Deze keer heb ik niet tot half vier wakker gelegen, ik had namelijk een deur… Na een ontbijt met, stel je voor: NUTELLA(!!!) ben ik er helemaal klaar voor! Heeft dat even deugd gedaan zeg, een echte ‘stutte met choco’, dat moet van in september geleden zijn! De zon staat hoog aan de hemel en het is alweer snikheet! Ik loop een rondje op zoek naar de plaats waar de bus mij twee dagen geleden heeft gedropt. Vandaag wil ik immers richting ‘Kep’ gaan om daar nog twee nachtjes door te brengen (mss wel eens in hetzelfde hotel! :-D) Terwijl ik langs de staten wandel komt er plotseling weer een wild blaffende hond op me afgelopen, het reeds aanwezige zweet begint nu nog sneller te stromen! Ik negeer hem en wandel gewoon verder, maar het beest blijft blaffen en loopt me ook nog enkele seconden achterna. Ik herinner me dat ik ongeveer een week geleden tegen Kim zei dat de honden hier een stuk rustiger waren dan in Europa. Ze lopen wel overal rond en ze kijken wel eens naar je, maar geen enkele die echt op je afkomt. Wel, laat het mij zo stellen: dat gold voor Vietnam, NIET voor Cambodja!!! Hebben ook de honden hier nog trauma’s overgehouden aan het pol pot regime, ik weet het niet, maar dit is al de derde op twee dagen tijd die zo agressief doet! Plotseling ben ik erg blij dat ik ben ingeënt tegen rabiës!! Soit, ik kan ontsnappen aan het gekke beest, boek mij een ticketje en zit ongeveer een uurtje later op de bus richting Kep! Ik stap uit aan ‘Kukuluku guesthouse’ die weer een eindje uit het centrum ligt. Maar deze heeft een eigen strandje en belangrijkst van al: van hieruit kun je de zonsondergang zien!! :-) Kep is ook nogal uitgestrekt, alles ligt hier ongeveer in één lange straat die best wel nog even van het kleine centrum verwijderd is. Ik neem er een bed in de dorm, huur een fiets, geef mijn laptop af (voor in de safe) en trek er op uit! Ik heb gisteren gezien dat hier een natuurpark is en dat zou ik natuurlijk graag even van dichtbij willen zien. Ik begin te fietsen en merk meteen dat ik dit niet meer gewoon ben!! Het is ook een bijzonder slechte fiets, niet gelogen!! De ketting is nog roster dan mijn haar en het ding heeft maar één rem die, als je hem gebruikt, ervoor zorgt dat je met een harde snok tot stilstand komt en er bijna een whiplash aan overhoudt! De brommer van gisteren was toch wel veel beter!! Na vijf minuten trappen ben ik volledig buiten adem, als dan ook nog eens blijkt dat ik naar boven moet om bij het natuurpark te raken geef ik het op, stap af en wandel al hijgend verder.
Een paar minuten later kom ik bij een kotje met een wachter aan. Ik vraag hem of ik in het natuurpark mag en dat blijkt geen probleem te zijn (mits 1 dollar entree). Ik bekijk de kaart en hij licht me toe dat ik volledig rond het park kan wandelen, wat ongeveer twee uurtjes duurt. Ik zie echter ook lijntjes die naar binnen wijzen, wat aantoont dat je er ook echt ‘in’ kan trekken ipv saaitjes er rond te lopen. Ik wil avontuur verdikke!!! Als ik erachter vraag trekt hij zijn neus op en schudt zijn hoofd ‘difficult’ zegt hij. Als ik vraag waarom het ‘difficult’ is moet hij zoeken naar woorden, ik help hem een beetje en suggereer dat het is omdat het omhoog gaat, steil is? Hij knikt hevig van ja en toont het ook nog eens met zijn hand. Ja maar jaaaaaaaa, makker!! Weet deze kerel wel met wie hij hier te maken heeft?? Deze jongedame heeft dus wel de hoogste berg van Zuid-Oost Azië overwonnen hé!! En de Pinnacles niet te vergeten! Genoeg saaie vlakke landschappen gehad, waar zijn die beklimmingen??! Tijd voor avontuur! (Ja we gaan het puffen na vijf minuutjes op de fiets nu even volledig terzijde laten, ok? Dank u!). Met een brede glimlach knik ik en trek vervolgens het park in. Ik maak nog een korte