Hallo iedereen!!

Ik had jullie donderdag al een verslag van mijn natuuravontuur beloofd, maar het is een beetje later geworden. Hoe dan ook, nog even een lekkere dosis avontuur om de nieuwe werkweek weer te starten...Hihihihi!! Ok, de krachten van de natuur hebben mij werkelijk uitgeput, maar mijn hoofd zit vol dus het is tijd om het even te legen en te delen met jullie! Here we go!

Ik was geindigd in Uyuni, het gezellige chillstadje. Terwijl we op internet zaten kwam Daniel de la suisse tegen. Die jongen die we in Copacabana hadden leren kennen en waar we dan nog in La paz mee hadden afgesproken ook. Echt heel grappig en toevallig! Zijn twee reispartners lagen alweer in hun bed de plaatselijke programma te bekijken (saaie meiden!!). Dus wij hebben Daniel zijn avond wat rijker gemaakt en zijn met zn drieen naar de 'extreme fun bar' geweest. In het begin was er geen mens, maar even later kwamen er nog twee fransmannen binnen en die begonnen een dobbelsteenspelletje met de barman. Na een tijdje nodigden ze ons ook uit, en ah ja, waarom ook niet he!! Het werd dolle dolle pret!! Het was een beetje een drankspelletje, maar gezien het feit dat sarah en ik krap bij kas zaten hebben we met kleine slokjes van ons pintje gedronken. Toen we 21 smeten (de hoogste worp) kreeg de verliezer een drankje van de barman (vodka met appelcider). Een van de fransmannen verloor als eerste, hij kreeg de beker in de vorm van een penis voorgeschoteld, en daaruit moest hij drinken.... Hij kwam er werkelijk slecht van!! Hilarisch!! Maar even later was het gedaan met lachen want ik verloor als tweede en daar kreeg ik een beker in de vorm van een vrouwelichaam met de beentjes open, en ik moet jullie niet vertellen waar precies ik moest drinken nietwaar..... Lol! De beker was goed gevuld en ik kreeg het niet op dus ging hij even de tafel rond. De avond was super plezant, maar het werd ook veel later dan gepland, en een beetje minder sober dan gepland. Nadat we om 2u nog eens met zn vieren (fransmannen waren al vertrokken) luidkeels 'Bohemian rhapsody'van Queen haddenmeegezongen werd het echt wel tijd om afscheid te nemen. We zeiden de barman goeienacht, gaven de Daniel nog een knuf en begaven ons richting hostal om de volgende morgen te beginnen aan ons natuuravontuur. De ochtend kwam vroeg en een dafalgan vergezelde hem....
We gingen richting het kantoor waar we verwacht werden en ploften ons daar tussen de andere reizigers op de grond. Terwijl we wachtten keken we rond en vroegen ons stilletjes af met wie we de komende dagen een jeep zouden delen. Het wachten duurde veeel te lang, en een uur later dan het opgegeven uur konden we eindelijk onze rugzakken op de jeep laden en vertrekken. Onze reisgenoten: Jens en Sandra (een dertigers koppel, heel rustig en vriendelijk) en Hamza en Rebecca (een jongerietwat onrustiger koppel die steeds in discussie kwam, zij van Australie, hij van Marokko, wat verklaard......) en niet te vergeten onze chauffeur Donato. Hoe dan ook, aardige mensen allemaal!!
Onze eerste stop was bij een treinkerkhof. Even snel uit de jeep voor enkele kiekjes en dan hup er weer in en richting zoutvlakte!!! De jeeps stoven over de weidse vlakte, de een na de ander, het leek wel alsof we in een rally zaten, echt de max! Ik keek even naar de kilometerteller want we haalden een redelijke snelheid, maar die werkte niet.....
Een half uurtje later kwamen we op de zoutvlakte! Salar de Uyuni! Immens groot, immens weids, immens wit, immens waaaaaaauw!!! Eerst vond ik het vreemd want het leek helemaal zo wit niet, eerder een beetje bruinig, maar toen ik mijn zonnebril van mijn neus duwde schetterde het sneeuwwitte oogverblindendezout in mijn ogen!! Niet normaal, zooo wit, en zo sterk. Rondlopen zonder zonnebril was dan ook nogal moeilijk. Er lagen overal bergjes zout, en als je daar tegen leunde was het echt pijnlijk. Zo scherp, zo hard dat dat zout is. Heel maf!

