Panama City zit erop, eindelijk! Tijd om verder te trekken. We maken ons rustig klaar en nemen een taxi naar het busstation. We moeten nu richting ‘David’ om daar vervolgens nog een bus te nemen naar ‘Boquete’. Het wordt weer een hele dag buszitten, zoveel is zeker! Aan het loket voor ‘David’ staat een super lange wachtrij. Het is duidelijk dat het verkeer de voorbije weken lam gelegen heeft. Nu wil iedereen zo snel mogelijk terug verder. Ik schuif aan terwijl Sofie zit te wachten bij de rugzakken. Het duurt een dik dik half uur vooraleer ik aan de buurt ben. Ondertussen werd Sofie al van de grond gejaagd, want je mag niet zitten in de hal?? Je mag niet zitten in de hal?? Wat een onzin is dat??! Zou onze kont de vloer kunnen vuilmaken misschien? Voor alle zekerheid hebben ze ook een opzichter naast haar gezet, zodat deze kan controleren dat ze toch niet weer door de knieën gaat… Onnozelaars! Ik begin het stilletjes aan op mijn zenuwen te krijgen. Als ik dan nog eens moet aanschuiven voor een ticket om door te mogen naar de busperrons en de vrouw me meer aanrekent dat ik dacht te moeten betalen is mijn ochtendhumeur helemaal op zijn hoogtepunt! ‘Wat moet ik hier nu een belachelijke plastieken kaart betalen gewoon voor deze ene keer, wat voor een onzin is dit nu weer, blablabla…’ bries ik tegen Sofie. In ademen Joke, inademen en uitademen best ook weer! We halen nog snel wat mondvoorraad en op het allerlaatste nippertje loop ik nog naar de supermarkt om enkele dingen te kopen, zie dan dat de rijen aan de kassa te lang zijn, zet alles terug en spurt vervolgens terug naar Sofie, die RECHTSTAAT bij de zakken. We moeten nu snel naar de bus, ze roepen al onze naam af en ik mag zelfs geen watertje meer uit de automaat halen ? Hup op de bus! En zodra wij erop zitten, vertrekt het ding.
Een viertal uur later stoppen we op dezelfde plaats als waar ik de vorige keer gestopt was en dacht de bus te missen omdat ik om chocomelkjes geweest was. Nu doen we hetzelfde en blijken deze keer effectief bijna de bus gemist te hebben. Wanneer we terug op de parking komen is de bus al volop bezig met zich te draaien, iedereen zit er al op. We lopen er snel heen en zitten er zo nét op tijd weer op. De buschauffeur mompelt iets wat volgens mij wou zeggen: ‘ja, ge moet maar op tijd komen hé’ waarmee hij ook blijk geeft dat hij gewoon zonder ons zou zijn weggereden en het precies nog jammer vindt dat we het toch gehaald hebben. Grrrr…!!
We komen pas om 19u aan in David, maar gelukkig hebben we meteen aansluiting naar Boquete! Een uurtje later komen we aan. Het regent. Terwijl we rond slenteren in de hoofdstraat worden we achternagelopen door een oudere Amerikaan. Hij vraagt ons waar we heen willen en als we de naam van de hostel noemen blijkt dat we de verkeerde kant aan het uitwandelen waren. Geen hostels meer in die richting, vandaar dat hij ons achterna kwam! Vriendelijke vent!
