Neem wat tijd, want dit is een lange ;-)

Vandaag ga ik richting Krong Koh Kong, een stadje dicht bij de Thaise grens, die eigenlijk nog niet echt zo toeristisch is. Joke heeft echter de woorden: ‘jungletrekking en watervallen’ gelezen, en dat is al voldoende om nader onderzoek te gaan verrichten!
Vooraleer ik vertrek wil ik toch nog graag ‘de royal palace’ gaan bezoeken. Dat is ook gisteren niet gelukt aangezien ik veel te lang op mijn andere bestemmingen heb doorgebracht.
Op tijd opstaan is echter nog steeds niet mijn sterkste kant… vooral als het niet echt ‘moet’. Ik sta dus veel te laat op, moet nog onnodig lang wachten om mijn busticket geregeld te krijgen (die mannen hier kennen toch nie veel van zaken doen ze!) en heb maar een uurtje meer om én het paleis te bezoeken én mijn rugzak te maken. Hmmm… Het entreegeld blijkt ook zomaar even 6,5 dollar te zijn, wat ik veel vind om nog geen uur te kunnen rondlopen. Ik besluit om er dus maar gewoon wat rond te wandelen en zoveel mogelijk blinkende pagodetoppen te spotten. Het is snikheet en daar loop ik dan in mijn veel te bedekte kledij!! De ‘Okra’ is blijkbaar ook aanwezig en heeft ervoor gekozen om zich te laten vervoeren door individuele fiets tuktuks ipv de bus. Elke fietsrijder is voorzien van een fluogeel jasje en ze rijden in een lange rij achter elkaar. Super grappig!!

De bus gaat om 11u45. Maar wanneer ik afgezet wordt aan het busstation blijkt hij er nog niet te zijn. Wachten is de boodschap. Ik plof me neer en doe wat me gezegd is. Voor mij staat een oudere europese vent (50-60) die zich ontzettend aan het opjagen is. Hij draait en keert, haalt zijn schouders op, schudt met zijn hoofd en loopt naar de werknemers. Daar zie ik hem, met heel veel gebaren, van zijn neus maken. Tot twee keer toe… Het is nu ongeveer al half één en de bus is er nog niet… Ik kijk hem aan en vraag waar hij heen gaat: ‘Koh Kong’ zegt hij. Oh hoe toevallig, ik ook!! Maar wat blijkt… eigenlijk is er helemaal geen bus om 11u45, de bus vertrekt om 9u30 en dus is hij hier al sinds 9u. Toen hebben ze hem wijsgemaakt dat de bus in panne gevallen was. Wanneer hij nu van zijn neus maakt vertellen ze hem dat ze eigenlijk niet genoeg tickets verkocht hadden en de bus werd afgelast (stel je voor dat de nmbs dat zou doen zeg!!)… Doch, hij blijkt nu wel onderweg te zijn. De man is echt in alle staten! Hij woont hier al vijf jaar en gaat geregeld weg en weer van Koh Kong naar Phnom Penh en enkel deze route heeft telkens problemen. Hij krijgt het op zijn zenuwen van dit land en zijn ‘stomme inwoners’. Hij is zoooo kwaad :-s We blijven wachten en hij wordt alleen nog opgefokter, gaat nog verschillende keren van zijn neus maken en doet dan zijn beklag bij mij. De Cambodianen luisteren gewoon maar blijven bedeesd. Als ik naar de bus ga vragen reageren ze nogal onbeholpen, ze kunnen me niet echt een antwoord geven of hij al dan niet komt en wanneer. Een beetje vervelend natuurlijk, en heel erg typisch! Aziaten kunnen je zelden of nooit een duidelijk antwoord geven, ze kunnen niet gewoon zeggen: ‘Kijk het zit zo, de bus is onderweg, hij komt er zeker aan, maar ik kan je niet vertellen hoe laat het precies zal zijn’. Of ‘de bus is afgelast en komt vandaag niet meer, we zullen je ticket verzetten naar morgen, het spijt ons.’ Dat kunnen ze niet… In plaats daarvan staren ze je met een onzekere glimlach aan en kijken elkaar onbeholpen aan. Dan brabbelen ze iets en weet je eigenlijk nog niets meer…

