Na de avondmaaltijd de prijs van ‘worst diner of my life!' te hebben gegeven moet ik ook de nacht bekronen met ‘worst night of my life!'. Kaat en ik liggen dicht tegen één onder mijn vliegenet, aan de overkant liggen nog een viertal mensen. Het in slaap vallen verloopt niet vlot, en als je niet meteen vertrokken bent, dan word je sowieso geconfronteerd met de mensen die dat wel zijn! DE SNURKERS!!! Eentje ligt naast mij, eentje ligt tegenover mij! Zowel Kaat als de indische vent maken hetzelfde geluid en eerst kan ik niet goed signaliseren van waar het nu precies komt. Van beiden, afwisseld, zo bleek! Terwijl ik lig te staren zie ik ook Thomas met zijn tenen wapperen. Yes! Nog iemand die niet kan slapen :-D De ochtend komt te vroeg en ik ben niet uitgerust, maar duidelijk ook niet de enige. Syria staat ons om 6u op te wachten op het grasveldje. Ik vervoeg haar als eerste, daarna komen Jornik en Kaiza erbij staan. Sven loopt zenuwachtig van de ene naar de andere kant, van de keuken naar de kamer naar de keuken terug naar de kamer,....! Syria fronst een wenkbrauw ‘why is the guy so busy????' vraagt ze terwijl ze haar schouders ophaalt. ‘Yeah I know, he's always like that' antwoord ik gewoontjes. Uiteindelijk is het Kaat die als laatste de groep vervoegt. We kunnen eraan beginnen!

Na tweehonderd meter begint de eerste klim, grote rotsblokken waar we met behulp van touwen moeten beklimmen. De zenuwen razen door mijn lijf. Als ook bij Thomas, die nu achter mij staat. Hij is echt zoo zenuwachtig! Na de beproeving is het gewoon constant bergop, geen rotsen maar gewoon voortdurend stijgen. Het zweet druipt van mijn lijf! Ik voel de druppels over mijn rug en langs mijn benen sijpelen! Als ik hier niet al mijn giftige stoffen kwijt raak, dan weet ik het ook niet meer! Na honderd meter klimmen roept thomas al hijgend dat hij vindt dat hij voorop moet lopen, hij is gegarandeerd de traagste!!! Hij neemt een pauze zet zich neer, neemt een boom vast en leunt er met zijn hoofd tegen, enkele seconden later floepen alle noodles die hij deze ochtend verorberd heeft er weer in oorspronkelijke staat uit... (wie eet er nu s'morgens ook noodles!! Komaan!!). ‘Oh no Thomas' zucht Syria en gaat hem tegemoet. Na een kort babbeltje is het duidelijk... One man down...! Hij is ziek en gaat terug naar het kamp... De avond ervoor vroeg Syria nog wie er in het park de ‘racer cave' gedaan had. Een grottrekking voor ‘beginners'. Thomas stak zijn hand op, ze knikte bescheiden en zei: i've heard about it, i won't tell it. Op dat moment wisten we niet echt wat ze bedoelde. Later kwamen we te weten dat de caving niet vlot verlopen was. Haar collega had zijn naam doorgegeven (wetende dat hij de pinnacles ging doen) aan Syria en nog voor we vertrokken wist ze al dat hij het niet zou halen. ‘He's to weak for this trekking'... Wat er precies in de grot gebeurt is, dat weten we niet... Goed, we gingen dus verder met ons vijfen. Benieuwd wie de volgende afvaller zou zijn... Kaat en Kaiza toch al een beetje opgelucht dat zij het niet waren. Mijn ademhaling en hart gaan als een gek tekeer!! Ik ben zo snel buiten adem! Maar als we dan even stoppen ben ik gelukkig terug snel ‘binnen' adem ook :-D Onvoorstelbaar wat dit van je lichaam vergt! Ik blaas zelfs meer dan Kaat! Haar hoor ik amper puffen! Elke honderd meter houden we een korte stop en dat doet wel goed! Na 900 meter komen we bij de ‘mini pinnacles' en daar moeten we anderhalve liter water achterlaten om zeker nog genoeg te hebben voor de terugkeer. Kaat was oorspronkelijk van plan om maar tot daar mee te gaan, maar het stelt niet veel voor en ze zit nog lang niet aan haar ‘limits'. Dus beslist ze om toch verder te gaan!! Ik ben zo fier op haar!
