Costa Rica en Bolita!

Ik startte de dag met een yoga sessie van Nas. Hij leerde me enkele oefeningen als ook bepaalde ademhalingstechnieken om tot rust te komen. Ik ga me er toch eens wat meer moeten in verdiepen! Daarna namen we afscheid want ik moest mij rugzak maken en hij ging mediteren, waardoor hij dus een uurtje van de wereld was en tegen de tijd dat hij terug zou zijn, was ik al weg.
We rekenden af in de Lost and found, zwaaiden iedereen gedag en gingen vervolgens het vreselijke paadje terug af. Moeilijke bevalling met die rugzakken! Al was het gelukkig nét iets minder zwaar dan het omhoog gaan eergisteren!

Binnen de korste keren werden we opgepikt door de bus. Deze zat echter boemvol, waardoor ik gedurende een tijdje op de grond moest zitten. Niet echt aangenaam met al die draaien! Eenmaal terug in het busstation hadden we meteen aansluiting met een busje die ons naar de grens bracht. Daar was gelukkig wel voldoende plaats! De radio stond volle bak en de presentator kwetterende non stop door de muziek. Hij was blijkbaar carnaval aan het vieren én tegelijk aan het presteren. Hij zette voortdurend zijn keel open en riep uit volle borst waardoor geen enkele liedje volledig uitgespeeld werd of ook maar enigszins tot zijn recht kwam. Ik ergerde me te pletter!! Na een tijdje kon ik het ‘ariba ariba aribaaaaaaaaaaaaa!!!!’ ‘Carnavaaaaaaaal’ niet meer aan. Ik propte mijn oordoppen in mijn orden en duwde er vervolgens nog eens de oortjes van mijn ipod bovenop. Die zette ik volle bak op mijn rocklijst, zodat mijn muziek het vreselijk gekweel van die vent zou overstemmen. Op de één of andere manier lukte het wel! Na een dik uur kwam de grens in aantocht. Het was snikheet toen we het busje uit kwamen. Vooraleer de oversteek te maken gingen we nog even het grote winkelcentrum binnen om nog iets te eten en enkele inkopen te doen.

Daarna was het: Bybye Panama, Hello Costa Rica!! Een exitstempel aan de ene kant, een entrystempel aan de andere kant. We ontmoeten een kerel die blijkbaar biologie leerkracht was en samen met zijn leerlingen van de Bocas eilanden kwam. Daar hadden ze al snorkelend een studie gedaan over het onderwaterleven…. Zo’n leuke biologie lessen heb ik van mijn leven niet gehad!!! Hij gaf toonde ons waar we moesten zijn en gaf ons wat info over de steden waar we heen gingen.
In een kleine twee uur bracht de bus ons naar Golfito. Een klein stadje waar we die nacht bleven om s’morgens vroeg de boot naar Puerto Jiménez te nemen. In het eerste hotel waar we binnengingen werden we onthaald door een super vriendelijk kereltje. De prijs was 30 dollar, nét iets boven ons budget, maar de kamers waren wel heel keurig en er was airco, wat in deze hitte best wel aangenaam was! We besloten om toch eventjes rond te kijken of we niets goedkopers konden vinden.’ Ok, doe maar’ zei hij met de glimlach ‘maar je zal niets vinden.’. Terwijl we verder slofferen komen we een man tegen die ons wil helpen. Hij heeft een vriend met een goedkoop hotel! Zes dollar per persoon! Alé vooruit, allen daarheen! Uiteraard, eenmaal daar toegekomen blijkt het wel een stukje prijziger. De kamer met airco blijkt 20 dollar per persoon en de kamer met ventilator komt neer op 14 dollar per persoon. Wat één dollar verschil maakt met de vorige, die er veel keuriger uitzagen en waarvan het onthaal een stuk vriendelijker was! De prijs wordt nog op 12 dollar gelegd, maar we besluiten om toch bij de ander te gaan. Hij ontvangt ons met de glimlach en een ‘Told you so!’. Waarbij Sofie hem even corrigeert en zegt dat we wel iets goedkopers gevonden hadden, maar niet echt beter. Ik spring meteen onder de douche! In dit deel van het land is het gewoon drukkend warm!! Buiten een bezoekje aan de supermarkt, een wandelingetje in de hoofstraat en een internetje steken we die avond niet veel meer uit. Wanneer ik nog even in bed lig te lezen hoor ik het gekweel van de karaokebar op de hoek. Ik veronderstel dat alle katten uit de omgeving daar aan een tafeltje zitten…. Jeetje… en ik die dacht na Azië verlost te zijn van karaoke… Sjiiiit…

De volgende ochtend trokken we naar de steiger om de boot richtin Puerto Jiménez te nemen. Die zou om 10u vertrekken, maar zoals we het gewoon zijn, klopten de uren weer aan geen kanten. De gewone ferry bleek maar om 11u30 te vertekken en uiteindelijk evenveel te kosten als een taxi boot die meteen vertrok. De taxi boot it is! De zon scheen zalig, hier en daar sprongen wat visjes uit het water en de prachtige pelikanen zweefden met hun grote vleugels rakelings langs het oppervlak, op zoek naar een prooi. Boottochtjes blijven leuk! Eenmaal aangekomen worden we meteen aangesproken door een stelletje oudere Costa ricanen. Dit is hete regelen een taxi voor ons en slaan een babbeltje. Eigenlijk best wel fijn dat de mensen hier zo makkelijk zijn in omgang. Maar als westerling blijf je toch altijd een beetje op je hoede. Willen ze ons iets aansmeren? Iets verkopen? Wat zit er achter? Terwijl de mensen hier gewoon vriendelijk willen zijn. Even later kwam een kramikkelig busje aangereden, die blijkbaar de taxi dienst van de stad vertegenwoordigde :-)
Wederom een vree leuk mannetje! We lieten ons afzetten aan Pension Quientero. Stond in de gids als één van de goedkoopste en lag mooi in het centrum. Het verlaten gebouwtje ziet er echter BIJZONDER basic uit. Het bestaat uit één lange gang in T vorm met houten deuren en een hangslot. Als je tegen de deur duwt gaat die nog een stukje open en kun je zelfs in de kamer piepen. Op het einde zijn er twee douches en twee wc’s. Het is er snikheet, want alles bestaat uit hout en dat houdt de warmte behoorlijk binnen. Er komt een mannetje aanzetten die ons de kamer toont. Zoals we gedacht hadden, eveneens heel eenvoudig. Twee bedden, als raam een groot gat in de houten wand waar je gemakkelijk kan doorklimmen (maar die wel dicht kan), en een ventilator. De prijs is bijzonder goedkoop, maar ik twijfel toch een beetje. Ik stel voor dat Sofie zich eventjes neerploft bij de zakken en dat ik op zoek ga naar andere opties. Terwijl ik de straat inloop passeert er plotseling een grote vogels rakelings boven mijn hoofd. Ik schrik en kijk om, zo zie ik nog net twee grote knalrode vleugels in de boom verdwijnen!! Waaaaaaaaaaaaauw!!!!! Een papegaai!! Een ara!!Ik spurt terug, roep Sofie en ga onder de boom gaan staan. Het beest is duidelijk zichtbaar met zijn felle kleuren! Hij is volop bezig met amandelnootjes te plukken en deze in zijn bek open te kraken. Hij is werkelijk prachtig! Hij heeft een groot rood lijf met een lange staart. Aan de zijkant heeft hij nog geel, blauw en groen in zijn veren zitten. Echt een super mooi beest!! Ik vind het zonde om nu te moeten wegwandelen, ik wil geen moment missen! Mijn camera schiet de ene foto na de andere. Maar coco heeft beslist om een lange en uitgebreid middagmaal te nemen en doet het allemaal enorm op zijn gemak… Zo moet ik dus toch eens gaan kijken naar iets anders, want het mannetje van pension Quientero zit precies een beetje te wachten ook… Ik loop een aantal andere hostels binnen, maar ze kunnen natuurlijk nergens tippen aan de prijs die we gekregen hebben. Ik geef de zoektocht op en bedenk dat het toch maar voor één nachtje is, wat we heus wel overleven! En het is goed voor de portemonnee! Speelt toch ook altijd een grote rol bij mij,nietwaar? ;-) We installeren ons en trekken er meteen op uit. Lange in dit warme hok blijven is immers géén optie! Maar buiten is het helaas niet veel beter. Het is snikheet! Dan komt er nog eens bij dat het ook knal op de middag is, dus je kunt je voorstellen… Het moet een graad of 38 zijn, als het al niet meer is. We slepen ons door de droge, stoffige straten en zijn al snel door het stadje gewandeld. Het is klein en rustig. Maar er wonen zalige beestjes!! De rooie papegaaien blijven maar overvliegen en we zien ondertussen ook tal van andere prachtige vogels, als ook heel wat reptielen!! Die voelen zich natuurlijk in hun sas met dit droge en warme klimaat! Dit is zo’n stadje waar je gewoon constant je camera bij moet hebben! Lekker! Na een uurtje zitten we uitgeteld op een bankje in de schaduw, naast de supermarkt. Het enige wat ik eigenlijk wil doen is drinken, drinken en nog eens drinken! Het is zoooo warm dat je gewoon nonstop dorst hebt. In dit weer kun je maar weinig productiefs uitsteken. Je houdt je beter een beetje gedeisd tot de ergste hitte van de dag gepasseerd is. We wandelen dus terug naar onze luxueuze vijf sterren hotel (uhum) en Sofie legt zich languit op het bankje die buiten staat. Ik neem mijn computer en vlucht in een bartje waar ik gratis kan internetten met een fris drankje IN een koele ruimte! Drie vliegen in één klap! Ik zit er een lange tijd en even later komt Sofie mij ook vergezellen. Die was in slaap gevallen op het bankje… Jaja, reizen is toch ook een beetje vermoeiend hoor! ;-)

Als we een uit het internetcafé komen is de ergste warmte gelukkig voorbij. De zon is al geleidelijk aan het afdruipen en een vleugje koelte... Koelte? Nee koelte is een te groot woord… een vleugje minder hete lucht hangt over het stadje. We wandelen naar het toerisme kantoor van het Corcovado park, want daar willen we binnen enkele dagen heen. Dit is het grootste natuurpark in Costa Rica en als je het een beetje deftig wil zien, dan kun je er maar best overnachten. Uiteraard moet dit op voorhand gereseerd worden en daarvoor moeten we in het MINAE kantoor zijn, die hier in Puerto Jiménez gevestigd is. Uiteraard is het ding al toe, maar nu weten we tenminste hoe veel vroeger we morgen moeten opstaan om het nog voor onze busrit van 11u geregeld te krijgen.
Tijdens het terugslenteren moet ik toch weer dringend de supermarkt passeren. Ik heb weeral dorst!

Terwijl we voor het pension nog een boekje lezen en wat nootjes eten komt er een kerel langs die vraagt waar de eigenaar is. Hij wil namelijk een kamer huren. De eigenaar…? Hmmm juist ja, die ging deze namiddag nog langs komen om een extra laken te brengen en om zijn geld te incasseren, maar we hebben tot dan toe niet meer terug gezien. Wij zijn momenteel de enige aanwezigen in het donkere pension. We proberen van alles om de jongen te helpen. Bij de buren vragen, telefoon nummer uit de gids opzoeken, rond kijken in de straat waar hij daarnet vandaan kwam, maar het mannetje lijkt nergens te bespeuren. Ik loop naar het huis in de andere straat waar hij deze voormiddag vandaan lijkt te komen en plotseling zie ik hem wandelen met een paard en zo geschiedde het dat Sofie haar laken krijgt en de jongen een kamer!

Hij blijft een beetje praten met ons en uiteindelijk gaan we samen iets eten. Blijkbaar woont hij in Costa Rica en moet hij morgen naar zijn werk, ergens een hotel aan het strand nog een tiental kilometer hiervandaan. Ik heb eigenlijk niet zoveel zin in gezelschap, maar als we eventjes later in het restaurant zitten en zowel de britten als de duitsers die we eerder ontmoeten voorbij komen, eindigen we uiteindelijk met een tafel van tien man! En het was best nog gezellig! Ook al kwam de ober helemaal onnozel omdat er verkeerde dingen besteld werden en de rekening tot twee maal toe niet bleek te kloppen… Zo kwamen we te weten dat het helemaal niet zo makkelijk is om een overnachting in Corcovado te versieren… Blijkbaar zit alles vol tot en met de zondag. En nu was het pas woensdag… Ai… De britten moesten noodgedwongen overnachten in het eerste rangerstation, die helemaal aan de rand ligt en waar je alleen maar kunt kamperen… Zo hadden ze wek een tent gehuurd in een agentschap, maar waren er geen matjes beschikbaar… Daarbij zouden de tenten neergezet worden op een overdekte plaats met houten ondergrond… Sjiiiit! De Duitsers hadden een dagtrip gedaan en daarbij een luttele 86 dollar per persoon betaald! De moed zakt mij in de schoenen… Oh nee, hoe moeten wij in Corcovado binnen geraken, als alles nu al volzet is?? Maar dat waren zorgen voor morgen, wanneer we zelf gingen informeren. Daarbij hadden we nog wel wat tijd, want eerst gaan we op bezoek bij Bolita, wederom een lodge die midden in de natuur staat!

We nemen deze keer definitief afscheid, want de kans dat onze wegen nog kruisen wordt nu wel heel klein, en wandelen terug naar de hostel. Onze Costa Ricaanse vriend wandelt trouw mee. Het is beste nog een leuke kerel. Hij beweert 15 te zijn, maar daar is niets van aan! Hij is zeker een stuk ouder! Rare mensen hier in centraal amerika, de ouderen beweren ouder te zijn en de jongeren beweren jonger te zijn! Zoek de logica?? Nu soit, zoals het saaie belgen betaamt hebben we verder geen plannen meer. Hij wil echter toch nog even een stapje zetten, dus daar splitsen ook onze wegen.
Als hij even later toekomst moet hij per se nog een babbeltje slaan en weten waar en wanneer we morgen vertrekken… Terwijl onze beiden deuren al dicht zijn roept hij toch nog eens: goodnight!!!

Toen hij de volgende ochtend om 5u vertrok had ie dus blijkbaar nog eens op de deur geklopt!! Mijn oortsjoepen hebben verhinderd dat ik het hoorde, maar merkwaardige genoeg heeft vaste slaper Sofie het wel opgemerkt! Doch, gedaan alsof ze nog stevig lag te dutten! Om 5u s’morgens zeg! Hij durft! Soit, voor ons begint de dag een stukje later, gelukkig! En na een verfrissende douche wagen we ons weer in de ondertussen al drukkende hitte. We wandelen, met goeie hoop, naar het informatiekantoor en krijgen daar te horen dat er op zondagnacht toch nog net 2 bedden vrij zijn in de dorm van het rangerstation ‘La Sirena’. Deze ligt mooi middenin het park, zo kunnen we de ene dag heen wandelen, overnachten en de volgende dag terug. De wandeling bedraagt een 20 tal kilometer. De moeite dus, maar zeker haalbaar! We zullen zaterdag moeten opvullen, maar dat hebben we er graag voor over. Corcovado is immers ook het grootste natuurpark in Costa Rica en zou de vierde plaats innemen op de lijst van mooiste parken ter wereld. Moeten we zien dus!!
We stemmen toe en onze reservatie wordt geregeld. Enkel nog de betaling in de bank regelen en dan nog eens terugkomen om het bewijsje af te geven. Maar dat zal voor morgen zijn, want nu moeten we onze bus naar Bolita halen! We slaan snel nog wat dingen in in de supermarkt en gaan vervolgens onze zakken klaarmaken. De moeder des huizes in Pension Quientero is aanwezig en blijkt bijzonder vriendelijk te zijn! Ze stelt voor om onze grote rugzakken te bewaren en maant ons aan tot spoed, want ze wil dat we zeker de bus halen en we hebben nog maar tien minuten. We ploffen onze kanjers in haar kamer, bedanken haar dubbel en dik en stuiven ervandoor. Het zweet druipt alweer langs alle kanten… Aan de bushalte ontmoeten we een kerel en twee oudere dames die ook naar Bolita gaan. We stappen met zn allen op de hete bus en even later zetten we aan. We doen een klein uurtje over de 13 kilometer, maar de staat van de weg verklaart meteen alles… Als je dacht dat Cambodja slechte banen had... Dan ben je nog niet in Costa Rica geweest! :-D
Goed, na een uurtje goed door elkaar geschud te zijn, arriveren we in het miniscule dorpjes ‘las dos brazos’. Vanaf daar start de wandeling naar de lodge. Eerst stoppen we nog even aan een huisje waar je eventueel wat spullen kunt nalaten en dan beginnen we eraan. De wandeling duurt een kleine 45 minuten en vervolgens komen we terecht op een open plaats waar een groot houten huis staat. We ontmoeten de eigenaar, Ron, een Canadees, die dit hele landgoed van 61 hectare zomaar eventjes bezit!! Het grenst aan Corcovado en bestaat dus volledig uit regenwoud. Je kunt er heel wat wandelingen doen en beestjes spotten. Hij woont hier al een zevental jaar, kocht het samen met zijn vriendin, maar nu zijn ze uiteen. Toch blijft het ook gedeeltelijk haar eigendom en dus splitsen ze het werk af en toe op. Hij blijkt hier toch wel grotendeels zijn tijd door te brengen. Midden in de natuur, leuk, maar ik zou het toch geen jaren kunnen volhouden. De benedenverdieping is volledig open en bestaat uit enkele hangmatten en een keuken. Eigenlijk staat het huis op palen. Boven is de slaapzaal, raamloos en opgedeeld in een drietal kleine ruimtes waar telkens enkele matrassen liggen met een muskietennet erboven. We kiezen elk een bed uit en ploffen er onze bagage neer. Daarna trekken we erop uit. Ron geeft onze een beetje uitleg over de wandelpaden en we beslissen om naar de watervallen te gaan. Een dik uur wandelen, mooi te doen dus! Zo zijn we zeker voor de donker terug. Nu we de tijd een uurtje hebben teruggedraaid (7 u verschil met België ipv 6u in Panama) gaat de zon dus ook een uurtje vroeger onder, tegen 18u wordt het dus al behoorlijk donker.

Wanneer we vertrekken worden we meteen vergezeld door een hond die ons blijkbaar stiekem tot boven gevolgd was. Ron kent hem, hij is de hond van een hostel beneden in het dorp. Zijn naam is Yuki. En toen ik hem daarnet eens lekker over zijn bol aaide is de vonk overgesprongen, liefde op het eerste gezicht! Yuki gaat ons, met een kwispelende staart en als een echte gids, voor. Zaaaaaaaalig beestje! Het pad gaat eerst een stukje omhoog en dat zorgt ervoor dat we al snel doorweekt zijn en behoorlijk buiten adem. De hitte is hier echt niet te harden! Elk pas heeft een eigen naam, maar ze zijn niet altijd even goed aangeduid. Gelukkig hebben we een foto van de kaart getrokken waardoor we geregeld eens kunnen checken of we nog goed bezig zijn. Yuki blijft ons trouw voorgaan. Als we een beetje te ver achterblijven, dan zit hij trouw op ons te wachten. Hij verovert werkelijk mijn hartje! Sommige paden zijn een beetje overwoekerd, maar dat maakt het avontuur alleen maar groter. Je komt hier immers ook geen enkel ander mens tegen. Na een uurtje wandelen horen we de rivier. Via een smal paadje dalen we af. Het lijkt hier wel herfst want de bladeren liggen als een dik tapijt over de grond. Niet altijd even leuk als je moet afdalen want je glijdt er nogal snel door uit. Eenmaal aan de Rivier las ik een korte pauze in. Er staat een pijl die wijst naar de ‘Bonanza’ watervallen. Er zijn er twee. Sofie loopt al door en wanneer ik even later rechtsta om mijn wandeling te hervatten zie ik plotseling dat Yuki weer achter me loopt! Hij heeft gewoon gewacht op mij!!! Heerlijk!! De eerste pijl leidt mij niet bepaald naar een waterval. Ik zie nergens nog een pad en besluit om terug te keren en waterval 2 eens te proberen. Yuki loopt me voor. Het pad gaat steil naar beneden en ik moet goed uitkijken dat ik geen slippertjes maak! Een vijftal minuten later kom ik weer uit aan de rivier. Ik zie Sofie zitten. Als ik toekom zegt ze met weinig enthousiasme: ‘alé, vree speciaal vind ik dat hier toch niet ze’. En ik moet toegeven, het is wel mooi, maar waar die spectaculaire waterval is, dat is mij toch ook een groot vraagteken… Ik verkoel even in de rivier en Yuki blijft mooi naast me staan. Ik begin zo stilaan te denken dat ik het beestje mee naar huis neem. Om zijn trouwheid te belonen besluit ik dan ook om mijn laatste twee koekjes met hem te delen. Jaaa, zo gaat dat in de liefde ;-) En het mooie is dat hij eigenlijk helemaal niet bedelt, maar de brokjes toch met plezier aanvaard! Plotseling komen er een 8 tal mensen tevoorschijn. Ron had ons verteld over een gezin met 5 kinderen die in het dorp verbleef en nu staan ze voor onze neus! Leuke familietje! De jongste is pas drie maar blijkt de hele tocht zonder zeuren te hebben meegewandeld! Ze heeft een reddingsvestje aan en de kids lijken zich naar hartelust te amuseren!! De kerel die erbij is groet ons en herkent de hond. Hij is verrast dat hij ons helemaal gevolgd is! Blijkbaar zijn we op een tiental meter van de waterval, maar aangezien we nog de hele weg terug moeten en het ondertussen al vier uur is, raadt hij ons aan om toch te vertrekken. ‘Zij hebben immers al een gevaarlijke slang gezien en die willen we niet tegenkomen want dan is onze vakantie verpest’ verteld hij. Ik werp even een blik op mijn blote tenen… Ai met die sandalen over al die losse bladen… Wie weet wat er plotseling van onder schiet en mijn kleine teen opfret?! We nemen afscheid en een beetje op ons hoede, besluiten we dat het maar beter is om aan de terugweg te beginnen. Yuki volgt het groepje en met een beetje pijn in het hart zwaai ik hem gedag. Snif… Maaaaaaaaaaaar wanneer hij ziet dat wij de andere kant uit gaan, vliegen zijn oren in de lucht, kijkt hij nog even om naar de anderen en beslist vervolgens om als een echte heer de Belgische dames terug te escorteren!! Oooooh mijn hart maakt een sprongetje! Wat een held toch! We zetten er stevig de pas is en plotseling horen we geritsel boven ons hoofd. Een groepje apen staart op ons neer. Ze zijn duidelijk niet zo blij met ons gezelschap, want ze beginnen opzettelijk met de takken te schudden zodat er van alles naar beneden valt! Hmmm apen… Ik heb het ondertussen al wel gehad met die mormels! We wandelen door en nemen een ander pad, die korter is, maar een stuk overwoekerd zou zijn. Wat effectief wel blijkt te kloppen, maar dat maakt het wederom een stuk avontuurlijker! Joke en Sofie in de brousse! Daarbovenop lopen we nu langs de rand van het regenwoud waardoor we een prachtig uitzicht krijgen!! We blijven een tijd lang staan kijken naar een boom die vol toekans zit!! Kleintjes weliswaar, maar toch ook prachtige beestjes!! Als ik denk dat Yuki het wachten nu heeft opgegeven zien we hem na een tijdje terug neer liggen op de grond! :-) Ik denk dat het spreekwoorden ‘paardengeduld’ gerust mag veranderd worden naar ‘hondengeduld’ :-D Al heeft Yuki ons ook al een paar keer wat doen schrikken. Bepaalde momenten stopte hij gewoon en weigerde verder te wandelen. Als ik dan verder liep leek hij gerustgesteld en stak me weer voorbij. Ook nu blijft hij plotseling staan en snuffelt aan een plant, zijn oortjes gaan wat in de lucht staan. Sofie en ik, beiden op onze hoede voor de moorddadige slang die onze vakantie wil verpesten kijken elkaar een beetje ongerust aan. ‘Zou hij iets gezien hebben??’ Hoe dan ook, hij weigert om door te gaan. We praten hem wat moed in en steek hem weer voorbij om te tonen dat het ok is (hoop ik toch…) wanneer ik enkele stappen verder ben, hoor ik plotseling een luid gepiep en vliegt Yuki hard tegen mijn benen. Ik sla op mijn beurt een kreet en draai me om. Sofie staat verbaast te kijken en heeft duidelijk ook niet echt door wat er gebeurt is. ‘Hij heeft waarschijnlijk in een prikker getrapt ofzo’ gokt ze. We aaien hem eventjes lief over zijn bol en vervolgens is het weer in orde en loopt hij weer voor. Door al dat rare gedoe hangt er nu natuurlijk wel een beetje spanning in de lucht. Wanneer ik dan even later ook op een tak trap waarvan het andere uiterste plotseling vanonder de bladeren schiet, ontsnapt mij weer een felle gil. Jaaaah, we verwachten slangen hé!! Hoe dan ook, we brengen het er goed van af! Yuki brengt ons veilig en wel terug bij Bolita. Ron vraagt ons of we de watervallen gezien hebben. We leggen hem uit dat we ze niet hebben gevonden. Hij reageert teleurgesteld en ontzet: ‘you we’re soo close and you didn’t see them?? Those are the most beautiful waterfalls in the region!!!’. Euh… nu voel ik me natuurlijk nog mottiger dat we die gemist hebben! Ik ben dol op watervallen! ‘Please tell me, that you than at least swom in the river’ vervolgt hij. Euuhmm… Mja hebben we ook niet echt gedaan…. We leggen hem uit dat we een kerel tegenkwamen die zij dat we best terugkeerden omdat het gauw donker zou worden en dat er gevaarlijke slangen zaten. ‘En dan, hier bij het huis zitten ook vaak gevaarlijke slangen’ reageert hij onthutst. Jah, wat moeten we erop zeggen. Het was toch een fijne wandeling en mijn hartje is nog steeds vol van Yuki die ons zo mooi begeleid heeft. Ik geef hem snel een bakje water, dat verdient hij!! En ga vervolgens mijn stinkende vuile zweet en deet lichaam gaan wassen onder een heerlijk frisse douche!!! Wat kan dat deugd doen zeg.

