Voor één van onze laatste dagen in Borneo reizen we richting Sandakan. Vandaar uit zouden we willen een tocht boeken op de langste rivier van Borneo: de Kinabatangan. Je zou er pygmee olifanten, proboscisapen, hornbills, makaken,... en nog tal van andere diertjes kunnen zien. Na al de wandelingen is het dus tijd om nog es op het water te gaan zitten! Om in Sandakan te raken wacht ons een bustrip van zes uur. Maar vooraleer we richting station vertrekken gaan Sven en ik nog snel even naar de hypermoderne supermarkt die we al die tijd daarvoor niet gevonden hadden. En, weet je, ik moet dit gewoon vermelden want toen ik daar binnenkwam verscheen de hemel aan mij... Je kunt het al raden, nee? In mijn ogen kwamen sterretjes, mijn hart begon op slag te springen van enthousiasme en vooral mijn smaakpapillen bouwden een feestje, daar stond voor mij... een enige echte doos NESQUICK!!!! Een klein doosje weliswaar, maar dat deed me er niet echt toe! De oorspronkelijke prijs bedroeg iets meer dan 5 (!!) euro!!! Maar omdat de houdbaarheidsdatum deze maand verliep kreeg ik hem in handen voor anderhalve euro!!! FEEST!!! Dit is gewoon echt een joke moment, dus dat moest toch even vermeld worden op de blog, nee?? :-D

Soit, terug naar de trip! Aan het busstation toegekomen ging alles zeer vlot! Ticketje kopen, rugzakken in de bagageruimte en onze zitplaatsen gaan zoeken! De zes uur verliepen langzaam. We kregen twee films te zien waarvan de ene in het engels en de andere in het maleisisch en bijgevolg onverstaanbaar! Op het einde kregen we nog een vleugje luide muziek! Busritten kunnen hier gewoon echt niet in stilte verlopen! Omdat de bus niet vol zat hadden we elk twee plaatsen voor ons, zo konden we makkelijker een tukje doen. We stopten één enkele keer voor een hapje en een plasje, want plassen op de bus was een ramp!!! Ik deed een poging maar ik werd zo hard weg en weer geslingerd terwijl ik met één hand de deur vasthield omdat deze niet zou open vliegen en tegelijk probeerde om boven de pot te hangen (vieze bril!!) dat ik het snel opgaf! Dan maar geen pipi!!

Tegen de avond als het al donker was arriveerden we. Met een taxi verlieten we het busstation en kwam zo terecht in de spookstad Sandakan... Alles was donker, de straten waren verlaten en alles was afgesloten met ijzeren hekkens of rolluiken. Het was pas acht uur... We vinden al snel een hostel die op het eerste moment properder is dan achteraf blijkt...('Oh daar een kakkerlak!!' ‘Aaaah een spinnetje op de muur!!! Sven sla dat dood!! ‘ik sla geen spinnetje dood, ik vang hem wel!' en hup spin ervandoor natuurlijk...). Het jonge mannetje achter de balie is echter wel behulpzaam en grappig. Hij heeft een beetje janetterige trekken maar doet erg zijn best om te helpen. Na wat getwijfel beslissen we toch om morgen een dagtrip te boeken. Sven is onrustig want hij weet niet goed wat hij gaat doen, hij wil toch kost wat kost nog gaan duiken of snorkelen.
We hebben behoorlijk wat honger gekregen van onze busreis en gaan eerst nog snel iets eten om vervolgens een korte wandeling te maken in de spookstad. Er is echt geen bal te doen!! De straten zijn meer bevolkt door de ratten en de kakkerlakken dan door de mensen... Bizar!! Kaat is er geen fan van! We hoeven hier gelukkig ook niet lang te blijven. Morgen de trip doen en de dag erna zijn we ribbedebie! Om er toch nog alles uit te halen besluiten Kaat en ik om ook nog naar ‘Sepilok' te gaan. Het tweede Oerang-oetan rehabilitatiecentrum in Borneo. Een stuk groter dan het vorige en met meer apen. Nu we hier toch zijn... We sluiten de avond af met een een lange skype met de mama en de papa en broere Peter die eigenlijk gehoopt had om mijn ‘ambetante kop' zes maand niet te zien
;-) ;-) ;-) (ik vond het toch fijn jou te zien pé :-D) en gaan tenslotte rust zoeken in ons niet al te proper uitziende bedjes... :-D

