Semporna, onze laatste bestemming in Borneo! Na een beetje uitslapen,nog wat inkopen doen en alvast onze snorkeltrip voor de volgende dag te boeken, is het weer tijd om een taxi te versieren die ons naar het busstation brengt. Overal op de straten staan er mannen te zwaaien en teken te doen ‘taxi taxi????', maar Kaat en ik kiezen er liever zelf eentje uit! We nemen er willekeurig één die dicht bij het hotel staat. Ik tik op het venstertje, maar de man blijkt te slapen...Oei... Ik tik nog een keer en plotseling doet hij zijn ogen open en komt langzaam de auto uit. ‘To busstation Semporna??' Vraag ik hem. Hij denkt eventjes na en knikt dan warrig met zijn hoofd. ‘How much?' vraag ik weer. Sven had 12 Ringgit betaald en in het hotel hadden ze 10 gezegd dus veel meer mocht het in elk geval niet zijn. De man moest weer eventjes nadenken en zei toen in gebrekkig engels ‘eight'. Acht??! Ok, zonder twijfel, we nemen deze!!!!!

Na weer heel wat gesleur en geprop met de rugzakken zitten we uiteindelijk op de bus. Wederom plaats genoeg, dus nemen we elk een tweezit voor onszelf! Ook deze keer wacht ons een rit van ongeveer zes uurtjes. We krijgen weer een tweetal films te zien (waaronder een komedie die eeeeeeecht zooo flauw is, maar waarmee de locals zich krom lachen) en eindigen deze keer met vreselijke Karaoke muziek (waarom moet dit er toch telkens bij??). Bij aankomst is het alweer donker. We delen een taxi met een meisje en laten ons afzetten bij het hotel waar ook Sven zou moeten verblijven. Het is een kanjer van een resort die volledig op het water staat. Een soort paalhotel. Heel mooi! Als je over de steigers loopt zie je zo de visjes in het water! Dit wordt nog fijn!! Deze ochtend ontmoette Kaat een Indonesiër die er zich blijkbaar niet aan verstond hoe we in godsnaam 2 dagen doorbrachten in Sandakan en slechts eentje in Semporna?? Maar ik vind dat je een beetje alles moet gezien hebben! En in feite hebben we maar één echte dag gehad in Sandakan die we dan nog een honderd kilometer ervandaan hebben doorgebracht. Dus dat valt best mee!

De kamers in het resort zijn duur, en na enig getwijfel stemt Kaat dan toch toe om een nachtje door te brengen in de dorm! Al bij al valt het ook mega goed mee! We zijn maar met z'n vieren (Sven, Kaat, het taximeisje en ik) en het is een grote houten zaal die ik best wel gezellig vind. Dat het zo open is dat alle muggen en andere insecten naar binnen kunnen, dat laten we volledig terzijde.
We hebben de Sven al snel teruggevonden en hij straalt van enthousiasme! Het zenuwachtige gedoe van eergisteren is in de verste verte niet meer te bekennen. Mooi! Hij had een leuke dag op zee en heeft zelfs gedoken! We hebben hier te maken met een voldane man! Tijd om onze maag ook wat voldoening te schenken!

Semporna zelf is geen heel grote stad, toch niet het deel die wij ervan gezien hebben. We gaan een winkel binnen om nog enkele inkopen te doen. Wanneer ik aan één van de jonge verkopers vraag of de bananenchips met suiker of met zout zijn krijgen we een grappige situatie. Het meisje verstaat mij niet en begint te giechelen, dan komt er een jongen bij die zijn best probeert te doen om het mij in zijn taaltje uit te leggen en die vervolgens ook begint te lachen. Daarna komt sven er nog bij die dan op zoek gaat naar een vatje zout en een zak suiker om hen te laten tonen wat het is. Ze lachen zich kapot met die zotte blanken!! En uiteindelijk komen we te weten dat het dus suiker is. Wanneer Sven dan even later voor de winkel ontdekt dat zijn ‘fruitsap' een geconcentreerde brei is die moet aangelengd worden met water, kan het niet meer op! Hij geeft hen het flesje terug en ze verstaan er zich niet aan! Wat een bedoening!! Hoe communicatieproblemen toch voor heel wat lol kunnen zorgen hé! ;-) Even later vinden we nog een felbegeerde cola light voor Kaat en kunnen we eindelijk gaan eten. Ook daar verloopt de communicatie niet erg vlot. Het is moeilijk om uit te leggen wat de gerechten inhouden (Sven en Kaat maken het ook altijd zo ingewikkeld! Ik kies gewoon een eenvoudig gerecht! Veel makkelijker voor die mensen ;-)) en wanneer we bedient worden weten ze ook gewoon echt niet wat wat is!! Maar goed, ons buikje is tevreden en het wordt tijd om onze zak te gaan maken en een tukje te doen. We moeten er de volgende ochtend vroeg uit voor onze trip en Sven moet een poosje na ons zijn taxi naar de luchthaven halen. Voor hem zit het er helaas al op. We doen een zoveelste poging om de rugzakken strategisch te vullen en wisselen wat zaken uit. Sven krijgt mijn overbodige kledij, ik krijg zijn deet :-)

