Hallo met z'n allen!

Het is een hele tijd geleden en ondertussen vertoef ik zelfs al aan de andere kant van de wereld, maar voor ik overschakel naar mijn Centraal-Amerika verhalen (alé ik zal mijn best doen) wil ik deze toch nog graag met jullie delen!! Het is een lange, maar vooral het laatste deel is zalig! Enjoy!

Derde dag op rij dat de wekker mij nog voor 8u wakker maakt. Het wordt tijd dat ik mezelf eens een uitslaapdagje bezorg, maar dat zal voor morgen zijn, want vandaag wacht mij 12 uur busrit… juij…
Dat hoort er echter bij als je reist! So there we go! De rugzak wordt steeds maar zwaarder en zwaarder, ook al komt er momenteel niets bij. Ik krijg nog eens een verschot!

Als ik op de bus stap merk ik meteen dat ik de enige toerist ben. Ik word langs alle kanten aangekeken en neem de laatste vrije zitplaats naast een ouder madameke. Ze kijkt me niet aan. Aangenaam, fijn dat ik naast je kan zitten. Aan mijn andere kant zit echter wel een enthousiaste cambodiaan. Met een big smile brabbelt hij enkele woorden, maar ik begrijp er voor de verandering geen zak van! Misschien is dat wel hetgeen hij zegt: ‘ik praat tegen je, maar je begrijpt me niet hé, jij rare blanke westerling!’. Ik zit aan het gangpad en heb dus geen enkele steun om mijn hoofd tegen te leggen als ik wil dutten. Dit wordt een laaaaaaaange rit…

We zijn nog maar pas vertrokken of het vrouwtje naast mij staat recht en kijkt rond zich, ze schreeuwt enkele woorden, de kerel naast mij schiet in de lach en slaat op het kotje voor hem, waar de wc zich bevindt. Ik veronderstel dat ze helemaal niet naast mij wil zitten en dus eventjes rond keek om te zien of er ergens anders nog een vrije plaats was, waarop die ander waarschijnlijk antwoordde: ‘ah jaaaa ge kunt misschien in de wc gaan zitten hé!!’. Ik voel me alles behalve op mijn gemak of welkom. Zo voelt racisme dus…snif ;-) Maar als we een kwartier later stoppen springt ze weer recht en stormt naar buiten… ze moest dus blijkbaar ECHT naar de wc… Als ze terug op haar plaats komt zitten gebruikt ze eventjes mijn schouder om haar hele gewicht te ondersteunen zodat ze terug op haar plaats zit. ‘Ja doe maar wi’ prevel ik zachtjes. Ze kijkt me aan, knikt even en schenkt me dan uiteindelijk toch een glimlach. Oef!

Ik heb geluk, want een half uurtje later moet ze de bus al terug uit! Yes , lekker veel plaats voor mij! En vooral een plaatsje aan het raam, dus ik kan leunen! Nog een half uurtje later komt er dan helaas alweer een vent naast mij zitten, niets aan te doen, ik heb tenminste mijn raamplaats!
En uiteraard, wat had ik gedacht, komt de karaoke eraan! Het melige gezanik galmt door heel de bus, eerst nog behoorlijk stil, maar even later volle bak! En daarna wordt er nog een bandje afgespeeld met de plaatselijke ‘Geert Hoste’ ofzo, want de Cambodianen lachen zich te pletter! Ik wou dat ik het kon begrijpen want het scherpe taaltje werkt alleen nog meer op mijn zenuwen. Had ik al vermeld dat ik Aziatische talen echt vreselijk vind?? Ja hé? Wel bij deze wil ik dat nogmaals onderstrepen! Daarnaast word ik ook af en toe nog verwend met het openlijk ‘gesmek’ van degenen die niet geleerd hebben om met hun mond dicht te eten én het heerlijke gerochel die langs alle kanten te horen is! Oh wat heb ik een hekel aan busritten in Azië. Laat mij dan maar net de uitzondering op alle backpackers zijn die NIET van de lokale bussen houdt! Nee, geef mij dan liever een bus vol toeristen. Zo’n slechte backpacker ben ik dan maar! :-p Maar helaas, ik moet erdoor!