De volgende dag begint alweer vroeg. Kaat en ik moeten om 9u de bus halen, nemen nog snel een ontbijt en maken onze rugzak klaar voor de rest van de dag. We worden immers opgepikt aan het oerang-oetan centrum en komen dus niet meer terug. Sven gaat op zoek naar een snorkeltrip en beslist dus de eerste uitstap niet mee te doen. Als we aan het busstation aankomen blijkt dat bus 14 vandaag niet rijdt... Ja gewoon, geen zin zeker?? We kunnen wel een andere nemen die ons dan aan een kruispunt afzet maar dan moeten we nog 2,5 kilometer wandelen en de voedertijden beginnen om 10u, dus dat halen we nooit! Samen met een schotse japanner delen we een taxi. De kerel is ooit naar Japan vertrokken voor een jaar en zit er ondertussen, acht jaar later, nog steeds!! Hoe de dingen kunnen lopen in het leven hé :-D
We arriveren mooi op tijd en zien deze keer iets helemaal anders dan de vorige keer. De meeste apen hier zijn een stuk kleiner, er zit deze keer geen gigantische ‘ritchie' tussen, ook zien we geen moeder met baby. Er zijn wel constant een drietal oerang-oetans aanwezig die graag voor een showtje zorgen. Met een hand/voet aan het koord hangen terwijl ze zich sierlijk bewegen (het lijkt soms wel of ze ballet aan het doen zijn!). Eentje waagt er zich zelfs aan om gewoon rechtop over een koord te lopen!! Wat een evenwicht hebben deze beesten!! Als het fruit wordt neergelegd op het platform snellen ze er allen heen en doen zich tegoed aan al het lekkers. Het duurt echter niet lang voor er ook andere aapjes komen opdagen!! Uiteraard is de eerste weer een maqaque aapje. Daarna volgt nog een andere waarvan ik vermoed dat het een soort baviaan is. Hoe groot de apen ook mogen zijn, de maqaque kan ze allemaal de baas en de anderen hebben duidelijk schrik van hem! Met gulzige bewegingen schrokt hij het eten naar binnen terwijl hij af en toe de andere apen achterna zit! De rakker!! Het schouwspel duurt wel even, en we zien ook nog wat aapjes met babytjes op de buik toekomen. Na een uurtje zijn de meeste aapjes weg, net zoals het meeste volk. Kaat en ik blijven als één van de laatsten over. We zitten hier nu nog een tweetal uurtjes vast vooraleer ze ons komen oppikken. Tijdens onze lunch komt de schotse japanner bij ons zitten. We hebben een gezellige babbel en praten over hoe hij in Japan terecht gekomen is, wat hij er doet (engelse les geven), hoe de mensen er zijn,... Het is best leuk en we komen wel het één en ander te weten. Het zou niets voor mij zijn denk ik om zo lang ergens anders te gaan wonen! Maar hij heeft het er goed, zo blijkt! Plotseling verzamelen enkele mensen zich rond het raam. Als we ons erbij voegen zien we dat er in de dakgoot een oerang oetan rustig in de keuken zit te loeren! Mega grappig zicht!!!! Hij blijft een hele tijd op en rond het restaurant hangen en ik schiet de leukste fotos!!! Het beestje lijkt niet echt bang. Er zitten nu ook anderen in de grote bamboo bomen! Het is heerlijk om ze van zo dichtbij te kunnen bewonderen. Na een tijdje grijpt er één van de opzichters in. Ze lokt hem met een beetje eten en neemt hem vervolgens bij de hand om hem terug in het park te gaan zetten. Het is namelijk de bedoeling dat deze aapjes op een dag terug zelfstandig kunnen zijn en als ze telkens hun eten gaan zoeken in en rond het restaurant, dan leren ze het nooit! Want in de jungle zijn er geen restaurants hé, alé ja momenteel toch nog niet...!! Laat ons hopen dat dat zo blijft!!! Ik krijg bericht van Sven dat hij beslist heeft om de toer af te lassen en meteen door te reizen naar Semporna, waar hij alsnog een snorkeltoer voor de volgende dag wil versieren. Hij raadt ons aan om morgen hetzelfde te doen. Wij hebben immers een dagje meer dan hem. Het is vandaag dus met z'n tweetjes! Ook gezellig!!