Maar soit, om 1u15 blijkt de bus er dan toch te zijn. Ik heb gelukkig het nummer ‘25’ onthouden en als ik ga vragen of de bus naar Koh Kong gaat blijk ik prijs te hebben (geen mens die echter zal komen zeggen dat hij er is ofzo)! Eindelijk!! Maaaaaar… hij vertrekt pas om 2u… Zucht… Ik drop mijn gerief en ga nog even wat inkopen doen. Wanneer ik betaal zie ik de bus plotseling niet meer staan… SJIT!!! Hij is al volop achteruit aan het rijden, ik neem mijn wisselgeld en storm naar buiten om vervolgens naast de deur te gaan huppelen om zo aan te tonen dat ik hier nog op moet! Het is pas half twee??!! Nog maar eens bewijs dat tijd en ruimte hier niets waard zijn! Blijkt dat ik daar eventjes massa’s chance heb!! Was ik één minuut later gekomen, dan was de bus weg met mijn bagage, maar zonder mij!!!! Ik moet toch even bekomen bij die gedachte, geluk staat soms echt aan mijn zijde!!

De busrit verloopt vlot. We zijn maar met een stuk of acht en ik blijk de enige toerist te zijn… Ik vraag aan meneertje driftig of er dan zo weinig toeristen naar Koh Kong gaan?? Maar blijkbaar zou daar toch redelijk wat volk moeten rondlopen, de meesten komen echter van thailand aangezien het zo dicht tegen de grens ligt. EN de meesten nemen de vroege ochtendbus…

Rond 19u arriveren we dan eindelijk. Maar de bus maakt eventjes een ommetje en zet eerst wat mensen af bij een busstation een eindje buiten het centrum. En daar gaat meneertje driftig weer! Hij begint keihard van zijn neus te maken dat dit niet kan, dat de bus altijd in het centrum stopt, dat hij al van 9u deze ochtend zit te wachten, dat het prutsers zijn, dat hij wou dat hij in hun taal kon zeggen wat een domme idioten ze wel niet zijn,…. En zo raast hij maar door en door!! Onvoorstelbaar! Twee aziatische meisjes die ook toeristen blijken te zijn gaan er zich mee moeien en proberen hem tot bedaren te brengen. Ze krijgen echter ook de volle lading! ‘Ze moeten hun bek houden en ze weten niet waarover ze praten en ze zijn dom en…..’ Ik ben bang dat hij plotseling uiteen zal spatten van woede!! Ik vraag aan één van de meisjes of we nu al in Koh Kong zijn. Ze verteld me vriendelijk dat we zo dadelijk in het centrum worden afgezet en dat ik me geen zorgen moet maken, dat het ook hun eerste keer in Koh Kong is en dat ze wel samen met mij een guesthouse zal zoeken. Een aardig meisje! Een beetje de Aziatische Selah Sue, want haar haar zit net zo!

En dan komen we even later uiteindelijk aan, de man vliegt naar de plaatselijke werknemers en tiert verder. Wat een gekte! Ik weet ongeveer waar ik heen wil en spring achteraan op één van de brommertjes om naar de guesthouse te gaan, ik bedank de meisjes voor hun hulp, maar het lukt me wel. Eindelijk rust!!! Mijn chauffeur stelt al meteen voor om mij morgen de omgeving te laten zien! Ik vraag zijn telefoonnummer en zeg dat ik wel zal bellen als ik iets wil doen, nu wil ik vooral eten en rusten! Ik eindig de dag met een typisch ‘thuismoment’: sfeerlampje aan, kaarsje aan (beiden aanwezig in de kamer!!), languit in bed en filmpje kijken! Kan toch ook eens deugd doen!!