Ondertussen wordt het al donker en is het tijd om aan onze avondeten te beginnen. De twee oudere dames en Spencer, de kerel van 21 die hier blijkbaar even wat vrijwilligerswerk doet, gaan samen in de weer. Sofie en ik bereiden ons bijzonde gevarieerde pastamaaltijd met tomatensaus en groentjes…Zucht. Het is in elk geval beter dan aiki Noodles! Het wordt een avondmaaltijd bij kaarslicht. Er wordt heel wat afgetetterd maar na het eten ga ik mij installeren in één van de hangmatten. Ik ben doodop en heb geen fut meer om nog sociaal te zijn. Ik wieg heen en weer en streel af en toe Yuki die net naast mij ligt. Ron ligt ook in één van de hangmatten en hij slaagt er nog in om een conservatie bij mij los te peuteren. Hij denkt dat wij de allereerste bezoekers zijn die in Pension Quientero gelogeerd hebben. ‘Wat een donker hol!’ vindt hij. En hij heeft wel gelijk. Ons plan om in Carate te verblijven voor we naar Corcovado gaan doet hij ook van de hand. ‘Carate is niet eens een stad, zelfs geen dorp, de hotels die je er vindt zijn peperduur!!’ Sjit… We zullen dus op zoek moeten gaan naar een andere optie… Ondertussen springen kanjers van padden over de grond. Ron maant iedereen aan om een beetje op te letten, kwestie dat we er onze lompe poten niet op zetten.

Nadat ik twee keer in slaap gevallen ben in de hangmat besluit ik dat het misschien toch stilaan tijd wordt om mijn bed op te zoeken. Het is begod 9u, maar ik ben stikkapot. Ik maak me klaar en geef Yuki nog een knuffel. In bed word ik toch nog even verleid tot een beetje lezen en plotseling blijkt iedereen te gaan slapen. Als iedereen in bed ligt horen we plotseling een kreunend gekraak, iemand die in de hangmat ligt te wiegen. En er wordt bij geneuried. Ik begrijp het niet goed, iedereen ligt toch in bed? En Ron ligt een eind verder in het complex waar blijkbaar ook nog tenten staan.
Dat is het moment waarop mijn fantasie VOLLEDIG op hol slaat. Het gekraak van het hout die de wiegende hangmat veroorzaakt in combinatie met het zorgeloos geneurie doet mij denken aan iemand die aan het wachten is tot we slapen en vervolgens zijn slag kan slaan. Ik realiseer me plots dat niemand weet dat we hier zijn, onze naam staat nergens neergeschreven… In het huisje beneden in het dorp stonden enkele grote trolleyvaliezen, maar buiten ons is hier verder niemand, van wie kunnen die zijn… Ron zijn terrein omvat 61 hectare grond, alleen van hem, hij kan er dumpen en verbergen wat hij wil, wie zal het ooit vinden….?? Wat als hij een koelbloedige seriemoordenaar blijkt te zijn??? Een gek?? Een psychopaat?? Wie zal ons hier horen of vinden? Niemand…!!!
Enkele angstgolven gaan door mijn buik en ik leg mijn zakmes alvast klaar naast mijn hoofdkussen… Je weet maar nooit, toch?? En dit is hoe mijn fantasie vaak een loopje met me neemt!! Teveel films gezien!! Uiteindelijk bedenk ik dat de matrassen eigenlijk vol bloed zouden moeten zitten, mochten hier mensen vermoord worden. En dat is niet het geval. Gelukkig realiseer ik mij op dat moment niet dat er niet altijd bloed aan te pas moet komen om iemand te vermoorden… Soit, de vermoeidheid wint en ik dommel in slaap…

De volgende ochtend….word ik gezond en wel wakker!!! :-D Hahahahahaa! Wat een opluchting zeg! ;-) Na een boterhammetje en een chocomelkje gaan we er nog snel even op uit. We moeten om 12u zeker onze bus halen want dat is de laatste bus die voor het weekend nog rijdt en daarna zijn er geen meer tot maandagochtend 6u! Maar daarvoor willen we toch eerst nog even naar het gotogo uitzichtpunt. Je zou er het beste uitzicht hebben over Corcovado park en Ron zijn domein.
Tot mijn grote spijt zie ik dat Yuki verdwenen is…:-( En dat zonder afscheid te nemen… Snif… Ik hoop even dat hij plotseling weer tevoorschijn zal springen als we aan onze wandeling beginnen, maar het blijkt ijdele hoop te zijn. Het voelt zelfs even raar om zonder hem op pad te gaan. Maar ja kijk, het leven gaat door hé :-) We wandelen terug de jungle in en na tien minuten zien we plotseling een zwarte beestje in de boom. Hij heeft ons ook gezien. Het lijkt wel een soort hermelijn ofzo. Hij is kennelijk niet zo blij met onze komst want het beest begint serieus te blazen. Ipv door te gaan springt hij terug en komt zo dichter onze kant op. We gaan stap per stap achteruit… Bij elke beweging die we maken blaast hij dreigend. Ook wanneer ik voorzichtig probeer een foto te nemen lijkt het beestje hier niet mee akkoord te gaan. ‘Camera shy’ zeggen ze daartegen. We blijven stil staan tot hij beslist om te verdwijnen, wat gelukkig niet zo heel lang duurt. Pfieuw, best wel spannend!
Het is nog maar ochtend, maar we zweten ons alweer te pletter! Het is werkelijk ONGELOFELIJK heet hier!! De kleinste beweging zorgt voor een waterval langs je lichaam! De druppels vallen van mijn neus, rollen over mijn rug en kietelen in mijn haar. Als we na een 45tal minuten bij het viewpoint terecht komen wordt het alleen nog erger. Er staat geen zuchtje wind en de zon straalt genadeloos op ons neer. Heel lang genieten van het uitzicht zit er dus niet in! Na enkele foto’s keren we snel terug. En al babbelend missen we de juiste afslag… En op zo’n momenten komt mijn oriëntatiegevoel naar boven. ‘Sofie, hebben we hier daarnet gewandeld?’ onderbreek ik ons gesprek. Ze gelooft van wel. Maar plotseling komen we uit bij een afbakening. Hmmm niet dus! Gelukkig zijn we niet zo heel ver doorgewandeld en komen we binnen 5 minuten al terug aan de afslag die we hadden moeten nemen.

Eenmaal terug bij Bolita spring ik onder de douche!!! Wat is een douche op zo’n momenten toch een blessing!!! Simpelweg heerlijk!! We moeten er nu echter snel vandoor. Het is nog een eindje wandelen naar beneden en dan ook nog een stukje van het huisje (waar mijn bergschoenen nog staan) tot aan de bushalte. We nemen afscheid van Spencer en dalen af. Ron is ondertussen al bij het huis. We rekenen af met hem en ik geef hem nog de websites van Kriskras en Joker door. Dit lijkt me een leuke bestemming voor één van hun reizen! En Ron is volop op zoek naar bezoekers, want de toeristen lijken er niet 100% door te komen. We bedanken hem en spoeden ons naar de bushalte. Het is ondertussen knal op de middag en eenmaal gearriveerd stap ik een winkeltje binnen en doe mij te goed aan een frisse cola!! Mmmmm wat een lekkernij!!

Een uurtje later zijn we terug in Puerto Jiménez. We wandelen naar de hostel die Ron ons heeft aangeraden en vinden daar inderdaad een goedkope en toch iets deftigere kamer dan in Pension Quientero. Na een tussenstop in de supermarkt voor een verkoeld ijsje, gaan we naar de bank om onze betaling voor Corcovado te regelen en wandelen vervolgens naar het kantoor om deze daar af te geven. Tijdens het terugkeren zien we een reeks witte capucijne aapjes in de bomen zitten. Eentje ligt languit over een tak met zijn pootjes naar beneden. Hij heeft vast ook last van de warmte.
Als we ons voor de supermarkt tegoed doen aan een paar flesjes frisse drank komen we de engelsen van enkele dagen geleden terug tegen! Hun verblijf ik Corcovado bleek goed te zijn meegevallen! Ze moesten gelukkig niet op een houten grond slapen maar konden gewoon hun tent in het gras zetten!
De rest van de namiddag schuilen we voor de zon, in het internetcaféétje met een frisse batidos!

Het is al donker tegen dat we terugkeren en we nemen nog een avondmaaltijd in een plaatselijke Soda die gerund wordt door mama en dochterlief. Beiden luid, enthousiast en lacherig. Sympathiek duo! Eigenlijk eet ik hier mijn eerste echte typische Centraal-Amerikaanse maaltijd! Rijst, met bonen, en kip. Niet slecht, helemaal niet slecht, ware het niet dat er van die kiezige koriander in de rijst vermengd zat! Bah!

Onze laatste dag in Puerto Jiménez hebben we bijzonder rustig doorgebracht. Gedurende de hele voormiddag lagen we geveld in het hotel. Languit op de grond of op bed, te wachten tot de hitte een beetje zou verminderen. Uiteindelijk besloten we dat het tijd was om onze nog es op de baan te begeven. De eerste stop was wederom de supermarkt voor een verfrissing en vervolgens deden we een toertje rond het stadje. We wandelden langs de zee en wilden graag een plonsje doen maar vonden helaas niet echt een geschikte plaats. Het merendeel van de strandjes bestond uit grote keien. We wandelden tot we niet meer verder konden en ploften ons vervolgens in de schaduw neer op een bankje, waar we anderhalf uur naar de zee tuurden en zaten te kletsen. Toen we terug in het centrum kwamen liep een horde enthousiaste pubers ons voorbij. We volgden hen en kwamen uit bij een discotheek waar net een witte bmw gestopt was en een viertal afgelekte ‘Costa Ricaanse’ sterren uitkwamen. De tieners drumden erom heen en alle gsm vlogen de lucht in om toch maar een foto te kunnen schieten van hun idolen. Een eindje verderop stond er ook nog een podium met een massa volk ervoor. Er werd net een spelletje gedaan met een bal. De plaatselijke ketnetdag als je het mij vraagt! Ondertussen was het al middernacht in België en dus tijd voor een korte skype om de mama te verrassen voor haar verjaardag! En verrast was ze :-D Mission accomplished.
En aangezien we de komende twee dagen vooral op boterhammen gaan leven vonden we het nog wel eens gepermitteerd om deftig te gaan eten in een restaurantje langs het strand. Het was heerlijk, maar helaas werd de sfeer voor mij een beetje verstoord door een optredentje van een plaatselijke zanger. Toegegeven, het was niet slecht, beetje melo jankerig af en toe, maar waarom moet dat volume altijd zo verdomd hard staan???? Ik heb dus zitten eten met oordopjes in mijn oren… Gezellig hé… Nu soit, het werd zo stilaan tijd om in bed te kruipen want we hadden beslist om morgenochtend om 6u de bus naar Carate te pakken, vandaaruit de 3,5 kilometer naar het park te wandelen om dus vervolgens aan onze wandeling van 16 km te beginnen…. Er stond ons de volgende dag dus een kleine 20 km te wachten, in een verschroeiende hitte… Dat belooft…!!!

Veel liefs
Yuki lover Joke

De 'Lost and found' Lodge

Vooraleer we Panama definitief achter ons laten besluiten we toch om nog even te stoppen in de ‘Lost and found Lodge’. Een hostel in de jungle tussen David en Bocas, die zowat in heel Panama gepromoot wordt. Als ik ook van Sarah, mijn voormalige Zuid-Amerika reispartner, nog eens een dikke aanrader krijg om daar te stoppen, besluiten we er een dagje van onze kostbare tijd aan te geven! We laten de chauffeur weten waar we eruit willen en na een drietal uurtjes rijden stopt hij langs de weg, bij het grote bord ‘Lost and Found lodge’. We worden er gedropt in de middle of nowhere, omringd door een prachtig landschap! Er staat een pijltje die ons toont welke weg we moeten nemen. 10 a 15 minuutjes wandelen belooft het ons… Hmmm… Met die 2 rugzakken rond mijn lijf?? I doubt it! Daarbovenop blijkt de weg nog eens lekker steil omhoog te gaan ook! Dit is een marteling! Ik voel het zweet langs mijn rug rollen terwijl ik me moeizaam, stap voor stap, met de snelheid van een schildpad, voortbeweeg. Trappen nemen lijkt al helemaal een ramp! Wat zit er in godsnaam in die rugzak dat hij zo zwaar is???? Aaargh!
Na een half uurtje komen er eindelijk enkele huizen in zicht. We zitten nu wel een stuk boven de baan, op en top tussen de natuur. Wanneer we toekomen worden we meteen door een kerel ontvangen die ons helpt en de weg toont. Hij lijkt een beetje op ‘Hurley’ uit Lost, maar dan een stuk slanker. Eenmaal in het hoofdgebouw worden we meteen vriendelijk onthaalt en krijgen we elk een beker met water aangeboden ‘Good job, you made it!’ zeggen ze! Jaaa fieuw, i made it! Indeed!
Nadat we bekomen zijn krijgen we uitleg van Emily, een franse die opgegroeid is in de US en die hier nu vrijwilliger is. De lodge werd opgericht door een Canadees koppel maar wordt tegenwoordig gerund door vrijwilligers die elkaar telkens aflossen. Ze geeft ons uitleg over de verschillende tours die er gaan, toont ons de bakken waar we eten kunnen vinden, de kaart van de omgeving en tenslotte brengt ze ons naar de dorm. We krijgen elk een dubbel bed! De kamer is hoog en er zijn drie verdiepingen bedden! De bovenste is echt wel hoog (4 meter ong) en blijkbaar is er bij Kerstmis een meisje uitgevallen omdat ze zo zat was… Werd een ziekenhuiskerst! We maken kennis met Nas, een indiër die al 30 jaar (!!) rond de wereld reist! Een wijze vriendelijke en best grappige vent! Hij is op zijn 15e begonnen met in India rond te reizen, daarna volgde de rest van de wereld: Europa, Azië, Afrika, Amerika,… Hij is werkelijk al op honderden plaatsen geweest! Op sommige wat langer dan op andere. Terwijl hij reist maakt hij schilderijen van de dingen die hij ziet, deze verkoopt hij ofwel meteen aan geïnteresseerden ofwel via het internet. Blijkbaar slaagt hij er zo in om zijn reizen te bekostigen. Hij laat ons zijn kunstwerkjes zien en het is wel de moeite. Speciaal ras, die
kunstenaars ;-) En we maken ook kennis met Rihan, een brit. Zijn gezicht komt me bekend voor, volgens mij heb ik hem al eerder gezien… En terwijl we een praatje slaan zegt hij plots: ‘Have we met before??’. We moeten dus al ergens elkaars weg gekruist hebben, maar de enige mogelijkheid is Guatemala en dat is ondertussen al even geleden. We kunnen ons niet herinneren waar, dus houden we het erbij dat we elkaar al eerder gezien hebben, ergens, in Guatemala :-)
Ondertussen wordt het stilaan donker en is het tijd om iets te koken. We kijken wat in de kasten en knutselen uiteindelijk een rijstmaaltijd met groentjes in elkaar. Nas en Rihan vergezellen ons en er wordt volop gebabbeld. Even later is het ‘Happy hour’ en begeeft iedereen zich naar de bar. Wij vier blijven over. Nas nestelt zich in de hangmat met zijn gitaar en begint rustig te tokkelen. Zijn spel is heel goed, zijn stem is niet 100% :-) Maar het brengt wel sfeer. De rest van de avond brengen we al pratend door met Rihan. We mogen proeven van zijn 18 jaar oude rum en schrikken ook even op van een muis die door de keuken schiet, tegen Rihan zijn voet loopt en vervolgens terug achter een box verdwijnt. Zolang het maar geen spinnen zijn hé ;-) Voor we het weten is het 12u en morgen moeten we vroeg op want we hebben ons ingeschreven voor een wandeling met Gabriel, een local, die ons zal meenemen in de jungle.
De volgende ochtend stond ik met kleine oogjes klaar om aan de trektocht van de dag te beginnen. Gabriel, voorzien van rubberen laarzen, nam ons mee, op de bus en vervolgens de jungle in. Er woedde een stevige wind, vergezeld van wat motregen, dus de regencape ging al snel aan. We wandelden door puur regenwoud en bleven hier en daar een tijdje staan terwijl Gabriel volop het geluid van de vogels nabootste om ze vervolgens te laten antwoorden. We zagen enkele prachtige exemplaren met mooie felle kleuren. Als ook een kanjer van een vlinder, de blue morpho, die grote blauwe vleugels heeft, maar helaas zelden of nooit stilzit,waardoor een foto maken praktisch onmogelijk is. We wandelen een paar uurtjes waarbij Gabriel zich volledig uitleeft met de camera van Sofie! Hij vindt het kennelijk super leuk om foto’s te maken en is er natuurlijk als de kippen bij, want hij ziet de vogels altijd als eerste! Halverwege te wandeling komen we uit bij de rivier, waar we een korte pauze houden. Ondertussen is de zon terug in het land en mag de regencape uit! Daarna zetten we onze wandeling verder. Buiten vogels en insecten komen we niet veel bijzonders tegen. Geen jaguars, slangen, krokodillen,… of andere gevaarlijke spannende dieren. Hoewel… Tegen het einde, wanneer we volop aan een afdaling bezig zijn, stopt Gabriel, neemt een stokje en begint voorzichtig in een klein holletje te porren. Sofie zet spontaan een stapje achteruit, want ergens kunnen we al vermoeden waar hij naar op zoek is…. ‘Are you looking for a spider??’ Vraag ik opgewonden. ‘Yes tarantula here’ antwoord hij. Sofie begint te rillen ‘oh neeeeeeee hé, dat moet ik niet zien ze!!’. Ondanks mijn grote angst voor spinnen ben ik wel ontzettend geïntrigeerd! Spanneeeeeend!! Als er hier zo’n monster zit, dan wil ik hem toch tenminste gezien hebben, met het risico dat ik al gillend naar beneden ren met mijn armen in de lucht, als hij te snel gaat bewegen! Ik ga voorzichtig achter Gabriël gaan staan en piep in het holletje. Warempel, ik zie een paar harige zwarte poten tevoorschijn komen! Ieeeeeuw!!!! Overdag slaapt het monster, dus eigenlijk storen we hem een beetje. Gabriel is voorzichtig met zijn stokje want blijkbaar kan deze spin je wel bijten, niet levensgevaarlijk, maar toch ook niet dat het deugd doet! Af en toe komt hij een beetje naar voor, maar hij laat zich niet uit zijn donkere hol jagen. Het is dan ook nogal moeilijk om er een deftige foto van te trekken. Ik weet niet of ik nu liever zou gehad hebben dat hij er wel uitkwam en dat al mijn haren kwamen recht te staan of dat hij veilig blijft zitten en ik hem niet zo goed kan zien. Hoe dan ook, het monster laat ons geen keuze en even later wandelen we verder, tot grote vreugde van Sofie die vooral: Eeeeeeeeeeeeeeeeengtje, ma éééééééééééng, vies!!! Wist uit te brengen terwijl ze vanop een veilige afstand toekeek. Ook geen echte liefhebster ;-) Als ik Gabriël vraag of de spin vijanden heeft, geeft hij mij het verrassende antwoord: mieren. Mieren???? Ja, blijkbaar kan een hele kolonie mieren zo’n monster wel de baas! Een feestdiner, voor thanksgiving of kerstmis gok ik. Opgevulde tarantula…. Geef mij toch maar de opgevulde kalkoen dan! ;-)
Ondertussen zijn we al een stuk verder gevorderd en komen we terug uit op de baan. Voor ons zien we tussen de vele bomen halverwege een berg de ‘Lost and Found Lodge’ liggen. Het stukje met de bus van deze ochtend hebben we dus helemaal door de jungle terug gewandeld. Leuk! Nu wacht ons nog een maaltijd bij hem thuis met zijn gezinnetje. Hoe oud hij precies is weten we niet, maar hij kan toch niet veel ouder zijn dan begin de dertig. Hij is echter wel al zeer productief geweest want hij heeft al vijf kinderen!!! Waarvan de oudste al 11 jaar is! Vroeg begonnen, half gewonnen! ;-) We worden vriendelijk onthaalt in zijn huisje. Zijn vrouw geeft onze een slappe hand en de kinderen volgen, de één al wat meer verlegen dan de ander. Het huisje ziet er erbarmelijk uit. Het is niet groot en ingedeeld in drie ruimtes. De keuken, de zitkamer met 1 stoel, een bank en een televisie, en dan tenslotte een soort slaapkamer die afgescheiden wordt met een gordijn. Een groot deel van ons geld gaat naar hem en zijn gezin en het is mij duidelijk dat ze het maar al te goed kunnen gebruiken…
De kinderen kijken ons nieuwsgierig aan en verstoppen zich verlegen achter het gordijn of een muurtje. De oudste zijn al wat moediger en komen ons bordje met eten brengen. Een sobere maaltijd, bestaande uit rijst, sla en voor mij een stukje kip met een toch wel heerlijk sausje! Als we gedaan hebben komen ze het ook weer halen. Leuke kids! De jongste van 3 blijft echter veilig op een afstandje naar ons gluren. Wanneer papa haar probeert te forceren om toch bij ons te komen, door haar bij de arm mee te sleuren, barst het kindje angstig in tranen uit, waarna ze al snikkend troost zoekt bij mama. Mja, dat hoefde nu ook weer niet… Waarom een kind forceren om goeiedag te zeggen? Heeft toch geen zin. De anderen raken al een beetje gewoon aan ons gezelschap en Sofie begint er al eentje te kietelen. De oudste jongen (er is er maar één) komt ons onze naam vragen. En het oudste meisje komt op haar beurt vragen waar we vandaan komen. Vervolgens verdwijnen ze terug in de keuken om te giechelen van de zenuwen :-) Best grappig! Als we aan één van de jongere kindjes vragen hoe oud ze is, fluisteren de anderen haar een verkeerde leeftijd in en barsten vervolgens in lachen uit. Het kind begrijpt er geen snars van en loopt een beetje verward heen en weer. Uiteindelijk is het tijd om te gaan. We bedanken de vrouw en de kindjes en zwaaien ze vervolgens gedag. Enkele zwaaien toch al enthousiast terug, dus we hebben een goeie indruk gemaakt ;-) Gabriel leidt ons nog terug naar de lodge en daar nemen we afscheid. Wanneer we toekomen staat één van de vrijwilligers klaar met twee bekers water. Hij heet ons welkom, zegt dat we even mogen gaan zitten en dat hij ons zo dadelijk zal inchecken. De anderen barsten in lachen uit! ‘They’re already staying here!!!’. Die dacht blijkbaar dat we net toekwamen :-D
Ik plof mij neer op het bed en ga voor een namiddagdutje. Sofie slaat aan de babbel met Rihan.
Als ik een tweetal uurtjes later wakker wordt, zie ik haar aan mijn bed staan. ‘Ga je mee naar het uitzichtpunt?? Het is al bijna vier uur’ Vraagt ze. Ik was net aan het dromen over chocolade en ben nu niet in staat om meteen op te springen en mij klaar te maken. ‘Ga maar, ik kom wel achter’ zeg ik haar. Ze vertrekken en ik blijf nog even soezen. Daarna voorzie ik mij van water, twee mueslirepen en een plannetje om ook naar het uitzichtpunt te trekken. Het is maar een 45 tal minuutjes wandelen maar het stijgt toch behoorlijk. De zon heeft haar weg ondertussen al helemaal gevonden en zorgt met haar hevige warmte dat het zweet weer langs alle kanten van mijn lichaam drupt.
Even later ben ik boven en ontmoet er Sofie, Rihan en nog een Duits meisje. Het uitzicht is inderdaad de moeite waard. Doordat we wat hoger zitten is de wind behoorlijk gaan waaien, maar dat doet nu wel deugd. Sofie en Rihan besluiten om nog een eind door te lopen en naar de rivier te gaan. Ik pas en blijf rustig zitten. Wat later komt ook Nas de Indiër erbij. Hij was hier gisteren al geweest, maar vandaag is er veel minder bewolking en hij denkt erover om dit plaatje te schilderen. Na een tijdje besluit ik ook om terug te gaan. Maar in plaats van af te slaan richting hostel loop ik nog een eindje door om het ‘on and off lake’ te gaan zoeken. Als ik er eenmaal ben, lijkt het momenteel ‘off’ te zijn, aangezien ik niet meer dan een droge open plaats vind. Ik besluit dan ook mijn bijdrage te doen met een plasje ;-) Kwestie van het weer wat ‘on’ te maken hé! Terwijl ik terugkeer, loop ik Nas weer tegen het lijf. Hij is op weg naar ‘Tree beard’ een enorme boom die maar een eindje verder van het ‘lake’ ligt, echt de moeite, belooft hij me. Ik besluit om mee te gaan en maak rechtsomkeer.
De boom is inderdaad gigantisch. Je kunt er zelfs tussen lopen. Het zijn verschillende stammen die halverwege samenkomen en één geheel vormen. ‘The wonders of nature’! Nas vindt Tree beard maar een flauwe naam, hij heeft meer het gevoel dat dit prachtige schepsel vrouwelijk is. Daar ga ik met een brede glimlach en een behoorlijke portie feminisme graag mee akkoord! Tijdens de terugwandeling babbelen we heel wat. Over Yoga, meditatie, India, rust, geduld, stress,… Een wijze man die Nas. Ik zou er nog veel van kunnen opsteken, maar helaas zit ons verblijf er hier morgen alweer op.
Als ik terug in de lodge kom tref ik Sofie al fris gedoucht aan. De vrijwilligers gaan net de kooi van ‘Rocky ’, een Kinkajou (honeybear) binnen. Een snoezig beestje die ze gered hebben uit de klauwen van weer één of ander vreselijk mens die denkt dat je wilde dieren in huis kunt nemen en ze vervolgens niet verzorgen! Het is een nachtdier dus nu het donker is komt hij wat in actie. Hij kruipt op mijn hoofd en speelt met zijn zachte pootjes door mijn haar. Ik bescherm al vast mijn neus want daar blijkt hij wel graag eens in te bijten. Hij maakt rare snufgeluidjes, alsof hij voortdurend een lopende neus heeft. Maar blijkbaar is hij ooit eens aangevallen door een ander diertje en was hij toen gewond aan zijn neus. Na de hechting is hij altijd blijven sniffen. Ocheere… Na tien minuutjes wordt hij een beetje te opgewonden en moeten we de kooi terug verlaten. Ik ben toch blij dat ik hem eventjes heb kunnen aaien!
Na het eten, vraag ik één van de vrijwilligers of ik eens de spinnen mag zien (ja het fascineert me toch wel!). Er komt hier blijkbaar geregeld een vent die spinnen onderzoekt, hij noemt zichzelf dan ook ‘Spider’. Ze vangen hier dus af en toe van die monsters zodat hij ze kan meenemen om te onderzoeken. Nu wil ik er toch eens een paar zien. Het meisje komt terug met een viertal plastieken terrariums waar de gruwelijkste beesten inzitten!! Maar ze zitten veilig, ver weg, dus ik kan het aan!! Ze toont zelfs de baby’s, ze zijn nog niet zo behaard en zien er een beetje plastiekig uit. Sofie komt slecht (Eéééééééééééngtjeeeeuh!!!). Lol! Daarna verzamelen we ons rond het kampvuur. Het is hier s’avonds een stuk kouder en het doet wel deugd om bij het vuur te zitten. Eerst worden we nog vergezeld door de Amerikaanse vrijwilligers maar eventjes later gaan die allen naar de bar, want één van de meisjes is vandaag 20 geworden (en dat heeft ze wel 100 keer herhaald, zodat iedereen het wist!!! Amerikanen…) en dat wordt gevierd met een zelfgebakken/versierde cake. Ze moest een tijdje wachten voor ze de bar binnen mocht en was zo dartel als een veulen!! Een…euh… opvallend energiek meisje moet ik toch zeggen. Viel niet bepaald bij iedereen in de smaak. Maar ze bedoelde het wel goed.
Ik ben zelfs, uit nieuwsgierigheid eventjes mee gegaan naar de bar om te zingen. Ik was toch ook benieuwd waarvoor ze al de hele avond zo zenuwachtig liep. De tafel was versierd en in het midden stond inderdaad de cake :-) Heel eenvoudig allemaal, maar duidelijk met veel liefde en vriendschap gemaakt. De rest van de avond brachten we door rond het vuur, Sofie, Rihan, Nas en ik. Nas had er ondertussen ook zijn gitaar bijgehaald en speelde het ene liedje na het ander, waarbij hij geregeld een paar keer volledig toonloos meezong, maar zich daar geen zak van aantrok! Wat een heerlijke rust straalt die vent toch uit. Hopelijk mag ik die op een dag ook ooit vinden.
Ik roosterde een drietal marshmallows, waarna ik op ontploffen stond en iedereen aanraadde zich tot een maximum van 3 te beperken! Pfieuw! Nas vertelde dat het morgen zijn verjaardag was, hoe we er zijn opgekomen weet ik niet meer, want hij is niet bepaald het type om dit aan de grote klok te hangen. Om 12u hebben we hem dan ook hartelijk gefeliciteerd, vergezeld van een Belgische ‘drie kussen’. :-) Toen ik opkeek naar de bar zag ik daar plotseling de kerel staan die Sofie om de één of andere reden niet echt mocht. We hadden hem in Panama city twee keer ontmoet, vervolgens in Boquete gezien en nu bleek hij hier te zijn! Eventjes later kwam hij ons tot Sofie haar grote ergernis ook nog eens vergezellen aan het vuur :-D Hahaha! Ik maakte een kort babbeltje met hem en vond vervolgens dat het tijd was om in bed te kruipen. Ik wenste iedereen goeienacht en liet ze achter bij het kampvuur. Morgen steken we de grens over en laten Panama dan definitief achter ons. Op naar Costa Rica! Pura Vida tijd!
Veel liefs
Lost and found Joke