Rond kwart na één worden we dan eindelijk opgehaald! De twee uur wachten zijn snel voorbij gegaan dankzij het entertainment van de oerang oetans! Nu gaan we richting Kinabatangan voor onze boottocht. De busrit duurt een stuk langer dan gedacht en we rijden tot onze grote vrees heel wat donkere wolken tegemoet... Pas tegen 3u30 komen we ter plaatse aan en blijken we ook de enige te zijn die niet de tweedaagse doen en vanavond nog terug keren... De hostel ziet er best gezellig uit en stiekem hebben we er wat spijt van. Maar goed, op naar de boottrip! We drinken nog snel een koffietje (jaaa ik drink hier koffie, stel je voor!) en om 16u gaan we eindelijk de rivier op. De lucht ziet er ontzettend onheilspellend uit en we zitten nog maar net in de boot.... Of we krijgen een stortvloed over ons heen!!! Daar zitten we dan, beiden in een bolletje gekruld, op ons stoeltje, zo weinig mogelijk bewegen zodat het water niet kan doordringen. Tevergeefs, want zoals je weet kruipt water waar het kruipen kan. Ik vind het eigenlijk allemaal best grappig, maar als ik naar Kaat haar gezicht kijk zie ik bijna hetzelfde als wanneer ik naar de hemel kijk. ‘Grrrr waarom moet ons dit nu weer overkomen! We hebben ook nooit chance' bromt ze. Terwijl ze vol verlangen aan haar droge zetel thuis denkt. Gelukkig klaart zowel ons Kaatje als de hemel op en kunnen we even later toch nog genieten van onze boottrip. We zien zelfs nog heel wat beestjes!! We krijgen een prachtig zicht op de proboscis (piemelneus) aap en een optreden van de short tail maqaques! We zien ook enkele prachtige vogels en worden uiteindelijk beloont met een warme zonsondergang aan de ene kant en een kleurrijke regenboog aan de andere kant!! Alleen de pygmee olifantjes houden zich verborgen. Ik zie Kaat terug genieten! Mooi! Twee uurtjes later zijn we terug bij het begin en krijgen we ons diner opgediend. Terwijl bijna iedereen zich heeft verfrist en droge kleren heeft aangetrokken zitten wij te bibberen in onze, toch wel nat geraakte, outfit. De lieve chauffeur komt ons echter voorzien van handdoeken! Wat zijn ze hier toch attent! Even later zit onze trip erop en gaan we terug richting Sandakan. We zijn de enige twee toeristen in het busje en we mogen onze stoel lekker languit naar achteren schuiven. Maar ondanks dat we zo moe zijn babbelen we ons toch door de lange rit heen. Het is eens gezellig met ons tweetjes! Tegen half tien arriveren we terug in de spookstad!

De rest van de avond spoken we niet veel meer uit. Morgen wacht ons weer een busrit, want zoals gezegd gaan we Sven gaan vervoegen in Semporna. Kaat is blij om hier eindelijk te mogen vertrekken, ze heeft een hekel aan deze bizarre griezelstad en eerlijk gezegd heb ik er ook niets mee. Ik ben wel tevreden om toch ook even op de langste rivier van Borneo gezeten te hebben. Op naar het snorkelen!!

Liefs
Spookstadverblijver Joke (en Kaat)