We reden verder en stopten even later aan het zouthotel. Zoals je leest: een hotel, volledig bestaand uit zout, zowel vanbuiten als vanbinnen. Bijzonder. We maakten enkele grappige foto's en ik had de lol van mijn leven met de zelfontspanner op mijn camera!!

Tegen een uur of twee stopten we aan Isla Del Pescado. Een eiland op de zoutvlakte volledig bestaand uit cactussen! Ze noemen het eigenlijk het viseiland, omdat het van boven gezien de vorm van een vis heeft, maar net zoals bij het titicacameer die de vorm van een puma zou moeten hebben, herhaal ik:ze hebben veel fantasie die bolivianen.... Daar nuttigden we ons middagmaal. Goed verzorgd: vlees, rijst, patatjes, broodjes, ketchup (jipieeeeee), tomaatjes, cola, watermeloen,.... Jaja, het was in orde. We gingen op zoek naar Daniel, maar als je het lot wil dwingen, dan komt er niets van, dus we kwamen hem niet tegen. Na het eten beklommen we het eiland, wat een inspanning! Zo na je middagmaal, al die trappen op, op zo'n hoogte (want we zaten wel weer op een hoogte van 4000 en zoveel)!! Pffffff, blazen geblazen!!! Maar het was wel de moeite, zoveel grote dikke en hoge cactussen! Er zat er zelfs een tussen die 1203 jaar oud was, en hij groeit elk jaar 1 cm.... Kun je je voorstellen hoe hoog die was??
Na het eiland nog even de tijd om enkele 'special effect' fotos te maken op de zoutvlakte en dan terug de jeep in. Het was een zalig gevoel om zo over die zoutvlakte te vlammen!! Overal wit rond je, stralende zon, blauwe hemel, haren in de wind... Coooooooool! Een tijdje later stopten we op onze eerste overnachting. Er waren nog een heleboel andere groepen ook. We sliepen per groep in een kamer (met zn zessen dus). Aangezien het nog vroeg was speelden we wat spelletjes met onze reisgenoten. Na een uno of drie had ik er genoeg van en verliet het gezelschap. Gezien ik al bij al toch een beetje een eenzaatje ben zonderde ik me even af en zette een stapje in de nabije natuur, met gezelschap van mijn trouwe ipod!
Rond acht uur was het eten, weer mooi verzorgd: soep,kip, bloemkooltje, rijst, patatjes,....
Ik bleef nog even aan tafel zitten met het duitse koppel en nam de kans om nu ook eens een beetje te socializen (de andere waren al weg, Hamza en Rebecca hadden weer een dieptepunt). Terwijl we volop aan het babbelen waren begonnen er kleine gevechtjes in mijn buik plaats te vinden. Doch ik negeerde ze en stelde mijn wc bezoek nog even uit. Eenmaal in de kamer snelde ik naar de wc, maar het zou niet bij een eenmalige bezoek blijven....
Ik dook in bed met de gedachte dat slapen het beste medicijn is... Maar slapen heb ik die nacht niet veel gedaan eigenlijk! Het was regelrechte oorlog in mijn buik! Kanonschoten en messteken alover, en ik maar heel tijd naar de wc lopen om de slachtoffers te lozen!! Het werd een hel van een nacht! Ik deed geen oog dicht, en ik was al zo moe van de nacht ervoor....
S'morgens trilde mijn lichaam van al de inspanning (hoewel ik eignelijk niet veel inspanning moest doen). De oorlog leek min of meer voorbij, maar wat er overbleef was een vreselijk slagveld. Pffffff... Mijn reisgenoten waren zo vriendelijk en begripvol en lieten mij weer vooraan naast de chauffeur plaatsnemen. Wat zou een hobbelige rit nu leuk worden....
Hoe dan ook, na een paar uurtjes was het slagveld opgeruimd en waren alle slachtoffers weg.
