Om acht uur dertig gaat de wekker. Eindelijk eens iets langer slapen dan anders, maar nog steeds véél te vroeg! Ik maak me op mijn gemak klaar, met als gevolg dat ik al snelwandelend naar het busstation moet gaan! De rugzakken wegen loodzwaar en het is op dit uur van de dag al behoorlijk warm in Phnom Penh!! Vers gedoucht of niet, het zweet loopt alweer langs mijn gezicht! Ik kom echter meer dan tijdig aan! Ik zit als één van de eersten op de bus en even later komen er nog een pak andere toeristen mij vervoegen. Naast me zit Emilie, een Frans meisje die ondertussen al bijna haar zes maanden reizen achter de rug heeft! Ze gaat haar laatste maand tegemoet en wil echt niet naar huis… Zal ik me ook zo voelen binnen zes maanden? :-) We babbelen een tijdje en doen daarna een poging om te slapen. Uiteraard, wat had ik gedacht, worden de busritten in Cambodja ook vergezeld door vreselijk dramatische karaoke clips (Laos deja vu!)!! Ik meen het, er is tot nu toe nog geen enkele Aziatische taal die niet op mijn zenuwen werkt!! Ik vind het een verschrikkelijk geluid!!! Hun klanken zijn scherp en kort en klinken ofwel als gejank ofwel als gescheld! Ik hou er NIET van!!!

Na vier uur in slaap dommelen en wakker worden, wrikkelen en op zoek gaan naar een tevergeefse goeie slaappostitie komen we eindelijk aan in Kampot. De paar keren dat ik wakker was en door het venster keek werd ik beloond met prachtige uitzichten!! Mooie frisgroene rijstvelden, met hier en daar tropische palmbomen en op de achtergrond karstrotsen! Mijn eerste indruk van de Cambodjaanse natuur is positief! Ik vind het hier alvast prachtig! Méér van dat! Zou Cambodja mijn topper worden tijdens deze reis…? We will see! :-)

Als we nog in de bus zitten komen er al enkele ventjes op de ruit tikken: ‘where you go, where you go??’. Dezelfde vraag wordt me gesteld als ik uit de bus stap. Ik doe teken dat ze me even met rust moeten laten. Ik ben nog een beetje verdoofd door de busrit (die maken me altijd zooo moe!) en voel dat mijn lichaam echt een beetje rust tekort heeft. Mijn drukke schema laat misschien toch zijn sporen achter. Het wordt alvast chillen vandaag! Ik ben van plan om naar ‘Bodhi Villa’ te gaan, een guesthouse die me aangeraden werd door een meisje die ik ken. Het zou er super relax zijn! Het ding ligt echter wel eventjes uit het centrum, dus ik ben verplicht om met één van de mannetjes mee te gaan in een tuk tuk. Twee dollar is de prijs, maar ik wil één dollar. ‘Ok motorbike’ zegt er eentje en wijst naar een jong kereltje. Voor ik het weet zit ik achteraan op de brommer met mn twee rugzakken en nog eentje tussen de benen van mijn chauffeur. Wat ben ik toch een pakezel!! De guesthouse ligt inderdaad een heel stuk uit het centrum… Wanneer ik er even later arriveer merk ik dat het idd heel erg chill is. Het ligt langs de rivier en heeft in totaal een drietal te verhuren ruimtes
:-D De ene is een bungalow op het water, met slechts drie wanden en volledig open zicht op de rivier (iedereen die voorbij vaart kijkt dus lekker binnen J), de andere is een rooftop bungalow, same same but different en de laatste ruimte is een slaapzaal. Na enig getwijfel kies ik uiteindelijk voor de bungalow op het water. Die ligt een beetje afgelegen en ik hou wel van het gedobber. Dit is inderdaad, volledige rust! Ik vul mijn namiddag dan ook door gewoon lekker lui te relaxen. Beetje lezen, beetje internetten, beetje op mijn bed liggen en naar buiten kijken en zwaaien naar de lachende mensen die voorbij passeren. Ik heb er ook een huisdier bij gekregen! Een soort gecko, ongeveer 20 centimeter lang, groen met felle oranje stippen. Ik doop hem ‘Fons’ en als hij de insecten weghoudt mag ie blijven vannacht! :-D (Deskundige schoonbroer, wat zou Fons kunnen zijn voor reptiel??)