En zo begint de laatste dag....met overslapen!! Als ik wakker word is het tien na zeven. We moeten ten laatste om half acht in het kantoor zijn!!! Sjit! Ik schud Kaat wakker en schiet in actie. Het eten van gisterenavond was me blijkbaar niet zo goed bevallen want ik heb toch enkele keren de wc gezien deze nacht. Een ontbijt sla ik momenteel dan ook liever over :-s Ik prop de laatste dingen in mijn zak (die straks aan de receptie gedumpt wordt) en ren vervolgens naar het kantoortje. Enigszins mooi op tijd! Gelukkig hebben we nog een half uurtje de tijd vooraleer de boot vertrekt (wist ik al van sven eigenlijk) en kan ik nog eventjes terug naar het hotel. Ondertussen zijn Kaat en Sven al bezig met de zakken naar de receptie te sleuren. En zo komt het eerste afscheid eraan... Hier splitsen onze wegen, Sven richting België en wij verder naar Vietnam. Het voelt eventjes raar om de eerste persoon ‘byebye' te zeggen... Het brengt mij alleen maar dichter en dichter tot het moment dat ik ‘alleen' zal zijn. Nu ja, met Kim erbij, maar dat is natuurlijk geen bekende voor mij, dus blijft het nog een beetje een verrassing hoe dat zal verlopen. Na een dikke knuffel en ‘merci voor de trip' gaan we elk onze eigen weg. Svennie, ik weet dat het deze keer niet altijd vlot verlopen is, maar ik vond het toch fijn dat je erbij was!! Op naar onze volgende trip in Centraal Amerika! :-)