Koh Kong is een kleine stad, je bent er in een mum van tijd door heen gewandeld. Een deel van de guesthouses liggen aan het water, een deeltje meer inwaarts. De straten zijn ook hier vaak weer veel te donker en de mensen staren je aan alsof je van mars komt. Het is helemaal niet toeristisch, ik zie amper ‘soortgenoten’ lopen en dat voelt toch wel wat raar aan. Ik ben altijd blij als ik nog wat toeristen zie rondlopen, ik hoef heus niet de enige blanke te zijn om het ‘echte aziatische leven’ te kunnen ervaren. De enige ‘blanken’ die ik hier zie zijn oudere mannen en ik weet dan ook meteen dat dit geen toeristen meer zijn…

Wanneer ik om half elf wakker wordt is het snikheet, mijn ventilator draait niet meer op volle toeren en het licht in de badkamer werkt niet meer. Elektriciteit draait overdag maar op halve kracht, ontdek ik later. Mijn kamer ligt in een grote hal waar er al volop kabaal is. Aan de ingang, buiten, zitten een groepje mannen te kaarten en dat moet hier altijd met heel veel lawaai en overacting. Zucht… Ik verorber mijn keiharde boterkoek van de vorige dag en trek de stad in. Ik ben nog geen half uur onderweg of ik krijg al telefoon van Pisar, de chauffeur van gisteren. ‘Of ik iets wil doen vandaag??’. Ik herhaal dat ik hem ZELF wel zal contacteren! Ik hou niet van die opdringerigheid! Maar ik weet al op voorhand dat ik hem vandaag nodig zal hebben. Veel is hier immers niet te doen en als hij mij voor 5 dollar overal heen brengt, dan is dat op alle vlakken de goedkoopste optie. Dus na een broodje tonijn contacteer ik hem en ontmoet hem 10 minuten later voor mijn hotel.
‘5 dollar en je laat me alles in de buurt zien?’ Check ik nog even. ‘Yes yes! Waterfall, big and small and mangrove!’ Ok deal en weg zijn we!

