Hallo iedereen!!

WAARSCHUWING: DIT IS EEN ZEER LANG VERHAAL, MAAR TIS WEL DE MOEITE DENK IK. HOE DAN OOK, ALS JE TOT HET EINDE WIL LEZEN, NEEM EEN KAN KOFFIE EN EEN PAK KOEKEN EN EEN UURTJE DE TIJD. DANK BIJ VOORBAAT VOOR DE INTRESSE!

Hier ben ik weer zie! Vooraleer ik aan mijn driedaagse natuuravontuur begin toch nog even een verslagje van de voorbije dagen. Goed, we waren geeindigd in het aard paradijs Coroico. Daar hebben we nog veeeeeele vrienden gemaakt toen we aan een kraampje op straat zaten te eten. Ze kwamen plots rond ons staan, ze waren zeker wel met een stuk of 10! Johnny, freddy, max, erik,.... De rest kan ik me niet meer herrineren. Daar zaten ze dan, rond onze tafel, rustig, starend met hun grote mooie ogen...een stuk of tien lieve hondjes die aan het wachten waren tot er een stukje eten op de grond zou vallen. Aangezien we een goed hart hebben, hebben we dan ons bord een beetje gedeeld met hen. Dat kippeboutjeafbijten tot op het bot isniets voor mij. Best wel grappig, ze vechten niet ofzo, nee, als je een stukje naar Freddy gooit dan eet die het op en blijft de rest rustig zitten. Enfin, omdat ik een beetje te vriendelijk was tegen Johnny dacht hij meteen een nieuw bazinnetje gevonden te hebben en volgde ons vervolgens overal waar we heen gingen. Leuk, zo hadden we meteen een bodyguard! Hij heeft ons zelfs vergezeld totaan de hostal!Het deed dan ook pijn aan mijn hart dat we hem moesten achterlaten....even een minuut stilte........................................ Ok

De volgende ochtend deed ik een vreselijke ontdekking: de kleine bloedstipjes op mijn armen en benen van de vorige dag waren uitgegroeid tot echte jeukende beten!! Toen we het dorpje gingen verkennen had ik mijn sandalen en kuitbroek aangedaan. Slecht idee dus. Toen we terug in de hostal waren ontdekte ik overal op mijn benen en armen dat er kleine bloedstipjes waren. Net alsof iemand er met een naald had ingeprikt. Die dag had ik er niets van last van, maar de volgende morgen..... Aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhh!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik ging meteen naar de apotheek om een zalfje. Het vrouwtje gaf mij een anti-allergie zalfje... Tijdens het terugkeren zaten we naast de chauffeur. Blijkbaar mochten we niet slapen omdat we daar zaten. Mja... gezien het feit dat ik geen spaans versta heb ik toch een tukje gedaan. Het uitzicht was weer prachtig, en we konden de dodenweg zien... volledig leeg... blijkbaar zijn er niet veel mensen meer die zich daar nog op wagen nu er een nieuwe weg is... pffff de bangerikken!!

Enfin, eenmaal in La Paz haasten we ons naar de busterminal om daar tickets te boeken voor Potosi. Toen we daar toekwamen kregen we echter te horen dat de weg naar Potosi versperd was door blokkades. Er gingen dus geen bussen die kant uit. Zucht, wat nu gedaan? Dan maar rechtstreeks naar Uyuni, en van daaruit naar Potosi (ligt maar een drie uur van elkaar). De laatste bus vertrok echter binnen de 5 minuten en had nog wel twee plaatsen, de volgende bus was de dag daarna om 15u30..... Gezien de rit naar Uyuni 13.5 uur duurt en we nog niets gegeten hadden zag ik het niet echt zitten om al meteen terug op te stappen. We beslisten om de rit van de volgende dag te boeken en nog een nachtje in La Paz door te brengen.
Ik was doodmoe, maar heb die nacht geen oog dichtgedaan! De beten op mijn benen waren moordend!! Ze hebben mij quasi heel de nacht wakker geworden. Het was echt vreselijk!! Zo jeuken, niet te doen. Ik moest mijn benen buiten mijn slaapzak leggen, maar je kunt je wel voorstellen dat dat op een hoogte van 3800m best wel koud is! Toen ik de volgende dag naar de apotheker ging om misschien een beter zalfje te krijgen gaf die mij exact hetzelfde. Ok, dan maar een beetje geduld hebben zeker? Gelijk een toeristische idioot rolde ik mijn broek op tot aan mijn knieen. De jeuk was echt ondraaglijk, zeker als mijn broek er dan nog es over wreef, en het kon mij eigenlijk niet schelen dat ik er belachelijk uit zag. Hier kent mij toch niemand!
Na de laatste souveniertjes aangekocht te hebben namen we een taxi en ploften ons op de bus richting Uyuni, met tussenstop in Potosi. Buiten een ander engels koppel waren we de enige toeristen en hadden dus weer heel wat bekijks. Zucht.

