De transfer en het weerzien!

Ondertussen zit ik in Panama. Het koste mij twee busdagen vooraleer ik van Puerto Viejo in Panama City arriveerde. En die verliepen als volgt:
Dag 1
Na een gelukkig spinloze nacht en een snel ontbijt wandel ik met pak en zak, voor de laatste keer door de straten van Puerto Viejo. Het weer is somber en grijs, net zoals gisteren. Tijd om beter oorden te gaan opzoeken. Ik koop een ticketje bij de bijzonder koele cassier en wordt door een nog onvriendelijkere buschauffeur naar achteraan in de bus verwezen, ook al was die nog volledig leeg. Hij had blijkbaar geen zin om zijn ruim open te doen zodat ik daar mijn rugzak kwijt kon. Aan de halte zie ik Nilo en Jonathan, waar ik nog snel even afscheid van neem! En dan, vijf minuten voor tijd, vertrekt de bus. Bye bye Costa Rica, see you soon! In minder dan twee uur staan zijn we in Sixaola aan de grens met Panama. De bus chauffeur blijft gewoon staan en wacht tot wij door hebben dat we er zijn. In plaats dat hij zijn mond even open doet, nee… wat een eikel! Ik strompel de bus uit, laat mijn paspoort afstempelen en steek de grote brug over die Costa Rica van Panama scheidt. Daar mag ik in de rij gaan staan en gedurende anderhalf uur mijn beurt afwachten… Voor mij staat een koppel Nederlanders (die ik GELUKKIG nog even gemeld heb dat ze ook een stempel nodig hadden om CR te verlaten, want die waren meteen doorgelopen!) en een oud koppeltje van Denemarken. Achttien jaar geleden trokken ze met z’n tweetjes voor 9 maand door Zuid-Oost Azië, nu hebben de kinderen het huis verlaten en zetten ze hun avonturen verder! Echte backpackers! Een koppeltje naar mijn hart!! Misschien een ver toekomstbeeld…? :-)
Hoe dan ook het wachten duurt lang en het stempelen gaat blijkbaar niet zo vlot. Daarbij komt ons ook nog een regenbuitje vergezelen… Heerlijk… Eventjes terug een België gevoel! ;-) Vanaf deze grensovergang gaan de meeste mensen richting ‘Bocas Del Toro’. Een stel tropische eilanden. Ik ga echter een compleet andere kant uit en kom hier niet meer terug. Als het mijn beurt is, komt hetgeen waarvoor ik reeds gewaarschuwd was, uit. ‘Busticket’?? Vraagt het kleine onprofessionele mannetje, met hitler snor en bokaalbrilletje, streng. Ik kijk hem aan. ‘Busticket?? Why? I don’t need a busticket!!’ Antwoord ik duidelijk. Hij rammelt echter een paar woorden in het spaans, wijst naar het loket waar ik eentje kopen moet en duwt mijn paspoort terug in mijn handen. Geïrriteerd stap ik die richting uit. Een andere goed gevulde Panamanees komt meteen op me af en begint ook te zagen over het busticket, hij vraagt of ik een bewijs heb dat ik Panama ga verlaten (what??!!) en zoniet moet ik dus een ticket kopen. Nu moet je weten dat dit de reinste onzin en pure corruptie is! Je kan dit ticket immers helemaal niet gebruiken en het is bovendien té duur! Beiden spelen gewoon samen onder één hoedje om geld af te rippen van toeristen, waarvan ze vermoeden dat die een dollarboom in hun tuin hebben staan. Nou, die heb ik niet!!!!!! ‘I don’t need a busticket!! I’m not crossing this border again! I can’t do anything with that busticket!! Zeg ik geërgerd. Ah ja, ik steek over aan de pacific side? Ah ja dan moet ik het maar uitleggen aan dat ventje.En dat probeer ik dus, maar die begrijpt me niet. Ik haal de buskerel erbij en vraag hem om het uit te leggen. ‘Het is toch de waarheid hé??’ Vraagt hij me nog eens. ‘Yes!!!’. Met veel gereutel en duidelijke tegenzin ploft hij een stempel in mijn paspoort en mag ik verder. Maar dan ben ik er nog niet van af… Een eindje verder wordt ik een kantoortje binnengeroepen waar ze mijn paspoort controleren en ik gewoon zo maar even 3 dollar moet leggen. Grrrrrrrr…. Daarna komt de busvent me tegemoet en dit is zijn uitleg: ‘ik heb jou nu geholpen, dus moet jij me nu bedanken door een shuttle te nemen bij één van mijn vrienden. Want als je het openbaar vervoer nu neemt, kom je in Changuinola waar je misschien 2uur zal moeten wachten voor je een bus naar David hebt. Voor slechts 3 dollar meer kan ik je rechtstreeks naar Almirante brengen waar je meteen een bus hebt.’ Dus, zou neerkomen op een 7 dollar… Mijn humeur bereikte een dieptepunt…Dit is wat ik gedaan heb: Ik heb hem vriendelijk bedankt en heb zijn ‘wijze raad’ in de wind geslaan, vervolgens ben ik als één van de enige backpackers gaan wachten op een bus, die niet 2 maar slechts 1 dollar koste (wist ik trouwens van het koppel Denen). Toen ik eruit stapte in Changuinola zat ik meteen bij het juiste busstation, waarna nog geen minuut later een man mij vroeg: ‘To David?’. Ik knikte, mijn rugzak op het dak vloog en ik in het busje zat!! Geen 7 dollar, geen 2 uur wachten en geen Almirante!! BASTA!!!
De rit verliep echter niet vlekkeloos. Ik kreeg een vrouw naast mij die op haar mooie bruine egale huid nog een extra laag poeder had gedaan, twee zwarte streepjes als wenkbrauwen had, en een oogschaduw dezelfde kleur als haar paarse shirt. Dit alles heeft ze nog royaal bijgeschminkt tijdens de rit. Dit alles geen probleem, ware het niet dat haar billen ongeveer het dubbele van de mijne waren (kan dat?? Ja het kan!) waardoor mijn plaatsje dus toch een minimum gereduceerd werd. Vervolgens stootten we ook nog eens op een groep betogers (solidair met België) die de weg hadden afgezet waardoor we een flink uur stil stonden. De motor van de bus maakte kabaal als die van een formule 1 auto en ondanks het feit dat hij traag begon, raasde hij vervolgens vaak aan een ongekende snelheid over de baan. Omstreeks half acht was ik eindelijk in David, plofte mij in een taxi en liet me naar een hostel brengen. Daar kon ik nog net een bed versieren want even later zat hij vol. Ik koos de goedkoopste en belandde in de ‘treehouse’. Een huis volledig gebouwd uit hout die een drietal meter van de grond stond met 4 stapelbedden die kraakten en piepten als een 100 jarige man. De treden van de trap lagen zowat bijna een meter uit elkaar en hadden geen leuning. Er waren geen vensters, geen muskietennetten, maar (zo bleek later) wel een tiental honden in de omgeving. Volgens de uitbaters waren er ook geen muggen, maar na tien minuten in de treehouse kreeg ik al jeuk aan mijn kont… Ja hoor, er waren niet alleen muggen, het waren ook nog viezerikken!! Doch, het deerde mij allemaal niet echt, zolang het maar ‘goedkoop’ bleef! Na het inchecken ging ik samen met nog 2 meisjes iets gaan eten in het restaurantje ervoor. Geen menukaart en slechts 3 keuzes. Ik ging voor de visfilet met gefrituurde banaanpatatjes. En ik kwam tevreden terug! Wat een verrassing, heerlijke maaltijd!!! Na nog een babbel met een Amerikaanse vrouw die ik haast niet begreep omdat ze zo stil praatte, een internetje en een stukje lezen was het bedtijd en kwamen de honden tot leven…

Dag 2
De volgende dag bestond weer volledig uit ‘buszitten’. Vroeg opstaan, ontbijtje nemen, douchke pakken, taxi bestellen, vernemen dat ik mogelijk niet in Panama city raak omdat er weer ‘rijbaan afzetters’ oftewel ‘betogers’ aan het werk zijn , ticketje kopen, bagage afgeven en op de bus ploffen. Naast mij zit een jonge kerel met een petje naar zijn mp3 te luisteren. Het enige wat ik hoor zijn geweerschoten en mijn fantasie vraagt zich meteen al af of hij misschien plannen heeft om de bus te gijzelen?? Aan mijn andere kant zit een man, rijkelijk bedeeld van buik, met zijn zoontje (vermoed ik) die hij nog even snel achter een herlaadkaart laat lopen om vervolgens de heeeeeeeeeeeeele rit de ene na de andere telefoon te plegen, terwijl hij af en toe aan zijn piemel pulkt en amper een woord of blik met zijn kind wisselt. Tenslotte komt er voor mij een vrouw met een klein meisje zitten die gedurende de rit één of ander frisdrankje heeft laten uitlopen die vervolgens volledig in mijn voetenzone terecht komt, waardoor mijn sandalen tot op de dag van vandaag, nog steeds plakgeluidjes maken als ik ermee rondwandel…. Ik tref ze altijd hoor!! Ik tref altijd de raarste of vervelendste personen om naast te zitten! En het ligt heus niet aan mij…. Ik ben niet onverdraagzaam… Beetje misschien….
Soit, halverwege de rit lassen we een stop in en terwijl iedereen zich in het restaurant nestelt voor een warme maaltijd wil ik eigenlijk maar één ding: chocomelk. Dus ga ik op zoek naar chocomelk. Loop een eindje van het domein weg en kom terecht in een shoppingzone met op het einde een grote supermarkt met van alles en nog wat, waar ik 2 chocomelkjes koop. Ondertussen begin ik ook lichtelijk ongerust te worden dat de bus misschien al zou kunnen vertrokken zijn mét al mijn bagage, maar zonder mij… Dus ik zet er vaart achter, tijdens de moordende hitte van de middagzon, loop ik over de parking om daarna nog zeker 20 minuten te moeten wachten voor de bus vertrekt…
Tijdens het tweede deel van mijn rit, verlaat ik na een tijdje mijn plakkerige plaats en ga op de allerlaatste zetels zitten die nu beiden vrij zijn, zweet ik mij kapot (want de airco doet echt zijn werk niet), red een jongetje mijn naar voor gerolde (dichte!!) flesje coca-cola en red ik datzelfde jongetje uit de wc waarvan de deur té hard dicht zat.
Rond 17u kom ik eindelijk aan in Panama City! Ik neem mijn bagage en begeef me naar de taxi zone. Met drie tegelijk komen ze op me af. ‘Taxi??’ vragen ze in koor. Ik knik en noem de naam van de hostel waar ik heen wil. De man lacht ‘Zulys backpacker?? Is close! For years!’. Huh? Ik sta even perplex. Gesloten?? Dat verklaart dus waarom ze niet hadden teruggemaild en de spaanse mevrouw aan de telefoon zijn dat het nummer niet meer bestond…. Had ik zelf kunnen bedenken!! Hoe stom! Er reist nu echter een groot probleem… Sofie en ik hadden afgesproken in die hostel. Mijn gsm, geen van beiden, doen het hier, dus de hare zal ook wel niet werken en ze komt pas deze avond laat toe. Hoe dan ook, dat zijn zorgen voor later, ik moet eerst een hostel vinden, want mijn schouders beginnen te kreunen onder het gewicht van mijn 2 zware rugzakken. Ik kies een andere, maar de chauffeur vraagt teveel naar mijn zin en ik wandel weg. Terwijl ik sta te kijken naar de bussen spreekt een meisje mij aan. Ze vond dat ik een beetje verloren liep en vroeg zich af of ze kon helpen. Ook al doet ze haar best, buiten het feit dat ik nu weet dat de bus nemen geen optie is, ben ik niet veel wijzer geworden. Ik stap dus weer naar een taxi en kom terecht bij een engel :-) De man doet zijn uiterste best om mij te helpen, want de omgeving van het hostel waar ik heen wil is afgesloten omdat er een parade is… (pech!!!) Hij weet niet goed hoe hij er moet geraken en ik begin al te wanhopen dat ik de komende uren in het busstation zal moeten doorbrengen. Hij vraagt het aan zijn collega’s, belt verschillende mensen én de hostel op en uiteindelijk komt ook zijn gezinnetje erbij. Die net waren gaan shoppen. We komen overeen dat hij me zo dicht mogelijk afzet voor 3 dollar (ik kwam van het meisje overigens te weten dat de 5 dollar die de andere vroeg, een belachelijk hoge prijs is, 3 dollar is een maximum!!). De shoppingtassen gaan uit de koffer, mijn reuzerugzak erin. Met z’n drieën op de achterbank én ik krijg ook nog een soort heerlijke lange stengel boterkoekje aangeboden. Gezellig!!! :-) Even later parkeert hij de auto en wandelen we met z’n allen verder. De straat loopt inderdaad zwart van het volk en ik kijk mijn ogen uit!! Wat hij bijzonder grappig vindt :-) We passeren ook nog de fanfare en uiteindelijk, na een kilometertje wandelen komen we aan bij de hostel. Hij heeft me er helemaal heen gebracht! Hoe lief!!! Ik bedank hem enthousiast en stap naar binnen! Ik ben er!! Eindelijk die zware rugzak af!! Terwijl ik naar de receptie loop lachen twee gezichten mij tegemoet. Als ik echter vraag naar een kamer of een dorm zeggen diezelfde lachende gezichten mij dat er helemaal NIETS meer vrij is…. NIETS???? Nee niets. Hoogseizoen, alle backpackers zitten vol. En de moed zinkt mij even in de schoenen… Pfff… De kerel biedt meteen aan om naar een ander hostel te bellen, aan de andere kant van de stad, maar vreest dat het ook vol zal zitten. Hij raakt er tenslotte ook helemaal niet binnen. Ze geven mij de naam van een hotel die mogelijks wel nog kamers vrij heeft. De prijs is 35 dollar, wat echter hoog boven mijn budget ligt, maar wat zit er anders op?? Dus slenter ik die richting uit en weet zo toch nog een kamer te bemachtigen. Het moet gezegd: deze keer een echte deftige kamer, met eigen badkamer, en dat is ook eens fijn! Gelukkig wordt de prijs door twee gedeeld, als ik Sofie tenminste weet te contacteren….
Na een verfrissende douche en wat internetplezier, ga ik de straat op. Op zoek naar inspiratie, een manier waarop ik kan duidelijk maken waar ik ben. Ik liet een bericht na op facebook, maar de kans dat ze internet gaat checken is bijzonder klein. Rooksignalen misschien? Een taxi nemen naar de luchthaven? Hmmm, te duur. Haar naam op een bordje schrijven en haar laten ophalen door een taxichauffeur? Nee gaan ze nooit doen! Sim kaart kopen en proberen bellen? Te laat, de winkels zijn gesloten… Sjit! Met een lege maag stap ik de Mac Donalds binnen. Na twee weken boterhammetjes met smeerkaas en zelfgemaakte pastamaaltijden, verdien ik wel eens een heerlijk frietje! Ik laat het mij dan ook smaken. Ik keer terug naar het hotel en wacht tot het 22U15 wordt. Op dat moment zou ze toch zeker al geland moeten zijn. Ik waag het erop, wandel naar buiten, zoek een telefooncel die met muntjes werkt en druk de nummer van haar gsm in. Het blijft even stil, ik wacht tot ik de stem van het antwoordapparaat te horen krijg, maar in plaats daarvan gaat de telefoon over en hoor ik een beltoon!! Jaaaaaa hij werkt!!! Sof haar telefoon werkt! Uiteindelijk kom ik toch op het antwoordapparaat terecht en doe een heel vertellement tot het plotseling afslaat. Ik twijfel een momentje, maar besluit om nogmaals te bellen. Misschien heeft ze het te laat gehoord. En bingo!!! Na twee beltonen hoor ik plots de stem van Sofie: ‘Hallo?’. Het is mij gelukt! Ik geef haar snel de naam van het hotel en het adres door en eventjes later springt het ding weer af. Ik voel me echter 100 kilo lichter en de spanning in mijn lijf is verdwenen! Tevreden wandel ik een winkeltje binnen en beloon mezelf met een chocomelk. Nu hoef ik alleen maar te wachten!
Volgens mijn reisboek zou het ongeveer een uurtje duren om van de luchthaven in de stad te raken, dus ik heb nog wat speling. Nestel mij op bed en werk verder aan mijn Costa Rica Perikelen. Een dik half uur later, besluit ik dat het toch tijd wordt om in de lobby te gaan zitten en haar op te wachten. Terwijl ik op mijn dooie gemak de trap afdaal zie ik plotseling een grote rugzak, met daaronder een meisje, aan de receptie staan. Ik buk me om haar gezicht te kunnen zien en op het zelfde moment draait ze zich om. Een sprongetje, een gilletje en vervolgens een knuffel!!! We hebben elkaar gevonden!!! Blijkbaar duurde de rit slechts 25 minuten en stond Sofie reeds enige tijd te wachten. Ze had de receptioniste al van alles gevraagd. Of er een Belgische logeerde, ene met rood haar en grote borsten (dat vonden ze grappig)? Ik moet echter weer zeer bescheiden zijn overgekomen want ze herinnerden mij kennelijk niet. Hoe dan ook, eind goed al goed! Hoewel eind? Dit is pas het begin!!! Nu kan de trip door Centraal-Amerika van start gaan! Here we come!!

Veel liefs
Busrit Joke (met rood haar en grote b.. :-))

Spaanse les in Puerto Viejo de Talamanca

Hey allemaal!!

We maken eventjes een sprongetje in de tijd en belanden zo in Costa Rica! Een korte samenvatting van de hoogtepunten, die nogal lang is uitgevallen

Precies zoals je mijn verhalen gewoon bent! Enjoy!!

De aankomst
Op zondag 15 januari werd ik al vroeg wakker, aangezien mijn reisgenoten om 6u s’morgens al naar de luchthaven moesten. Er volgde een kort maar krachtig afscheid met een kanjer van een vleeshoop-groepsknuffel waar ik onderaan lag! ? En toen waren ze weg en was ik terug alleen… De zenuwen lagen op de loer, maar ik kreeg ze onder controle en ging zo nog voor een drietal uurtjes onder zeil. Vervolgens was het mijn beurt om naar de luchthaven te gaan, na nog een korte skype met de mam en de pap. Eenmaal ter plaatse besteedde ik mijn laatste Quetzales aan souvenirverkopers en een pizza brunch. Ik koos de goedkoopste, zonder te weten wat het precies was en kreeg een pizza met bonenpuree en kaas voor mijn neus… Hmmm…ach wat, het smaakte me wel! Tijdens het wachten kocht ik mezelf nog een Nieuwjaar/verjaardag cadeautje (met mijn euros), namelijk een flesje ‘joy of pink’. Want na al die maanden rondtrekken wil een mens toch soms wel eens goed ruiken!! Ik betaalde echter meer dan ik gedacht had, waarna ik vocht met een schuldgevoel van onnodige geldverspilling. Toen ik even later, bij het instappen, merkte dat ik blijkbaar in ‘business class’ zat (!!!) worstelde ik nog meer met dat gevoel!!! Ik weet niet precies wat er gebeurt is tijdens mijn reservering, maar dit leek wel de minst dure vlucht, had het dan toch goedkoper gekund?? Had ik geld voor niets uitgegeven?? Verspild?? Terwijl het goedkoper kon??? Ik probeerde mezelf te sussen met de gedachte dat alles nu toch al betaald was en dat ik beter kon genieten van deze, toch wel unieke ervaring! Ik kreeg meteen een glaasje fruitsap, had een eigen televisietje, héél wat beenruimte en werd ook nog es voorzien van een lunch! Mooi! Daarnaast was ik als eerste de vlieger uit en kwam mijn bagage al snel op de band terecht met een oranje etiketje van ‘priority’ eraan ;-) Kijk es aan! Nu was het een kwestie van mij te haasten! De laatste bus naar ‘Puerto Viejo de Talamanca’ ging om vier uur en het was half drie. Ik moest door de paspoortcontrole, bagage ophalen, geld afhalen en een sim kaart veroveren. Haalde ik mijn bus niet, dan moest ik nog een extra nacht in San José blijven en dus ook een hotel betalen! Geldbesparing, mijn grote drijfveer! Paspoortcontrole verliep vlot, bagage verliep vlot, geld afhalen ook enkel de sim kaart leek eeuwen te duren!!!! Ik weet niet wat hen zoveel moeite kostte maar ik stond er bijna een half uur!! De man deed alles op zijn dooie gemak en ik probeerde uit te leggen dat ik dringend een bus moest halen. Uiteindelijk kreeg ik mijn telefoon rende door de hal op zoek naar een taxi, controleerde snel of hij wel de juiste prijs vroeg en zei toen dat ik zeker om 16u de bus moest halen. Hij deed zijn best om snel te rijden en een twintigtal minuten later kwam ik aan bij het busstation. De rit koste mij zomaar even 25 dollar!! De busrit nog eens 9 dollar… Zucht… Na een korte paniekaanval omdat ik mijn ticketje kwijt was en het wachten bij de verkeerde halte (Puerto Viejo de sarapiqui bestaat ook) belande ik dan uiteindelijk toch op tijd en stond in de juiste bus. Tevreden stuurde ik een berichtje naar het schoolhoofd: ‘Ik heb het gehaald, ik zit op de bus! Tot straks!’. De hele rit duurde een viertal uur en het enige wat ik zag was groen, groen, groen!! Natuur all over! Eenmaal in Puerto Viejo stond Nanouk op mij te wachten. We wandelden naar de school, ze legde mij het één en ander uit, stelde me voor aan enkele medestudenten en zette me tenslotte af aan een restaurantje voor nog een snelle hap. Ik werd meteen geconfronteerd met de aanwezigheid van ‘onveiligheid’. De school was afgesloten met een grote houten poort, die altijd met een kettingslot moest afgesloten worden. Het was ook geen goed idee om in het dorp rond te lopen met een zak want daar konden ze wel eens mee gaan lopen, geen waardevolle dingen op mijn bed laten liggen want ondanks de ijzeren afbakening konden ze er toch nog hun hand tussen steken, of soms zelfs een kind(!!), s’nachts alleen over straat lopen – toch beter niet,… Hmmmm was het ‘beter voorkomen dan genezen’ of was het echt menens? Het ziet er allemaal zalig uit hier, maar toch mis ik mijn ‘veilige’ Azië….