Bocas Del Toro

²Een busrit, nog een busrit, een korte taxirit, gevolgd door een boottochtje en tenslotte nog een boottochtje waarbij ze ons eens lekker wat geld gingen afrippen (maar niet met mij hé!!!!), brachten ons uiteindelijk bij ‘Red frog beach’. Een gedeelte van het eiland ‘Bastimentos’, ver weg van het feestgedruis op Bocas town. Ik was al een beetje op mijn ongemak omdat we op onze reservatie vermeld hadden dat we omstreeks 17u zouden arriveren (jah je MOEST een uur geven!). Het was ondertussen al ruim 18u!! En overmorgen startte het carnaval in Bocas, waardoor de hostels op de eilanden behoorlijk vol zaten! Maar de zorgen waar onterecht, want toen we toekwamen werden we door een vriendelijk en enthousiast kereltje onthaalt en konden zelfs nog meteen voor een derde nacht boeken! Hij gaf ons wat uitleg en daarna bracht hij ons naar de dorm. Een zaal ingedeeld in drie compartimenten van telkens 2 stappelbedden, met heerlijk verfrissende airco! En de helft van de bedden waren nog leeg! Ik had meteen het gevoel dat ik hier wel nog goed ging slapen! S’ avonds hielden we het rustig. Koken was niet echt mogelijk aangezien de keuken vol stond en er slechts 4 pannen ter beschikking waren… Dus aten we iets kleins in de bar en nestelden ons voor de rest van de avond achter onze laptop in het gezellige grote restaurant.
Onze eerste dag op Bastimentos starten we met een simpel ontbijtje gevolgd door een verkenningswandeling. Vanuit onze hostel loopt een korte jungle trail die je in acht minuten bij het strand brengt! Het stukje jungle zit alvast vol met vogeltjes en insecten. De stranden zien er heerlijk uit en de zee met zijn woeste golven (en sterke stroming) lonkt verleidelijk in dit warme tropische weer!! We wandelen een eindje op het eiland, die vooral uit jungle en stranden bestaat. En zien ook enkele mooie vogels met knalgele staart die een grappig geluid maken! Uiteindelijk komen we uit op een helling die vol gebouwd is met redelijk identiek uitziende villa’s. De één al wat decadenter dan de ander, voorzien van een zwembad… De zee is immers de volle 200 meter wandelen… Bah wat een lelijk plaatje, het past niet echt op dit eiland dat bruist van de natuur! Ik lijk plotseling wel in ‘het zoute’ terecht gekomen. Er wordt zelfs met golfkarretjes gereden!! Kan de gelijkenis nog groter?? Onze maag begint van zijn neus te maken, niet alleen door dit te zien, maar ook gewoon omdat het schampere drie-schelletjes-boterham-plus-vijf-blokjes-fruit ontbijt van deze ochtend ondertussen ruim is verteerd! We wandelen het hele eind terug en maken onze heerlijke pasta met poeder uit zakjes klaar. We beginnen met één zakje, maar omdat we teveel water toegevoegd hebben en het dus eerder soep dan pasta lijkt, moeten we noodgedwongen ook ons tweede zakje opofferen! We besluiten om in de late namiddag eens een kijkje te gaan nemen op Bocas town, het party eiland! Daar zou vanaf vandaag zelfs carnaval beginnen! Maar eerst: relaxen op het strand!! Gewapend met bikini, handdoek, boek en frisdrank huppel ik naar het strand. Sofie blijft liever in het restaurant. Het witte zand weerkaatst in de zon. Sinds mijn zonnebril nr. 8 in Guatemala, met dank aan Vervinckt, sneuvelde, heb ik geen nieuwe meer gekocht met als gevolg dat ik het sterke licht nu moet leren verdragen. Ik plof me ergens neer en lees wat in mijn boek. Maar na één hoofdstuk hou ik het voor bekeken en ren naar de zee! Heeeeeeeeeeeerlijk dat frisse doch niet koude water!! Ik waag me niet te ver want er staan hier verschillende borden waarop gewaarschuwd wordt voor de sterke stroming. De golven zijn groot en sterk en het voelt fantastisch om ermee te spelen! Af en toe word ik natuurlijk ook verrast waardoor ik al proestend en met een pijnlijke waterneus terug boven spartel. Maar wat is het zalig! Het doet me een beetje terugdenken aan Puerto Viejo, waar ik ook elke dag naar het strand wandelde en in de zee zwom. Zo’n leven zou ik nog wel gewoon kunnen worden. Stralend weertje en elke dag een plons in de zee! Het geeft je zo’n vrij gevoel! Mmmm…!! Ja ok, ik ben opgegroeid aan de zee, wat mij liefde ervoor wel zal verklaren, maar wat is dit een ongelofelijk verschil! Hier kun je er echt van genieten, elke dag! Terwijl het bij ons al héél mooi weer moet zijn vooraleer je je eens in het immer koude water waagt. Hoe dan ook, het is heerlijk relaxend om er enkele uurtjes door te brengen. Rond 5u huppel ik snel terug door de jungle, want nu is mijn deet afgespoeld, naar de hostel waar ik al het straffe zout van mijn lijf spoel om tijdig klaar te zijn voor de boot die ons naar Bocas brengt. Als we eventjes later bij de aanlegsteiger staan liggen er enkele boten die al vol toeristen zitten, braaf met feloranje reddingsvest, zitten te wachten tot de boot vertrekt. We kijken een beetje hulpeloos rond, tot een ventje ons vraagt waar we heen moeten. 5 dollar is zijn prijs, net zoals we hier kwamen… Maar ik dacht in de hostel gehoord te hebben dat het 4 dollar zou zijn, dus ik kijk nog even rond en vraag aan 2 meisjes wat zij betalen. Hetzelfde, zo blijkt. Maar ook zij zitten in een bootje apart. Ik kijk naar de mensen in de volle boten, maar ze staren allemaal wezenloos terug. Ook al zien ze dat we op zoek zijn, geen enkel mens doet eens de moeite om ons een handje te helpen of zegt iets. Tssss stomme toeristen! ;-) Dus dan wordt het maar het bootje van 5 dollar, voor ons alleen! We vliegen over het water en de wind gaat heerlijk door onze haren. Af en toe zorgen de golven ervoor dat het bootje een sprong maakt en met harde klappen terug op het water terecht komt! Is wel even schrikken soms, maar we moeten er toch hard om lachen! Het kan immers nooit zo erg als het bootje die we ooit in Guatemala namen, waar we met bonkende hoofdpijn uit kwamen en Dries toch oprecht wat schrik had dat het in twee zou breken!
Even later worden we op Bocas gedropt. Het is er nog behoorlijk kalm. Maar eenmaal in de hoofdstraat komen we bij een aantal kraampjes terecht die elk voorzien zijn van een groot stel boxen waaruit luide muziek klinkt. Elk kraampje, zijn eigen muziek! Kun je voorstellen wat een kakafonie dat veroorzaakt?? Om hoofdpijn van te krijgen en volledig van in de war te raken!! Niets voor mij dus!
Er lopen al enkele duivels rond die dreigend met hun stokken zwaaien en bij elke stap een rinkelend geluid maken, met dank aan de honderden belletjes rond hun benen. Ik mag niet dromen dat we die straks in het donker tegenkomen, Sofie schreeuwt vast de hele stad bijeen :-D! Ondanks al het lawaai valt er nog niet zo veel te doen. En merken we meteen ook op dat het carnaval eigenlijk maar officieel morgen start…zucht… We kopen onze fruitshake, waar net iets téveel water in zit, en wandelen verder door het stadje. Ik ben eigenlijk best tevreden dat we op het andere eiland zitten. Dit deel is bijzonder toeristisch en ‘stadachtig’ terwijl wij volop in de natuur zitten! Ik zie ook nergens een strand, blijkbaar moet je daarvoor een vervoer regelen. Als je een feestje wil bouwen natuurlijk, dan ben je hier op de juiste plaats! Maar wie mij kent weet dat ik, saaie joke, toch liever permanente rust boven permanent feesten verkies! Hoe dan ook, nu we hier vanavond toch zijn, kunnen we maar beter eens proeven van het beruchte feestleven op Bocas!! Nadat we een hele tijd hebben rondgewandeld, komen we een stelletje duitsers tegen die ook in onze hostel logeren en waar we al een babbeltje mee geslaan hadden. Ze stellen voor om iets te gaan drinken in een restaurantje en ontmoeten daar toevallig een groepje Canadezen (stel je voor!) die ze al eerder ontmoet hadden. We schuiven aan en worden zonder het goed en wel te beseffen, meteen in het kaartspel ‘asshole’ betrokken. Ondertussen geniet ik van een heerlijke fruitloze(?) sangria en een grote pizza waarvan de anderen verbaasd zijn dat Sofie en ik elk één voor onszelf besteld hebben…. Ja ik moet toegeven, ze waren nogal groot, maar we hebben hem allebei volledig op gekregen!! Bourgondiërs hé ;-)
Ondertussen speelt ‘de bodyguard’ af op een televisie die in het restaurant hangt… Good old Whitney… Ik herinner me nog toen we in 2009 in Indonesië reisden en vernamen dat zowel Michaël Jackson als Yasmin overleden waren. Deze keer is het Whitney Houston… Jammer natuurlijk, maar zoals een foto op facebook zei: One person dies and 100 million people cry, met daaronder de foto van Whitney. En daarnaast: One million people die and no one cries, met daaronder een foto waarop een stel uitgemergelde afrikaanse kinderen staan…. De nagel op de kop als je’t mij vraagt…!
Hoe dan ook, terug naar de orde van de avond. Na het eten verleggen we naar een ander cafeetje waar je pintjes kan krijgen voor een halve dollar, stel je voor!! Niet interessant voor ons dus! ;-) Daar brengen we een tijdje door, maar eigenlijk valt er niet veel te beleven.En we raken ook niet echt betrokken tot de rest van de groep. Wel tot een Costa Ricaan die spontaan met ons begint te babbelen. Hij doet zijn best om mij wat spaans bij te brengen en praat met Sofie in het Italiaans, want hij blijkt een heuse taalknobbel te zijn! Vlaams beheerst hij helaas nog niet…Sofie wil dansen, dus na een tijdje houden we het voor bekeken en gaan op zoek naar een bar waar er een beetje meer ambiance is. Het is natuurlijk nog vroeg op de avond, dus het moet waarschijnlijk nog in gang komen. Als we de kraampjes passeren lijkt daar toch al heel wat meer plezier te heersen dan deze namiddag. Maar we gaan op zoek naar de bar waar vanaf 22u de ladies night van start gaat: gratis drank voor alle vrouwen! De Costa Ricaan loopt trouw met ons mee… Die geraken we niet meer kwijt…Als we in de bar toekomen is er op ons na bijna geen mens. Zucht… We wandelen door naar het stukje terras die uitzicht biedt op de zee en ploffen ons daar neer. Dingetje (ik herinner me zijn naam niet meer) blijft maar tegen ons praten en plotseling, beetje bij beetje komt er volk in de bar binnen tot het plotseling, in een mum van tijd, boemvol staat!! Het is 22u en ladies night is begonnen! Amai, als dat geen publiekstrekker is!! :-D De twee Zwitserse meisjes die in Boquete in onze dorm lagen zijn er ook en Sofie haar knappe fransman die mee was naar de mini canyon is eveneens van de partij! Grappig hoe je mensen blijft tegenkomen. We blijven nog een tijdje op het bankje zitten en worden afwisselend omringt door verschillende mensen. Zo komen er twee Panamese meisjes bij ons zitten, waartegen Dingetje begint te praten. Hij praat en praat en praat, maar heeft kennelijk niet door dat het meisje zo goed als met haar rug naar hem gedraaid zit en hem bewust negeert. Zielig, maar eigenlijk ook een beetje grappig. Een ander komt zijn ampulletjes wit poeder op zijn hand legen, om het vervolgens in één trek naar binnen te snuiven en komt eventjes later terug met een meisje die haar van hetzelfde laat bedienen. Een vriend van haar zit even met mij te praten en dan zegt ze tegen hem: ‘I like her’ en geeft me een kus op de wang. Ik weet even niet goed waarin ik betrokken ben :-s Vervolgens vraagt ze: ‘You do coke?’. Ik schud mijn hoofd ‘No’. ‘Oh’ en enigszins teleurgesteld draait ze haar hoofd. Een tijdje later zijn ook die twee weg en heeft dingetje door dat hij bij ons niet zal scoren. ‘It was nice to meet you’ zegt hij op een triest toontje en verdwijnt in de massa. Sofie houdt het niet langer en wil dansen, dus dat doen we dan ook!! Voor mij afgewisseld met af en toe een wandelingetje naar de bar, waar ik soms een lange tijd moet wachten voor ik bedient wordt. Het is ook bijzonder opvallend hoe ze de mannen voornemen, aangezien die wél moeten betalen ;-) Sofie gaat helemaal op in het dansen, de tijd gaat langzaam aan voorbij en bij mij wordt alles een beetje waziger :-D
Als het 1u is besluiten we om ervandoor te gaan. We raken tot aan de toiletten, horen vervolgens een leuk liedje en storten ons weer eventjes in de massa. Als de reeks leuke liedjes voorbij zijn doen we een tweede poging en verlaten, deze keer met succes, de bar.
Nu moeten we natuurlijk nog een boot weten te versieren… En dat zal helaas een beetje duurder zijn dan 5 dollar pp. De eerste vraagt 10 dollar pp maar daar gaan we niet mee akkoord, dus wandelen we verder en komen zo een vriendelijk mannetje tegen. Wat hij allemaal gezegd heeft, weet ik niet meer, maar hij wou ons in elk geval helpen en had uiteraard een vriend met een boot waarbij hij voor ons een goed woordje zou doen. Uiteindelijk komen we 8 dollar pp overeen, maar moeten nog eventjes wachten. Waarschijnlijk om eventueel nog anderen mee te nemen. Tot half twee zeggen ze. Pfff…Tijd gaat traag op zo’n moment, ik wil mijn bed. Dus als het eenmaal half twee is spring ik recht en zet mijn keel open. Assertief als ik ben, eenmaal ik een glaasje op heb, herinner ik de heren aan de afspraak en dring aan dat we vertrekken. Het lukt. Vijf minuten later zitten we in de boot. We varen de duisternis in, voor ons is het allemaal zwart, onder ons splatst de zee en boven ons… Oooooh boven ons hangt een zee vol sterren!!!!!!!! Praaaachtig!! Met open mond en stralende glimlach gaap ik als een onnozelaar naar boven. Het is gigantisch en het lijkt wel alsof we de sterrenhemel binnenvaren. Het omvat gewoon alles, het is zoo indrukwekkend immens!! Waauw!! Ik hou mijn handen in het water dat aangenaam warm voelt en spetter mezelf zo half nat, maar daar let ik helemaal niet op. Het uitzicht boven ons is gewoon zo mooi, dat niets anders mijn aandacht kan trekken nu. Het boottochtje lijkt langer te duren dan normaal, maar dat zal wel aan mijn toestand gelegen hebben :-) Eenmaal op het eiland strompelen we in de pikzwarte duisternis terug naar de hostel. Gelukkig had ik wel mijn zaklamp mee, want je kon werkelijk geen hand voor ogen zien en het was toch wel nog even wandelen. Twintig minuten later lig ik eindelijk in mijn bed. Mmmmm mijn bed!! Heerlijk toch! En binnen de vijf minuten was ik vertrokken, recht de sterrenhemel in….
De volgende ochtend kon ik helaas niet genieten van een voormiddagje uitslapen na een avondje stappen. Nee, om 9u liep de wekker al af, want om 10u startte onze canopytour!! In het restaurant staat al een enthousiaste ploeg gidsen te wachten om ons aan te kleden! Het wordt de moeite! We krijg een helm, handschoenen, een soort remhandschoen erbovenop, en een volledig uitgerust klimharnas( je weet wel, waar je zo moet instappen en waarbij de mannen hun pakketje altijd duidelijk zichtbaar is :-s) We zijn bijzonder goed ingepakt! Als iedereen klaar is stappen we in de laadbak van een jeep en rijden naar het startpunt. Ik zit naast een vrouw die maar blijft babbelen, maar mijn hoofd en buik hebben daar nu eigenlijk niet zoveel zin in… Eenmaal ter plaatse krijgen we een korte uitleg over wat er ons te wachten staat en wat we wel en niet mogen doen. Dan kunnen we eindelijk starten! Eerst moeten we met een wiebelige trap naar het eerste platform. En al meteen besef ik: Sjiiit hoogtes zijn niet meer mijn ding! Terwijl ik er vroeger nooit echt een probleem mee gehad heb, merk ik nu steeds vaker dat de angst mij naar het hart grijpt. Waarom? Ik heb er geen idee van, ik ben mij nochtans maar al te goed bewust van mijn beveiliging. Het is ook vooral bij trage dingen, waar je alles heel goed beseft. Dingen die snel gaan, zoals een achtbaan of van een brug springen vind ik wel ok.
Nu soit, daar staan we dan op het platformpje en onze eerste zipline komt eraan!! Dit vind ik op zich wel super leuk, ik heb het immers ook nog in Laos gedaan en het gaat snel ;-) Ik word vastgemaakt en in een mum van tijd ben ik al bij de volgende. Zo zijn er een stuk of drie tot we plotseling bij een platform komen met een gat in, waar we naar beneden gelaten worden. Dat vind ik dan toch weer een stukje viezer :-s Nu soit al bij al valt het wel nog goed mee al voel ik de adrenaline en de spanning door mijn lijf schieten!! Maar daar doen we het voor, nietwaar? ;-) Nu moeten we echter een keuze gaan maken. Ofwel doen we het ‘zipline’ parcours ofwel het ‘bypass’ parcours. Het ene bestaat, zoals de naam verraad, alleen uit ziplines. Het tweede bestaat uit enkele andere zaken, zoals, over verticale balken lopen, over een stalen draad lopen, een ‘jane’ sprong,… Ik sta voor een moeilijke keuze. Enerzijds lijkt mij het zipline parcour het makkelijkste en veiligste, anderzijds lijkt het andere een grotere uitdaging en wil ik geen broekschijter zijn! Ik vraag het meisje wat zij me zou aanraden en met een overtuigde blik zegt ze: ‘By pass! I promise, it’s fun, you won’t regret it!!’. Alé vooruit dan maar, tijd om de grenzen te verleggen zeker?? Sofie lijkt er allemaal geen probleem mee te hebben of ze laat het althans niet echt merken. Op het volgende platform wacht ons een oversteekbrug die enkel bestaat uit smalle verticaal, redelijk los hangende, dunne boomstammen. Slik… Stapje per stapje en met een snel kloppend hart begeef ik mij naar het volgende platform! Fieuw, one down!
Wat me vervolgens te wachten staat lijkt al niet veel makkelijker. Twee stalen draden zijn gespannen, één onderaan, één bovenaan (voor de beveiliging). Daartussen hangen witte koorden te slingeren waaraan je je kunt vasthouden… En ze slingeren, geloof me… Pfffffffff, het angstzweet breekt me uit! Ik zie Sofie voor me, al wiebelend op de kabel… Sjiiiit!! Als ze er eenmaal is, is het mijn beurt. Ik laat de koorden voor wat ze zijn en grijp mij meteen vast aan de kabel die boven mij hangt, die lijkt me toch net iets stabieler. Zijdelings verschuif ik stapje voor stapje, met een opperste geconcentreerdheid (zelden gezien!!), mijn blik naar de horizon gericht, denkend aan hoe ik binnen enkele uurtjes zalig en veilig op het strand zal liggen!! Af en toe verlies ik mijn evenwicht en begin ik te wiebelen. ‘Niet vallen Joke, niet vallen!!!’ schiet er door mijn hoofd. Ook al ben ik beveiligd, toch voelt het vies om de controle kwijt te raken. Vreemd beestje, die angst. Een kleine meter vooraleer ik arriveer begint één van de gidsen aan mijn kabel te schudden. ‘Noooooooooo don’t!!!’ sputter ik. En enkele seconden later sta ik terug veilig op een platform!! Jeeeeeetje zeg!!! Over grenzen verleggen gesproken!! Ja wadde mijn hart!
Het volgende houdt niet zoveel in, je wordt gewoon van het ene naar het andere platform gezwierd. De gidsen houden er wel van om je nog wat extra te plagen en tussen hen twee weg en weer te schommelen, je kan immers toch niets doen. Tegen alle verwachtingen in besluit ik om de swing met mijn hangen op de rug te doen! Flink zo Joke! En dan wacht ons de laatste enge oversteek. Een soort hangbrug, met platte planken, maar zonder leuningen aan de zijkanten… Het ding wiebelt langs alle kanten en je moet voldoende vooruit leunen want het gaat een stukje omhoog en je moet de beveiligingkabel weten mee te trekken. Ik adem nog es goed in en bibberig uit. Ok, daar gaat ie! Concentratie, voeten in het midden van de planken en doorstappen!! Ik voelde de adrenaline door mijn lijf schieten! Waarom doe ik dit toch??? :-D Aaaaaargh!!!! Op het einde voel ik dat het moeizamer gaat want het gaat omhoog, ik riskeer nu om mijn evenwicht te verliezen, dus ik moet echt hard doorstappen en niet twijfelen. ‘Lean forward!’ Roept de gids. En enkele seconden later heb ik het gehaald! ‘Did you like it??’ lacht hij enthousiast. ‘Well, it’s euh, it’s kinda creepy’ zeg ik al hijgend. ‘Are the rest ziplines??’ vraag ik hoopvol. Hij knikt. Aaaaaaaaaaaaaaah ziplines!! Die vind ik helemaal niet zo eng! En daar ga ik! De daaropvolgende is de langste van allemaal en hij is zaaaaaaaaaalig! Ik zwier, met onder mij een prachtige jungle en boven mij een witte arend die rondzweeft! Heeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk!!! De allerlaatste zipline is er eentje die een beetje naar beneden gaat en ik besluit om de het goed af te maken en ondersteboven te zwieren! Met een sprongetje ga ik van het platform en slinger mijn benen de lucht in!! Als ik al zwierend met mijn teen tegen de kabel stoot, raak ik echter een beetje uit balans en kom zo snel terug in zittende positie terecht. En zo zit de tour erop! Het was echt de moeite en ik heb toch weer effe mijn grenzen verlegd! Zo moet dat op reis! De gidsen (een stuk of acht) waren super vriendelijk en enthousiast! En omdat alles goed verlopen is zingen ze ook nog een lied met bijhorend dansje! Een fluitje komt tevoorschijn (om op te blazen hé), de trap wordt een trommel en er wordt wild in de handen geklapt! Ze zingen uit volle borst en doen elk om beurt een dansje waarbij ze één van ons meenemen om naar de overkant te brengen. Wat een ritme hebben deze gasten toch! Allen één voor één, super dansers!!! Leuk schouwspel! Hun enthousiasme bezorgd je instant een brede glimlach! Daarna springen we terug achteraan in de jeep en gaan ze gewoon door met zingen, trommelen en fluiten. Al was het voor mij ondertussen wel genoeg want mijn hoofd was toch niet 100% in orde van de vorige avond…. Te harde geluiden wou ik bijgevolg ook mijden…. Maaaaaaar wat bleek? S’Avonds gingen ze met z’n allen carnaval gaan vieren op Bocas en het enige meisje in de groep was blijkbaar de ‘queen’! Ze waren dus al helemaal in de sfeer! Lekker! Zalig, dat donker Caraïbische volkje!!
Aangezien we onze actie voor de dag al hebben gehad, besloten we om in de namiddag naar het strand te gaan! Lekker relaxen en spelen met de golven! Ja heerlijk ja! ;-)
Na een boterhammetje huppel ik naar het strand en duik meteen de zee in. Het is immers weer snikheet en niets is dan beter dan een verfrissend zeetje! Ondanks al mijn jaren in Gent, blijf ik hoe dan ook een kind van de zee! Ik ga helemaal op in mijn spel met de krachtige golven en onderschat zo nu en dan een beetje dat ze een stuk sterker zijn dan mij. Telkens als ik boven water kom moet ik snel mijn bikini goed trekken en wanneer ik probeer te ‘bodysurfen’ raak ik verstrikt in de golf, word met een koprol onder water getrokken , stoot mijn hoofd tegen de grond en kom proestend boven!! Ok, geen bodysurf meer voor Joke :-s Effe schrikken natuurlijk, maar geen reden om uit te zee te gaan! Terwijl ik verder de strijd met de golven aan ga, komt ook Sofie op het strand. Ik zwaai en roep terwijl ik oplet dat ik niet verrast wordt door een verraderlijke golf en uiteindelijk, na lang rond turen ziet ze mij toch. Sofie houdt het wijselijk een beetje rustiger (en veiliger) en relaxt vooraan, waar de golven uitblussen. Het wordt een namiddagje onverstoord puur genieten. In de zee, uit de zee, boekje lezen, tukje doen, in de zee, uit de zee,….
In de late namiddag keren we terug naar de hostel, nadat we ons blauw geërgerd hadden aan twee meisjes die een heuse fotoreportage maakten waarbij de meest afgelekte en geforceerde poses werden aangenomen! P-magazine had er niets aan! Djeeeeeeeeezus! Achter hun rug, vanuit de zee, doe ik enkele poses na naar Sofie, die met enkele poses antwoord.
Na een lekkere douche ploffen we ons neer in het restaurant om een beetje te internetten. We hebben besloten om niet meer naar Bocas town te gaan, ook al hadden we het carnaval graag even gezien, maar de kosten van de bootritten houden ons tegen. Het budget ja, het budget… We zijn backpackers hé… De rest van de avond brengen we rustig door om tenslotte onze laatste nacht op Isla Bastimentos, al slapend in te gaan.
De volgende ochtend word ik wakker door een bromstem. Ik hef mijn slaperige hoofd op en kijk over het muurtje naar het andere deel van de dorm. Een oudere vent zit half luidop te praten met enkele anderen. Wat later komen ze ook bij ons deel waar ze ongestoord verder brommen en de kastjes onder de loep nemen. Grrrrrrrr… Als er eventjes later een kerel helemaal luidop begint te communiceren komt er toch de reactie ‘dat er nog in bed liggen’. Hij hersteld zich meteen en verontschuldigt zich naar ons toe. Het is voor sommige mensen toch moeilijk om rekening te houden met andere ‘dorm bewoners’! Lang leve het respect die mijn ouders me daarin geleerd hebben, had iedereen maar een beetje dergelijke fijngevoeligheid. Soit, het was hoe dan ook toch tijd om op te staan want om 11u moesten we uitgecheckt zijn. Dus na ons ontbijt, storten we ons op de rugzakken en wandelen even later terug naar het dok waar we met een boot terug naar ‘Bocas town’ terugkeren. Daar ploffen we onze rugzakken in het kantoortje en gaan nog even in de stad rondlopen. Op zoek naar souverniertjes, want dit is onze laatste stop in Panama waar we er nog kunnen vinden.
Na de boottocht en de taxi kruipen we in een reeds overvolle bus die ons zal afzetten bij onze laatste bestemming in Panama: de ‘Lost and Found lodge’. Daarna laten we Panama definitief achter ons om het natuurrijke Costa Rica te gaan ontdekken!!