Onze eerste stop is bij het benzinestation waar de werknemers vragen ‘waarom de vreemdeling zo mooi is?’, dat is althans Pisar zijn vertaling! Hahahhaha! We starten bij de mangrove. Een steiger van 6OO meter lang leidt ons door dit mangrovegebied. Om te eindigen bij een hoge uitkijktoren die je een zicht heeft over het hele gebied. Pisar is onder de indruk, het is de allereerste keer dat hij mee komt met een toerist, meestal blijft hij buiten wachten bij zijn brommertje. Hij verteld mij het één en ander, maar door zijn gebrekkig engels versta ik er bijna geen fluit van.
Daarna kruipen we terug op de brommer en rijden richting waterval. Halverwege de rit vraagt hij me of ik de grote of de kleine wil zien. Eigenlijk wil ik beide zien, maar dat lijkt hij niet te (willen) begrijpen, dus ga ik voor de grote, uiteraard! In volle vaart rijden we door het landschap. De zon aan de hemel, de wind in mijn haren, heerlijk! Een half uurtje later arriveren bij het watervaldomein, ik betaal één dollar en zwaai naar de kinderen die weer enthousiast ‘hello hello hello’ roepen en vervolgens rijden we verder. Off road, nog een tweetal kilometer… Het is onvoorstelbaar wat deze scooters hier allemaal doorstaan! De baan ligt er erbarmelijk bij! Overal zijn er diepe putten, geulen, scherpe stenen, watertjes,…. Met één hand hou ik me goed vast en met een andere hand ondersteun ik de lichaamsdelen die nu wat extra ondersteuning vereisen! Af en toe knijp ik mijn ogen hard dicht en durf ik niet te kijken, dat is misschien beter! Hij had me gerust mogen vragen om af te stappen, maar dat deed hij niet en ik zweeg dus ook maar.
De waterval zelf was best wel mooi! Niet erg hoog, maar wel behoorlijk breed! We wandelen een stukje de natuur in, maar heel erg veel valt er niet te zien. Behalve een val, ‘for tigers’ zegt Pisar doodleuk. ‘Euhh tigers??’ herhaal ik verrast. Blijkbaar zouden hier dus een soort tijgers zitten, maar uiteraard komen die niet eens doodleuk tevoorschijn. Jammer! :-) Of gelukkig maar?
Ik vraag of we niet een stuk rond het water kunnen lopen en dan halverwege via de rotsen over steken om dan terug te keren via de overkant. Hij ziet het wel zitten en knikt van “ja”. Het is wel wat zoeken naar een goeie doorgang, want hier en daar is het water te diep, of de stroming te hevig. Maar door wat samenwerking geraken we beiden aan de overkant! Woehoe! We wandelen het hele stuk nu terug en ook hier moeten we af en toe zoeken langs waar we best gaan. En dan komen we terug terecht bij de hoofdwaterval….maar aan de verkeerde kant! Hier moeten we dus terug zien over te raken. Het is voor hem ook de eerste keer dat hij dit met een toerist doet, maar t’is hier duidelijk klant is koning :-D Nu moeten we echter aan de overkant raken en dat blijkt niet zooo eenvoudig!! Na enkele fotos onderaan de waterval klimmen we terug naar boven en gaan op zoek naar een doorgang. Er zit niets anders op dan een heel stuk, dieper, door het water te gaan. Ik draai mijn camera twee maal rond mijn hals en trek mn rugzak hoog op. We zitten hier op een punt waar het water bijna naar beneden valt, de stroming is dus behoorlijk krachtig. Ik weet, als mijn voet nu wegslipt dat ik mee slip, met de stroming, naar beneden… Spannend dus!!! Stap voor stap ga ik vooruit, heel langzaam en met volle concentratie. Mijn spieren vechten tegen de kracht van de stroming. Gelukkig is het stukje niet te lang en kom ik snel terecht bij de verlossende rots. Nu moet ik er echter nog weten op te klimmen, want hij reikt tot mijn borst en hier kan ik niet bepaald een aanloopje nemen… Ik doe een poging maar het lukt me niet. Ik geef pisar mijn rugzak en kodak. Die moeten alvast in veiligheid gebracht worden, als ik dan toch nog in het water zou donderen dat mijn waardevolle spullen niet nat raken! Hij wil me helpen en trekt me op aan één hand, zo kan ik echter nergens steun vinden waardoor ik maar wat hang te bengelen! Uiteindelijk sla ik mijn ene been over de rots en rol met heel mijn lijf op het stuk steen! Fieuw! Mission accomplished! En wat ben ik lekker vuil nu :-D Hoort erbij, hoort erbij!! Een half uurtje later zijn we terug aan het hotel. Ik betaal en we nemen afscheid, ik ben dooooodmoe!