Als ik na zes uren aankom in Phnom Penh stap ik van de bus en vraag waar ik mijn aansluiting heb. Het mannetje bekijkt mijn ticket en doet teken dat ik terug op de bus moet stappen. Dat doe ik dus, braafjes. Terwijl ik daar zit te wachten komt er een vrouwtje op de bus die vraagt ‘Battambang??’ (mijn bestemming) en teken doet dat ik mee naar buiten moet komen. Ondertussen ligt mijn rugzak al buiten de bus. Ze bezorgt me een nieuw ticketje en een ander mannetje zegt dat ik nu hier moet wachten. ‘The bus is picking me up here??’ vraag ik hem. ‘Yes yes’ antwoord hij ‘you wait here’. Nog geen minuut later komt het meisje weer en doet teken dat ik terug op de bus moet, want deze brengt mij naar het busstation. ZUCHT en zo struikel ik met volle elegantie en twee rugzakken terug OP de bus. Die organisatie hier, amai, het verloopt even vlotjes en duidelijk als België die een regering vormt! ;-) Maar goed, uiteindelijk geraak ik goed en wel op mijn volgende bus die me naar Battambang gaat brengen. Ook hier weer hetzelfde scenario, karaoke a volonté en nog eens de Geert Hoste van daarnet, maar nu op televisie. Hij is even goed gekleed, maar heeft net nog wat meer haar. Naast me zit een jonge Cambodiaan die erg vriendelijk is en graag een babbeltje slaat, zijn benen staan echter iets te dicht tegen de mijne als ook zijn schouder en ik hou niet echt van lichamelijk contact met vreemden. Dus ik beantwoord zijn vragen kort en met ene geforceerde glimlach want ik ben moe en heb geen zin in sociaal doen. Achteraf voel ik me wel een beetje schuldig, maar eigenlijk is dat voor niets nodig want ik ben niet onbeleefd geweest ofzo. Ik heb het recht om moe te zijn! Ik begrijp trouwens niet waarom hij niet ergens anders gaat zitten, de bus is maar voor de helft vol… Een keurige burger die zich mooi aan zijn genummerde plaats houdt…Heb ik weer pech zeg ;-)
Tijdens één van de stops ga ik me toch nog een zeteltje verder gaan zitten, zo hebben we beiden wat meer plaats. Daar word ik genadeloos aangestaard door het koppeltje die aan de andere kant zit. Het is niet slecht bedoeld, maar op den duur raak je al dat gestaar echt wel moe…

Na nog eens zes uur bus, die meer op een rijdende trilplaat lijkt dan iets anders, arriveer ik eindelijk in Battambamg. Ik word door een vriendelijk mannetje afgezet bij het hotel waar ik wil zijn. Hij herinnert me er vriendelijk aan dat hij me gratis naar hier bracht (hij werkt voor dit hotel!!) en dat ik misschien morgen een toer bij hem kan boeken?? Maar ik ben doodop en het enige waaraan ik nu kan denken is eten en slapen. Dat meld ik hem dan ook. Ik kan kiezen tussen een grote luxe kamer met airco (wat wel van pas komt met al mijn beten want ze jeuken minder als het koel is) die mijn budget vééér overstijgt of een bijzonder sober kamertje op het dak van het hotel die ver onder mijn budget ligt. De andere 40 kamers zitten vol…. Hmmm… Het ventje doet mij een voorstel, ik krijg de luxe kamer voor 11 dollar en kan morgen naar een goedkopere kamer verhuizen. Ik ga akkoord!
Na mijn voorbije vier nachten in het lawaaierige stinkende hotel in Koh Kong verdien ik wel even een beetje luxe! Eindelijk rust!!