En zo komen we enkele minuten later aan in Hostel Nomba, waar we elk een bed krijgen in de dorm. Afgezien van de luide discotheek een eindje verder op is het er behoorlijk rustig. En dat kunnen we appreciëren, niet waar? ;-) We gaan nog snel iets eten in een gezellig restaurantje, informeren ons nog bij een hostel die allerlei activiteiten aanbiedt en keren vervolgens terug naar het onze. Zo’n hele dag op de bus is best nog vermoeiend! Er ligt een oudere kerel in onze dorm en ik vrees meteen voor snurkoverlast… oh nee oh nee oh nee… Maar hij blijkt nog behoorlijk stil. Tot het moment waarop ik kom slapen en dan hoor dat zijn gesnurk in gang schiet… Het achtervolgt me gewoon, kan niet anders…
Ondanks het gesnurk en het geboenk van de discotheek heb ik toch een heerlijk nachtje achter de rug. In de voormiddag houden we het rustig. In de namiddag gaan we met een groep naar de hot springs. In ons busje is de helft weer canadees. Soms krijg ik de indruk dat ik in Canada ben ipv Centraal-Amerika! Maaar we ontmoeten ook een Belg! De Kevin (what’s in a name??!!). Een Antwerpenaar dan nog wel, stel je voor ;-) Maar een toffe kerel, en zeker niet mis ;-) Hij reist al vier maanden rond in Panama, werkt hier en daar als duikinstructeur en op zeilboten. Niiiiiiice! Hij wil dit leventje nog een tijdje verder leiden en heeft besloten om zich pas op zijn 4Oe ergens te settelen. Waar precies, dat weet hij nog niet. Een grappige kerel!
Als we even later aankomen en naar de hotsprings wandelen zegt hij zelfs spontaan: ‘oh en mocht je het nog niet weten, Club Brugge heeft AA gent verslaan!’ (Uiteraard had ik zelf enige tijd live zitten meevolgen, maar op het einde moest ik er dan toch vandoor) Ahaaaaaaaa een voetballiefhebber!! Alsof hij kon ruiken dat die match mij aanging! En vervolgens gaat het gesprek natuurlijk over de voetbal! Blijkt toch wel niet dat het een Anderlecht fan is zekers! Dju toch! ;-)
Wat later komen we bij de rivier aan. Hier kun je op een muur/klif klimmen en dan vervolgens naar beneden springen in het water (uiteraard). Het moet zo’n vijf meter hoog zijn. En ik zou Joke niet zijn, ware het niet dat ik dat natuurlijk ook eens moet proberen! Ik klim op de rotsen en sta plotseling helemaal alleen bovenaan, met beneden een heel publiek die toekijkt en me aanmoedigt. Ik denk er niet te lang over na en met een klein gilletje stort ik me in de diepte. Als ik bovenkom hoor ik applaus! Cooooool :-D ik was dan ook het enige meisje van de groep die gesprongen heeft, en daar ben ik uiteraard stiekem toch wel heel fier op ;-) Sofie en Kevin sporen mij aan om nog een tweede keer te gaan, maar al dat bekijks maakt mij toch ook een beetje verlegen en dus pas ik.
Als iedereen uitgesprongen is wandelen we verder naar de warmwaterbronnen. Deze zijn echt op en top natuurlijk. Het lijken wel gewoon grote diepe plassen. In totaal zijn er drie: eentje van 25, eentje van 37 en eentje van 40 graden! De moeite hé! We beginnen bij de ‘koudste’ en deze blijkt toch al meteen een behoorlijk warm badje te zijn. Omdat we er met veel inzitten is het water een beetje troebel en komt het wat vies over. Op het moment dat ik recht sta om eruit te wandelen, hoor ik één van de kerels zeggen: ‘did you see those two coconuts?’ Ik blijf staan en draai me om. Ging dat nu over mij?? Over mijn rijkelijk gevulde bikini?? Maar geen van hen kijkt me aan en de kerel vervolgt: ‘yeaaah i didn’t know that they grew here’. Alsof hij het echt over kokosnoten had. Dus ik haal mijn schouders op en wandel verder. Sofie heeft het echter ook gehoord en het bleek wel degelijk over mij te gaan! Tssssssss sukkel! Een beetje laag bij de grond, maar soit! Ik hoop dat er straks echt een kokosnoot op zijn hoofd valt! Terwijl Sofie het voor bekeken houdt en liever de koelte van de rivier opzoekt, ga ik mij toch nog eventjes onderdompelen in de 37 graden. Langer dan vijf minuten hou ik het echter niet vol. Het zweet komt spontaan op mijn gezicht te staan! Dan ook maar de rivier!
Daar kom je natuurlijk weer in het andere uiterste terecht! Eis und eiskalt! Na wat zonnen en relaxen keren we terug naar Boquete. Genieten even later van een zelf gekookte avondmaaltijd en terwijl Sofie socialized met de andere reizigers, stort ik me verder op mijn verhalen.