Onze rit was goedkoop, maar we bevonden ons in een echte oude krammikelige boliviaanse bus. Schuin voor ons zat een gezinnetje van vier die twee zetels deelden.... Voor ons zat een typisch bolivaans dametje met een bolhoedje. De hoed staat echt op hun hoofd, en het is mij een raadsel hoe deze er niet voortdurend afschuift! Terwijl ik mij er lichtjes aan erger omdat ze mij het zicht beperkt, realiseer ik mij dat tradities en klederdracht bij ons tot een minimum herleid zijn, beter nog, zo goed als onbestaand zijn. Toegegeven, we hebben nog wel enkele feestdagen, maar voor hoeveel mensen betekenen deze meer dan een vrije of dubbelbetaalde dag? En hoeveel mensen hebben wel geen hekel aan de kerstperiode en verlangen alleen maar dat deze zo snel mogelijk voorbij is? En waarom, om terug in het alledaagse stramien van werken en slapen te vervallen? Waarzijn onze eigenheid en tradites gebleven? Wat stelt het westen meer voor dan luxe? Dan durven we onze afgestompte gecivilizeerde maatschappij 'ontwikkeld' en 'hoogstaand' noemen... Maar waar zijn al onze waarden? We wanen onszelf meer en beter dan andere culturen , maar ons verleden en afkomst hebben we grotendeels de rus toegekeerd. We werken leven en sterven in een kleurloze maatschappij die voornamelijk gericht is op het vergaren van luxe.
Pas op, ik maak er even goed een deel van uit en ik draai er in mee. Maar er even afstand van nemen geeft je de kans om ze te analyseren , om te vergelijken. En te beseffen dat wij met al onze luxe niet noodzakelijk een rijker leven leiden dan de mensen hier, die op materieel vlak veel minder bezitten. Maar uiteindelijk zijn het dan ook niet die dingen die het leven rijk maken. Het hangt er vanaf waar je je prioriteiten legt. Waarden zijn voor ieder van ons, van maatschappij tot maatschappij, van mens tot mens. Maar ik denk dat mens nog maatschappij het recht heeft zich verheven te voelen boven een ander.