stop bij een restaurantje waar ik een fruitsalade verorber voor wat extra vitamientjes en mijn watervoorraad aanvul, dan ben ik er helemaal klaar voor! Ik heb de indruk dat ik helemaal alleen in het park ben. Het is best raar om hier tussen al die bomen in mijn eentje te lopen, maar ik ben vastbesloten om hier deze namiddag rond te trekken! Het lijkt wel alsof de mensen geen oog meer hebben voor de jungle als de zee in de buurt is…. Boe! Flauw! Gelukkig ben ik er nog, om dit stukje natuur te voorzien van wat bewondering! Ik passeer enkele ‘viewpoints’ waar ik een mooi overzicht heb over de stad en de zee. Bij de eerste wegwijzer zie ik een heleboel kleine bordjes. De ene wijzen gewoon verder naar de hoofdweg en plaatsen die daarlangs te bereiken zijn en enkele andere borden wijzen in de richting van de begroeiing en tonen dus wandelpaden die effectief in de jungle gaan, het pad gaat inderdaad héél steil omhoog… Ik besluit om nog een eindje door te lopen en eerst naar het grootste uitzichtpunt te wandelen, daarna zie ik wel. Als ik daar toekom staat er een pijltje naar een waterval die slechts een honderd meter verder ligt, ik besluit er deze ook nog bij te nemen, maar kom van een ‘droge reis’ terug. Niets waterval, geen spettertje water zelfs. Tenslotte besluit ik om nog verder te wandelen naar de ‘summit’. Dat is meestal de basis. Wanneer ik een bocht omsla staat er plotseling een vent in mijn zicht. In eerste instantie ervaar ik dit als een verrassing omdat ik helemaal niet gedacht had hier nog mensen tegen te komen, dus schrik ik even. Maar direct erna besef ik dat het perfect normaal is en vind ik het fijn te weten dat ik toch niet de enige ben!! We slaan kort een babbeltje en dan wandel ik door, tot er plotseling een belletje gaat rinkelen. Ik draai me om en vraag hen van waar ze komen. ‘The Netherlands!’… Natuurlijk! Dat accent valt niet te verbergen :-D We wandelen samen verder tot de summit en daar scheiden onze wegen, ik keer terug om toch nog inwaarts te trekken en zij wandelen verder rond het park. Mijn doel is om bij de ‘sunset rock’ te komen. Daar moet je een mooi uitzicht hebben, kan niet anders. Deze is echter wel nog twee kilometer wandelen, voornamelijk klimmen waarschijnlijk… Ik denk terug aan de pinnacles die 2,5 km waren en waar we 3,5 uur over deden… Binnen die tijd is het echter pikdonker. Dit kon natuurlijk nooit zo hard zijn als de pinnacles en ik zie wel hoe ver ik raak! En hup, op mijn sandalen trek ik het woud in. Het eerste stuk gaat inderdaad steil omhoog, het zweet stroomt, mijn ademhaling flipt! Maar na een kwartiertje heb ik het wel weer onder controle en gaat het wandelen vlot. Ik steek er behoorlijk wat vaart achter want ik wil mijn doel bereiken en hier weg zijn voor de zon ondergaat! De wegeltjes zijn smal en bij elke stap blijft er een spinnenweb aan mijn lijf kleven! Jakkes! Wanneer ik me vooroverbuig om een tak te nemen zie ik een hele horde muggen rond mijn benen zweven!! Aaaaargh!!!! De bloeddorstige krengen zijn weer op jacht!!! Met een ongekende snelheid grijp ik naar mijn deet en spuit er op los!! De schade blijft beperkt tot 2 beten! 2 teveel, maar kom… Ik stap weer stevig voort en wapper voortdurend met een tak voor mij uit, kwestie van de spinnenwebben toch al te vernietigen voor ik erdoor zou lopen. Het werkt…. Zo ongeveer voor 50 procent. Maar kijk, dat is trekken in de natuur hé! Ik ben vuil, ik ben bezweet, ik stink en ik hang vol met onzichtbare spinnenwebben. Zolang er hier geen groot exemplaar voor mijn neus verschijnt, kan ik daar allemaal nog mee leven! Ik stap een heel eind door en kom zowel bij het noordelijk uitzichtpunt, als het westelijk uitzichtpunt om vervolgens weer bij een reeks wegwijzers te komen die mij