De volgende ochtend neem ik rustig de tijd om uit te slapen! We gaan deze nacht immers de vulkaan Baru beklimmen! De hoogste berg van Panama! We starten om 12u s’nachts, om op tijd te zijn voor de zonsopgang, dus maken we er een rustig dagje van. Na ons rantsoen te hebben ingeslagen maken we een wandeling door de stad en uiteindelijk zijn we toch wel weer een paar uur onderweg. Boquete is heerlijk! Een stadje tussen de bergen, met prachtig stralend weer, en gezellige pittoreske huisjes! In de omgeving is ook van alles te doen, dus eigenlijk zou je hier best een tijdje kunnen blijven, als je geen haast hebt. Er is ook een kanjer van een tuin te bezichtigen, vol prachtige bloemen en heel mooi verzorgd! De mensen die hier wonen stellen hun tuin open voor iedereen die hem wil komen zien! ‘Mi Jardin es su jardin’ staat er boven de ingang. Mooi toch? :-)
Onderweg komen we ook de hongaar van in El Valle tegen! Wat een toeval :-) Oooh en deze morgen arriveerden trouwens ook Bryan (blondie) en Stacey bij ons in de hostel!! Je kent Bryan nog wel… van het pikante gedeelte uit het San Blas verhaal ;-) We zijn benieuwd wie hij hier gaat veroveren!!
Na het wandelen ploffen we ons neer in ons favoriete restaurantje waar we nog een licuado en een kleine pizza naar binnen werken. Een laat middagmaal. Ons avondmaal zal immers ook net iets later vallen, aangezien we de hele nacht moeten wandelen. Daarna is het tijd om in bed te kruipen! Nog snel een krachtslaapje! En we zijn nog maar een paar minuten vertrokken of de deur vliegt open en het licht gaat aan. De dame van de hostel staat met twee gasten voor de deur om de vrije bedden te tonen. Ik hef even mijn hoofd op en zie de kerels raar naar binnen kijken. Vervolgens besluiten ze om in de andere dorm te gaan liggen! Hilarisch! Die dachten waarschijnlijk: Oooh nee, hier slapen ze al om 19u ofwa?? :-D Niet dus, alé ja, alleen vandaag!
Om 21u15 rollen we uit bed, bereiden en nuttigen ons avondmaal om vervolgens de rugzak klaar te stomen voor de grote trek! Om 11u30 is het zover, we wandelen naar Mamallena (de hostal die het vervoer voor ons regelt) en kruipen samen met een tiental anderen in het busje. De wind waait hard, maar de hemel is helder en dat is goed! Het voelt een beetje raar aan om mijn oh zo heilige nachtrust over te slaan en in te ruilen voor, nota bene een zware fysieke inspanning! We worden afgezet aan het pad en beginnen te wandelen. De anderen zetten er meteen stevig de pas in en voor we het goed en wel beseffen zijn ze uit het zicht verdwenen en blijven we nog met z’n tweetjes over. Zijn we dan echt zoo traag?? Of zijn die gewoon veel te snel en zullen ze straks bekaf zijn?
Het is vreemd om s’nachts te wandelen. Buiten het licht van ons koplamp en de prachtige halve maan die op neerschijnt, is het pikdonker. Rondom ons alleen maar zwart, grote bomen en struiken maken het geheel alleen maar griezeliger. Wat ben ik blij dat ik dit niet in mijn eentje moet doen!