Aangezien het vandaag zondag is beslis ik om me er ook naar te gedragen! Lekker lang uitslapen en alles op mijn dooie gemak! Als ik om half elf uit mijn bed strompel, begeef ik me meteen naar het dakterras waar ik, met zicht op een stralend zonnige dag vergezeld van een heerlijk briesje, mijn ontbijtje neem. Als ik terug op mijn kamer ben word ik opgebeld door de receptie die mij eraan herinnerd dat ik van kamer wou wisselen en me meteen een kamer schuin tegenover de mijne aanbiedt. Geen airco, geen terras, geen zeteltjes en geen kleerkast, maar nog steeds, meer dan goed genoeg! Na een beetje lui te internetten hef ik mijn kont op en wandel het stadje in. De zon staat hoog aan de hemel en het is snikheet. Ik wandel wat rond, eet een snack en besluit tenslotte om een fiets te huren en de stad een beetje te verkennen.

Battambang is één van de grootste steden in Cambodja en de vierde grootste toeristenpleister (na Siem Reap, Phnom Penh en Sihanoukville). Het is echter een heel aangename stad. Net niet teveel en niet te weinig toeristen. Het alledaagse leventjes gaat hier gewoon zijn gang, zonder dat je merkt dat de dingen teveel beïnvloed worden door de aanwezigheid van toerisme. De cambodianen sjeesen rond op hun brommertjes, baten een stalletje uit op de centrale markt of liggen languit neer in de schaduw om de hitte van de dag te ontvluchten. Er heerst een aangename drukte en eigenlijk ben je in een klein uurtje al bijna de hele stad rond! S’avonds gaan de kleine winkeltjes toe en maken plaats voor de supermarkten die blijkbaar liever dan hun deuren openen, en de hele reeks stalletjes aan het water waar je voor een klein prijsje een heerlijke maaltijd kan bekomen. Ik besluit dan ook om daar mijn avondmaal te nemen. Ik plof er neer en bestel een eenvoudige rijst met kip en groenten schotel en een mixed fruit shake. Nog geen vijf minuten later krijg ik een kanjer van een bord voor mijn neus met een heerlijke maaltijd!! De shake die volgt is al even lekker! Maar bijzonder heavy! Voor een luttele 2,5 dollar ben ik meer dan verzadigd! Ik sla het hele gebeuren gade. Moeder kookt, grote zus (12 jaar?) dient op en ruimt af en kleine broer (6,7 jaar?) moet het geld wisselen en de afhaalbestelling klaarzetten. Waar papa zit weet ik niet echt. Hoe dan ook, het hele gezin wordt hier ingeschakeld, iedereen draagt zijn steentje bij. Het is best ontroerend om te zien, ook al weet ik dat deze kinderen eigenlijk zouden moeten kunnen spelen. Maar hier is het een kwestie van ’overleven’, zorgen dat er geld in het laadje komt en daar werkt iedereen aan mee. Ik zoek oogcontact met de vrouw en steek mijn duimen in de lucht als ze kijkt. Ze glimlacht tevreden, en zo voel ik me zelf ook.

Ik besluit om nog een kort ritje met de fiets te maken om mijn eten een beetje te laten verteren en op zoek te gaan naar mijn tutuk chauffeur van gisteren. Na mijn chill dagje is het immers weer tijd voor actie! Dus ga ik de omgeving van Battambang gaan verkennen! Wanneer ik met mijn niet-verlichte fietsje langs de slecht verlichte wegen fiets merk ik plotseling een politie auto op. Hij rijdt me voorbij en ik draai me om zodat ik kan zien wat hij doet. Een eindje verder draait hij en keert terug. De macht der gewoonte (ooooh sjit flikken en mijn lichten doen het niet!!!) zorgt ervoor dat ik zo snel mogelijk uit hun zicht ben en ik sla een willekeurige straat in waar ik enkele minuten wacht tot hij zeker voorbij is…. Ik weet niet of ze zich hier, in het land waar iedereen op een brommer mag rijden, met of zonder helm, op je eentje of met nog 4 passagiers, zonder snelheidsbeperking en soms zonder lichten, druk maken om een fietser die zonder licht rijdt… Maar ik weet wel dat corrupte agenten hier al eens munt durven te slaan uit toeristen in dergelijke situaties en dat ik dan over de brug mag komen met een mooi biljetje. En daar hebben we nu eens geen zin in zie! Ik kan eventjes later gelukkig veilig en wel, zonder mijn portemonnee te moeten bovenhalen, mijn fietsje terug indienen.