Allemaal beestjes!
‘We leven in de jungle wat wil zeggen dat we veel sneller last hebben van ongedierte’ zo las ik enkele uren na mijn aankomst in de school. Dit mocht ik meteen aan den lijve ondervinden toen ik net voor het slapengaan de mieren uit mijn bed moest plukken, dit werd de 13 dagen daarna ook meteen een ritueel voor het slapengaan. Eveneens de badkamer was geregeld voorzien van een inwoner. Wanneer je de deur open deed, liep een kakkerlak vaak alle kanten uit om zich toch maar ergens te kunnen verstoppen. De leukste dierenavond was toen ik mijn kamer binnenkwam en mister kakkerlak op zijn rug zag liggen net voor mijn bed. Toen ik deze vakkundig de kamer had uitgekatapulteerd wachtte mij het verwijderen van de bedmieren die plotseling met een twintigtal van onder mijn hoofdlamp tevoorschijn kwamen... Om vervolgens getrakteerd te worden op een hondenconcert, gevolgd door een gedesoriënteerde haan die reeds om 1u s’nachts de ochtend inluidde… Ik bespaar jullie de moorddadige gedachten die op dat moment door mijn hoofd gingen. Toen ik die ochtend van plan was om te vragen of ik eventueel van huis mocht veranderen - aangezien tegen dat de dieren ophielden met kabaal te maken de eerste hollanders wakker waren en uitbundig de keuken in komen kwebbelen, waar overigens mijn kamer in ligt – vertelde Romy mij dat ze die nacht bezoek had gekregen van een vleermuis. Batman was is hoogsteigen persoon haar muskietennet binnen gedrongen en was gaan flapperen op haar rug. Volgens mij wou hij simpelweg wat liefde. Hoe dan ook, hij kreeg enkel een gil van Romy en een nog hardere gil van de engelse Ben die kennelijk niet veel hulp kon bieden. Ik veranderde niet van kamer, Romy werd mijn kamergenoot… Tenslotte mag ik natuurlijk niet de gigantische sprinkhaan vergeten die ik ontdekte toen ik stond af te wassen na een gezellige etentje met de groep. Toen ik plots een beetje omhoog keek zag ik een lange spriet uitsteken. Deze kwam van op het randje van het kleine vensterbankje. Ik ga op de toppen van mijn tenen staan om te zien waar die lange haar vandaan kwam en zie zo een reuze verse van wat ooit Pinnochio’s geweten was! Een rilling gaat door mijn lijf maar uiteraard moet ik er eens met mijn lange lepel tegen tikken. Het beestje maakt een sprong van jewelste en drie gillende meiden stuiven door de keuken (waaronder ik ja). Hij belandde naast het afdruiprekje waardoor we het afdrogen even moesten staken. Bij zijn volgende sprong en onze volgende gil beland hij vrijwillig in een doosje en wordt zo door Jonathan (de jongste onder ons…) terug in de tuin gezet.
Het Jaguar rescue center! Een centrum waar je dieren kan binnenbrengen die gekwetst zijn of die je gevonden hebt. Opgericht door een koppel biologen die hier hun nestje bouwen. Helemaal niet de bedoeling om dieren op te vangen of te verzorgen, maar al snel door vele locals opgezocht wanneer die een diertje gevonden hadden, biologen zouden immers wel raad weten, nee? En zo ontstond het Jaguar rescue center! De man is intussen gestorven, de vrouw woont en werkt er nog steeds en is voor veel dieren een vertrouwd persoon. Een Belgisch meisje van de school deed er vrijwilligerswerk en was er helemaal weg van! Na enkele fotos gezien te hebben wou ik er ook wel eens heen. De 15 dollar ingang deed mij even twijfelen, maar de fotos wonnen en de laatste vrijdag ging ik samen met Karolien en een kramikkelige fiets naar het centrum. We kregen er een rondleiding van een kerel die sprak als Jack Sparrow, heel toepasselijk hier! Hij startte bij de terrariums met de slangen. De giftige en minder giftige, kleine babyslangetjes, een python die met open bek blies als een waterkoker en een bijzonder eentje die al jaren in het centrum verbleef en plotseling drie eitjes gelegd had…?! Verbazing en opwinding al over! Dna stalen genomen en het wonderbaarlijke gebeuren laten onderzoeken! Hebben we binnenkort geen mannen meer nodig om ons voor te planten?? Worden hanen effectief nutteloos? Wie weet… ;-) We kregen enkele tips ivm slangen in het wild, want die kun je hier wel eens tegenkomen! Goed opletten dus waar we onze lompe poten zetten en welke bomen we vastgrijpen! Vervolgens kwamen we bij de grote kooi van een wilde kat, prachtig beestje, al van jongs af aan in het centrum en enkel te aaien door de eigenares. In beslag genomen aan de grens met Panama door een stelletje smokkelaars die het, toen nog erg jonge diertje, bijna de dood in jaagden door het enkel koffie en brood te voederen… Het beestje was al verschillende keren vrijgelaten in de natuur, maar komt iedere keer terug. Tja wat doe je eraan? Een romantischer verhaal bij de uilen. Een mannetjes die voor altijd in het centrum zal moeten blijven aangezien zijn vleugel zo beschadigd is dat hij nooit meer zal kunnen vliegen, wordt vergezeld door een vrouwtjesuil die na enige tijd terug opgeknapt is en wordt vrijgelaten. Het trouwe vrouwtje is echter zo verliefd dat ze telkens terug komt naar de kooi, liever haar mannetje dan de vrije natuur. True love!! Ondertussen hebben ze ook hun eerste eitje! Om bij te smelten, toch?? Ook de ‘sloth’ garden laat je niet onberoerd! De baby luiaardjes liggen op een fleece in gezelschap van elkaar en enkele knuffels en de ‘kleuters’ hangen al heerlijk lui in de lage struiken. Genietend van de rust! Ik voel me helemaal één met de beestjes, want toen ik met mijn team ooit de eerste uitstap maakte naar Paradisio en we daar een luiaard zagen hangen zeiden mijn collega’s spontaan: kijk kindjes, daar hangt Joke!!! :-D Als ik nu zie hoe ontzettend traag deze dieren bewegen, mja… Ik heb nog wel wat speling! De kaaimannen zijn als volgende aan de beurt, de ene gevonden door een vrouw, die haar huwelijksreis en die ene dag dat ze een douche wou pakken nooit meer zal vergeten. De ander in beslag genomen, wegens het illegaal houden als huisdier… Had het kindje gekregen van zijn papa, tjah waarom ook niet? Doordachte manier om van je kind af te raken?? Ook bij de koddige aapjes een opmerkelijk verhaal van een klein meisje die een aapje kreeg van haar ouders (wat is er gebeurt met honden, katten en konijntjes?? Niet goed genoeg meer?) en die het dagelijks mee naar school nam, waar ze haar vriendjes en vriendinnetjes geld aftroggelde voor een foto met het beestje… Het aapje ondervoed als wat, nu gelukkig en veilig weg van alle gillende kindjes! De aapjes worden elke middag meegenomen naar het bos waar ze gaan picknicken met de opzichters. Daar krijgen ze dan de kans om in de bomen te gaan zwieren en kennis te maken met een groep apen die in het wild leeft en hen al dan niet aanvaard. Sommigen komen terug aan het einde van de picknick, anderen hebben hun plaatsje in de vrije natuur terug gevonden. Mooi concept! We mogen eventjes de kooi binnengaan maar worden wel gevraagd om rustig te blijven, want als de aapjes opgewonden (niet geil) worden dan beginnen ze te pissen… Voor eentje werd het kennelijk toch te veel, gelukkig stond er net niemand onder!! Opmerkelijk was, dat we voor het we binnen gingen even onze handen moesten ontsmetten met anti-bacteriële gel… Kwestie van geen vuile mensenziekte kiemen door te geven ;-)
Na de apen passeren we twee grote roofvogels die beiden ook zo gekwetst zijn aan de vleugels dat ze waarschijnlijk nooit meer zullen kunnen vliegen… Aan het einde komen we bij de vijver en de kikkers terecht! We maken kennis met het kikkertje die heel vaak aan bod komt op fotos als het over de fauna van costa rica gaat. Op het eerste gezicht lijkt het een gewone groene kikker. Maar eenmaal hij zijn ogen opent en zijn poten uitstrekt komt een palet aan kleuren tevoorschijn! De ogen zijn bloedrood, zijn rug felgroen, zijn zijkant prachtig blauw en zijn onderkant en pootjes krachtig oranje! Super mooi! Aanraken mogen we echter niet doen, omdat deze beestjes heel snel stoffen opnemen en dus bijzonder gevoelig zijn. Als je bvb deet op hebt en je streelt de kikker, dan komt die stof meteen in zijn bloedbaan terecht! En deet… mja… niet echt een gezond goedje! Maar ik smeer het wel lekker elke dag op mijn huid! Gelukkig ben ik geen kikker (maar een luiaard)! Dan had ik immers ook geen last van muggen, dan at ik die ondingen gewoon op!!! De tour wordt afgerond met een extra’tje. Eén van de vogels, die hier ooit terug op zijn positieven kwam, is op bezoek en krijgt van de opzichters een lekker vers muisje gepresenteerd. Van hoog in de boom kijkt hij toe en wacht af. Eén van de opzichters (opgesmukt tot en met, raar figuur voor in zo’n centrum) komt met een grote rubberen handschoen op het grasveldje slaan, ze houdt een klein wit muisje achter haar rug (ocheere!!). Zodra ze haar arm uitsteekt en het beestje tevoorschijn haalt, valt de roofvogel aan en is het muisje in een mum van tijd verdwenen!! Supersnel die beesten!!
De toer zat erop maar we mochten nog eventjes vrij rondlopen in het centrum. Waarbij ik volop van de gelegenheid gebruik maakte om heel wat prachtige fotos te nemen! Vooral de luiaards trokken mijn aandacht! Wat een zalige beestjes!! Echt mega grappig om te zien hoe traag die bewegen, het lijkt wel een slow motion film! Maar toch een ontzettende kracht in hun armen! Zo schattig! Karolien was vooral in de ban van de aapjes, maar daar heb ik er ondertussen al zoooooooveel van gezien!! En ik heb er ook niet meteen de beste ervaringen mee, nietwaar Kaat? ;-)
Tenslotte moet ik toch ook nog even mijn spinavontuur vertellen. Toen ik de laatste twee nachten in een erbarmelijk kamertje verbleef werd ik plotseling verrast door Sebastiaan de harige zwarte spin. Een paniekscheut door mijn lijf, angstzweet, trillende benen, versnelling van de hartslag,… Ik overdrijf niet hoor… Hoe dan ook, dat ding moest zo snel mogelijk mijn kamer uit, maar hoe?? Dichtbij komen was geen optie! Dus heb ik vanop anderhalve meter allerlei projectielen zijn kant uit gesmeten. In de hoop dat hij terug naar buiten zou lopen. Na mijn slippers, die ik amper durfde terug te nemen, volgde een groot blad, waarvan ik eigenlijk bij god niet weet wat ik ermee van plan was, vervolgens werd overgegaan tot grove middelen, namelijk de kokosnoot (die sneller begon af te brokkelen dan de spin) en tenslotte de steen. Hoe goed ik ook mikte, het beest wou maar niet weglopen of doodgaan. Vreselijk gewoon!! Uiteindelijk is hij wel beginnen lopen (en ik beginnen gillen), maar ging hij de verkeerde kant uit, en liep onder het grote blad die op de grond lag, zo tekende hij echter zijn doodvonnis… Met heel wat moed en een snelle beweging drukte ik mijn sandaal op het blad en maakte zo een eind aan Sebastiaan… Het hele gedoe heeft wel een kwartier geduurd en ik heb er eigenlijk ook een filmpje van. Die avond ging ik met niet veel zin naar bed, dat geef ik je mee! Gelukkig is er altijd het veilige muskietennet! Ik had toch liever een luiaard in mijn kamer!

De gezellige avonden met de groep
Al vond ik het aanvankelijk behoorlijk moeilijk om een deel uit te maken van de groep, het was hoe dan ook belangrijk om aan de gezamelijke momenten deel te nemen. Zo stemde ik altijd in op het voorstel om s’avonds samen te eten en liet ik hen koken voor mij :-) waarna ik uiteraard de afwas voor mijn rekening nam. Nilo gaf ons op een avond salsales. De eerste pasjes smaken mij wel! Nu nog een partner vinden om hierin verder te gaan…Serieuze kandidaten mogen zich aanmelden vanaf 24 maart ;-) Op woensdag werd er samen gekookt en mochten we smullen van heerlijke goed belegde pizza’s! Ook hier bestond mijn deelname uit de afdroog… En op vrijdag werden we verwent door Tania of Nanouk die voor ons een maaltijd maakten! Heerlijk! Die etentjes werden meestal vervolgd met een stapje in het nachtleven. Puerto Viejo kent wel enkele drukbezochte bars waar de locals vol verlangen, met wiegende heupen en heel wat ritme de vrouwelijke toeristen gadeslaan. Zo was er eentje die het gewoon bij elk meisje probeerde en hij zat niet verlegen om lichaamscontact! Hij nam niet gewoon de hand vast om te dansen, maar kwam stiekem achter de persoon staan en sloeg zijn handen om haar buik, of hij ging met zijn hand door iemands haren, streek over de schouder,…. Op zoek naar liefde? Of iets anders?? ;-)
Tijdens ons eerste avondje uit kwam Romy op de proppen met wat vragen die het gebabbel wel op gang brachten. ‘Als je vijf bekende mensen mag uitnodigen voor een etentje, wie wordt het?? Nathalie Meskens en Koen Wauters (nog steeds?? Ja nog steeds) waren de gelukkige Belgen die bij mij de tafel mochten delen met Morgan Freeman, Sandra Bullock en Colin Farell!! ‘In welke film zou je willen meespelen als je kon?’ ‘Met welke band zou je wel op tournee willen gaan? (Rammstein!!!)‘ en de diepgaandere vragen ‘Welke eigenschappen zou je anders willen zien?’ en ‘Als je iets in het verleden anders zou kunnen doen, wat zou het dan zijn (ik zou met iemand nooit iets begonnen zijn,rarara…)?’ passeerden nog de revue. Bij de ‘gewenste eigenschappen’ maakte ik de tactische, doch eerlijke zet, door te zeggen dat ik wel graag wat spontaner en vlotter zou willen zijn in gezelschap van nieuwe/vreemde mensen… ;-)
In Mango werd er niet meer gebabbeld, maar gedanst! De club had er echter een handje van weg om binnen het uur verschillende keren hetzelfde liedje te draaien… Hmmm… Doch het was er best plezant! Al was ik het wel beu na een uurtje of twee! Het lag er immers zoooo dik op! Meat in search of meat! Ik vermeed dan ook langs alle kanten oogcontact of ‘toevallig’ lichaamscontact! Bah, niet mijn ding!

De natuur
Wat mij meteen op viel toen ik door Costa rica reed was: groen groen groen!! Ook al was het al gauw donker, toch zag je dat de hele omgeving uit natuur bestond! Dit beloofde een mooie reis te worden! Ook de school lag in een tuin die omringd werd door heel wat fauna en flora! Prachtige kleurrijke bloemen, bomen en stervruchten versierden het uitzicht. En vooral, niet te vergeten de heerlijke beestjes die in de tuin vertoefden!! Mijn mond viel open van verwondering toen ik voor het eerst een kolibri zag! Het bijzonder kleine kleurrijke razendsnelle vogeltje kwam met zijn dunne lange bekje in een bloem neuzen. De vleugeltjes bewogen zo snel dat ik ze amper zag!! Fenomenaal is dit!! Ook tijdens de lessen die in open lucht doorgingen werd mijn concentratie vaak genadeloos weggerukt door het prachtige wezentje! En alsof dat niet genoeg was fladderde reeds op dag 2 de prachtige blauw zwarte, ‘Blue Morpho’ (yeeeeeeees idd!!) vlinder voorbij die in de lonely planet op de eerste plaats genoteerd stond bij de top tien insects!
Andere kleurrijke vogels en vrolijke eekhoorns trokken ook geregeld mijn aandacht! En dit was nog maar ‘de tuin van de school’! Wat beloofde de rest van Costa Rica mij dan te bieden? Ik de natuur liefhebber, kon ik me hier nog meer in mijn sas voelen?! Bring it on!!

Leven enkel met hetgeen je echt nodig hebt!
Hmmm ik zie enkelen al bedenkelijk een wenkbrauw omhoog trekken: madam zit in Costa Rica, bij zon en zee spaanse les te volgen en durft te typen ‘met enkel hetgeen je nodig hebt’?? Ja inderdaad!! Dat durf ik!! De twee weken hier waren fantastisch op vele vlakken, maar luxueus valt het niet te noemen. Velen zouden bedankt hebben voor de accommodatie waarin ik 13 dagen de nacht doorbracht (laat staan het kamertje waar ik de laatste twee nachten verbleef!), veel lawaai, mieren, kakkerlakken,… maar daar gaat het mij zelfs helemaal niet om. Costa Rica is simpelweg een duur land. Nu werd ik des te meer geconfronteerd met hoe heerlijk goedkoop Azië wel niet was!! Hier krijg je te maken met europese prijzen, maar heb je helemaal niet het europese inkomen! Wat het voor de plaatselijke bevolking natuurlijk nog een stuk moeilijker maakt! Als je nog twee maand reizen voor de boeg hebt, dan moet je hier echt wel zuinig gaan leven! En dat heb ik ook gedaan! Op een dag raak je al snel tien dollar kwijt, gewoon aan eten uit de supermarkt. Dagelijks gaan eten was hier al helemaal geen optie meer. Een maaltijd in een restaurant kost je algauw tien dollar! En dan zit je nog op het goedkoopste. Zo maakte ik elke dag mijn wandeling naar de supermarkt en at ik bijna veertien dagen lang elke middag boterhammetjes met smeerkaas en tomaat (nostalgie ?). Gevolgd door een boterhammetje met Nutella en een tasje Nesquick wat op zich mijn grootste luxe inhield! Eén doos melk, waarvan ik overigens dagelijks één leegmaakte(!!), kost hier maar eventjes een volle euro!!! Zelfs delhaize is goedkoper!!!
Waar ik op wil doelen: de verleidelijke shops met leuke spulletjes en souvenirtjes, de uitnodigende restaurantjes, de avontuurlijke excursies, een cocktailtje, de extraatjes,… moest ik allemaal aan me laten voorbij gaan. Hoe graag ik mij ook wou volhangen met de prachtige armbandjes of me een nieuw kleedje aan wou schaffen, het zat er niet echt in… Ik heb verschillende keren bedankt om samen uit te gaan eten, tijdens het uitgaan dronk ik niets en wat hadden ze hier toch prachtig leuke kledij, maar niet voor mij… Uiteraard is dit een keuze die je maakt, ik kon me er ook niets van aantrekken en gewoon mijn vooropgestelde budget overschrijden, maar gierig/zuinig als ik ben leek me dat geen optie. Geen materiële verwennerij’tjes, maar genieten van wat het dagelijkse leven je te bieden heeft: stralende zon, een verfrissende zee, nieuwe mensen, prachtige natuur,… wat uiteindelijk al meer dan genoeg is! Maar geloof me, voor ons consumptie westerlingen is dat niet altijd zoooo evident. Het was dus toch wel eventjes een beetje op de tanden bijten :-)

De spaanse lessen
Uiteraard mag ik de reden van mijn verblijf hier niet vergeten te vermelden, de spaanse lessen! Terug naar de schoolbanken, maar dan wel op tropische wijze, in openlucht in de tuin tussen de fluitende vogeltjes, in een groepje van 3. Mijn medestudenten waren Darren, een canadees en Ben een Engelsman. De eerste week kregen we les van Franseca een Italiaanse die hier reeds een jaar woont en vloeiend spaans spreekt. Dagelijks een blok van vier uur les! Een toch wel behoorlijk intens gebeuren! En zoals we wel weten is langdurige concentratie niet mijn sterkste kant! Hoe dan ook, de eerste dag ging het perfect, de dagen daarna ging het een stukje minder en moest ik toch af en toe eens met mijn hoofd schudden! In de tweede week kregen we les van Matias, de knappe Argentijnse vriend (dju toch!) van Fransesca :-) Terwijl zij zich vooral op de theorie en de schriftelijke oefeningen richtte ging hij het vooral gaan toepassen. Het was dan ook een verrassing toen onze lessen de tweede week volledig in het spaans starten en engels niet meer aan de orde was… Maar het leek wel een goeie aanvulling op al de theorie die we vorige week zagen. Nu moesten we gaan toepassen en het spaans echt gaan gebruiken, wat makkelijker gezegd dan gedaan is :-) Maar uiteindelijk wel de bedoeling! Mijn grootste fout in het begin was toen ik voortdurend ‘Cocina’ als ‘Cotjina’ uitsprak, het kleine verschil in uitspraak houdt echter een wereld van verschil in want het ene betekent keuken en het andere hoer :-s . Rob kwam aan bod toen ik ‘una persona mas divertido’ moest opnoemen (grappig) en mama en papa kregen het compliment mucho amable y modern te zijn (lief en modern). Klassiek modern vond ik te moeilijk om uit te leggen :-) Of ik me nu de rest van de reis uit de slag zal kunnen trekken, dat moeten we nog afwachten! Maar ik hou mijn werkboek, dicht bij de hand!

Uitstapjes met de school
Op zaterdag was er een activiteit waar je aan kon deelnemen en dat deed ik dan ook twee keer! De eerste zaterdag gingen we met de fiets naar Manzanillo, een stad die op een uurtje rijden lag. De weg erheen was prachtig, met aan de ene kant de jungle en aan de andere kant de zee!! Aan het strand Cocles maakten we een eerste korte stop. Dit is het strand om te zien en gezien te worden, zo bleek

De golven zijn er gigantisch en de kunsten van de surfers adembenemend! Terwijl we verder reden zagen we hier en daar wat aapjes in de bomen. Wat we echter het liefst wilden zien (immers apen genoeg in mijn thuisland ;-)) waren de ‘luiaards’ die hier zo talrijk aanwezig zouden moeten zijn. Helaas zagen we er slechts 1 in de terugweg en was die behoorlijk ver weg.
Na een tijdje fietsen hielden we een pauze bij ‘Punta Uva’. Een eveneens mooi en tropisch strand omringd door een stukje jungle strand. Terwijl wij allen in de zon lagen gingen Nanouk (schoolhoofd) en Francesca (mijn spaanse lerares) een plaatsje in de schaduw zoeken. De andere sprongen meteen de zee in, maar ik wou eerst nog wat opwarmen. Toen ik het echter net heet genoeg begon te krijgen en de zweetdruppeltjes langs mijn billen naar beneden liepen kwamen Nanouk en Francesca mij net vragen of ik op hun spullen wilde letten terwijl zij een frisse plons namen?? Beleefd en vriendelijk als ik ben stemde ik toe en bleef zo nog een kwartier verder smelten tot de anderen uit de zee kwamen en ik erheen stormde! Aaaaah verfrissing! Eindelijk! Ook hier waren de golven behoorlijk groot en vooral stevig!! Ze verrasten me verschillende keren en trokken ook schaamteloos mijn bikini af (Aaaaahh! Niemand gezien?? Nee niemand gezien, fieuw!). Het was dan ook een heel gevecht om uit de zee te raken, want ik werd keer op keer verrast door een golf die de benen van onder mijn lijf sloeg, met als gevolg een bikini vol zand en een beperkt zicht vanwege een verward kapsel die nu vooral vooraan ipv achteraan mijn hoofd zat….:-s Hoe dan ook, ik was al blij dat ik MET bikini uit de zee kwam. Veel tijd om te drogen hadden we niet want onze korte jungeltocht kwam eraan (waar is mijn deet?!!). Ik trok mijn kleren aan boven een nog natte bikini (vind ik vreselijk) en daar gingen we. Het was een kort mooi stukje waarbij we even later uitkwamen bij een klif met daarrond de klotsende zee. Een stukje lager gingen enkele surfers het water in om de grootste golven te trotseren! Dapper toch! Wat verder kwamen we terecht op een ander stukje strand. Allemaal één voor één even idyllisch! Mocht je nog niet weten dat ik in de Caraïben verblijf…. Check de fotos en smelt! ;-) In het terugwandelen zagen we nog een aapje in de boom. Met een snelle blik wist Nanouk meteen dat het een mannetje was. Waw, hoe deed ze dat?? Mja, niet moeilijk eigenlijk… Hoe zie je namelijk dat iemand een mannetje of een vrouwtje is?? Dit pikzwarte beestje maakte het nog duidelijker, dankzij een duo spierwitte pingpongballetjes :-D Hoe eenvoudig kan het zijn hé??
Als we even later terug bij de fiets komen zit een hond net even zijn diarreetje te lossen achter onze banden…. Heeeeeeeeeeeeeeeerlijk die vrijlopende honden!!!! Grrrrrrrrrrrrr!!
Het tochtje gaat verder tot Manzanillo, waar we genieten van een heerlijke licuado en nog een uurtje zon zee en strand. Het terugrijden gaat een stuk vlotter en zoals ik reeds vermeldde kregen we toch nog een luiaard te zien!
De tweede zaterdag gingen we richting Cahuita. Een stadje op een half uurtje met de bus. We stapten met z’n zessen op de bus en eenmaal aangekomen bleken we plots met een groep van tien te zijn… Tania (schoolmanager ook) haar vriendin en zoontje waren er bij gekomen en we hadden ook nog een kerel van Chili en een Duitse vrouw opgepikt. Tja, hoe meer zielen hoe meer vreugde i guess? Na een korte stop bij een ‘tweedehandswinkel’ die door Nederlanders was opgericht en waar ik een douchegel van den aldi vond!!! Wandelden we door naar het Nationaal park. De wandeling duurde een anderhalf uurtje. Dit vooral omdat we onderweg heel wat beestjes tegenkwamen! Uiteraard weer aapjes langs alle kanten! Maar ook heel wat eekhoors en twee wasbeertjes, waarvan eentje bijzonder dichtbij!! Prachtige beestjes, doch niet zo lief als ze eruit zien. Toen het zoontje van Tania’s vriendin zijn hand uitstak zette het beestje er even zijn tandjes in!! Tja, wat hadden ze ook gedacht? Dat dit wilde beest zich gewillig zou laten strelen? Hmmm, het hele gebeuren wordt echter nogal vlotjes afgehandeld. Het jongetje huilt niet eens, er wordt even naar de beet gekeken, en we wandelen weer verder. We maken ons de bedenking dat het er in Europese normen toch wel helemaal anders aan toe zou gaan. Vooreerst zouden we al in paniek slaan als ons kind nog maar te dicht bij het beestje komt, vervolgens zou het waarschijnlijk snel wegvluchten als de moeder zou beginnen schreeuwen wanneer het kind zijn arm amper uitsteekt en in geval van een beet zou het kind keihard beginnen huilen, zou er meteen paniek ontstaan en voor ‘Rabiës’ gevreesd worden. Misschien hou ik toch meer van de Costa Ricaans manier, leren door ervaring! Dit jongetje zal in elk geval nooit meer zijn handje uitsteken als het nog eens een wasbeertje ziet… ;-)
Uiteindelijk arriveren we bij het uiterste punt die uitkomt in de zee. Tijd om even te chillen, zonnebaden en een plons te nemen. Na een uurtje keren we de hele wandeling terug en arriveren een tijdje later terug in het vertrouwde Puerto Viejo!