De rest van de avond modder ik maar wat aan. Languit op mijn bed liggen, me door de straten sleuren om toch nog iets te gaan eten, internet checken, skypje doen, en mijn dagtrip voor morgen boeken. Het nadeel aan alleen reizen is dat je bij dergelijke trips nooit met voldoende bent. ‘How many person?’ ‘Just me!’. En dan blijkt dat ze er toch minimum twee willen hebben. Ga ik volledig mee akkoord hoor, op mijn eentje een trip doen vind ik ook maar niets, tenzij het achterop de brommer is, maar met overnachting, hmm nee. En nu heb ik natuurlijk net een oord gekozen die nog door weinig toeristen ontdekt is… Ik moet mijn jungletrekking uitstellen en besluit om de volgende dag een ‘riverboat’ trip te doen, in het stadje blijven is immers geen optie want het is hier doodsaai! Ik wacht in het cafétje op de eigenaar om mijn uitstap te regelen. Binnen vijf minuten gaat hij er zijn. Een half uur later zal hij nog vijf minuutjes weg blijven. Aziaten en tijdinschatting…ramp!!In het cafétje zit een gezinnetje. Mama zit op de bank terwijl haar kleine dochter van zes flink haar huiswerk aan het maken is. Er is ook nog een kereltje die ik een jaar of tien schat, hij was me al eerder opgevallen omdat hij constant roept en dat is nu niet anders… Hij zit met zijn rug naar mij gekeerd en blaft iedereen af, er wordt amper of niet op gereageerd. Tot ik verschillende keren met fronsende wenkbrauwen zijn richting uit kijk. Plotseling gaan zowel de grote broer als de moeder hem berispen, niet dat het veel uithaalt, maar ze doen het wel. Het kleine meisje kijkt me aan en zegt met een onschuldig glimlachje: ‘sorry’… Mijn hart smelt! Het is duidelijk dat, nu ze zien dat ik erop reageer, ze zich enorm schamen in zijn gedrag. Dit is naar mijn mening een kind die één of andere gedragsstoornis heeft, maar dat zullen ze hier wel nooit te weten komen. Even later vertrekken ze, met z’n vijven op de brommer naar huis.
Terwijl ik verder zit te wachten en te skypen komen er twee cambodianen op me af. ‘Aaaah Paddy??’ vraag ik ‘is the rivertrip going on tomorrow??’. De man kijkt me aan en geeft een ‘no’ antwoord, dan brengt hij zijn vingers naar zijn lippen en zegt ‘sssttt’. Ok, dit bijkt niet meneer paddy te zijn!! Twee onnozelaars die wat teveel binnen hebben ofzo! Of die benieuwd zijn naar mijn skype gebeuren. Toen ik gisteren aan het internetten was keek een man gedurende een half uur, ongegeneerd, mee over mijn schouder. Tjah, ze kunnen het toch niet lezen! Soit, ik blijf geduldig wachten en even later stopt er een brommertje en stapt er een half blanke vent af die vervolgens aan mijn tafeltje komt zitten. ‘Are you paddy?’ vraag ik wederom. De vent kijkt me raar aan en schudt zijn hoofd. Ladderzat! Twee minuten later houdt hij het voor bekeken en stapt weer op, om vervolgens over een stuk steen te struikelen en languit op de baan te vallen! Heb ik per ongeluk een bordje ‘Rare zwiebers kom hierheen’ boven mijn hoofd hangen ofzo?? Paddy krijg ik niet meer te zien, ik krijg wel een telefoon in mijn handen geduwd en op een paar seconden blijkt mijn uitstap geregeld te zijn. Heb ik daarvoor drie kwartier zitten wachten??? Man man man…

Het is voor mij de volgende ochtend toch een beetje afwachten of ik nu daadwerkelijk zal worden afgehaald. Ik sta om 8u klaar, zoals afgesproken. Het wordt 8u05, 8u10, 8u15,… En ik begin al te twijfelen… vijf minuten later kom er dan toch een tuktuk aangereden en stap ik in! Er zit een koppel in die van tjechië komen. Ook al een paar van die kanten tegengekomen eigenlijk! We rijden naar de boot en stappen in. Niet veel speciaal, een vissersbootje waar we allen op de grond zitten.
Ik placeer enkele reddingsvesten onder mijn rug en kont en nog kwartier later dommel ik in slaap. Voertuigen maken me altijd zooo moe! Ik word verschillende keren wakker, maar iedere keer zitten we nog op de zee en besluit ik om verder te dutten. Als ik om 11u wakker wordt en we zijn nog steeds aan het varen bedenk ik me dat het echt wel een ‘boat trip’ is!! Een half uurtje later arriveren we dan toch eindelijk op Koh Kong Island. Het typische plaatje van een tropisch eiland met palmbomen, zon, zee, strand en helder water. Tijd om te relaxen. Er komen al gauw wat toeschouwers die ons nieuwsgierig aangapen. We blijven echt een attractie, zeker in zwemkledij!!