Het afzien gaat verder, het zweet druipt verder, het puffen gaat verder en wij gaan verder. Syria lost geregeld pauzes in en vertraagd het tempo, want ze zag dat er nog gingen afvallen als ze dat niet deed... (zou ik daar ene van geweest zijn???). Onderweg verteld ze over het park, over haar liefde voor de natuur. Het is haar thuis, ze doet dit al 19 jaar en woont in het park zelf. Haar hart loopt werkelijk over van aanbidding voor dit wonderbaarlijke stuk natuur. Ze verteld over het belang van de kleine beestjes voor het ecologisch evenwicht, de miertjes enzo, en hoe de mensen steeds op zoek zijn naar de grote beesten, maar niet beseffen hoe belangrijk de kleintjes eigenlijk wel zijn. Ze verteld dat er haar niet veel kwaad kan maken, ook geen achteloze arrogante toeristen, maar wel mensen die de natuur en in het bijzonder Mulu zouden aanvallen. Daar raakt ze van buiten haar zinnen. Deze vrouw is gewoon één met de natuur, het is haar passie, haar leven, haar rijkdom, haar alles!! En het is zo fantastisch om iemand met zo veel liefde te horen praten over hetgeen wat ons gewoon gegeven is en velen allang niet meer voldoende weten te appreciëren. Iemand die niet bezig is met geld vergaren om een mooi huis te kopen, of een chique auto, of die gadgets en die computer. Nee, iemand die gewoon blij is met hetgeen we gekregen hebben, gratis en voor niets, en wat zo belangrijk is op deze planeet, iets waar materialisme niet tegenop kan. De natuur. Een oprecht gelukkig persoon. Het is werkelijk fantastisch om te luisteren hoe gepassioneerd ze is. Ik benijd er haar voor, want ik weet dat ik dit niet kan ervaren zoals zij het kan. Dat ik dit eenvoudige primaire geluk niet meer zo kan beleven. Maar ik kan er wel bij stilstaan en het voor eventjes in me opnemen. En vooral respect hebben voor wat er nog is. Hetgeen wat veel westerlingen al verleerd zijn... Wij kennen de geheimen en de krachten van de natuur allang niet meer. Het is mooi, meer niet. Maar ik denk dat we soms niet beseffen hoe essentieel de natuur is voor ons voortbestaan. Het zal maar zijn, een keer dat het te laat is, dat men zal beseffen hoe ver we het hebben laten komen. En dan zal Syria er staan, met al haar kracht en liefde om desnoods de laatste boom op de aarde te verdedigen met haar leven J Maar genoeg moralistisch gedoe! Terug naar de Pinnacles!
Ze vertelde trouwens ook dat relaties wel eens durven te sneuvelen tijdens deze trekking! Zo was er ooit een koppel waarvan de vrouw per se de trekking wou doen. De man had toegestemd, maar zij moest wel alles dragen. 2x3 liter water + al de rest van de dingen die je nodig hebt. Hij vond het ook helemaal niet nodig om haar af en toe eens af te lossen. Ah nee, want zij wou de trekking doen hé! Een paar weken later werden de scheidingspapieren ondertekent! Groot gelijk! Sukkel! Wat een waardeloze kerel! Dat die zichzelf een vent durft te noemen! Grappige anekdote! :-D

Hoe dan ook, wij trokken verder! Stap per stap, zweetdruppel per zweetdruppel. En uiteindelijk kwamen we bij de laatste vierhonderd meter terecht!! Het klimparcour! We starten met een grote ladder en moeten vervolgens via touwen en ijzeren opstapjes ons lijf langs en over de gigantische rotsen hijsen. Soms is het zoeken naar een plaats om je voeten te zetten. En na al het benenwerk mogen nu ook de armspieren hun werk doen. Het is fenomenaal de max en super spannend!!! Dit vergt opperste concentratie en de ademhaling wordt er toch een stuk rustiger van! Beetje bij beetje komen we dichter bij onze bestemming, tot we er plots zijn en een fenomenaal uitzicht ons opwacht! ‘Welcome to my world' glimlacht Syria. Het is werkelijk prachtig, gigantische puntige stenen formaties steken uit boven het woud!! Nog maar eens een kunstwerk van moeder natuur!!! De camera's doen hun werk, iedereen speelt eventjes voor model, en we genieten erop los! En vooral: we hebben het gehaald!!!!! Alle vijf!!!! Wat een topprestatie!! In een dikke 2,5u zijn we aan de top! Woehoe we rule!! Een groot applaus voor mijn zus en een klein applausje voor mij! Best dat ze haar boek niet mee had verdorie!!! Kaat heeft met volle teugen genoten van de trekking en het uitzicht en kroont deze uitstap meteen tot de topper van de reis!!