Bij het hotel tref ik mijn chauffeur aan. Na wat gekibbel over de prijs krijg ik toch mijn goesting, omdat hij vindt dat ik een ‘good person’ ben aangezien ik hem beloofd had: indien ik een trip ging doen om het bij hem te boeken, en dat ik die belofte ook was nagekomen. ;-) Mooi is dat!

Om 11u stipt stap ik mijn kamer uit en ga naar beneden. Mijn chauffeur zit al te wachten! Ik spring achterop de brommer en we gaan ervandoor! Die brommerritjes beginnen ondertussen echt wel een gewoonte te worden en ik blijf ze leuk vinden! Straks schaf ik me nog ene aan als ik terug ben! :-D
Onze eerste stop is bij de bambootrein! Een ‘must do’ als je in Battambang bent. Bamboo platforms met daar onder kleine treinwielen en een motortje. Ze rijden op en neer tussen verschillende plaatsen en nemen al hetgeen mee die erop kan! Van vee tot brommers! Er ligt een rieten matje waarop ik plaats mag nemen en na mijn betaling schieten we in gang. Het ding gaat toch wel aan een behoorlijke snelheid, ware het niet dat we na 50 meter al in panne vallen :-D Maar, geen zorgen, handige Harry’s als het zijn, is de motor zo weer gefikst en schieten we verder. Het uitzicht is prachtig, tussen de fluo groene rijstvelden en hoge palmbomen!! De zon staat hoog aan de hemel en brand erop los. Mijn petje ben ik helaas vergeten…domme zet…! Halverwege de rit zie ik plotseling tegenliggers komen. We vertragen, naderen tot op een paar centimeter en vervolgens moet ik afstappen, wordt het platform van de rails getild, als ook de wielen en mogen de anderen door. Er zijn vier en de laatste stopt op zijn beurt en helpt mijn chauffeur om ons treintje terug op de rails te placeren! Duidelijk teamwork! :-) Een kwartiertje later zijn we al bij de eindhalte,( althans voor de toeristenroute). Er staan een paar stalletjes en uiteraard word ik meteen uitgenodigd door een lief vrouwtje om bij haar te komen schuilen voor de zon (dan moeten jullie nie meer doen hé? Schuilen voor de zon :-D). Ze legt uit dat we hier eventjes zullen pauzeren en dat we dan straks teruggaan. Mijn chauffeur spreekt immers niet al te goed engels. Ik krijg meteen een geluksster en een sprinkhaan die uit een soort stevig gras gemaakt zijn. Leuke kunstwerkjes. En dan word me natuurlijk gevraagd om iets te kopen… Kan het ook anders? :-) Ik schaf me een zakje bananenchips aan die ik later deel met de locals. Iedereen content! De twee kids die er zitten spreken me aan: ‘do you want to see the bricktour??’ Het ene kindje loopt rond in een pyama, de andere naakt. Ze nemen me mee naar een grote hangaar die wat verderop ligt. Het pyamameisje spreekt zaaaalig lief engels en legt me perfect uit hoe het proces van de bakstenen in elkaar steekt. Het is zooo schattig om te zien! Mijn hartje smelt! Het lijkt wel een lesje die ze aan het opzeggen is. Het kleine naakte jongetje (daar bestond geen twijfel over) herhaalde regelmatig de dingen die ze zei. Als ik haar vroeg of ze zo goed engels had leren praten op school schudde ze haar hoofd: ‘we don’t have english school in Cambodja, i learned it from the tourists’! Huh??? Waauw wat een prestatie! Dit kind sprak echt wel goed engels, en dat gewoon door met toeristen te praten?? Chapeau! Dat er geen engelse scholen zijn, dat zullen ze haar wijsgemaakt hebben vrees ik… Het meisje was klein en zag er een jaar of zes uit. Ze bleek echter al 8 te zijn!! De kinderen zien er hier echt veel jonger uit dan ze zijn, maar dat komt waarschijnlijk omdat de meesten nogal kleintjes zijn. Aan het einde van haar uitleg kwam dan uiteraard het gebruikelijke vragen: you give me some money?? Het is compleet tegen mijn principes om dit te doen, maar ik had niets anders bij en ze had het allemaal zooo mooi getoond en uitgelegd dat ik haar dan toch maar een centje gegeven heb. Als we later terug bij het stalletje waren kropen ze terug achter hun werkje en letten niet meer op mijn aanwezigheid… Dit is dus een duidelijk ingestudeerd nummertje. Hun werk zat er op :-) Ah ja, ik neem het ze al allemaal niet meer kwalijk. Ze zijn hier zo ontzettend arm weet je… Vervolgens word ik nog even tot bij een ander vrouwtje geleid. Deze heeft allemaal sjaaltjes hangen die ze slechts voor 1 dollar verkoopt. Uiteraard bezwijk ik ook hier en schaf er mij eentje aan, kan ik dan meteen als hoofdbedekking gebruiken :-) Ze nodigt mij uit om even te gaan zitten en de gebruikelijke ‘small talk’ wordt uitgewisseld. Het is mooi om te zien hoe al deze mensen samenwerken. Ondanks hun armoede behandelen ze elkaar niet als concurrenten, ze gaan elkaar eerder helpen, want uiteindelijk zitten ze allemaal in hetzelfde schuitje…
Als ik terug bij de sporen ben komt er nog een voertuig aan met daarop een brommertje. Wanneer alles eraf is kunnen we met de twee bamboo’treinen’ terug naar het begin. Ze worden omgedraaid, aan elkaar vastgemaakt en hop, daar gaan we weer!! Het sjaaltje drapeer ik rond mijn hoofd, zo hoef ik me ook geen zorgen meer te maken over een zonneslag! Ik bedank de vrouw voor haar gastvrijheid en ze vermeld me ook nog even dat ik mss een fooi moet geven aan mijn “machinist”. Deze krijgt namelijk bijna niets van die 10 dollar… Kan ik best geloven dus draai ik hem nog een fooi in zijn handen waarvoor hij me vriendelijk bedankt (het geld vliegt erdoor :-s) En dan, on the road again! Op naar de volgende bezienswaardigheid.
Deze ligt een eindje verder waardoor ik toch zeker een half uurtje achterop de brommer zit. De zon staat hoog aan de hemel, de wind speelt met mijn haar… en het stof vliegt in het rond! J We rijden langs het typische cambodiaanse landschap, prachtig groene rijstvelden met werkende boeren, de kleine dorpjes, de zwaaiende kids, de lachende locals, de witte koeien ,…. Wederom, de countryside, heerlijk om te zien! Het echte cambodja!

