maken, hoe ze honing maken, hoe ze koekjes maken, hoe ze een maaltijd in elkaar flansen, hoe ze vuur maken, hun inrichting, de kamer voor pas gehuwden, hun sigaretjes,... Noem maar op. Ik ben net iets meer gefascineerd door een gigantisch grote lichtkring die rond de maan hangt, wat is hij prachtig!!! Aan de laatste longhouse worden we verrast door de volledige stam die met veel kabaal uit de struiken komt springen. Ik moet eerlijk toegeven dat er wel eventjes een schok door mijn lijf ging! Het was immers al serieus donker en ook al was ik op mijn hoede, toch maakte hun hels kabaal mij aan het schrikken! Pippos! Nadat ‘Sven the leader' goed gekeurd was mochten we hun dorp binnen waar we eens een blaaspijp probeerden en kennis maakten met ‘de trampoline', een groot platform waar ze met z'n allen op gaan springen om vervolgens de ‘floesj' aan het plafond te proberen pakken. We mogen uiteraard ook eens proberen, onze leader als eerste, maar hij bakt er niet veel van ;-) Daarna krijgen we ook nog de kans om een tattoo te laten zetten (henna) en dat laat ik uiteraard niet aan mijn neus voorbij gaan!! Tenslotte wacht ons nog het traditionele dansoptreden. Om het wachten wat in te korten (er kwamen nog groepen achter) werden er hier en daar wat mensen uit het publiek gehaald om op het podium te dansen. Op de hoek van de rij zittende, werd ik er natuurlijk weer uitgevist.... Zucht, gelukkig ging Jade ook mee, dus vond ik het wel ok. Sven lacht zich te pletter maar zit ondertussen wel veilig op zijn stoel! Laf hoor ‘leader' :-p!! We doen een soort geïmproviseerde kringdans, veel stelt het niet voor. En als we even later terug op onze stoel zitten begint het echte werk. Mannen met veren en vrouwen in klederdracht komen ons hun dansjes tonen. Het is best wel nog mooi! Vooral wanneer ze een heel aantal grote bamboostokken op de vloer open en dicht klappen terwijl de mannen ertussen dansen! Heel nipt werk! Als je even te laat bent zit je voet gekneld! Eentje gaat zelfs nog een stapje verder en doet het met een blinddoek aan! Het ritme gaat steeds sneller en sneller, maar hij doet het perfect!! Zalig!!
Vervolgens is het gedaan en mogen we eindelijk gaan eten!! Een heel buffet met van alles en nog wat wacht op ons! Ik schep rijkelijk bamboescheuten in mijn bord om even later te ontdekken dat ze veel te pikant zijn...domper!!! Maar de rest is wel heerlijk!! Als we ons buikje hebben rond gegeten zit de avond erop en keren we terug naar de hostel. Ondertussen gloeit mijn lichaam als een gloeilamp! Ik zie zo rood als een kreeft! Sommige delen lijken wel een rauwe biefstuk! En eerlijk gezegd maak ik me er zelfs wat zorgen om... Een frisse douche voelt als een geschenk van God! Hoe dan ook, ik denk niet dat ik koud ga hebben op Mount Kinabalu!!

Zondag is de laatste dag vooraleer we aan onze tweede grote trek beginnen! We doen het op het gemak in de voormiddag en gaan nog eventjes een grote markt gaan bezoeken. Dit zou een ‘tamu' moeten zijn. Een markt waar heel wat stammen samen komen om hun waren te verkopen. Het enige wat wij echter zien is... euh...brol! Prutsdingen die zelfs mij niet interesseren en voor de rest nog heel wat etenswaren, die net iets meer mijn aandacht trekken ;-) Ook zie je hier en daar honden en katten in kooitjes tegen Europese prijzen! Borneo is geen typisch ZO-Azië gebied, daar mag je van op aan! Toch niet wat prijzen betreft!! Ik slenter maar wat rond en merk al gauw dat ik Kaat en Sven een heel eind achter me gelaten heb. Omdat het me allemaal niet echt kan boeien loop ik gewoon door, het is snikheet en in de verte trekt een ‘European bakery' mijn aandacht! Ik stap er binnen en krijg er een hele keus aan broodjes voorgeschoteld: donuts, koeken met tonijn, koeken met kipcurry, pizzakoeken, croissants (!!),... Met het water in de mond kies ik er enkele uit, schaf mij nog een bijpassend chocolademelkje aan en wandel vervolgens richting zee. Daar plof ik me neer en stort me op de heerlijke maaltijd! Draai en keer het zoals je wil, ik blijf een echte westerling!!! Brood wil ik!! En zoetigheid!!! :-D Even later vervoegen Sven en Kaat mij en gaan we nog eventjes het winkelcentrum binnen. We doen er de laatste aankopen voor de beklimming, waaronder handschoenen (anders vriezen onze vingers af!!) en spreken daarna terug af aan de hostel. Het duurt namelijk erg lang tegen dat Kaat en Sven een keuze gemaakt hebben... Terwijl ik op hen zat te wachten passeerde er trouwens een vrouw met drie kinderen... Op zich niets abnormaals, ware het niet, dat twee van haar kids aan de leiband hingen :-D Ze droegen een soort tasje op hun rug waar deze aan verbonden was. Best een grappig zicht!!! Misschien een ideetje voor op leefgroepskamp??? :-D

Onze laatste momenten in Kota Kinabalu waren geteld, hoewel we hier binnen twee dagen eigenlijk al terug zouden staan. Maar nu was het eventjes genoeg met de drukte en het getoeter, tijd voor een stukje natuur!!! Tijd voor MOUNT KINABALU!!!!!

Liefs
Verbrande en geschramde Joke (en ook Kaat ja!!)