Even later zitten we op een motorbootje. We zijn enkel met ons tweetjes en worden afgezet in een prachtig resort die in het midden van de zee gevestigd is!! Wat moet het zalig zijn om hier te verblijven! Het is echter ook duur, alé ja duur, 12,5 per persoon per nacht. Eigenlijk wel een prikje hé?? Maar in deze landen is dit toch wel al de betere klasse.
We ontmoeten er Mark, de engelse duikinstructeur van Sven. Pittige Kerel die er zich duidelijk al helemaal thuisvoelt. Hij toont ons het ‘aquarium'... Een deeltje van de zee die met netten is afgespannen en waar de mooiste en grootste vissen zitten!!! We kunnen er zo in als we willen. Maar het is nog vroeg en we zijn nog moe, nog effe geen water, we houden het voor de terugkeer.
Nadat we onze snorkeluitrusting gekregen hebben (Vinnen, duikbril en snorkel) worden we met het bootje naar ons eilandje gebracht. Hoe verder we in de zee gaan hoe blauwer de lucht wordt!! Woehoe! We komen aan bij een prachtig bounty eiland!! Wit zand, palmbomen, hutjes, helder water, zon,... Hmmmm heaven!! Ware het niet dat we constant door de plaatselijke bevolking, in het bijzonder de kinderen, worden aangestaard en vergezeld... Ze komen gewoon in een groepje bij je zitten en... ze zitten! We krijgen er een jonge kerel bij die onze snorkelinstructeur blijkt te zijn. Het is best grappig want hij wijkt bijna geen minuut van onze zijde. De kids proberen ons schelpjes te verkopen en vragen gewoon om geld, waarbij ze desnoods tien minuten lang ‘hallo hallo hallo hallo hallo hallo...' herhalen om toch maar je aandacht te trekken. Kaat komt er krakonnozel van!!
Ik besluit om te gaan snorkelen! Daarvoor zijn we hier immers! Ik wandel de zee in met mijn elegante bril en snorkel en kom al snel bij een prachtstukje koraal. Het probleem is alleen: het water is zo laag dat het koraal ontzettend dicht tegen mijn lichaam zit! Ik moet echt voorzichtig trappelen om het niet aan te raken of erlangs te schuren, maar ook genoeg trappelen om te blijven drijven!!! Dit is best eng!! Die dingen zijn bijzonder scherp, daarnaast zie ik ook overal zee egels schitteren en daar kom je toch liever niet mee in aanraking!!Gelukkig heb ik nog mijn knaloranje reddingsvestje aan zodat ik wat blijf drijven! Ik vind een plaats om mijn voeten neer te zetten en wanneer ik opkijk staat de jonge kerel naast mij. Hij glimlacht en zegt dat ik moet oppassen waar ik mijn voeten zet. Ik zou beter mijn vinnen aan doen, maar die heb ik op het strand gelaten omdat ik die dingen zo verdomd onhandig vind! Gelukkig stelt het kereltje voor om er om te gaan en daar zeg ik natuurlijk geen ‘nee' tegen! Wanneer hij terug komt begeleid hij me verder in het snorkelen. Hij leidt me naar de leuke plaatsjes en toont me de mooiste visjes! Het is wederom prachtig!!! En het water is zooo helder, fantastisch!!
Eenmaal terug op het stand tref ik een behoorlijk geënerveerde Kaat aan. De kids hebben bijna de hele tijd in haar buurt gezeten en ze wordt er zot van!! Ik zeg dat ze moet gaan snorkelen, maar eerst twijfelt ze weer (kan het ook anders?? :-)). Ze kan dat niet echt en heeft het nog nooit gedaan en... Maar ik zeg haar dat ze er vast spijt van krijgt als ze het nu niet gaat doen, het is immers haar laatste kans!!! En een paar minuten later vertrekt ze dan toch samen met de jonge kerel. Als ze, een klein uurtje later terug komt, is alle twijfel verdwenen!!!! ‘Waaaauuw fantastisch!!!' Kaat is overtuigd! ;-)

De zon brandt aan de helder blauwe lucht en ik spreek met mezelf af dat ik telkens een kwartiertje IN en een kwartiertje UIT de zon ga zitten! Ik ploeter een beetje in de zee, kijk naar de kleine visjes die in het lage water zitten (suuuuuper!!) en ga even een stukje wandelen langs het strand. Ik vind er de mooiste en grootste schelpen!! Prachtige kleuren, maar onmogelijk om mee naar huis te nemen, veel te zwaar :-D! Ik zie ook enkele diepblauwe zeesterren op het strand liggen. Het is hier wel echt heel mooi! Het zou zo een plaatje uit een reismagazine kunnen zijn!!

S'middags krijgen we elk een bakje met daarin onze lunch. Rijst, groenten, vlees,... Een tweetal meisjes blijven rond ons hangen. Het ene is heel actief en steekt van alles en nog wat uit, ze klimt in de boom om een blad te plukken en ons koelte toe te wuiven, ze bouwt een zandkasteel, steekt een bloem in Kaat d'r haar,... maar ze vraagt niets. Het andere meisje blijft echter voortdurend teken doen dat ze eten of geld wil... Ambetante situatie natuurlijk... Daar voel ik me altijd zo machteloos bij. Als je haar immers eten geeft, dan moet je de andere kids ook eten gaan geven en dan moedig je ze aan om telkens op nieuw bij toeristen te gaan bedelen. Ik voel me hier echt ongemakkelijk bij, maar je kan er niets aan doen. De mensen op dit kleine eilandje leven heel primitief. Hun hutjes bestaan gewoon uit hout, de kinderen gaan niet naar school, ze lopen de hele dag rond met hun twee drie jaar jongere broertje of zusje waar ze al voor moeten zorgen, jonge tienermeisjes hebben hier vast al snel een kind, de mannen zitten op zee om te vissen en dat is dan hun enige inkomen,... Ook al is dit tropisch eilandje een pareltje in onze ogen, romantiek op en top, toch is het niet zo paradijselijk voor de mensen die hier wonen. Je moet je vast te pletter vervelen als je hier dag in dag uit zit en niets te doen hebt! Op een half uurtje ben je heel het eiland rondgewandeld!! Uiteraard ga je dan nieuwsgierig gaan rondhangen bij de ‘witte mensen' die hier steeds komen. Maar die vinden dat niet echt fijn... Althans wij toch niet! Een ander koppel wordt echt uren omringd door een stel kinderen!!! Ze blijven er gewoon zitten. En in principe doen ze helemaal niets fout, maar het is toch niet echt aangenaam om voortdurend in de gaten gehouden te worden :-D

