Vroeg opstaan is iets wat momenteel nog niet z ijn intrede heeft gemaakt in het ‘Sofie-Joke’gezelschap. Het is dan ook al bijna half elf wanneer we het hotel verlaten om ons naar het busstation te begeven. We proberen één van de nieuwe metrobussen te nemen, maar telkens als we met pak en zak voor de deuren gaan staan blijven die gesloten en schudt de chauffeur van ‘neen’. Pfff… Ofwel willen ze geen muilezels op hun bus, wat bijzonder gemeen zou zijn, ofwel gaan ze gewoon een andere kant op en dan nog zouden ze mogen duidelijk maken dat we fout staan. Aangezien het warm is en ons lichaam meer dan 25 kilo draagt besluiten we dan maar gewoon een taxi te nemen. We treffen een eerlijke chauffeur (je kunt ze er zo uithalen!) die ons voor 3 dollar afzet aan het busstation. Voor we uitstappen vraagt hij nog waar we heen gaan. Toch niet richting ‘Chiriqui’?? ‘El Valle’ antwoorden we en hij knikt goedkeurend. Hmm, waarom zouden we niet naar Chiriqui mogen gaan? Misschien omdat de bus al vertrokken is? Soit, we moeten toch nog even die kant niet uit, dus maken we er ons verder ook niet druk om. We kopen ons ticketje en begeven ons na wat heen en weer geloop, naar het perron waar de bus al staat de wachten. Er staat nog een toerist, een Duitser, waar we even een babbeltje mee slaan. Hij verteld ons dat ze eigenlijk richting ‘David’ wilden gaan, die in de provincie ‘Chiriqui’ ligt, maar dat ze omwille van de manifestaties niet door kunnen. ‘Manifestaties?’ vragen we verwonderd. En even verwonderd om het feit dat we dit nog niet weten, verteld hij ons dat de ‘Panamerican highway’, de grootste autobaan in het land, die de belangrijkste steden met elkaar verbindt, is geblokkeerd door indianen die protesteren tegen de mijnen in Panama. Er is sinds enkele dagen geen mogelijkheid meer om over land van David naar Panama city of omgekeerd te gaan. Ik realiseer me plots wat een gigantisch geluk ik gehad heb! De dag waarop ik toegekomen ben, moet effectief wel de laatste geweest zijn waarop er nog verkeer werd doorgelaten. Stel je voor dat ik er nooit geraakt was?! Dan hadden Sofie en ik elkaar zelfs nog niet ontmoet! Wooow, ik heb het geluk soms echt wel aan mijn kant!!!
Hoe dan ook, niemand weet hoe lang het zal duren voor de blokkades verdwijnen en het verkeer weer zijn normale gangetje kan gaan… Hopelijk wel tegen dat we terug komen van onze zeiltocht!
Net zoals het busje van Changuinola naar David, maakt ook deze bus het geluid van een Formule 1 wagen. Eerst blaast de airco uit volle borst en moet ik zelfs een sjaal over mijn hoofd trekken, maar even later wordt alles dicht gedraaid en wordt het plotseling snikheet in de bus. Met als gevolg dat ik het raam moet openen, zo ontdek ik dat ik net boven de luide uitlaat zit, met als gevolg dat ik mijn oordopjes moet bovenhalen om de opkomende hoofdpijn te onderdrukken. Een dutje zit er echter niet meer in. Maar dat hoeft ook niet, want even later zijn we al in El Valle. We stappen uit, beladen onszelf weer en bedenken naar welk hostel we nu moeten gaan. Het dorpje is bijzonder klein en bestaat slechts uit één belangrijke straat waar de meeste winkels en hotels gevestigd zijn. Terwijl we een beetje radeloos staan rond te draaien komt er een kerel op ons af en begint enkele dingen te vragen en uit te leggen. We doen ons uiterste best om hem te verstaan en het komt erop neer dat de hotels waar we nu naar staan te kijken minimum rond de 45 dollar kosten. Hij kent echter wel een koppel, die een ‘cuarto’ verhuren met eigen badkamer voor 25 dollar. We kunnen gewoon eens gaan kijken en als het ons niet aanstaat, dan kunnen we nog altijd ergens anders heen,wat denken we ervan?? Mja, we hadden natuurlijk graag wifi gehad… maar kom, laat ons niet de verwende westerling uit hangen en toon ons dat huis! Terwijl wij wandelen rijdt hij weg met zijn fiets, even later komt hij terug met zijn vriend. Hij stelt voor om mijn grote rugzak alvast met de fiets naar zijn huis te brengen en daar zeg ik geen neen op! Fieuw, verlost van dat zware ding! Even later komt hij terug en neemt Sofie haar rugzak over. We komen terecht in een rustige straat met aan beide kanten losstaande mooie huisjes omringd door een tuin. Het koppel woont in één van deze huizen en heeft aan de zijkant van het gebouw een kamertje die ingericht is met een dubbelbed, een tafeltje en een eigen badkamer. Aan de muur hangt een mooi doek, een dromenvanger en er brandt een wierookstokje die een heerlijke geur verspreidt! Me like!! We blijven!
