Als ik s’morgens mijn ogen open doe, kijk ik in het enthousiaste en wakkere gezicht van Sofie. Haar lippen bewegen, maar er komt geen klank uit. Ik haal mijn tsjoepen uit mijn oren en hoor dan dat ze zegt: ‘Het babytje! Het babytje is geboren!’. En inderdaad een hels gekrijs weerklinkt aan de andere kant van de muur. Warempel we hebben de geboorte meegemaakt! De vrouw moet echter bijzonder dapper geweest zijn, want we hebben haar helemaal niet gehoord. Laat geen twijfel meer bestaan over wie het sterke ras is!! ;-)
Even later slaan we een babbeltje met de dokter die ons verteld dat het kindje om kwart voor negen die ochtend geboren is. Blijkbaar zijn zij (hij en zijn vrouw) de enige gynaecologen in Panama die open staan voor thuis geboortes. De meeste gynaecologen moeten er echter niets van weten. Aangezien ze uitgerekend was voor 1 februari had hij de week voordien hier een tijdje gelogeerd, maar hij had de indruk dat het nog wel een weekje kon duren en is toen terug naar huis gekeerd. Deze nacht hadden ze hem gebeld zodra de weeën begonnen en dan is hij meteen gekomen met zijn vrouw (ook gynae) en hebben ze alles klaargemaakt, het zwembad enzo, want het was een waterbevalling! En kijk es aan, plotseling is ons koppeltje met drie! En krijgen wij er wat babygekrijs bij :-)
Vandaag is het zondag en is er markt in El Valle. Dan komen alle volkeren uit de nabije omgeving samen om hun waren, om het even wat, te verkopen. Daar moeten we dus eventjes heen. Het ene deel van het marktje bestaat uit souvenirs en handwerk (armbandjes, houten schalen, potten, beeldjes, maskers,…) en het andere deel zijn vooral groenten, fruit en planten. We kopen er een prachtige orchidee die tijdens het reizen wat fleur brengt en onze mascotte zal zijn. Niet dus. Wel een ananas die we diezelfde dag genadeloos in twee hakken. Op een half uurtje zijn we er al door gewandeld. Na nog wat inkopen in de supermarkt en panaderia (bakker) zetten we alles op de kamer en gaan we iets eten in een restaurantje. De menukaart is beperkt en ik ga voor meatballs met rijst. Het smaakt. Voor Sofie wordt het rijst met linzen en rauwe groentjes en het smaakt ook.
Ondertussen is het alweer half twee en tijd voor onze dagactiviteit: el Indio dormido. Simpelweg, het beklimmen van één van de omliggende bergen/heuvels. Als we door het dorp wandelen lijkt het wel of iedereen op zondag een familiefeestje met veel muziek houdt. Gezellig :-) De meeste mensen die we passeren zeggen goeiedag of fluiten of kijken of… Soit, laten we dit volkje over het algemeen toch maar onder de noemer ‘Best vriendelijk!!’ categoriseren. Slechts een kleine minderheid loopt je onverschillig voorbij. Mooi! Na enkele straten doorlopen te hebben komen we op een stenen pad terecht en bedenken dan, terwijl onze sandalen geregeld wegschuiven langs de grote stenen, dat bergschoenen hier wel praktisch geweest waren… Maar een mens is op den duur zooo gewend van die sandalen aan te doen hé! Het pad gaat lichtjes stijgend omhoog en we vermoeden dat we juist zitten. De bewegwijzering is hier helaas bijzonder schraal… We zijn er slechts één tegengekomen, op straat dan nog wel. Voor de rest hoorden we vooral van de locals dat we juist zaten aangezien die allemaal spontaan ‘Indio Dormido??’ vroegen wanneer we passeerden. We stappen zwijgend verder en merken op den duur dat we toch steeds hoger raken en dat het uitzicht steeds mooier wordt. Na een klein uurtje zijn we boven en hebben we een volledig zicht op de vallei! Het ziet er allemaal ontzettend groen uit en als we verder wandelen komen we volledig tussen de groene heuvels terecht. Het lijkt wel een beetje Schotland. Sofie deelt mijn mening. We blijven wandelen en komen uiteindelijk op een punt terecht waar we niet meer verder kunnen. Vooraleer we rechtsomkeer maken moet Sofie toch nog even een plasje doen. Ik