Om tien voor acht loopt de wekker af. Vooraleer ik vanonder mijn veilige muskietennet kom kijk ik eerst eens goed de kamer rond. Nergens geen ongewenste bezoekers? Nee? Ok dan! Ook de badkamer wordt eerst goed onderzocht vooraleer ik binnenstap om mij te verfrissen. Maar alles blijkt veilig. Na een ontbijtje, het opbergen van mijn grote rugzak en het afgeven van mijn vuile was (heerlijk die laundry service die bijna niets kost!!!) is het tijd om te vertrekken. We zijn met z'n viertjes: het leuke nederlandse hippie koppel Fokke en Susan, het amerikaanse meisje Kellyen ik!

We krijgen allen een kussentje en nemen plaats in de laadbak van de jeep. Ze rijden aan een behoorlijk tempo waardoor ik bijna de indruk krijg dat de huid van mijn gezicht beweegt. De puntjes van mijn haren prikken keihard terwijl de wind mijn kapsel helemaal naar de vaantjes brengt. Na een uurtje uitwaaien komen we eindelijk aan bij de ingang van het natuurpark. We betalen een ticketje en nemen plaats in de longtailboot. We hebben geluk dat het weer vandaag mee zit, want dit zou niet echt fijn zijn als de regen zich kwam moeien.

Gedurende een uur varen we over het water en krijgen we indrukwekkende landschappen te zien. De Limestone moutains schieten tot 200 meter boven het wateroppervlak uit en zijn prachtig!! Onze camera's klikken voortdurend en we zijn al helemaal in de ban als we plotseling een grote vogel zien zweven. 'Eagle' zegt onze gids Jai. Waauw, dit belooft! Na een uurtje varen beginnen mijn oogleden toch echt zwaar te worden en dommel ik af en toe in slaap. Gelukkig arriveren we een kwartiertje later bij onze verblijfplaats. Dej 'rafthouses'. Bamboo hutjes die in een lang platform op het water drijven en waar we dus de nacht zullen doorbrengen. Het bevind zich in the middle of nature! Tal van groepen zijn reeds aangekomen en zitten vrolijk in het water te ploeteren of maken een tochtje met één van de kano's. Er hangt een enthousiast druk sfeertje.

Jai brengt ons naar onze hutjes en Kelly en ik beslissen om er eentje te delen, waarom ook niet hé ja! Er liggen een drietal matrassen op de grond met een grote klamboe erboven. Het is best gezellig, maar heel primitief. We krijgen nu even de tijd om een beetje te ontspannen vooraleer het middageten wordt opgediend, daarna beginnen we aan onze trekking! Na lange tijd twijfelen besluit ik dan toch om een toertje te maken met één van de kano's. Vooraleer ik vertrek vraag ik toch nog al lachend aan kelly of ze mij wil komen zoeken mocht ik niet op tijd terug zijn. Het gaat echter veel vlotter dan ik gedacht had, ook al voel ik elk spiertje in mijn bovenarmen lijden. Tja, die armspieren genieten niet bepaald veel oefening....Maar soit, al bij al gaat het goed en ik ben op tijd terug voor het middagmaal. Het eten is heerlijk en niet pikant! Fieuw!