Het is een vriendelijk jong koppel waarvan de man Colombiaan is en de vrouw een Argentijnse met een bolle buik die op springen staat. Het was eigenlijk voor 1 februari maar de dokter zei dat het nog even zou kunnen duren. Ze gaat thuis bevallen in een zwembad! Spannend! Ondertussen is ze op bijzonder handige en creatieve wijze bezig met een gebroken plastieke stoel te naaien :-) De man is met een machientje bezig juwelen te maken van zaden. Beiden zijn ook vegetarisch,( zelfs een beetje veganistisch) en dat vindt Sofie natuurlijk super! We kunnen zelfs maaltijden en drank bestellen! Wat een leuk concept! Een bijzonder alternatief koppeltje! Best gezellig!
In de tuin hangt een hangmat en daar ga ik me meteen gaan in ploffen! Maar ik zit er nog geen tien minuten in of de eerste insecten hebben mij alweer voorzien van de meest vreselijke beten! Grrr…!
We bestellen wat te eten bij de man en hij zegt ons dat het ongeveer een half uurtje zal duren. Een dik uur later krijgen we onze maaltijd :-) Heel lekker en super gezond natuurlijk! De aardbeienshake die ik besteld had moet zo ongeveer meer dan een halve liter geweest zijn en uiteraard wou ik dit ook allemaal opdrinken, met als gevolg dat mijn buik behoorlijk op springen stond daarna. Tijd voor een wandelingetje dus! El Valle is op zich niet groot, maar wel rustig en omringd door prachtige bergen. Het ligt in de tweede grootste krater van de wereld (Een oerkrater zegt Sofie). We stoppen bij een kotje waar ‘informacion’ op staat en een man legt ons snel en met een kaart uit wat we allemaal kunnen gaan doen. Er zijn hot springs, bergen, watervallen, vierkante bomen,… Genoeg om ons niet te moeten vervelen! Een kaart kan hij ons echter niet geven, want die zijn op. We kunnen er wel eentje kopen in de winkel verderop. En om te voorkomen dat we morgen hopeloos zouden verdwalen, doen we dat dan maar. Daarna keren we terug naar onze straat, maar vooraleer we het huis binnengaan lopen we toch nog eens helemaal tot het einde om te zien of we daar nog ergens op uitkomen.