wandel alvast terug. ‘Roep als er iemand aankomt hé’ Zegt ze al lachend. Want de kans is bijzonder klein, aangezien we slechts 1 toerist gezien hebben en die was al aan het terugkeren. Zou het er nu natuurlijk nét toe doen, dat die ene toerist weer zijn kar gedraaid heeft en plotseling in zicht komt. ‘Soooooooof er komt iemand aan!!’roep ik snel. Hij stopt en vraagt of er langs onze kant nog een pad is. Ik schud van nee. Sofie komt er nu ook aan en we besluiten om terug te keren en een ander pad te nemen die een stukje omhoog leidt. Na een eindje wandelen staan we bovenop de berg en zien nu terug de vallei. De wolken nemen ons geregeld het zicht af en het waait er massa’s!! We moeten zorgen dat we stevig op onze benen staan zodat we niet uit evenwicht raken. Anders zouden we wel eens laag kunnen vallen, letterlijk dan! De Hongaar, die met ons is meegewandeld, stelt voor om nog een eindje verder te gaan want blijkbaar zou je volledig over de bergen moeten kunnen wandelen en zo terug in de vallei geraken. De koude, hevige wind ontneemt mij echter de zin in dit avontuur en we beslissen om gewoon onze oorspronkelijke weg terug te nemen. Onderweg blijkt de man nogal een spraakwaterval te zijn. Hij praat honderduit over Hongarije en de trieste maatschappij daar. Hoe zeer de mensen gefrustreerd zijn en het dus niet bepaald fijn is om daar nu te leven. Misschien blijft hij wel in Panama. Tja, waarom ook niet? In een behoorlijk vlotte tijd staan we terug beneden. Zin in een frisse fruit juice, maar niet in staat om een bar of restaurantje te vinden die er aanbiedt, besluiten we om terug naar ons huisje te gaan. De Hongaar heeft, zoals het een vent betaamt, ongelofelijk veel zin in een frisse pint! Die kun je natuurlijk makkelijk in de winkel vinden. Dus we nemen afscheid en gaan elk terug onze eigen weg. Eenmaal terug in onze kamer stort ik mij op een tas cornflakes gevolgd door een welverdiende chocomelk, serieus, er is nog steeds niets in deze wereld die mij meer smaakt dan een goeie tas chocomelk! Proost!
We vreten verder niet veel meer uit, behalve op bed liggen, in slaap dommelen (maar gestoord worden door het continu getik van Sofie haar muis, computermuis, die een spelletje speelt), boekje lezen, boterhammetje eten, en de schade van de muggenbeten opmeten. Sofie: O Joke: 8!! En wat voor een kanjers!! Welk beest mij nu weer te grazen genomen heeft, God mag het weten, maar het ziet er niet goed uit! Ik kan werkelijk geen twee minuten buiten zitten of ik word gestoken! Mijn rechterbil (bovenbeen) is flink toegetakeld en wordt ondertussen volledig in beslag genomen door vier beten die elk ongeveer de grote van minidisc hebben. Nog net geen cd. Ze jeuken niet alleen, ze doen ook pijn. We vermoeden dat ik misschien toch een allergie heb… Hmm, fijn… Wat is er toch zo lekker aan mij, dat elk bijtgraag insectje mij weet te vinden?? Ik zou werkelijk elk moment van de dag ingedeet moeten zijn. Maar zeg nu zelf, opstaan en als eerste een chemisch goedje op je huid spuiten? Nee hé? Eerst een tas chocomelk! Vind ik ook! ;-)
We kwamen deze ochtend nog de Juan Carlos tegen. En toen ik hem nonchalant, zonder bijbedoelingen, vroeg of er hier ergens een restaurantje was met WIFI? Reageerde hij, zoals gedacht, met het aanbod om zijn WIFI te gebruiken! Aaaah kijk, nou dat is fijn!! ;-)
Dus s’avonds overwegen we om al dan niet nog naar Juan te wandelen en gebruik te maken van zijn internet. Sofie twijfelt een beetje: ‘is dat niet wat raar? Zo gewoon komen aangewandeld om zijn internet te gebruiken? En zullen we daar dan weer de hele avond vastzitten…?’. Ik vind dat we er gewoon voor moeten gaan! Ah ja hij heeft het toch zelf aangeboden? En daarbij, we hebben hem gisteren wel een maaltijd voor ons laten betalen en afhalen, waarom zouden we dan niet even gebruik maken van zijn server?? Let’s go!