Ik kon weer rustig ademhalen en de glimlach kwam terug op mijn gezicht. De tweede dag hebben we vooral Lagunes bezocht. Grote grote meren tussen bergen en volkanen, met wilde flamingo's op!!!!!!!!! Prachtig prachtig. Wederom een prachtig kleurentafereel. Blauwe, zelfs rode meren, bergen met gele, rodeen groene kleuren. Echt super mooi. En zonder dat je het beseft zit je drie dagen in the middle of nowhere. Je rijdt gewoon drie dagen door ongerepte pure natuur. Ongelofelijk, dit is niet te vatten. Dit is zo groots, zo weids, zo mooi! Als mensen zijn wie hierin zoo klein en nietig.
Enfin soit, we arriveerden s'avonds op onze tweede verblijfplaats aan Laguna Colorada. Een lagune die een rode kleur heeft (door de algen erin), wederom omringd door prachtige kleurrijke bergen. Maar wel ijskoud!!! We zaten hier weer op een hoogte van weet ik veel hoe hoog en dat voelden we maar al te goed, vooral tegen de avond. Ik at niet teveel, uit voorzorg, en na het eten bleven we nog even kaarten (wederom een strijd tussen Hamza en Rebecca!!). Toen we daarna naar buiten gingen was het ijskoud, maar o jee wat een prachtige sterrenhemel!! Ik stapte naar de richting van het meer en het leek net alsof ik de kosmos instapte! Ooooveral gloeiendestipjes. Fantastisch! Was het niet zo koud geweest dan had ik daar nog even blijven zitten, maar helaas.... We kropen allen in bed, lekker diep onder de dekens, ik enkel in mijn slaapzak (die me heeeerlijk warm hield). Het was vroeg ochtend. We gingen nu geisers gaan bezoeken, maar die spuiten alleen smorgens vroeg, dus we moesten vroeg uit de veren (5U!!!). Maar het was super de moeite! Dit is gewoon te raar!! Gaten in de grond waar stoom uit spuit, wel vier meter hoog!!!!!! Echt niet te vatten!! Er waren er nog een heleboel, grote brede putten met een soort slijk in die brobbelde, en grote blazen die openspatten. En daar kwam dan natuurlijk ook stoom uit. Dat moet echt kokend heet zijn! Het stonk er wel overal naar zwavel.... Bijzonder, echt bijzonder. Daarna richting laguna verde en laguna blanca. Weer een beetje hetzelfde als de anderen. KLeurrijke bergen, mooie blauwe meren,..... Prachtige natuur. Vervolgens was het eindelijk tijd voor ons ontbijt!!! En daarna richting San Pedro in Chili. Een bus nam het over van de jeeps. We bedankten Donato, gaven hem onze laatste bolivianos, en zwaaiden Bolivia uit. Op naar Chili!!! En trouwens, tante Marleen, iedereen spreekt Chili hieruit als Tjielie....HIhihhi tja.....
Aan de grens was het zeer streng, geen fruit mee, geen cocoblaadjes, geen zuivel, controle van de rugzakken..... En dan kwamen ze eindelijk terecht in San Pedro de atacama. Een heel droog stadje, beetje zoals Uyuni en Copacabana. Veel toeristen, en echt opt gemak. Hostals met achtertuintjes of koertjes met hangmatten en keukentjes, stoeltjes en tafeltjes... Gezelliiiiiiiiiig!!! En stralende zon!! Blauwe hemel en stralende zon!!!Chili is echter een pak duurder dan de voorbije twee landen, dus nu slapen we in een dormroom (een slaapzaal) samen met 7 anderen. Maar tis wel ok, ik heb mijn oortjoepjes mee he....! We hebben besloten om hier een kleurtje op te doen (kwestie dat jullie toch zouden zien dat we naar Zuid amerika op reis geweest zijn he) en wat uit te rusten. Gisteren hebben we een namiddagexcursie