En daar ontmoeten we: Juan Carlos! :-D Eerst worden we aangesproken door een vriendelijk Panamees mannetje die ons meeneemt naar de grote tuin om de vijver met eenden en vissen te tonen. Hij geeft de beestjes eten en ondertussen verschijnt Juan Carlos. Een grote vent van in de vijftig (die eerst beweerde 62 te zijn! Euh waarom??) die dit hele landgoed bezit! Hij geeft ons meteen een hele rondleiding in al zijn vakantiehuizen (hij heeft er in totaal 4!!) en vermeld er ook alle faciliteiten bij! ‘I”m doing some advertising hé” Lacht hij vrolijk. De huisjes zijn prachtig mooi ingericht, met een ruime badkamer met gigantische douche, een keukentje, bedden, tv; internet,…. Je zal er niets tekort komen! En de prijzen zijn ook heel goedkoop als je dit met meerderen kunt delen! Zalig om eens met de vrienden of familie heen te komen, maar die zitten een beetje ver natuurlijk… Bij deze toch: ik ken een goed adresje, wie wil komen, allen welkom hé!!!! ;-) We maken ook kennis met twee oudere mannen die in het ene huisje verblijven. Super vriendelijk allemaal!! Juan Carlos leidt ons tenslotte rond in zijn eigen huis, ale t’is te zeggen, het huis waar hij verblijft als hij in El Valle is. Want eigenlijk woont hij in Panama City, hij heeft een helicopterbedrijf die allerlei spullen heen en weer vliegt. Dit is dus… zijn buitenverblijfje! En wat voor één! Het huis waar hij in verblijft heeft een living, een redelijk keuken, een bovenverdieping met twee slaapkamers en een badkamer (weer met gigantische douche!!). En dat voor slechts 75 dollar! Dju, waren we nu maar met meer geweest! Had een leuk feestje kunnen worden :-) Soit, als hij ziet dat we in vogels geïnteresseerd zijn haalt hij ook nog eens zijn boeken boven met alle vogels die in Panama voor komen. En dat zijn er een pak!! Een super vriendelijke vent, maar van de bourgeoisie natuurlijk ;-) Zijn twee tuinmannen staan er voortdurend bij en hij stoeft over hoe goed ze het wel niet hebben, want straks gaat hij een flesje wijn open doen en dan gaan ze met z’n allen drinken en ondertussen blijft hij hen betalen hé!!!! Jajaaa, ze kunnen niet klagen zeker?
Hoe dan ook, we kunnen niet hier niet blijven plakken dus na enige tijd wandelen we terug naar ons kamertje. We bedanken hem voor de gastvrijheid en hij herhaalt dat we er altijd welkom zijn!! Al is het maar om naar de vogeltjes te kijken :-) Leuke ontmoeting!
De rest van de avond chillen we wat. Boekje lezen, babbeltje slaan, boterhammetje eten, nog een beetje lezen,… Ondertussen horen we in het huis heel wat muziek, de ene keer lijken we wel in een kerk met monniken te zitten, het volgende moment is de kleine zeemeermin aan het zingen en dan weer is het de beurt aan de fluit. Waarbij er ook een poging wordt gedaan om live mee te (blok/pan/whatever) fluiten. Sofie vraagt zich al af of dit misschien is ter bevordering van de geboorte en meteen stellen we het ons visueel voor, waarbij de vrouw waarschijnlijk op bed ligt met de benen gespreid en de man ervoor staat om de baby te lokken terwijl hij op zijn blokfluit speelt, zoals dat bij een slang in een mand werkt hé, je weet wel… Ah ja laat maar ;-) Even later ligt Sofie al te slapen en hoort ze helemaal niets meer van de blaffende honden in de omgeving die per se weer de nacht moeten inluiden…
De volgende dag starten we met een bezoekje aan de plaatselijk bibilotheek om te internetten en aan de supermarkt om wat inkopen te doen. We picknicken nog in onze tuin en gaan daarna op wandel naar de warmwaterbronnen en de waterval. De lange dreef die naar de hot springs leidt is aan beide kanten rijkelijk voorzien van de meest decadente villa’s!! Eventjes waan ik mij niet in Panama maar in ‘Le Zoute’! Gigantische domeinen met daarop prachtige huizen, soms vergezeld van een zwembad of een grote vijver. Ook de auto’s die je in El Valle ziet rondrijden zijn meestal blinkende 4x4’s! Het zijn in elk geval geen arme drommels die hier wonen!! Eenmaal bij de hot springs gearriveerd constateren we dat er een ingangsprijs is en dat we géén zwemkledij mee hebben… slim… We wandelen het hele eind terug en volgen de baan die ons naar de waterval leidt. Onderweg wisselen zon en regen elkaar af. Raar klimaatje hier. Het ene moment is alles overtrokken en lijkt er niets meer aan te doen, het volgende moment zie je weer blauwe hemel met stralende zon en valt er tegelijk ook wat snotregen (‘Tis MOTregen Joke!’ Jaja, ik zeg snotregen). Als we, na een uurtje wandelen, een beetje nat bij de waterval aan komen hebben we verschillende keuzes. Of we nemen een Canopy tour van 53 dollar en dan kunnen we met ziplines rondzwieren. Of we nemen een rondgeleide toer in het natuurpark van 3u30 voor 37 dollar. Of we doen een ‘self guide’ toer van 200 meter voor 3,75 dollar (Je moet hier werkelijk voor alles betalen!). Uiteraard kiezen we voor die laatste en merken meteen dat de 200 meter NIET gelogen is. Op tien minuten hebben we het rondje gelopen en de waterval gezien. Mooie waterval, dat wel, maar soit, voor 3,75 dollar… Goed, we wandelen het hele eind terug en aangezien het nog maar half vier is besluiten we om de ‘arboles cuadrados’, die helemaal aan de andere kant van het dorp liggen, te gaan bekijken. Dit zouden een soort vierkantige bomen zijn. Maar we maken eerst een korte stop bij de kerk, waar net volop een trouw aan de gang is. Een enthousiast mannetje wenkt ons en vraagt of we Amerikanen of Canadezen zijn?? ‘Euh, Europeanen, Belgen’ antwoorden we. Hij doet teken dat we in de kerk mogen binnengaan. Het zit er vol met keurig opgesmukte dames en heren! Een deftige trouw zo te zien! Dan komt het mannetje weer achter ons staan en vraagt of we Amerikanen of Canadezen zijn?? Zucht… Ik denk dat we met de dorpsgek te maken hebben. Vervolgens gaat hij ergens zitten en lijkt even daarop in slaap te zijn gevallen. We zetten onze trip voort. De wandeling lijkt net iets langer te zijn dan we gedacht hadden en als we aan het hotel komen waarrond de bomen liggen, wandelen we ipv op het domein (wat we moesten doen) volledig langs het domein…. Als we na een half uur wandelen de bomen nog steeds niet gevonden hebben geven we het op, ploffen ons neer langs de weg, eten wat nesquickbolletjes en keren vervolgens terug. Om dan te beseffen dat we eigenlijk OP het domein hadden moeten wandelen en dat de bomen daadwerkelijk achter het hotel liggen… Het is ondertussen al bijna zes uur en de zon heeft het voor bekeken gehouden. De regen daarentegen is nu steeds overtuigender aanwezig en het wordt nogal koud en nat. Na vijf maanden reizen ben ik echter, net als een naïeve beginneling, op niets voorzien… Geen jas, geen pull, geen sjaal,… niets. Gelukkig sleurt Sofie altijd met een rugzak die op alles is voorzien en krijg ik haar sjaal om me toch wat te verwarmen :-) Dank u Sofie, dank u!
Terwijl we door het gure weer strompelen stopt er plotseling een pick up naast ons. De deur slaat open en de man achter het stuur vraagt ons waar we vandaag komen. ‘Belgium’ antwoorden we. ‘Ooh than we are neighbours, i’m from Germany!! I have a hotel here, pass by tomorrow and I’ll offer you a cup of tea and some cake’ zegt hij enthousiast. Vervolgens vraagt hij nog waar we heen gaan, waarbij we enige hoop koesteren op een eventuele lift, maar dat blijkt ijdele hoop te zijn, want even later rijdt hij gewoon door… Tssss, waar zijn die gentlemens toch gebleven?! We troosten ons met de gedachte dat hij waarschijnlijk de andere kant uit moest…
Wanneer we even later EINDELIJK terug in onze kamer zijn plof ik doodmoe neer op het bed. We zijn een dikke 5u30 onderweg geweest! Goed gewandeld! En eigenlijk zou ik gewoon willen chillen, maar deze ochtend kwamen we onze vriend Juan Carlos tegen die ons uitnodigde voor een BBQ die avond. En dus besluiten we om er toch eventjes heen te gaan, is het niets, dan is het niets, is het iets, des te beter! Als we op zijn domein toekomen blijkt alles heel rustig. Hij zit op het terras in zijn schommelstoel en is aangenaam verrast met ons bezoekje. ‘We had a great bbq, lots of people, where were you girls??’ vraagt hij. Sofie kijkt naar haar het uur, het is half acht en de bbq zou om 18u beginnen… ‘Hmm must have been a short bbq if it’s already done by now, you said it started at six o’clock.’ Antwoord ze. En dan komt de aap uit de mouw, blijkbaar was het een namiddag bbq… Uiteraard voelt hij zich meteen schuldig dat hij het foute uur heeft doorgegeven en wil het goedmaken want nu hebben we waarschijnlijk wel grote honger! ‘Ah ja’ zegt flapuit Sofie ‘ we expected a great meal!!!!’. En binnen de tien minuten heeft hij voor ons beiden een maaltijd besteld in één van de duurdere restaurants van El Valle. Een vriend van hem natuurlijk ;-) Hij gebiedt zijn tuinman/butler, ons elk een glas wijn voor te schotelen en belt ondertussen zijn andere tuinman/butler want die moet ook komen om straks om het eten te gaan. Eigenlijk zit hij thuis bij zijn vrouw, maar wat kan mij dat schelen, lacht Juan Carlos. Tja rijkelui… Ik voel me al meteen een beetje schuldig in zijn plaats. Waarom dat 2e mannetje eigenlijk moest komen is mij nog steeds onduidelijk. Het restaurant ligt op een paar honderd meter stappen en die andere was nog aanwezig. Uiteindelijk zijn ze dan samen om een fles wijn en samen met de auto om ons eten geweest…Als je geld hebt hé… In tussentijd moesten we nog eens meegaan naar het vakantiehuisje waar we de vorige dag die twee andere mannen hadden gezien. Die zitten er ondertussen met heel de familie! Het huisje is voor zien van twee dubbelbedden en twee enkelbedden, maar ze verblijven er zomaar eventjes met z’n twaalven!! We worden hartelijk ontvangen, krijgen meteen een stoel aangereikt en Ceviche gepresenteerd. SUPER VRIENDELIJKE MENSEN!! Er wordt een beetje small talk uitgewisseld maar dan moeten we algauw terug keren want onze maaltijd komt eraan. De fles witte wijn wordt door de tuinmannen gehaald en eventjes later ook ons eten die vervolgens in de keuken wordt opgediend. We krijgen een bordje en bestek en mogen ons bedienen. Zij zelf hebben nog wat overschot in de frigo en zullen dat op eten. Wooooow wat een luxe zeg :-D We hebben het hier weer getroffen! Ondertussen benadrukt de joviale Juan Carlos nog eens hoe enthousiast en uitbundig zijn volk wel niet is en hoe bedeesd en kalm wij Belgen wel niet zijn! Wel laat me dit zeggen, ik ben er fier op, ik hou van onze rust! Hij zegt dat hij nog beter kan in spaans en begint vervolgens een heel vertellement af te steken, waarop ik reageer dat wij ook beter kunnen in het Vlaams en eveneens een heel vertellement af reutel. Allemaal onzin natuurlijk, maar daar verstaat hij toch geen snars van. Hij vindt het wel grappig :-) Tja, iedereen is vlotst in zijn eigen taal zeker?
Na het eten neemt hij ons weer mee naar de familie, waar we terug even enthousiast onthaalt worden. We spelen een spelletje waarbij iemand een thema opgeeft zoals bvb: ‘ Landen van Centraal-Amerika’ en iedereen dan elk om beurt een antwoord moet geven. Wie fout is moet een dopseltje alcohol drinken, een soort sterke drank typisch van Panama. Het wordt een leuke boel, want hoe gemakkelijk het concept ook lijkt, toch worden er snel fouten gemaakt of dingen herhaalt die al gezegd zijn. Wanneer ze beginnen met ‘spelers uit de Braziliaanse nationale voetbalploeg’, sla ik terug met ‘Spelers van de Belgische nationale voetbalploeg’! Aaaaah ja hé! Daarna wordt er nog gedanst en muziek gespeeld! Wat een heerlijk ritme hebben deze mensen toch! Het is werkelijk een bijzonder leuke en gezellige familie! Even echt tussen de locals! Fijne ervaring!! Tegen 23u30 nemen we afscheid en bedanken hen voor de gastvrijheid! Ondertussen wordt het ook tijd voor ons om terug te keren. We bedanken ook de super vriendelijk Juan Carlos voor het eten en de super fijne avond en wandelen vervolgens, een beetje licht in het hoofd, terug naar ons kamertje.
Omstreeks vier uur s’nachts word ik wakker van een stel luide stemmen… Hmmm… Straks moet ze nog bevallen, denk ik slaperig, maar probeer er verder niet teveel aandacht aan te besteden, sla mijn kussen over mijn oren en slaap verder...

To be continued...