En daar gaan we dan, allebei met ons laptopje onder de arm, richting ‘los Duandes’ (zijn domein). Het licht in zijn huis brandt, de andere huisjes zijn allemaal verlaten. Terwijl we de tuin in wandelen springen padden, de grote van een vuist, verschrikt over het gazon. Waaauw wat een kanjers! Misschien eentje kussen? Je weet nooit wat er gebeurt… In mijn fantasie verandert hij in een prins, in werkelijkheid heb ik een vuile ziekte waarschijnlijk. Soit, eenmaal bij het huis aangekomen zien we heel wat licht, maar echter geen beweging. Na wat weg en weer geloop zien we lichtschakeringen in de slaapkamer, dus vermoeden we dat hij tv aan het kijken is. Sofie is een beetje op haar ongemak: ‘We kunnen hier toch zomaar niet gaan zitten met ons laptopje??’. Bwaa, ik was er nog net toe in staat. Ok, dan moeten we maar proberen zijn aandacht te trekken. Ik klop op de deur, op het raam, roep verschillende keren zijn naam, en overweeg nog net niet om een steentje tegen zijn venster te smijten. Helaas, mijn verwoede pogingen hebben geen resultaat. Ondertussen heeft Sofie ontdekt dat er een wachtwoord is, dus we kunnen er niet zomaar op. Dju, pech. We druipen, tussen de wegspringende padden, verslagen af. Hoewel, Sofie blijft nog eventjes met haar laptop in de hand lopen om te zien of er geen andere onbeschermde netwerken zijn van waar we kunnen aftappen. Tevergeefs, we staken de zoektocht en kruipen terug in ons kamertje. Tijd voor nachtrust… met af en toe het gekrijs van een verse baby…
El Valle zit erop voor ons, de plannen om in de voormiddag nog naar de hot springs te gaan moeten we afblazen wegens: overslapen. Na nog een bezoekje aan de bibliotheek, om te internetten, pakken we alles in en nemen afscheid van onze gastheer/verse papa. Hij komt ons nog even het babytje tonen. Roze, veel haar, klein en krijserig :-) Schattig wel. Sofie is ontroerd, ik ook, een klein beetje dan. Tijdens het wandelen naar de bus komen we nog eens de dorpsgek van de trouw tegen en wederom roept hij: ‘Olaaaaaa America or Canada??’. Die man moet nodig eens een aardrijkskunde les krijgen, zodat hij weet dat er meer in de wereld is behalve Panama, Amerika en Canada!
Als we terug in Panama City zijn besluiten we de bus te nemen naar ‘Via Espana’, waar ons hotel niet ver vandaan is. We stappen echter op een verkeerde en zitten gedurende meer dan een uur op de bus, vooraleer we door hebben dat we ondertussen al bijna weer in Panama Viejo zijn… Zucht… Er stond nochtans Via Espana op, maar dat zal waarschijnlijk pas in het terugkeren zijn en wie weet, hoe lang zitten we er dan nog op??
Dus stappen we uit, steken de straat over en nemen de bus terug. Uiteindelijk komen we toch terug bij ons goedkoop hotelletje waar we onthaalt worden door een bullebak en helaas een kamer met airco moeten nemen, die dus net wat minder goedkoop uitvalt… Na nog een etentje in een plaatselijke tent, waar we worden aangesproken door een zatte vent, die maar blijft praten, tot Sofie hem het zwijgen oplegt door te melden dat hij wel onze grootvader kon zijn, gaan we slapen. Nog één dag tot onze zeiltocht!