Een uurtje later is het tijd om te beginnen aan onze trekking. Het meerendeel van de groepen zijn nu al vertrokken en wij blijven bijna als laatste over. Fokke, Kelly en ik hebben allen gesloten schoenen aan. Ik zelfs mijn bergschoenen. Jai fronst en vraagt of we niets anders mee hebben? Kelly heeft nog wel flipflops en ik krijg zijn maat 41 sandalen, Fokke moet het echter doen met zijn sportschoenen. En dan vertrekken we. Als de boot aanmeert moeten we al meteen in het water plonzen want de boot raakt niet tot aan de kant. Ik ben Jai eeuwig dankbaar dat ik zijn sandalen mag gebruiken als ik zie hoe drijfnat Fokke zijn schoenen er nu uitzien. Dit hadden mijn bergbottinen nooit oveleeft!!! Kelly moet het zelfs eventjes op haar blote voeten doen aangezien de volgende tien minuten bestaan uit het ploeteren door slijk en slijkwatertjes. Ze zou haar flipflops anders wel eens kunnen kwijt raken... Wanneer ik telkens met mijn voeten in de vieze smurrie wegzak bedenk ik mezelf dat veel mensen hier geld voor betalen en probeer zo mijn opgetrokken neus te ontspannen. Nog geen vijf minuten later komen we aan een riviertje... Time to swim zegt Jai doodleuk. En ja hoor, hier wandelen we niet door, daarvoor is het te diep. Dus daar gaan we, met kleren en al in het water en zwemmen naar de overkant. Wanneer ik aankom en we allemaal staan te druppelen besluit ik ietwat gelaten: 'I hate wet clothes'. De komende twee uur wandelen we verder in onze natte kleren. We klauteren over boomstammen, onder boomstammen, ploeteren door slijk en watertjes, struikelen over stenen en boomwortels,..... Een echte avontuurlijke trekking dus! Ondertussen geeft Jai ons geregeld wat uitleg over bomen, dieren en de communisten die zich jaren geleden schuil hielden in dit natuurgebied. Het is allemaal best interessant, maar ik moet toegeven, hoe hard hij ook zijn best deed, veel van zijn engels gaat aan mij voorbij. Na een tweetal uurtjes komen we aan bij de grot. Een gigantische grot die we gedurende veertig minuten hebben doorkruist om er aan de andere kant weer uit te komen. We krijgen alleen een zaklamp en trekken naar binnen. Het is er werkelijk pikkedonker. De hoge plafonds zijn bedekt met vleermuizen en op de gigantische rotsblokken binnenin zitten de raarste en vieste.....SPINNEN!!!!! Ik huiver! Gelukkig zijn ze behoorlijk rustig en bewegen ze niet al te veel, anders was ik misschien wel eens snel uit die grot verdwenen. We volgen het waterloopje die al snel een waterloop wordt. Het ploeteren door water is niet eenvoudig, omdat het zo donker is kun je niet zien hoe en waar de stenen liggen. Het is dus voortdurend voelen waar je je voeten moet zetten maar dat lukt niet altijd even goed. Ik glijd verschillende keren uit of zet mijn voet verkeerd waardoor ik bijna val. Op sommige plaatsen moeten we ook echt gaan zwemmen omdat het water te diep is. Ik troost mij met de gedachte dat er onder water toch zeker geen spinnen zitten. Maar ik blijf maar uitglijden en struikelen, waarbij mijn lamp geregeld onder water verdwijnt, ik lijk wel een klungel! Het is een wonder dat ik er zonder schrammen ben vanaf gekomen! Claustrofobisch mag je hier in elk geval ook niet zijn want we bevinden ons toch af en toe in zeer nauwe ruimtes. Het is in elk geval ongelofelijk spannend en avontuurlijk!!! Soms vraag ik me wel even af wanneer we terug het licht gaan zien?? Maar na een veertigtal minuten door het water en over de stenen ploeteren is het dan eindelijk zover en kruipen we door een spleet terug naar buiten! Amai wat een tocht! Ik besluit dat deze trekking bij mijn lijstje 'waardige trekkingavonturen' mag toegevoegd worden en besef ondertussen ook dat elke reis er eigenlijk wel al ene gehad heeft. In zuid Amerika de trekking door de andes tot 4000 meter. In Laos de trekking met de bloedzuigers. In Indonesië de trekking naar de vulkaan. En nu deze! Daarom heb ik besloten om er tijdens elke reis een traditie van te maken!!! Zweten, afzien, vuil worden en toch genieten, dat zijn de voorwaarden!