Soit, na het eten ga ik nog een rondje wandelen om wat fotos te trekken en wordt op de voet gevolgd door onze ‘gids':-s Hij slaat een babbeltje en vraagt me waar ik vandaan kom? hoe lang ik in Borneo blijf? Hoe oud ik ben? Of ik getrouwd ben (...)? Een vriendje heb?? (daar antwoord je best ja op)... En dan is het uiteraard mijn beurt voor de vragenronde. Zo kom ik te weten dat hij dus snorkelgids is bij de organisatie waar we boekten en dat hij ontzettend van zijn job geniet (jaaaaaaa zou je niet??? Hele dagen in de buitenlucht en naar mooie visjes kijken!!). Hij is pas negentien maar sinds drie maanden getrouwd met zijn vriendinnetje, ze willen immers een kindje en dat mag niet als je niet getrouwd bent... Wat dus verklaard waarom sommige locals denken dat Kaat mijn moeder is ( wat ze vreeeeeeeeeeselijk vindt :-D). Als ze hier op zo'n jonge leeftijd al kinderen krijgen, dan kan Kaat perfect mijn moeder zijn in hun ogen! Het was dus helemaal niet omdat je er ‘oud' uitzag hé zusje ;-)!! Na de wandeling gaan we terug de boot op. Kaat is bijzonder blij want op het strandje is het intussen veel te warm en blijven de kids ons aanstaren!! Vooraleer we terug gaan naar het resort varen we nog eventjes naar een stukje waar we volgens het kereltje zeeschildpadden kunnen zien!! Ik ben erg benieuwd want meestal is dat zoiets wat vooral duikers zien, niet snorkelaars. We ploffen met onze elegante vinnen en knaloranje reddingsvestje nog een laatste keer in de zee. We zitten nu een stuk dieper wat het veel aangenamer maakt! Geen koralen die dicht tegen je lichaam komen! Deze keer is het uitzicht nog duizend keer mooier!! Kleuren, vormen, soorten, koralen, planten, anemonen,... Je ziet het allemaal! Het is echt super! Ik zit voortdurend ‘waaaaaaauw' te blazen door mijn snorkel en die ‘wauw' bereikt zijn hoogtepunt wanneer de gids mij 2 grote zeeschildpadden aanwijst!!!!! WAAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUWWWWWWWWWWWWW!!!!!!!! Deze beesten zijn gewoonweg prachtig!!!! Echt!! Ik moet even goed kijken omdat ze gecamoufleerd zijn tussen het bruine koraal, maar eenmaal ik ze in de gaten krijg laten mijn ogen ze niet meer los! Het kereltje zwemt naar beneden waardoor één van de schilpadden langzaam wegzwemt. Wat een mega sierlijke bewegingen! Hij lijkt wel een vogel in het water, hoe hij telkens met zijn koddige poten op en neer gaat om vooruit te komen. Ik ga hem achterna om zolang mogelijk van dit mooie beest te kunnen genieten. Tot hij langzaamaan uit mijn gezichtsveld verdwijnt en de diepe oceaan in zwemt. Uiteraard ga ik dan gewoon terug naar de andere gaan kijken!! Echt zooo mooi!!
Ik besluit om toch nog een stukje verder te gaan zwemmen en de andere visjes te bekijken. Ik kom bij prachtige Nemo visjes en zie hoe ze echt volledig in het flubberige koraal verdwijnen. Net zoals in de film!! Fantastisch toch! :-D Jaaaaaaa ik ben enthousiast! Wat een wondere onderwaterwereld! Het is zoals het Spaanse meisje die ik ooit in Thailand ontmoette zei: ‘Het is ongelofelijk dat ik zo lang geleefd heb zonder te beseffen en te weten dat er nog een hele nieuwe wereld onder water te ontdekken was'.