uiteindelijk de weg naar de ‘sunset rock’ wijzen. Hij is niet veraf meer!! Ik had mezelf nog een half uur gegeven voor ik zou terugkeren, maar kijk, missie geslaagd!! Ik moet mij nu zelfs ongeveer op de top bevinden want er hangt een bordje met een pijltje naar beneden als opschrift: ‘Probably exactly the top’ :-D Alles wat ik daarnet geklommen heb, moet ik nu afdalen. Er staat een bordje met ‘steepy’. Ik vraag me even af welk uitzichtpunt dat precies is, maar als ik twee keer bijna op mijn snoet val tijdens het afdalen begrijp ik dat het slaat op de steilheid van de afdaling… Ik besef dat ik hier heel voorzichtig moet gaan zijn want als ik nu mijn voet verstuik dan ben ik gescheten! Ik grijp de ene boom na de ander waar ik me stevig aan vasthoud. En even later kom ik dan eindelijk bij mijn welverdiende ‘sunset rock’ terecht! Het uitzicht is inderdaad de moeite waard en waarschijnlijk nog veel meer als het effectief zonsondergang is… Zolang ga ik hier echter niet blijven! En na enkele fotos daal ik verder af. De weg gaat zigzag naar beneden, maar je kan ook voor de shortcuts kiezen en gewoon recht afdalen… Ik twijfel eventjes maar gezien mijn elegante ‘slipperkunde’ besluit ik toch maar de lange zigzag weg te nemen. En zo kom ik een half uurtje later veilig en wel (afgezien van het feit dat ik bijna verkeerd afsloeg én de blaffende hond die weer op me afkwam(!!)) terug bij het begin. Tevreden en voldaan over het feit dat ik toch maar weer mijn doel bereikt had en er nog eens een mooie trekking op had zitten, fietste ik vermoeid terug naar het hotel waar een heerlijke frisse douche mij verloste van al het vuil, zweet en spinnenwebben.
Als ik terug beneden kom vraag ik vriendelijk naar mijn laptop. Het kereltje wijst naar de computer die beschikbaar is voor de gasten. Hij begrijpt me duidelijk verkeerd, ik herhaal nog eens mijn vraag. Het rekje waarop hij deze middag lag is leeg… de twee jongens kijken elkaar verward aan. Mijn hart staat even stil. Ik herhaal op ietwat hardere toon dat ik deze middag mijn laptop afgegeven heb, dat men mij verzekert had dat hij ‘safe’ was. Ze vallen uit de lucht. ‘One moment please’ komt er uiteindelijk uit. De ene kerel verlaat de balie en loopt van de ene kant naar de andere kant, hij spreekt al het personeel aan en loopt tenslotte naar boven. Ik voel de paniek zo opborrelen… ‘dit kan niet waar zijn, dit kan niet waar zijn… Ik ga uit mijn dak gaan, ik ga zoooo hard uit mijn dak gaan’. De andere kerel staat er onbeholpen en ongemakkelijk bij. Hij weet duidelijk niet hoe zich te gedragen. Enkele minuten later komt iemand anders van de staf eraan. Duidelijk een persoon die hier wat meer leiding heeft. Op rustige en zelfzekere toon vraagt hij of hij me kan helpen. Of hij me kan helpen??? Precies of hij weet niet wat er aan de hand is??? ‘Yes you can!’ zeg ik hard en ik herhaal de situatie. Op dezelfde rustige en zelfverzekerde toon antwoord hij dat er geen probleem is dat hij die wel vind voor mij. Zijn manier van doen irriteert me en hitst me nog meer op. Ik ga weer in de aanval terwijl hij achter de bar kruipt, sleutels uithaalt en vervolgens met een brede zelfvoldane glimlach mijn laptop tevoorschijn tovert. De spanning valt van mijn schouders en ik haal opgelucht adem. Met een nerveus glimlachje bedank ik hem en meld toch even dat ik wel ongerust was door de reactie van deze gasten want dat deze computer mij wel veel waard is. Beetje beter communiceren met elkaar adviseer ik hem. Maar blijkbaar zijn deze kerels nieuw en mogen ze nog niet van alles op de hoogte zijn…Blablabla…‘When you give something in Kukuluku it is save’ glimlacht hij. Ik blijf zijn houding toch net ietwat arrogant vinden. Maar soit, mijn laptop is terecht! FIEUW! Drama vermeden!