Ik besluit om toch nog even de stad in te gaan om iets te eten en na een verfrissende douche wandel ik naar buiten. Ik veronderstel dat ik wel snel iemand met een brommertje ga tegenkomen die mij naar het centrum kan brengen. Niets is echter minder waar… Veel brommertjes passeren, maar geen eentje die mij aanbiedt om mee te gaan… Waar zijn ze toch als je ze écht nodig hebt??? Ok, dan wandel ik wel gewoon verder, ik vind vast wel iemand. Het is ondertussen echter pikdonker en de straat waarin ik wandel is amper voorzien van verlichting… Met een klein hartje en mijn vingers rond mijn zakmes gekneld trotseer ik de donkere stukken. Alsof dat nog niet genoeg is komen er ook eventjes twee blaffende honden op mij af! Gewoon doorlopen joke, kijk ze niet aan, gewoon rustig doorlopen. Ze blijven van hun tap maken en lopen een paar minuten achter me aan (het kunnen ook seconden geweest zijn, maar op zo’n moment duurt alles erg lang!). Tenslotte geven ze op en keren ze terug. Pfieuw!! In de verte zie ik een drukkere straat en meer verlichting. Ik zet moedig door en hoop nog steeds op een brommertje. Ik herken de brug waar we over gereden zijn en wandel nu een heel eind door. Op het plannetje in de LP staan geen straatnamen dus het is echt zoeken. Ik ga op mijn gevoel af en na 1u15 wandelen ben ik eindelijk in het centrum!! En er valt eigenlijk geen bal te beleven!! De straten zijn heel rustig en er zijn ook niet zo super veel toeristen. Er is geen enkele buurt waarvan je echt kan zeggen: ok dit is the place to be! Ik besluit om morgen naar een guesthouse te komen die iets meer in het centrum ligt en stop tenslotte bij een restaurantje aan de rivier waar een bandje aan het optreden is. Er zitten heel wat oudere mannen met jonge cambodiaanse vrouwen… Dit plaatje zie ik steeds meer de voorbije dagen! Saigon was er ook een topper in… Ik heb er mijn bedenkingen over, maar ach ik kan er toch niets aan doen, leven en laten leven zeker? Omdat het eten te duur is naar mijn goesting kies ik voor een fruitsalade met yoghurt en een heerlijke ijskoffie (ben ik sindskort verslaafd aan geraakt!). Ik hang in de zetel van het restaurant; luister naar het bandje en dokter mijn verdere route door Cambodja uit.

Om half tien besluit ik terug te gaan naar het hotel en weet langs de baan een brommer op te scharrelen (nu ga ik eeeeecht niet terug wandelen!). Wanneer hij een straat te vroeg afslaat word ik even ongerust. Ik probeer hem duidelijk te maken dat het eentje verder is, maar hij zegt gewoon al knikkend de naam van de guesthouse. Enkele seconden later slaat hij af en komen we in de juiste straat terecht :-) Het was gewoon een shortcut! Soms ben ik een beetje te wantrouwig en op mijn hoede denk ik…

En zo zit ik in mijn bungalow, op het water met twee gordijnen die mij afscheiden van de rivier. Best wel spannend eigenlijk! Ik hoop toch dat er mij vannacht niemand komt verrassen :-) Geen mens, maar liefst ook geen dier!