Puerto Viejo Zintuiglijk
- Zien: veel zwarte rastamensen, prachtige bruine kindjes met zalige krulletjes, idyllische
stranden, jungle, veel beestjes, van insecten tot wildlife
- Horen: Het geluid van gigantische golven die te pletter slaan, reggae muziek, irritante
blaffende honden, lawaaierige kraaiende hanen, luide hollanders, af en toe ook wat stilte
- Ruiken: de zee, de jungle en vooral Weed weed weed!!!
- Voelen: de zon die brand op je huid, vochtigheid, regendruppels,…
- Smaken: het heerlijke waterijsje van de plaatselijke ‘casvrucht’, zout zeewater, pasta, wraps,
boterhammetjes met platte kaas en tomaat

Mijn algemene ervaring
Het was een fijne en bijzondere ervaring! De eerste keer in zes maand dat ik langer dan vijf dagen op één plaats verbleef. Eventjes terug een eigen stekje een plaatsje om ‘thuis’ te komen. Wonen in een ander deel van de wereld. Eigenlijk beviel het mij wel. Ik besef nu dat het niet het ver weg zijn, maar het voortdurende reizen is, die mij het gevoel gaf dat ik nooit ergens anders zou kunnen aarden. Als je echter op een aangename en fijne plaats blijft en er echt gaat ‘leven’ komt alles wel even in een ander daglicht te staan. Je leert er mensen kennen en bouwt terug een routine op in je leven. Puerto Viejo is natuurlijk ook een prachtig plaatsje. Bijna dagelijks stralende zon, heerlijke mooie stranden en natuur, een algemeen ‘laid back’ sfeertje in het stadje,… Een beetje idyllisch zelfs. Maar na jaren misschien ook een beetje saai. Hoe dan ook, no fear, ik blijf hier niet!! :-)
Het was voor mij soms ook wat confronterend om met andere mensen samen te leven. Al was het wel een fijne groep! Toch eventjes weer wennen. Maar toen ik de laatste avond afscheid nam van iedereen en de vertrouwde omgeving van de school achter mij liet, voelde het toch een beetje raar. Hoe snel een mens zich toch gaat hechten... Ah, afscheid nemen zal dan ook nooit mijn favoriete bezigheid worden :-)

Veel liefs!
Pura Vida Joke

Panjachel en de overgang van oud naar nieuw!

Na nog een korte picknick op het dakterras, stappen we na de middag het busje in, die weer een dik half uur te laat is :-) Deze keer hebben we wel wat meer plaats. Zo kan Pieter ook wat liggen tijdens de rit. En ik hoor nog mama haar woorden ‘zorg dat je het niet betrapt hé’ en mijn antwoord ‘ma ba nee!!” als ik de eerste hevige krampen in mijn buik voel toeslaan…. Het zweet breekt mij uit en ik vraag me af hoelang ik dit kan volhouden. Als bij wonder beslist net op dat moment de chauffeur om even te stoppen en een lunchpauze in te lassen. We staan langs de kant van de weg en mijn ogen gaan druk op zoek naar een plaats waar ik even mijn broek kan afsteken. Liefst buiten het zicht van de gretige latino’s! Aan de overkant zie ik een grasveldje, als ik ver genoeg doorloop blijk ik uit het zicht te zijn en geniet daar van de verlossing!!! :-D Buscopan en immodium staan mij bij tijdens de rest van de rit. En zo kom ik toch onbevlekt aan in Panajachel. De rit verliep vlot, met veel bochten en verkeersdrempels (grrr, zo kan ik nie slapen!!) en een non stop gebabbel tussen Sven, Sarah en Dries (ik moest zelfs mijn ipod afzetten want ik hoorde amper mijn muziek…) :-) Langs de weg zag ik heel wat kinderen lopen, wat ze daar precies deden was me echter onduidelijk.
In de late namiddag arriveren we in Panajachel. Zodra we het busje uitstappen worden we omringd door mensen die ons een hostel willen aanbieden. Ik versta er geen bal van en laat het dus over aan Dries :-) ‘de reisleider’ (hoort ie niet graaag!! :-D). We komen terecht in een gezellige en op het eerste zicht rustige hostel. Er is een keukentje beschikbaar, de kamers zijn net en er is wifi (juuuij)! Dat de buren geregeld hun muziek volle bak zetten ontdekken we pas een dag later… De prijzen staan mij echter niet volledig aan. Het komt neer op bijna 7 euro per persoon en ik zit nog steeds met de aziatische prijzen in mijn gedachten. Uiteindelijk kunnen we er een beetje af doen en aangezien Pieter nogal zwakjes op zijn benen staat beslissen we om er toch te blijven. We kunnen later nog altijd zien of we ergens anders gaan, WANT de eindejaarsdagen komen eraan en dan wordt het zo maar eventjes 10 euro per persoon, wat ik veel te veel vind!! Maar dat zijn dan zorgen voor morgen! Ik deel de kamer met Sven en Dries (as usual) en sta met veel plezier het dubbelbed af aan beide heren zelf neem ik het single bed voor mijn rekening! Wat een held ben ik toch, niet?? ;-) Met enig gemor stemmen ze toe en ploffen hun zakken neer. Pieter duikt meteen zijn bed in, die kan nog wel wat rust gebruiken want hij zag er nog steeds slapjes uit. Eventjes later wandelen we met z’n vieren de hoofdstraat in die voornamelijk bestaat uit restaurantjes en (souvenir) winkeltjes. Me like! Panajachel ligt aan het ‘Lake Atitlan’, en als we aan het einde van de lange straat zijn, komen we daar ook op uit. We worden getrakteerd op een prachtig uitzicht met in mist gesluimerde vulkanen. Dit geeft me meteen een heel ander gevoel dan Antigua. Ook al was het daar best gezellig, de aanwezigheid van water geeft me een veel vrijer gevoel. Ik ben en blijf een kind van de zee zeker? :-) De sfeer die er hangt is ook best aangenaam. Locals en toeristen genieten er van het zicht en zitten rustig met elkaar te keuvelen. Ook Dries begint te socializen en is enige tijd aan de praat met een koppel terwijl Sarah en Sven druk bezig zijn met een fotoshoot. Ik staar over het meer en geniet.
Enige tijd later wandelen we verder en gaan we op zoek naar de supermarkt. Aangezien we hier een keuken hebben kunnen we met gemak af en toe zelf ons potje koken! Dat bespaart ons toch wat centen! De weg naar de supermarkt blijkt behoorlijk lang, maar uiteindelijk komen we er toch op uit, nadat we eerst bijna in de meubelzaak terecht kwamen… De inkopen worden gedaan en even later in het hotel gaan we aan de slag. Het wordt een klassieker: Spaghetti! En voor de zieke: een bouillonsoepje met verse groentjes en liefde gemaakt door zijn liefje Sarah :-D Als dat hem niet in een mum van tijd beter maakt, dan weet ik het niet hoor! ;-) Na een stevig bordje soep en spaghetti zijn we voldaan en kunnen we aan de afwas gaan beginnen. Pieter duikt weer zijn bed in. Er wordt nog wat ge-internet en gebabbeld en daarna volgt iedereen zijn voorbeeld. De zin ‘alé Sven, ge pakt al het deken’ klinkt mij na jaren (Laos) nog steeds bekend in de oren! Toen was Dieter het slachtoffer, nu moet Dries alles doorstaan. Maar als je het mij vraagt hadden ze het best knusjes in hun dubbel bed… ;-)
De volgende dag staan we (naar mijn normen) vroeg op. De planning voor vandaag is om een bootje te nemen en de stadjes rond het meer te gaan bezoeken. Maar helaas, we blijken niet vroeg genoeg te zijn opgestaan en missen de laatste publieke boot… Uiteraard worden ons meteen langs alle kanten ‘privé bootjes’ aangeboden maar die prijzen zijn voor mijn géén optie! Het zou ons normaal gezien 100 Q kosten (=10 euro) en deze mannen vragen 175!! Simpel voor mij: betaal ik niet! Dries ziet het echter helemaal niet zitten om hier een hele dag rond te hangen, dus er wordt gediscussieerd over de prijs en op het moment dat ik voorstel om eens een beetje verder te gaan kijken bieden ze ons hun laatste prijs van 120 Q aan… Ok we stemmen in! Een grote ferry die net vertrokken was wordt teruggefloten en we gaan er nog snel aan boord. En daar gaan we!
De zon staat hoog aan de helder blauwe hemel! Het is een prachtige dag en dus zalig voor een boottochtje! Ik leg me languit in de zon in volle verwachting van een mooi bruin kleurtje! Na een dik half uur varen komen we aan bij onze eerste bestemming: ‘San Juan’. Een rustig,authentiek dorpje. Bij het afstappen bieden heel wat gidsen hun diensten aan, doch we hebben maar 45 minuten dus dat is niet echt de moeite. We wandelen het dorpje in en slaan af bij een weverij. Daar krijgen we een rondleiding van een dametje, ze legt ons het hele proces van het weven uit en toont ons hoe het gaat. Onze persoonlijke tolk Dries vertaalt van het Spaans naar het Nederlands! Lief toch?! Op het einde mogen we zelf eens proberen, maar ik pas. Terwijl de andere wel hun kans wagen wandel ik al eventjes de souvenirshop binnen. Zakjes, doeken, bladwijzers, portefeuilletjes, sjaaltjes,… er ligt van alles! Ik heb echter niet voldoende geld op zak om iets te kopen. Maar aangezien de rondleiding voor ’niets’ was, wordt toch verwacht dat we op één of andere manier ons duit in het zakje doen. Pieter en Sven besluiten dan ook om een kleurrijke bladwijzer te kopen. Ondertussen zijn we vergezeld door een Guatemalteekse gids. Hij biedt ons zijn diensten aan en we moeten hem zelfs niet betalen! Hmmm…. Zou hij zich vervelen? Hem wegjagen kan natuurlijk niet, dus wandelt hij rustig met ons mee en geeft hier en daar uitleg bij de dingen. We passeren de kerk, muurschilderijen (over oa natuurrampen), nog een weverijtje,…. Hij vermeld ook even subtiel dat hij acht kinderen heeft die hij te eten moet geven. Dries plooit en zegt dat hij deze man toch wel iets zou willen geven. Sven antwoord echter dat hij daar niet mee akkoord gaat en dat dit een typische manier is om toch een fooi te gaan lospeuteren. Emotionele chantage! Ik zeg helemaal niets. Ik hoef geen toer, ik begrijp er geen snars van en ik heb niet veel geld op zak.
Als we terugwandelen naar de boot koopt Pieter nog snel een ananas! Die kunnen we straks gaan verorberen! Ik ben eens benieuwd of deze even lekker zijn als in Azië! Het antwoord is echter: nee. Ze zijn bijlange niet zo zoet en smaakvol. Helaas, niets aan te doen, elk continent zijn specialiteit zeker? We bedanken het mannetje (geven uiteindelijk niets) en Dries krijgt nog snel zijn emailadres om toch eventueel reclame te maken bij andere toeristen. :-)
Het volgende dorpje, San Pedro, ligt slechts op enkele minuten varen van het vorige. Het is er een stuk levendiger en toeristischer dan het vorige. Na een stuk bergop te wandelen komen we aan bij een lokaal marktje. Altijd leuk om te zien! De waren liggen open gestald op doeken op de grond, of in zakken en mandjes. Sven koopt een stuk pure chocolade voor op de boot! Mmmmm Chocolade…
Ook hier is onze tijd beperkt dus kunnen we niet al te ver wandelen, waardoor we het al snel gezien hebben. Terwijl we terug wandelen naar de boot besluit ik om toch nog even te stoppen in het welriekende koffiehuisje! Ik bestel er (kan het ook anders?) een chocomelk, net als de andere drie. Pieter gaat voor een espresso. Achteraan staat een grote molen waar massa’s koffiebonen in worden geroerd, het verspreid een heerlijk geur! Kon koffie maar zo lekker smaken als het ruikt! Terwijl we wachten op onze drankjes begint Dries lichtjes te stressen… We hebben nog een kwartiertje om op tijd bij de boot te zijn en de chocolademelk laat op zich wachten. Wanneer dan ook nog blijkt dat ze warm zijn, waardoor Sarah en ik ze niet zooo snel binnenkrijgen, wordt hij nog zenuwachtiger! Zijn ogen flitsen weg en weer van zijn horloge naar de tafel :-) Uiteindelijk gaan de jongens (mannen?) al door en gieten Sarah en ik onze chocomelk van het ene lege glas in het andere om het zo snel mogelijk te laten afkoelen en toch nog tijdig binnen te krijgen!! We zijn de laatsten op de boot, maar we hebben het gehaald. Dries is weer gerust… ;-)
Sven had voor de verandering zijn aankoop (chocolaatjes) laten liggen op de tafel en ik had die voor de verandering weer eens gered. Op het moment dat hij besefte dat hij ze vergeten was kon Sarah haar lach echter niet inhouden waardoor al snel duidelijk werd dat één van ons ze had. Met een zucht overhandig ik ze, waarna Sven ze opent. Laat mij nu maar een deftig stuk van die chocolade krijgen hoor!!! Als hij ze uitdeelt neem ik er ook een stevig stuk van die ik vol verlangen in mijn mond steek… Chocolade Mmmm… JAKKES!!!!!!!! Zo snel als ik kan spuw ik de stukken terug uit mijn mond in het water!! Wat een vieze vuile smaak!! Dit is niet bitter, dit is gewoon SUPER IMMENS OVERDREVEN bitter!!! Dit is geen chocolade!!! Nee…het is pure cacao… :-( Wat een teleurstelling! De indringende smaak blijft in mijn mond hangen en mijn flesje water gaat er nu snel door. De mensen naast ons kunnen geen lachje onderdrukken. We bieden hen ook een stukje aan en krijgen meteen dezelfde reactie te zien. Locals of niet, ook zij vinden dit niet te eten!!!! Hahahaha wat een lol!
Na nog een kort ‘Titanic’ moment waarbij Pieter en Sarah (met tegenzin) vooraan de boot met uitgestrekte armen op de foto gaan, arriveren we even later op onze laatste bestemming: Santiago.
Dit lijkt me het grootste stadje. Langs alle kanten zijn er winkeltjes met prachtige kleurrijke souvenirs.. Ik heb echter… niet genoeg geld bij!!! Aangezien het al 14u is stappen we een restaurantje binnen om iets te eten. We geven snel onze bestelling door en Dries vermeld ook dat we gehaast zijn. Om kwart voor drie moeten we de boot immers al terug op! We drinken een heerlijke licuado (eigenlijk gewoon een milkshake :-D) en wachten vol ongeduld op ons eten… waarvan we al snel door hebben dat het NIET op tijd zal zijn… Op het moment dat iedereen bediend is, vertrekt onze boot… We moeten dus op zoek naar een andere oplossing, maar kunnen wel op ons gemak de maaltijd nuttigen en nog wat in de zon zitten. Het eiland verder verkennen zit er helaas niet echt meer in, aangezien we nu net alles een beetje téveel op het gemak gedaan hebben. Maar soit, no rush, we hebben nog rustig de tijd om terug te wandelen en even de shops te doen!! Volgens de dame van het restaurant is om half vijf de laatste shuttle boot terug en kost die 25Q.
Sven is in de ban van de kleurrijke doeken die worden aangeboden en wanneer hij de prijs vraagt blijkt deze bijzonder goedkoop te zijn. Hij stelt ons voor om één te kopen aangezien het hier een mooie prijs is, maar heeft kennelijk wat hulp nodig om te beseffen dat hij degene is die er ene wil en dus een batje kan doen… Als hij dan ook door heeft dat we genoeg tijd hebben (we werden onbewust een beetje gedreven door ‘on time’ freak Dries ;-)) keert hij zijn kar en gaat gaan onderhandelen. Het duurt eventjes voor hij terug komt en ik voorspel dat hij: of geen mee heeft of één gekocht heeft die vervolgens lange tijd in de zak zal blijven liggen en waarvan hij dan zal zeggen: God, ik weet echt niet waarom ik dit eigenlijk gekocht heb!!’. Het blijkt het tweede te zijn want Sven komt met een grote glimlach terug, heeft kennelijk nog iets teveel betaald en als ik hem vraag wat hij er mee van plan is, komt het verwachte antwoord: ‘ik heb er geen flauw gedacht van!!’ :-D
Hoe goed we elkaar toch al beginnen te kennen hé!!!
Even later stappen we het bootje in en varen op een speed tempo terug naar Panajachel. Wanneer we eventjes onnozel aan het doen zijn over Sven en zijn grote ogen vermeld ik ergens in een zin: ‘oh my god, it’s the devil!!’. Het dametje voor mij draait met een ruk haar hoofd om en kijkt ons aan. Of ze het al dan niet verstaan heeft zal altijd een vraag blijven, maar ik was wel eventjes vergeten dat de mensen hier nogal katholiek zijn en dat de duivel niet bepaald een geliefd personage is….
Eenmaal terug in Panajachel gaan we op hosteljacht. Ik ben niet echt van plan om 10 euro per persoon te betalen gewoon omdat het oudjaar is en het hotel niet eens vol zit. We stappen hotel in hotel uit. Verschillende plaatsen zijn een stuk goedkoper maar blijken geen keukentje te hebben waardoor we dan telkens moeten gaan eten en op een zelfde budget uitkomen (al volstaat een boterham met beleg voor mij ook wel). Andere plaatsen zijn stukken duurder. Nog andere lijken ook hun prijs te verhogen met oudjaar…. Hmmm… Wat een vervelende situatie! Het is mij niet echt duidelijk wie mijn mening deelt en al gauw heb ik de indruk dat ik de enige reden ben dat we op zoek gaan naar een ander hotel. Dit vind ik echter heel lastig! Ik ben niet bereid om zoveel geld te betalen, maar ik wil anderen ook niet in de weg staan om daar te blijven als ze dat willen. Dan ga ik gewoon zelf wel op zoek naar een andere kamer, no problem! Maar ik reis met groepsgerichte personen die liefst samen blijven, wat natuurlijk heel erg lief is, dus houden we de opties nog even open en wachten af wat we (Dries) kunnen regelen in ons hotel van nu. Ik haal nog even wat melk en brood in de supermarkt en wanneer ik terug kom is Dries erin geslaagd om een prijs overeen te komen! Die avond blijft de prijs gelijk, oudjaar is net iets duurder en daarna is het weer de gewone prijs. Dit vind ik redelijk, dus ik stem toe en de anderen halen hierbij waarschijnlijk opgelucht adem ;-)
Sarah en ik bakken onszelf een spiegelei en een omeletje terwijl de jongens (mannen??) zich amuseren door samen verloren brood te maken. Die van Sven blijken het meest mislukt… Ai Sven toch! ;-) Daarna is het spelletjes tijd. Na het gebruikelijke UNO wordt er afgewisseld naar Boonanza. Een spel die toch net iets minder eenvoudig is en waarbij al wat meer moet worden nagedacht. Pieter zijn glimlach verdwijnt, hij is tegen, hij wil UNO!! Sarah doet haar best om het spel uit te leggen. Wanneer ze verteld dat ieder vijf kaarten krijgt en Dries antwoord: bij UNO zijn het er zeven! Krijgen hij en Pieter de slappe lach, die vervolgens enkele minuten aanhoudt. Bizarre humor… Sarah krijgt het lichtjes op haar zenuwen maar uiteindelijk slagen we er dan toch in om het spel te spelen en het na een kwartier ook daadwerkelijk te gaan begrijpen. Behalve Pieter, die deed er een half uur over… ;-) Ik vind het best fun, maar de bedenkelijke blikken op de gezichten van Pieter en Dries geven me de indruk dat we dit spel niet al te vaak meer zullen bovenhalen…. Tenslotte duiken we allen ons bedje in en wordt er weer gediscussieerd over hoeveel deken Sven zichzelf nu weer toe eigent :-D
Waarna hij ook midden in de nacht nog eens luidop meedeelt dat de electriciteit is uitgevallen op het moment dat hij zat te kakken… ‘Ssssssssttttt!!!’ sis ik gestoord!!! Het kan immers niemand schelen dat hij om 3u s’nachts het wcpapier niet meer vindt :-D
De laatste dag van het jaar! En vooraleer we gaan vieren willen we toch nog onze komende excursies regelen én een wandeling maken in het natuurpark die hier makkelijk bereikbaar zou moeten zijn. Het opstaan en ontbijten lopen een beetje uit… (weeral), waardoor ons hele schema in de war raakt. Tegen dat we alle inkopen gedaan hebben is het middag en staan we klaar om naar het natuurpark te gaan. Tot we beseffen dat het eigenlijk zinloos is om met al het eten te zeulen terwijl het eigenlijk al bijna 13u is en we even goed in de hostel kunnen pick nick’en…. Zo gezegd zo gedaan! En nadat we daarna nog onze rit naar Chichicastenango én onze trip naar de San Pédro vulkaan geregeld hebben kunnen we eindelijk naar het natuurpark wandelen!
Na een twintigtal minuutjes arriveren we bij de ingang. Dries informeert naar de mogelijkheden en de prijzen. Je kan door het natuurpark wandelen of je kan er door zwieren via ziplines, helaas ligt die laatste nét iets buiten mijn budget (ook al is 25 euro voor zoiets best goedkoop…) en dus kiezen we voor de wandeling. Het eerste wat we op onze weg tegen komen is de vlindertuin. Niet veel bijzonders in vergelijking met die van Knokke, maar dit land is op zich al één grote vlindertuin dus heb je in zo’n serre niet veel te zoeken. Tijdens het wandelen komen we verschillende hangbruggen tegen, daarbij wordt het kind in Pieter wakker en wordt er hard gewiebeld en gesprongen… Met als gevolg dat mijne goedkope zonnebril (ondertussen 8e deze reis!!) kraakt en één van zijn glazen (plastieken) verliest!! Ik had hem namelijk in mijn hand en terwijl ik de zijkanten vastgreep sloeg het noodlot (alé pieter beter gezegd) toe!! Sven en Dries vonden me echter wel stoer met de éénglazige zonnebril, maar ik heb hem toch in de eerstvolgende vuilbak gedumpt! Nu ga ik weer met fel zonlicht door het leven… Zucht! Een stukje verder komen we uit bij het strand, iets wat we totaal niet verwacht hadden, maar goed, nu we er toch zijn lassen we even een genots momentje in. Waarmee ik natuurlijk bedoel dat we met zn allen op onze kont gaan zitten en genieten van het prachtige uitzicht die het meer en de omliggende vulkanen ons bieden!! Wat anders??
Na een dikke 20 minuten is het terug tijd om te gaan, we proberen droog door een ronddraaiende watersproeier te komen om vervolgens te beseffen dat we de verkeerde weg vast hebben en weer het geschikte moment moeten afwachten om snel de sproeier voorbij te lopen. Best wel fun eigenlijk! Tijdens het terugwandelen vallen plotseling de kleine vliegjes op… Ik had me ondertussen al volledig ingewreven met deet aangezien ik hét hapje der hapjes ben voor alles wat bloed zuigt, maar de anderen waren er behoorlijk gerust op. Tot Sven plotseling naar zijn benen keek die vol rooie stipjes stonden…. Trouwe lezers zullen ‘de verraderlijke rooie stipjes’ maar al te goed kennen uit mijn vorige verhalen…! Ze worden namelijk veroorzaakt door het vreselijke kleine zandvliegje en hebben na een 24u een helse jeuk als gevolg. Dit, in mijn geval, gedurende een drietal weken. Paniek in de tent!!!! Sokken worden zo hoog mogelijk opgetrokken (het lijkt wel even het nerd gezelschap) en mijn deet (altijd bij!!!) doet de ronde en wordt rijkelijk aangebracht! Eens benieuwd of de beten bij mijn reisgenoten hetzelfde effect zullen hebben als bij mij… Ik hoop voor hen van niet! We wandelen terug naar de ingang en volgen daar de pijl die ons nu wel naar de waterval brengt. Onderweg houden we nog even halt bij de aapjes. Het zijn spidermonkeys, zwarte aapjes die de langste staart hebben van alle apen. Het is zalig om hen sierlijk van tak naar tak te zien zwieren. Soms verwonderlijk dat ze nooit vallen! Maar met vijf soepele grijparmen is dat eigenlijk niet zo raar :-) We vervolgen onze weg naar de waterval, die we even later tegenkomen en die mooi, doch niet zoo bijzonder is. Het gaat hem vooral om het wandelen in de natuur eigenlijk. Op de terugweg stoten we op een groep Amerikanen, 50-60 plussers, die de adrenaline van hun leven ervaren door het glijden langs de ziplines. Eén voor één gaan ze moedig en vol enthousiasme naar beneden. Het ziet er best leuk uit, maar het zal niet voor nu zijn… Tijdens het afdalen zie ik nog een slang, maar die is net té snel weg om het te kunnen delen met de rest! Mja, ik heb hem in elk geval gezien :-D
Als we terug aan de ingang zijn, trakteren we onszelf op een heerlijke licuado. Even later komen de Amerikanen er aangegleden. Ze lopen over van enthousiasme en dat kunnen we ook wel echt horen want als je een Amerikaan ergens aan kunt herkennen, dan is het wel zijn stemvolume!!
Terwijl we aan het genieten zijn van ons drankje en elkaar foto’s bekijken loopt mijn gsm wekker af. Het is vijf uur, Nieuwjaar in België!!!!! We toosten alvast een eerste keer en vertoeven nog voor zevental uren in 2011.
Tijdens het terugwandelen worden we beloond met een kanjer van een zonsondergang!! De vulkanen weerspiegelen in het meer en aan de hemel komt een palet van kleuren tevoorschijn. Het is een prachtig plaatje en de camera’s doen hun werk!! Heerlijk toch die zonsondergangen! Ze blijven mijn favoriete foto onderwerpen! In het dorpje is er ondertussen al heel wat ambiance, iedereen bereid zich voor op de laatste avond van het jaar! Wij lassen nog even een rustpauze in, waarbij de rum eindelijk wordt geopend, maar het blijkt niet echt mijn ding te zijn. Sarah en Pieter verdwijnen voor enige tijd in hun kamer en Sven doet nog een poging tot een dutje. Het is uiteindelijk al dik acht uur als we vertrekken voor ons laatste maal van 2011! We wandelen door de hoofdstraat op zoek naar een geschikte plaats, wanneer ons een kerel met zijn fiets passeert, afstapt en luidop tegen Pieter zegt: ‘Woooow men, your girlfriend is hot!!!!’! Hilariteit alom :-)
Uiteindelijk kiezen we, na hevig aandringen van Dries, een restaurantje uit waar drie plaatselijke dames op de marimba aan het spelen waren. Een typisch instrument van hier. Ik vond het wel ok klinken en dat is echt wel uitzonderlijk! Want Joke en geluidjes… zijn niet de beste combinatie! Hoe dan ook, het leek me niet echt te storen. Sven en Pieter waren er echter niet echt wild van :-D Dries zat dan weer met een brede glimlachen mee te wippen :-D We werden bedient door een bijzonder sympathieke gualtemalteek die zijn best deed om het ons naar ons zin te maken. Mijn ‘kuip’ sangria stelde helaas wat teleur in smaak, maar het eten was dan wel behoorlijk goed! Toen Pieter het echt niet meer aan kon besloten we om verder te gaan. We stranden even verder in de bar van een hostel waar heel wat volk zit. Ondertussen werd er al volop met vuurwerk geëxperimenteerd! Zo hard er in België gewaarschuwd wordt voor het gebruik, zo los wordt er hier mee omgegaan. Groot en klein, jong en oud, in het midden van de straat, tussen de mensen,… het kan allemaal! Het maakt heel wat kabaal en om de zoveel minuten moeten we onze oren bedekken. Dries vindt het helemaal niet plezant en smijt zijn volledige armen in de strijd voorafgaand van een : alééééééééé jong!! Ik krijg de slappe lach van dit belachelijke gedoe, de rest kijkt me geamuseerd aan en begrijpen niet echt waar de lachbui vandaan komt, maar ik vind het hele gebeuren gewoon bijzonder grappig! Even later biedt een kerel ons oordopjes aan. We kijken eerst allemaal een beetje vreemd als hij een potje met groene knopjes aanbiedt… Ik twijfelde vooral omdat ik dacht te moeten betalen, de anderen dachten vooral dat het iets anders was :-D Uiteindelijk biedt ons dat toch enige rust!! Voor we het goed en wel beseffen is het aftellen begonnen en is het nieuwe jaar van start gegaan!!! FELIZ NUEVOS ANOS!!! 2012!! Sven neemt zich voor dit jaar een vrouw te vinden en een kind te krijgen en ik neem me voor het vierde jaar op rij opnieuw voor om mijn rijbewijs te halen!! :-D Alhoewel, is het nog wel de moeite, want op 21 december zou het toch allemaal gedaan moeten zijn! Misschien wacht ik nog wel tot erna, kwestie dat ik toch niet voor niets geld uitgeef hé!! ;-)
Anyhoe, na het uitdelen van kussen en knuffels wordt er een dansje ingezet om dit vervolgens verder te zetten in een reggaeton café tussen de plaatselijke bevolking! Het gaat er bij sommigen sensueel aan toe! De paal aan de muur beleeft topmomenten als je’t mij vraagt! Onze senior Sven, ondertussen toch al op leeftijd, geeft er algauw de brui aan en keert terug naar het hotel. Wij gaan nog eventjes door en Pieter wordt zelfs nog ten dans gevraagd door een plaatselijke schone!! Hij begrijpt eerst geen snars van wat ze zegt en vraagt Dries om hulp. Hoe hard Pieter ook probeert te argumenteren om niet te moeten dansen, want hij heeft bvb een vriendin (die er overigens helemaaaaal geen problemen mee had) uiteindelijk moet hij toch het onderspit delven en wordt er wel gedanst!!! Vergezeld van een korte conversatie bestaande uit volgende zinnen: ‘do you speak spanish?’ No. ‘Do you speak Espagnol’ No. En dat was dat! Als ze gedaan hebben zie ik het meisje terug keren naar haar vriendin. Ze roept haar iets in de oren, vervolgens lachen ze en geven elkaar een high five :-D Ik zou durven vermoeden dat Pieter het slachtoffer geworden is van een weddenschap!! Jaja!!! :-D We worden zelfs nog even vast gelegd op de gevoelige plaat en krijgen vervolgens een klein blaadje met de site waarop we binnen twee dagen onze foto kunnen bewonderen! We worden al behandeld als locals zeg! Wat een prestatie toch en dat in vijf dagen! :-D
Soit, de vermoeidheid slaat toe en uiteindelijk wandelen we tussen het vuurwerk en feestgedruis terug naar de hostel. De eerste dag van het jaar start immers ook alweer om een uur of 7!! Zolang dit maar niet voor de rest van het jaar geldt, is het goed! ;-) Tijdens het terugwandelen ligt op de hoek van de straat een hond languit op de grond, rond zijn muil ligt een plasje. Te hard gefeest veronderstellen we…. Het is ook voor hen nieuw jaar zeker??
Er wachten ons nog twee dagen in Panajachel met oa een vulkaantrekking op 3020 meter, daarna gaan we richting Quetzaltenango!
Veel liefs en aan iedereen een prachtig 2012 gewenst!!!
Nieuw Joke jaar
XXX