Na heel wat putten en manoevers, waarbij ik eenmaal bijna van de brommer lig (‘i’m sorry i didn’t see it!!!’) arriveren we bij de eerste tempel. Er wachten mij meer dan 300 trappen vooraleer ik bij mijn einddoel arriveer. Langs de weg trekken enkele bordjes met doodskoppen mijn aandacht ‘Danger!! Mines!!’… Liggen hier nog landmijnen?? Brrrr, wat een griezelige gedachte… De overblijfselen van de vreselijke genocide zijn nog lang het land niet uit.
Goed bezweet bereik ik eventjes later de top. Daar staan een heel stel tempels die uit grote steenblokken bestaan. Cambodja is echt een tempelland! Ik stoot er ook op een reeks cactussen waarvan elk ‘blad’ vol gekerfd staat met namen. En ik maak me weer de bedenking die ik me al verschillende keren maakte deze reis: wat een vreselijke soort zijn we toch?! Waarom kunnen we de dingen gewoon niet in hun eenvoud appreciëren zonder altijd onze stomme ‘verwoestende’ handtekening te moeten nalaten? Zelfs op een plant… Zielig.
Na voldoende foto’s te hebben getrokken blaas ik de aftocht en wandel mijn 300 trappen terug naar beneden. Halverwege ontmoet ik een chinees gezelschap, ze moeten weer even giechelen als ze mij zien en vragen in een perfect engels of ik aub met hen op de foto wil. Dat doe ik met plezier! En reken hen vervolgens 20 dollar aan, jah niets voor niets hé!! ;-) Moptje hé pol!!
Als ik beneden kom valt mijn oog op een pijltje die naar een grot leidt. Ik wandel die richting uit, we hebben immers toch nog tijd genoeg vind ik en een wandelingetje zint me wel. Maar eventjes later hoor ik gebrom achter me en blijkt mijn chauffeur me te zijn gevolgd. ‘You want to go to the cave??’ vraagt hij me. Ik bevestig en vervolgens stelt hij me voor om achterop de brommer te springen, hij brengt me wel. Met een beetje tegenzin stap ik op, hij lijkt me een beetje té gehaast, wil waarschijnlijk zo snel mogelijk terug in de stad zijn om nog meer centen te verdienen die dag, maar ik betaal en wil liever alles op het gemak doen!!! We rijden langs een prachtig natuurlandschap en een minuutje later stoppen we bij de grot. Daar vraagt hij me of ik ‘echt de grot binnenwil??’. Ik antwoord overtuigd van ja en stap die richting uit. Er staat een mannetje die volop aan het prutsen is met hoofdlampen. Hij stelt voor om me te begeleiden en neemt me mee naar binnen. Daar is het behoorlijk groot! Gek toch wat een gigantische ruimte zo’n stel rotsen kan inhouden!! Al krijg ik het al snel een beetje benauwd, het is er echt pikdonker en de lamp die ik gekregen heb geeft maar een flauw straaltje licht. Ik ben dus helemaal afhankelijk van mijn gids. Ik hoop dat we niet te diep gaan en dat doen we gelukkig niet, na vijf minuutjes keert hij om en wandelen we terug. Ik kan amper geloven dat er echt mensen zijn die leven in zo’n griezelruimtes! Zij liever dan ik in elk geval! Je zou bijna denken dat ik niet echt een grotliefhebber ben hé? :-) Maar ik vind ze wel fascinerend hoor, als het niet té donker is tenminste ;-)