Die gedachten zorgen ervoor dat ik zo ongeveer tot half vier, om de vijf seconden mijn ogen open!! Deze bungalow is top ‘by day’, maar niets voor mij ‘by night’!! De schijtluis in mij komt naar boven en mijn fantasie neemt er een loopje mee!! Gedurende de eerste twee uur slaap ik met het licht aan. De wind is behoorlijk opgekomen en de speelt volop met de twee gordijnen die mij moeten afscheiden van de buitenwereld. Plotseling begin ik mij ook af te vragen of er misschien krokodillen in de Mekong zitten??? Maar als ik denk aan de mensen die ik er vandaag in zag zwemmen wordt dat wilde idee snel de kop ingedrukt. Bij elk geluidje, bij elk beetje water die te hard tegen de onderkant klotst schieten mijn ogen open. Ok, dit is niets voor mij! Toch niet in mijn eentje! Had er nu iemand bij me gelegen dan was dit een zalige nacht geweest, maar ik heb teveel fantasie en dat speelt nu niet in mijn voordeel. Eventjes bedenk ik om stiekem naar de rooftop bungalow te glippen, of misschien, als er een nachtwaker is, hem te vragen of hij aub gewoon naast me wil komen liggen? Of zou er in de dorm nog een bed vrij zijn? ‘NEE NEE NEE!! Je hebt dit gewild, je gaat er nu blijven ook! Geen getrunt!’ denk ik. Ik besluit om het licht toch uit te doen. Nu kan ik perfect door de gordijnen kijken, die eigenlijk volledig hun functie missen aangezien ze meer weg en weer wapperen dan iets anders. Ik blijf toch vinden dat ik hier bijzonder open en bloot lig, ook al heb ik mijn pyama aan…
En uiteindelijk rond half vier wint de vermoeidheid het van de angst en val ik als een blok in slaap….

Als ik mijn ogen terug open doe straalt de zon, lig ik nog steeds in mijn bed en is alles in orde :-) Wat had ik ook gedacht…? Na een ontbijtje raap ik mijn spullen samen en ga voor de zoveelste keer op rij gaan veranderen van accommodatie! Ik heb de voorbije week nog geen 2 nachten op dezelfde locatie doorgebracht… Al stuntelend kruip ik wederom achterop een brommertje en laat mij afzetten bij een guesthouse in het centrum. De kamer is in orde, ik drop er mijn gerief, ga een motorbike regelen en scheur eventjes later door de straten van Kampot! Er zijn enkele bezienswaardigheden hier in de buurt die makkelijk met eigen vervoer te bereiken zijn. En het is heerlijk om hier met een brommertje rond te rijden!!! Ik vind mijn weg gemakkelijk en stop eerst bij de Tek Chou falls. Een plaatsje langs de rivier, die voorzien is van tal van overdekte platforms waar de locals vaak komen picknicken. Niet zo veel bijzonders, maar best een mooie omgeving. Terwijl ik op een grote rots een koekje eet komt een kleine jongen een paar meter van mij zitten. Als ik hem er ook eentje aanbiedt verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en komt hij het snel halen. Zalige kids hier! Zo snel content!! :-)

Ik rij terug naar het centrum waar ik een stop maak voor de lunch. Omdat ik niet kan kiezen bestel ik zowel een baguette chicken als een bord met fruit. Daarna zit ik uiteraard propvol! Terwijl ik zat te wachten op mijn eten krijg ik bezoek van de Amerikaan die ik daarnet in de hostel leerde kennen. Een oudere vent die zich hier is komen vestigen en volop geniet van elke ochtend wakker te worden en zich af te vragen waar hij vandaag eens goesting in heeft! Hard genoeg gewerkt, tijd om te genieten nu! En gelijk heeft ie! Hij was met zijn fietsje om gas-pulletjes geweest, had ze in zijn mandje gelegd en was een andere winkel binnen gegaan. Een paar seconden later schrok iedereen zich te pletter door twee gigantische knallen!!! Zijn gas-pulletjes waren ontploft en de bodem van zijn mandje was daarbij verdwenen :-D :-D Mega grappig!!!