De laatste dag in Panama city verloopt weer niet volgens schema. Nadat we onze inkopen gedaan hebben, nemen we al ons gerief om naar een hostal in Casco Viejo te gaan. Daar kunnen we morgen met een gerust hart onze zakken achterlaten als we naar San Blas gaan. De taxichauffeur beweert echter dat de Indianen hier ondertussen ook al volop aan het staken zijn en Casco Viejo is afgesloten. Zucht, we kunnen echt niet wandelen!!! Veel te ver!! We zitten echt niet op het goeie moment in dit land!! Uiteindelijk spreken we af dat hij ons zo dicht mogelijk afzet. Hij dropt ons ergens en rijdt er vervolgens vandoor. Terwijl we andere taxi’s WEL zien passeren, wandelen we zwetend, puffend en vloekend (ik toch) omdat we er weer opgelegd zijn, naar de hostal. Mijn schouders hangen al bijna op mijn rug en het zweet rolt in druppeltjes over heel mijn lijf, maar we raken er! De geboekte bedden in de dorm hebben ze al weggegeven, maar we krijgen voor dezelfde prijs een kamer. Mooi is dat!
Wanneer we uiteindelijk aan onze activiteit van de dag willen beginnen is het half vier… Sofie is echter overtuigd en wil nog bij het Panama kanaal geraken! De bus die we volgens het boek moeten nemen is helaas niet zo makkelijk te vinden. De straat staat vol en plotseling zien we overal mensen met camera’s en kodakken. De manifestanten komen eraan! Een grote bende kwade panamezen komen met vlaggen, slogans, spandoeken, en megafoons op ons af. Ze blokkeren het hele kruispunt en scanderen uit volle borst. Ze zijn boos, dat is duidelijk. Op één van de spandoeken staat een foto van de president. Hij heeft twee lange vampierentanden waar bloed afdruipt. ‘Morino Assesino’ (Morino moordenaar!!!) staat erop. We weten dat de Indianen staken tegen de mijnen, maar hoe de vork precies aan de steel zit, weten we jammer genoeg niet. Er moeten ook recentelijk wat doden of gewonden gevallen zijn want sommigen hebben foto’s met daarop mensen die hevig en lelijk bloeden in het gezicht. Het hele gebeuren is nogal indrukwekkend. Ze maken er al bij al wel een vrolijke boel van, want ze starten een polonaise en maken er een dansje bij. Nog nooit geen stakers zien doen in België… Hoe dan ook, we zitten vast en ik vermoed dat het Panama kanaal er niet meer van zal komen. Het is ondertussen al bijna half vijf. Sofie geeft echter nog niet op en als een vrouw ons meeneemt naar de bus om de weg te tonen (ze zijn wel allen bijzonder behulpzaam hier!!) zijn we even later op weg naar de terminal. Het lijkt mij geen goed idee, maar ik volg. In de terminal brengt ze ons naar het perron waar we moeten zijn en daar wachten we. Het wordt ondertussen half zes en binnen een dik uur is het donker… Sofie blijft echter vastberaden… ‘Maar als jij liever niet gaat moet je het zeggen hé’ zegt ze. Hmmm het lijkt me geen bijster goed idee meer. Alles is daar gesloten, als we er zijn is het donker, en dan moeten we nog de hele weg terug. Het heeft nu al zo lang geduurd om te raken waar we moesten raken en de bus is er zelfs nog steeds niet. Ik zie er het nut niet meer van in. Sofie vindt het dan echter een verloren dag. We hebben gisteren al de hele dag op de bus gezeten en vandaag ook niets gedaan… Ook waar natuurlijk. Maar nu nog naar het Panama kanaal gaan zal geen kwaliteitsvolle activiteit zijn vrees ik, en ook een beetje gevaarlijk. Uiteindelijk besluiten we dan toch om terug te gaan. En maar best ook, want omwille van de manifestatie, blijkt het een heel gedoe om een bus te vinden die ons kan afzetten in de buurt van Casco Viejo. Als we eenmaal aan de hostel zijn is het al behoorlijk donker. Wat hebben we in deze stad onnodig veel tijd op bussen doorgebracht!! :-D
In de hostel maken we een heerlijke maaltijd en nemen contact op met Mitzy. De persoon die ons de laatste info komt geven voor de zeiltrip! En ja, ook de rest van het geld komt incasseren… Een uurtje later is ze ter plaatse en komen we te weten dat we met twee koppels, een jongen en nog een meisje op de boot zullen zitten. Het is een enthousiaste aangename vrouw! We babbelen even, maar dan moet ze ervandoor. Ze wenst ons een super trip toe! We zijn er helemaal klaar voor! Genoeg Panama City, San Blas, here we come!!!!!!!!!!!!!!!!!

Veel liefs
Openbaar vervoer ramp Joke