Veel liefs!
Grensverleggende hoogtevrezende Joke ;-)

Boquete en de vreselijke tocht naar de Vulkaan Barù

Panama City zit erop, eindelijk! Tijd om verder te trekken. We maken ons rustig klaar en nemen een taxi naar het busstation. We moeten nu richting ‘David’ om daar vervolgens nog een bus te nemen naar ‘Boquete’. Het wordt weer een hele dag buszitten, zoveel is zeker! Aan het loket voor ‘David’ staat een super lange wachtrij. Het is duidelijk dat het verkeer de voorbije weken lam gelegen heeft. Nu wil iedereen zo snel mogelijk terug verder. Ik schuif aan terwijl Sofie zit te wachten bij de rugzakken. Het duurt een dik dik half uur vooraleer ik aan de buurt ben. Ondertussen werd Sofie al van de grond gejaagd, want je mag niet zitten in de hal?? Je mag niet zitten in de hal?? Wat een onzin is dat??! Zou onze kont de vloer kunnen vuilmaken misschien? Voor alle zekerheid hebben ze ook een opzichter naast haar gezet, zodat deze kan controleren dat ze toch niet weer door de knieën gaat… Onnozelaars! Ik begin het stilletjes aan op mijn zenuwen te krijgen. Als ik dan nog eens moet aanschuiven voor een ticket om door te mogen naar de busperrons en de vrouw me meer aanrekent dat ik dacht te moeten betalen is mijn ochtendhumeur helemaal op zijn hoogtepunt! ‘Wat moet ik hier nu een belachelijke plastieken kaart betalen gewoon voor deze ene keer, wat voor een onzin is dit nu weer, blablabla…’ bries ik tegen Sofie. In ademen Joke, inademen en uitademen best ook weer! We halen nog snel wat mondvoorraad en op het allerlaatste nippertje loop ik nog naar de supermarkt om enkele dingen te kopen, zie dan dat de rijen aan de kassa te lang zijn, zet alles terug en spurt vervolgens terug naar Sofie, die RECHTSTAAT bij de zakken. We moeten nu snel naar de bus, ze roepen al onze naam af en ik mag zelfs geen watertje meer uit de automaat halen ? Hup op de bus! En zodra wij erop zitten, vertrekt het ding.
Een viertal uur later stoppen we op dezelfde plaats als waar ik de vorige keer gestopt was en dacht de bus te missen omdat ik om chocomelkjes geweest was. Nu doen we hetzelfde en blijken deze keer effectief bijna de bus gemist te hebben. Wanneer we terug op de parking komen is de bus al volop bezig met zich te draaien, iedereen zit er al op. We lopen er snel heen en zitten er zo nét op tijd weer op. De buschauffeur mompelt iets wat volgens mij wou zeggen: ‘ja, ge moet maar op tijd komen hé’ waarmee hij ook blijk geeft dat hij gewoon zonder ons zou zijn weggereden en het precies nog jammer vindt dat we het toch gehaald hebben. Grrrr…!!
We komen pas om 19u aan in David, maar gelukkig hebben we meteen aansluiting naar Boquete! Een uurtje later komen we aan. Het regent. Terwijl we rond slenteren in de hoofdstraat worden we achternagelopen door een oudere Amerikaan. Hij vraagt ons waar we heen willen en als we de naam van de hostel noemen blijkt dat we de verkeerde kant aan het uitwandelen waren. Geen hostels meer in die richting, vandaar dat hij ons achterna kwam! Vriendelijke vent!
En zo komen we enkele minuten later aan in Hostel Nomba, waar we elk een bed krijgen in de dorm. Afgezien van de luide discotheek een eindje verder op is het er behoorlijk rustig. En dat kunnen we appreciëren, niet waar? ;-) We gaan nog snel iets eten in een gezellig restaurantje, informeren ons nog bij een hostel die allerlei activiteiten aanbiedt en keren vervolgens terug naar het onze. Zo’n hele dag op de bus is best nog vermoeiend! Er ligt een oudere kerel in onze dorm en ik vrees meteen voor snurkoverlast… oh nee oh nee oh nee… Maar hij blijkt nog behoorlijk stil. Tot het moment waarop ik kom slapen en dan hoor dat zijn gesnurk in gang schiet… Het achtervolgt me gewoon, kan niet anders…
Ondanks het gesnurk en het geboenk van de discotheek heb ik toch een heerlijk nachtje achter de rug. In de voormiddag houden we het rustig. In de namiddag gaan we met een groep naar de hot springs. In ons busje is de helft weer canadees. Soms krijg ik de indruk dat ik in Canada ben ipv Centraal-Amerika! Maaar we ontmoeten ook een Belg! De Kevin (what’s in a name??!!). Een Antwerpenaar dan nog wel, stel je voor ;-) Maar een toffe kerel, en zeker niet mis ;-) Hij reist al vier maanden rond in Panama, werkt hier en daar als duikinstructeur en op zeilboten. Niiiiiiice! Hij wil dit leventje nog een tijdje verder leiden en heeft besloten om zich pas op zijn 4Oe ergens te settelen. Waar precies, dat weet hij nog niet. Een grappige kerel!
Als we even later aankomen en naar de hotsprings wandelen zegt hij zelfs spontaan: ‘oh en mocht je het nog niet weten, Club Brugge heeft AA gent verslaan!’ (Uiteraard had ik zelf enige tijd live zitten meevolgen, maar op het einde moest ik er dan toch vandoor) Ahaaaaaaaa een voetballiefhebber!! Alsof hij kon ruiken dat die match mij aanging! En vervolgens gaat het gesprek natuurlijk over de voetbal! Blijkt toch wel niet dat het een Anderlecht fan is zekers! Dju toch! ;-)
Wat later komen we bij de rivier aan. Hier kun je op een muur/klif klimmen en dan vervolgens naar beneden springen in het water (uiteraard). Het moet zo’n vijf meter hoog zijn. En ik zou Joke niet zijn, ware het niet dat ik dat natuurlijk ook eens moet proberen! Ik klim op de rotsen en sta plotseling helemaal alleen bovenaan, met beneden een heel publiek die toekijkt en me aanmoedigt. Ik denk er niet te lang over na en met een klein gilletje stort ik me in de diepte. Als ik bovenkom hoor ik applaus! Cooooool :-D ik was dan ook het enige meisje van de groep die gesprongen heeft, en daar ben ik uiteraard stiekem toch wel heel fier op ;-) Sofie en Kevin sporen mij aan om nog een tweede keer te gaan, maar al dat bekijks maakt mij toch ook een beetje verlegen en dus pas ik.
Als iedereen uitgesprongen is wandelen we verder naar de warmwaterbronnen. Deze zijn echt op en top natuurlijk. Het lijken wel gewoon grote diepe plassen. In totaal zijn er drie: eentje van 25, eentje van 37 en eentje van 40 graden! De moeite hé! We beginnen bij de ‘koudste’ en deze blijkt toch al meteen een behoorlijk warm badje te zijn. Omdat we er met veel inzitten is het water een beetje troebel en komt het wat vies over. Op het moment dat ik recht sta om eruit te wandelen, hoor ik één van de kerels zeggen: ‘did you see those two coconuts?’ Ik blijf staan en draai me om. Ging dat nu over mij?? Over mijn rijkelijk gevulde bikini?? Maar geen van hen kijkt me aan en de kerel vervolgt: ‘yeaaah i didn’t know that they grew here’. Alsof hij het echt over kokosnoten had. Dus ik haal mijn schouders op en wandel verder. Sofie heeft het echter ook gehoord en het bleek wel degelijk over mij te gaan! Tssssssss sukkel! Een beetje laag bij de grond, maar soit! Ik hoop dat er straks echt een kokosnoot op zijn hoofd valt! Terwijl Sofie het voor bekeken houdt en liever de koelte van de rivier opzoekt, ga ik mij toch nog eventjes onderdompelen in de 37 graden. Langer dan vijf minuten hou ik het echter niet vol. Het zweet komt spontaan op mijn gezicht te staan! Dan ook maar de rivier!
Daar kom je natuurlijk weer in het andere uiterste terecht! Eis und eiskalt! Na wat zonnen en relaxen keren we terug naar Boquete. Genieten even later van een zelf gekookte avondmaaltijd en terwijl Sofie socialized met de andere reizigers, stort ik me verder op mijn verhalen.
De volgende ochtend neem ik rustig de tijd om uit te slapen! We gaan deze nacht immers de vulkaan Baru beklimmen! De hoogste berg van Panama! We starten om 12u s’nachts, om op tijd te zijn voor de zonsopgang, dus maken we er een rustig dagje van. Na ons rantsoen te hebben ingeslagen maken we een wandeling door de stad en uiteindelijk zijn we toch wel weer een paar uur onderweg. Boquete is heerlijk! Een stadje tussen de bergen, met prachtig stralend weer, en gezellige pittoreske huisjes! In de omgeving is ook van alles te doen, dus eigenlijk zou je hier best een tijdje kunnen blijven, als je geen haast hebt. Er is ook een kanjer van een tuin te bezichtigen, vol prachtige bloemen en heel mooi verzorgd! De mensen die hier wonen stellen hun tuin open voor iedereen die hem wil komen zien! ‘Mi Jardin es su jardin’ staat er boven de ingang. Mooi toch? :-)
Onderweg komen we ook de hongaar van in El Valle tegen! Wat een toeval :-) Oooh en deze morgen arriveerden trouwens ook Bryan (blondie) en Stacey bij ons in de hostel!! Je kent Bryan nog wel… van het pikante gedeelte uit het San Blas verhaal ;-) We zijn benieuwd wie hij hier gaat veroveren!!
Na het wandelen ploffen we ons neer in ons favoriete restaurantje waar we nog een licuado en een kleine pizza naar binnen werken. Een laat middagmaal. Ons avondmaal zal immers ook net iets later vallen, aangezien we de hele nacht moeten wandelen. Daarna is het tijd om in bed te kruipen! Nog snel een krachtslaapje! En we zijn nog maar een paar minuten vertrokken of de deur vliegt open en het licht gaat aan. De dame van de hostel staat met twee gasten voor de deur om de vrije bedden te tonen. Ik hef even mijn hoofd op en zie de kerels raar naar binnen kijken. Vervolgens besluiten ze om in de andere dorm te gaan liggen! Hilarisch! Die dachten waarschijnlijk: Oooh nee, hier slapen ze al om 19u ofwa?? :-D Niet dus, alé ja, alleen vandaag!
Om 21u15 rollen we uit bed, bereiden en nuttigen ons avondmaal om vervolgens de rugzak klaar te stomen voor de grote trek! Om 11u30 is het zover, we wandelen naar Mamallena (de hostal die het vervoer voor ons regelt) en kruipen samen met een tiental anderen in het busje. De wind waait hard, maar de hemel is helder en dat is goed! Het voelt een beetje raar aan om mijn oh zo heilige nachtrust over te slaan en in te ruilen voor, nota bene een zware fysieke inspanning! We worden afgezet aan het pad en beginnen te wandelen. De anderen zetten er meteen stevig de pas in en voor we het goed en wel beseffen zijn ze uit het zicht verdwenen en blijven we nog met z’n tweetjes over. Zijn we dan echt zoo traag?? Of zijn die gewoon veel te snel en zullen ze straks bekaf zijn?
Het is vreemd om s’nachts te wandelen. Buiten het licht van ons koplamp en de prachtige halve maan die op neerschijnt, is het pikdonker. Rondom ons alleen maar zwart, grote bomen en struiken maken het geheel alleen maar griezeliger. Wat ben ik blij dat ik dit niet in mijn eentje moet doen!
Daar lopen we dan, midden in de nacht, stilzwijgend, elk met onze eigen gedachten. Florence and the machine, Lize Accoe en Joss Stone begeleiden mij tijdens het wandelen, tot hun liedje uitgezongen is en ik terugkeer naar de stilte van de nacht. Af en toe gaat de wind hevig te keer en snijdt genadeloos door onze kleren heen, andere momenten valt er geen zuchtje wind te bespeuren. Onze pauzes zijn kort, want als we te lang stil zitten krijgen we het snel koud. Af en toe kijk ik op om de miljoenen sterren te bewonderen. Het is prachtig! En hopelijk blijft het helder zodat we straks kunnen genieten van een prachtige zonsopkomst! Het is ongelofelijk hoe traag de tijd voorbij gaat. Je wandelt wel, maar verder heb je niets te doen. Je kunt niet echt van het uitzicht genieten, want je ziet geen steek, enkel zwarte schaduwen. Het enige wat je kan doen is nadenken, veel en diep nadenken :-) En ondertussen verder stappen, steeds verder en verder en verder. De tocht is 13,5 kilometer enkel, behoorlijk lang als je het mij vraagt! Ik denk dat dit de langste moet zijn die ik tot nu toe al gedaan heb. Lang is niet goed, beter kort en krachtig. Om de zoveel tijd komen we een bord tegen die aangeeft hoeveel kilometer we al gewandeld hebben en hoeveel er ons nog te wachten staat. Het pad zelf is niet echt zwaar, het is breed, en gaat langzaam omhoog. Ik ga heel strikt om met mijn mondvoorraad, ik moet immers de komende twaalf uur toe komen! Bij de twee eerste stops mocht ik 5 m&m’s, om 4u was het dan tijd voor mijn banaan en een stukje brood en om 5u mocht ik een helft van mijn snickers. De andere helft was voor de afdaling. Bleek echter dat een vervroren snicker niet zo lekker is. Hoe verder we gaan, hoe kouder het wordt. En plots, wonder boven wonder zien we de groep voor ons! ‘Hebben we die ingehaald??’ vraag ik verwonderd, enigszins trots. ‘Jaaaah, die zijn natuurlijk stikkapot! Die hebben veel te snel gewandeld’ antwoord Sofie. Hoe dan ook, blijkt al snel dat we niet meer de laatsten zijn! Integendeel, we komen zelfs als een van de eerste aan op de berg! Er staat een krachtige ijskoude wind die knal door al onze laagjes gaat. En we zijn nog wel een uur te vroeg!! De zon komt pas op om half zeven en het is half zes… De berg staat vol met masten en electrische kasten. Een super mooi plaatsje is het niet echt. We zoeken ons een plaatsje om te schuilen van de wind en gaan tussen enkele muurtjes zitten die gebouwd zijn om een grote cilindervormige container te dragen. En daar zitten we dan, tegen elkaar, volledig verkleumd! Het is tijd om mijn tweede pullover aan te trekken! Eventjes voelt het minder koud aan. Mijn gigantische regencape houdt gelukkig ook wat wind tegen. Maar mijn tenen en vingers zijn de grootste slachtoffers. Terwijl we onbeweeglijk tegen elkaar zitten, voel ik hoe de koude steeds verder in mijn voeten trekt. Ik voel hoe ze langzaam maar zeker veranderen in ijsblokken! Laat die zon maar snel komen!! Ik ben er klaar voor! Het is echter nog maar zes uur als we weer naar de klok kijken. We kunnen hier niet langer blijven zitten, dus we gaan op zoek naar andere beschutting! We lopen van de ene kant naar de andere kant. Ik vind een cabine die openstaat maar er zitten al een drietal mensen in die mij vreemd aankijken en geen antwoord geven op wat ik zeg. Het voelt dan ook niet echt aangenaam om hier te gaan bijzitten. Ik ren verder en vind een ander kamertje waar licht brand. De deur is met een touw vastgemaakt langs binnen, als ik door het venster kijk zie ik drie mensen liggen. Ik herken ze, zij waren ook mee met ons busje. Ze kijken me raar aan en lijken niet van plan om ons binnen te laten. Maar we hebben het koud en Sofie geeft niet af. Ze rukt aan de deur, waardoor de anderen niet veel andere keus hebben dan ons binnen te laten. Blijkt dat we in iemand zijn huis zitten… Zij zijn er stiekem binnengekropen en de man had hen betrapt. Toen hebben ze gevraagd of ze er even mochten blijven en dat was ok. We moeten dus een beetje stil zijn. Een paar minuten later komt er nog een kerel bij. Hij heeft een korte broek aan en we krijgen nog kouder, door er alleen maar naar te kijken! Brrrr wat een idee! Mijn duimen tot aan mijn pols zijn volledig ongevoelig.’Oeie masseren!’ zegt Sofie en ze begint meteen in mijn hand te kneden! Ondertussen sabbel ik verder op mijn snicker, maar die blijkt nog steeds bevroren. Terug in de broekzak dus.
Uiteindelijk wordt het tijd om ons warm kotje te verlaten, de koude te trotseren en de prachtige zonsopgang te aanschouwen. We springen naar buiten en zien ondertussen al de prachtige kleuren aan de horizon! We hebben geluk, het is behoorlijk helder, we bevinden ons boven het wolkendek en kunnen toch één van de twee oceanen zien. Het is trappelen, springen en blijven bewegen om toch maar een beetje warmte te behouden. We kijken even naar de zonsopgang, nemen enkele foto’s en verdwijnen dan weer achter een kotje om even van de wind te ontsnappen! Sofie en ik blijken één van de laatsten te zijn die uiteindelijk aan de afdaling beginnen. De stevige wind van op de top vermindert voelbaar, fieuw! En de zon begint steeds krachtiger haar warmte te verspreiden. Maar we zijn nog té bevroren om al terug de pullovers uit te spelen. Nu wacht ons een afdaling van 13,5 km… We vermoeden dat we er maximum 4 uurtjes over zullen doen, aangezien het heengaan altijd langer duurt en we daar 5u30 over deden.
Vier uur later zijn we zwetend, doodmoe, in t-shirt, en in mijn geval half vloekend nog STEEDS aan de afdaling bezig!!!! Je hoort mijn knieën bijna piepen van de pijn, iedere keer als ze weer moeten buigen. De stenen rollen als wieltjes onder mijn pijnlijke voeten en brengen mijn reeds vermoeide lichaam nog meer uit balans. Mijn rug staat op instorten en mijn humeur is die fase zelfs al voorbij! Achter elke bocht hoop ik om het einde te zien, maar niets is minder waar, achter elke bocht, zien we weer een volgende!!! We kunnen ook onmogelijk aan de omgeving zien hoe ver we zijn, want in het doorgang was alles pikdonker, we hebben dus niets van referentiepunten. En het-blijft-maar-duren!!!!!!!!!!!!!!! Op een bepaald moment ben ik het stappen en afremmen beu, ik laat alles los en begin lichtjes naar beneden te lopen, wat een stuk vlotter gaat, maar toch ook behoorlijk intens in. Ik laat Sofie een eind achter me en laat mijn frustratie nu de vrije loop!! Ik schop de stenen kwaad weg en raap er enkele op om ze met volle kracht tegen de grond te smijten. Als ik na de zoveelste bocht weer één zie buig ik voorover en roep luid: MAAAAAAAAAAAR ALEEEEEEEEEE STRONTWANDELING!!!!!!!!! Mijn reeds beperkte geduld is volledig, tot op de bodem, OP! Ik ben moe, heb pijn en voel mij zo gefrustreerd door de ellenlange oneindige wandeling! Ik begin zelfs tegen de voorbijgangers te zeggen wat een ‘fucking walk’ dit wel niet is, en velen stemmen in. ‘Dit is de mottigste wandeling aller tijden!!!!!’ roep ik naar Sofie als ze in zicht komt. Ook zij is doodop, maar op dat moment net iets minder temperamentvol dan ik. Deze tocht komt nooit in mijn top vijf terecht, daar ben ik zeker van!!! En dan UITEINDELIJK na eveneens een kleine 5u30 komt het huisje van de ranger en dus de ingang tevoorschijn. Ik plof er neer en ben enigszins ambetant dat we nu nog eens 5 dollar moet dokken voor het park. Gebruiken ze dat geld dan om al die mottige stenen eens weg te halen??? Maar de kalmte en de glimlach van de ranger brengen me op verwonderlijke wijze toch een beetje tot bedaren. Hij kan er immers ook niets aan doen. Ondertussen komen al degene die we voorbij gestoken hebben ook langzaamaan toe. Nu is het nog de vraag hoe we terug in Boquete komen. We kunnen beneden (nog naar beneden???!) op de bus wachten, maar die heeft geen vaste uren, of we kunnen een taxi laten komen. De drie jonge duitsers (2 meisjes en een jongen, die we op de top in het kotje ontmoeten) zijn onderling hevig aan het discussiëren over wat ze gaan doen. De ranger, een lieve man, zegt dat een taxi 3 dollar per persoon kost. Het jonge ventje zet een arrogante blik op en zegt op een trage hautaine toon dat het onmogelijk is dat dit 3 dollar kost want dat een rit binnen Boquete voor hen drietjes maar 4 dollar kost, duuus… We zijn echter wel een eind buiten Boquete hé piwi! De man neemt contact op met de taxidienst en vraagt nog eens naar de prijzen. Het blijkt echt 3 dollar te zijn en hij vraagt of we een taxi willen. Het kereltje schud van nee, draait met zijn ogen en begint terug te disscusiëren met zijn medereizigers. Ons is het een beetje onduidelijk, of we nu ondanks het feit dat we maar met twee zijn ook maar 3 dollar elk moeten betalen of dat alleen geldt als we met meer zijn. Dus wachten we nog wat af en vragen wat de duitsers gaan doen. Ze lijken er maar niet uit te komen, doch ze hebben niet veel keus, dus ik vraag me af waar ze in godsnaam zo over aan het neuten zijn??? De prijzen zullen heus niet verlagen hoor!! Het kereltje gaat weer in gesprek met de bijzonder geduldige en rustige man en houdt zijn arrogante toontje aan, ik erger me mateloos! Die kleine snotneus heeft nogal een beetje lef om zo denegrerend te gaan doen zeg! Het is alsof hij tegen een kind praat die hem niet begrijpt. Maar de ranger begrijpt hem heus wel. Na heel wat gedoe besluiten ze toch om een taxi te nemen, de aap komt dan echter uit de mouw, ze hebben maar 3 dollar in totaal, dus kunnen eigenlijk niet betalen!! De ranger neemt voor de 2e keer zijn telefoon en belt de taxidienst op. Als ik hem ‘Très personas’ hoor zeggen, zwaai ik even en roep (met een glimlach) ‘no cinqo por favor’. Het ene duitse meisje reageert: ‘no it’s just a taxi for us, you have to take one for yourselfs’. Wel heb je ooit?? Ongelofelijk! Gelukkig luistert de ranger niet en is de taxi voor 5 onderweg! Het kereltje blijft reutelen tegen de man en ik zou hem het liefst een pandoering willen geven en zeggen dat hij wel wat respect mag opbrengen, dat niet elke mens in Centraal-Amerika je probeert op te lichten, maar ik hou me gedeisd. We moeten tenslotte nog een taxi delen… Sofie en ik gunnen de mens toch ons mooiste glimlach en wisselen nog enkele woorden met hem. Het is echt een vriendelijke vent! Hij heeft tenslotte niets te maken met de tarieven van de taxi’s, hij helpt alleen maar! Ondankbaar Duits gespuis!! Ik besluit om al naar beneden te wandelen. Laat die laatste 100 meter afdaling nu maar komen, dat ik er voorgoed vanaf ben!!! Ik ga de ranger nog eventjes bedanken en strompel naar beneden. De taxi staat klaar, zet ons af aan de hostel en na nog een donut, stort ik neer in bed en vallen we beiden in een diepe, lange en vooral welverdiende slaap!!!!!!!
Om 19u ontwaken we uit onze diepe slaap. Strompelen naar de zitruimte en gaan op internet. Ondanks het tukje voelt mijn lichaam nog steeds doodmoe aan. Eventjes later komt de Hongaar binnen, hij heeft ons gevonden, en vraagt naar de beklimming. Met niet al te veel enthousiasme vertellen we over de marteling! Weet je, de wandeling op zich was niet zo moeilijk, er zaten geen extreem steile stukken tussen, maar het was gewoon zo ontzettend lang!!! Ik denk dat ik nog nooit een beklimming gedaan heb van 13,5 kilometer, one way!! Dat is tergend, alé, toch zeker voor de afdaling!! En ik heb er ondertussen toch al heel wat op mijn lijstje staan! We krijgen later ook van anderen de bevestiging dat het echt een zware tocht was. En één voor één hoor je ze zeggen: ‘vooral die afdaling!! Er kwam maar geen eind aan!!’. Dus we zijn zeker geen uitzonderingen of trunten!! Om dat toch even duidelijk te stellen hé ;-)
Soit, nadat we de Zwitsere meisjes, uit onze dorm die die avond de beklimming deden, ruimschoots gewaarschuwd hadden (ocheere!) zijn we met Gina (een vriendelijke ADHD’er uit California) en David (ook een Amerikaan) gaan eten. In koken hadden we nu toch echt even geen zin meer! Om vervolgens terug in ons heerlijke bedje te kruipen en de nacht door te brengen zoals het hoort: al slapend!!
Oorspronkelijk waren we van plan om op onze laatste dag in Boquete naar de ‘Hidden waterfalls’ te gaan. Deze tocht bleek echter niet al te licht te zijn en startte om 7u s’ochtends… Na ons vulkaanavontuur van de vorige dag hebben we die plannen nogal snel afgeblazen! Er bleek echter wel een uitstap te zijn naar de ‘mini canyon’ dus dan hebben we ons daar maar voor ingeschreven. De voormiddag rustig doorgebracht met wat luieren, een internetje en een snel bezoekje aan de prachtige bloementuin om daar enkele foto’s te nemen. En zo was het al snel tijd voor onze ‘mini canyon’ activiteit. Gina, Sofie en ik waren de enige drie meiden in de groep. Ik zat in de bus tussen een Canadees (moh?!) en een curacao’er die gedurende een hele tijd over architectachtige dingen zaten te praten waarbij de ene weer veel te luid in mijn oor riep. Zucht. Eenmaal daar was het één en al relaxen en af en toe in het water van de canyon jumpen. Een sprong van een paar meter waarbij mijn broekje bijna volledig in mijn kont werd gejaagd tijdens de landing :-D Haha! Terug omhoog klimmen leek voor mij geen optie, de stenen waren te glad en mijn handen en voeten te nat. Dus moest ik een heel eind verder zwemmen om via de lagere rotsen terug omhoog te raken. De locals daarentegen klommen naar boven als spinnen, met een gemak van jewelste! Ze maakten de meeste gekke sprongen, zonder ook maar een sprankeltje twijfel of angst.
En terwijl iedereen zat te relaxen liep ADHD Gina voortdurend van de ene plaats naar de ander of was ze aan rondzwemmen. Stilzitten was duidelijk niets voor haar!
Die avond hadden we afgesproken met de Hongaar, maar hij is nooit komen opdagen… Vreemd… We zijn dan zelf maar iets gaan drinken. Het was echter wel heel rustig in Boquete. Niet veel volk op de baan of in de café’s. Behalve Gina, die weer een kerel ontmoet had en daar enthousiast mee zat te praten. Wanneer ik s’nachts nog zat te typen kwam ze de hostel binnen, zo zat als een kanon. Ze gaf me tweemaal een kus op mijn hoofd, zei dat ze ons graag zag en dat we zeker eens naar California moeten komen zodat ze ons kon meenemen om te gaan raften (ze is instructeur!). En ze wist zeker dat we dat gingen doen! Want wij zijn backpackers en wij doen dat! Ze ging ook lekker lomp op mijn camera gaan zitten, gelukkig kon ik die tijdig redden :-) Een drukke en overenthousiaste meid, die ondanks dat, er toch in slaagde om bij mij in de smaak te vallen. Ze was gewoon té spontaan en lief!
En zo zat Boquete er op voor ons! Een heerlijk stadje met heel wat dingen om te doen, maar helaas was is onze tijd beperkt. De stranden van ‘Bocas del toro’ liggen nu op ons te wachten. Onze laatste stop in Panama, vooraleer we richting Costa Rica gaan!!