Ik zet mijn tocht verder en ga nu in de richting van ‘Kep’, een stadje aan de zee. Onderweg zou ik wat grotten moeten kunnen vinden en al bij al lukt me dat vrij snel! Ik laat de hoofdweg achter me en sla een zijstraatje in. Hier bestaat de baan uit rood grind en zit ik volop tussen de lokale bevolking! Het is ronduit prachtig!!! De rijstvelden zijn fluogroen, palmbomen torenen er hoog bovenuit, koeien grazen ertussen en heuvels in de verte maken het plaatje compleet!! Cambodja lijkt mij steeds meer te veroveren, want ook de mensen hier zijn een stuk vriendelijker en vrolijker dan de voorbije maand! Kinderen zwaaien en roepen van ver ‘Hellooooooooooo!!’ en ook volwassen kunnen hier weer glimlachen! Zowel ouderen als jongeren! En ik kan je zeggen: it totally makes my day!! Het is gewoon heerlijk om een glimlach te krijgen en te schenken van of aan een wildvreemde! Het verwarmt je hart zo ontzettend! Wat mis ik dit toch in Europa!! Als je bij ons lacht naar iemand die je niet kent, dan denken ze dat je kierewiet bent!! :-D En zeggen dat deze mensen nog niet zolang geleden door de hel gegaan zijn! Al mijn respect!

Na enige tijd op brommer begin ik het rijden toch al aardig te beheersen! Het gaat al een stuk vlotter, de snokjes zijn steeds minder, ook bochten gaan beter en de snelheid gaat een beetje omhoog (neee ik overdrijf niet, ik blijf voorzichtig! Beloofd!). Heerlijk, zo’n ding! Pas op, straks schaf ik mij nog ene aan als ik terug in België kom! Nog een reden om mijn rijbewijs uit te stellen ;-)
In de namiddag kom ik aan in ‘Kep’. De blinkende zee rust onder de stralende zon. Het is overal behoorlijk rustig en ik maak een stop aan het strand voor een verfrissende plons! De temperatuur zit hier makkelijk boven de 30° (Wat? Bij jullie niet? Ah jammer zeg…;-)) en het frisse water doet deugd! Wanneer ik de zee in wandel word ik toegeroepen door een stel lawaaierige lokale vrouwen die een eindje verder in het water zitten. Ze zwaaien enthousiast, lachen en roepen ‘hallo’. Ze hebben allen hun kleren nog aan en ik vermoed dat mijn weelderige bikiniboezem hun aandacht moet getrokken hebben want ik liep hier toch al een tijdje rond voor ik in de zee ging. :-) Ook wanneer ik een tijdje later mijn kleedje aandoe en daaronder mijn broekje uitdoe om terug in mijn slip te kruipen word ik nauwlettend in de gaten gehouden door een stelletje vrouwen die op het muurtje zitten. Ze giechelen erop los en kijken ongegeneerd toe hoe ik me omkleed! Ik vind het best grappig, maar voel nu toch wel wat stress om zo behendig mogelijk mijn onderbroek weer aan te doen, zodat ze niet toevallig een stukje van mijn kont te zien krijgen. Dat zou waarschijnlijk tot algehele hilariteit leiden! Ik slaag in mijn missie en werp hen nog een brede glimlach toe.

Toen ik daarnet uit de zee kwam en mij stond af te drogen liet een prikkerig gevoel mij even weten dat ik met mijn lompe poot in een rode mierennest stond! Als een gek huppel ik naar de zee waar ik snel mijn voet in het water steek! Het prikt langs alle kanten! Dan nog wel net de voet die al onder de muggenbeten en opengekrabde wondjes zit!! Doeme! En om te bewijzen dat ik geen ezel ben (want die stoot zich geen twee keer) zet ik ook mijn andere voet eventjes later nog eens in een kolonie mieren… Jap, ik ben nog steeds even elegant!