Hoe dan ook, eenmaal uit de grot lassen we een korte pauze in. Eventjes bekomen en terug aan het daglicht wennen. Onze tweede gids verrast ons plotseling met een ring. Hij heeft er voor elk van ons eentje gemaakt uit rotan. Gewoon, toen hij aan het wandelen was, terwijl wij onze ogen dubbel en dik nodig hadden om toch te zorgen dat we niet onderuit gingen! Super maf die natuurmensen! Ik ben wel erg blij met dit leuke kadootje en ondertussen prijkt hij nog steeds aan mijn vinger! Nog een dertigtal minuutjes wandelen vooraleer we terug aan de boot zijn! Daar gaan we weer. Met mijn zevenmijls sandalen gaat het toch niet altijd even makkelijk, ik ben dan wel blij dat ik mijn bottinen niet aan heb, toch is dit ook niet optimaal. En uiteraard, hoe kon het ook anders, zorgen die lompe ondingen er voor dat ik plotseling tijdens een glad slijk stukje volledig de controle verlies, mijn benen vanonder mijn lijf glippen, in de lucht vliegen en ik pardoes op mijn kont terecht kom. Jai lacht zich een breuk terwijl ik een beetje verward, maar toch ook lachend om mijn stomme val, terug probeer recht te komen. Daarna vraagt hij wel ettelijke keren of ik ok ben. Hij heeft zijn lolletje gehad, hoe dan ook. Susan red mij even later van een tweede blunder waar ik haar toch vriendelijk voor bedank. Die zeven mijls sandalen beginnen me nu toch wel op de zenuwen te werken. Terug aan de boot zakken we nog eenmaal diep in het slijk met onze voeten om daarna rustig terug te varen naar onze hutjes! Wat een tocht!

Wanneer we terug bij de rafthouses zijn schaffen we ons een welverdiend fris drankje aan en zetten ons op het platform in het zonnetje. Zaaaaalig!! De meeste boten van deze namiddag zijn al verdwenen en al de andere toeristen zien we ook beetje bij beetje vertrekken, tot we uiteindelijk als enigen overblijven. Toen we hier vanmiddag aankwamen waren we met een zestig man, nu nog met vier!!! Zijn wij dan de enigen die het aandurven om een tweedaagse trekking te doen?? Zo ja blijkt het. We hebben het helemaal voor ons alleen, en eerlijk gezegd, dat vinden we niet bijzonder jammer! Het is nu echt heel kalm en we kunnen volop genieten van de rust en de schoonheid die de natuur ons hier biedt! Wat wil een mens nog meer?? Hmm een chocomelkje misschien!

Terwijl de zon zachtjes achter de grote limestone mountains verdwijnt genieten we van ons drankje en speelt Fokke liedjes op de gitaar. Jai trakteert ons op whisky-cola's en we klinken met elkaar. Ik voel me goed... Dit is echt genieten, dit is echt relaxen. De natuur, de rust, de gezelligheid, het samenhoren,..... Dit doet me deugd en tovert een brede warme glimlach op mijn gezicht. Dit, is een gelukzalig moment.

Wanneer de laatste restjes warmte van de zon verdwijnen en de blaas op springen staat, sta ik met tegenzin recht om mezelf te gaan verlossen en verfrissen. De anderen volgen. Ik trek wat warme kleren aan en sla een babbeltje met Kelly in ons hutje. We praten over België en Seattle, over onze reizen, over de vijf maanden waarin ze engelse lesgaf aan de kinderen in Thailand, over de trekking, over onze familie,.... Het is best gezellig en ik geniet echt van het gezelschap! Even later komt Jai ons halen voor het avondeten, het is opgediend! Wat een service toch hé?? Het is wederom behoorlijk lekker en we krijgen zelfs een hele verse vis! Het dessert bestaat uit een bord vol verse ananas en watermeloen! Mmmmmmmmm!! Als avondactiviteit gaan we op safari! We trekken er met de boot op uit terwijl Jai met een grote spot op zoek gaat naar lichtgevende ogen. Rode en oranje zijn veilig, maar groene ogen zijn gevaarlijk, zo verteld hij ons. Ik hoop stiekem dat we geconfronteerd worden met groene ogen. Je weet wel, een beer, een tijger of een luipaard (die zitten er echt!!) die komen drinken en dan vervolgens in het water plonsen als ze ons zien, zodat wij snel moeten wegvaren, maar natuurlijk wil de motor dan net niet starten maar raken we toch nog op het laatste nippertje weg. Helaas, niets daarvan, het blijft bijzonder kalm en op een prachtige sterrenhemel, een uil en twee speciale hornbill vogels na, krijgen we niets meer te zien. Het blijft uiteindelijk een avontuur om in deze zwarte nacht op safari te gaan. Het is mij een wonder hoe deze mannen hun weg op het water vinden terwijl hier nergens verlichting is. Maar ik veronderstel dat je na zoveel jaren ervaring in dit natuurgebied wel je weg leert kennen.