Terwijl ik langzaamaan terug naar de boot plons komt er plotseling nog een kanjer van een zeeschildpad recht voor mijn neus zwemmen, ik begin weer enthousiast te trappelen en rond me te kijken om dit met iemand te kunnen delen! Het beestje zit echt maar op anderhalve meter van mij en lijkt zich totaal niet te storen aan mijn aanwezigheid. Hij zwemt naar omhoog en komt boven water!!! Ik hef snel mijn hoofd op en zie dat zijn kopje net boven het wateroppervlak verschijnt. Hij maakt een ‘pff' geluidje en duikt terug onder. Hij is zooooo dichtbij!! Ik volg hem op de voet maar hou toch ook wat afstand. Ik ben tenslotte nog niet vergeten dat er ooit eens een schildpad aan mijn vinger heeft gebengeld! En dat deed geen deugd!!! Laat staan dat dit exemplaar mij eventjes tussen zijn kaken zou knellen!! Ik zit wild te zwaaien en roep door mijn snorkel naar Kaat. Terwijl ik dat doe komt zijn glanzende kopje weer boven water! Ik word gek van enthousiasme!! Even later komt ze er aan en kan ook nog even genieten van dit pracht beest! Ze zijn echt zo mooi, ze blinken in het water, met hun prachtige schild en gevlekte lichaam! WAAAAAAUW!!!!! :-D
Het is nu echter echt tijd om terug op de boot te kruipen. We zijn alweer een uur aan het snorkelen! De tijd gaat echt ontzettend snel als je met je hoofd onder water hangt :-D In mijn elegantie stoot ik verschillende keren met mijn vinnen tegen mijn kuiten, wat telkens voor een branderig gevoel zorgt... Zou ik verbrand zijn? Misschien toch beter mijn benen onder water proberen te houden...
Als ik op de boot kom ligt Kaat nog even te dobberen, ze is volop aan het genieten en heeft blijkbaar niet echt door dat we moeten vertrekken. ‘Ik wil er niet uit'roept ze even later vanuit de zee. Uiteindelijk krijgt ook deze ervaring een plaatsje in haar top 5!! Ze vond het snorkelen geweldig! En ik ben blij dat ze het gedaan heeft!!!!

Terug in het resort plonzen we nog snel even in het ‘aquarium'! Het is werkelijk bizar om tussen zo'n grote vissen te zwemmen!!! Sommige zijn echt bijna een meter lang!!! Eén van de vissen die er zwemt, ik weet niet wat zijn naam is (Marcel ofzo :-D), gaat zich meestal onder aan ander vissen gaan plakken. Hij is zowat een vijftig centimeter groot en hecht zich aan de onderkant van haaien en andere grote vissen. Nu ben ik natuurlijk wel een grote vis :-D en plotseling komt dat gladde friemelende lichaam zich tegen mijn blote buik aandrukken!!!! Ik wist dit wel op voorhand (gelukkig) en gierde erop los!! Wat een raar gevoel!! Het kriebelt echt massaal en als je naar beneden kijkt dan zie je zijn grote mond, wat toch een beetje eng is! Maar ik vind het super grappig!!