Daar lopen we dan, midden in de nacht, stilzwijgend, elk met onze eigen gedachten. Florence and the machine, Lize Accoe en Joss Stone begeleiden mij tijdens het wandelen, tot hun liedje uitgezongen is en ik terugkeer naar de stilte van de nacht. Af en toe gaat de wind hevig te keer en snijdt genadeloos door onze kleren heen, andere momenten valt er geen zuchtje wind te bespeuren. Onze pauzes zijn kort, want als we te lang stil zitten krijgen we het snel koud. Af en toe kijk ik op om de miljoenen sterren te bewonderen. Het is prachtig! En hopelijk blijft het helder zodat we straks kunnen genieten van een prachtige zonsopkomst! Het is ongelofelijk hoe traag de tijd voorbij gaat. Je wandelt wel, maar verder heb je niets te doen. Je kunt niet echt van het uitzicht genieten, want je ziet geen steek, enkel zwarte schaduwen. Het enige wat je kan doen is nadenken, veel en diep nadenken :-) En ondertussen verder stappen, steeds verder en verder en verder. De tocht is 13,5 kilometer enkel, behoorlijk lang als je het mij vraagt! Ik denk dat dit de langste moet zijn die ik tot nu toe al gedaan heb. Lang is niet goed, beter kort en krachtig. Om de zoveel tijd komen we een bord tegen die aangeeft hoeveel kilometer we al gewandeld hebben en hoeveel er ons nog te wachten staat. Het pad zelf is niet echt zwaar, het is breed, en gaat langzaam omhoog. Ik ga heel strikt om met mijn mondvoorraad, ik moet immers de komende twaalf uur toe komen! Bij de twee eerste stops mocht ik 5 m&m’s, om 4u was het dan tijd voor mijn banaan en een stukje brood en om 5u mocht ik een helft van mijn snickers. De andere helft was voor de afdaling. Bleek echter dat een vervroren snicker niet zo lekker is. Hoe verder we gaan, hoe kouder het wordt. En plots, wonder boven wonder zien we de groep voor ons! ‘Hebben we die ingehaald??’ vraag ik verwonderd, enigszins trots. ‘Jaaaah, die zijn natuurlijk stikkapot! Die hebben veel te snel gewandeld’ antwoord Sofie. Hoe dan ook, blijkt al snel dat we niet meer de laatsten zijn! Integendeel, we komen zelfs als een van de eerste aan op de berg! Er staat een krachtige ijskoude wind die knal door al onze laagjes gaat. En we zijn nog wel een uur te vroeg!! De zon komt pas op om half zeven en het is half zes… De berg staat vol met masten en electrische kasten. Een super mooi plaatsje is het niet echt. We zoeken ons een plaatsje om te schuilen van de wind en gaan tussen enkele muurtjes zitten die gebouwd zijn om een grote cilindervormige container te dragen. En daar zitten we dan, tegen elkaar, volledig verkleumd! Het is tijd om mijn tweede pullover aan te trekken! Eventjes voelt het minder koud aan. Mijn gigantische regencape houdt gelukkig ook wat wind tegen. Maar mijn tenen en vingers zijn de grootste slachtoffers. Terwijl we onbeweeglijk tegen elkaar zitten, voel ik hoe de koude steeds verder in mijn voeten trekt. Ik voel hoe ze langzaam maar zeker veranderen in ijsblokken! Laat die zon maar snel komen!! Ik ben er klaar voor! Het is echter nog maar zes uur als we weer naar de klok kijken. We kunnen hier niet langer blijven zitten, dus we gaan op zoek naar andere beschutting! We lopen van de ene kant naar de andere kant. Ik vind een cabine die openstaat maar er zitten al een drietal mensen in die mij vreemd aankijken en geen antwoord geven op wat ik zeg. Het voelt dan ook niet echt aangenaam om hier te gaan bijzitten. Ik ren verder en vind een ander kamertje waar licht brand. De deur is met een touw vastgemaakt langs binnen, als ik door het venster kijk zie ik drie mensen liggen. Ik herken ze, zij waren ook mee met ons busje. Ze kijken me raar aan en lijken niet van plan om ons binnen te laten. Maar we hebben het koud en Sofie geeft niet af. Ze rukt aan de deur, waardoor de anderen niet veel andere keus hebben dan ons binnen te laten. Blijkt dat we in iemand zijn huis zitten… Zij zijn er stiekem binnengekropen en de man had hen betrapt. Toen hebben ze gevraagd of ze er even mochten blijven en dat was ok. We moeten dus een beetje stil zijn. Een paar minuten later komt er nog een kerel bij. Hij heeft een korte broek aan en we krijgen nog kouder, door er alleen maar naar te kijken! Brrrr wat een idee! Mijn duimen tot aan mijn pols zijn volledig ongevoelig.’Oeie masseren!’ zegt Sofie en ze begint meteen in mijn hand te kneden! Ondertussen sabbel ik verder op mijn snicker, maar die blijkt nog steeds bevroren. Terug in de broekzak dus.