Veel liefs
Gefrustreerde Baru beklimster Joke
Ps: bij deze ook nog eens een super gelukkige verjaardag voor mij mamatje!!!!! :-)

Zeiltocht langs de paradijselijke San Blas eilanden

Om 5u gaat de wekker. Vandaag helaas geen snooze. De nacht was veel te kort en ik hoop dat ik straks nog een tukje kan doen in de auto. Een klein uurtje later zitten we in de jeep die ons gaat afzetten aan de rivier waar een klein bootje ons naar het zeilschip zal brengen. De rit duurt een goeie 2,5 uur. Reden genoeg om nog even de ogen te sluiten. De vensters staan echter allen wijd open en ook al is het warm in Panama, zo vroeg op de ochtend vind ik de wind best nog fris. Ik zit een half uur te denken of ik nu al dan niet aan de kerel achter mij zou vragen om mij m’n rugzak toe te steken zodat ik mijn Sarong er kan uithalen, maar lijk niet tot een beslissing te komen. De chauffeur is mij voor en stopt de auto om een ontbijtje te nemen, zo kan ik zelf snel mij Sarong nemen! Ik zit er als een zombie bij en kan niet wachten om terug in de auto te kruipen en mijn dutje verder te zetten. Dit wordt mij helaas niet gegund, aangezien de rest van de baan bestaat uit de ene haarspeldbocht na de andere, die dan nog eens behoorlijk scherp genomen worden. Hier en daar is er ook een heerlijk stukje kapotte baan en zelfs een heel stuk baan die gewoon ingezakt is en waar niet meer dan een groot gapend gat overblijft…. :-s De natuur is echter heel erg mooi! We worden omringd door een oase van groen. Maar dat kan mij nu eventjes niet boeien. Ik wil slapen of toch althans gewoon mijn ogen toehouden. Zo hoef ik ook niet te zien dat de lucht bijzonder grijs en onweersachtig is… Aan de ingang van het park lassen we een korte stop in om het toegangsgeld te betalen en krijgen we ook een stempel in ons paspoort. Ik geef alles af aan Sofie, want ik heb geen zin om mijn kont op te heffen… Ondertussen begint het ook te motregenen… Oh neee, ik heb teveel gestoeft met mijn paradijselijke zeiltocht, dit is mijn straf, straks valt hij letterlijk en figuurlijk in het water! Stel je voor, wat zou dat een domper zijn… We hadden immers geboekt voor zon, zee en strand. Niet regen, zee en strand!! Maar als we eventjes later bij de rivier arriveren, begint de zon stilaan haar weg tussen de wolken te vinden en straalt haar warmte op ons neer!! Yes, zo moet het zijn! We zetten ons neer en wachten tot het onze beurt is om op een bootje te stappen die ons dan bij de zeilboot gaat afleveren. Ondertussen kijken we ook nieuwsgierig rond, op zoek naar de mensen die mogelijks met ons op de boot zouden kunnen zitten. ‘Misschien is dat het ‘uptight’ koppel waar Mitzy het over had? Nja ik denk het niet, het zijn geen amerikanen’. ‘Daar dat is meisje is alleen, die gaat mss mee met ons?’. Maar uiteindelijk blijken alle personen te komen en te gaan, ofwel stappen ze in een jeep, ofwel wordt de naam van hun eiland afgeroepen en kruipen ze al in een bootje. Sofie en ik blijven nog als enige achter… De mannetjes vragen waar we heen gaan en nogmaals noemen we de naam van de boot ‘Andiamo’. En tenslotte worden we toch ook op één of ander bootje gedropt en kunnen we eindelijk gaan vertrekken!! We vragen ons af waar al de anderen zitten….
Na een korte tocht van 20 minuutjes komt ons zeilschip in zicht. Het bootje gaat er naast liggen en we mogen overstappen. Kapitein Fabio (een italiaan, Sofie haar oogjes blonken nogal ;-)) verwelkomt ons op zijn boot en vraagt meteen om de sandalen uit te doen. Ze vliegen in een bak onder de zetel, dit wordt een schoenloze driedaagse! We moeten eventjes wachten op de anderen. Zij waren hier blijkbaar al een stuk vroeger en zijn ondertussen al één van de eilandjes aan het bezoeken. Wat de oorspronkelijke planning was… Maar aangezien wij te laat zijn, blijven we meteen op de boot. Even later vergezellen ze ons. Let me introducé you: Bryan en Stacey, een jong koppel (die achteraf geen koppel bleek te zijn) van Canada, Caroline en Jimmy (het ‘uptight’ koppel) eveneens een jong canadees koppel waarvan ik de kerel verder zal vermelden onder de naam ‘quarterback’ (zo zag hij er wat uit), Maren een duitse single vrouw, en Craig een jonge priester, voor de verandering OOK canadees!! Europa was dus flink in de minderheid. Fabio begint meteen met een uitleg over de boot, wat wat is, wat de plannen zijn, waar de ‘zeeziekplaats’ is, waar we mogen lopen, nodigt ons uit om te helpen,… En zet vervolgens zijn uitleg verder in het ruim, waar de keuken, ‘zitruimte’, badkamers en slaapkamertjes zich bevinden. Daarna is het aan ons om de kamers te verdelen. De kamers aan de ene kant zijn een beetje luidruchtig (omdat ze zich onder de generator bevinden) maar frisser. De kamers aan de andere kant zijn stiller maar warmer. Heeft er iemand een voorkeur?? Ik kijk veelbetekenend naar Sofie en fluister: dju ik wil zo’n rustige kamer!!! En meteen smijt Sofie in de groep: ‘Joke is a bad sleeper, so she would prefer to have one of the more quiet rooms’. Ik krimp een beetje in elkaar en ware het niet dat ik al een behoorlijk kleurtje heb in mijn gezicht, had je zeker een lichte blos kunnen zien opkomen. Wat is ze soms toch assertief die Sofie ;-) Hoe dan ook, we krijgen wel meteen één van de ‘rustigere’ kamers, geen probleem voor de anderen. ‘Bad sleeper’ was wellicht niet meteen de beste woordkeuze… ‘Senstive sleeper’ was mss beter geweest… Maar ja, zoals Sofie zei: ‘Dan had ik zelf maar mijn mond moeten open doen hé!’ Volledig terecht natuurlijk ;-) Maar ik ben toch soms zo’n verlegen ding….:-D
Na de kamerverdeling beginnen we te zeilen. Iedereen gaat op het dek zitten en geniet van de omgeving. Nog geen drie minuten na vertrek zien we al een dolfijn passeren, weliswaar onder water en in een flits! Maar ik heb er toch ene gezien! De boot wiebelt heen en weer en volledig buiten mijn verwachtingen om, lijkt mijn lichaam er niet bijzonder goed op te reageren. Sjit… dit kan niet waar zijn! Ik ga NIET zeeziek worden! Ik wil niet naar de ‘zee ziek plaats’!! Het is echter eerder mijn hoofd die volledig in de war slaat dan mijn buik. Ik ben dan ook, door het slome starten van de dag, nog behoorlijk moe en dat blijkt nu niet in mijn voordeel te spelen (is het dat ooit wel?). Ik blijf gedurende enige tijd op het dek zitten en geniet van de wind in mijn haar en de zon op mijn snoet! Ondertussen is de hemel opengetrokken en ziet het plaatje er uit zoals het zou moeten! Blauwe lucht (met wolkjes) heerlijke zon, verfrissende wind, prachtig appelblauwzeegroen water en overal om ons heen idyllische eilandjes met palmbomen! Mmmmm life! Na een anderhalf uurtje hou ik het toch voor bekeken. Het is mij in tussentijd al duidelijk dat plat neer liggen mij het beste gevoel heeft en dat recht staan een regelrechte ramp is! Er wordt gewoon ronduit gesolt met mijn evenwicht! Het lijkt wel of ik 30 dubbele jenevers op heb! Sebiet lig ik, voor ik het weet, met mijn klieken en klakken over boord! Ik strompel naar het ruim, maar daar is alles gewoon nog tien keer erger. De vermoeidheid speelt mij parten en ik besluit om toch maar even op mijn bed te gaan liggen. En daar ga ik onder zeil (op de zeilboot :-D) voor enige tijd… Sofie komt me even later wakker maken. Het anker in uitgeworpen en we liggen nu stil voor een eilandje. Ik voel me al een beetje stabieler en ga een kijkje nemen. De anderen staan ondertussen al klaar om in het water te springen en naar het eiland te zwemmen. Het is prachtig!!!! We kijken uit op een klein rond eilandje die vol staat met palmbomen en een parelwit strand heeft. Waauw, het is echt zo mooi als iedereen beweert!! Ik trek mijn bikini aan en plons eventjes later ook door het heerlijk koele water. In een wip zijn we rond het eiland gewandeld, dan leggen we ons languit op het strand en laten ons overspoelen door de golven. Wat een zalig gevoel! Ik zwem terug naar de boot en steek mijn kleine kodak in een tweetal plastiek zakjes om vervolgens met mijn ene arm boven mijn hoofd, op een stuntelige wijze, terug naar het strand te spartelen. Kwestie van hier toch ook enkele foto’s te trekken! Ik heb mijn kodak nog maar net bovengehaald of een tweetal ‘Kuna’ kindjes (Het typische volk van de ‘Kuna Yula’ eilanden) komen zich presenteren om op de foto te staan! We zijn echter goed gewaarschuwd. De kuna vragen per persoon, per foto, 1 dollar! Dat wil zeggen, als je een foto trekt van een groep met 10 Kuna, je tien dollar mag dokken!! Ik laat de kids dus weten dat ik geen centen bij heb. Daar sta ik immers ook, in mijn bikini te druipen met enkel mijn kodak in mijn hand!!! Denken ze mss dat wij geld kunnen toveren? Die blanken, met hun dollarbomen in hun tuin ;-)! ‘I have no money’ zeg ik nogmaals. ‘Yes yes, money’ herhalen ze. En terwijl ik weg wandel huppelen ze me toch nog hoopvol achterna, terwijl hun ouders, luierend in hun hangmat het schouwspel gade slaan… Kinderen geld geven, doe ik niet aan mee, remember… Na een tijdje te hebben doorgebracht op het eilandje keren we allen terug naar de boot. Ik plof mij op het dek en laat me lekker drogen in de zon. Dit is de plaats waar we de nacht zullen doorbrengen, dus nu hebben we alle tijd om te relaxen. Ik haal mijn kodak erbij en trek de ene foto na de andere! Wat een prachtige plaatjes! Ondertussen begint de zon langzaam aan haar afdaling.
Als ik even later in het ruim ga zitten zijn Caroline en Sofie samen met Fabio al volop bezig met het avondeten voor te bereiden. Sofie snijdt met veel liefde en toewijding de groentjes ;-) Ik lees een boekje, ze zijn toch al met teveel om te helpen, dus ik kan niets doen ;-) En even later, strek ik mij, vermoeid van de gezonde zeelucht en het zwemmen, languit op de bank en dommel binnen de korste keren in slaap... Ik word wakker met de stem van de Maren: ‘You call her a bad sleeper??’. Mijn ogen schieten open en ik krabbel snel overeind. Tijd om deze vergissing recht te zetten! ‘No, i’m not a bad sleeper, actually i’m a sensitive sleeper, i wake up very fast!!’ zeg ik snel. Uiteraard had iedereen mij deze namiddag ook languit op mijn bed zien liggen aangezien ik de deur niet had dichtgedaan… Sjiit betrapt!
Ondertussen is het buiten nog aan het schemeren en ga ik nog wat genieten van het laatste beetje licht. Maar binnen de kortste keren blijkt het avondeten klaar en opgediend. En terwijl iedereen al rond de tafel zit en eten opschept, zit ik nog steeds op het dek. Sofie roept me gauw en wanneer ik mij nog net naar de priester kan wringen kijkt hij me aan en zegt: ‘You are very quiet! ‘Oooh, i’m just enjoying the silence’ antwoord ik snel. En dat is ook zo. Terwijl de andere zes al volop in de drank gevlogen zijn en voortdurend in de cockpit (het overdekte deel op het dek, waar het roer staat enzo) zitten te babbelen en te babbelen en te babbelen, heb ik meer genoten van al hetgeen de natuur mij hier te bieden heeft. De rust, de zon, de zee, de uitzichten,… Heerlijk! Ik heb nu helemaal geen zin in sociaal doenerij. Ik wil genieten van de omgeving! Ook Sofie trekt zich eerder een beetje terug. Dus zullen we wel weer ‘saaie en bedeesde’ Belgen genoemd worden ;-) Whatever, i like it!
Het avondeten is eenvoudig, maar best lekker. Rauwe groentjes, gekookte groentjes, rijst en voor de liefhebbers: octopus! Die laatste sla ik maar over en neem, solidair met Sofie, een vegetarische maaltijd. De Canadezen smullen echter van de octopus en Fabio is tevreden dat er eindelijk eens iemand is die het kan appreciëren! De meeste mensen staan er een beetje weigerachtig tegenover… En euh… ja ik begrijp ze wel, als ik zo naar die zuignapjes zit te staren…
Na het eten doen we gezamenlijk de afwas en terwijl de anderen zich daarna weer in de alcohol smijten snijd ik een ananas in stukjes om met de groep te delen (kijk es aan, hoe mooi toch van mij! ;-) Eén potje voor hen, één potje voor Sof en ik! Ah ja…. Blijkbaar is er ondertussen beslist om een kampvuur te houden op het eiland. En voor we het goed en wel beseffen is Fabio volop bezig heen en weer te varen met het kleine rode aanhangbootje om iedereen droog op het eiland af te leveren. Aangezien ik weer de traagste ben blijf ik over tot de laatste en heb voor de verandering alweer meerder beten ontdekt… Op zee??? Ja, op zee!!! Terwijl ik mij rijkelijk inspuit met deet, bekijkt Maren mij een beetje vreemd. ‘Are there mosquito’s here??’ vraagt ze aan Fabio. ‘Mosquito’s??’ Hij lacht even ‘Noooo, there are no mosquitos on the boat!!!’. ‘Euh, I do have several bites already…’ stamel ik. Simpelweg onbegrijpelijk!!
Als we op het eiland aankomen zijn de anderen al volop bezig met hout te verzamelen. Ze hebben een putje gegraven en daar al wat stukken in gelegd. Fabio smijt er nog een klets benzine over en vervolgens schiet de vlam in de pan, alé in de put! Ik moet even een lachje onderdrukken als ik terugdenk aan Sven die bovenop de Tajamulco vulkaan in Guatemala, gedurende een dik uur vol overgave verwoede pogingen ondernam om een kampvuur te maken, tevergeefs…
We scharen ons allemaal rond het kampvuur en de drank wordt uitgedeeld. De stijve quarterback is ondertussen al helemaal ontdooid en blijkt een stuk vlotter met een beetje alcohol in zijn bloed… Ik sla een praatje met de priester die naast me zit. Ik wijs naar het vuur en vraag hem of de hel er zo ongeveer uitziet? Hij moet hardop lachen. Hij praat ontzettend luid. Maar ik veronderstel dat dit nodig is als priester… Na een half uurtje doet mij oor echter een beetje pijn en ga ik mij naast Sofie nestelen die geobsedeerd door het vuur zowat in een trance blijkt terecht gekomen te zijn. Het is best een gezellige boel en de Canadezen gaan volledig op in elkaar en in de drank. Hevig volkje ook eigenlijk… Na een anderhalf uurtje beslissen Caroline en haar quarterback om terug te keren. Ik sta ook recht, want eigenlijk heb ik ook al zin om mee te gaan maar plotseling sta ik in de warmte van het vuur en besluit ik om pas met de tweede ronde mee te gaan.
Als Fabio even later terugkeert geniet ik nog even van het vuurtje en vraag vervolgens wie nog mij terug wil vergezellen naar de boot. De duitse Maren, Stacey en Craig gaan mee. Sofie en blondie (de vriend van Stacey, die ondertussen al duidelijk gemeld heeft dat ze géén relatie hebben….) blijven nog even op het eiland. Ik maak me klaar en kruip in mijn kajuit, het ruikt er een beetje naar benzine en ik hoor het water tegen de boot klotsen. Op de één of andere manier stoort dit geluid mij nu eens niet. Even later komt Sofie mij vergezellen. Het duurt niet lang vooraleer ik in slaap val, de gezonde zeelucht heeft het laatste beetje energie volledig uit mijn lijf gezogen….
Als ik de volgende ochtend wakker wordt verbaas ik mij over de stilte. Onze kajuit bevindt zich namelijk net onder de cockpit, waar iedereen altijd zit (dus niet bepaalde de ‘stilste kamer’ als je het mij vraagt!). Maar wonder boven wonder zitten de Canadezen rustig en stil een boekje te lezen… Mooi! Ik heb me de voorbije nacht kapot gezweet! Dat deze kajuiten een stuk warmer zijn, was duidelijk niet gelogen! Ik heb de kleine ventilator aangezet, maar super veel heeft het niet geholpen. Ondertussen jeukt mijn hele lijf. Hoezo, geen insecten op de boot?? Grrrr! Ik trek mijn bikini aan, strompel uit mijn kajuit, groet Sofie en de anderen en duik vervolgens meteen het frisse water in!! Zaaaaaalig!!!! En je bent meteen wakker, geloof mij ;-) Daarna leg ik me languit op het dek in de zon om te drogen. Terwijl ik aan het genieten ben blijft de jeuk maar doorgaan. Mijn bovenarmen, benen en rug zijn ondertussen alweer verrijkt met een tiental beten. God mag weten waar ze vandaag komen! Ik begrijp er eerlijk waar, geen zak van!!! En ik ben de aller enigste hier die beten heeft!! ‘Misschien komt het wel van langs binnen’ zegt Sofie. Tja wie weet, al lijkt me dat niet meteen een leuk gedachte… Terwijl Fabio en DIno (de local die mee is) volop aan het prutsen zijn met de generator, waar kennelijk iets niet helemaal mee in orde is… genieten we met z’n allen van de rust en het mooie weer! Boekjes lezen en zonnen afgewisseld met een frisse plons in het water zijn zo wat de activiteiten van de dag :-) Tegen de middag is het tijd om verder te zeilen! Iedereen wordt aan boord geroepen, de motor wordt aangezet en vervolgens worden de zeilen uitgerold! Tijd om weer te gaan wiebelen! Maar vandaag valt het best goed mee! Ik kan er al beter tegen, als ik tenminste niet teveel rond loop. Ik zit op de rand, met mijn voeten over boord en geniet van de wind die met mijn haren speelt. Dit is echt zalig!!! We passeren tal van kleine idyllische eilandjes die vol palmbomen staan. De zee blinkt in het schijnsel van de zon. Alleen een paar opspringende dolfijnen ontbreken hier nog! Na een tweetal uurtjes zeilen arriveren we bij ons volgende eilandje: Isla Perros!