Na een korte rustpauze spring ik weer op de fiets en waag mij in het pikkedonker om in het centrum iets te gaan eten. Straatverlichting blijkt hier een optie, geen verplichting!! Gelukkig krijg ik af en toe licht van de guesthouses langs de weg en de passerende brommers. Ik sla af naar een baantje die langs de zee loopt, daar zijn een reeks restaurantjes, maar ik ga toch liever nog wat verder. Aan de ene kant de zwarte zee (nee niet ‘de’ zwarte zee) aan de andere kant bomen en hier en daar een huis… Ook af en toe wat verlichting, vergezeld van een regenbuitje. Ik fiets dapper door, met een hart die net een tikkeltje sneller slaat dan gewoonlijk, tot ik plotseling de bocht om sla en in volledige duisternis terecht kom… Je ziet geen hand voor ogen… Ik zie zelfs niet waar het volgende stuk baan terug verlicht is… Tot zover mijn dapperheid, in een fractie van een seconde heb ik mijn kar…euh fiets gekeerd om in volle vaart de verlichting terug op te zoeken!! Dan maar één van de vorige restaurantjes!!
Na een welverdiende pizza keer ik terug naar de hostel waar ik de rest van de avond doorbreng. Voor mij even geen donkere straten meer!

Mijn laatste dag in Kep breng ik niet ter plaatse door, maar op het paradijselijke ‘Rabbit island’. Na een ontbijtje brengt de tuktuk mij naar de overzetplaats. Onderweg pikken we ook nog Timo op. Een eind de dertig Finse vent die in Bangkok woont er werkt. Hij moest op congres naar Phnom Penh en pikte meteen nog een weekendje Kep mee! Waarom ook niet? :-)
De zon zit nog diep verscholen in het wolkendek, hopelijk komt ze vandaag nog tevoorschijn! Het wordt tijd om mijn kleurtje weer wat bij te schaven ;-)
Na een half uurtje op de boot komen we toe op het eiland. Langs de hele kustlijn staan grote mooie palmbomen. Het water is helder en er staan heel wat tropische houten bungalows. De achtergrond wordt gevuld met een heldergroen regenwoud. Overal lopen er kippen, kuikens, honden en katten die zich hier blijkbaar ook wel in hun sas voelen. Ik plof me neer op één van de vele platforms en neem mijn boek bij de hand. Timo gaat eerst even rond het eiland wandelen. We spreken af om deze middag samen iets te eten.
Dit is puur relaxen! Beetje lezen, beetje rusten, effe afkoelen in de zee, nog een beetje lezen,… En toch hou ik dit niet super lang vol. Na een uurtje besluit ik om ook maar te gaan wandelen. Ik drapeer mijn sarong rond mijn lijf en ga op stap! De weg leidt mij door het groen en komt af en toe uit op verlaten stukjes strand. Op sommige plaatsen wandel ik langs de plaatselijke bevolking. Hun ‘nederzetting’ bestaat uit niet veel meer dan een paar hutjes waar de meesten volop aan het werk zijn en enkele beesten die hier ook vrij rondlopen (varkens, kippen, honden…). Blijkbaar hebben ze hier ‘zeewier’ plantages. Wat ze daar precies mee doen weet ik niet, maar je ziet in het water inderdaad bepaalde delen die met touwen en plastic flessen zijn afgebakend.