gedaan naar Valle de la lune. Mooi, maar een beetje een aardrijkskunde uitstapje. We zitten nu in de atacamadesert. De droogste woestijn op aarde, zelfs droger dan de sahara!!! Je moest stevige stapschoenen aandoen, maar slimme jos dacht dat ze het wel zou redden met haar Tevasandaaltjes. En ja, da ging wel, maar het snijdende drogezoutzand heeft wel voor enkele mooie wondjes op mijn voetjes gezorgd. Mja niets aan te doen: Overal waar we liepen, het zand, de rotsen waar we door en tussen liepen bestonden uit zout. Echt bizar. Deze plaats had zoveel duizenden jaren geleden volledig onder water gestaan. Af en toe vielen er ook zoutrotsblokken naar beneden...maar dat hebben we gelukkig niet meegemaakt. Als je heel stil was kon je het zoutconcert horen. Een gekraak van jewelste, alsof alles elk moment kon instorten. Een combinatie van het zout en de zon. We zijn de dag geindigd in valle de la lune, de maanvallei. Daar zijn we gaan kijken naar de zonsondergang. Mooi, maar niet bijzonder spectaculair, en massas veel volk. We hadden trouwens ook weer twee chileense vrienden gemaakt op de excursie. Ik kreeg zelfs een hand om uit de auto te stappen ( alsof ik dat nodig heb....zo een die hard als ik, die bergen beklimt en al.... en dan een hand nodig om uit de auto te stappen zeker....), ik heb deze uit beleefdheid maar aangenomen. Ook boven hadden ze een plaatsje tussen hen twee vrijgemaakt, maar Sarah en ik zijn ons eigen plaatsje gaan zoeken.
Vandaag waren we dan van plan om een plezieruitstapje te maken, namelijk: gaan drijven in Lagune de Cejar. Een lagune waar er zoveel zout in zit (ahja de zoutwoestijn hier he) dat je gewoon gaat bovendrijven. Deze lagune komt na de dode zee..... Het water was echter ijskoud, maar als je je voeten naar beneden duwde was het kokend heet!! Weer het werk van die vulkanen!!We bleven grappig drijven in het water, maar het zout beet in elke wond, enop elk geirriteerd stukje huid. Het was dus niet echt een fraaizicht als ik eruitwam. Mijn billen stonden helemaal in rode vlekken en alles pikte zo verschrikkelijk!!!De busrit was weer heel hobbelig, ons lichaam werd zo van links naar rechts geslingerd dat ik me voelde als een grassprietje in de grillige avondwind!!! Ambetant!! We gingen nog enkele dingen gaan bekijken in de atacamadesert en eindigden voor de verandering bij een lagune waar we als enige naar de zonsondergang keken. Ik verliet de groep en wandelde een eind verder, tot aan het water. De ondergaande zon weerkaatste op het water en het was echt prachtig!!!! Er was in de verste verte niets te horen buiten de wind die in je oren fluisterde. Geen mensen, geen motoren, geen insecten, geen vogels,.... Alleen de wind en het kabbelende water. Het ontroerde me.
Dit was zooo moooi, zo ongerept, zo puur,..... De kleuren, de geuren, de stilte,.....waauw!
De bergen op de achtergrond kleurden paars blauw en rood. De natuur is de beste uitvinder van kleuren. Echt. Ik werd er stil van.

Hoe dan ook, ik moet jullie laten want het is hier 10 uur en de mensen willen sluiten. Ik heb me moeten haasten, maar ik hoop dat jullie er toch weer van hebben kunnen genieten.
Morgen nog een dagje San Pedro en dan richting la serena: Daar gaan we naar een dieren reservaat in de zee. Later meer!!!

Heel veel liefs!!

Dikke knuf en kus!!
Stille Joke