Hier staan enkele hutjes en ook tenten, dit is een plaats waar toeristen kunnen logeren. We kunnen dus niet zomaar op het eiland, je moet de grote chef 2 dollar betalen om erop te mogen. Dat hoeft voor mij niet echt. Ik kan het vanaf de boot wel goed genoeg zien en ik ben een krent! Terwijl iedereen al van de boot is blijven sof en ik nog achter. Zij twijfelt nog een beetje of ze wel het water in wil. Maar ik besluit om toch even een kijkje te nemen bij het gezonken schip die een beetje verder ligt. Meestal kun je daar heel wat visjes zien! Dus gewapend met duikbril en snorkel spartel ik er heen. Het schip ligt niet diep en je kunt er gewoon op staan. Heel stevig sta ik wel niet en af en toe duwen de golven mij er van. Ik buig voorover om een blik onder water te werpen en loop zo, met mijn kont boven en mijn hoofd onder water over het schip. Er zijn inderdaad heel wat visjes te zien en het schip is een stuk groter dan je op het eerste ogenblik zou denken. Ik ontmoet er de fransman die gisteren bij ons in de auto zat. Hij logeert op één van de eilanden (het zijn er ongeveer 370 in totaal!!) en heeft nog geen flauw idee van wanneer hij precies terug gaat naar het vaste land. Dagelijks gaan ze met een bootje naar een ander eiland, waar ze dan een uurtje blijven. Wij zitten dan wel op de boot, maar kunnen véél verschillende eilandjes zien! Zonder te moeten betalen om aan land te gaan! Hihihi!
Naast mij staan twee meiden die bezig lijken te zijn met een fotoshoot voor de p-magazine ofzo… Helemaal mijn ding… Uhum! Ik plons weg en zwem naar het achterste gedeelte van de boot, waar zo goed als geen mensen zijn. Terwijl ik zo met mijn hoofd half onder water hang en enkel mijn zware adem hoor, lijkt de omgeving met het gezonken schip een beetje griezelig. Alsof er elk moment een haai zou kunnen tevoorschijn schieten of ik nog een lichaam zou ontdekken ofzo! Teveel fantasie, ja ik weet het ik weet het. Het stuk waar ik nu ben is drukker bezocht door de visjes! Het zijn er heel wat! Grote, kleine en kleurrijke! Ik raak in de ban van een grote vis met allerlei zilverrode schubben. Net zo eentje die de kindjes soms in school maken met stukjes blinkend papier. Hij is werkelijk prachtig, maar verbergt zich nogal in het ruim. Het is natuurlijk ook voor een groot deel te danken aan de zon dat deze beestjes zo heerlijk blinken onder water. Zij zorgt ervoor dat hun prachtige kleuren een stuk meer tot hun recht komen! Sofie is mij ondertussen ook komen vergezellen, maar is niet bijzonder enthousiast. Ze is niet echt een waterrat, dus besluiten we om terug naar de boot te zwemmen. We ploffen ons neer op het dek en even later zeilen we naar het volgende eiland, waar we het anker zullen uitwerpen en overnachten. Vandaag vind ik het best lekker om te zeilen, maar de voorwaarde blijft toch dat ik neerzit, bij voorkeur zelfs lig :-) En zo gebeurt het, heel raar, dat ik in slaap dommel… Als ik wakker wordt merk ik dat de zon toch meer gedaan heeft dan ik verwacht had… Ik lag nochtans voor een stuk in de schaduw, maar ja… Een beetje versuft strompel ik terug naar het ruim (wiebel wiebel wiebel) en plof me neer op bed om mijn dutje verder te zetten, buiten het alziende oog van de genadeloos brandende zon.
Een tijdje later leggen we aan bij Isla Chichime. Er liggen nog heel wat zeilboten rond ons. Op het eiland staan wederom enkele tentjes, dus ook hier logeren toeristen en kunnen we waarschijnlijk niet zonder te betalen aan land gaan. De Canadezen zijn ondertussen aan hun dagelijkse drankpartij begonnen (ze beginnen zo ongeveer in de namiddag) en maken alweer veel kabaal. Ze zijn duidelijk al een beetje aangetast door de drank…Juij… Sofie en ik blijven op het dek vertoeven, waar het meestal een stuk kalmer is. Me like!! Mijn boek gaat bijzonder snel vooruit tijdens deze twee dagen :-) Fabio en Dino zijn weer volop bezig met aan de generator te sleutelen.’ Is it broken’ vraag ik. ‘Yeees, something is wrong, but i can’t find it’ antwoord Fabio met een gefronste wenkbrauwen en een zorgrimpel op zijn voorhoofd. ‘Maybe you are a specialist in techniek???’ vervolgt hij en kijkt me verwachtingsvol aan. Maar ik moet hem helaas teleurstellen, ik zou bij god niet eens weten waar ik naar zit te kijken. ‘Maybe one of the other girls’ Opper ik. Hij trekt zijn neus op ‘Naaaa I don’t think so’. ‘Or maybe one of the boys??’ We trekken onze neus op en schudden samenzweerderig ons hoofd. Hahahahaha, blijkbaar heeft hij evenveel vertrouwen in onze enthousiaste alcohol helden :-D Ondertussen is Sofie als een toegewijde huisvrouw alvast begonnen met de groentjes te snijden om ons aller Fabio te ontlasten ;-) Er wordt lekker in het italiaans gecommuniceerd over wat en hoe er gesneden moet worden. Ondertussen hang ik met mijn hoofd door het venster van het dek (die uitgeeft in het ruim) en sla hardwerkende Sofie gade! Ben ik een kanjer in ;-) Stacey en Caroline nemen het even later over van Sofie en beginnen aan de kook. Fabio blijft verwoede pogingen ondernemen om de generator in gang te krijgen! Respect voor zijn eindeloos geduld! Ik had het ding waarschijnlijk al lang, in een woedebui, de zee in gekieperd!
En ja hoor, de mannelijke Canadezen gaan nu toch ook eens kijken of ze iets kunnen bijdragen. Maar zoals gedacht, ondanks de toewijding, kunnen geen van allen het ding in gang krijgen. Terwijl ik een douche neem om al het plakkerige zout van mijn lijf te spoelen meet ik de zonneschade op… Mijn borst is een beetje verbrand en ook de zijkant van mijn bil heeft weer zijn deel gehad, maar het valt allemaal heel goed mee, gelukkig geen herhaling van Borneo!!!! Mijn lichaam is nu officieel ingedeeld in twee zones: de delen die de zon al meermaals gezien hebben en de delen die nog nooit de zon gezien hebben. Het valt simpelweg niet te ontkennen! :-D
Plots klopt Sofie op mijn deur. ‘Ben jij aan het douchen Joke??’ vraagt ze. Ik antwoord van ja. Bleek echter dat het geen goed idee is om te douchen nu de generator dienst weigert… Ik kan niet meteen de link leggen tussen electriciteit en water, maar soit, ik ben ondertusssen toch klaar! Moehaha lekker meegenomen! Terwijl ik in de cockpit bij de anderen zit gaat blondie plotseling achteraan de boot staan en begint ongegeneerd in het water te pissen. Ik ben simpelweg gechoqueerd!!! Niet dat ik nog nooit in de zee geplast heb, ik ga niet onschuldig pleiten, maar toch niet zo opzichtig!! Vetzak!!!! We zwemmen daar wel in hé!!! Ik kan er niet bij! Ik vind ze steeds degutanter worden die Candadezen. En als je het mij vraagt, zijn ze geen haar beter dan de Amerikanen! Ook al willen ze zich daar zo van onderscheiden.
Een tijdje later wordt het eten opgediend. Fabio bedankt ons voor de medewerking, aangezien hij normaal het eten kookt, maar nu zo in de ban was van de generator. We zullen zuinig moeten zijn met de electriciteit en mogen dus ook niet teveel water meer gebruiken (ik snap het nog steeds niet). Vervolgens wordt de afwas dus in de zee gedaan. Waar ik een paar ogenblikken later ook nog eens de quarterback in zie pissen. ‘We do have a toilet down there’ zeg ik zachtjes, maar toch luid genoeg dat de anderen het kunnen horen. ‘Oh yeah, but this is much easier, you don’t have to pump it away here!’ Lacht de priester. ‘And if you go to the toilet, where do you think the trash goes?? Right in to the see!’ Vervolgt hij. Naïef en goedgelovig als ik ben antwoord ik: ‘noooo i don’t think soo, i guess it comes into a tank or something’. Dat kunnen ze toch zomaar niet in deze prachtige heldere zee lozen? Toch?? Even later wend ik me tot Fabio, met een schuddend hoofd zeg ik, enigszins al zeker van zijn ‘neen’ antwoord: ‘If we go to the toilet, i doesn’t go into the see hé?’. ‘Yes, off course i does’ zegt hij heel gewoontjes en enigszins verbaasd over mijn naïviteit. ‘It does????’ Vraag ik met grote ogen. Jah, uiteindelijk komt alles wel eens uit in de zee… Ik ga nooit nog zeilen bedenk ik met een pruillip. Wat een vieze soort zijn we toch…
Ik probeer er verder niet veel meer aan te denken en plof mij in het ruim met m’n hoofdlamp en boek. Tijd om me even terug te trekken in een andere wereld. Sofie vergezeld me. In de cockpit zitten de Canadezen en de duitse, allen al goed door de neus en elke minuut een tikkeltje luidruchtiger… Dat beloofd… De gezonde zeelucht eist zijn tol en ook vandaag ben ik weer behoorlijk moe. Als allereerste wandel ik naar mijn kajuit, maak me klaar en plof in bed. Deze nacht kan ik onmogelijk het mini ventilatortje aan zetten, aangezien we niet genoeg electriciteit hebben… Dus moeten mijn venstertjes open, zodat de frisse wind kan binnen waaien. Boven mij wordt er luidop gelachen, geroepen en gebonkt… Wie zei dat dit de rustigste kajuiten waren… Damn Fabio! Lag ik nu maar aan de andere kant, de generator werkt toch niet, het is er frisser en ik lig er verder van de lawaaimakers. Ik prop mijn tjoepen in mijn oren en kan niet anders dan wachten tot de vermoeidheid mij omver kegelt en al het kabaal in de omgeving overwint. Even dommel ik weg, maar al snel word ik terug uit mijn lichte slaap gerukt als er weer een hels gejoel boven mij klinkt. Sofie is er nog steeds niet, maar ik vermoed dat zij vannacht niet bij mij slaapt, de kamer ruikt teveel naar benzine en dat stoort haar. Vanuit mijn bed trek ik de deur open en zie dat ze aan de babbel is met Fabio. ‘Lap, ik mis vast weer een feestje’ denk ik. Maar ik ben gewoon té moe om me nog sociaal te gedragen. Zonder dat ze me ook maar opmerkt heeft sla ik de deur weer zachtjes dicht. En even later, zonder dat ik het goed en wel besef komt het zandmannetje, strooit me prachtig caraïbisch wit zand in de ogen en ben ik vertrokken….
Midden in de nacht word ik wakker. Ondertussen is het overal stil en donker. Waaaauw ik heb door het lawaai geslapen!! Wat een prestatie! Sofie is nog steeds nergens te bekennen, zou ik echt iets missen?? De anderen lijken toch al allemaal in bed te liggen… Ik richt me op en kijk door het raampje die uit geeft op de cockpit. Ik zie twee personen, gehuld in het duister van de nacht, ze liggen op elkaar en er wordt gekust… Ik krab even in mijn zeezoute verwarde haren en wrijf vervolgens eens in mijn kleine vermoeide ogen. ‘What the hell??’ mompel ik. Ik kijk nog eens beter en zie nu het bovenlichaam op en neer gaan… Oooooh neeeee… Ik krijg het aan mijn hart! Sofie heeft de Italiaan veroverd! Ik had het kunnen denken, Sofie en Italianen, gevaarlijke combinatie ;-)!! Oh nee oh nee oh nee!! Maar als ik wat beter kijk zie ik dat de kerel lang haar heeft. Mijn nog slapende hersenen beginnen langzaam aan sneller te draaien. Lang haar? Fabio heeft geen lang haar! De enige die lang haar heeft is die overjaarse puber Blondie! Ze heeft zich nu toch niet door die pippo laten verleiden??? Ik kan de spanning niet meer aan, strompel uit bed en ruk de deur open. Ik zie enkele lichamen op de bank in het ruim liggen. ‘Sofiiie???’ fluister ik hoopvol. En mijn hart maakt een sprongetje wanneer er een wakkere ‘jaaa??’ uit het donker klinkt. ‘Ooooh Sofie, ik ben zo blij dat je hier ligt!!! Antwoord ik opgelucht. ‘Ja pas op hé, want er zijn er daar twee bezig’ zegt ze enigszins geïrriteerd. En uiteraard kan ik mijn nieuwsgierigheid niet de baas en moet ik weten wie het zijn. Het blijkt effectief blondie te zijn, die de duiste Maren , met dank aan liters alcohol in zijn Canadese klauwen gekregen heeft. Ik dacht dat het kabaal van mijn opengaande deur de twee wel zou doen verschieten, maar ze gaan rustig en ongestoord verder. Sofie bleek zelfs nog maar een kwartier geleden gevraagd te hebben of ze aub wel het licht en de muziek wilden uitdoen. Na dit gedaan te hebben, gingen ze gewoon verder met hetgeen ze bezig waren… Tja… Met een gerust hart kruip ik terug mijn bed in en zet mijn nachtrust verder. Wat een belevenis zeg… De jeugd…! ;-) Best dat de priester dit niet ziet!!
Als ik s’morgens wakker word blijk ik één van de laatsten te zijn. Wonder boven wonder zitten de anderen al op het dek, nuchter en wel, zonder wallen of hoofdpijn. Op het aanrecht staan vier lege flessen rum… Hoe doen ze het toch??? Er zijn er echter wel twee die nog ontbreken… Ra ra ra…
Als ik de kamer van Maren binnen ga om iets uit de frigo te halen zie ik haar nog languit op haar bed liggen met een oogmasker over haar ogen. Tja, die zal wel wat slaap in te halen hebben! ;-) Ook Blondie is nog nergens te bekennen. Fabio en Dino zijn weer volop bezig met aan de generator te sleutelen. Wat een volhouders toch!!!! Onze laatste momenten van de zalige zeiltrip zijn al aangebroken. Wat gaat het toch snel zeg. Ik breng de rest van de tijd door op het dek, in de zon met een boekje en mijn muziek. Ik plons nog even in het heerlijke water (bijzonder oplettend voor drijvend stront of wc papier…) en besluit om toch maar niet naar de kust te zwemmen wanneer ik verneem dat er tal van kwallen zouden zitten die behoorlijk gevaarlijke steken kunnen uitdelen… Als ik terug op de boot kom blijkt Fabio er dan toch in geslaagd om de generator terug aan de praat te krijgen! Onder het mom: de aanhouder wint! ;-) Rond 1u is het tijd om de terugreis aan te vatten. Motor wordt gestart en even later worden de zeilen open gerold. We gaan op en neer, nog heviger dan anders en ik heb het gevoel dat ik in een op hol geslagen kermisattractie zit. Ik kan langs geen kanten het ritme van de boot volgen en algauw raakt mijn hoofd weer helemaal in de war. Ik probeer wat neer te liggen op het dek, maar moet te hard mijn best doen om mijn lichaam tegen te houden, zodat het niet voortdurend weg en weer rolt. Ook de zon draagt zijn steentje bij… Pffff…En daarbovenop heb ik ook nog eens een vreselijk ongelegen hongergevoel. Ik waggel naar het ruim en speel daar snel, met tegenzin, een boterham binnen. Vervolgens leg ik me languit neer op de bank, (waar Sofie trouwens een ongelofelijk onflatterende foto van heeft!). Ik vind het maar flauw van mezelf dat ik me ongemakkelijk voel, maar uiteraard heb je dit niet zelf in de hand. Het lijkt me enig om eens enkele maanden te gaan zeilen, te genieten van zon zee en de wind in je haren, hier en daar aan land te gaan,… (zoals Inese Mayonaise) Maar of dit voor mij is weggelegd… Ik vrees ervoor. Jammer :-( Maar dit heb ik toch wel weer gehad! Een tijdje later nestel ik mij weer op het dek om toch nog te genieten van de laatste momenten op de zeilboot. Eenmaal terug bij het beginpunt nemen we afscheid van Fabio en Dino, plukken onze sandalen uit de bak (die waren we bijna vergeten!) en varen terug naar het vasteland. De zeiltrip zit er op! En het was fantastisch! San Blas is prachtig! Dé tropische eilanden bij uitstek! En het leven op de boot vond ik ook heerlijk, afgezien van… Het gezelschap, mja, dat kon wel beter, maar natuurlijk ook erger!
Na een korte boottrip, nemen we nog eens afscheid van onze groepsgenoten en kruipen terug elk in onze eigen jeep. De anderen zitten samen, zoals in het heengaan, en wij zitten met z’n tweetjes in een andere jeep waar ook nog 2 kerels zitten. Eén Israëlier die hier woont en surfles geeft, genaamd ‘choco’ (we kunnen nog net een lachje onderdrukken) en, voor de verandering, een canadees… Een dikke twee en half uur later arriveren we, een uur te laat, in onze hostel. Nét op tijd om onze reservering nog te behouden. Ze gingen de bedden net aan een ander geven… Fieuw! Voor de rest zit heel Panama city weer boemvol!
We vullen de avond nog met een wandeling door het bijzonder charmante ‘Casco Viejo’ by night. De mooie koloniale gebouwen zijn gehuld in het zachte schijnsel van de straatverlichting. Het ziet er een stuk gezelliger uit s’avonds dan overdag! Het lijkt wel een dorpje op zich. Straks ga ik het toch nog fijn gaan vinden in Panama city! De maan is groot en schijnt op het water. De skyline in de verte is prachtig verlicht. We nemen een avondmaaltijd op ‘Plaza Bolivar’. Een pittoresk pleintje omringd met restaurantjes. Het ademt een mediterrane sfeer uit en dat vind ik heerlijk. Rond de tafeltjes zitten groepjes mensen die samen met familie of vrienden van het zachte weer en het eten genieten. Een gezellig samenzijn. Mmmmm…this is life! :-) Hier zou ik nog kunnen wonen!
Als we terug in de hostel zijn valt het licht uit. Een heel deel van Casco Viejo zit zonder licht. Hier en daar wordt het opgelost door kaarsen, wat het gewoon allemaal nog gezelliger maakt. Hadden we maar eerder in dit deel van de stad gezeten. Het is een stuk fijner dan het drukke en moderne ‘Bankingdistrict - Bella Vista’ waar we zo lang verbleven hebben. Maar morgen gaan we deze stad eindelijk definitief verlaten! De Indianen hebben hun blokkades opgeheven, dus de ‘Panamerican highway’ is terug open en de rest van het land lonkt ons. Op naar de Boquete, na zee en strand is het nu terug tijd voor jungle en vulkanen!!!