Terwijl de ‘gidsen’ ons eten klaarmaken hebben wij tijd om te chillen. Beetje zwemmen, beetje zonnen, beetje wandelen, beetje lezen,… Er vliegen allemaal mini vliegjes rond en ik zie Jana op haar benen slaan. ‘They bite’ zegt ze. Ik kijk naar mijn benen en zie hier en daar kleine rode vlekjes, waarvan ik vermoed dat het van het zoute water komt. Wanneer ik even later echter zie dat mijn benen volledig onder de rooie vlekjes zitten, haal ik snel mijn deet tevoorschijn. Vooral als ik één van de vliegjes op heterdaad betrap, hem vervolgens plet en er een vinger met bloed aan over hou. De kleine krengen!!! Ze hebben zich ondertussen al enorm tegoed gedaan aan mijn lijf en tot mijn grote schrik zie ik dat het rode vlekjes met een kleine bloedstip in het midden zijn. Exact dezelfde zoals ik eens in Zuid-Amerika gehad heb… Ze jeuken niet of vormen geen bobbel, maar de volgende dag is het tien keer zo erg!!!! Als ik zie hoeveel beten ik heb…. Dit wordt een regelrechte ramp! Laat het niet dezelfde zijn, laat het asjeblieft niet dezelfde zijn!! Maar ik vrees ervoor… De verrassing zal voor morgen zijn…

Even later is het etenstijd. Vis, groentjes, taai vlees en- hoe kan het ook anders-rijst. Het is niet echt honderd procent mijn ding, maar ik ontdek wat patatjes tussen de groenten en die smaken me wel. Ik bedenk dat pé hier waarschijnlijk helemaal niets van zou moeten hebben. ;-)
Na het eten wandel ik een beetje langs het water tot er plotseling een kereltje achter me aan komt. Hij lacht en zegt allemaal rare dingen waar ik geen snars van begrijp. Ik vraag of we misschien vertrekken en of ik moet terugkomen?? Hij brabbelt wat woorden en wijst naar de boot. Hij is echt overenthousiast en komt een beetje te dicht naar mijn goesting…. Hij doet teken naar mijn borsten en vormt zijn handen alsof hij er zou in knijpen, dan vormt hij een hartje met zijn handen en lacht een beetje zenuwachtig, maar ik doe alsof er allemaal geen zak van begrijp! En dat is ook zo! Ik heb zo wat vage vermoedens, maar ik sta er liever niet bij stil. Dus wandel ik terug met hem om te ontdekken dat we eigenlijk helemaal niet vertrekken. Wat hij me allemaal kwam vertellen, god mag het weten! Hij blijft nog een tijdje staren en brengt me zelfs een kokosnoot om uit te drinken, maar ik zou toch liever hebben dat hij me wat met rust laat…!!!

Om drie uur is het dan toch echt tijd om terug te keren. We moeten door het water om bij de boot te geraken en daar weer op één of andere manier proberen van erin te klauteren! Er hangt een auto band uit de boot waar je je voet in kan zetten, maar dat blijkt toch niet zo evident. Ik krijg dus een beetje extra hulp in de vorm van een vlakke hand op mijn kont! Nu ja, ik raak zo toch in de boot :-)
Ik bouw weer een nestje, leg me neer en ben binnen de kortste keren terug in dromenland. Ik word verschillende keren wakker van het zeewater die over de boot in mijn gezicht spetst. Eén van de gidsen vind het kennelijk een grappig gebeuren en zit met een brede grijns te kijken.
We gaan niet het volledige stuk door de zee, maar varen nu ook een stuk door de mangrove! Waar ik gisteren gelopen heb, vaar ik nu! Prachtig stukje natuur!! Tot we plotseling vast komen te zitten… Laag tij… De mannetjes stappen uit en beginnen aan de motor te prutsen. Het Tsjechische koppel wisselt enkele woorden en even later gaat de jongen vooraan gaan staan en begint ongegeneerd in het water te plassen. En het blijft maar komen!!! Hij stond er zeker een volle minuut te pissen! Enkele seconden later springt het meisje in het water… Ieuw!!! Je zwemt wel in de pipi van je vent hé nu!!! Maar volgens mij moet ze gewoon ook pipi doen. Ik hou me, zo ver mogelijk van het water…