We krijgen maar een dertigtal minuutjes om onze lunch (om 10u s'morgens!) te verorberen en van het uitzicht te genieten vooraleer we terug moeten afdalen. Rond ons horen we voortdurend gepiep, een heel aantal (soort) eekhoorns schieten weg en weer! Mega grappig om te zien! Ze lijken we een beetje op die ene van Ice age! :-) Als iedereen gedaan heeft met eten rookt Kaat nog snel een sigaretje, dit had ze beloofd aan Thomas en moest ze nu uiteraard ook nakomen! Deed ze met plezier hoor :-) Hij had er zo naar uitgekeken om op de top na al het zweten en afzien, een sigaretje te roken als hij het gehaald had... de stakker!

Hoe dan ook, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan! En die was gekomen! Syria maak met ons een afspraak: als wij voor 15u terug in het kamp zijn, dan gaat zij deze avond ons eten klaarmaken! Over een motivatie gesproken! There we go!!
De concentratie van daarnet was niets in vergelijking met hoe hard we ons nu moesten concentreren om veilig en wel af te dalen. Zoeken waar je je voeten moet zetten, terwijl je met je kont naar beneden hangt, is nog net een stukje moeilijker! Elke foute stap kan gevaarlijk zijn! Ik hoor Sven achter mij geregeld eens vloeken (verdoeme mijn been, sjit mijn hand, godver mijn arm!!) Gelukkig heeft hij zijn parelwitte klimhandschoentjes aan gedaan... Gevoelige handjes, die jongen ;-) Hij lijkt wel Sinterklaas nu! Helaas zonder kadootjes! Syria blijft nu achterop, het is haar verantwoordelijkheid dat er zeker niemand achter blijft. Wie snel kan gaan mag doorgaan (en daar gaat sinterklaas!) maar wie trager is moet zijn tijd kunnen nemen. Ze vertelde ons trouwens dat ze deze hele trekking in 1u15 minuten voor elkaar heeft! 45 minuutjes in het doorgaan, een half uurtje om terug te keren!!! Zotte madam!!!
Ik ben al snel de laatste en kan zo af en toe een babbeltje slaan met haar. Zo kom ik te weten dat de prachtige zwart groene vlinder (Iets voor de cercle supporters), dé vlinder van Borneo is en onder grote bescherming staat. Wie het beestje vangt of doodt riskeert een boete van 2500 Ringitt en twee jaar gevangenis! Je zou hem voor minder laten fladderen :-) Waarom ook niet!
Wanneer we praten over de natuur en hoe jammer het is dat er overal in de wereld zoveel gekapt wordt, verteld ze dat dit in Borneo gelukkig nog meevalt. Waar hier echter een ware industrie rond is, is de palm olie. Maar dit wordt kennelijk nog binnen de perken gehouden.