En tenslotte volgt de laatste stop. We komen aan bij de voet van een berg waarop een stel pagodes staan. Ook hier wacht mij weer een beklimming. Mijn gids stelt me voor aan een jongetje van 14, hij zal me naar de pagode en de tempel brengen. De jongeren doen dit hier om een centje bij te verdienen zodat ze hun school kunnen betalen. Dus ik mag straks weer in mijn buidel tasten… Soit, t’is voor het goeie doel, nietwaar? Laat ons dat toch maar geloven :-)
In het doorgaan nemen we gewoon de weg, de trappen houden we voor straks, meldt het kereltje me. Ik vraag me af of het nu de bedoeling is dat ik een conversatie start met hem, wat niet bepaald mijn sterkste kant is… Ik stel hem toch enkele vragen over zijn leeftijd, waar hij woont en of hij naar school gaat. Hij beantwoord ze en verteld ook nog wat extra dingen waar ik eerlijk gezegd amper iets van begrijp… Maar ik knik enthousiast van ja en reageer af en toe met een ‘ooow i see’.
De beklimming doet mij nog meer zweten en al snel raak ik wat achterop. Als we eenmaal boven zijn komen we aan bij een boedhisstische tempel vol muurschilderijen die het leven van Boedhha schetsen. Ik zie een schilder die nog volop bezig is. Dit volkje heeft echt een onmiskenbaar artistiek talent! Wat een kunstenaars. De schilderijen zijn fijn en prachtig van kleur. Elke wand is van boven tot onder vol geschilderd, een overweldiging voor de ogen! Er wordt mij uiteraard ook een donatie voor de tempel gevraagd, maar ik probeer uit te leggen dat mij slechts 1 dollar rest (echt waar! Alé ofwel eentje van 100, ma ja…) en dat ik anders mijn kleine gids niet kan vergoeden. Wanneer hij dat hoort, wisselt hij snel enkele woorden met de man aan de spaarpot en kan ik doorwandelen… Hij spoort me aan om naar het volgende te wandelen, ‘the killing cave’. Ook hier word ik nogmaals geconfronteerd met de wreedheden van Pol Pot. Een diepe grot/put waar de slachtoffers op de rand de keel werden overgesneden en vervolgens naar beneden werden gegooid bovenop de rest van de levensloze lichamen…. Bah! May he burn in hell!! Ook hier zijn de gevonden kledij en beenderen in een plastieken box tentoongesteld. Om de gruwel en de slachtoffers nooit meer te vergeten… Het kereltje spoort me weer aan om verder te gaan en zijn ongeduld begint me nu toch stilaan op de zenuwen te werken. Waardoor ik alles op mijn gemak begin te doen.
We passeren nog een hele reeks boeddha’s en komen tenslotte na een korte klim, waar het weer krioelt van de maquaqe aapjes (freaky beesten!), terecht bij de drie grote tempels die je al van ver kan zien blinken. Je hebt er ook een prachtige zicht over de wijde omgeving!! Ik wandel er op mijn gemak rond en verdwijn wat uit het zicht van mijn kleine gids, vooraleer hij me weer opjaagt! Uiteindelijk keer ik langzaam terug en dalen we nu af via de trappen. Ik bedenk of ik hem wel een hele dollar geven wil, ik vond hem namelijk niet echt vriendelijk of zijn best doen. En ondertussen heb ik ook wel honger en dorst. Dus eenmaal beneden koop ik nog een flesje water en een banaan en geef hem vervolgens de rest van mijn geld waarna hij uit het zicht verdwijnt. Enkele seconden later komt er een kindje naast mij lopen met uitgestoken hand. ‘money money’ prevelt ze. Hoe erg ik het ook vind, ik kan dit kind geen geld geven. Enerzijds omdat ik enkel een briefje van 100 op zak heb en anderzijds omdat ik vandaag al zoveel fooien heb uitgedeeld. Ik kan echt niet iedereen geld geven en kinderen geef ik liever niets, maar mijn motivatie daaromtrent hebben we al gehad. ‘If you give children on the street money, they stay on the street’