Welcome to Central America!! Antigua!

26 december om 6u45 is het weer zover. Na vier dagen vol heerlijk weerzien, warme knuffels, blije gezichten en heel wat ziektekiemen is het terug tijd om opnieuw afscheid te nemen en het tweede deel van mijn wereldreis aan te vatten. Met taxi Vinod (thank youuuu!!) rijd ik de luchthaven binnen en ontmoet, na enige tijd wachten, mijn reisgenoten voor de komende drie weken! De alom bekende Sven, en de nieuwe personages: Dries, Sarah en Pieter (die laatste 2 vormen overigens een koppel).
Het inchecken drukt ons al meteen met de neus op de feiten: de strenge controle van Amerika! Ik word prompt aan een kruisverhoor onderworpen. ‘Hebt u zelf uw bagage gemaakt? Hebt u electrische apparaten mee? Kunt u deze opnoemen? Hoelang blijft u in Amerika? Mag ik uw ticket naar Costa Rica zien? Wie zijn uw reisgenoten? Heeft iemand anders toegang gekregen tot uw bagage? Hebt u zaken mee die niet van u persoonlijk zijn? Wat is uw doel? ….’ Het vrouwtje neemt haar taak doodserieus. Met een strak gezicht doorloopt ze haar vragenlijstje en een glimlach kan er duidelijk NIET vanaf. Ze beëindigd haar kruisverhoor met de duidelijke mededeling dat ik gedurende de tijd tussen nu en het opstappen van niemand niets mag aannemen en mijn bagage in de gaten moet houden. Ik ben meteen een beetje van mijn melk… Jeetje zeg, wat een vragen!! Je zou jezelf al beginnen in twijfel trekken: ‘euh ik heb hem zelf gemaakt toch? Heeft daar nu niemand anders iets in gestoken? Ik heb toch correct geantwoord?’ Amerika amerika!!! Hoe zal het daar ter plaatse dan verlopen?? Nog strakker?? We zullen zien!
Er rest ons niet bijzonder veel tijd meer voor het opstappen en we moeten nog voorbij de douane, dus het wordt een beetje door doen. Als we eenmaal klaar zijn voor de ‘boarding’ is de lange rij al bijna volledig weg en behoren we bij de laatste die het vliegtuig instappen. Er wacht ons nu een vlucht van acht uurtjes. De vlieger is niet luxueus, slechts twee rijen met stoelen, geen kadootjes, geen televisietjes in de stoelen, en geen lekkere fleecjes om mee te nemen. Er is wel een dekentje voorzien, maar mijn oog valt al snel op het etiketje aan de zijkant waar heel duidelijk op vermeld staat: ‘this is property of american airlines. Please do not remove this from the airplane’. Mijn fantasie slaat op hol en ik zie mezelf al tegengehouden aan de douane terwijl ze met een afkeurende blik het dekentje uit mijn rugzak vissen. Laat maar! Ik koop wel een dekentje ter plaatse dan!!
Het duurt niet lang voor ik in slaap dommel. Ik word verschillende keren wakker, maar kan telkens terug de slaap vatten. Als ik uiteindelijk echt ‘terug’ ben is het nog slechts een tweetal uur vliegen. Naast mij zitten twee zusjes. Voor eerst kunnen ze het nog perfect met elkaar vinden, maar als de ene plotseling per ongeluk een zakdoek laat vallen op het ‘territorium’ van de ander begint de oorlog! Het vodje vliegt over en weer, tot grote zus beslist om de grove middelen in te zetten en met volle hand en nagels in de arm van kleine zus knijpt. Lang en dreigend. Het gezichtje vertrekt, de oogjes worden glazig en even later rollen de tranen over haar wangen. Ze geeft echter niet op en gaat in de tegenaanval. Ik zit…en kijk ernaar, niet goed wetende wat te doen. Wanneer ik echter het zinnetje ‘ik stop niet zolang jij niet stopt’ hoor, beslis ik dat het toch tijd is voor een interventie. Als een echte verklikker tik ik subtiel op de schouder van mama die voor ons zit, als ze omkijkt geef ik haar een betekenisvolle blik in de richting van de meisjes. En dan komt er toch een einde aan de stille koude oorlog tussen de zusjes. Enige tijd later komt er ook een einde aan de lange vlucht en landen we op Amerikaanse bodem! New York!
Wanneer we uit het vliegtuig komen staat er een vrouw klaar die de passagiers voor de ‘Miami’ vlucht staat op te wachten. Ze heeft de tickets bij en deze steken in een fluo oranje ‘Expess flight’ hoesje. We hebben immers minder dan een uur de tijd vooraleer de ‘boarding’ begint… We passeren de bagagecontrole waar we vlekkeloos doorgeraken en haasten ons vervolgens naar de paspoortcontrole waar we meteen mogen aanschuiven in een aparte lijn. Het duurt toch nog wel even. Alle vingertoppen worden ingescant, er wordt een foto genomen en gevraagd wat je precies komt doen in Amerika. Al bij al valt het nog wel mee, maar hoe dan ook moeten ook wij onze beurt afwachten. Wanneer het eindelijk aan ons is komt er een gezinnetje naast ons staan (duidelijk net geprofiteerd van de 2+1 gratis actie bij pearl want ze dragen allen dezelfde nerdbril). Ze verkondigen dat zij voor mogen, want daarnet waren ze aan de beurt, maar waren de ‘arrival’ kaart vergeten in te vullen… Pieter vraagt of zij ook zo dringend een vlucht moeten halen, en uiteraard is het antwoord ‘ja’. Als de douane beambte hen wenkt kunnen we echter niet verder discussiëren, zij hebben gewonnen en wij moeten nog wat langer wachten… Uiteindelijk geraken we er allemaal vlotjes door, pikken onze bagage op, leggen ze een eindje verder terug op de bagageband en kunnen tenslotte naar de gate, waar we nog ruim op tijd arriveren!
Ook de tweede vlucht verloopt vlot! Een kleine drie uur later komen we aan in Miami. Hier brengen we de nacht door. We pikken onze bagage op, lopen ietwat verloren in de grote onduidelijke luchthaven en komen zo eerst bij de ‘hotel shuttles’ terecht. Sven en ik verblijven echter in een ander hotel dan Pieter, Sarah en Dries. Ook al zouden ze zich in elkaars buurt bevinden, er zijn duidelijke verschillen… Ons hotel blijkt namelijk een shuttle te hebben, maar de andere niet… Na heel wat heen en weer geloop besluiten we dan toch maar om een taxi te nemen.
Eenmaal aangekomen zien we dat de hotels gewoon tegenover elkaar liggen. Deze van ons ziet er echter een stuk deftiger uit dan het ‘motelletje’ van Dries en co :-D Ook de chauffeur bevestigd dit: ‘The runway inn is little bit better, you should take that one’. Maar helaas de reservaties zijn al gemaakt… En als we eventjes later elkaars kamers vergelijken blijken Sven en ik inderdaad in de beter versie te verblijven!! Onze kamer is een stuk netter en de airco werkt! Die van Dries, Sarah en Pieter ziet er eerder uit als een louche kamer die als decor gebruikt wordt in één of andere Amerikaanse maffia film :-D
Na een korte verfrissing gaan we eten en merken zo meteen dat we in het echte Amerika zitten! Vettige hamburgers, een tafel met een eigen ‘waitress’, een lage bar waar mensen aan zitten te eten, refill cola’s, dikke mensen,… Die Amerikaanse films zijn dus echt waarheidsgetrouw hé!! We zitten er gewoon middenin! Als we daarna het benzinestation binnenstappen om nog wat drank te kopen, zien we zo al het scenario voor ons waarin op dat moment een boef de zaak binnenkomt en de man achter de kasse overvalt!! Net zoals in de films!!! :-D Oh die fantasie toch! Of nee, misschien gewoon teveel films gezien ;-)?? We ploffen ons in de tuin van het ‘motel’ en eigenen elke persoon die buiten komt een persoonlijke rol toe. De ene is de moordenaar, een ander de ontvoerder, en de volgende dan weer de drugdealer, gevolgd door de vent die straks een orgie heeft in zijn kamer…. Teveel films gezien dus :-D
We zijn echter allemaal een beetje de pijp uit en gaan tegen tien uur naar ons bedje. Ik heb nog enkele dingen af te werken waarvoor ik in België geen tijd had en vergas Sven een half uurtje met een stevige portie ammoniakgeur (ra ra ra wat heb ik gedaan…;-)). Daarna is het goed geweest en rol ik in mijn bedje, morgen moeten we immers alweer om 7u opstaan.
Zo gezegd zo gedaan! Met kleine oogjes staan we op en nemen nog snel een ontbijtje terwijl de anderen al aan de voorkant staan te wachten op ons… Zij hadden helaas geen ontbijt… Hahahahaha! We smokkelen hen op de shuttlebus naar de luchthaven (want ook dat had hun hotel niet en het onze wel :-D) en doorlopen daar voor de laatste maal de hele reutemeteut. Inchecken via de machines, aanschuiven om de bagage af te geven, door de controle (deze keer met optionele bodyscan! Heb ik geskipt) en wachten aan de gate. De vlieger vertrekt deze keer een beetje te laat, maar desondanks zitten we toch wéér als één van de laatsten erop. Ik zit ingesloten tussen twee Guatemalteken die nieuwsgierig zitten te gluren als ik mijn ‘arrival card’ zit in te vullen. Maar blijkbaar wilden ze gewoon mijn stylo lenen… :-) En dan, een dikke twee uur later arriveren we EINDELIJK op onze bestemming! GUATEMALA! Let the travel begin!!
Na het oppikken van de bagage en het ontvangen van een nieuwe stempel (die wederom op een verkeerde bladzijde in mijn paspoort werd gezet! Doeme!) wandelen we de luchthaven uit waar een massa mensen staat te wachten. We zien er twee staan met een bordje waar Dries zijn naam op staat. De ene is ons vervoer en de anderen zijn mensen waar hij een pakketje moet aan leveren. Jaja meteen louche zaken met die Dries ;-) Nadat de ‘deal’ gesloten is kruipen we in het busje en laten ons naar ‘Antigua’ brengen. Guatemala City slaan we over omwille van te groot, te gevaarlijk en niet gezellig.
Veel dingen lijken op het eerste moment hetzelfde aan Azië. Gigantische reclame borden, kraampjes en verkopers langs de weg, stinkende uitlaatgassen,… Maar anderzijds zijn er ook heel wat verschillen! De verkeersdrukte is een stuk minder dan in Azië, er lopen heel wat mensen met cowboyhoeden rond, het is helemaal niet zo warm, de opschriften langs de weg zijn niet in het engels, er zijn amper brommers, veel meer kleuren en er hangt een compleet andere sfeer!
Wanneer we Antigua binnen komen voelen we ons meteen in het typische centraal-Amerika! Mensen in kleurrijke klederdracht, een kasseienweg over de hele stad, kleine kleurrijke huisjes in koloniale stijl, heel wat kerkjes en torentjes en een heerlijke zon die haar warmte mee neemt als ze achter de wolken verdwijnt. We verblijven in een typische hostel met kleurrijke kamers, keukentje, gezellige binnenplaats en een dakterras met hangmatten. Mijn gedachten worden terug gekatapulteerd naar mijn eerste reis in Zuid-Amerika waar alles soortgelijk was. Terug naar waar alles ooit begon :-)
Na het droppen van de bagage wandelen we de stad in. Het is er levendig doch ook rustig. In het centrum van de stad ligt het ‘hoofdplein’ met er rond heel wat belangrijke gebouwen. Er hangt een gezellige activiteit. Mensen zitten op bankjes rond de fontein of verderop in het park. Ze genieten van het zonnetje en de beweging. Ondertussen proberen verkopers hun waren aan te prijzen. Fluiten, armbandjes, doeken, sjalen,… En allen in hun typische kleurrijke kledij. Is het jullie trouwens opgevallen hoe vaak ik het woord ‘kleurrijk’ al gebruikt heb?? :-) Maar het is ook echt van toepassing hier!!
Nadat we onze portemonnee gevuld hebben (met slechts 200 euro want meer kunnen we niet afhalen…zucht) is het tijd om ook onze maag te gaan vullen! Het restaurantje heeft een zelfde gezellige binnenplaats als in de hostel, omringd door planten en bomen. We riskeren ons nog niet echt aan de typische typische gerechten en doen ons tegoed aan wat mini pizza’s, soep, en in mijn geval een croque monsieur :-) Laat die bonen nog maar even voor wat ze zijn!!! ;-)
Het valt me meteen op dat de prijzen hier heel wat hoger liggen dan ik verwacht had… Het goedkope Azië ligt nu duidelijk (effectief) mijlenver weg…
Even later, tijdens onze verkenningswandeling, stappen we een supermarkt binnen waar we informeren naar een sim kaart of gsm. Alé, waar Dries ernaar informeert, hij is immers de enige die vloeiend Spaans spreekt. De rest staat er maar een beetje voor choco bij. We komen al snel te weten dat het onmogelijk is om een sim kaart van hier in je gsm te steken. Blijkbaar kun je enkel gsm’s gebruiken die hier verkocht worden… De snodaards!!! Onze gsm kan wel ‘gedeblokkeerd’ worden, maar dat is eigenlijk illegaal en kan niet gedaan worden bij officiële verkooppunten… Sjit.. Wat een domper! De gedachte niemand te kunnen bereiken en zelf ook onbereikbaar te zijn geeft me maar een naar gevoel. Ik hou er niet van… Duuuus laten we maar even de illegaliteit induiken en die handel deblokkeren! Met geld kun je immers alles voor elkaar krijgen, nietwaar? Binnen een uurtje mag ik hem terug ophalen! We wandelen terug naar het hotel waar we eventjes later allemaal strike op bed vallen en een dutje doen… Om 21u schieten we wakker, allemaal zo groggy als iets! Nog eten of niet? Mijn antibiotica verplicht me tot nog een maaltijd, dus eten ga ik! Uiteindelijk gaat iedereen mee en ploffen we ons neer in een restaurantje waar we tortilla’s en consoorten verorberen. Daarna zit dag één er op en kruipen we allemaal in ons bedje.
De volgende morgen word ik gewekt door Sven die volop in plastieken zakken aan het rommelen is. Het is pas 8u en dit past helemaal niet in mijn schema! Helaas wordt ook naast onze kamer op de binnenplaats het ontbijt uitgedeeld, dus is er heel wat lawaai. Verder slapen lijkt dan ook niet echt een optie. 8u s’morgens… da’s dus 15u in België!! Ideaal moment voor een skypke! Ik zend een smsje met mijn illegaal gedeblokkeerde gsm (die blijkbaar wel kan zenden maar niet ontvangen…Grrr!!) en even later verschijnen de mams en de paps op het scherm. Het doet deugd om hen terug te zien, want na mijn korte en hartelijke tussenstop is het toch eventjes wennen aan het feit dat ik weer zo lang op tocht ben. Het voelt wat onwennig en ik moet mijn draai terug vinden. Maar dat komt wel.
Door mijn skype loop ik vertraging op in tegenstelling tot de anderen. Wanneer ik nog volop aan het ontbijten ben staan zij al klaar om te vertrekken. Ik hou van mijn vrijheid en doe graag alles op mijn eigen tempo, maar ik wil zeker niemand ophouden, dus onze wegen scheiden. En na een frisse douche ga ik alleen op pad. De zon staat hoog aan de hemel en geeft een heerlijke warmte af, als ze echter achter de wolken verdwijnt wordt het al snel wat frisser. Ik kuier langs de straten, bewonder de mooie koloniale gebouwen, en wandel langs het plaatselijke marktje waar een local volop en luidkeels de bijbel aan het verkondigen is… Ze zijn ontzettend christelijk hier! Kerken en jezussen langs alle kanten!!
Ik zou Joke niet zijn als ik niet in een mum van tijd op de souvenirmarkt zou terecht komen! De kleurrijke zakjes, armbandjes en portefeuilles liggen me aanlokkelijk aan te staren… Dit wordt nog moeilijk!! Maar ik ben dapper en koop niets! Nog niet… :-) Dat ik één dezer dagen zal bezwijken, is een feit!
Eenmaal terug in het hotel plof ik me in de hangmat en wieg mezelf in slaap… tot ik eventjes later terug vergezeld wordt door mijn reisgenoten. Om 14u gaan we onze eerste vulkaantrekking doen! Maar de Pacaya, een actieve vulkaan!! Maar daarvoor moeten we nog even de innerlijke mens gaan versterken. Het wordt een rush! Cafeetje binnen gaan, terug vertrekken omdat we vrezen dat het niet tijdig zal klaar zijn, dan maar pizza’s bestellen, binnen schrokken, snel wandelen naar het hotel en vervolgens nog meer dan een half uur wachten omdat ze ons toch te laat komen ophalen…. Had ik het niet gedacht… Haast en spoed is zelden goed!! Mijn lijfspreuk ;-) Zeker in deze landen!
Even later nemen we plaats in een overvol busje. De koffer, waar een gigantische Bass box in ligt (aaaaaaaaaah!!!!) wordt even later nog omgetoverd tot zitbank. Het gedreun gaat echter gewoon door en de muziek zelf horen we niet eens. Ik haat bassboxen!!! Mijn hart raakt daarvan ontregeld en ik laat dan ook duidelijk mijn ongenoegen merken. Gelukkig verdwijnt het irritante geluid eventjes later en kan ik rustig naar mijn eigen muziek luisteren!! Lang leve de Ipod!! :-)
Na een vlotte rit, met een ietwat langere tussenstop bij een benzinestation (chauffeur had geen geld en wachtte tot één van zijn vriendjes het kwam brengen…??!!) arriveren we bij ons vertrekpunt. We komen al snel te weten dat we helemaal géén lava zullen te zien krijgen… Dju toch! We krijgen een gids toegewezen die ons zegt dat we in groep moeten blijven en worden ook meteen omringd door ‘taxi paarden’. Ik ben mijn ezelavontuur van Jordanië echter nog niet vergeten en bedank vriendelijk! Daarbij kom ik hier om te wandelen, niet om de luie seut uit te hangen!
Het wandelen blijkt helaas niet zou eenvoudig te zijn. Het is niet bepaald super steil, maar de ondergrond bestaat volledig uit lavastenen die voortdurend vanonder je voeten rollen… Stapt niet bepaald vlot!! Ik ben al snel weer de laatste en wordt op de voet gevolgd door twee paarden met ruiter. Net gieren die aan het wachten zijn tot hun prooi het gaat begeven zodat ze kunnen aanvallen!! Het irriteert me mateloos en ik doe teken dat ze moeten doorlopen. ‘Taxi senorita?’ ‘Nooooooo!!! You annoy me!! Go on!!’ Maar engels is niet hun sterkste kant, dus ze verstaan er geen bal van en blijven gewoon achter mij lopen. Grrrrrrrrrrr!!! Met de adem van een paard in mijn nek en de vrees dat er elk moment een hoef op mijn hielen kan trappen, voel ik me niet bepaald op mijn gemak. Bij de eerste stop snel ik dan ook naar voor zodat ik niet meer de laatste moet lopen. Fieuw!
Het uitzicht wordt steeds mooier! We kunnen de enige drie actieve vulkanen in Guatemala aanschouwen!! De lucht is blauw, de zon schijnt vrolijk en de scherpe wind zorgt voor een ijzige kou!!! Je moet haast blijven wandelen om warm te hebben, want zodra je stil staat slaat hij toe en krijg je de bibber om je lijf! Het is mij ondertussen al duidelijk dat ik me mispakt heb aan kledij! Daar sleurde ik dan in de Aziatische hitte met teveel nutteloze warme kledij en nu zit ik hier in de koude met te weinig kleren!! Zucht, wat een voorbereiding…
Het laatste deeltje van de wandeling wordt een geklauter over grote scherpe lavarotsblokken. Vallen is hier geen optie want het gesteente is zo ruig dat de kleinste aanraking je huid open haalt! En dan uiteindelijk komen we bij onze eindbestemming. Geen lava, geen krater, geen top, maar wel een super uitzicht met ondergaande zon vergezeld van prachtige wolkenformaties met de meest heerlijke kleuren! En niet te vergeten, een natuurlijk barbecue! De hitte komt hier uit de aarde waardoor je gemakkelijk je eten kan grillen (en jezelf terug wat opwarmen!)!
De meesten zijn volop in de weer met marshmallows (de klassieker), maar wij houden wel van wat originaliteit en halen onze mondvoorraad brood en plaatselijke zwan worsten boven! Stokje scherpen, worstjes en brood erop, enkele minuten in de hitte houden, en klaar is kees! :-D
Twee honden komen met zielige smekende oogjes en een kwispelende staart naast ons staan. Mijn dierenliefde verplicht me dan ook om enkele stukjes met hen te delen.
Ondertussen genieten we volop van de prachtige kleurenschouwspel die de ondergaande zon ons biedt! Mmmm i love this part of nature!! Dit zou een ideaal weekendje met de vrienden kunnen zijn. Tentjes opzetten, barbecuetje, ondertussen genieten van de ondergaande zon, kampvuurtje en s’avonds met z’n allen knus in de slaapzak! We komen later van de gids wel te weten dat het hier s’nachts soms tot -10 gaat…. Net iets minder dus…
Door onze bbq en het oneindig aantal fotoshoots (jaja, er wacht jullie weer heel wat zonsondergang fotos :-D) zijn we al snel de allerlaatste groep (Sven en ik ook de allerlaatste van onze groep) die aan de afdaling moet beginnen. De zon heeft ons haar laatste pracht geschonken en neemt dan ook het laatste beetje licht met zich mee… Het wordt al snel pikdonker, wat het wandelen er niet makkelijker op maakt!! Gelukkig hebben enkele een hoofdlamp mee die ons wat licht in de duisternis schenkt!!
Als we enige tijd later eindelijk terug in Antigua arriveren is het al bijna acht uur. We worden gedropt aan het hoofdplein en gaan snel nog een restaurantje binnen waar we nog een maaltijd verorberen. Blijkt al snel dat we niet echt de juiste keuze gemaakt hebben, want mijn lasagne is het enige dat op iets trekt… Goed voor mij dus :-D Daarna wandelen we snel terug naar de hostel, de koude heeft immers ook hier alweer zijn intrede gedaan! Een heerlijk en welverdiend bedje wacht ons op…!
Als ik de volgende dag wakker wordt is het 9u. Nog veel te vroeg, maar toch al een uurtje later dan gisteren! Mijn kamergenoten zijn blijkbaar al uit de veren want ik ben het enige levende wezen in de kamer. 29 december… Mijn verjaardag! Ik ervaar het met gemengde gevoelens. Enerzijds is het wel bijzonder om je verjaardag in het verre Guatemala te kunnen vieren, anderzijds mis ik de belangrijke mensen rond mij waarmee ik mijn verjaardag zou willen vieren…. Mijn reisgenoten zijn het vast vergeten en ik ben ook niet te type om het luidop te gaan uitkramen. Ik trek wat kleren aan en stap de kamer uit. Op de gang kom ik Sven en Dries tegen. ‘Aaaaah daar is onze…’ Sven stopt zijn zin. Hmmm, zouden ze het toch niet vergeten zijn dan? Maar er wordt verder niets gezegd. Ik laat mijn bordje vullen en ga op het dakterras zitten om mijn ontbijt te verorberen. Plotseling komen Dries, Sven en Sarah tevoorschijn, ze dragen een grote mand en beginnen te zingen: feliz compleaños…. !! Ze zijn het niet vergeten!!!!!!!! Joepie!!! Ik neem mijn kadootje in ontvangst en geef hen allen een pieper! De mand is gevuld met allerlei voedingswaren: Pepsi, Bacardi rum, chips, snoepjes, koekjes, perzikken,… En Sven heeft nog een extra bijlage ? een zakje nesquick!! Waauw!! :-D Heel erg fijn!!! Ik ben verrast en blij!!! Maar er komt precies iemand te kort… ‘Pieter wenst je ook een gelukkige verjaardag, maar hij ligt momenteel ziek in bed…’ zegt Sarah. Ai het eerste slachtoffer is gevallen! De diarree heeft toegeslagen! Die italiaan gisterenavond bleek echt de verkeerde keuze te zijn geweest…
Ik vervolledig mijn verjaardag met een skypje naar de mama en de papa! Dat hoort er nu echt wel bij!! Ook ontvang ik met alle plezier de vele wensen van op facebook! Lang leve internet!!! :-D
Er wordt beslist door te reizen. Deze namiddag verlaten we Antigua en rijden richting Panajachel! Daar zullen we de overgang van oud naar nieuw vieren! Nu blijkt de uitdaging: de volledige inhoud van mijn mand in mijn rugzakken te krijgen…!! En dat vinden ze grappig natuurlijk!! 3 liter Pepsi, 1 liter bacardi, 2 zakken chips, een blik perzikken, zakken snoep,… Het wordt een geprop van jewelste en ik heb even terug het gevoel dat mijn rugzak evenveel weegt als in Azië… Gelukkig zal dit gauw terug verminderen! Op naar Panajachel!!
Veel liefs!!!
27 jarige Joke :-D