Af en toe maak ik weer één van mijn typische afdaling slippers. Ze vindt het grappig en zegt dat ik zo onstabiel ben. Terwijl ik toch echt het gevoel had dat ik het goed deed!!But I do it my way! Na een tijdje moeten we Kaiza en Jornik voorbij steken, het afdalen ligt haar niet echt. Syria ziet dat Kaiza in goeie handen is en wandelt verder mee met ons. Even later komen we terug bij de plaats waar we deze morgen ons water hebben achtergelaten. Nog 900 meter dalen! We pauzeren en luisteren gedurende bijna een half uur naar Syria haar verhalen. Hoe ze vroeger tot een ‘gang' behoorde die heel wat stoute dingen deed, tot ze op een bepaald moment een zwaar accident gehad heeft en besefte dat ze haar leven aan het vergooien was... Toen is ze naar Mulu gekomen en sindsdien is ze er altijd gebleven. Ze is er nu 41 en werkt er al 19 jaar! Het is haar leven, haar thuis. Ze heeft haar ouders gedurende twee jaar wijsgemaakt dat ze in een bureautje werkte, maar uiteindelijk zijn ze het toch te weten gekomen en begrepen ze eerst niet goed wat ze in godsnaam in de jungle kwam doen!!! Daarna hebben ze het wel aanvaard en ondertussen zijn ze al gestorven. ‘Are you married?' vraagt Sinterklaas voorzichtig. ‘No, i am married with my job' antwoordt ze met een glimlach. Even later komen Jornik en Kaiza toe en staan Kaat en ik langzaam op om weer te vertrekken. De knieën, de voeten, de kuiten en de billen beginnen nu stilaan te kreunen van de pijn!! Pffff wat een inspanning! Ik ga nogal wat spieren hebben als ik thuis kom!! :-D De laatste loodjes wegen het zwaarst maar ik blijf gaan en heb ondertussen al een redelijke voorsprong op Kaat. Af en toe roep ik haar naam om te horen of alles nog ok is. Ik passeer Thomas zijn noodles (ieuw) en weet zo dat ik er bijna ben! En een eindje verder kom ik aan de grote rotsen waar de klim deze morgen begon. Ik klauter met het touw naar beneden, roep nog eens Kaat haar naam, maar krijg geen antwoord.... Hmmm, ze zal wel in orde zijn zeker? Ik wandel een paar meter verder en roep nog es, er komt echt geen repliek... Ik voel me een beetje schuldig dat ik haar heb achtergelaten en besluit om mij neer te ploffen op een boomstam en even te wachten. Ik roep nog verschillende keren, maar tevergeefs... Allerlei scenario's doemen op in mijn hoofd! Ze moest daarnet al even pauzeren omdat ze te laag stond, wat als het weer zo is?? Of misschien is ze wel gestruikeld? Aangevallen door een beest? Tegen een boom gelopen?? Ik weet dat ik mijn grote voorsprong op de anderen (waar ik toch even fier op was) nu stilaan kwijt raak, maar mijn geweten knaagt en wint. Ik blijf zitten. Na een dikke 10 minuten (en dat kan lang zijn als je zit te wachten) hoor ik dan uiteindelijk toch stemmen!! Ik zie Jornik als eerste en roep nogmaals Kaat haar naam.... Ze is erbij!! Levendig en wel! Fieuw!! Mijn geweten laat los en ik spurt er weer van door! Ik wil toch de eerste terug in het kamp zijn! :-D

En dat lukt me! Ik storm de kamer binnen waar Thomas plat op zijn buik ligt. Hij heeft bijna de hele tijd geslapen en ziet er echt mottig uit. Daarna loop ik in de richting van de rivier om er met kleren en al in te plonzen!!! Aaaaaah lekker fris!!!! Ik lig te relaxen in wat laagstaand water tegen de rotsen wanneer ook Thomas erbij komt. Hij is zooooooooooooooo teleurgesteld!!! ‘Hij had er zo lang naar uit gekeken om dit te doen en nu was hij er niet eens in geslaagd! Nee hij was na 100(!!) meter al moeten terugkeren! Wat een gepruts!!'