Een half uurtje later sta ik terug aan het hotel waar ik mijn gids betaal en bedank. Overal in de stad had ik al affiches zien hangen voor een lokaal circus die verzorgt wordt door straatkinderen. Het staat zelfs vermeld in de Lonely planet, dus ik besluit een avondactiviteit in te lassen en koop een ticketje. Mijn lift gaat al om kwart na zes dus moet ik nog snel enkele inkopen doen. Morgenvroeg ga ik immers met de boot richting ‘Siem Reap’ en dus heb ik nog wat proviand nodig voor onderweg! Ondertussen ken ik mijn weg al een beetje in Battambang en weet ik waar ik het nodige kan vinden. Op de markt koop ik twee verse tomaatjes en een mango. In de bakkerij een zak met tien sandwichbroodjes en in de plaatselijke supermarkt een pak chocomelkjes, een pot confituur en een doosje ‘la vache qui rit’ jes. Moet wel voldoende zijn voor zeven uur boot, nee? Tenslotte koop ik aan een plaatselijk kraampje nog een avondmaaltijd: noodles met beef en een ei.

Na het verorberen van mijn heerlijke maaltijd neem ik een verfrissende douche, trek mijn mooiste kleedje aan en ben zo op en top klaar voor mijn avondactiviteit!

Een korte brommerrit (die mijn pas gewassen huid vast en zeker weer vuil gemaakt heeft) brengt mij bij het domein waar het circus plaatsvindt. Een organisatie die ontstaan is in een vluchtelingenkamp aan de Thaise grens waar tekenworkshops gegeven werden. Daar besloten acht studenten om samen met hun franse leraar de ‘Phare Ponleu Selpak’ op te richten. Wat betekent: ‘the brightness of arts’. Er wordt rond drie thema’s gewerkt: Sociale vaardigheden, educatie en kunst en cultuur. Creativiteit wordt hier gebruikt om de kinderen te benaderen. Muziek, tekenen en schilderen, theater en circus. En het werkt, want een 1400 kinderen kunnen hier terecht!