Battambang en het prachtige circus!!

Hallo met z'n allen!

Het is een hele tijd geleden en ondertussen vertoef ik zelfs al aan de andere kant van de wereld, maar voor ik overschakel naar mijn Centraal-Amerika verhalen (alé ik zal mijn best doen) wil ik deze toch nog graag met jullie delen!! Het is een lange, maar vooral het laatste deel is zalig! Enjoy!

Derde dag op rij dat de wekker mij nog voor 8u wakker maakt. Het wordt tijd dat ik mezelf eens een uitslaapdagje bezorg, maar dat zal voor morgen zijn, want vandaag wacht mij 12 uur busrit… juij…
Dat hoort er echter bij als je reist! So there we go! De rugzak wordt steeds maar zwaarder en zwaarder, ook al komt er momenteel niets bij. Ik krijg nog eens een verschot!

Als ik op de bus stap merk ik meteen dat ik de enige toerist ben. Ik word langs alle kanten aangekeken en neem de laatste vrije zitplaats naast een ouder madameke. Ze kijkt me niet aan. Aangenaam, fijn dat ik naast je kan zitten. Aan mijn andere kant zit echter wel een enthousiaste cambodiaan. Met een big smile brabbelt hij enkele woorden, maar ik begrijp er voor de verandering geen zak van! Misschien is dat wel hetgeen hij zegt: ‘ik praat tegen je, maar je begrijpt me niet hé, jij rare blanke westerling!’. Ik zit aan het gangpad en heb dus geen enkele steun om mijn hoofd tegen te leggen als ik wil dutten. Dit wordt een laaaaaaaange rit…

We zijn nog maar pas vertrokken of het vrouwtje naast mij staat recht en kijkt rond zich, ze schreeuwt enkele woorden, de kerel naast mij schiet in de lach en slaat op het kotje voor hem, waar de wc zich bevindt. Ik veronderstel dat ze helemaal niet naast mij wil zitten en dus eventjes rond keek om te zien of er ergens anders nog een vrije plaats was, waarop die ander waarschijnlijk antwoordde: ‘ah jaaaa ge kunt misschien in de wc gaan zitten hé!!’. Ik voel me alles behalve op mijn gemak of welkom. Zo voelt racisme dus…snif ;-) Maar als we een kwartier later stoppen springt ze weer recht en stormt naar buiten… ze moest dus blijkbaar ECHT naar de wc… Als ze terug op haar plaats komt zitten gebruikt ze eventjes mijn schouder om haar hele gewicht te ondersteunen zodat ze terug op haar plaats zit. ‘Ja doe maar wi’ prevel ik zachtjes. Ze kijkt me aan, knikt even en schenkt me dan uiteindelijk toch een glimlach. Oef!

Ik heb geluk, want een half uurtje later moet ze de bus al terug uit! Yes , lekker veel plaats voor mij! En vooral een plaatsje aan het raam, dus ik kan leunen! Nog een half uurtje later komt er dan helaas alweer een vent naast mij zitten, niets aan te doen, ik heb tenminste mijn raamplaats!
En uiteraard, wat had ik gedacht, komt de karaoke eraan! Het melige gezanik galmt door heel de bus, eerst nog behoorlijk stil, maar even later volle bak! En daarna wordt er nog een bandje afgespeeld met de plaatselijke ‘Geert Hoste’ ofzo, want de Cambodianen lachen zich te pletter! Ik wou dat ik het kon begrijpen want het scherpe taaltje werkt alleen nog meer op mijn zenuwen. Had ik al vermeld dat ik Aziatische talen echt vreselijk vind?? Ja hé? Wel bij deze wil ik dat nogmaals onderstrepen! Daarnaast word ik ook af en toe nog verwend met het openlijk ‘gesmek’ van degenen die niet geleerd hebben om met hun mond dicht te eten én het heerlijke gerochel die langs alle kanten te horen is! Oh wat heb ik een hekel aan busritten in Azië. Laat mij dan maar net de uitzondering op alle backpackers zijn die NIET van de lokale bussen houdt! Nee, geef mij dan liever een bus vol toeristen. Zo’n slechte backpacker ben ik dan maar! :-p Maar helaas, ik moet erdoor!

Als ik na zes uren aankom in Phnom Penh stap ik van de bus en vraag waar ik mijn aansluiting heb. Het mannetje bekijkt mijn ticket en doet teken dat ik terug op de bus moet stappen. Dat doe ik dus, braafjes. Terwijl ik daar zit te wachten komt er een vrouwtje op de bus die vraagt ‘Battambang??’ (mijn bestemming) en teken doet dat ik mee naar buiten moet komen. Ondertussen ligt mijn rugzak al buiten de bus. Ze bezorgt me een nieuw ticketje en een ander mannetje zegt dat ik nu hier moet wachten. ‘The bus is picking me up here??’ vraag ik hem. ‘Yes yes’ antwoord hij ‘you wait here’. Nog geen minuut later komt het meisje weer en doet teken dat ik terug op de bus moet, want deze brengt mij naar het busstation. ZUCHT en zo struikel ik met volle elegantie en twee rugzakken terug OP de bus. Die organisatie hier, amai, het verloopt even vlotjes en duidelijk als België die een regering vormt! ;-) Maar goed, uiteindelijk geraak ik goed en wel op mijn volgende bus die me naar Battambang gaat brengen. Ook hier weer hetzelfde scenario, karaoke a volonté en nog eens de Geert Hoste van daarnet, maar nu op televisie. Hij is even goed gekleed, maar heeft net nog wat meer haar. Naast me zit een jonge Cambodiaan die erg vriendelijk is en graag een babbeltje slaat, zijn benen staan echter iets te dicht tegen de mijne als ook zijn schouder en ik hou niet echt van lichamelijk contact met vreemden. Dus ik beantwoord zijn vragen kort en met ene geforceerde glimlach want ik ben moe en heb geen zin in sociaal doen. Achteraf voel ik me wel een beetje schuldig, maar eigenlijk is dat voor niets nodig want ik ben niet onbeleefd geweest ofzo. Ik heb het recht om moe te zijn! Ik begrijp trouwens niet waarom hij niet ergens anders gaat zitten, de bus is maar voor de helft vol… Een keurige burger die zich mooi aan zijn genummerde plaats houdt…Heb ik weer pech zeg ;-)
Tijdens één van de stops ga ik me toch nog een zeteltje verder gaan zitten, zo hebben we beiden wat meer plaats. Daar word ik genadeloos aangestaard door het koppeltje die aan de andere kant zit. Het is niet slecht bedoeld, maar op den duur raak je al dat gestaar echt wel moe…

Na nog eens zes uur bus, die meer op een rijdende trilplaat lijkt dan iets anders, arriveer ik eindelijk in Battambamg. Ik word door een vriendelijk mannetje afgezet bij het hotel waar ik wil zijn. Hij herinnert me er vriendelijk aan dat hij me gratis naar hier bracht (hij werkt voor dit hotel!!) en dat ik misschien morgen een toer bij hem kan boeken?? Maar ik ben doodop en het enige waaraan ik nu kan denken is eten en slapen. Dat meld ik hem dan ook. Ik kan kiezen tussen een grote luxe kamer met airco (wat wel van pas komt met al mijn beten want ze jeuken minder als het koel is) die mijn budget vééér overstijgt of een bijzonder sober kamertje op het dak van het hotel die ver onder mijn budget ligt. De andere 40 kamers zitten vol…. Hmmm… Het ventje doet mij een voorstel, ik krijg de luxe kamer voor 11 dollar en kan morgen naar een goedkopere kamer verhuizen. Ik ga akkoord!
Na mijn voorbije vier nachten in het lawaaierige stinkende hotel in Koh Kong verdien ik wel even een beetje luxe! Eindelijk rust!!

Aangezien het vandaag zondag is beslis ik om me er ook naar te gedragen! Lekker lang uitslapen en alles op mijn dooie gemak! Als ik om half elf uit mijn bed strompel, begeef ik me meteen naar het dakterras waar ik, met zicht op een stralend zonnige dag vergezeld van een heerlijk briesje, mijn ontbijtje neem. Als ik terug op mijn kamer ben word ik opgebeld door de receptie die mij eraan herinnerd dat ik van kamer wou wisselen en me meteen een kamer schuin tegenover de mijne aanbiedt. Geen airco, geen terras, geen zeteltjes en geen kleerkast, maar nog steeds, meer dan goed genoeg! Na een beetje lui te internetten hef ik mijn kont op en wandel het stadje in. De zon staat hoog aan de hemel en het is snikheet. Ik wandel wat rond, eet een snack en besluit tenslotte om een fiets te huren en de stad een beetje te verkennen.

Battambang is één van de grootste steden in Cambodja en de vierde grootste toeristenpleister (na Siem Reap, Phnom Penh en Sihanoukville). Het is echter een heel aangename stad. Net niet teveel en niet te weinig toeristen. Het alledaagse leventjes gaat hier gewoon zijn gang, zonder dat je merkt dat de dingen teveel beïnvloed worden door de aanwezigheid van toerisme. De cambodianen sjeesen rond op hun brommertjes, baten een stalletje uit op de centrale markt of liggen languit neer in de schaduw om de hitte van de dag te ontvluchten. Er heerst een aangename drukte en eigenlijk ben je in een klein uurtje al bijna de hele stad rond! S’avonds gaan de kleine winkeltjes toe en maken plaats voor de supermarkten die blijkbaar liever dan hun deuren openen, en de hele reeks stalletjes aan het water waar je voor een klein prijsje een heerlijke maaltijd kan bekomen. Ik besluit dan ook om daar mijn avondmaal te nemen. Ik plof er neer en bestel een eenvoudige rijst met kip en groenten schotel en een mixed fruit shake. Nog geen vijf minuten later krijg ik een kanjer van een bord voor mijn neus met een heerlijke maaltijd!! De shake die volgt is al even lekker! Maar bijzonder heavy! Voor een luttele 2,5 dollar ben ik meer dan verzadigd! Ik sla het hele gebeuren gade. Moeder kookt, grote zus (12 jaar?) dient op en ruimt af en kleine broer (6,7 jaar?) moet het geld wisselen en de afhaalbestelling klaarzetten. Waar papa zit weet ik niet echt. Hoe dan ook, het hele gezin wordt hier ingeschakeld, iedereen draagt zijn steentje bij. Het is best ontroerend om te zien, ook al weet ik dat deze kinderen eigenlijk zouden moeten kunnen spelen. Maar hier is het een kwestie van ’overleven’, zorgen dat er geld in het laadje komt en daar werkt iedereen aan mee. Ik zoek oogcontact met de vrouw en steek mijn duimen in de lucht als ze kijkt. Ze glimlacht tevreden, en zo voel ik me zelf ook.

Ik besluit om nog een kort ritje met de fiets te maken om mijn eten een beetje te laten verteren en op zoek te gaan naar mijn tutuk chauffeur van gisteren. Na mijn chill dagje is het immers weer tijd voor actie! Dus ga ik de omgeving van Battambang gaan verkennen! Wanneer ik met mijn niet-verlichte fietsje langs de slecht verlichte wegen fiets merk ik plotseling een politie auto op. Hij rijdt me voorbij en ik draai me om zodat ik kan zien wat hij doet. Een eindje verder draait hij en keert terug. De macht der gewoonte (ooooh sjit flikken en mijn lichten doen het niet!!!) zorgt ervoor dat ik zo snel mogelijk uit hun zicht ben en ik sla een willekeurige straat in waar ik enkele minuten wacht tot hij zeker voorbij is…. Ik weet niet of ze zich hier, in het land waar iedereen op een brommer mag rijden, met of zonder helm, op je eentje of met nog 4 passagiers, zonder snelheidsbeperking en soms zonder lichten, druk maken om een fietser die zonder licht rijdt… Maar ik weet wel dat corrupte agenten hier al eens munt durven te slaan uit toeristen in dergelijke situaties en dat ik dan over de brug mag komen met een mooi biljetje. En daar hebben we nu eens geen zin in zie! Ik kan eventjes later gelukkig veilig en wel, zonder mijn portemonnee te moeten bovenhalen, mijn fietsje terug indienen.

Bij het hotel tref ik mijn chauffeur aan. Na wat gekibbel over de prijs krijg ik toch mijn goesting, omdat hij vindt dat ik een ‘good person’ ben aangezien ik hem beloofd had: indien ik een trip ging doen om het bij hem te boeken, en dat ik die belofte ook was nagekomen. ;-) Mooi is dat!

Om 11u stipt stap ik mijn kamer uit en ga naar beneden. Mijn chauffeur zit al te wachten! Ik spring achterop de brommer en we gaan ervandoor! Die brommerritjes beginnen ondertussen echt wel een gewoonte te worden en ik blijf ze leuk vinden! Straks schaf ik me nog ene aan als ik terug ben! :-D
Onze eerste stop is bij de bambootrein! Een ‘must do’ als je in Battambang bent. Bamboo platforms met daar onder kleine treinwielen en een motortje. Ze rijden op en neer tussen verschillende plaatsen en nemen al hetgeen mee die erop kan! Van vee tot brommers! Er ligt een rieten matje waarop ik plaats mag nemen en na mijn betaling schieten we in gang. Het ding gaat toch wel aan een behoorlijke snelheid, ware het niet dat we na 50 meter al in panne vallen :-D Maar, geen zorgen, handige Harry’s als het zijn, is de motor zo weer gefikst en schieten we verder. Het uitzicht is prachtig, tussen de fluo groene rijstvelden en hoge palmbomen!! De zon staat hoog aan de hemel en brand erop los. Mijn petje ben ik helaas vergeten…domme zet…! Halverwege de rit zie ik plotseling tegenliggers komen. We vertragen, naderen tot op een paar centimeter en vervolgens moet ik afstappen, wordt het platform van de rails getild, als ook de wielen en mogen de anderen door. Er zijn vier en de laatste stopt op zijn beurt en helpt mijn chauffeur om ons treintje terug op de rails te placeren! Duidelijk teamwork! :-) Een kwartiertje later zijn we al bij de eindhalte,( althans voor de toeristenroute). Er staan een paar stalletjes en uiteraard word ik meteen uitgenodigd door een lief vrouwtje om bij haar te komen schuilen voor de zon (dan moeten jullie nie meer doen hé? Schuilen voor de zon :-D). Ze legt uit dat we hier eventjes zullen pauzeren en dat we dan straks teruggaan. Mijn chauffeur spreekt immers niet al te goed engels. Ik krijg meteen een geluksster en een sprinkhaan die uit een soort stevig gras gemaakt zijn. Leuke kunstwerkjes. En dan word me natuurlijk gevraagd om iets te kopen… Kan het ook anders? :-) Ik schaf me een zakje bananenchips aan die ik later deel met de locals. Iedereen content! De twee kids die er zitten spreken me aan: ‘do you want to see the bricktour??’ Het ene kindje loopt rond in een pyama, de andere naakt. Ze nemen me mee naar een grote hangaar die wat verderop ligt. Het pyamameisje spreekt zaaaalig lief engels en legt me perfect uit hoe het proces van de bakstenen in elkaar steekt. Het is zooo schattig om te zien! Mijn hartje smelt! Het lijkt wel een lesje die ze aan het opzeggen is. Het kleine naakte jongetje (daar bestond geen twijfel over) herhaalde regelmatig de dingen die ze zei. Als ik haar vroeg of ze zo goed engels had leren praten op school schudde ze haar hoofd: ‘we don’t have english school in Cambodja, i learned it from the tourists’! Huh??? Waauw wat een prestatie! Dit kind sprak echt wel goed engels, en dat gewoon door met toeristen te praten?? Chapeau! Dat er geen engelse scholen zijn, dat zullen ze haar wijsgemaakt hebben vrees ik… Het meisje was klein en zag er een jaar of zes uit. Ze bleek echter al 8 te zijn!! De kinderen zien er hier echt veel jonger uit dan ze zijn, maar dat komt waarschijnlijk omdat de meesten nogal kleintjes zijn. Aan het einde van haar uitleg kwam dan uiteraard het gebruikelijke vragen: you give me some money?? Het is compleet tegen mijn principes om dit te doen, maar ik had niets anders bij en ze had het allemaal zooo mooi getoond en uitgelegd dat ik haar dan toch maar een centje gegeven heb. Als we later terug bij het stalletje waren kropen ze terug achter hun werkje en letten niet meer op mijn aanwezigheid… Dit is dus een duidelijk ingestudeerd nummertje. Hun werk zat er op :-) Ah ja, ik neem het ze al allemaal niet meer kwalijk. Ze zijn hier zo ontzettend arm weet je… Vervolgens word ik nog even tot bij een ander vrouwtje geleid. Deze heeft allemaal sjaaltjes hangen die ze slechts voor 1 dollar verkoopt. Uiteraard bezwijk ik ook hier en schaf er mij eentje aan, kan ik dan meteen als hoofdbedekking gebruiken :-) Ze nodigt mij uit om even te gaan zitten en de gebruikelijke ‘small talk’ wordt uitgewisseld. Het is mooi om te zien hoe al deze mensen samenwerken. Ondanks hun armoede behandelen ze elkaar niet als concurrenten, ze gaan elkaar eerder helpen, want uiteindelijk zitten ze allemaal in hetzelfde schuitje…
Als ik terug bij de sporen ben komt er nog een voertuig aan met daarop een brommertje. Wanneer alles eraf is kunnen we met de twee bamboo’treinen’ terug naar het begin. Ze worden omgedraaid, aan elkaar vastgemaakt en hop, daar gaan we weer!! Het sjaaltje drapeer ik rond mijn hoofd, zo hoef ik me ook geen zorgen meer te maken over een zonneslag! Ik bedank de vrouw voor haar gastvrijheid en ze vermeld me ook nog even dat ik mss een fooi moet geven aan mijn “machinist”. Deze krijgt namelijk bijna niets van die 10 dollar… Kan ik best geloven dus draai ik hem nog een fooi in zijn handen waarvoor hij me vriendelijk bedankt (het geld vliegt erdoor :-s) En dan, on the road again! Op naar de volgende bezienswaardigheid.
Deze ligt een eindje verder waardoor ik toch zeker een half uurtje achterop de brommer zit. De zon staat hoog aan de hemel, de wind speelt met mijn haar… en het stof vliegt in het rond! J We rijden langs het typische cambodiaanse landschap, prachtig groene rijstvelden met werkende boeren, de kleine dorpjes, de zwaaiende kids, de lachende locals, de witte koeien ,…. Wederom, de countryside, heerlijk om te zien! Het echte cambodja!