. Ik probeerde hem een beetje te troosten en zei dat hij er uiteindelijk niets aan kon doen, het ging niet over ‘niet aankunnen' het ging over ‘ziek zijn'. En daar kun je niets aan doen. Hij weet het wel, maar toch blijft hij een beetje pruimen. En ik kan me wel voorstellen dat het helemaal geen leuk gevoel moet zijn als je speciaal voor de pinnacles hierheen komt en de trekking dan niet kan vervolledigen. Ik zou ook teleurgesteld zijn. Hij is echt depri en klaagt dat hij naar huis wil... Dit zijn natuurlijk de momenten waarop een mens hem echt ellendig voelt en gewoon thuis wil zijn, bij vrienden en familie in een vertrouwde omgeving.... Maar helaas, hij moet het nog tot december volhouden... Terwijl we praten doe ik mijn sokken uit en begin ze over de stenen te schuren om ze wat uit te spoelen. En wanneer ik eventjes niet aandachtig ben.... Gaat de stroming ermee gaan lopen!! ‘Mijn sokken!!!!' besef ik plotseling! Ik kijk om me heen, maar ze zijn verdwenen... Ook ik zet nu een pruillip op, thomas lacht. Dju, dat waren mijn goeie sokken, en ik heb er maar vier paar mee!!! Ondertussen komen ook de anderen erbij en wordt er vrolijk gerelaxed en gebabbelt. Mijn verdwenen blijven me echter bezig houden! En ik besluit om op zoektocht te gaan! Ik sta recht en wandel over de gladde hete stenen (auw!!) of glij uit over de natte stenen! Na een drietal meter maakt mijn hart een sprongetje. Een klein takje steekt uit boven het water en heeft zo mijn eerste sok te pakken gekregen! ‘Ooooh mijn kous!!!' juich ik naar sven! Woehoe!! Ik pik hem op, geef hem een korte knuffel, wring hem dan de nek om en span hem terug rond mijn (ondertussen niet meer stinkende) voet. En daar loop ik dan, langs de kant van de rivier met natte kleren en één sok aan mijn voeten! Nu ik mijn ene teruggevonden heb, voel ik terug hoop en wil ik ook kost wat kost de andere vinden. Mijn reeds kapotte voeten zijn daar niet zooo tevreden mee, maar ik ben de baas, dus wandelen en glijden we verder. Ondertussen bedenk ik ook dat aan mijn rechterkant ergens een beer moet zitten, die hopelijk niet naar de rivier komt om een bad te nemen... Weglopen hier is geen optie... Maar het maakt alles alleen maar spannender!! En mijn moed loont want een eindje verder achter een hogere steen is ook mijn tweede sok blijven hangen! Ik kan mijn geluk niet op, stuntel er naar toe, steek hem in de lucht en begin er met een grote ‘woeeeeeeeehoew' kreet mee te zwaaien in de richting van de anderen! Sven steekt zijn duim in de lucht! Missie geslaagd!
Een mens kan toch tevreden zijn met kleine dingen hé!! :-D
Terug in het kamp komen ondertussen de nieuwe ‘pinnacle trekkers' voor morgen binnen. En kijk es aan, wie is ook weer van de partij?? Ons Jade! Jawel! :-D Ze zit samen met een hele familie, wat toch net iets minder leuk is, dus is ze bijzonder blij van ons hier ook aan te treffen!

Aangezien we voor 15u in het kamp aanwezig waren is Syria onze kok van dienst! We geven al onze noodles af en zij maakt er, met behulp van heel wat heerlijke groentjes en wat kruiden, een zalige maaltijd van!!! Ze laat ons ook eens proeven van de gekookte bloemen van de Durjan (het typische fruit van hier). Lekker! Dit kommetje smaakt mij duizend keer meer dat hetgeen van gisterenavond!! Na het eten komt ze nog eventjes bij ons zitten en verteld nu de griezelverhalen van de Pinnacles!! Eigenlijk zijn het er niet veel. Deze trekking zou in Europa illegaal zijn omdat ze veel te gevaarlijk is (coool!) maar hier kan het gewoon. Er is ook nog maar één dode gevallen en dat was, jammer maar waar, zijn eigen schuld. Het is zo belangrijk om naar de gidsen te luisteren. Zoveel toeristen denken dat ze haantje de voorste zijn en de wereld aankunnen! Westerlingen die denken dat ze zoveel beter en slimmer zijn dan de mensen die hier dag in dag uit leven en het hele gebied kennen. Kennis zit hem echter niet altijd in theorieën en studies, maar soms veel meer in ervaring! Een paar maanden geleden was er een man van de picknickbank (die was gekanteld) op zijn hoofd gevallen. Er zat een dokter in hun gezelschap en die vond het niet nodig om de wonde te verzorgen. Syria heeft haar hulp aangeboden, maar dat was niet nodig, hij was een Amerikaanse dokter en wist wel wat er moest gebeuren, dit kwam wel 1000 keer voor in zijn praktijk! Uiteindelijk is de man s'nachts zo ziek geworden dat ze toch om haar hulp gesmeekt hebben. Ze heeft zijn haar weggeknipt, en de wonde gewassen en verzorgd. De volgende dag kwamen ze haar met hangende pootjes bedanken....