Uiteindelijk wordt het tijd om ons warm kotje te verlaten, de koude te trotseren en de prachtige zonsopgang te aanschouwen. We springen naar buiten en zien ondertussen al de prachtige kleuren aan de horizon! We hebben geluk, het is behoorlijk helder, we bevinden ons boven het wolkendek en kunnen toch één van de twee oceanen zien. Het is trappelen, springen en blijven bewegen om toch maar een beetje warmte te behouden. We kijken even naar de zonsopgang, nemen enkele foto’s en verdwijnen dan weer achter een kotje om even van de wind te ontsnappen! Sofie en ik blijken één van de laatsten te zijn die uiteindelijk aan de afdaling beginnen. De stevige wind van op de top vermindert voelbaar, fieuw! En de zon begint steeds krachtiger haar warmte te verspreiden. Maar we zijn nog té bevroren om al terug de pullovers uit te spelen. Nu wacht ons een afdaling van 13,5 km… We vermoeden dat we er maximum 4 uurtjes over zullen doen, aangezien het heengaan altijd langer duurt en we daar 5u30 over deden.
Vier uur later zijn we zwetend, doodmoe, in t-shirt, en in mijn geval half vloekend nog STEEDS aan de afdaling bezig!!!! Je hoort mijn knieën bijna piepen van de pijn, iedere keer als ze weer moeten buigen. De stenen rollen als wieltjes onder mijn pijnlijke voeten en brengen mijn reeds vermoeide lichaam nog meer uit balans. Mijn rug staat op instorten en mijn humeur is die fase zelfs al voorbij! Achter elke bocht hoop ik om het einde te zien, maar niets is minder waar, achter elke bocht, zien we weer een volgende!!! We kunnen ook onmogelijk aan de omgeving zien hoe ver we zijn, want in het doorgang was alles pikdonker, we hebben dus niets van referentiepunten. En het-blijft-maar-duren!!!!!!!!!!!!!!! Op een bepaald moment ben ik het stappen en afremmen beu, ik laat alles los en begin lichtjes naar beneden te lopen, wat een stuk vlotter gaat, maar toch ook behoorlijk intens in. Ik laat Sofie een eind achter me en laat mijn frustratie nu de vrije loop!! Ik schop de stenen kwaad weg en raap er enkele op om ze met volle kracht tegen de grond te smijten. Als ik na de zoveelste bocht weer één zie buig ik voorover en roep luid: MAAAAAAAAAAAR ALEEEEEEEEEE STRONTWANDELING!!!!!!!!! Mijn reeds beperkte geduld is volledig, tot op de bodem, OP! Ik ben moe, heb pijn en voel mij zo gefrustreerd door de ellenlange oneindige wandeling! Ik begin zelfs tegen de voorbijgangers te zeggen wat een ‘fucking walk’ dit wel niet is, en velen stemmen in. ‘Dit is de mottigste wandeling aller tijden!!!!!’ roep ik naar Sofie als ze in zicht komt. Ook zij is doodop, maar op dat moment net iets minder temperamentvol dan ik. Deze tocht komt nooit in mijn top vijf terecht, daar ben ik zeker van!!! En dan UITEINDELIJK na eveneens een kleine 5u30 komt het huisje van de ranger en dus de ingang tevoorschijn. Ik plof er neer en ben enigszins ambetant dat we nu nog eens 5 dollar moet dokken voor het park. Gebruiken ze dat geld dan om al die mottige stenen eens weg te halen??? Maar de kalmte en de glimlach van de ranger brengen me op verwonderlijke wijze toch een beetje tot bedaren. Hij kan er immers ook niets aan doen. Ondertussen