Na heel wat putten en manoevers, waarbij ik eenmaal bijna van de brommer lig (‘i’m sorry i didn’t see it!!!’) arriveren we bij de eerste tempel. Er wachten mij meer dan 300 trappen vooraleer ik bij mijn einddoel arriveer. Langs de weg trekken enkele bordjes met doodskoppen mijn aandacht ‘Danger!! Mines!!’… Liggen hier nog landmijnen?? Brrrr, wat een griezelige gedachte… De overblijfselen van de vreselijke genocide zijn nog lang het land niet uit.
Goed bezweet bereik ik eventjes later de top. Daar staan een heel stel tempels die uit grote steenblokken bestaan. Cambodja is echt een tempelland! Ik stoot er ook op een reeks cactussen waarvan elk ‘blad’ vol gekerfd staat met namen. En ik maak me weer de bedenking die ik me al verschillende keren maakte deze reis: wat een vreselijke soort zijn we toch?! Waarom kunnen we de dingen gewoon niet in hun eenvoud appreciëren zonder altijd onze stomme ‘verwoestende’ handtekening te moeten nalaten? Zelfs op een plant… Zielig.
Na voldoende foto’s te hebben getrokken blaas ik de aftocht en wandel mijn 300 trappen terug naar beneden. Halverwege ontmoet ik een chinees gezelschap, ze moeten weer even giechelen als ze mij zien en vragen in een perfect engels of ik aub met hen op de foto wil. Dat doe ik met plezier! En reken hen vervolgens 20 dollar aan, jah niets voor niets hé!! ;-) Moptje hé pol!!
Als ik beneden kom valt mijn oog op een pijltje die naar een grot leidt. Ik wandel die richting uit, we hebben immers toch nog tijd genoeg vind ik en een wandelingetje zint me wel. Maar eventjes later hoor ik gebrom achter me en blijkt mijn chauffeur me te zijn gevolgd. ‘You want to go to the cave??’ vraagt hij me. Ik bevestig en vervolgens stelt hij me voor om achterop de brommer te springen, hij brengt me wel. Met een beetje tegenzin stap ik op, hij lijkt me een beetje té gehaast, wil waarschijnlijk zo snel mogelijk terug in de stad zijn om nog meer centen te verdienen die dag, maar ik betaal en wil liever alles op het gemak doen!!! We rijden langs een prachtig natuurlandschap en een minuutje later stoppen we bij de grot. Daar vraagt hij me of ik ‘echt de grot binnenwil??’. Ik antwoord overtuigd van ja en stap die richting uit. Er staat een mannetje die volop aan het prutsen is met hoofdlampen. Hij stelt voor om me te begeleiden en neemt me mee naar binnen. Daar is het behoorlijk groot! Gek toch wat een gigantische ruimte zo’n stel rotsen kan inhouden!! Al krijg ik het al snel een beetje benauwd, het is er echt pikdonker en de lamp die ik gekregen heb geeft maar een flauw straaltje licht. Ik ben dus helemaal afhankelijk van mijn gids. Ik hoop dat we niet te diep gaan en dat doen we gelukkig niet, na vijf minuutjes keert hij om en wandelen we terug. Ik kan amper geloven dat er echt mensen zijn die leven in zo’n griezelruimtes! Zij liever dan ik in elk geval! Je zou bijna denken dat ik niet echt een grotliefhebber ben hé? :-) Maar ik vind ze wel fascinerend hoor, als het niet té donker is tenminste ;-)

En tenslotte volgt de laatste stop. We komen aan bij de voet van een berg waarop een stel pagodes staan. Ook hier wacht mij weer een beklimming. Mijn gids stelt me voor aan een jongetje van 14, hij zal me naar de pagode en de tempel brengen. De jongeren doen dit hier om een centje bij te verdienen zodat ze hun school kunnen betalen. Dus ik mag straks weer in mijn buidel tasten… Soit, t’is voor het goeie doel, nietwaar? Laat ons dat toch maar geloven :-)
In het doorgaan nemen we gewoon de weg, de trappen houden we voor straks, meldt het kereltje me. Ik vraag me af of het nu de bedoeling is dat ik een conversatie start met hem, wat niet bepaald mijn sterkste kant is… Ik stel hem toch enkele vragen over zijn leeftijd, waar hij woont en of hij naar school gaat. Hij beantwoord ze en verteld ook nog wat extra dingen waar ik eerlijk gezegd amper iets van begrijp… Maar ik knik enthousiast van ja en reageer af en toe met een ‘ooow i see’.
De beklimming doet mij nog meer zweten en al snel raak ik wat achterop. Als we eenmaal boven zijn komen we aan bij een boedhisstische tempel vol muurschilderijen die het leven van Boedhha schetsen. Ik zie een schilder die nog volop bezig is. Dit volkje heeft echt een onmiskenbaar artistiek talent! Wat een kunstenaars. De schilderijen zijn fijn en prachtig van kleur. Elke wand is van boven tot onder vol geschilderd, een overweldiging voor de ogen! Er wordt mij uiteraard ook een donatie voor de tempel gevraagd, maar ik probeer uit te leggen dat mij slechts 1 dollar rest (echt waar! Alé ofwel eentje van 100, ma ja…) en dat ik anders mijn kleine gids niet kan vergoeden. Wanneer hij dat hoort, wisselt hij snel enkele woorden met de man aan de spaarpot en kan ik doorwandelen… Hij spoort me aan om naar het volgende te wandelen, ‘the killing cave’. Ook hier word ik nogmaals geconfronteerd met de wreedheden van Pol Pot. Een diepe grot/put waar de slachtoffers op de rand de keel werden overgesneden en vervolgens naar beneden werden gegooid bovenop de rest van de levensloze lichamen…. Bah! May he burn in hell!! Ook hier zijn de gevonden kledij en beenderen in een plastieken box tentoongesteld. Om de gruwel en de slachtoffers nooit meer te vergeten… Het kereltje spoort me weer aan om verder te gaan en zijn ongeduld begint me nu toch stilaan op de zenuwen te werken. Waardoor ik alles op mijn gemak begin te doen.
We passeren nog een hele reeks boeddha’s en komen tenslotte na een korte klim, waar het weer krioelt van de maquaqe aapjes (freaky beesten!), terecht bij de drie grote tempels die je al van ver kan zien blinken. Je hebt er ook een prachtige zicht over de wijde omgeving!! Ik wandel er op mijn gemak rond en verdwijn wat uit het zicht van mijn kleine gids, vooraleer hij me weer opjaagt! Uiteindelijk keer ik langzaam terug en dalen we nu af via de trappen. Ik bedenk of ik hem wel een hele dollar geven wil, ik vond hem namelijk niet echt vriendelijk of zijn best doen. En ondertussen heb ik ook wel honger en dorst. Dus eenmaal beneden koop ik nog een flesje water en een banaan en geef hem vervolgens de rest van mijn geld waarna hij uit het zicht verdwijnt. Enkele seconden later komt er een kindje naast mij lopen met uitgestoken hand. ‘money money’ prevelt ze. Hoe erg ik het ook vind, ik kan dit kind geen geld geven. Enerzijds omdat ik enkel een briefje van 100 op zak heb en anderzijds omdat ik vandaag al zoveel fooien heb uitgedeeld. Ik kan echt niet iedereen geld geven en kinderen geef ik liever niets, maar mijn motivatie daaromtrent hebben we al gehad. ‘If you give children on the street money, they stay on the street’

Een half uurtje later sta ik terug aan het hotel waar ik mijn gids betaal en bedank. Overal in de stad had ik al affiches zien hangen voor een lokaal circus die verzorgt wordt door straatkinderen. Het staat zelfs vermeld in de Lonely planet, dus ik besluit een avondactiviteit in te lassen en koop een ticketje. Mijn lift gaat al om kwart na zes dus moet ik nog snel enkele inkopen doen. Morgenvroeg ga ik immers met de boot richting ‘Siem Reap’ en dus heb ik nog wat proviand nodig voor onderweg! Ondertussen ken ik mijn weg al een beetje in Battambang en weet ik waar ik het nodige kan vinden. Op de markt koop ik twee verse tomaatjes en een mango. In de bakkerij een zak met tien sandwichbroodjes en in de plaatselijke supermarkt een pak chocomelkjes, een pot confituur en een doosje ‘la vache qui rit’ jes. Moet wel voldoende zijn voor zeven uur boot, nee? Tenslotte koop ik aan een plaatselijk kraampje nog een avondmaaltijd: noodles met beef en een ei.

Na het verorberen van mijn heerlijke maaltijd neem ik een verfrissende douche, trek mijn mooiste kleedje aan en ben zo op en top klaar voor mijn avondactiviteit!

Een korte brommerrit (die mijn pas gewassen huid vast en zeker weer vuil gemaakt heeft) brengt mij bij het domein waar het circus plaatsvindt. Een organisatie die ontstaan is in een vluchtelingenkamp aan de Thaise grens waar tekenworkshops gegeven werden. Daar besloten acht studenten om samen met hun franse leraar de ‘Phare Ponleu Selpak’ op te richten. Wat betekent: ‘the brightness of arts’. Er wordt rond drie thema’s gewerkt: Sociale vaardigheden, educatie en kunst en cultuur. Creativiteit wordt hier gebruikt om de kinderen te benaderen. Muziek, tekenen en schilderen, theater en circus. En het werkt, want een 1400 kinderen kunnen hier terecht!

Zo mogen we eerst een expositie bezoeken. Daar hangen tal van schilderijen en tekeningen die door de kinderen gemaakt zijn. Er zitten echt pareltjes tussen! Ware talenten! We worden verwelkomt met een hapje en een drankje. Het lijkt wel een echt vernissage! Ik ga drie keer terug om mijn glas te laten bijvullen want de fruitpunch is echt zoooo heerlijk!!

Daarna worden verwacht in de tent voor de circusvoorstelling. Als ik eventjes de turnzaal binnen kijk zie ik enkele jongeren de meest fantastische moves maken. Flik flak langs hier, achterwaartse salto langs daar,… Wooooow jaloers!!!!! De show begint iets later dan gepland en de tent zit boemvol. Zowel met toeristen als met locals. Wanneer de lichten uitgaan begint iedereen enthousiast te joelen. We krijgen eerst nog een kort woordje uitleg en vernemen zo dat het jongeren zijn tussen 14 en 17 jaar oud en dat we geen flash mogen gebruiken om hen niet uit hun concentratie te halen :-)
De hele show wordt begeleid door een live orkestje die links van het podium zit. De muziek is prachtig en de instrumenten bijzonder. Wat daarna volgt is adembenemend! Eerst krijgen we een slangenmens te zien die de meest sierlijke bewegingen maakt en vervolgens langs twee lange slierten stof de gekste trucjes uithaalt. Uiteindelijk rolt hij al draaiend naar beneden en raakt vervolgens zachtjes de grond met zijn voeten. Fe-no-me-naal! De rest van de show houdt één en al acrobatie in! Zelfs de grappige clowns doen de meeste gekke kunstjes! Er wordt gebreakdancet, er wordt top gymnastiek gebracht, er wordt over een touw gewandeld, er wordt gebalanceerd op een opeenstapeling van stoelen die bijna de nok bereikt, er wordt gedanst, er wordt ambiance gebracht, het is gewoon FORMIDABEL!!!! Dit is acrobatie op en top!! Dit is gewoon cirque du soleil in het klein, en zoveel intenser!! Gedurende de hele show zit ik met open mond te staren naar het hele gebeuren, soms hou ik mijn adem in omdat het zo spannend is, kreetjes van opluchting ontsnappen zonder dat ik me er bewust van ben, er rust een voortdurende glimlach op mijn gezicht en tranen van ontroering prikken achter mijn ogen. Dit is werkelijk prachtig!! Wat een talent, wat een enthousiasme, wat een overtuiging! Dit is zooo puur, zo echt! Het ontroerd me zo hard! Ik heb genoten als nooit tevoren!

Na de show wordt ons nog even meegedeeld dat twee jongeren enige tijd geleden auditie mochten gaan doen aan één van de grootste circusscholen in Canada, die verwant zijn met het grote Cirque du soleil. De opleiding kost natuurlijk veel geld en daarom vragen ze vriendelijk om nog wat te doneren. Ik twijfel geen moment! Dan geef ik liever mijn geld aan prachtige initiatieven als deze , dan aan dooie monumenten zoals deze namiddag. Als ik de man passeer kan ik het gewoon niet laten: ‘It was amazing, I enjoyed it soooo hard!!!’ zeg ik vol emotie. Hij lacht en bedankt me wel tien keer. Ook als is de artiesten passeer kijk ik hen aan steek mijn duimen in de lucht en brengen mijn handen naar mijn hart. ‘Soooo amazing’ zeg ik er nog bij. Ze lachen tevreden en ook hier krijg ik nog een bedanking. Maar eigenlijk zijn zij bedankt want ze hebben me een prachtavond bezorgt. De glimlach op mijn gezicht blijft nog lange tijd hangen en ook tijdens het typen komen alle fijne emoties terug naar boven. Dit staaltje kunst en talent, die slechts een uurtje duurde, komt zeker en vast in de top tien momenten van mijn reis!! En meer heb ik niet toe te voegen aan deze prachtige avond, een zalig einde van een fijn verblijf in Battambang.

Veel liefs

Ontroerde circus Joke

Krong Koh Kong

Neem wat tijd, want dit is een lange ;-)

Vandaag ga ik richting Krong Koh Kong, een stadje dicht bij de Thaise grens, die eigenlijk nog niet echt zo toeristisch is. Joke heeft echter de woorden: ‘jungletrekking en watervallen’ gelezen, en dat is al voldoende om nader onderzoek te gaan verrichten!
Vooraleer ik vertrek wil ik toch nog graag ‘de royal palace’ gaan bezoeken. Dat is ook gisteren niet gelukt aangezien ik veel te lang op mijn andere bestemmingen heb doorgebracht.
Op tijd opstaan is echter nog steeds niet mijn sterkste kant… vooral als het niet echt ‘moet’. Ik sta dus veel te laat op, moet nog onnodig lang wachten om mijn busticket geregeld te krijgen (die mannen hier kennen toch nie veel van zaken doen ze!) en heb maar een uurtje meer om én het paleis te bezoeken én mijn rugzak te maken. Hmmm… Het entreegeld blijkt ook zomaar even 6,5 dollar te zijn, wat ik veel vind om nog geen uur te kunnen rondlopen. Ik besluit om er dus maar gewoon wat rond te wandelen en zoveel mogelijk blinkende pagodetoppen te spotten. Het is snikheet en daar loop ik dan in mijn veel te bedekte kledij!! De ‘Okra’ is blijkbaar ook aanwezig en heeft ervoor gekozen om zich te laten vervoeren door individuele fiets tuktuks ipv de bus. Elke fietsrijder is voorzien van een fluogeel jasje en ze rijden in een lange rij achter elkaar. Super grappig!!

De bus gaat om 11u45. Maar wanneer ik afgezet wordt aan het busstation blijkt hij er nog niet te zijn. Wachten is de boodschap. Ik plof me neer en doe wat me gezegd is. Voor mij staat een oudere europese vent (50-60) die zich ontzettend aan het opjagen is. Hij draait en keert, haalt zijn schouders op, schudt met zijn hoofd en loopt naar de werknemers. Daar zie ik hem, met heel veel gebaren, van zijn neus maken. Tot twee keer toe… Het is nu ongeveer al half één en de bus is er nog niet… Ik kijk hem aan en vraag waar hij heen gaat: ‘Koh Kong’ zegt hij. Oh hoe toevallig, ik ook!! Maar wat blijkt… eigenlijk is er helemaal geen bus om 11u45, de bus vertrekt om 9u30 en dus is hij hier al sinds 9u. Toen hebben ze hem wijsgemaakt dat de bus in panne gevallen was. Wanneer hij nu van zijn neus maakt vertellen ze hem dat ze eigenlijk niet genoeg tickets verkocht hadden en de bus werd afgelast (stel je voor dat de nmbs dat zou doen zeg!!)… Doch, hij blijkt nu wel onderweg te zijn. De man is echt in alle staten! Hij woont hier al vijf jaar en gaat geregeld weg en weer van Koh Kong naar Phnom Penh en enkel deze route heeft telkens problemen. Hij krijgt het op zijn zenuwen van dit land en zijn ‘stomme inwoners’. Hij is zoooo kwaad :-s We blijven wachten en hij wordt alleen nog opgefokter, gaat nog verschillende keren van zijn neus maken en doet dan zijn beklag bij mij. De Cambodianen luisteren gewoon maar blijven bedeesd. Als ik naar de bus ga vragen reageren ze nogal onbeholpen, ze kunnen me niet echt een antwoord geven of hij al dan niet komt en wanneer. Een beetje vervelend natuurlijk, en heel erg typisch! Aziaten kunnen je zelden of nooit een duidelijk antwoord geven, ze kunnen niet gewoon zeggen: ‘Kijk het zit zo, de bus is onderweg, hij komt er zeker aan, maar ik kan je niet vertellen hoe laat het precies zal zijn’. Of ‘de bus is afgelast en komt vandaag niet meer, we zullen je ticket verzetten naar morgen, het spijt ons.’ Dat kunnen ze niet… In plaats daarvan staren ze je met een onzekere glimlach aan en kijken elkaar onbeholpen aan. Dan brabbelen ze iets en weet je eigenlijk nog niets meer…

Maar soit, om 1u15 blijkt de bus er dan toch te zijn. Ik heb gelukkig het nummer ‘25’ onthouden en als ik ga vragen of de bus naar Koh Kong gaat blijk ik prijs te hebben (geen mens die echter zal komen zeggen dat hij er is ofzo)! Eindelijk!! Maaaaaar… hij vertrekt pas om 2u… Zucht… Ik drop mijn gerief en ga nog even wat inkopen doen. Wanneer ik betaal zie ik de bus plotseling niet meer staan… SJIT!!! Hij is al volop achteruit aan het rijden, ik neem mijn wisselgeld en storm naar buiten om vervolgens naast de deur te gaan huppelen om zo aan te tonen dat ik hier nog op moet! Het is pas half twee??!! Nog maar eens bewijs dat tijd en ruimte hier niets waard zijn! Blijkt dat ik daar eventjes massa’s chance heb!! Was ik één minuut later gekomen, dan was de bus weg met mijn bagage, maar zonder mij!!!! Ik moet toch even bekomen bij die gedachte, geluk staat soms echt aan mijn zijde!!

De busrit verloopt vlot. We zijn maar met een stuk of acht en ik blijk de enige toerist te zijn… Ik vraag aan meneertje driftig of er dan zo weinig toeristen naar Koh Kong gaan?? Maar blijkbaar zou daar toch redelijk wat volk moeten rondlopen, de meesten komen echter van thailand aangezien het zo dicht tegen de grens ligt. EN de meesten nemen de vroege ochtendbus…

Rond 19u arriveren we dan eindelijk. Maar de bus maakt eventjes een ommetje en zet eerst wat mensen af bij een busstation een eindje buiten het centrum. En daar gaat meneertje driftig weer! Hij begint keihard van zijn neus te maken dat dit niet kan, dat de bus altijd in het centrum stopt, dat hij al van 9u deze ochtend zit te wachten, dat het prutsers zijn, dat hij wou dat hij in hun taal kon zeggen wat een domme idioten ze wel niet zijn,…. En zo raast hij maar door en door!! Onvoorstelbaar! Twee aziatische meisjes die ook toeristen blijken te zijn gaan er zich mee moeien en proberen hem tot bedaren te brengen. Ze krijgen echter ook de volle lading! ‘Ze moeten hun bek houden en ze weten niet waarover ze praten en ze zijn dom en…..’ Ik ben bang dat hij plotseling uiteen zal spatten van woede!! Ik vraag aan één van de meisjes of we nu al in Koh Kong zijn. Ze verteld me vriendelijk dat we zo dadelijk in het centrum worden afgezet en dat ik me geen zorgen moet maken, dat het ook hun eerste keer in Koh Kong is en dat ze wel samen met mij een guesthouse zal zoeken. Een aardig meisje! Een beetje de Aziatische Selah Sue, want haar haar zit net zo!

En dan komen we even later uiteindelijk aan, de man vliegt naar de plaatselijke werknemers en tiert verder. Wat een gekte! Ik weet ongeveer waar ik heen wil en spring achteraan op één van de brommertjes om naar de guesthouse te gaan, ik bedank de meisjes voor hun hulp, maar het lukt me wel. Eindelijk rust!!! Mijn chauffeur stelt al meteen voor om mij morgen de omgeving te laten zien! Ik vraag zijn telefoonnummer en zeg dat ik wel zal bellen als ik iets wil doen, nu wil ik vooral eten en rusten! Ik eindig de dag met een typisch ‘thuismoment’: sfeerlampje aan, kaarsje aan (beiden aanwezig in de kamer!!), languit in bed en filmpje kijken! Kan toch ook eens deugd doen!!

Koh Kong is een kleine stad, je bent er in een mum van tijd door heen gewandeld. Een deel van de guesthouses liggen aan het water, een deeltje meer inwaarts. De straten zijn ook hier vaak weer veel te donker en de mensen staren je aan alsof je van mars komt. Het is helemaal niet toeristisch, ik zie amper ‘soortgenoten’ lopen en dat voelt toch wel wat raar aan. Ik ben altijd blij als ik nog wat toeristen zie rondlopen, ik hoef heus niet de enige blanke te zijn om het ‘echte aziatische leven’ te kunnen ervaren. De enige ‘blanken’ die ik hier zie zijn oudere mannen en ik weet dan ook meteen dat dit geen toeristen meer zijn…

Wanneer ik om half elf wakker wordt is het snikheet, mijn ventilator draait niet meer op volle toeren en het licht in de badkamer werkt niet meer. Elektriciteit draait overdag maar op halve kracht, ontdek ik later. Mijn kamer ligt in een grote hal waar er al volop kabaal is. Aan de ingang, buiten, zitten een groepje mannen te kaarten en dat moet hier altijd met heel veel lawaai en overacting. Zucht… Ik verorber mijn keiharde boterkoek van de vorige dag en trek de stad in. Ik ben nog geen half uur onderweg of ik krijg al telefoon van Pisar, de chauffeur van gisteren. ‘Of ik iets wil doen vandaag??’. Ik herhaal dat ik hem ZELF wel zal contacteren! Ik hou niet van die opdringerigheid! Maar ik weet al op voorhand dat ik hem vandaag nodig zal hebben. Veel is hier immers niet te doen en als hij mij voor 5 dollar overal heen brengt, dan is dat op alle vlakken de goedkoopste optie. Dus na een broodje tonijn contacteer ik hem en ontmoet hem 10 minuten later voor mijn hotel.
‘5 dollar en je laat me alles in de buurt zien?’ Check ik nog even. ‘Yes yes! Waterfall, big and small and mangrove!’ Ok deal en weg zijn we!

Onze eerste stop is bij het benzinestation waar de werknemers vragen ‘waarom de vreemdeling zo mooi is?’, dat is althans Pisar zijn vertaling! Hahahhaha! We starten bij de mangrove. Een steiger van 6OO meter lang leidt ons door dit mangrovegebied. Om te eindigen bij een hoge uitkijktoren die je een zicht heeft over het hele gebied. Pisar is onder de indruk, het is de allereerste keer dat hij mee komt met een toerist, meestal blijft hij buiten wachten bij zijn brommertje. Hij verteld mij het één en ander, maar door zijn gebrekkig engels versta ik er bijna geen fluit van.
Daarna kruipen we terug op de brommer en rijden richting waterval. Halverwege de rit vraagt hij me of ik de grote of de kleine wil zien. Eigenlijk wil ik beide zien, maar dat lijkt hij niet te (willen) begrijpen, dus ga ik voor de grote, uiteraard! In volle vaart rijden we door het landschap. De zon aan de hemel, de wind in mijn haren, heerlijk! Een half uurtje later arriveren bij het watervaldomein, ik betaal één dollar en zwaai naar de kinderen die weer enthousiast ‘hello hello hello’ roepen en vervolgens rijden we verder. Off road, nog een tweetal kilometer… Het is onvoorstelbaar wat deze scooters hier allemaal doorstaan! De baan ligt er erbarmelijk bij! Overal zijn er diepe putten, geulen, scherpe stenen, watertjes,…. Met één hand hou ik me goed vast en met een andere hand ondersteun ik de lichaamsdelen die nu wat extra ondersteuning vereisen! Af en toe knijp ik mijn ogen hard dicht en durf ik niet te kijken, dat is misschien beter! Hij had me gerust mogen vragen om af te stappen, maar dat deed hij niet en ik zweeg dus ook maar.
De waterval zelf was best wel mooi! Niet erg hoog, maar wel behoorlijk breed! We wandelen een stukje de natuur in, maar heel erg veel valt er niet te zien. Behalve een val, ‘for tigers’ zegt Pisar doodleuk. ‘Euhh tigers??’ herhaal ik verrast. Blijkbaar zouden hier dus een soort tijgers zitten, maar uiteraard komen die niet eens doodleuk tevoorschijn. Jammer! :-) Of gelukkig maar?
Ik vraag of we niet een stuk rond het water kunnen lopen en dan halverwege via de rotsen over steken om dan terug te keren via de overkant. Hij ziet het wel zitten en knikt van “ja”. Het is wel wat zoeken naar een goeie doorgang, want hier en daar is het water te diep, of de stroming te hevig. Maar door wat samenwerking geraken we beiden aan de overkant! Woehoe! We wandelen het hele stuk nu terug en ook hier moeten we af en toe zoeken langs waar we best gaan. En dan komen we terug terecht bij de hoofdwaterval….maar aan de verkeerde kant! Hier moeten we dus terug zien over te raken. Het is voor hem ook de eerste keer dat hij dit met een toerist doet, maar t’is hier duidelijk klant is koning :-D Nu moeten we echter aan de overkant raken en dat blijkt niet zooo eenvoudig!! Na enkele fotos onderaan de waterval klimmen we terug naar boven en gaan op zoek naar een doorgang. Er zit niets anders op dan een heel stuk, dieper, door het water te gaan. Ik draai mijn camera twee maal rond mijn hals en trek mn rugzak hoog op. We zitten hier op een punt waar het water bijna naar beneden valt, de stroming is dus behoorlijk krachtig. Ik weet, als mijn voet nu wegslipt dat ik mee slip, met de stroming, naar beneden… Spannend dus!!! Stap voor stap ga ik vooruit, heel langzaam en met volle concentratie. Mijn spieren vechten tegen de kracht van de stroming. Gelukkig is het stukje niet te lang en kom ik snel terecht bij de verlossende rots. Nu moet ik er echter nog weten op te klimmen, want hij reikt tot mijn borst en hier kan ik niet bepaald een aanloopje nemen… Ik doe een poging maar het lukt me niet. Ik geef pisar mijn rugzak en kodak. Die moeten alvast in veiligheid gebracht worden, als ik dan toch nog in het water zou donderen dat mijn waardevolle spullen niet nat raken! Hij wil me helpen en trekt me op aan één hand, zo kan ik echter nergens steun vinden waardoor ik maar wat hang te bengelen! Uiteindelijk sla ik mijn ene been over de rots en rol met heel mijn lijf op het stuk steen! Fieuw! Mission accomplished! En wat ben ik lekker vuil nu :-D Hoort erbij, hoort erbij!! Een half uurtje later zijn we terug aan het hotel. Ik betaal en we nemen afscheid, ik ben dooooodmoe!