Tot zover het plezante gedeelte van onze dag... Na al die mooie en leuke dingen werd het tijd om te ontdekken dat we een dure prijs betaald hadden... Heel de achterkant van mijn lichaam, van mijn schouders tot aan mijn hielen stond knalrood... Ook Kaat haar kont en kuiten hadden hun deel gehad! Op het eerste moment voel je de pijn nog niet en lijkt het nog mee te vallen, maar je weet echter maar al te goed dat het afzien nog moet komen...
Na de uitstap wandelen we terug naar ons hotel, waar we na een verfrissende douche (waarvan het koude water, warm werd als het langs mijn lichaam naar beneden stroomde...) een taxi richting de luchthaven namen. In de auto konden we er nog min of meer mee lachen. Wat hadden we nu weer gedaan?? Hoe konden we zo dom zijn?? We waren de vorige keer ook al zo verbrand! We hadden toch die reddingsvestjes aan? Stel je voor dat er nu iemand je een klets op je billen geeft!! Afmaken die handel!! :-) Hahahahaha... Het lachen verging mij echter snel. De hitte van mijn verbrande lichaam begon echt heel fel te worden. Neerzitten deed pijn, bewegen ook. Eten kon ik niet want mijn buik voelde zich misselijk. Tijdens de vlucht wordt het alleen maar erger. De lederen zetels doen er niet veel goeds aan en ondertussen rollen de tranen van ellende over mijn wangen. Hoe heb ik dit toch weer zo ver laten komen?? Enkele jaren geleden in Indonesië was dit ook gebeurt, dan heb ik zo hard afgezien, had ik mijn lesje niet geleerd dan? Kennelijk niet :-s

Wanneer ik in Kuala Lumpur van de vlieger stap weet ik dat het alleen maar erger wordt. Ik kan amper lopen, mijn huid is zo hard verbrand dat ik mijn benen niet kan strekken, ook de plooi van mijn kont doet ontzettend veel pijn als ik beweeg. Ik loop rond als een oudje vrouwtje en het lijkt wel of ik mijn broek gekakt heb! We nemen de bagage en wandelen naar de hal waar we de nacht moeten doorbrengen en nog op zn minst vier uur moeten schimmelen voor we kunnen inchecken!! Ik ga nog op zoek naar een plaats om te slapen, maar tevergeefs... Mijn hele wereld begint te draaien. Mijn maag keert zich van de pijn, mijn ademhaling wordt steeds korter en mijn hoofd kan ook niet meer volgen, nog even en ik val flauw. Wanneer ik in de mac Donalds sta aan te schuiven voor een frisse cola voel ik hoe ik stilaan al mijn energie verlies. Als ik terug bij Kaat kom, crash ik volledig. De pijn is tergend. Normaal gezien kan ik echt wel wat verdragen, maar dit gaat mijn pijngrenzen te boven. Het personeel komt al vragen wat er aan de hand is maar veel kunnen ze niet doen. Integendeel, ze sturen ons naar buiten want de luchthaven moet een ‘spuitbeurt' krijgen!!! Het is echt verschrikkelijk. Zitten doet massaal veel pijn en rechtstaan maakt me duizelig. Met mijn laatste krachten bel ik nog even naar mama (zoals ik beloofd had). Gelukkig merkt ze niets aan mijn stem. Kaat staat me zo goed mogelijk bij en geeft me een pijnstiller, misschien doet die zijn werk? Ik ben echt blij dat zij nu bij me is!! Een vertrouwd persoon, iemand die je kent en die voor je zorgt, dank je zusje :-) Ik gebruik de ijsblokken van mijn cola om mijn brandende huid af te koelen en wat doet dat immens veel deugd!!! Het verzacht de pijn toch wel eventjes en ik kan weer even kalmeren. Uiteindelijk vindt Kaat dat ik moet gaan liggen, we zoeken een plaatsje, ik zak op mijn knieën en vervolgens op mijn buik, de enige zijde van mijn lichaam die nog aanraking verdraagt.

Daar lig ik dan, op de koude vuile vloer van de luchthaven. De tranen rollen over mijn wangen, van kwaadheid, van machteloosheid, van pijn!! Ik ben zo boos op mezelf! Hoe heb ik het toch weer zo ver laten komen?? Ik was zo blij dat mijn lichaam me de twee beklimmingen had opgeleverd en dan doe ik het nu dit aan??! Hoe kon ik zo zorgeloos omspringen met mijn lichaam? En ik had zoveel plannen de komende drie dagen, met ons tweetjes! Zullen die wel kunnen doorgaan? Als deze pijn blijft, dan moet ik gewoon enkele dagen op mijn buik liggen in een kamertje, want dit rek ik niet lang. Wat een zonde!! Kon ik de tijd maar terugdraaien... Ik zweer aan mezelf dat ik me deze vakantie niet meer laat vangen door die zon! Dat beloof ik mijn lichaam! Even later sukkel ik in slaap...