komen al degene die we voorbij gestoken hebben ook langzaamaan toe. Nu is het nog de vraag hoe we terug in Boquete komen. We kunnen beneden (nog naar beneden???!) op de bus wachten, maar die heeft geen vaste uren, of we kunnen een taxi laten komen. De drie jonge duitsers (2 meisjes en een jongen, die we op de top in het kotje ontmoeten) zijn onderling hevig aan het discussiëren over wat ze gaan doen. De ranger, een lieve man, zegt dat een taxi 3 dollar per persoon kost. Het jonge ventje zet een arrogante blik op en zegt op een trage hautaine toon dat het onmogelijk is dat dit 3 dollar kost want dat een rit binnen Boquete voor hen drietjes maar 4 dollar kost, duuus… We zijn echter wel een eind buiten Boquete hé piwi! De man neemt contact op met de taxidienst en vraagt nog eens naar de prijzen. Het blijkt echt 3 dollar te zijn en hij vraagt of we een taxi willen. Het kereltje schud van nee, draait met zijn ogen en begint terug te disscusiëren met zijn medereizigers. Ons is het een beetje onduidelijk, of we nu ondanks het feit dat we maar met twee zijn ook maar 3 dollar elk moeten betalen of dat alleen geldt als we met meer zijn. Dus wachten we nog wat af en vragen wat de duitsers gaan doen. Ze lijken er maar niet uit te komen, doch ze hebben niet veel keus, dus ik vraag me af waar ze in godsnaam zo over aan het neuten zijn??? De prijzen zullen heus niet verlagen hoor!! Het kereltje gaat weer in gesprek met de bijzonder geduldige en rustige man en houdt zijn arrogante toontje aan, ik erger me mateloos! Die kleine snotneus heeft nogal een beetje lef om zo denegrerend te gaan doen zeg! Het is alsof hij tegen een kind praat die hem niet begrijpt. Maar de ranger begrijpt hem heus wel. Na heel wat gedoe besluiten ze toch om een taxi te nemen, de aap komt dan echter uit de mouw, ze hebben maar 3 dollar in totaal, dus kunnen eigenlijk niet betalen!! De ranger neemt voor de 2e keer zijn telefoon en belt de taxidienst op. Als ik hem ‘Très personas’ hoor zeggen, zwaai ik even en roep (met een glimlach) ‘no cinqo por favor’. Het ene duitse meisje reageert: ‘no it’s just a taxi for us, you have to take one for yourselfs’. Wel heb je ooit?? Ongelofelijk! Gelukkig luistert de ranger niet en is de taxi voor 5 onderweg! Het kereltje blijft reutelen tegen de man en ik zou hem het liefst een pandoering willen geven en zeggen dat hij wel wat respect mag opbrengen, dat niet elke mens in Centraal-Amerika je probeert op te lichten, maar ik hou me gedeisd. We moeten tenslotte nog een taxi delen… Sofie en ik gunnen de mens toch ons mooiste glimlach en wisselen nog enkele woorden met hem. Het is echt een vriendelijke vent! Hij heeft tenslotte niets te maken met de tarieven van de taxi’s, hij helpt alleen maar! Ondankbaar Duits gespuis!! Ik besluit om al naar beneden te wandelen. Laat die laatste 100 meter afdaling nu maar komen, dat ik er voorgoed vanaf ben!!! Ik ga de ranger nog eventjes bedanken en strompel naar beneden. De taxi staat klaar, zet ons af aan de hostel en na nog een donut, stort ik neer in bed en vallen we beiden in een diepe, lange en vooral welverdiende slaap!!!!!!!