Na een half uurtje wandelen kom ik Timo tegen. Hij is moeten terugkeren omdat hij niet verder raakte. Ik ben benieuwd hoe ver ik het schop en stap verder. Het zou mogelijk moeten zijn om het hele eiland rond te wandelen maar een bepaald deel zou zo begroeid zijn dat je eigenlijk zelf een weg door het struikgewas moet banen. We zullen zien!! Ik raak in elk geval al een stuk verder dan hij en spring over de lage rotsen die langs het strand liggen. Normaal gaat de weg van het strand terug in het struikgewas, maar hier is er inderdaad geen duidelijke weg meer. Ik kom langs een ouder koppel en vraag hen of ze nog verder raken. De man haalt zijn schouders op en zegt dat hij denkt dat het hier ophoudt. ‘C’est fini’ herhaalt hij tegen zijn vrouw. (Fransen…kom je hier echt ook ooooooveral tegen!!) Fini? Denk ik bij mezelf. Dat zullen we nog wel eens zien. Ik glimlach en passeer. Ik loop nu volledig langs het water. Het struikgewas ingaan is geen optie meer. Veel bewandelbaar land is er ook niet. Enkel wat stenen, bomen en de zee. Ik beslis om verder te ploeteren door het water. Het wandelen gaat op die manier een stuk moeizamer, maar ik zou toch zo graag weer mijn doel bereiken en rond het eiland geraken! Mijn legging, die al opgerold was, is ondertussen al voor de helft nat. ‘Loopt ze daar nu weer met een legging??’ Ja ik weet het, maar anders wrijven mijn billen tegen elkaar en dan ligt mijn huid open!
Intussentijd heeft de zon de strijd met de wolken gewonnen en begint ze langzaam maar volop tevoorschijn te komen. Wat ervoor zorgt dat het hele tropische plaatje nog mooier tot zijn recht komt! De begroeiing gaat nu steeds verder het water in waardoor er helemaal geen stukjes ‘strand’ meer zijn om op te wandelen en je steeds dieper in het water terecht komt. Ik doe een poging om toch inwaarts te gaan en baan mij een weg door het struikgewas. Aan de vuilte te zien moeten hier duidelijk wel mensen langs geweest zijn! Ik moet erdoor geraken, dat kan niet anders, als anderen het kunnen, ik ook dan! Ik kruip onder takken, blijf hangen aan doornen en kom uiteindelijk terecht bij een stuk die zo vies en modderig is dat ik mijn wandeling moet staken. Ik zie ook nergens nog iets dat op een pad lijkt en als ik hier wegzak of verdwaal, dan ben ik helemaal de Jos (En dat ben ik eigenlijk al!). Wanneer enkele muggen zich ook nog eens gaan tegoed doen aan mijn bloed, hoef ik niet lang meer na te denken en keer ik mijn kar! Ik probeer nog even te zien of ik er niet langs het water kan geraken, maar als ik hier uitglijd en mijn camera wordt nat, mja…. Dat is het niet waard! Een beetje teleurgesteld druip ik dan maar af. Dju, mission failed! Ik kijk ertegenop dat ik nu dit hele stuk nog moet terugwandelen. Ik zal misschien wel even veel kilometers gewandeld hebben als wanneer ik het eiland had rondgewandeld, maar dat had op zich veel meer voldoening gegeven! Tja, niets aan te doen. De ‘c’est fini fransen’ hebben dan blijkbaar toch mijn voorbeeld gevolgd en komen net aan wanneer ik terugkeer. Ik moet hen meedelen dat het deze keer echt wel FINI is! Ze doen nog een poging maar ook zij keren na enkele minuten terug. Ondertussen is het middag en heb ik een ongelofelijke honger! Het wandelen door het water en de warmte hebben mij uitgeput. Ik kan niet snel genoeg terug bij af zijn!