Wanneer we terug bij de rafthouses komen spelen we nog wat spelletjes en toont Jai ons enkele van zijn vele trukjes. We spelen het spelletje waarbij er een touw rond je middel hangt (je hebt een beetje een staart) en je het uiteinde in een flesje moet krijgen. En terwijl jij je probeert te concentreren zitten zij te lachen en scheetgeluidjes te maken... De thai amuseren zich te pletter met die onnozele toeristen! Hun avondje is echt wel goed. Aangezien we s'morgens vroeg van start gaan kruipen we tegen kwart na tien al in bed. Het is ontzettend heet in ons hutje en deze keer hangen er helaas geen ventilators, het belooft een hete nacht te worden....

S'morgens om half zes word ik wakker door een scherp eentonig geluid, het lijkt wel een fluitje, of een alarmbel. Het is echter één van de beestjes die hier in het woud leven en ik vind het vreselijk! Gelukkig bieden mijn trouwe oordopjes me nog een uurtje rust! Met als gevolg dat ik het volgende ogenblik waarop ik wakker wordt een Lachende Kelly naar mij zien kijken die zich afvraagt hoe vast een mens kan slapen... tot ze de oordopjes ziet natuurlijk. Blijkbaar was de gids ons al komen wekken en uiteraard had ik helemaal niets gehoord. Nadat we elk ons ontbijt mochten kiezen slenteren we met kleine oogjes naar de boot. Het is nog erg vroeg en we gaan weer op safari. Ook nu is het niet makkelijk om beestjes te zien, maar hier en daar slingert er toch een aapje en we zien ook de prachtige kingfisher vogel. Daarvan had Fokke bij het begin van de trip gezegd dat hij er ene wou zien en tot op het moment dat ik het vogeltje zelf zag was ik ervan overtuigd dat het over een vis ging..... Hoe dan ook, het was best wel weer spannend om te gaan 'jagen' op diertjes! Maar na een uurtje begon onze maag toch wel te knorren!! Eenmaal terug in het kamp wachtte ons een heerlijk vers ontbijt. De pineapple pancake was heerlijk, maar ook erg zwaar. En terwijl we aan het smoefelen waren hoorden we het prachtige gezang van de Gibbons en vlogen enkele hornbill vogels voorbij. Ah de natuur, i love it!

Na het ontbijt was het echter tijd om ons kamp te verlaten en terug te keren. We stapten terug in de boot en stopten onderweg nog voor een korte trekking van twee uurtjes. Deze was niet zo nat als die van gisteren, maar wel een stuk zwaarder. We klommen tot op zeshonder meter hoogte waarvan de laatste honderd meter bestond uit het klauteren op rotsen. Best wel spannend!!! Eenmaal boven wachtte ons een spectaculair uitzicht op het natuurpark!! Het was adembenemend en al ons zweet meer dan waard!! We konden hier wel enkele uurtjes blijven zitten, maar daar hadden we helaas de tijd niet voor. De gids begon onderhand wat op mijn zenuwen te werken. Je moet weten, die mannetjes hier, ze zijn bijzonder speels en vrolijk. Ze lachen altijd en maken grapjes. En dat is allemaal wel mooi en goed, maar ze houden er ook echt van om in de belangstelling te staan bij de toeristen. 's Morgens, en dat weet menig een, zijn rust en kalmte mij heilig. Dan heb ik geen zin in grapjes of veel lawaai. Helaas, zij wel... Wanneer hij dan ook nog eens een trompet had die gemaakt was van een bamboo tak waar hij voortdurend op moest toeteren vroeg ik af hoe ik op een aanvaardbare vriendelijk manier kon duidelijk maken DAT HIJ MOEST STOPPEN MET KABAAL TE MAKEN!!!!!!!!!!!!! Gelukkig is hij automatisch gestopt en is de lieve vrede bewaard gebleven :-)