Ok, dit even tussendoor, de bedenkingen die ik mij maakte door het zien van de bolhoed....
Terug naar onze meest memorabele rit.... In Oruru stappen we over op een andere bus, deze bracht ons dan eindelijk naar Uyuni, (in totaal duurde de rit 13.5). De bus die we nu te zien kregen was oud, versleten, vuil, krotterig, de zetels waren versleten en er was nauwelijks beenruimte.... J I P I E... Schuin voor ons zaten twee oudere vrouwtjes die giegechelden als een stel pubers. Het meest ergelijke was dat ze dan ook nog met ons aan het lachen waren en daarbovenop nog eens recht in ons gezicht keken ook. Nee, ze kennen geen schaamte die bolivianen. Sarah hoorde dat ze al spottend zeiden 'Oh lala ik ben op reis in Bolivia' en vervolgens proesten ze het uit. Overjaarse pubers! Ik doopte hen Janine en Francine en op onze beurt maakten we grapjes over hen en gierden het uit.
De rit was een hel!! Tussen Uynui en La paz bestaat geen baan, enkel een zanderige hobbelige weg met putten en stenen. De overheid boycot de aanleg van een weg omdat de toeristen meer binnenlandse vluchten zouden nemen.....
Hoe dan ook, we bevonden ons in een... op hol geslagen vibrator, koning Albert, een shaker, een epilepsie aanval... noem het zoals je wil, maarhet wasgeen bus!!!! Heel ons lichaam werd door elkaar geschud en praten ging alleen op een hakkelende manier. Slapen zat er voor mij niet in dus tuurde ik maar door het venster, de duisternis in. De hemel werd af en toe verlicht door bliksemflitsen en dat vond ik wel fascinerend!! Nu ja, na een tijdje heb je het ook wel gezien. Sarah zocht een andere vrije tweepersoonszit en ging zich daar gaan leggen. Zo hadden we een beetje meer plaats beiden, doch slapen zat er nog steeds niet in voor mij. Daarvoor waren de zetels te oncomfortabel en werden we teveel door elkaar geschud. Minuten gingen voorbij, het was stil in de bus, tot plots: 'Dedoeme, er is er ene met mijn schoenen weg, er gaat hier niemand van de bus voor ik ze terug heb he, djuuu!!!!!' Sarah was wakker..... Door al het gebibber waren haar schoenen een ommetje gaan maken.... Ze kwam terug bij mij zitten en bond haar schoenen vast.Het was ijskoud in de 'bus'!! Ik had al mijn pulloversaan + het draagzak/dekentje rond mijn lichaam gedrappeerd.En alsof dat nog niet erg genoeg was vonden Janine en Francien het nodig om nog even een venstertje open te zetten. Ze konden waarschijnlijk de stank van hun eigen lichaamsgeur niet meer aan (want oh jee wat hebben deze mensen een geurtje!!!!!!!) maar vergaten daarbij dat niet iedereen 30 pullovers en rokken boven elkaar aan had!!!!!! Ik zakte nog wat dieper weg onder mijn dekentje, trok mijn muts wat verder over mijn oren en spande mijn sjaal extra hard aan.Gedurende een lange tijd bleef ik naar het venstertje staren in de hoop dat het zou dichtgaan, helaas.... Doch een uurtje later werd het ook de man achter hen teveel en duwde hij het venstertje dicht!! Gracias senor. En we hobbelden verder. Het landschap was vlak, we leken wel in dewoestijn terecht gekomen te zijn. We zaten in de rally Paris Dakar!! Dat was het!! Het landschap was niet meer dan een eindeloze vlakte met zand, bosjes gras en rotsen.Na een tijdje gaven mijn geest en lichaam de strijd op en viel ik in slaap. Toen ik een uur of twee later mijn ogen weer opende keek ik recht naar een grote stralende ster. Eerst dacht ik nog dat het een weerkaatsing was van een lichtje in de 'bus'. Maar niets was minder waar. Waauw, zo'n mooie grotester had ik nog nooit gezien. We waren nog steeds 'on the road' (road???) en in de verste verte was er geen bewoonde wereld te bekennen. Weer viel ik in slaap. Af en toe verlieten mensen de 'bus'. De weidse vlakte in...wat kwamen die hier in godsnaam doen?? Struikrovers gokte ik.
Enfin, toen ik voor de tweede keer mijn ogen opende was het landschap nog steeds hetzelfde, en de ster stond er ook nog steeds. In de verte zag ik de silhouetten van enkele rotsen tegen de opkomende zon. Ze zat nog heel diep, maar ze was aan het ontwaken. Dit wou twee dingen zeggen: het was bijna ochtend, en we moesten dusbijna arriveren!!!!! Ik verheugde mij al op een prachtige zonsopgang, nu mocht de rit nog even duren. Helaas pindakaas, plotseling kwam een ventje uit de bestuurderscabine om onze ticketjes te scheuren, DIT wou zeggen dat we er bijna waren. Oh nee en Oh jaaaa! Vreemd, er was nog steeds geen bewoonbare wereld te verkennen, of toch...? Plotseling kwamen we terecht in een lange brede straat met huizen die platte daken hadden. 'Als dit de stad Uyuni is, dan eet ik mijn schoen op! zei ik tegen Sarah.