Wanneer ik een klein uurtje later eindelijk arriveer zit Timo nog geduldig te wachten om iets te eten. Ik bestel mijn eten en spring vervolgens meteen de zee in. Heeeeeeeeeeeerlijk!!!! Wat doet dit deugd zeg!! Timo volgt mijn voorbeeld. Het is een vriendelijke man, maar toch ook een raar typetje. Hij heeft een scherpe stem en spreekt met een accent die mij soms aan de fransen doet denken. Hij werkte nog als freelance journalist en trekt van de meest bizarre dingen fotos (waaronder mij). Dit alles in combinatie met zijn fijne blonde haar en felle lichtblauwe ogen zou het de perfecte psychopaat kunnen zijn... En daar gaat mijn fantasie weer!!! :-D Hij doet me denken aan een acteur die ooit dergelijke rol vertolkte, maar ik kan niet op zijn naam komen. Hoe dan ook, hij is wel aangenaam gezelschap voor vandaag. Ik vul de namiddag met afwisselend lezen, zonnen en zwemmen. ‘Het echte vakantiegevoel’ zou Kaat zeggen :). Oorspronkelijk vond ik het jammer dat ik hier toch niet een nachtje doorbreng, zeker wanneer ik boven Kep een ongelofelijk donker en dik wolkendek zie. Het gedonder is tot bij ons te horen! Maar beetje bij beetje trekt de hele zooi ook onze kant uit. De zon wordt opgeschrokt door de wolken en de zee wordt onrustig. Ik ben klaar om terug te keren! Om vier uur gaat de boot en ondertussen is het ook zo laat. We hebben ons deeltje zon gehad voor vandaag! We klauteren één voor één al stuntelend in de boot (niet gemakkelijk zonder ladder of steiger!!) en zetten koers naar het vasteland. Op naar het onweer! En alsof dat nog niet duidelijk was krijgen we halverwege de trip een gigantische douche! Het water valt met bakken uit de lucht! Ik doe mijn rugzak zijn regenvestje om, maar heb er echter geen voor mezelf. Ik ben nat tot op het bot! Als ik aan land kom kan ik mijn kleedje gewoon uitwringen. Waar is die warme douche?? Oh ja thuis! We kruipen terug in de tuktuk en worden elk bij ons eigen hotel afgezet. Ik stel me tevreden met een koude douche en wat verse warme en vooral droge kledij!! Ik besluit om me deze avond niet meer in het donker te wagen en blijf gewoon in de guesthouse. Als ik ‘meneer zelfzeker’ om mijn laptop vraag weet hij deze keer echter niet zo vlot waar hem te vinden… De zelfzekerheid van gisteren is nu ver te zoeken. Ik besluit om rustig te blijven. Hij loopt ongemakkelijk weg en weer en belt uiteindelijk naar zijn collega. Ik wijs hem de plaats aan waar ik deze morgen mijn laptop zag verdwijnen en dan vind hij hem. De triomfantelijke glimlach ligt op mijn gezicht deze keer!
Ik passeer de baas (fransman, voor de verandering) die zijn nieuwe vrouwelijke personeelslid aan het voorstellen is aan een koppel gasten. Ze spreekt echter geen woord engels en begrijpt er dus duidelijk ook geen snars van. Ze glimlacht wat ongemakkelijk. Als de vrouw vraagt of ze gaat kuisen antwoord de baas: ‘These?? No these is for the reception’. These?? Denk ik meteen. Dit is geen voorwerp oetlul, dit is een persoon!! Zijn manier van doen en het feit dat er elke dag verschillende (local) meisjes, gehuld in handdoek, uit zijn kamer (die ligt in de slaapzaal) komen geven mij niet bepaald een positief beeld van deze vent. Als hij praat lijkt hij ook een mettrailette (of hoe schrijf je dat??) die afgaat. Het is een bizar figuur, ondanks het feit dat hij de ventilator naast mijn bed hersteld heeft, ligt hij me niet echt. Het is mooi dat hij deze mensen werk verschaft, maar wat ze ervoor moeten doen, dat wil ik liever niet weten. Een knappe jonge cambodiaanse, die geen woord engels spreekt of begrijpt, achter de receptie zetten….? Lijkt mij geen professionele zet, maar soit… Wie ben ik?

De rest van de avond breng ik door in de hostel. Ik computer een beetje, eet een gevulde franse crêpe, (her) ontmoet er een nederlands meisje die ik in noord vietnam leerde kennen en maak zo ook kennis met een koppel Belgen die een jaar op reis zijn.

Kep zit er alweer op voor mij. Morgen keer ik terug naar Phnom penh waar ik twee dagen uit trek om de stad te bezoeken!

Liefs
Ge’kep’te Joke