Als we eindelijk terug toekomen in de stad is het al donker. We wandelen terug naar ons hotel en na een verfrissende douche wandel ik de stad in, ik heb zo’n ontzettende honger!!! Ik ga terug naar het restaurantje waar ik de eerste avond gegeten heb. Daarnaast bevindt zich ook het reisbureau waarmee ik de jungletrekking van morgen wil doen. Nu blijkt echter dat de twee personen die hadden ingeschreven, slechts één dag doen ipv een overnachting… Zucht… Aan een tafeltje zit een meisje die de trekking al gedaan heeft en die me er wat kan over vertellen zegt de kerel.
Ik ga me erbij zetten en we slaan een babbeltje. Het is mij al snel duidelijk dat het een nederlands meisje is, dus na het gebruikelijke ‘Where are you from? – Holland – aaah ik dacht het al’ zinnetje, kunnen we gewoon verder in het Nederlands praten. Het is fijn om nog eens Nederlands te kunnen praten! Je kunt jezelf zoveel beter verwoorden! We eten wat en slaan een babbeltje over van alles en nog wat. Ze blijkt orthopedagoge te zijn, dus daar vinden we ook een mooi gespreksonderwerp! Uiteindelijk beslis ik om toch de trekking van één dag te doen. Anders kom ik hier overmorgen om 11u s’morgens aan en moet ik nog een hele dag schimmelen in Koh Kong, vooraleer ik de volgende ochtend de bus naar Battambang kan nemen. Ik heb het hier ondertussen wel gezien! Tijd om door te reizen!

Als we even later naar de hostel wandelen gaat het plotseling over de kleine bijtgrage vliegjes op het ‘Koh Kong island’. Ze stelt me gerust en zegt dat ze bij haar de volgende dag verdwenen waren. ‘Echt waar???’ reageer ik super opgelucht!! Wat een geruststelling!

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word zijn de stipjes echter NIET verdwenen… Ik maak me klaar voor de trekking en wandel naar het restaurant waar ik nog snel een ontbijtje neem. Mmmm cornflakes! Eventjes later word ik opgepikt door de tuktuk. Een koppel van nieuw zeeland vergezelt me vandaag!
We rijden een eindje langs een baan die meer uit putten bestaat dan iets anders! Aan het einde stappen we in een bootje. Nog kleiner dan gisteren en geen mogelijkheid om een slaapplekje te creëren. We varen gedurende een uurtje door de mangrove en het prachtige omringende landschap! Heel erg mooi, maar het weerhoudt er me niet van om af en toe in slaap te dommelen. Ik heb dringend nood aan actie! En dat krijg ik wanneer we eventjes later aanmeren en aan land gaan. Het is snikheet, maar toch zitten we allen goed ingeduffeld in een lange broek die dan nog eens lekker elegant in onze sokken verdwijnt… Er zouden namelijk bloedzuigers zitten en die heb je toch liever niet aan je benen kleven! We banen ons een weg door de brousse. De voorste gids heeft zijn machete mee en gebruikt deze af en toe om het pad wat vrijer te maken. Het is op zich geen zware wandeling, het grootste gedeelte is effen, hier en daar een beetje klimmen, maar dat wordt tot een minimum beperkt. Ik ben ondertussen meer gewoon ;-)
En toch gutst het zweet weer van onze lijven. De druppels vallen zo van mijn gezicht! Ik rits mijn broek toch een beetje open om zo wat lucht binnen te laten. En merk meteen… dat mijn vrees omtrent de onschuldige rooie vlekjes gegrond was!! Ik heb de jeuk proberen te negeren, maar ik kan niet anders dan de waarheid onder ogen zien en vooral voelen!! Mijn benen, voeten, billen, armen en rug zijn slachtoffer geworden van de vreselijke zandvlieg! Curse them!!!!! Ik weet dat de jeuk alleen maar erger wordt en dat is geen plezante gedachte!
We stoppen één maal bij een uitzichtpunt en vanaf daar zou het nog drie uur wandelen zijn vooraleer we bij de waterval, onze eindpunt, terecht komen. Het blijkt uiteindelijk maar een uurtje te zijn… Nogmaals: aziaten en tijdinschatting… We komen terecht bij een prachtig stukje natuur waar een waterval het landschap siert. Tijd voor verfrissing! Maar hoe hard ik ook zweet, volledig in dit koude water plonsen zit er niet echt in. Ik geniet echter met volle teugen van de verkoeling op mijn beten. Het meisje vraagt wat me in godsnaam overkomen is? En als ik mezelf eens goed bekijk, dan vraag ik me dat ook af!! Mijn benen lijken wel een mijnenveld!!! Pffff…dit wordt leuk de komende dagen…