Pech voor mij.... Het was Uyuni... Bij gebrek aan ketchup heb ik dan toch mijn schoen niet opgegeten. Toen we van de bus stapten kwamen we in de diepvries terecht!! Mijn koude voeten waren op slag ijsblokjes klaar om in een cocktail te doen. De bus naar Potosi (ons plan was om meteen door te reizen....) was binnen2 uur volgens de ene en binnen 3u volgens de ander... No way!!!! Er bestond geen mogelijkheid dat ik hier nog zolang ging zitten vervriezen. Tegen dan was ik dood. Klappertandend slofte ik over de straten (mijn voeten plaatsen zich al spontaan naar binnen) op zoek naar een hostal. Sarah vond dat ik nu geen 'die hard' meer was, maar ik vond vooral dat het koud was en dat ik warm wou hebben. Ik slofferde naar de eerste hostal dat ik zag en belde aan. Er was een kamer vrij en het was betaalbaar. Sarah stemde dan ook toe. Mijn slaapzaaaaaaaaaak!!!!!! This was heaven!!
Enfin kijk, we besloten dan om te blijven die dag en genoten nog van een stralend zonnetje en voor het eerst tijdens onze reis:een terrasje!! Een verademing na zo'n vreselijke rit! Uyuni is best gezellig. Het lijkt een echt typisch woestijndorpje. Lange brede straten, alles vlak, huizen met platte daken, warm overdag, koud s'nachts.... hoe dan ook best gezellig! Echt chillen!!
Helaas toen we gingen informeren voor een rit naar Potosi bleek die 6u te duren ipv 3u en vertrok ze enkel om 19u en om 10u. ALs we nog een beetje van potosi wilden zien moesten we dus die avond terug vertrekken...wat deden we onszelf aan??? En ja hoor, we deden het onszelf aan. De rit was even erg, nog erger zelfs!! De bus was kleiner, alsook de beenruimte en het stonk er nog erger!!!! En maandag moesten we deze nog eens terug nemen!!! AAAAAAAAAAAhhhhhh!! Na welgeteld 7.30u en niet 6u, kwamen we zondag aan in potosi. Omstreeks 3u snachts. Terug in bed en s'morgens vroeg op om een uitstap naar de mijnen te regelen. Potosi is een stad met ontzettend onbeleefde mensen. Niet te doen. Echt geen leuk plaatsje vonden we beiden. In de namiddag gingen we met ons tweeen naar de mijnen. Er werd niet gewerkt en er was niemand anders mee... Tja niets aan te doen. Hoe dan ook, de mijnen waren eigenlijk vreselijk. ALs je bedenkt dat hier dagelijks 10000 mensen in miserabele, donkere omstandighedenwerken, een maximumleeftijd van 40 halen en voortdurend worden blootgesteld aan schadelijke stoffen (asbest oa)..... Ongelofelijk....
Ze werken aan een snertloontje en proberen daarbovenop nog eens zoveel mogelijk te werken om zoveel mogelijk geld te verdienen voor de familie... Heel de familie werkt trouwens in de mijnen, mama, papa, zoon, dochter,..... het werd is wel verdeeld, maar toch.... triestig.
Ik was voortdurend naar de grond aant kijken om die te verlichten en dus niet over stenen te struikelen. Wandel ik dan toch niet in volle vaart tegen een ijzeren buis zeker!!! Knal met mijn hoofd!! Was het een strip dan zou mijn hoofd nog even verder gezinderd hebben!! Amai amai, best dat ik een helm aan had. Nu soit, ons bezoek aan Potosi was niet veel meer dan dat. Deze morgen zaten we dan ook weeeeeeeeeeeeeeeeer op de vibratorbus (nee ik ben er niet verslaafd aan). Eindelijk konden we eens het landschap zien, en het was echt wel de moeite waard. Helaas zat de bus deze keer propprop vol en scheen de zon a volonte....gevolg: het was er snikheet, en de bolivianen verdampten nog meer dan anders!! Daarbovenop moest onze chauffeur ook nog geregeld eens toeteren en dat duurde dan ongeveer een 15 seconden. Ik kwam er knalonnozel!!! Toen we eindelijk terug arriveerden in het rustige Uyuni (waar overigens eens niet voortdurend getoeterd wordt!!!!) stond mijn tolerantievermogen op nul en had ik de binnenkant van mijn kaken bijna kapotgebeten. Gelukkig kon ik mij in het hostal al verfrissen en zorgde en frisse geur en frisse kleren ervoor dat mijn humeur weer beter werd. ENfin ja, hier zitten we nu, terug in Uyuni, nog wat inkopen gedaan, beetje gewandeld en nu nog eentje gaan drinken. Morgen vertrekken we op excursie. En donderdag eindigen we in Chili. Wie al benieuwd is voor wat we allemaal gaan zien, dan moet je maar eens volgende dingen intypen op google: Isla de pescados, salar de uyuni, laguna verde, laguna colorada,.... Dan kan je een beetje mee genieten vanuit Belgie. Maar kijk ik moet nu gewoon afronden want deze mail slaat echt alles!!! Proficiat aan degenen die tot hier gekomen zijn. Voor degenen die niet tot hier gekomen zijn: ik begrijp het.

Ale, iedereen, tot latertjes, donderdag waarschijnlijk. En blijven reageren he!!!!

Dikke knuf en kus
Terug tolerante joke