Veel liefs
Zee lover Joke

El Valle deel 2

Als ik s’morgens mijn ogen open doe, kijk ik in het enthousiaste en wakkere gezicht van Sofie. Haar lippen bewegen, maar er komt geen klank uit. Ik haal mijn tsjoepen uit mijn oren en hoor dan dat ze zegt: ‘Het babytje! Het babytje is geboren!’. En inderdaad een hels gekrijs weerklinkt aan de andere kant van de muur. Warempel we hebben de geboorte meegemaakt! De vrouw moet echter bijzonder dapper geweest zijn, want we hebben haar helemaal niet gehoord. Laat geen twijfel meer bestaan over wie het sterke ras is!! ;-)
Even later slaan we een babbeltje met de dokter die ons verteld dat het kindje om kwart voor negen die ochtend geboren is. Blijkbaar zijn zij (hij en zijn vrouw) de enige gynaecologen in Panama die open staan voor thuis geboortes. De meeste gynaecologen moeten er echter niets van weten. Aangezien ze uitgerekend was voor 1 februari had hij de week voordien hier een tijdje gelogeerd, maar hij had de indruk dat het nog wel een weekje kon duren en is toen terug naar huis gekeerd. Deze nacht hadden ze hem gebeld zodra de weeën begonnen en dan is hij meteen gekomen met zijn vrouw (ook gynae) en hebben ze alles klaargemaakt, het zwembad enzo, want het was een waterbevalling! En kijk es aan, plotseling is ons koppeltje met drie! En krijgen wij er wat babygekrijs bij :-)
Vandaag is het zondag en is er markt in El Valle. Dan komen alle volkeren uit de nabije omgeving samen om hun waren, om het even wat, te verkopen. Daar moeten we dus eventjes heen. Het ene deel van het marktje bestaat uit souvenirs en handwerk (armbandjes, houten schalen, potten, beeldjes, maskers,…) en het andere deel zijn vooral groenten, fruit en planten. We kopen er een prachtige orchidee die tijdens het reizen wat fleur brengt en onze mascotte zal zijn. Niet dus. Wel een ananas die we diezelfde dag genadeloos in twee hakken. Op een half uurtje zijn we er al door gewandeld. Na nog wat inkopen in de supermarkt en panaderia (bakker) zetten we alles op de kamer en gaan we iets eten in een restaurantje. De menukaart is beperkt en ik ga voor meatballs met rijst. Het smaakt. Voor Sofie wordt het rijst met linzen en rauwe groentjes en het smaakt ook.
Ondertussen is het alweer half twee en tijd voor onze dagactiviteit: el Indio dormido. Simpelweg, het beklimmen van één van de omliggende bergen/heuvels. Als we door het dorp wandelen lijkt het wel of iedereen op zondag een familiefeestje met veel muziek houdt. Gezellig :-) De meeste mensen die we passeren zeggen goeiedag of fluiten of kijken of… Soit, laten we dit volkje over het algemeen toch maar onder de noemer ‘Best vriendelijk!!’ categoriseren. Slechts een kleine minderheid loopt je onverschillig voorbij. Mooi! Na enkele straten doorlopen te hebben komen we op een stenen pad terecht en bedenken dan, terwijl onze sandalen geregeld wegschuiven langs de grote stenen, dat bergschoenen hier wel praktisch geweest waren… Maar een mens is op den duur zooo gewend van die sandalen aan te doen hé! Het pad gaat lichtjes stijgend omhoog en we vermoeden dat we juist zitten. De bewegwijzering is hier helaas bijzonder schraal… We zijn er slechts één tegengekomen, op straat dan nog wel. Voor de rest hoorden we vooral van de locals dat we juist zaten aangezien die allemaal spontaan ‘Indio Dormido??’ vroegen wanneer we passeerden. We stappen zwijgend verder en merken op den duur dat we toch steeds hoger raken en dat het uitzicht steeds mooier wordt. Na een klein uurtje zijn we boven en hebben we een volledig zicht op de vallei! Het ziet er allemaal ontzettend groen uit en als we verder wandelen komen we volledig tussen de groene heuvels terecht. Het lijkt wel een beetje Schotland. Sofie deelt mijn mening. We blijven wandelen en komen uiteindelijk op een punt terecht waar we niet meer verder kunnen. Vooraleer we rechtsomkeer maken moet Sofie toch nog even een plasje doen. Ik wandel alvast terug. ‘Roep als er iemand aankomt hé’ Zegt ze al lachend. Want de kans is bijzonder klein, aangezien we slechts 1 toerist gezien hebben en die was al aan het terugkeren. Zou het er nu natuurlijk nét toe doen, dat die ene toerist weer zijn kar gedraaid heeft en plotseling in zicht komt. ‘Soooooooof er komt iemand aan!!’roep ik snel. Hij stopt en vraagt of er langs onze kant nog een pad is. Ik schud van nee. Sofie komt er nu ook aan en we besluiten om terug te keren en een ander pad te nemen die een stukje omhoog leidt. Na een eindje wandelen staan we bovenop de berg en zien nu terug de vallei. De wolken nemen ons geregeld het zicht af en het waait er massa’s!! We moeten zorgen dat we stevig op onze benen staan zodat we niet uit evenwicht raken. Anders zouden we wel eens laag kunnen vallen, letterlijk dan! De Hongaar, die met ons is meegewandeld, stelt voor om nog een eindje verder te gaan want blijkbaar zou je volledig over de bergen moeten kunnen wandelen en zo terug in de vallei geraken. De koude, hevige wind ontneemt mij echter de zin in dit avontuur en we beslissen om gewoon onze oorspronkelijke weg terug te nemen. Onderweg blijkt de man nogal een spraakwaterval te zijn. Hij praat honderduit over Hongarije en de trieste maatschappij daar. Hoe zeer de mensen gefrustreerd zijn en het dus niet bepaald fijn is om daar nu te leven. Misschien blijft hij wel in Panama. Tja, waarom ook niet? In een behoorlijk vlotte tijd staan we terug beneden. Zin in een frisse fruit juice, maar niet in staat om een bar of restaurantje te vinden die er aanbiedt, besluiten we om terug naar ons huisje te gaan. De Hongaar heeft, zoals het een vent betaamt, ongelofelijk veel zin in een frisse pint! Die kun je natuurlijk makkelijk in de winkel vinden. Dus we nemen afscheid en gaan elk terug onze eigen weg. Eenmaal terug in onze kamer stort ik mij op een tas cornflakes gevolgd door een welverdiende chocomelk, serieus, er is nog steeds niets in deze wereld die mij meer smaakt dan een goeie tas chocomelk! Proost!
We vreten verder niet veel meer uit, behalve op bed liggen, in slaap dommelen (maar gestoord worden door het continu getik van Sofie haar muis, computermuis, die een spelletje speelt), boekje lezen, boterhammetje eten, en de schade van de muggenbeten opmeten. Sofie: O Joke: 8!! En wat voor een kanjers!! Welk beest mij nu weer te grazen genomen heeft, God mag het weten, maar het ziet er niet goed uit! Ik kan werkelijk geen twee minuten buiten zitten of ik word gestoken! Mijn rechterbil (bovenbeen) is flink toegetakeld en wordt ondertussen volledig in beslag genomen door vier beten die elk ongeveer de grote van minidisc hebben. Nog net geen cd. Ze jeuken niet alleen, ze doen ook pijn. We vermoeden dat ik misschien toch een allergie heb… Hmm, fijn… Wat is er toch zo lekker aan mij, dat elk bijtgraag insectje mij weet te vinden?? Ik zou werkelijk elk moment van de dag ingedeet moeten zijn. Maar zeg nu zelf, opstaan en als eerste een chemisch goedje op je huid spuiten? Nee hé? Eerst een tas chocomelk! Vind ik ook! ;-)
We kwamen deze ochtend nog de Juan Carlos tegen. En toen ik hem nonchalant, zonder bijbedoelingen, vroeg of er hier ergens een restaurantje was met WIFI? Reageerde hij, zoals gedacht, met het aanbod om zijn WIFI te gebruiken! Aaaah kijk, nou dat is fijn!! ;-)
Dus s’avonds overwegen we om al dan niet nog naar Juan te wandelen en gebruik te maken van zijn internet. Sofie twijfelt een beetje: ‘is dat niet wat raar? Zo gewoon komen aangewandeld om zijn internet te gebruiken? En zullen we daar dan weer de hele avond vastzitten…?’. Ik vind dat we er gewoon voor moeten gaan! Ah ja hij heeft het toch zelf aangeboden? En daarbij, we hebben hem gisteren wel een maaltijd voor ons laten betalen en afhalen, waarom zouden we dan niet even gebruik maken van zijn server?? Let’s go!
En daar gaan we dan, allebei met ons laptopje onder de arm, richting ‘los Duandes’ (zijn domein). Het licht in zijn huis brandt, de andere huisjes zijn allemaal verlaten. Terwijl we de tuin in wandelen springen padden, de grote van een vuist, verschrikt over het gazon. Waaauw wat een kanjers! Misschien eentje kussen? Je weet nooit wat er gebeurt… In mijn fantasie verandert hij in een prins, in werkelijkheid heb ik een vuile ziekte waarschijnlijk. Soit, eenmaal bij het huis aangekomen zien we heel wat licht, maar echter geen beweging. Na wat weg en weer geloop zien we lichtschakeringen in de slaapkamer, dus vermoeden we dat hij tv aan het kijken is. Sofie is een beetje op haar ongemak: ‘We kunnen hier toch zomaar niet gaan zitten met ons laptopje??’. Bwaa, ik was er nog net toe in staat. Ok, dan moeten we maar proberen zijn aandacht te trekken. Ik klop op de deur, op het raam, roep verschillende keren zijn naam, en overweeg nog net niet om een steentje tegen zijn venster te smijten. Helaas, mijn verwoede pogingen hebben geen resultaat. Ondertussen heeft Sofie ontdekt dat er een wachtwoord is, dus we kunnen er niet zomaar op. Dju, pech. We druipen, tussen de wegspringende padden, verslagen af. Hoewel, Sofie blijft nog eventjes met haar laptop in de hand lopen om te zien of er geen andere onbeschermde netwerken zijn van waar we kunnen aftappen. Tevergeefs, we staken de zoektocht en kruipen terug in ons kamertje. Tijd voor nachtrust… met af en toe het gekrijs van een verse baby…
El Valle zit erop voor ons, de plannen om in de voormiddag nog naar de hot springs te gaan moeten we afblazen wegens: overslapen. Na nog een bezoekje aan de bibliotheek, om te internetten, pakken we alles in en nemen afscheid van onze gastheer/verse papa. Hij komt ons nog even het babytje tonen. Roze, veel haar, klein en krijserig :-) Schattig wel. Sofie is ontroerd, ik ook, een klein beetje dan. Tijdens het wandelen naar de bus komen we nog eens de dorpsgek van de trouw tegen en wederom roept hij: ‘Olaaaaaa America or Canada??’. Die man moet nodig eens een aardrijkskunde les krijgen, zodat hij weet dat er meer in de wereld is behalve Panama, Amerika en Canada!
Als we terug in Panama City zijn besluiten we de bus te nemen naar ‘Via Espana’, waar ons hotel niet ver vandaan is. We stappen echter op een verkeerde en zitten gedurende meer dan een uur op de bus, vooraleer we door hebben dat we ondertussen al bijna weer in Panama Viejo zijn… Zucht… Er stond nochtans Via Espana op, maar dat zal waarschijnlijk pas in het terugkeren zijn en wie weet, hoe lang zitten we er dan nog op??
Dus stappen we uit, steken de straat over en nemen de bus terug. Uiteindelijk komen we toch terug bij ons goedkoop hotelletje waar we onthaalt worden door een bullebak en helaas een kamer met airco moeten nemen, die dus net wat minder goedkoop uitvalt… Na nog een etentje in een plaatselijke tent, waar we worden aangesproken door een zatte vent, die maar blijft praten, tot Sofie hem het zwijgen oplegt door te melden dat hij wel onze grootvader kon zijn, gaan we slapen. Nog één dag tot onze zeiltocht!
De laatste dag in Panama city verloopt weer niet volgens schema. Nadat we onze inkopen gedaan hebben, nemen we al ons gerief om naar een hostal in Casco Viejo te gaan. Daar kunnen we morgen met een gerust hart onze zakken achterlaten als we naar San Blas gaan. De taxichauffeur beweert echter dat de Indianen hier ondertussen ook al volop aan het staken zijn en Casco Viejo is afgesloten. Zucht, we kunnen echt niet wandelen!!! Veel te ver!! We zitten echt niet op het goeie moment in dit land!! Uiteindelijk spreken we af dat hij ons zo dicht mogelijk afzet. Hij dropt ons ergens en rijdt er vervolgens vandoor. Terwijl we andere taxi’s WEL zien passeren, wandelen we zwetend, puffend en vloekend (ik toch) omdat we er weer opgelegd zijn, naar de hostal. Mijn schouders hangen al bijna op mijn rug en het zweet rolt in druppeltjes over heel mijn lijf, maar we raken er! De geboekte bedden in de dorm hebben ze al weggegeven, maar we krijgen voor dezelfde prijs een kamer. Mooi is dat!
Wanneer we uiteindelijk aan onze activiteit van de dag willen beginnen is het half vier… Sofie is echter overtuigd en wil nog bij het Panama kanaal geraken! De bus die we volgens het boek moeten nemen is helaas niet zo makkelijk te vinden. De straat staat vol en plotseling zien we overal mensen met camera’s en kodakken. De manifestanten komen eraan! Een grote bende kwade panamezen komen met vlaggen, slogans, spandoeken, en megafoons op ons af. Ze blokkeren het hele kruispunt en scanderen uit volle borst. Ze zijn boos, dat is duidelijk. Op één van de spandoeken staat een foto van de president. Hij heeft twee lange vampierentanden waar bloed afdruipt. ‘Morino Assesino’ (Morino moordenaar!!!) staat erop. We weten dat de Indianen staken tegen de mijnen, maar hoe de vork precies aan de steel zit, weten we jammer genoeg niet. Er moeten ook recentelijk wat doden of gewonden gevallen zijn want sommigen hebben foto’s met daarop mensen die hevig en lelijk bloeden in het gezicht. Het hele gebeuren is nogal indrukwekkend. Ze maken er al bij al wel een vrolijke boel van, want ze starten een polonaise en maken er een dansje bij. Nog nooit geen stakers zien doen in België… Hoe dan ook, we zitten vast en ik vermoed dat het Panama kanaal er niet meer van zal komen. Het is ondertussen al bijna half vijf. Sofie geeft echter nog niet op en als een vrouw ons meeneemt naar de bus om de weg te tonen (ze zijn wel allen bijzonder behulpzaam hier!!) zijn we even later op weg naar de terminal. Het lijkt mij geen goed idee, maar ik volg. In de terminal brengt ze ons naar het perron waar we moeten zijn en daar wachten we. Het wordt ondertussen half zes en binnen een dik uur is het donker… Sofie blijft echter vastberaden… ‘Maar als jij liever niet gaat moet je het zeggen hé’ zegt ze. Hmmm het lijkt me geen bijster goed idee meer. Alles is daar gesloten, als we er zijn is het donker, en dan moeten we nog de hele weg terug. Het heeft nu al zo lang geduurd om te raken waar we moesten raken en de bus is er zelfs nog steeds niet. Ik zie er het nut niet meer van in. Sofie vindt het dan echter een verloren dag. We hebben gisteren al de hele dag op de bus gezeten en vandaag ook niets gedaan… Ook waar natuurlijk. Maar nu nog naar het Panama kanaal gaan zal geen kwaliteitsvolle activiteit zijn vrees ik, en ook een beetje gevaarlijk. Uiteindelijk besluiten we dan toch om terug te gaan. En maar best ook, want omwille van de manifestatie, blijkt het een heel gedoe om een bus te vinden die ons kan afzetten in de buurt van Casco Viejo. Als we eenmaal aan de hostel zijn is het al behoorlijk donker. Wat hebben we in deze stad onnodig veel tijd op bussen doorgebracht!! :-D
In de hostel maken we een heerlijke maaltijd en nemen contact op met Mitzy. De persoon die ons de laatste info komt geven voor de zeiltrip! En ja, ook de rest van het geld komt incasseren… Een uurtje later is ze ter plaatse en komen we te weten dat we met twee koppels, een jongen en nog een meisje op de boot zullen zitten. Het is een enthousiaste aangename vrouw! We babbelen even, maar dan moet ze ervandoor. Ze wenst ons een super trip toe! We zijn er helemaal klaar voor! Genoeg Panama City, San Blas, here we come!!!!!!!!!!!!!!!!!

Veel liefs
Openbaar vervoer ramp Joke

El Valle deel 1

Vroeg opstaan is iets wat momenteel nog niet z ijn intrede heeft gemaakt in het ‘Sofie-Joke’gezelschap. Het is dan ook al bijna half elf wanneer we het hotel verlaten om ons naar het busstation te begeven. We proberen één van de nieuwe metrobussen te nemen, maar telkens als we met pak en zak voor de deuren gaan staan blijven die gesloten en schudt de chauffeur van ‘neen’. Pfff… Ofwel willen ze geen muilezels op hun bus, wat bijzonder gemeen zou zijn, ofwel gaan ze gewoon een andere kant op en dan nog zouden ze mogen duidelijk maken dat we fout staan. Aangezien het warm is en ons lichaam meer dan 25 kilo draagt besluiten we dan maar gewoon een taxi te nemen. We treffen een eerlijke chauffeur (je kunt ze er zo uithalen!) die ons voor 3 dollar afzet aan het busstation. Voor we uitstappen vraagt hij nog waar we heen gaan. Toch niet richting ‘Chiriqui’?? ‘El Valle’ antwoorden we en hij knikt goedkeurend. Hmm, waarom zouden we niet naar Chiriqui mogen gaan? Misschien omdat de bus al vertrokken is? Soit, we moeten toch nog even die kant niet uit, dus maken we er ons verder ook niet druk om. We kopen ons ticketje en begeven ons na wat heen en weer geloop, naar het perron waar de bus al staat de wachten. Er staat nog een toerist, een Duitser, waar we even een babbeltje mee slaan. Hij verteld ons dat ze eigenlijk richting ‘David’ wilden gaan, die in de provincie ‘Chiriqui’ ligt, maar dat ze omwille van de manifestaties niet door kunnen. ‘Manifestaties?’ vragen we verwonderd. En even verwonderd om het feit dat we dit nog niet weten, verteld hij ons dat de ‘Panamerican highway’, de grootste autobaan in het land, die de belangrijkste steden met elkaar verbindt, is geblokkeerd door indianen die protesteren tegen de mijnen in Panama. Er is sinds enkele dagen geen mogelijkheid meer om over land van David naar Panama city of omgekeerd te gaan. Ik realiseer me plots wat een gigantisch geluk ik gehad heb! De dag waarop ik toegekomen ben, moet effectief wel de laatste geweest zijn waarop er nog verkeer werd doorgelaten. Stel je voor dat ik er nooit geraakt was?! Dan hadden Sofie en ik elkaar zelfs nog niet ontmoet! Wooow, ik heb het geluk soms echt wel aan mijn kant!!!
Hoe dan ook, niemand weet hoe lang het zal duren voor de blokkades verdwijnen en het verkeer weer zijn normale gangetje kan gaan… Hopelijk wel tegen dat we terug komen van onze zeiltocht!
Net zoals het busje van Changuinola naar David, maakt ook deze bus het geluid van een Formule 1 wagen. Eerst blaast de airco uit volle borst en moet ik zelfs een sjaal over mijn hoofd trekken, maar even later wordt alles dicht gedraaid en wordt het plotseling snikheet in de bus. Met als gevolg dat ik het raam moet openen, zo ontdek ik dat ik net boven de luide uitlaat zit, met als gevolg dat ik mijn oordopjes moet bovenhalen om de opkomende hoofdpijn te onderdrukken. Een dutje zit er echter niet meer in. Maar dat hoeft ook niet, want even later zijn we al in El Valle. We stappen uit, beladen onszelf weer en bedenken naar welk hostel we nu moeten gaan. Het dorpje is bijzonder klein en bestaat slechts uit één belangrijke straat waar de meeste winkels en hotels gevestigd zijn. Terwijl we een beetje radeloos staan rond te draaien komt er een kerel op ons af en begint enkele dingen te vragen en uit te leggen. We doen ons uiterste best om hem te verstaan en het komt erop neer dat de hotels waar we nu naar staan te kijken minimum rond de 45 dollar kosten. Hij kent echter wel een koppel, die een ‘cuarto’ verhuren met eigen badkamer voor 25 dollar. We kunnen gewoon eens gaan kijken en als het ons niet aanstaat, dan kunnen we nog altijd ergens anders heen,wat denken we ervan?? Mja, we hadden natuurlijk graag wifi gehad… maar kom, laat ons niet de verwende westerling uit hangen en toon ons dat huis! Terwijl wij wandelen rijdt hij weg met zijn fiets, even later komt hij terug met zijn vriend. Hij stelt voor om mijn grote rugzak alvast met de fiets naar zijn huis te brengen en daar zeg ik geen neen op! Fieuw, verlost van dat zware ding! Even later komt hij terug en neemt Sofie haar rugzak over. We komen terecht in een rustige straat met aan beide kanten losstaande mooie huisjes omringd door een tuin. Het koppel woont in één van deze huizen en heeft aan de zijkant van het gebouw een kamertje die ingericht is met een dubbelbed, een tafeltje en een eigen badkamer. Aan de muur hangt een mooi doek, een dromenvanger en er brandt een wierookstokje die een heerlijke geur verspreidt! Me like!! We blijven!
Het is een vriendelijk jong koppel waarvan de man Colombiaan is en de vrouw een Argentijnse met een bolle buik die op springen staat. Het was eigenlijk voor 1 februari maar de dokter zei dat het nog even zou kunnen duren. Ze gaat thuis bevallen in een zwembad! Spannend! Ondertussen is ze op bijzonder handige en creatieve wijze bezig met een gebroken plastieke stoel te naaien :-) De man is met een machientje bezig juwelen te maken van zaden. Beiden zijn ook vegetarisch,( zelfs een beetje veganistisch) en dat vindt Sofie natuurlijk super! We kunnen zelfs maaltijden en drank bestellen! Wat een leuk concept! Een bijzonder alternatief koppeltje! Best gezellig!
In de tuin hangt een hangmat en daar ga ik me meteen gaan in ploffen! Maar ik zit er nog geen tien minuten in of de eerste insecten hebben mij alweer voorzien van de meest vreselijke beten! Grrr…!
We bestellen wat te eten bij de man en hij zegt ons dat het ongeveer een half uurtje zal duren. Een dik uur later krijgen we onze maaltijd :-) Heel lekker en super gezond natuurlijk! De aardbeienshake die ik besteld had moet zo ongeveer meer dan een halve liter geweest zijn en uiteraard wou ik dit ook allemaal opdrinken, met als gevolg dat mijn buik behoorlijk op springen stond daarna. Tijd voor een wandelingetje dus! El Valle is op zich niet groot, maar wel rustig en omringd door prachtige bergen. Het ligt in de tweede grootste krater van de wereld (Een oerkrater zegt Sofie). We stoppen bij een kotje waar ‘informacion’ op staat en een man legt ons snel en met een kaart uit wat we allemaal kunnen gaan doen. Er zijn hot springs, bergen, watervallen, vierkante bomen,… Genoeg om ons niet te moeten vervelen! Een kaart kan hij ons echter niet geven, want die zijn op. We kunnen er wel eentje kopen in de winkel verderop. En om te voorkomen dat we morgen hopeloos zouden verdwalen, doen we dat dan maar. Daarna keren we terug naar onze straat, maar vooraleer we het huis binnengaan lopen we toch nog eens helemaal tot het einde om te zien of we daar nog ergens op uitkomen.
En daar ontmoeten we: Juan Carlos! :-D Eerst worden we aangesproken door een vriendelijk Panamees mannetje die ons meeneemt naar de grote tuin om de vijver met eenden en vissen te tonen. Hij geeft de beestjes eten en ondertussen verschijnt Juan Carlos. Een grote vent van in de vijftig (die eerst beweerde 62 te zijn! Euh waarom??) die dit hele landgoed bezit! Hij geeft ons meteen een hele rondleiding in al zijn vakantiehuizen (hij heeft er in totaal 4!!) en vermeld er ook alle faciliteiten bij! ‘I”m doing some advertising hé” Lacht hij vrolijk. De huisjes zijn prachtig mooi ingericht, met een ruime badkamer met gigantische douche, een keukentje, bedden, tv; internet,…. Je zal er niets tekort komen! En de prijzen zijn ook heel goedkoop als je dit met meerderen kunt delen! Zalig om eens met de vrienden of familie heen te komen, maar die zitten een beetje ver natuurlijk… Bij deze toch: ik ken een goed adresje, wie wil komen, allen welkom hé!!!! ;-) We maken ook kennis met twee oudere mannen die in het ene huisje verblijven. Super vriendelijk allemaal!! Juan Carlos leidt ons tenslotte rond in zijn eigen huis, ale t’is te zeggen, het huis waar hij verblijft als hij in El Valle is. Want eigenlijk woont hij in Panama City, hij heeft een helicopterbedrijf die allerlei spullen heen en weer vliegt. Dit is dus… zijn buitenverblijfje! En wat voor één! Het huis waar hij in verblijft heeft een living, een redelijk keuken, een bovenverdieping met twee slaapkamers en een badkamer (weer met gigantische douche!!). En dat voor slechts 75 dollar! Dju, waren we nu maar met meer geweest! Had een leuk feestje kunnen worden :-) Soit, als hij ziet dat we in vogels geïnteresseerd zijn haalt hij ook nog eens zijn boeken boven met alle vogels die in Panama voor komen. En dat zijn er een pak!! Een super vriendelijke vent, maar van de bourgeoisie natuurlijk ;-) Zijn twee tuinmannen staan er voortdurend bij en hij stoeft over hoe goed ze het wel niet hebben, want straks gaat hij een flesje wijn open doen en dan gaan ze met z’n allen drinken en ondertussen blijft hij hen betalen hé!!!! Jajaaa, ze kunnen niet klagen zeker?
Hoe dan ook, we kunnen niet hier niet blijven plakken dus na enige tijd wandelen we terug naar ons kamertje. We bedanken hem voor de gastvrijheid en hij herhaalt dat we er altijd welkom zijn!! Al is het maar om naar de vogeltjes te kijken :-) Leuke ontmoeting!
De rest van de avond chillen we wat. Boekje lezen, babbeltje slaan, boterhammetje eten, nog een beetje lezen,… Ondertussen horen we in het huis heel wat muziek, de ene keer lijken we wel in een kerk met monniken te zitten, het volgende moment is de kleine zeemeermin aan het zingen en dan weer is het de beurt aan de fluit. Waarbij er ook een poging wordt gedaan om live mee te (blok/pan/whatever) fluiten. Sofie vraagt zich al af of dit misschien is ter bevordering van de geboorte en meteen stellen we het ons visueel voor, waarbij de vrouw waarschijnlijk op bed ligt met de benen gespreid en de man ervoor staat om de baby te lokken terwijl hij op zijn blokfluit speelt, zoals dat bij een slang in een mand werkt hé, je weet wel… Ah ja laat maar ;-) Even later ligt Sofie al te slapen en hoort ze helemaal niets meer van de blaffende honden in de omgeving die per se weer de nacht moeten inluiden…
De volgende dag starten we met een bezoekje aan de plaatselijk bibilotheek om te internetten en aan de supermarkt om wat inkopen te doen. We picknicken nog in onze tuin en gaan daarna op wandel naar de warmwaterbronnen en de waterval. De lange dreef die naar de hot springs leidt is aan beide kanten rijkelijk voorzien van de meest decadente villa’s!! Eventjes waan ik mij niet in Panama maar in ‘Le Zoute’! Gigantische domeinen met daarop prachtige huizen, soms vergezeld van een zwembad of een grote vijver. Ook de auto’s die je in El Valle ziet rondrijden zijn meestal blinkende 4x4’s! Het zijn in elk geval geen arme drommels die hier wonen!! Eenmaal bij de hot springs gearriveerd constateren we dat er een ingangsprijs is en dat we géén zwemkledij mee hebben… slim… We wandelen het hele eind terug en volgen de baan die ons naar de waterval leidt. Onderweg wisselen zon en regen elkaar af. Raar klimaatje hier. Het ene moment is alles overtrokken en lijkt er niets meer aan te doen, het volgende moment zie je weer blauwe hemel met stralende zon en valt er tegelijk ook wat snotregen (‘Tis MOTregen Joke!’ Jaja, ik zeg snotregen). Als we, na een uurtje wandelen, een beetje nat bij de waterval aan komen hebben we verschillende keuzes. Of we nemen een Canopy tour van 53 dollar en dan kunnen we met ziplines rondzwieren. Of we nemen een rondgeleide toer in het natuurpark van 3u30 voor 37 dollar. Of we doen een ‘self guide’ toer van 200 meter voor 3,75 dollar (Je moet hier werkelijk voor alles betalen!). Uiteraard kiezen we voor die laatste en merken meteen dat de 200 meter NIET gelogen is. Op tien minuten hebben we het rondje gelopen en de waterval gezien. Mooie waterval, dat wel, maar soit, voor 3,75 dollar… Goed, we wandelen het hele eind terug en aangezien het nog maar half vier is besluiten we om de ‘arboles cuadrados’, die helemaal aan de andere kant van het dorp liggen, te gaan bekijken. Dit zouden een soort vierkantige bomen zijn. Maar we maken eerst een korte stop bij de kerk, waar net volop een trouw aan de gang is. Een enthousiast mannetje wenkt ons en vraagt of we Amerikanen of Canadezen zijn?? ‘Euh, Europeanen, Belgen’ antwoorden we. Hij doet teken dat we in de kerk mogen binnengaan. Het zit er vol met keurig opgesmukte dames en heren! Een deftige trouw zo te zien! Dan komt het mannetje weer achter ons staan en vraagt of we Amerikanen of Canadezen zijn?? Zucht… Ik denk dat we met de dorpsgek te maken hebben. Vervolgens gaat hij ergens zitten en lijkt even daarop in slaap te zijn gevallen. We zetten onze trip voort. De wandeling lijkt net iets langer te zijn dan we gedacht hadden en als we aan het hotel komen waarrond de bomen liggen, wandelen we ipv op het domein (wat we moesten doen) volledig langs het domein…. Als we na een half uur wandelen de bomen nog steeds niet gevonden hebben geven we het op, ploffen ons neer langs de weg, eten wat nesquickbolletjes en keren vervolgens terug. Om dan te beseffen dat we eigenlijk OP het domein hadden moeten wandelen en dat de bomen daadwerkelijk achter het hotel liggen… Het is ondertussen al bijna zes uur en de zon heeft het voor bekeken gehouden. De regen daarentegen is nu steeds overtuigender aanwezig en het wordt nogal koud en nat. Na vijf maanden reizen ben ik echter, net als een naïeve beginneling, op niets voorzien… Geen jas, geen pull, geen sjaal,… niets. Gelukkig sleurt Sofie altijd met een rugzak die op alles is voorzien en krijg ik haar sjaal om me toch wat te verwarmen :-) Dank u Sofie, dank u!
Terwijl we door het gure weer strompelen stopt er plotseling een pick up naast ons. De deur slaat open en de man achter het stuur vraagt ons waar we vandaag komen. ‘Belgium’ antwoorden we. ‘Ooh than we are neighbours, i’m from Germany!! I have a hotel here, pass by tomorrow and I’ll offer you a cup of tea and some cake’ zegt hij enthousiast. Vervolgens vraagt hij nog waar we heen gaan, waarbij we enige hoop koesteren op een eventuele lift, maar dat blijkt ijdele hoop te zijn, want even later rijdt hij gewoon door… Tssss, waar zijn die gentlemens toch gebleven?! We troosten ons met de gedachte dat hij waarschijnlijk de andere kant uit moest…
Wanneer we even later EINDELIJK terug in onze kamer zijn plof ik doodmoe neer op het bed. We zijn een dikke 5u30 onderweg geweest! Goed gewandeld! En eigenlijk zou ik gewoon willen chillen, maar deze ochtend kwamen we onze vriend Juan Carlos tegen die ons uitnodigde voor een BBQ die avond. En dus besluiten we om er toch eventjes heen te gaan, is het niets, dan is het niets, is het iets, des te beter! Als we op zijn domein toekomen blijkt alles heel rustig. Hij zit op het terras in zijn schommelstoel en is aangenaam verrast met ons bezoekje. ‘We had a great bbq, lots of people, where were you girls??’ vraagt hij. Sofie kijkt naar haar het uur, het is half acht en de bbq zou om 18u beginnen… ‘Hmm must have been a short bbq if it’s already done by now, you said it started at six o’clock.’ Antwoord ze. En dan komt de aap uit de mouw, blijkbaar was het een namiddag bbq… Uiteraard voelt hij zich meteen schuldig dat hij het foute uur heeft doorgegeven en wil het goedmaken want nu hebben we waarschijnlijk wel grote honger! ‘Ah ja’ zegt flapuit Sofie ‘ we expected a great meal!!!!’. En binnen de tien minuten heeft hij voor ons beiden een maaltijd besteld in één van de duurdere restaurants van El Valle. Een vriend van hem natuurlijk ;-) Hij gebiedt zijn tuinman/butler, ons elk een glas wijn voor te schotelen en belt ondertussen zijn andere tuinman/butler want die moet ook komen om straks om het eten te gaan. Eigenlijk zit hij thuis bij zijn vrouw, maar wat kan mij dat schelen, lacht Juan Carlos. Tja rijkelui… Ik voel me al meteen een beetje schuldig in zijn plaats. Waarom dat 2e mannetje eigenlijk moest komen is mij nog steeds onduidelijk. Het restaurant ligt op een paar honderd meter stappen en die andere was nog aanwezig. Uiteindelijk zijn ze dan samen om een fles wijn en samen met de auto om ons eten geweest…Als je geld hebt hé… In tussentijd moesten we nog eens meegaan naar het vakantiehuisje waar we de vorige dag die twee andere mannen hadden gezien. Die zitten er ondertussen met heel de familie! Het huisje is voor zien van twee dubbelbedden en twee enkelbedden, maar ze verblijven er zomaar eventjes met z’n twaalven!! We worden hartelijk ontvangen, krijgen meteen een stoel aangereikt en Ceviche gepresenteerd. SUPER VRIENDELIJKE MENSEN!! Er wordt een beetje small talk uitgewisseld maar dan moeten we algauw terug keren want onze maaltijd komt eraan. De fles witte wijn wordt door de tuinmannen gehaald en eventjes later ook ons eten die vervolgens in de keuken wordt opgediend. We krijgen een bordje en bestek en mogen ons bedienen. Zij zelf hebben nog wat overschot in de frigo en zullen dat op eten. Wooooow wat een luxe zeg :-D We hebben het hier weer getroffen! Ondertussen benadrukt de joviale Juan Carlos nog eens hoe enthousiast en uitbundig zijn volk wel niet is en hoe bedeesd en kalm wij Belgen wel niet zijn! Wel laat me dit zeggen, ik ben er fier op, ik hou van onze rust! Hij zegt dat hij nog beter kan in spaans en begint vervolgens een heel vertellement af te steken, waarop ik reageer dat wij ook beter kunnen in het Vlaams en eveneens een heel vertellement af reutel. Allemaal onzin natuurlijk, maar daar verstaat hij toch geen snars van. Hij vindt het wel grappig :-) Tja, iedereen is vlotst in zijn eigen taal zeker?
Na het eten neemt hij ons weer mee naar de familie, waar we terug even enthousiast onthaalt worden. We spelen een spelletje waarbij iemand een thema opgeeft zoals bvb: ‘ Landen van Centraal-Amerika’ en iedereen dan elk om beurt een antwoord moet geven. Wie fout is moet een dopseltje alcohol drinken, een soort sterke drank typisch van Panama. Het wordt een leuke boel, want hoe gemakkelijk het concept ook lijkt, toch worden er snel fouten gemaakt of dingen herhaalt die al gezegd zijn. Wanneer ze beginnen met ‘spelers uit de Braziliaanse nationale voetbalploeg’, sla ik terug met ‘Spelers van de Belgische nationale voetbalploeg’! Aaaaah ja hé! Daarna wordt er nog gedanst en muziek gespeeld! Wat een heerlijk ritme hebben deze mensen toch! Het is werkelijk een bijzonder leuke en gezellige familie! Even echt tussen de locals! Fijne ervaring!! Tegen 23u30 nemen we afscheid en bedanken hen voor de gastvrijheid! Ondertussen wordt het ook tijd voor ons om terug te keren. We bedanken ook de super vriendelijk Juan Carlos voor het eten en de super fijne avond en wandelen vervolgens, een beetje licht in het hoofd, terug naar ons kamertje.
Omstreeks vier uur s’nachts word ik wakker van een stel luide stemmen… Hmmm… Straks moet ze nog bevallen, denk ik slaperig, maar probeer er verder niet teveel aandacht aan te besteden, sla mijn kussen over mijn oren en slaap verder...