Na een middagmaal in de boot, een lange terugvaart en een rit met de jeep, arriveerden we eindelijk terug in onze hostel. We (Fokke, Susan en ik) namen afscheid van Kelly die ergens anders logeerde en gingen samen nog iets drinken in het restaurant. Na een douche spraken we weer af om samen te 'dineren'. Het was super gezellig met hun tweetjes. We babbelden twee en half uur en namen vervolgens afscheid van elkaar. Zij zouden morgen uitslapen en hier nog een dagje vertoeven, ik ging richting Surat Thani om daar de vlieger naar Bangkok te nemen.

Ik kruiste mijn vingers dat het vervoer deze keer wat beter zou verlopen en gelukkig was dat ook zo!! Ik werd op tijd opgehaald, op tijd afgezet en meteen vriendelijk onthaald door een reisbureautje die mij een goedkope lift naar het vliegveld regelde (ik moest wel nog anderhalf uur wachten, maar dat ben ik ondertussen wel gewoon). Ik raakte aan de praat met de eigenaar die mij vertelde dat hij zelf veertien jaar gereisd had en dat zijn zoon nu met een AFS project in Brussel zat. Kijk es aan zeg! Ik vertelde over de frustraties die ik soms had tijdens het reizen en hij begreep het meteen. Zo vertelde hij me ook dat de eilandjes die ik bezocht heb (Ko Pha Ngan en Ko Tao) in de golf van Thailand liggen, aan die kant van het zuiden is het nu net moessonseizoen, aan de andere kant van het zuiden, de delen die aan Andamanse Zee liggen, daar is het zomer.....Ik had die man gewoon aan het begin van mijn reis moeten ontmoeten, maar ah ja.... :-)

Het vliegtuig brengt me veilig terug naar Bangkok waar ik op de bus richting stad de 22 jarige Pete tegen kom. Ook hij reist op zijn eentje en is al een tijdje onderweg. Hij kan echter op zijn vingers tellen hoe vaak hij al echt alleen geweest is. Ik blijf me aanvragen wat ik fout doe... Aangezien ik Bangkok al een beetje ken en hij niet echt goed is met grote steden vraagt hij of het ok is als hij me volgt. Ik kan een beetje gezelschap wel appreciëren, al is het alleen zijn nu stilletjes aan een gewoonte geworden. Aangezien het erg druk is in Bangkok besluiten we een kamer te delen en trekken vervolgens de hele avond met elkaar op. Hij volgt me zelfs trouw wanneer ik ga shoppen :-) Ondertussen raken we op een terrasje ook nog eens aan de praat met een sympathieke kerel die hier al zes jaar woont. Ik blijf me afvragen waarom het begin van mijn reis er zo niet heeft uitgezien?? Nu lijkt alles zo vlot te gaan! Ah ja, de ironie zeker?? Op zondag volgt een echte shopping dag! Ik wissel alle euro's en dollars die ik nog heb en ga goed voorzien op kadootjes jacht. Na wat gesukkel en hulp van de locals slaag ik er nu dan toch in om het openbaar vervoer, de bus, te nemen die mij naar de onnoemelijke grote en drukke Chatuchak markt brengt. Op sommige momenten word ik echtknettergek van al het volk die er rondloopt!!! Ik slaag er helaas niet in om al mijn centen op te doen waardoor ik met nog veel te veel geld terugkeer naar de Khoa San Road. Gelukkig staan ook daar massa's kraampjes waardoor het shoppen gewoon verder gaat. Er rest mij echter maar twee uur meer en die gaan ontzettend snel voorbij!! Tijdens het laatste half uur loop ik nog met ongeveer 35 euro op zak, wat in Thailand bijzooooooooonder veel is!! Ik begin te kopen als een zot, maar niet onbedacht hoor! En ook nadat ik mijn grote rugzak heb opgehaald waggel ik, geladen als een ezel, naar een kraampje om er onder veel discussie mijn laatste bath te verdoen. Tenslotte haast ik mij naar het busje, plof ik me neer en keer Bangkok de rug toe. Mijn schouders tintelen van de pijn en ik ben doodop. Ik heb nog snel een broodje, een zakje verse ananas, een chocomelkje en een laatste flesje heerlijk verse en zoete orange juice kunnen bemachtigen, maar dat is voor op de luchthaven, waar ik nog drie uur moet wachten vooraleer ik mijn vlucht naar Wenen heb.