De rest van de avond modder ik maar wat aan. Languit op mijn bed liggen, me door de straten sleuren om toch nog iets te gaan eten, internet checken, skypje doen, en mijn dagtrip voor morgen boeken. Het nadeel aan alleen reizen is dat je bij dergelijke trips nooit met voldoende bent. ‘How many person?’ ‘Just me!’. En dan blijkt dat ze er toch minimum twee willen hebben. Ga ik volledig mee akkoord hoor, op mijn eentje een trip doen vind ik ook maar niets, tenzij het achterop de brommer is, maar met overnachting, hmm nee. En nu heb ik natuurlijk net een oord gekozen die nog door weinig toeristen ontdekt is… Ik moet mijn jungletrekking uitstellen en besluit om de volgende dag een ‘riverboat’ trip te doen, in het stadje blijven is immers geen optie want het is hier doodsaai! Ik wacht in het cafétje op de eigenaar om mijn uitstap te regelen. Binnen vijf minuten gaat hij er zijn. Een half uur later zal hij nog vijf minuutjes weg blijven. Aziaten en tijdinschatting…ramp!!In het cafétje zit een gezinnetje. Mama zit op de bank terwijl haar kleine dochter van zes flink haar huiswerk aan het maken is. Er is ook nog een kereltje die ik een jaar of tien schat, hij was me al eerder opgevallen omdat hij constant roept en dat is nu niet anders… Hij zit met zijn rug naar mij gekeerd en blaft iedereen af, er wordt amper of niet op gereageerd. Tot ik verschillende keren met fronsende wenkbrauwen zijn richting uit kijk. Plotseling gaan zowel de grote broer als de moeder hem berispen, niet dat het veel uithaalt, maar ze doen het wel. Het kleine meisje kijkt me aan en zegt met een onschuldig glimlachje: ‘sorry’… Mijn hart smelt! Het is duidelijk dat, nu ze zien dat ik erop reageer, ze zich enorm schamen in zijn gedrag. Dit is naar mijn mening een kind die één of andere gedragsstoornis heeft, maar dat zullen ze hier wel nooit te weten komen. Even later vertrekken ze, met z’n vijven op de brommer naar huis.
Terwijl ik verder zit te wachten en te skypen komen er twee cambodianen op me af. ‘Aaaah Paddy??’ vraag ik ‘is the rivertrip going on tomorrow??’. De man kijkt me aan en geeft een ‘no’ antwoord, dan brengt hij zijn vingers naar zijn lippen en zegt ‘sssttt’. Ok, dit bijkt niet meneer paddy te zijn!! Twee onnozelaars die wat teveel binnen hebben ofzo! Of die benieuwd zijn naar mijn skype gebeuren. Toen ik gisteren aan het internetten was keek een man gedurende een half uur, ongegeneerd, mee over mijn schouder. Tjah, ze kunnen het toch niet lezen! Soit, ik blijf geduldig wachten en even later stopt er een brommertje en stapt er een half blanke vent af die vervolgens aan mijn tafeltje komt zitten. ‘Are you paddy?’ vraag ik wederom. De vent kijkt me raar aan en schudt zijn hoofd. Ladderzat! Twee minuten later houdt hij het voor bekeken en stapt weer op, om vervolgens over een stuk steen te struikelen en languit op de baan te vallen! Heb ik per ongeluk een bordje ‘Rare zwiebers kom hierheen’ boven mijn hoofd hangen ofzo?? Paddy krijg ik niet meer te zien, ik krijg wel een telefoon in mijn handen geduwd en op een paar seconden blijkt mijn uitstap geregeld te zijn. Heb ik daarvoor drie kwartier zitten wachten??? Man man man…

Het is voor mij de volgende ochtend toch een beetje afwachten of ik nu daadwerkelijk zal worden afgehaald. Ik sta om 8u klaar, zoals afgesproken. Het wordt 8u05, 8u10, 8u15,… En ik begin al te twijfelen… vijf minuten later kom er dan toch een tuktuk aangereden en stap ik in! Er zit een koppel in die van tjechië komen. Ook al een paar van die kanten tegengekomen eigenlijk! We rijden naar de boot en stappen in. Niet veel speciaal, een vissersbootje waar we allen op de grond zitten.
Ik placeer enkele reddingsvesten onder mijn rug en kont en nog kwartier later dommel ik in slaap. Voertuigen maken me altijd zooo moe! Ik word verschillende keren wakker, maar iedere keer zitten we nog op de zee en besluit ik om verder te dutten. Als ik om 11u wakker wordt en we zijn nog steeds aan het varen bedenk ik me dat het echt wel een ‘boat trip’ is!! Een half uurtje later arriveren we dan toch eindelijk op Koh Kong Island. Het typische plaatje van een tropisch eiland met palmbomen, zon, zee, strand en helder water. Tijd om te relaxen. Er komen al gauw wat toeschouwers die ons nieuwsgierig aangapen. We blijven echt een attractie, zeker in zwemkledij!!

Terwijl de ‘gidsen’ ons eten klaarmaken hebben wij tijd om te chillen. Beetje zwemmen, beetje zonnen, beetje wandelen, beetje lezen,… Er vliegen allemaal mini vliegjes rond en ik zie Jana op haar benen slaan. ‘They bite’ zegt ze. Ik kijk naar mijn benen en zie hier en daar kleine rode vlekjes, waarvan ik vermoed dat het van het zoute water komt. Wanneer ik even later echter zie dat mijn benen volledig onder de rooie vlekjes zitten, haal ik snel mijn deet tevoorschijn. Vooral als ik één van de vliegjes op heterdaad betrap, hem vervolgens plet en er een vinger met bloed aan over hou. De kleine krengen!!! Ze hebben zich ondertussen al enorm tegoed gedaan aan mijn lijf en tot mijn grote schrik zie ik dat het rode vlekjes met een kleine bloedstip in het midden zijn. Exact dezelfde zoals ik eens in Zuid-Amerika gehad heb… Ze jeuken niet of vormen geen bobbel, maar de volgende dag is het tien keer zo erg!!!! Als ik zie hoeveel beten ik heb…. Dit wordt een regelrechte ramp! Laat het niet dezelfde zijn, laat het asjeblieft niet dezelfde zijn!! Maar ik vrees ervoor… De verrassing zal voor morgen zijn…

Even later is het etenstijd. Vis, groentjes, taai vlees en- hoe kan het ook anders-rijst. Het is niet echt honderd procent mijn ding, maar ik ontdek wat patatjes tussen de groenten en die smaken me wel. Ik bedenk dat pé hier waarschijnlijk helemaal niets van zou moeten hebben. ;-)
Na het eten wandel ik een beetje langs het water tot er plotseling een kereltje achter me aan komt. Hij lacht en zegt allemaal rare dingen waar ik geen snars van begrijp. Ik vraag of we misschien vertrekken en of ik moet terugkomen?? Hij brabbelt wat woorden en wijst naar de boot. Hij is echt overenthousiast en komt een beetje te dicht naar mijn goesting…. Hij doet teken naar mijn borsten en vormt zijn handen alsof hij er zou in knijpen, dan vormt hij een hartje met zijn handen en lacht een beetje zenuwachtig, maar ik doe alsof er allemaal geen zak van begrijp! En dat is ook zo! Ik heb zo wat vage vermoedens, maar ik sta er liever niet bij stil. Dus wandel ik terug met hem om te ontdekken dat we eigenlijk helemaal niet vertrekken. Wat hij me allemaal kwam vertellen, god mag het weten! Hij blijft nog een tijdje staren en brengt me zelfs een kokosnoot om uit te drinken, maar ik zou toch liever hebben dat hij me wat met rust laat…!!!

Om drie uur is het dan toch echt tijd om terug te keren. We moeten door het water om bij de boot te geraken en daar weer op één of andere manier proberen van erin te klauteren! Er hangt een auto band uit de boot waar je je voet in kan zetten, maar dat blijkt toch niet zo evident. Ik krijg dus een beetje extra hulp in de vorm van een vlakke hand op mijn kont! Nu ja, ik raak zo toch in de boot :-)
Ik bouw weer een nestje, leg me neer en ben binnen de kortste keren terug in dromenland. Ik word verschillende keren wakker van het zeewater die over de boot in mijn gezicht spetst. Eén van de gidsen vind het kennelijk een grappig gebeuren en zit met een brede grijns te kijken.
We gaan niet het volledige stuk door de zee, maar varen nu ook een stuk door de mangrove! Waar ik gisteren gelopen heb, vaar ik nu! Prachtig stukje natuur!! Tot we plotseling vast komen te zitten… Laag tij… De mannetjes stappen uit en beginnen aan de motor te prutsen. Het Tsjechische koppel wisselt enkele woorden en even later gaat de jongen vooraan gaan staan en begint ongegeneerd in het water te plassen. En het blijft maar komen!!! Hij stond er zeker een volle minuut te pissen! Enkele seconden later springt het meisje in het water… Ieuw!!! Je zwemt wel in de pipi van je vent hé nu!!! Maar volgens mij moet ze gewoon ook pipi doen. Ik hou me, zo ver mogelijk van het water…

Als we eindelijk terug toekomen in de stad is het al donker. We wandelen terug naar ons hotel en na een verfrissende douche wandel ik de stad in, ik heb zo’n ontzettende honger!!! Ik ga terug naar het restaurantje waar ik de eerste avond gegeten heb. Daarnaast bevindt zich ook het reisbureau waarmee ik de jungletrekking van morgen wil doen. Nu blijkt echter dat de twee personen die hadden ingeschreven, slechts één dag doen ipv een overnachting… Zucht… Aan een tafeltje zit een meisje die de trekking al gedaan heeft en die me er wat kan over vertellen zegt de kerel.
Ik ga me erbij zetten en we slaan een babbeltje. Het is mij al snel duidelijk dat het een nederlands meisje is, dus na het gebruikelijke ‘Where are you from? – Holland – aaah ik dacht het al’ zinnetje, kunnen we gewoon verder in het Nederlands praten. Het is fijn om nog eens Nederlands te kunnen praten! Je kunt jezelf zoveel beter verwoorden! We eten wat en slaan een babbeltje over van alles en nog wat. Ze blijkt orthopedagoge te zijn, dus daar vinden we ook een mooi gespreksonderwerp! Uiteindelijk beslis ik om toch de trekking van één dag te doen. Anders kom ik hier overmorgen om 11u s’morgens aan en moet ik nog een hele dag schimmelen in Koh Kong, vooraleer ik de volgende ochtend de bus naar Battambang kan nemen. Ik heb het hier ondertussen wel gezien! Tijd om door te reizen!

Als we even later naar de hostel wandelen gaat het plotseling over de kleine bijtgrage vliegjes op het ‘Koh Kong island’. Ze stelt me gerust en zegt dat ze bij haar de volgende dag verdwenen waren. ‘Echt waar???’ reageer ik super opgelucht!! Wat een geruststelling!

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word zijn de stipjes echter NIET verdwenen… Ik maak me klaar voor de trekking en wandel naar het restaurant waar ik nog snel een ontbijtje neem. Mmmm cornflakes! Eventjes later word ik opgepikt door de tuktuk. Een koppel van nieuw zeeland vergezelt me vandaag!
We rijden een eindje langs een baan die meer uit putten bestaat dan iets anders! Aan het einde stappen we in een bootje. Nog kleiner dan gisteren en geen mogelijkheid om een slaapplekje te creëren. We varen gedurende een uurtje door de mangrove en het prachtige omringende landschap! Heel erg mooi, maar het weerhoudt er me niet van om af en toe in slaap te dommelen. Ik heb dringend nood aan actie! En dat krijg ik wanneer we eventjes later aanmeren en aan land gaan. Het is snikheet, maar toch zitten we allen goed ingeduffeld in een lange broek die dan nog eens lekker elegant in onze sokken verdwijnt… Er zouden namelijk bloedzuigers zitten en die heb je toch liever niet aan je benen kleven! We banen ons een weg door de brousse. De voorste gids heeft zijn machete mee en gebruikt deze af en toe om het pad wat vrijer te maken. Het is op zich geen zware wandeling, het grootste gedeelte is effen, hier en daar een beetje klimmen, maar dat wordt tot een minimum beperkt. Ik ben ondertussen meer gewoon ;-)
En toch gutst het zweet weer van onze lijven. De druppels vallen zo van mijn gezicht! Ik rits mijn broek toch een beetje open om zo wat lucht binnen te laten. En merk meteen… dat mijn vrees omtrent de onschuldige rooie vlekjes gegrond was!! Ik heb de jeuk proberen te negeren, maar ik kan niet anders dan de waarheid onder ogen zien en vooral voelen!! Mijn benen, voeten, billen, armen en rug zijn slachtoffer geworden van de vreselijke zandvlieg! Curse them!!!!! Ik weet dat de jeuk alleen maar erger wordt en dat is geen plezante gedachte!
We stoppen één maal bij een uitzichtpunt en vanaf daar zou het nog drie uur wandelen zijn vooraleer we bij de waterval, onze eindpunt, terecht komen. Het blijkt uiteindelijk maar een uurtje te zijn… Nogmaals: aziaten en tijdinschatting… We komen terecht bij een prachtig stukje natuur waar een waterval het landschap siert. Tijd voor verfrissing! Maar hoe hard ik ook zweet, volledig in dit koude water plonsen zit er niet echt in. Ik geniet echter met volle teugen van de verkoeling op mijn beten. Het meisje vraagt wat me in godsnaam overkomen is? En als ik mezelf eens goed bekijk, dan vraag ik me dat ook af!! Mijn benen lijken wel een mijnenveld!!! Pffff…dit wordt leuk de komende dagen…

We chillen een drietal uurtjes aan de waterval, waarbij ik me toch uiteindelijk helemaal in het water waag. Heerlijk fris!! Visjes komen nieuwsgierig dichterbij, maar geen één die eens een hapje neemt :-) We krijgen onze sobere lunch, rijst met stukjes vlees die wederom wat taai zijn, en een heerlijk dessert: twee verse ananassen!! IK vraag me af hoe ik daar ook vanaf zal moeten kicken!! Ze zijn zoooo lekker hier!! Een streling voor de smaakpapillen! Als we voldoende gerust en genoten hebben zetten we onze tocht weer verder. We moeten over het water om aan de overkant te geraken. Een klein brugje, bestaande uit twee dikke takken, moet er ons droog heen leiden. Voor mij geen enkel probleem, maar het andere meisje is duidelijk nog niet veel trekkings gewoon. Dit vind ze té eng (??)en gaat dus al eventjes voor ons, door het water, naar de overkant en kleed zich daar om. Het terugkeren gaat behoorlijk vlot, soms té vlot als de stenen glad zijn en ik weer een slippertje maak! Ik heb al sinds het heengaan mijn broek afgeritst en mij opengesteld voor bloedzuigers. Liever dat, dan het schuren van de stof over mijn beten! Uiteindelijk is er maar één viezerik die zich vol zuigt aan mij. Valt best mee dus!! Voor we het weten zijn we terug aan de boot en daar ontvang ik het leuke berichtje dat mijn lieve collega bevallen is van een dochtertje!!! Woehoe!! Bij deze nog eens een super dikke proficiat Hélènetje!!!!

Tijdens het terugvaren slaag ik er wel in om niet in slaap te dommelen. Het uitzicht is echt super en hier en daar zien we een hele reeks kleine visjes uit het water springen! Precies een privé show!
Als ik terug in de hostel ben val ik uitgeput neer op bed. Het was dan misschien geen zware trekking, maar de warmte zuigt alle energie uit je lijf! En de non stop jeuk doet ook zijn deeltje denk ik!

Mijn dagen in Koh Kong zitten er op! En ik heb het hier nu ondertussen wel gezien. De omgeving is erg mooi, maar in het stadje valt er geen zak te beleven. De hostel waar ik verblijf wordt vooral bezocht door locals en ik kan je verzekeren dat hun mama hen nooit geleerd heeft ‘dat je stil moet zijn s’avonds en respect moet hebben voor de andere mensen die willen slapen’! Hun schelle stemmetjes galmen als klokken door de grote hal en hun tv’s staan volle bak terwijl de kamerdeur gewoon open blijft staan! Zowel gisteren als vandaag ben ik twee keer uit mijn kamer moeten komen om teken te doen dat ik WEL wil slapen! Ik wil RUST!!! Lawaaierige Aziaten!

Er rest mij nog een weekje Cambodja en morgen wacht me een hele dag bus! Hoi hoi Karaoke, ik kom eraan..zucht!! Reizen is fun, maar het heeft zo ook zijn nadelen….;-) Die nemen we er echter gewoon bij, nietwaar? Zei ze al krabbelend!

Veel liefs
Mijnenveld-been Joke

De gruwel van de 'Killing fields' en 'Tuol Sleng -S21'