Als ik wakker word zie ik dat de luchthaven terug open is. We gaan naar binnen, zoeken een plaatsje uit, en zetten ons tukje verder. Ik heb een krant gevonden en heb de bladeren over de vloer verspreid om op te gaan liggen. Wat zou ik een goeie dakloze zijn, nee? NEE!!
Om half vijf gaan we onze rugzakken gaan dumpen en zoeken we een ontbijt. De pijn is draaglijk voor de moment en ik voel me terug een beetje onder de levenden. In de Starbucks vraagt Kaat een koffie en een potje ijsblokken waar ik vervolgens mee in de wc verdwijn!! Afkoeling!!!! Het ene na het andere blokje smelt over mijn billen! Wat doet dit deugd!! Nee, dit is geen erotisch gedeelte, dit is horror!!! :-D Terwijl Kaat haar laatste Ringgit verdoet aan Cola lights, geef ik nog wat dollars uit aan een fles aftersun! Ik kan werkelijk niet wachten tot ik dit goedje op mijn lichaam mag gaan smeren!! We raken elkaar echter kwijt en plotseling hebben we slechts een kwartier over om nog op de vlieger te raken!! Sjiiiit!!! Als ik Kaat bel blijkt ze al aan de paspoortcontrole te zijn. Ik ren er naartoe (aaaaaaaauw!!) en zie een reeks lange rijen staan! Sjit again!! Ergens vooraan zie ik Kaat en met een klein hartje kruip ik naar voor (god ik doe die echt niet graag, maar nood breekt wet) om me bij haar te voegen. Daarna rennen we verder en komen terecht bij.... De controle! Sjit again! Helemaal vergeten dat we hier nog voorbij moesten! Mijn verse fles aftersun en Kaat haar Cola lights worden in beslag genomen. En hoe hard we ook proberen duidelijk te maken dat ik pijn heb en dat zij suiker heeft, het mag niet baten. Het truttewijf houdt voet bij stuk! Grrrr!! Hartelozen! Maar ja, ze doen natuurlijk maar hun job! En dan is het nog maar eens rennen geblazen! We vliegen door de luchthaven naar de gate, waar buiten één stewardess, niemand meer te zien is. Tussen de massa over het vliegveld om dan eindelijk als allerlaatste in de vlieger toe te komen!!! Iedereen zit al rustig op zijn plaats...!! Auuuuw mijn benen, maar fieuww we hebben het gehaald!!! Daarvoor moet je vijf uur op een luchthaven doorbrengen! Om dan nog op het nippertje je vlucht te halen!!! Aaaah die Stubbes toch!! Al lijkt het' laat komen' ons toch eerder een Lietaer trek... Sorry!!

Hoe dan ook, we keren Maleisië nu definitief de rug toe. Het eerste land is veroverd, op naar het volgende avontuur!! Ik vond Borneo zeker de moeite! Het onderscheidt zich een stuk van de rest van ZO-Azië door zijn ‘luxe'. Het is heel wat moderner en bijgevolg ook wel een stukje duurder. In en rond de steden vind je niet echt de Aziatische cultuur terug, vond ik persoonlijk. Maar de natuur is hier echter een pareltje!!! En dan nog vind ik dat ik niet voldoende gezien heb!! De mensen zijn vriendelijk en het leven gaat er behoorlijk rustig aan toe. Auto's gaan je helaas liever omver rijden dan dat ze stoppen om je over te laten (maar dat geldt voor heel Azië denk ik), steden zijn behoorlijk westers en net, en als ze je ergens geld terug geven gaan ze toch zeker wel drie keer de blaadjes door hun handen laten gaan om toch zeker te zijn dat het klopt :-) De toppers in Borneo waren ongetwijfeld

• - De Pinnacles
• - Mount Kinabalu
• - Bako National park
• - Douchen onder de waterval
• - Ontmoeting met de zeeschildpadden
• - En niet te vergeten: de zalige oerang-oetans!!!!

Op naar Vietnam nu, een land van een heel ander kaliber als je het mij vraagt!!
Byebye rust, hello chaos... To be continued!!!

Veel liefs
Pijn lijdende-Borneo verlatende Joke (en Kaat)
XXXXX