Mijn reis zit er op. Achteraf bekeken is alles heel snel gegaan, maar op de momenten zelf besef je dat niet echt. Deze reis is helemaal anders geweest dan mijn vorige reizen. Deze keer was het meer een ontdekkingsreis naar het 'alleen reizen'. Hoe verloopt dat? Hoe voel ik me daarbij? Hoe red ik mezelf?.... Het is veel minder eenvoudig verlopen dan ik gedacht had. Al vraag ik me soms af of de ellende aan het begin van mijn reis daar niet de oorzaak van geweest is. Hadden ze niet zo met mij gesolt dan was ik misschien minder in paniek geslaan en hadden die vreselijke angst en onzekerheid me niet zomaar te pakken gekregen. En dan stelt iedereen zich nu waarschijnlijk de vraag: 'ga je nog alleen op reis gaan???'. Wel, ik heb momenten gekend waarop ik dacht: 'waar ben ik aan begonnen? Dit doe ik nooit meer!!!!' en andere momenten: 'Dit valt best mee, dit doe ik toch nog eens opnieuw'. Ik ben echter iemand die soms maar dingen kan appreciëren als ze er niet zijn. Waardoor mij het genot op momenten zelf ontnomen wordt. Zeer bizar, en vervelend. Ik heb dus zeer dubbele gevoelens bij deze trip. Ik ben te koppig om dit niet meer opnieuw te doen, ik ben te koppig om het al op te geven. Ook al heb ik dingen gevoeld die ik helemaal niet aangenaam vond. Maar ik wil mezelf overwinnen, 'alleen reizen' wil ik kunnen en durven. Ik ben niet erg tevreden met de prestatie die ik nu geleverd heb. En ik zou het graag, vanuit de ervaringen die ik nu heb opgedaan, eens opnieuw proberen. Verder bouwen op hetgeen ik nu geleerd heb en het beter doen. Sterker zijn. Maar hoe dan ook, het zal niet voor de komende maanden zijn :-)

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken om weer zo trouw mee te volgen!! Het is echt een plezier dat zoveel mensen met me mee reizen, eigenlijk ben ik nooit helemaal alleen nietwaar? :-)

Ik ben nu terug in het koude en kille België en ben zooo ontzettend blij om mijn familie en vrienden terug te zien!!!! Zij zijn een deel van mijn sterkte, hen heb ik nodig om te zijn wie ik ben, maar misschien moet ik dit wat leren loslaten als ik nog alleen wil reizen. Misschien heb ik daar nog wat tijd voor nodig.

Nog es bedankt aan iedereen! Ik ben nu al aan het nadenken over mijn volgende reis, ik weet ongeveer wel al waar ik heen wil en ik weet ook dat het deze keer niet alleen zal zijn! :-)

Tot gauw!!!

Veel liefs Alleen gereisde Joke

Nog eens een speciale merci voor de lieve en mooie reacties: Mijn lieve zusjes, mam en pap, tante marleentje, wostje, ma Inge, Schone broere Gino, Greg, Sofie, An van Geet, Conny, Robin, Hélène, Brecht, Vinod, Chris, Freya, Sameliena,Andytjen, Veerle, Patrick, Joyce, neeftje Luc, Tomme, Pé (blij dat het weer gelukt is om ze te lezen!!),.... Het is echt heerlijk om jullie reacties telkens te mogen lezen!!! Thx!!