Bah hoe kun je zo arrogant en eigenwijs zijn?? Je zit hier in de jungle! Het minste wat je dan kunt doen is toch vertrouwen op de mensen die hier leven en de omgeving kennen?? Soit, in deze situaties moet je je plaats kennen, dat denk ik ervan!
We komen ook te weten dat Syria ‘in charge' is! ‘Waaauw, are you the boss here??' vraag ik enthousiast! Maar dat woordje hoort ze niet graag, ze is gewoon de verantwoordelijke. Zij moet zorgen voor het reilen en zeilen in camp 5, de gidsen in het oog houden en bijstaan, dingen in orde maken als ze kapot zijn, regelingen treffen,... Noem maar op! Wij hadden gewoon de' baas' van camp 5 als gids gehad!!! Wooow!! Hoe cool! We hadden het echt getroffen!! Zoals ik al zei: Syria was een monument! Een prachtmadame! En een gids uit de duizend!

Tijdens de avond brak er een onweer uit. Het regende aan honderd in d'uur! Bliksem en donder, het was allemaal van de partij!! We keken naar elkaar en maakten onderling de bedenking dat het morgen verdomd glad ging zijn voor degenen die de Pinnacles moesten beklimmen....! Good luck Jade! Tegen 9u waren we allemaal de pijp uit en gingen we slapen. Kaat en ik legden ons in een andere ‘kamer' want er zat een lek in het dak, net boven kaat haar matras... We waren DOOD-OP! Deze nacht was er gelukkig geen om als ‘worst night' te bekronen. Mijn ogen vielen dicht en gingen pas terug open om 6u s'morgens toen de eersten klaar waren om aan hun vreselijke beklimming te beginnen...

Rond 8u10 komt Sven aan ons net schudden. Het is tijd om op te staan, de anderen zitten al aan de ontbijttafel en er is van alles geserveerd!!! Woehoe, ik strompel vanonder mijn vliegenet, kruip in mijn kleren en ga al het lekker gaan bekijken! Mmmm Pannekoeken!! Heerlijk! We hebben het echt getroffen met Syria!! ;-)
Het plan om om 9u te vertrekken valt in het water en algauw is het kwart voor tien... We moeten echter nog 9 kilometer terug wandelen en de boot staat ons vanaf 11U al op te wachten. ‘Het doet er niet toe als jullie later zijn' zegt Syria. ‘Zij mogen wachten, jullie niet, ik wil dat hij er is voor jullie er zijn!'. Onder mijn commando maken we nog een tweetal groepsfoto's en dan kunnen we vertrekken. Onder Syria haar commando moeten Kaat en ik nog eens op de foto :-D We bedanken haar honderduit en verlaten tenslotte eindelijk als allerlaatsten ‘camp 5'.