To be continued...

Panama City

Sinds weken, een eerste nacht ZONDER hondengeblaf of gedesoriënteerde hanen. Eén woord: HEERLIJK!!! Wat een fabeltje toch, dat het platteland zoveel rustiger is dan de stad ;-) Het geluid van voorbij rijdende auto’s en bussen wordt echter wel gedekt door mijn oordopjes. Enjoy the silence…
Wanneer ik mijn ogen opendoe, mijn proppen uit mijn oren haal, en zo terug tot de echte wereld toetreed, zie ik Sofie met een brede glimlach, reeds gedoucht en aangekleed in de kamer staan. Ik heb uiteraard helemaal niets gehoord. Na een boterhammetje en een douche trekken we de stad in. Maar vooraleer we Panama city echt gaan verkennen moeten we op zoek naar een goedkoper verblijf. Eerst wagen we nog een kans bij een backpackers hostel in het oude gedeelte, maar ook deze zit vol. We lopen een viertal hotels af, waarvan er ook drie vol zitten en één te duur is. Bij het laatste hotel hebben we prijs. Voor 16,50 dollar krijgen we een ietwat donkere kamer met ventilator, dubbel bed en eigen badkamer. De muffe rokerige geur in de gang nemen we er voor die prijs wel bij! Als backpacker mag je niet te kieskeurig zijn. Verkocht! Er is echter geen internet, dus profiteren we eerst nog even van de Wifi in ons huidige hotel, vooraleer we, een uurtje voor uitchecktijd met pak en zak het hotel verlaten en alles droppen in onze nieuwe kamer, die vlak om de hoek ligt. Nu zijn we klaar om de stad in te trekken!
We nemen een bus naar Casco Viejo, het oude gedeelte van Panama city. Voor een luttele 0,25 dollar zijn we er binnen de 20 minuten. Grote koloniale gebouwen en kerken sieren het straatbeeld. En de sfeer die er hangt is helemaal anders dan de drukke bedoening van het ‘banking district’ waarin wij verblijven. Hier en daar is er een gezellig pleintje die omringd is met oude gebouwen en waar enkele souvenirkraampjes staan. De straten leiden naar een uitzichtpunt op zee. In de verte zien we een skyline van gigantische gebouwen. Een beetje New York achtig. Later ontdekken we dat dit ongeveer de omgeving is waar wij verblijven… Na een lekkere lunch, wandelen we verder en stootten zo op de hostel waar we deze ochtend naartoe gebeld hadden. Aangezien we nog steeds op zoek zijn naar kantoortjes of reisagentschappen om onze trip naar de paradijselijke ‘San Blas’ eilanden te boeken, besluiten we om daar even binnen te stappen en te informeren naar hun aanbod. Backpacker hostels organiseren zo’n dingen immers altijd. De goed uitziende kerel legt het ons vriendelijk, maar met een ‘ik heb er niet zoveel goesting in’ houding, uit. Het wordt al snel duidelijk: dit wordt een dure trip. Overnachting 25 per nacht met drie maaltijden (valt mee), vervoer 80 dollar… We vragen de gegevens en houden het in beraad. Ik vind het een vreemde stad. Normaal gezien kijk je je scheel op kantoortjes, agentschappen, organisaties,… die je tal van trips rond de oren slingeren. Hier moet je er werkelijk naar op zoek gaan. In Azië hé… Oeps, daar ga ik weer ;-) We komen verder niets meer tegen en wandelen het oude stadsgedeelte langzaam uit. Zo komen we terecht in de Avenue Central, een grote winkelstraat. Ik maak van de gelegenheid gebruik om één van de talrijke telefoonwinkels binnen te stappen, met de gedachte een sim kaart aan te kopen. De dame is niet bepaald vriendelijk, eerder kortaf. Ze steekt, met enige twijfel een sim kaart in mijn telefoon, en komt zo tot de constatatie dat het niet werkt. ‘Maar in Guatemala en Costa Rica deed hij het wel’ prevel ik teleurgesteld. Panama blijkt echter op NOG een andere frequentie te zitten… Hoe moeilijk kunnen ze het maken hier in Centraal Amerika!!! In Azië hé… Sorry ;-) Ze stelt mij voor een nieuwe gsm te kopen, maar dat lijkt me nu net een beetje té decadent. Als ik ervoor bedank, reageert ze nog korter dan voorheen. Vriendelijk volkje die panamezen… :-s
Ondertussen wandelen we langzaam maar zeker door en komen we van de ene grote winkelstraat in de volgende terecht. Hier en daar wordt er gefloten, getoeterd, gestaard, geknipoogd, aan de lippen gelekt, ge’hey baby’t,…. Twee blanke meiden in de straten der Latino’s! Je zal het geweten hebben!
Plotseling worden we aangesproken door een man die vlot engels spreekt. Hij is donker van huid, kaal en heeft felblauwe ogen. Heel bijzonder! Hij wandelt een stukje mee en waarschuwt ons dat deze buurt eigenlijk niet zo veilig is, we zouden ook beter de straat over steken, want de andere kant is wel een stuk veiliger(?). Hij blijft een heel eind met ons meelopen en verteld over van alles en nog wat. Best een vriendelijke kerel. We vragen hem welke kant we uit moeten voor onze hostel en blijkbaar zijn we op de goeie weg! Voor we het weten zijn we plots heel dichtbij. Dan vraagt hij ons of we vanaf hier de weg wel vinden en na een positief antwoord nemen we met veel bedanking afscheid en keert hij terug. In eerste instantie vraag je jezelf altijd een beetje af wat de bedoeling nu precies was? Het is zo moeilijk als westerling om jezelf ervan te overtuigen dat er echt nog mensen zijn die goeie bedoelingen hebben, zonder meer. En volgens mij was dit er zo een :-)
Na een korte rustpauze in de hostel gaan we terug de straat op voor een avondmaaltijd. We zijn positief verrast door het feit dat we het stuk daarnet helemaal hebben teruggewandeld en concluderen daaruit dat afstanden voor panamezen soms langer zijn dan voor ons. Blijkbaar nemen ze hier veel sneller de bus. We besluiten dus om naar ‘via Argentina’ te wandelen. Maar als we rondvragen of we wel de juiste kant uitgaan reageert iedereen met hetzelfde antwoord: het is te ver om te wandelen, we moeten de bus nemen. Koppig als we zijn, doen we dit NIET. Mijn gevoel voor plannetjes lezen en oriëntatie laten me niet in de steek en even later wandelen we de juiste richting uit. We passeren een nog decadentere shoppingszone en toegegeven, het was toch wel een klein uurtje stappen, een mooie wandeling, maar om er een bus voor te nemen…tssss. Als we dan eindelijk bij het restaurant toekomen zijn we helemaal klaar voor een lekkere hap!! De enchillades, een dichtgevouwde tortilla, met binnenin een vulling van kaas en kip, smaken me des te meer! Het is al snel 22u wanneer we terugwandelen, maar we wandelen langs de hoofdstraat en bevinden ons in één van de meest welgestelde gedeeltes van de stad, dus het was best veilig. Na een verfrissende douche kruipen we, gezond moe, ons bedje in.
Op onze tweede dag moeten we erin slagen om de trip naar de ‘San Blas’ eilanden te regelen! Ik wil niet onnodig lang in Panama city verblijven, want eerlijk gezegd vind ik er helemaal niets aan. Tijdens onze avondwandeling gisteren kwamen we een ‘gelateria’ tegen waar het grote teken van ‘WIFI’ op de deur stond. Gewapend met onze beide laptops wandelen we die kant uit, terug door de grote, drukke winkelstraat. We zijn van plan om op het internet naar adresjes te zoeken waar we de trip eventueel, voor een zo goedkope mogelijke prijs, zouden kunnen boeken. Eenmaal daar toe gekomen bestellen we ons beiden een drankje en vervolgens blijkt dat het internet niet werkt…zucht! Op naar het grote winkelcentrum dan maar. Daar zou één van de agentschappen (uit ons boek) gevestigd zijn. Uit de info die we er krijgen kunnen we alleen maar vaststellen dat het hier NOG duurder is. Dan zit er niets anders op dan om terug te keren naar de goeie oude tijden van het internetcafé. Heb ik daar vroeger uuuuuuren doorgebracht zeg! Amai amai en nu ben ik zo verwend met mijn eigen laptopje dat ik hun functie bijna zou gaan vergeten. We vinden al snel de info die we willen vinden, maar we kunnen er ook niet onderuit. San Blas zal een duit kosten, willen of niet! En het is een MUST om dit te doen als je in Panama bent, we hebben dus geen keus! Tijdens het zoeken stoot ik op de site van de Andiamo. Een zeilboot die verschillende keren per week, twee a drie daagse trips aanbiedt naar de eilanden. De foto’s beloven ons het paradijs… En een zeiltocht, wauw… Moet toch ook wel enig zijn… De kostprijs ligt uiteraard toch net iets hoger, maar dit is een kans uit de duizend… Binnenin mij woedt een harde tweestrijd. Een gevoel die bijzonder enthousiast is, mijn hart sneller doet slaan en mij spontaan en snel in de handen doet klappen. En een ander gevoel, een klein Hollandertje die allerlei berekeningen maakt en zenuwachtig een blad met mijn reisbudget en enkele uitroeptekens, heen en weer wuift. Mijn verlangen is sterk, maar ik twijfel… Sofie laat uitschijnen dat ze het ook wel ziet zitten… Er zijn nog maar twee plaatsen vrij… ‘Doen we het?’ Vraag ik haar, terwijl het pijltje al klaar staat op ‘make reservation’. Zij knikt en mijn vinger klikt! Het hollandertje valt met een klap achterover en ik begin spontaan en snel in mijn handen te klappen!! Waaaaaaaaauw!!! We gaan zeilen!! Naar de San Blas eilanden!! Woehoeeeee!!!! Ik leef voor de rest wel op boterhammetjes met smeerkaas ofzo! I’m so very excited!! Het voorschot wordt gestort en onze trip is eindelijk geboekt! Een stuk boven het budget, maar waarschijnlijk voor een ervaring die eigenlijk onbetaalbaar is! Laat ons toch hopen!
Na nog enkele inkopen in de grote supermarkt ‘El Rey’ (Nesquick!!) gaan we ons ergens op een binnenplaats van enkele grote gebouwen zetten. Daar beginnen we te picknicken terwijl tal van zakenmannen en vrouwen ons voorbij lopen en eens vreemd of lachend aankijken. Wanneer we bijna gedaan hebben komt er een man van de security aan. Hij komt ons melden dat er hier niet mag gegeten worden, en er hangen camera’s, vandaar… Aaaah oei… Geen probleem, we zijn toch net klaar :-) We wandelen terug naar het hotel waar we onze aankopen achterlaten en gaan vervolgens terug de baan op om onze dagactiviteit, een soort nationaal park, eindelijk aan te vatten. Het is ondertussen al drie uur… Als we aan de buschauffeurs vragen of ze in ‘deposito’ stoppen is er geen één die van ‘ja’ knikt. Eén verwijst ons naar een andere straat. Maar daar zien we echter niet zoveel bussen rijden. We vragen hulp aan de plaatselijke politie, die eerst niet zo goed weet waar we precies heen willen. Het lijkt wel of ze het park, in hun eigen stad, niet echt kennen… Na een uitleg met handen en voeten in harig spaans met hier en daar wat engels, plus wat hulp van ons reisboek, komen ze tot het besluit dat het nu te laat is om er nog heen te gaan. Het is er immers niet veilig. Als we willen gaan doen we dat best s’morgens. En hij zegt nog van alles waarop ik steevast ja knik, maar waarvan ik de helft niet begrijp. Ik heb de essentie wel begrepen, dus da’s belangrijkst: we kunnen nu niet meer gaan. Punt. We zetten ons neer op een trapje en gaan op zoek naar een andere optie. Het is immers nog veel te vroeg om gewoon op de hotelkamer te zitten. Dus besluiten we om naar Panama Viejo te gaan. Het oude gedeelte van de stad, waar nog heel wat ruïnes moeten te bezichtigen zijn van… ja het oude Panama City hé. Dus doen we een tweede poging en vragen aan de chauffeur of hij langs ‘via Cincuentenario’ rijdt. Hij kijkt me aan voor gedurende een tiental seconden en knikt vervolgens van ‘ja’. Weer zo’n typische ‘chickenbus’ (oude Amerikaanse schoolbussen die gepimpt zijn) zoals in Guatemala, maar hier omschreven met de veel wredere naam ‘Diablos Rojos’ (Rode duivels…Moh, da’s onze Belgische voetbalploeg!). Dit omdat ze vaak over de weg scheuren en niet altijd even veilig zouden zijn… Maar ja, een beetje avontuur mag wel hé. Daarbij… wordt er niet bijzonder veel ‘gescheurd’ aangezien we er helemaal niet aan gedacht hebben dat we vlak op het spitsuur zaten…! Gedurende een dik uur rijden we door heel panama city en weten eigenlijk bij god niet of we al dan niet al moeten uitstappen en of we op de goeie weg zitten. De bus staat soms meer stil dan dat hij rijdt. Auto’s staan in file, bussen wringen zich er door, er wordt wild getoeterd, mensen stappen op en weer af en wij… blijven zitten. We passeren wijken die zelfs al helemaal niet meer op onze kaart staan. Na een uurtje lijkt het ons toch eens tijd om te vragen of we misschien al in de buurt zijn van de ‘via cincuentenario’. En wat blijkt, net op het moment dat we het vragen, moeten we er af! Wat een kanjers zijn we toch ;-)! Een vrouw toont ons waar de volgende bus moeten nemen, nee hoor, we zijn er nog steeds niet! Die zit boemvol, dus moeten we rechtstaan. En wanneer we na 10 minuutjes de ruïnes zien op onze rechterkant besluiten we om uit te stappen. We betalen de chauffeur en springen van de bus. De kerel kijkt ons raar aan, hij murmelt enkele woorden en het lijkt wel alsof alle andere passagiers door de raampjes aan het meestaren zijn. Precies of hij zegt: ‘Willen jullie er hier af??’. Maar we begrijpen er geen snars van, dus kijken we elkaar onhandig aan, lachen we groen en rijdt de bus uiteindelijk gewoon door. We worden meteen aangesproken door een vrouwtje die ons zegt dat de ruïnes al gesloten zijn en dat we het eigenlijk met een gids moeten doen. ‘We gaan gewoon eens kijken en een beetje rondwandelen’ antwoorden we. Maar dan niet zo uitgebreid, enkel met de woorden: ‘Caminar, Mirar’ (wandelen, kijken). Ondertussen is het al kwart na vijf en het is ons al snel duidelijk dat we in het armere gedeelte van de stad zijn terecht gekomen. Misschien toch niet al te lang blijven…? Een groot deel van de ruïnes zijn gewoon openbaar en worden zelfs beklommen door jonge kinderen. Sommige stukken zijn dan wel afgesloten maar je kunt ze alsnog zien. En ik verwoord het met de woorden die papa hier ook zou gebruiken: ‘jah een hoop stenen hé, meer is dat niet’. En eigenlijk is het ook echt niet meer dan dat. Op vijf minuten hebben we het wel gezien en besluiten we om een stuk terug te wandelen. De auto’s staan hier toch in file omdat er wegwerkzaamheden zijn, dus als we hier de bus nemen komen we zeker niet sneller vooruit dan als we gaan stappen. Het verkeer is hier een stuk agressiever dan in Azië. Daar wordt er gewoon getoeterd omdat het normaal is, hier wordt er echt getoeterd uit irritatie en ongeduld (of omdat ze blanke vrouwen gezien hebben). Ze negeren dan ook vaak rode lichten, wat uiteraard tot problemen leidt. Tsss temperamenten hoor hier ;-) Anyhow, we wandelen flink door en komen uiteindelijk aan bij de grote baan waar de eerste bus ons heeft afgezet. Ondertussen begint het al flink donker te worden. Binnen de minuut hebben we een bus die ons terug naar het centrum brengt en gelukkig is de spits in tussentijd al voorbij. We stappen af aan de ‘Via Argentina’ waar we een restaurantje zoeken en op typisch spaanse wijze tapas en sangria bestellen. We besluiten dat we genoeg gewandeld hebben voor vandaag en nemen in het terugkeren de bus. Morgen is het tijd om verder te gaan! Omdat onze zeiltocht pas binnen een week plaats vindt gaan we eerst enkele dagen door brengen in ‘El Valle de Anton’. Een bergdorpje op slechts een tweetal uurtjes van Panama City. Het zou er heerlijk rustig zijn en je zou er tal van mooie wandelingen kunnen maken. Genoeg stad voor mij, op naar de natuur (en dus de blaffende honden...? :-s)!!

Veel liefs
Stadsmus Joke