Om 19u ontwaken we uit onze diepe slaap. Strompelen naar de zitruimte en gaan op internet. Ondanks het tukje voelt mijn lichaam nog steeds doodmoe aan. Eventjes later komt de Hongaar binnen, hij heeft ons gevonden, en vraagt naar de beklimming. Met niet al te veel enthousiasme vertellen we over de marteling! Weet je, de wandeling op zich was niet zo moeilijk, er zaten geen extreem steile stukken tussen, maar het was gewoon zo ontzettend lang!!! Ik denk dat ik nog nooit een beklimming gedaan heb van 13,5 kilometer, one way!! Dat is tergend, alé, toch zeker voor de afdaling!! En ik heb er ondertussen toch al heel wat op mijn lijstje staan! We krijgen later ook van anderen de bevestiging dat het echt een zware tocht was. En één voor één hoor je ze zeggen: ‘vooral die afdaling!! Er kwam maar geen eind aan!!’. Dus we zijn zeker geen uitzonderingen of trunten!! Om dat toch even duidelijk te stellen hé ;-)
Soit, nadat we de Zwitsere meisjes, uit onze dorm die die avond de beklimming deden, ruimschoots gewaarschuwd hadden (ocheere!) zijn we met Gina (een vriendelijke ADHD’er uit California) en David (ook een Amerikaan) gaan eten. In koken hadden we nu toch echt even geen zin meer! Om vervolgens terug in ons heerlijke bedje te kruipen en de nacht door te brengen zoals het hoort: al slapend!!
Oorspronkelijk waren we van plan om op onze laatste dag in Boquete naar de ‘Hidden waterfalls’ te gaan. Deze tocht bleek echter niet al te licht te zijn en startte om 7u s’ochtends… Na ons vulkaanavontuur van de vorige dag hebben we die plannen nogal snel afgeblazen! Er bleek echter wel een uitstap te zijn naar de ‘mini canyon’ dus dan hebben we ons daar maar voor ingeschreven. De voormiddag rustig doorgebracht met wat luieren, een internetje en een snel bezoekje aan de prachtige bloementuin om daar enkele foto’s te nemen. En zo was het al snel tijd voor onze ‘mini canyon’ activiteit. Gina, Sofie en ik waren de enige drie meiden in de groep. Ik zat in de bus tussen een Canadees (moh?!) en een curacao’er die gedurende een hele tijd over architectachtige dingen zaten te praten waarbij de ene weer veel te luid in mijn oor riep. Zucht. Eenmaal daar was het één en al relaxen en af en toe in het water van de canyon jumpen. Een sprong van een paar meter waarbij mijn broekje bijna volledig in mijn kont werd gejaagd tijdens de landing :-D Haha! Terug omhoog klimmen leek voor mij geen optie, de stenen waren te glad en mijn handen en voeten te nat. Dus moest ik een heel eind verder zwemmen om via de lagere rotsen terug omhoog te raken. De locals daarentegen klommen naar boven als spinnen, met een gemak van jewelste! Ze maakten de meeste gekke sprongen, zonder ook maar een sprankeltje twijfel of angst.
En terwijl iedereen zat te relaxen liep ADHD Gina voortdurend van de ene plaats naar de ander of was ze aan rondzwemmen. Stilzitten was duidelijk niets voor haar!
Die avond hadden we afgesproken met de Hongaar, maar hij is nooit komen opdagen… Vreemd… We zijn dan zelf maar iets gaan drinken. Het was echter wel heel rustig in Boquete. Niet veel volk op de baan of in de café’s. Behalve Gina, die weer een kerel ontmoet had en daar enthousiast mee zat te praten. Wanneer ik s’nachts nog zat te typen kwam ze de hostel binnen, zo zat als een kanon. Ze gaf me tweemaal een kus op mijn hoofd, zei dat ze ons graag zag en dat we zeker eens naar California moeten komen zodat ze ons kon meenemen om te gaan raften (ze is instructeur!). En ze wist zeker dat we dat gingen doen! Want wij zijn backpackers en wij doen dat! Ze ging ook lekker lomp op mijn camera gaan zitten, gelukkig kon ik die tijdig redden :-) Een drukke en overenthousiaste meid, die ondanks dat, er toch in slaagde om bij mij in de smaak te vallen. Ze was gewoon té spontaan en lief!
En zo zat Boquete er op voor ons! Een heerlijk stadje met heel wat dingen om te doen, maar helaas was is onze tijd beperkt. De stranden van ‘Bocas del toro’ liggen nu op ons te wachten. Onze laatste stop in Panama, vooraleer we richting Costa Rica gaan!!

Veel liefs
Gefrustreerde Baru beklimster Joke
Ps: bij deze ook nog eens een super gelukkige verjaardag voor mij mamatje!!!!! :-)