We chillen een drietal uurtjes aan de waterval, waarbij ik me toch uiteindelijk helemaal in het water waag. Heerlijk fris!! Visjes komen nieuwsgierig dichterbij, maar geen één die eens een hapje neemt :-) We krijgen onze sobere lunch, rijst met stukjes vlees die wederom wat taai zijn, en een heerlijk dessert: twee verse ananassen!! IK vraag me af hoe ik daar ook vanaf zal moeten kicken!! Ze zijn zoooo lekker hier!! Een streling voor de smaakpapillen! Als we voldoende gerust en genoten hebben zetten we onze tocht weer verder. We moeten over het water om aan de overkant te geraken. Een klein brugje, bestaande uit twee dikke takken, moet er ons droog heen leiden. Voor mij geen enkel probleem, maar het andere meisje is duidelijk nog niet veel trekkings gewoon. Dit vind ze té eng (??)en gaat dus al eventjes voor ons, door het water, naar de overkant en kleed zich daar om. Het terugkeren gaat behoorlijk vlot, soms té vlot als de stenen glad zijn en ik weer een slippertje maak! Ik heb al sinds het heengaan mijn broek afgeritst en mij opengesteld voor bloedzuigers. Liever dat, dan het schuren van de stof over mijn beten! Uiteindelijk is er maar één viezerik die zich vol zuigt aan mij. Valt best mee dus!! Voor we het weten zijn we terug aan de boot en daar ontvang ik het leuke berichtje dat mijn lieve collega bevallen is van een dochtertje!!! Woehoe!! Bij deze nog eens een super dikke proficiat Hélènetje!!!!

Tijdens het terugvaren slaag ik er wel in om niet in slaap te dommelen. Het uitzicht is echt super en hier en daar zien we een hele reeks kleine visjes uit het water springen! Precies een privé show!
Als ik terug in de hostel ben val ik uitgeput neer op bed. Het was dan misschien geen zware trekking, maar de warmte zuigt alle energie uit je lijf! En de non stop jeuk doet ook zijn deeltje denk ik!

Mijn dagen in Koh Kong zitten er op! En ik heb het hier nu ondertussen wel gezien. De omgeving is erg mooi, maar in het stadje valt er geen zak te beleven. De hostel waar ik verblijf wordt vooral bezocht door locals en ik kan je verzekeren dat hun mama hen nooit geleerd heeft ‘dat je stil moet zijn s’avonds en respect moet hebben voor de andere mensen die willen slapen’! Hun schelle stemmetjes galmen als klokken door de grote hal en hun tv’s staan volle bak terwijl de kamerdeur gewoon open blijft staan! Zowel gisteren als vandaag ben ik twee keer uit mijn kamer moeten komen om teken te doen dat ik WEL wil slapen! Ik wil RUST!!! Lawaaierige Aziaten!

Er rest mij nog een weekje Cambodja en morgen wacht me een hele dag bus! Hoi hoi Karaoke, ik kom eraan..zucht!! Reizen is fun, maar het heeft zo ook zijn nadelen….;-) Die nemen we er echter gewoon bij, nietwaar? Zei ze al krabbelend!

Veel liefs
Mijnenveld-been Joke