Ik besluit om de terugtocht aan te vatten en kruip op mijn brommer. Het gaat nu echt heel vlot! Ik begin het goed gewoon te worden. Ik snor voorbij een brommertje met vier mensen, die mij wat later, met een big smile, weer voorbij snorren. Zie je, zo snel rijd ik nog niet hé :-) Op de terugweg ga ik nog even op zoek naar het ‘secret lake’. Ik had deze op de kaart zien staan en wou er toch nog even langs. Daarvoor moet ik weer de hoofdbaan verlaten en het platteland door. En ook hier krijg ik weer hetzelfde scenario. Kinderen die van heel ver soms hysterisch hallo roepen of keihard zwaaien en glimlachende cambodjanen met hun koeien die van het veld komen. Ik kom even niet meer bij wanneer ik twee stemmetjes ‘hallo’ hoor roepen en wanneer ik opzij kijk, alleen twee kleine lachende kinderhoofdjes boven het water van een vijvertje zie uitsteken. Hilarisch!! Die mensen leven hier gewoon zooooo in de natuur! De max!
Door al die afleiding vergeet ik natuurlijk af en toe op de baan te letten… En aangezien ik nu ‘off road’ rijdt kom ik heel wat putten en stenen tegen!! Dat zorgt af en toe eens voor een ferme bonk of een wup in de lucht! Op de weg focussen joke, op de weg focussen! Het lijkt een heel eind en ik stop eventjes om mijn kaart bij de hand te nemen. Nog vooraleer ik hem open plooi wordt mijn aandacht getrokken door een man die staat te roepen en met zijn hand teken doet ik de richting waarin ik sta. ‘Secret lake??’ Vraag ik. En hij knikt enthousiast van ja! ‘Thank youuuu!!’. En daar gaan we weer. Het is behoorlijk druk, in die zin dat de mensen (en hun koeien) waarschijnlijk net allemaal terug komen van het werk en dus langs dezelfde weg lopen als ik. Wat later kom ik dan eindelijk bij het grote meer terecht. Mooi plaatje! Het ligt inderdaad wel goed verstopt! Ik vraag me af wat het verhaal hier rond is? Ik schiet nog wat foto’s en maak tenslotte rechtsomkeer. Wanneer ik een dik half uur later terug in mijn hostel kom ben ik ronduit VUIL! Een combinatie van zweet en (vééél) stof die ik onderweg op me kreeg. Ook mijn ogen hebben hun deel gehad en staan een beetje rood van alle vuiltjes die zelfs onder mijn zonnebril raakten! Een douche heb ik wel verdiend!
Een uurtje later ga ik samen met mijn boek gaan eten. Ik nestel me in een Frans restaurantje en bestel daar ‘hummus’ met broodreepjes en dan nog eens noodles met kip. Ik hoor de man achter de bar herhalen: ‘first hummus and then noodles??!’ gevolgd door een gefluit a la ‘ja wadde!’. Ik hef eventjes mijn hoofd op en lach. En dan begin ik me af te vragen of het echt zoveel is?? Het is natuurlijk wel de tweede keer vandaag dat ik twee dingen bestel! Maar ah wat, ik heb het verdient! En wat blijkt: ik krijg het bijna allemaal op ook! Ware het niet dat de noodles net iets pikanter waren dan gepland… Wanneer ik dan ook bijna mijn tweede halve liter water naar binnen heb en mijn lippen volledig in brand staan geef ik het op. Ik heb mijn best gedaan, het bord is zeker voor meer dan de helft leeg!
De straten liggen er weer ontzettend verlaten bij. Je zou denken dat hier geen mens leeft, of dat het een spookdorp is. Maar als ik de Amerikaanse man mag geloven is het hier heel veilig en leven de mensen gewoon met het komen en het gaan van de zon. S’morgens zijn ze al vroeg uit de veren en s’avonds liggen ze snel in hun bed. Hij zat daarnet nog even bij mij in de hostel om een babbeltje te slaan. Het zat me een dilemma: ofwel naar huis gaan en in zijn hangmat liggen ofwel nog naar het centrum gaan om een stuk cake te eten?? Wat een tweestrijd!! Talking about the good life!!! ;-) Hij heeft dan toch maar besloten om in zijn hangmat te gaan liggen.

Morgen ga ik richting ‘Kep’ om daar twee nachten door te brengen en te genieten van zon, zee, strand en natuur!

Liefs
Schijtluis Joke