Zo mogen we eerst een expositie bezoeken. Daar hangen tal van schilderijen en tekeningen die door de kinderen gemaakt zijn. Er zitten echt pareltjes tussen! Ware talenten! We worden verwelkomt met een hapje en een drankje. Het lijkt wel een echt vernissage! Ik ga drie keer terug om mijn glas te laten bijvullen want de fruitpunch is echt zoooo heerlijk!!

Daarna worden verwacht in de tent voor de circusvoorstelling. Als ik eventjes de turnzaal binnen kijk zie ik enkele jongeren de meest fantastische moves maken. Flik flak langs hier, achterwaartse salto langs daar,… Wooooow jaloers!!!!! De show begint iets later dan gepland en de tent zit boemvol. Zowel met toeristen als met locals. Wanneer de lichten uitgaan begint iedereen enthousiast te joelen. We krijgen eerst nog een kort woordje uitleg en vernemen zo dat het jongeren zijn tussen 14 en 17 jaar oud en dat we geen flash mogen gebruiken om hen niet uit hun concentratie te halen :-)
De hele show wordt begeleid door een live orkestje die links van het podium zit. De muziek is prachtig en de instrumenten bijzonder. Wat daarna volgt is adembenemend! Eerst krijgen we een slangenmens te zien die de meest sierlijke bewegingen maakt en vervolgens langs twee lange slierten stof de gekste trucjes uithaalt. Uiteindelijk rolt hij al draaiend naar beneden en raakt vervolgens zachtjes de grond met zijn voeten. Fe-no-me-naal! De rest van de show houdt één en al acrobatie in! Zelfs de grappige clowns doen de meeste gekke kunstjes! Er wordt gebreakdancet, er wordt top gymnastiek gebracht, er wordt over een touw gewandeld, er wordt gebalanceerd op een opeenstapeling van stoelen die bijna de nok bereikt, er wordt gedanst, er wordt ambiance gebracht, het is gewoon FORMIDABEL!!!! Dit is acrobatie op en top!! Dit is gewoon cirque du soleil in het klein, en zoveel intenser!! Gedurende de hele show zit ik met open mond te staren naar het hele gebeuren, soms hou ik mijn adem in omdat het zo spannend is, kreetjes van opluchting ontsnappen zonder dat ik me er bewust van ben, er rust een voortdurende glimlach op mijn gezicht en tranen van ontroering prikken achter mijn ogen. Dit is werkelijk prachtig!! Wat een talent, wat een enthousiasme, wat een overtuiging! Dit is zooo puur, zo echt! Het ontroerd me zo hard! Ik heb genoten als nooit tevoren!

Na de show wordt ons nog even meegedeeld dat twee jongeren enige tijd geleden auditie mochten gaan doen aan één van de grootste circusscholen in Canada, die verwant zijn met het grote Cirque du soleil. De opleiding kost natuurlijk veel geld en daarom vragen ze vriendelijk om nog wat te doneren. Ik twijfel geen moment! Dan geef ik liever mijn geld aan prachtige initiatieven als deze , dan aan dooie monumenten zoals deze namiddag. Als ik de man passeer kan ik het gewoon niet laten: ‘It was amazing, I enjoyed it soooo hard!!!’ zeg ik vol emotie. Hij lacht en bedankt me wel tien keer. Ook als is de artiesten passeer kijk ik hen aan steek mijn duimen in de lucht en brengen mijn handen naar mijn hart. ‘Soooo amazing’ zeg ik er nog bij. Ze lachen tevreden en ook hier krijg ik nog een bedanking. Maar eigenlijk zijn zij bedankt want ze hebben me een prachtavond bezorgt. De glimlach op mijn gezicht blijft nog lange tijd hangen en ook tijdens het typen komen alle fijne emoties terug naar boven. Dit staaltje kunst en talent, die slechts een uurtje duurde, komt zeker en vast in de top tien momenten van mijn reis!! En meer heb ik niet toe te voegen aan deze prachtige avond, een zalig einde van een fijn verblijf in Battambang.

Veel liefs

Ontroerde circus Joke