Het wandelen gaat vlot, we zetten er de koers in! Na een aantal kilometer kijk ik op, een grijze, weinig-goeds-belovende lucht kijkt terug... O-ow, dit belooft!! Ik trek mijn rugzakken en mezelf een regenjasje aan en stap vervolgens verder. De regen laat nog wel even op zich wachten, maar wanneer we rond de middag in de boot zitten, zet ze al haar sluizen open!! Het regent dat het giet!! We zitten te bibberen in het bootje en ondanks al het water dat nu in de rivier zit moeten we toch nog af en toe uitstappen om te duwen!! Eerst doe ik nog mee, maar nadat ik Kaat haar goedkeuring krijg, besluit ik toch om in de boot te blijven zitten. Kaiza, die ondertussen al een tweetal keer op haar poep in de rivier gevallen is, geeft er ook de brui aan en blijft ook zitten. Wanneer Thomas dit ziet verschijnt er een prettig lachje op zijn gezicht en vervolgens blijft hij ook verschillende keren zitten of wandelt gewoon naast de boot! Tsss tis geen echte vent ze!!! Wanneer we een klein anderhalf uurtje later terug aan het hoofdkwartier toekomen zijn we door en door nat. We bibberen over heel ons lichaam en verlangen keihard naar een warme douche!!! De boot meert aan. Een gemeenschappelijke ‘oeaaaaah!!!' kreun gaat door de groep wanneer we allen uit het bootje stappen!!! Mega grappig! Blijkbaar heeft iedereen vandaag spierpijn!! Zeker nadat we nog eens een half uur verstijfd in het bootje gezeten hebben! We stormen allen naar ons onderkomen en crashen na een heerlijke douche op bed. De anderen zitten terug in de dorm, wij hebben het deze keer iets luxueuzer en verblijven in een kamer met eigen badkamer! Enkel voor ons drietjes! De waterkoker, koffietjes en theetjes staan klaar en de handdoeken liggen op bed. Wat een strak plan van mij om na de Pinnacles een ‘longhouse room' te boeken! Wederom: kleine pluim voor mezelf! ;-)

Na een rustige, slaap-lees-luier namiddag gaan we s'avonds nog eens met z'n allen gaan eten. We praten over onze reizen, over de verschillen tussen Finland-Tsjechië en België, over politiek, over de verdere plannen,... het is best gezellig! Ook na het eten zitten we nog eventjes samen op het overdekte terrasje met zetels naast onze kamer. Thomas is ondertussen terug de oude en babbelt er weer op los! Tegen 11u nemen we afscheid en gaan allen onze welverdiende rust nemen.

De volgende dag komt er al weer snel aan! Om zo goed als al onze tijd te benutten hebben we in de voormiddag nog es de ‘canopy skywalk' geboekt! Een wandeling op de hoogste hangbrug van Azië. Het is best wel eens leuk, maar het stelt op zich niet zooooveel voor. Zeker niet om voor te betalen... Maar soit, dat hebben we toch ook eens gedaan! En bij deze: op dergelijke hoogte boven de grond hangen is toch nog steeds niet echt mijn ding (nietwaar collega's??? Remember de hoge draaimolen in Plopsa ;-)). Maar we doen het toch wel lekker allemaal :-p!!!! Na de hangbrug slaan we nog even af om de ‘paku waterfall' te gaan bewonderen. Ook deze stelt niet immens veel voor, maar we hebben onze wandeling voor vandaag toch weer in de kuiten! :-D
Wanneer we even later terug in het park aankomen ontmoeten we voor de verandering ons koppel Belgen!! Je blijft ook voortdurend dezelfde mensen tegenkomen! Zalig! We slaan een babbeltje en ik vertel over de ‘Pinnacles'. Het lijkt hen wel prachtig maar hiervoor moeten ze echter passen, dit gaat hun leeftijd net iets te boven... ‘Mag ik je toch juist eens vragen hoe lang de trekking duurt en hoe veel kilometer je aflegt' vraagt de man voorzichtig. Waarop hij er, met een snelle blik naar zijn vrouw, aan toevoegt: ‘Gewoon uit intresse, ter informatie!!'. De vrouw haalt eens haar schouders op. Best grappig!! Na een laatste middagmaal trekken we stilaan richting luchthaven. Mulu zit er op voor ons en nieuwe oorden staan te popelen om ontdekt te worden! Het was weer de moeite! Dit zullen we in elk geval nooit vergeten!! Ik ben zooo ontzettend fier op mijn lichaam dat het mij zo ver gebracht heeft! Dat het erin geslaagd is om de Pinnacles trek te halen! My body is a temple!! :-D En niet omdat ik het mooi vind ofzo, maar gewoon omdat het me weer een prachtprestatie heeft bezorgd!!

Veel liefs!!

Survivors of the Pinnacles Joke (en zeker en vast ook: Kaat!!)