Aangezien ik geen tour gevonden heb moet ik op eigen kracht bij de ‘killing fields’ proberen te raken. Mijn plan is als volgt: ik stap naar buiten, wordt natuurlijk meteen aangesproken door een stuk of zeven tuktuk drivers, biedt 7 dollar, te nemen of te laten, wie brengt mij??? Vervolgens staat iedereen te springen! Strak plan me dunkt! Vol goeie moed stap ik stipt om tien uur de hostel uit. Volgens plan word ik meteen aangesproken (door 2 ipv 7). ‘Motorbike??’ Ik stap op de kerel af en vraag hem hoeveel hij wil om mij naar de killing fields te brengen. Hij denkt eventjes na en zegt vervolgens: ‘six dollar?’. Zes dollar?? Hahaha perfect! ‘Heen en terug?’ vraag ik nog even. Hij knikt en ik stem toe. Er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht gevolgd door een korte ‘ha’ en een voldane blik naar zijn collega. Het mannetje had waarschijnlijk niet gedacht dat het zo vlot zou gaan, zonder over de prijs te moeten discussiëren. Maar mijn maximum was zeven dollar en hij biedt minder, dus waarom ook niet?? Als ik zelf een brommertje zou huren, dan kom ik nog niet toe met dat budget! Win win situatie, toch?? Hij bekijkt me even en doet teken dat ik mijn camera meer naar voor moet hangen. Als ik dat gedaan heb knikt hij en kunnen we vertrekken. Een 45tal minuten later arriveer ik bij ‘Choeung EK’, aka ‘the killing fields’, althans één van de 300(!!) in dit land. Mijn gezicht vuil, mijn ogen rood en mijn haar stijf van al het stof tijdens de rit. Het domein ligt er vredig bij. Het gras is groen, er staat een grote blinkende stupa, bomen bewegen rustig in de wind, de zon schijnt en de hemel is blauw. Niets doet vermoeden dat hier ooit zo’n gruwelijke taferelen hebben plaats gevonden… Tot voor kort wist ik bijna niets over de vreselijke geschiedenis van Cambodja. Ik had wel vaag iets gehoord en gelezen over het onmenselijke regime van ene Pol Pot. Dat zijn daden zo wat even zwaar zijn als wat Hitler met de joden deed in WOII had ik nooit gedacht. Toen ik net in dit land aankwam ben ik me, met behulp van het internet, wat gaan verdiepen in hun verleden. Wat ik hier echter te horen krijg gaat veel verder dan beknopte uitleg op wikipedia…. Bij de ingang krijg ik een bakje met koptelefoon. Een audiotour leid je naar de verschillende plaatsen op het domein en verteld wat er waar precies plaatsvond. Het begint op 17 april 1975, dan krijgt Pol Pot het in zijn lelijke kop om zijn eigen landgenoten te gaan uitroeien. Alle mensen in de stad worden teruggedreven naar het platteland waar ze onder barre omstandigheden keihard moeten werken. Intellectuelen, buitenlanders, professoren, advocaten,…. worden genadeloos een kopje kleiner gemaakt. Een bril dragen was al genoeg om vermoord te worden. Niemand wordt gespaard, kinderen, mannen, vrouwen, rijken, armen, ouderen, monniken, nonnen… iedereen moet hetzelfde lot ondergaan. Pol pot’s leger, de Khmer Rouge, bestaat uit jonge mannen die ofwel aanhangers zijn ofwel absoluut geen andere keuze hebben dan mee te doen. Cambodianen die Cambodianen vermoorden, zoek de logica… En blijf zoeken want die is er niet. Geen onderlinge strijd over geloof, ras, stukken land, geslacht, overtuiging,… gewoon landgenoten die elkaar om onverklaarbare redenen harteloos martelen en doden. In S21, Tuol Sleng, een reeks gebouwen die voorheen als lagere school dienden (!!) worden mensen zomaar gemarteld en vernederd. Ze worden er opgesloten in ruimtes die zelfs niet kunnen dienen als kippenhok en moeten er dagelijks luisteren naar het gekrijs van anderen die de pijn van hun leven doormaken. Ze worden ondervraagt over dingen waar ze niets mee te maken hebben of feiten die ze niet gepleegd hebben, sommigen bekennen gewoon en verraden familie en vrienden om toch maar aan de pijn te ontsnappen… En kun je het hen ook kwalijk nemen? Ze hebben niets op te biechten, want ze hebben helemaal niets misdaan. Dit is complete waanzin! In S21 werden 20000 mensen gevangen gehouden, waarvan 7 overleefden… Om de zoveel tijd werden ze naar de ‘killing fields’ gebracht, onder het mom dat ze naar een andere ‘thuis’ mochten. Geblinddoekt en vastgebonden werden ze daar gedumpt in bunkers. Wachtend tot het hun beurt was om op brutale manier te worden afgeslacht. Gereedschappen die door de boeren gebruikt werden om op het land te werken worden nu gehanteerd om mensen te vermoorden. Schedels worden ingeslagen met hamers, harde gekartelde takken (van de ‘sugar palm’) worden gebruikt om de hals over te snijden, messen om neer te steken, bamboostokken om dood te slaan,… Een kogel is immers te veel waard. Het zou een verspilling zijn om die te gebruiken… Alles wordt nauwkeurig gecontroleerd met naamlijsten. Iedereen die S21 verlaat moet ook aankomen bij de ‘Killing fields’, niemand mag ontsnappen. Het is immers ‘beter om een onschuldige ‘by mistake’ te vermoorden, dan het risico te nemen een vijand te hebben gemist’ vindt Pol Pot. Het domein zelf bestaat uit heel wat putten, dat zijn de massagraven waar de lijken in gedumpt werden, als vuil in een container. De grootste omvatte 450 mensen. De lichamen werden nog eens overgoten met een chemische stof, enerzijds om de half levenden volledig te doden en anderzijds om de stank te beperken zodat men in de buurt geen argwaan zou krijgen van wat zich hier afspeelde. Men vond een massagraf vol lichamen zonder hoofd, een massagraf vol naakte vrouwen met baby’s… Ik hoorhet verhaal van een vrouw die door twaalf mannen verkracht werd tot ze het bewustzijn verloor. Later werd ze naakt wakker in een rijstveld. Ze heeft de gruwel overleeft maar heeft haar dorp en familie verlaten omdat ze niet kon leven met de schande… Baby’s werden met hun hoofd dood geslagen tegen een boom, want wie weet, die konden later misschien wel wraak nemen… De boom hing vol bloed en hersenen… Hoe gek kun je zijn? Dit waren geen mensen, maar monsters!! Ondertussen werd er luide muziek gespeeld zodat de andere gevangen het gekrijs van de geëxecuteerden niet zouden horen… 3 miljoenen cambodianen kwamen om tijdens deze wrede periode van vier jaar, zomaar, zonder reden. Niemand in het buitenland wist wat er aan de hand was want de grenzen waren afgebakend met landmijnen. Pol Pot kon gewoon zijn zin doen, de gore klootzak! Cambodja raakt me, door zijn prachtige natuur, door de lieve mensen, maar vooral door zijn onverbiddelijk harde geschiedenis. Ik kan er niet bij dat iemand in staat is om dit aan te richten. Ik kan er al helemaal niet bij dat één persoon zoiets kan veroorzaken! Hoe is dat mogelijk?? Hoe kan één nietig persoontje zoveel macht hebben dat hij 3 miljoen mensen de dood kan injagen, zonder er zelfs maar één persoonlijk te hebben vermoord! Hoe kun je zoiets willen? Hoe kun je ermee leven?? Dit is compleet ziek!! Dit is geen persoon die een land mag leiden, dit is een persoon die thuis hoort in de zwaarte psychische instelling die er maar bestaat! Vastgebonden aan zijn bed of opgesloten in een isoleercel. Hoe kan niemand hier ooit tegenin gegaan zijn? Ik kan er werkelijk niet bij… En wat me nog het meest van al stoort is dat deze gek er ook nog mee is weg gekomen. Hij is nooit opgesloten of veroordeeld, hij is verdorie 82 jaar geworden en heeft zelfs nog zijn kleinkinderen gekend!!!! Twintig jaar heeft hij terug getrokken geleefd, zonder dat er iemand hem ook maar iets heeft kunnen doen. En uiteindelijk is hij ‘natuurlijk’ gestorven of misschien vergiftigd, men is het niet zeker. Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat er een hel bestaat en dat hij er brand!! Ze hadden hem verdorie exact hetzelfde moeten aandoen. Hem dagelijks martelen, elke techniek die gebruikt is op hem toepassen en telkens wachten tot hij er terug bovenop komt om dan weer een andere techniek toe te passen! Dat hij alles meemaakt wat hij al die onschuldige mensen heeft aangedaan!! In het Tuol sleng museum hangen duizenden foto’s van de mensen die hier verbleven hebben, gemarteld werden en vervolgens overgebracht naar de killing fields waar ze tenslotte werden geëxecuteerd. Hun wezenloze gezichten staren je aan, hun ogen zijn leeg. Ze tonen weinig emoties vind ik persoonlijk. Geen angst, geen verdriet, gewoon leeg… De ruimtes die ooit als klassen dienden werden omgevormd tot martelruimtes, je kunt er de verroeste bedden nog zien waar de slachtoffers op werden vastgebonden. Waar hun nagels werden uitgetrokken, vingers werden afgesneden, waar hun tepels met tangen werden afgeknepen, elektrische schokken werden toegediend,…. Andere ruimtes werden verbouwd tot cellen. Ongeveer een meter op anderhalve meter… En dit diende dan niet voor één persoon, oh nee, hier werden meerdere mensen in ondergebracht. Huilen mocht niet, praten ook niet. Gruwelijk, onmenselijk, wreed, barbaars,…. ONVOORSTELBAAR!! En steeds opnieuw moet ik maar denken aan wat mijn ouders me altijd zeggen: ‘we kiezen niet waar we geboren worden, maar wij mogen blij zijn dat we hier in het westen zijn geboren, dankbaar dat we de kans hebben op een deftig leven’. En ja België heeft nog steeds geen regering, de belastingen zijn veel te hoog, banken gaan failliet, verzekeringen betalen vaak niet uit, ministers verdienen veel te veel in vergelijking met de rest van de bevolking, het weer zit vaak tegen, de maandelijkse rekeningen zijn soms onredelijk,…. Maar er is tot nu toe nog geen enkele gek geweest die het in zijn kop gehaald heeft om een regime te starten waarin hij ons zonder reden, genadeloos kan gaan vermoorden. Dat is, in onze maatschappij, ondenkbaar. Of heeft de man van de audiotour gelijk? Kan het om het even waar en wanneer gebeuren…? Ik mag hopen van niet…. En vooraleer je gaat denken: ‘euhm, is die hitler en zijn daden vergeten?’. Uiteraard helemaal niet! Het is erg vergelijkbaar en ligt op dezelfde lijn vind ik persoonlijk. Ik heb dezelfde walgelijke gevoelens over zijn praktijken! Het is onmogelijk om in dergelijke situaties over ‘erger of ergst’ te spreken. Het Pol Pot regime is nu gewoon gelinkt aan het land die ik bezoek en eigenlijk wist ik er amper iets over, dit in tegenstelling tot WOII. Die historie kent iedereen. Maar dat er dertig jaar later in één land een gelijkaardig drama plaatsvond, daar is niet iedereen mee bekend denk ik… Het hele gebeuren is amper veertig jaar geleden.. Je bent er toch eventjes door van je melk. Ik zie mensen lachen wanneer ze deze sites bezoeken en ik begrijp niet hoe ze het doen. Ik begrijp niet hoe je bij deze gruwel kunt glimlachen. Bij de killing fields is een grote stupa gebouwd, deze bewaart duizenden schedels en botten van de mensen die hier zijn omgekomen. Sommigen vertonen gaten of breuken ten gevolge van de manier waarop ze vermoord zijn… Maar goed, genoeg geschiedenisles ? Terug naar de orde van de dag. Mijn lieve brommerchauffeur blijft maar telkens op mij wachten tot ik klaar ben. Oorspronkelijk was het de afspraak dat hij me heen en terug naar de Killing fields zou brengen, nu heeft hij me ook nog eens afgezet aan het museum en wacht zelfs daar nog om me vervolgens terug te brengen. Maar aangezien ik in de buurt van de ‘russische markt’ ben wil ik ook graag nog eventjes daarheen. Dus ik laat me daar afzetten, bedank hem vriendelijk voor zijn diensten en betaal hem nog een dollar meer dan we hadden afgesproken. En zo zijn we beiden tevreden!! Het is eventjes tijd om terug in het heden te komen, terug in het Cambodja van nu die uit een hele diepe donkere put geklommen is, en het ondanks alles toch wel goed doet. De markt bestaat uit allemaal kleine kraampjes en smalle wandelgangetjes. In het ene deel verkopen ze kleren, souvenirs, stoffen, schoonheidsartikelen, brommermateriaal,… wat je maar wil! En in het andere deel zijn het voornamelijk etenswaren. Daar heerst weer die typische scherpe geur die je hier op alle (voedsel)marktjes tegenkomt. Een mengelmoes van fruit, rauw vlees en vis. Vreselijk!! Vaak worden de markten in Azië geprezen voor hun heerlijke ‘kleuren en geuren’, maar ik vind die geuren toch maar niets! Bah, mijn maag keert er van om! Het is een marktje zoals ik er ondertussen al vele gezien heb. Buiten een lekker zoete mango koop ik er niets. Het is immers tijd om eens iets deftigs te eten dus placeer ik me in een restaurantje waar ik een ‘welriekende’ panini verober! Daarna wandel ik de hele route terug, wat toch wel een dik uurtje in beslag neemt. Wanneer ik bijna terug aan de hostel ben word ik aangesproken door een Aziatisch meisje die mijn piercing en oorbellen enig vindt! Jaaa ik scoor hier met mijn piercing hoor :-D We raken aan de babbel en zetten ons op een bankje. Ze is van de Fillipijnen en samen met haar broer op bezoek bij familie die hier woont. Ze vraagt me uit over België en mijn reis. Het is best een gezellige babbel! Ik moet er toch ook maar eens heen! Dit is niet de eerste sympathieke fillipijn die me aanspreekt deze reis! Als ze daar allemaal zo gastvrij en vriendelijk zijn, dan lijkt me dat echt wel super! Dominique ik kom eraan!! ;-) Eventjes later scheiden onze wegen want ik moet eigenlijk dringend naar de wc! De rest van de avond is het chillen. Beetje computeren, skypen met de mama en de papa, iets gaan eten en tenslotte, om de dag af te sluiten nog een heerlijke full body massage! Yes yes! Ik heb nog nooit zoveel massages gehad in mijn leven! :-) Als ik terug wandel is het 23u, de straten liggen er al behoorlijk verlaten bij, ook al is dit een hoofdstad. Maar zoals eerder vermeld, het merendeel van deze mensen leeft met ‘het komen en gaan van de zon’. Het is een behoorlijk dagje geweest. Met heel veel indrukken en hersenpinsels. Maar dat hoort erbij, dat vind ik net belangrijk. Dat je tijdens je reis geconfronteerd wordt met de dingen des levens, met de harde realiteit. Puur, zoals ze is. En dat je erover kunt nadenken en filosoferen. Vergelijken en concluderen. Reizen is niet enkele de leuke en mooie dingen van een land zien, maar ook de pijn en de littekens. Dat hoort er nu eenmaal bij. Ik wil er niet blind voor zijn of mij ervan afwenden. Als je zo’n belangrijke dingen van een land niet ziet, dan heb je het land ook niet echt ervaren denk ik. Maar dat is maar een persoonlijke mening, hoe ik reizen ervaar. :-) Veel liefs ‘Ferm onder de indruk’ Joke

Phnom Penh

Deze ochtend zei ik ‘byebye Kukuluku’ en nam de bus richting Phnom Penh. Klaar om de hoofdstad van Cambodja te gaan ontdekken. Een viertal uurtjes later arriveren we bij het busstation. Nog vooraleer de bus tot stilstand komt wordt hij al omringd door een zwerm mannetjes die je kost wat kost hun tuktuk of brommer willen aanbieden. Aangezien de hostel waar ik heen wil een heel eindje hiervandaan ligt, kan ik niet anders dan beroep doen op hun diensten. Ik zie het namelijk niet zitten om gedurende 45 minuten rond te wandelen met meer dan 20 kilo rond mijn lijf. 1 dollar, neem ik me voor, meer ga ik niet geven!! Als ik uit de de bus komt trek ik het gebruikelijke ‘ik heb je niet nodig’ gezicht. Wanneer er mij gevraagd wordt waar ik heen wil zeg ik op nonchalante wijze de naam van de hostel. De tuktuk chauffeurs vragen 2 dollar… ‘Noooo, it’s not that far, 1 dollar, nothing more’ hou ik vol. En ondertussen wandel ik al een beetje weg, ik weet toch dat ze me gaan volgen. En na wat gekibbel gaat er, zoals verwacht, eentje akkoord. Een brommerje, maar dat ben ik ondertussen al gewoon. Hij spreekt echter geen engels en zijn vriend moet hem duidelijk maken waar ik precies heen wil. Ja maar jaaaa zo niet hé!!! Uiteindelijk knikt hij enthousiast en stap ik achterop. Hij weet dat het in de buurt is van de ‘royal palace’, maar dat is ook alles… Zo stopt hij eerst bij een hotel waar noch het woord ‘lazy’, noch ‘gecko’ en nog ‘guesthouse’ te bespeuren valt. ‘Noooo not here’ ik blijf rustig zitten en herhaal nog eens langzaam de naam: ‘L-a-z-y g-e-c-k-o’. Hij draait zijn brommertje en rijd volgens mij de verkeerde kant uit. Wat ik hem ook duidelijk maak en daarbij de tip geef om het eens te vragen aan één van zijn collega’s. Dat begrijpt hij kennelijk wel en zo geschiedde dat ik een vijftal minuten later uiteindelijk toch bij het correcte guesthouse wordt afgeleverd! Ik vind er een goedkope en deftige kamer en trek vervolgens de stad in. Op de stadskaart staat de top tien ‘must see’. Ik besluit er zoveel mogelijk van te doen! Maar eerst ga ik op zoek naar een lunchstop. Bij het eerste restaurantje waar ik de menukaart inkijk word ik meteen omringd door twee obers. Ik kijk hen om beurten aan en zeg ‘dat ik wel weet hoe in de kaart te kijken’. Bah ik hou niet van die opdringerigheid en stap verder. Bij het tweede is het rustiger en plof ik neer. Voor mij komt een tiener die boeken verkoopt even rusten op een geparkeerde brommer. Hij staart me langdurig aan. Grrrrrrr!!! Laat me toch met rust!!! Vervolgens begint hij irritante liedjes af te spelen met zijn gsm. Weer de verkeerde keuze gemaakt joke!! Ondertussen passeren er steeds maar kinderen die mij een boek of iets anders willen verkopen. Ze zijn vaak nog heel jong… Ook de gsm jongen probeert mij verschillende keren zijn waren aan te prijzen, dit doet hij op een treiterig toontje omdat hij ziet dat het me niet zint. De eerst keren schud ik mijn hoofd, daarna negeer ik hem.

De Royal palace wordt al meteen doorgeschoven naar morgen wegens onfatsoenlijke kledij. Met mijn blote schouders en knieën ben ik té naakt om de domeinen van de ‘koning’ te betreden. Dan maar het ‘nationaal museum’. ‘Serieus? Een museum? Das toch niets voor jou?’ Ja Joke gaat naar een museum! En inderdaad, het blijkt niets voor mij! Maar ik wil per se zoveel mogelijk items op mijn ‘must see’ lijstje afkruisen en uiteindelijk wil ik de stad gezien hebben! In een half uur ben ik er echter doorgewandeld… Veel hindoeïstische beelden en uitleg over de angkoriaanse periode. NEXT!

Wat Phnom, een pagoda, waar de stad naar genoemd is. Te bezichtigen op de enige heuvel in Phnom Penh. Er wordt een ‘contribution’ gevraagd van 1 dollar, maar het loket ligt zo ver van de trappen dat ik het dus ‘toevallig’ niet gezien heb en gewoon doorloop. Tsssss wat een schande! Ik geef mijn ‘contribution’ liever aan mensen, niet aan monumenten! Het is mooi, maar ook hier ben ik na tien minuten voldaan. 2^e item op mijn lijstje wordt afgekruist! NEXT!

De nightmarket! Aaaaaah das klappen zie! Al wat meer mijn ding! En, extra chance, enkel te bezichtigen in de weekends en nu past het toch wel dat het net zondag is zeker!! Ik ben waarschijnlijk een beetje te vroeg want van de 12O kraampjes die er zouden moeten staan, zie ik er misschien 30? Langs alle kanten galmt er muziek uit grote boxen, allemaal door elkaar, om onnozel van te worden! Op het einde staan er allemaal eetkraampjes in een vierkant en in het midden liggen er overal rieten matten waar de locals op zitten te eten. Super gezellig! Ik schuif aan bij een kraampje die een soort gebak met chocolade verkoopt! Mmmm! Er staan een koppel toeristen voor me, het meisje zet een stap achteruit en trapt op mijn voet. Ze kijkt om te zien wat het is en draait vervolgens weer gewoon haar hoofd. ‘Jaaaa tis niet erg wi, geen probleem nee’ zeg ik luidop. De kerel kijkt me vreemd aan en ze wandelen verder… Arrogante boeren!!! Geen beetje beleefdheid geleerd misschien?? Als je op iemand zijn voet trapt zeggen wij sorry in België!!! Italianen, Spanjaarden, portugezen weet ik veel, onbeleefderiken in elk geval. Bah! Ik schenk mijn glimlach aan de vriendelijke mensen achter het kraampje en krijg er meteen ene terug. Veel beter!

Ondertussen wordt het langzaamaan donker en wandel ik terug naar de hostel. Het is nog een héél eind voor ik er ben en ik begin toch wat moe te worden van heel te dag te hebben rond geslenterd. De plaatselijke vervoersvereniging begint mij dan ook danig op de zenuwen te werken, aangezien ze mij, de voorbij vier uur, om de vijf stappen een tuktuk of een brommer aanbieden. ‘Madaaam tuktuk? madaaaam motorbike?? Where are you going?? Cheap cheap!! Ladyyy transport?’… Ik denk dat ik een hele dag ‘no’ heb lopen zeggen en met mijn hoofd heb lopen schudden. Ook wanneer je hen niet aankijkt en gewoon verder loopt blijven ze je toch vragen of je geen vervoer nodig hebt. Het begint me mateloos te irriteren en mijn ‘no’s’ veranderen algauw in ‘NOOOOOOOOOOOOOOO!!!’ of een antwoord in de zin van ‘There are plenty tuktuks here, if i really need one i can ASK for it!!!!’. Ik voel me als een fluitketel die op punt staat om te gaan koken!!! Zo zenuwachtig ik werd van het getoeter in Vietnam, zo zenuwachtig word ik hier van de ‘tuktukaanbiedingen’. NEEEEEEEEE IK HOEF GEEN TUKTUK EN GEEN BROMMER OOK!!! ALS IK JE NIET AANKIJK,DAN HOEF IK HELEMAAL NIETS VAN JE!!!! Dat begrijpen ze hier echter niet. Ik probeer altijd zo lang mogelijk vriendelijk te blijven, maar nu spelen ze toch echt wel met mijn grenzen! Ik ben blij als ik eindelijk arriveer in de hostel en mij op mijn bed kan laten vallen, ware het niet dat ik eerst nog eens de sleutel van mijn kamer afbreek in het slot om vervolgens nog twee keer de vier reeksen trappen op en neer te doen. Maar dan eindelijk: RUST!!!!!!!!

Ik verzet mijn gedachten wat met een luchtig filmpje (met dank aan Joyce J) en ben daarna weer helemaal klaar om de stad terug in te trekken. Diner time! Ik nestel me in een gezellig zeteltje op het terras van een klein restaurantje en daar word ik gedurende het komende uur met de realiteit van Cambodja geconfronteerd… Het aantal kinderen, soms zeer jonge kinderen (4 jaar), die hier passeren om dingen te verkopen, zijn talrijk. Ze lopen rond met een plastieken mand die via een schouderband rond hun lijf hangt. Ze hebben boeken of prulletjes en smeken je soms echt om te kopen. Eén jongetje vraagt of ik een spelletje met hem wil spelen? Blad steen schaar, als ik win krijg ik een boek, als hij wint dan koop ik er één, tien dollar… Ik sla zijn voorstel af… Op vele plaatsen zie je posters en slogans die je vragen om kindermisbruik te melden als je het tegenkomt. Dit is uiteraard gericht op het pedofilieprobleem waar Cambodja serieus mee te kampen heeft. Maar ik vraag mezelf af, in hoever deze kinderarbeid ook geen ‘misbruik’ is? Kinderen horen s’avonds (en overdag) niet langs de straten te dweilen om dingen te verkopen. Of is dit geen arbeid, is dit puur overleven? Geen andere keus hebben? En is mijn gedacht hierover maar de slappe mening van een rijke westerling die niet weet hoe het is om arm te zijn en niets te hebben??

Terwijl ik aan het eten ben loopt een vent traagjes heen en weer. Duidelijk eentje die zijn vervoer aan de man wil brengen. Ik kijk hem aan en trek zo zijn aandacht. Hij begint te babbelen, vraagt waar ik vandaan kom, wat mijn plannen zijn voor morgen,… En zo heb ik hem meteen waar ik hem wil hebben. ‘I want to go to the killing fields, you have a motorbike?’ vraag ik hem. Nee, zo blijkt, maar wel een tuktuk. Zijn prijs is tien dollar, maar dat vind ik teveel. Hij lacht en zegt plots: ‘but for you i can do it for free…’. Ik verslik me bijna in een rijstkorreltje! ‘For free??’ vraag ik argwanend ‘Why would you do that?’ en eigenlijk weet ik daar het antwoord al op… Hij begint nerveus te lachen. ‘You know, happy happy!!’ En daar hebben we het!!! ‘But i am very happy’ zeg ik hem met een overtuigde glimlach. Hij bevestigd mijn gedachten wanneer hij antwoord: ‘Come with me i can do happy happy!!’ Ik laat een verontwaardigd lachje horen en zeg van nee. Waarom niet vraagt hij me, even verontwaardigd. ‘Why not??? Because I don’t want that!! I am happy!’ antwoord ik hevig maar nog steeds met de glimlach. ‘Okay okay, sorry’ lacht hij zenuwachtig en geeft vervolgens de strijd op. Deze man moet gedacht hebben: als de blanke mannen zo gewillig zijn, misschien de blanke vrouwen ook dan! Treft hij dan net het poesje die je beter niet zonder handschoenen aanpakt ;-D! Male prostitution, de next generation??

Even later komen een tweetal vrouwen aan mijn tafeltje staan, ze duwen mij vriendelijk een boekje in de hand die vraagt om te doneren voor de kinderorganisatie, ondertussen speelt één van hen een liedje voor mij en zingt daarbij. Zucht… Ik vertel de dame dat ik in België al maandelijks twee organisaties steun voor het goeie doel. Maar het hoeft niet veel te zijn zegt ze, een kleine bijdrage is voldoende. Ik trek mijn schouders op en haal één dollar uit mijn portefeuille. Ze glimlacht breed en is tevreden. Ik ook :-)
Nog geen vijf minuten later passeren er twee jongeren, de ene zit in een rolstoel, hij heeft geen armen en mist een been, zijn vriend duwt hem. Ze doen teken, maar ik kijk de andere kant uit. Een koppel die achter me zit wandelt hen tegemoet. Ik hoor het meisje zeggen: ‘did you eat the pringles, the chips?’ en daarbij duwt ze hem nog een zak met eten in zijn hand. Mooi, die zijn ook weer geholpen.
Er passeert nog een half naakt kind die op zeurderige toon meermaals om geld vraagt en ik word ook nog even aangeklampt door een vrouw met baby die mij om hetzelfde bedelt. En alsof ik net nog niet alles gehad heb wandel ik per toeval de straat in met bars die de namen ‘mr butterfly, Candy bar, 69, dream bar…. dragen. Ik moet er verder geen tekeningetje bij maken, toch? Zoals ik de winkel binnenstap en een chocomelkje koop als ik daar goesting in heb, zo stappen blanke mannen hier een bar binnen en kopen daar sex als ze goesting hebben! Zo klaar als een klontje! De meisjes zijn slank, mooi, lief, zacht en zo gemakkelijk als iets. Hoe zou het zwakke vlees van een vent daaraan kunnen weerstaan?? Het dient zich gewoon aan op een blaadje!! En hoelang ik nu ook al rond loop in Azië, hoe vaak ik dit al gezien heb, het blijft wringen. Maar ook hier word ik weer geconfronteerd met de realiteit. Met de denkwijze van een rijke westerse vrouw die alle kansen kreeg in het leven, die geëmancipeerd KAN zijn omdat ze die luxe heeft in het land waar ze woont, die gestudeerd heeft en een job kan uitoefenen die gelinkt is aan die studies VERSUS de vrouw die niet alle kansen heeft gekregen, die moet leren overleven op welke manier dan ook, en die in een land woont waar het woord ‘emancipatie’ zelfs niet eens bestaat. Wie ben ik om een oordeel te vormen over hetgeen ze doen? Wie ben ik om een oordeel te vormen over de mannen die er voor zorgen dat ze kunnen overleven?

Ik wandel nog voorbij heel wat bedelende mensen, voorbij verkopende kinderen en gezinnen die op straat liggen te slapen. Dit is Cambodja, dit is de realiteit en je kan het allemaal aan je laten voorbij gaan en doen alsof je het niet ziet, het koudweg negeren. Maar dat lukt mij helaas niet. Ik kan het wel negeren, maar het blijft hangen. Elke keer ik mijn hoofd schud voel ik me schuldig. Ik vind het zoooo dubbel, want enerzijds heeft het geen zin om deze mensen geld te geven, ik haal er hen niet mee uit hun ellende, en als ik de ene help, waarom dan de andere niet? Als ik kinderen geld geef dan motiveer ik hen alleen maar meer om bij toeristen te gaan bedelen, want het werkt!! Ik ben niet bij machte om deze mensen te helpen, hoe graag ik ook zou willen. Hoe weinig 1 dollar voor mij ook is en hoeveel het voor hen kan betekenen. Het is allemaal oppervlakkige hulp, een geweten susser… En anderzijds, het is voor mij maar een kleintje om wat geld te geven, in vergelijking met hen heb ik er bergen! En nee ik kan niet iedereen helpen, maar ik kan er misschien wel voor zorgen dat die ene persoon vandaag wat kan eten, weer een dag kan overleven. Een druppel op een hete plaat, maar tenminste toch een druppel…

Cambodja doet zijn best, je ziet langs alle kanten scholen en verenigingen die de kinderen helpen. Zodat de volgende generatie meer mogelijkheden heeft. Zodat een kind krijgt waar het recht op heeft: onderwijs. Dat het tenminste kan leren lezen, schrijven en rekenen, dat hij of zij kunnen overleven en de kans krijgen om een deftige job uit te voeren. Maar ik vrees dat het niet voor iedereen is weggelegd. Ik denk niet dat het kind van die bedelende moeder daarstraks binnen een jaar of twee op school zit… Dit land is arm en daar wordt je genadeloos mee geconfronteerd, als je het nu wil of niet.

Veel liefs

Geconfronteerde Joke