Sinds weken, een eerste nacht ZONDER hondengeblaf of gedesoriënteerde hanen. Eén woord: HEERLIJK!!! Wat een fabeltje toch, dat het platteland zoveel rustiger is dan de stad ;-) Het geluid van voorbij rijdende auto’s en bussen wordt echter wel gedekt door mijn oordopjes. Enjoy the silence…
Wanneer ik mijn ogen opendoe, mijn proppen uit mijn oren haal, en zo terug tot de echte wereld toetreed, zie ik Sofie met een brede glimlach, reeds gedoucht en aangekleed in de kamer staan. Ik heb uiteraard helemaal niets gehoord. Na een boterhammetje en een douche trekken we de stad in. Maar vooraleer we Panama city echt gaan verkennen moeten we op zoek naar een goedkoper verblijf. Eerst wagen we nog een kans bij een backpackers hostel in het oude gedeelte, maar ook deze zit vol. We lopen een viertal hotels af, waarvan er ook drie vol zitten en één te duur is. Bij het laatste hotel hebben we prijs. Voor 16,50 dollar krijgen we een ietwat donkere kamer met ventilator, dubbel bed en eigen badkamer. De muffe rokerige geur in de gang nemen we er voor die prijs wel bij! Als backpacker mag je niet te kieskeurig zijn. Verkocht! Er is echter geen internet, dus profiteren we eerst nog even van de Wifi in ons huidige hotel, vooraleer we, een uurtje voor uitchecktijd met pak en zak het hotel verlaten en alles droppen in onze nieuwe kamer, die vlak om de hoek ligt. Nu zijn we klaar om de stad in te trekken!
We nemen een bus naar Casco Viejo, het oude gedeelte van Panama city. Voor een luttele 0,25 dollar zijn we er binnen de 20 minuten. Grote koloniale gebouwen en kerken sieren het straatbeeld. En de sfeer die er hangt is helemaal anders dan de drukke bedoening van het ‘banking district’ waarin wij verblijven. Hier en daar is er een gezellig pleintje die omringd is met oude gebouwen en waar enkele souvenirkraampjes staan. De straten leiden naar een uitzichtpunt op zee. In de verte zien we een skyline van gigantische gebouwen. Een beetje New York achtig. Later ontdekken we dat dit ongeveer de omgeving is waar wij verblijven… Na een lekkere lunch, wandelen we verder en stootten zo op de hostel waar we deze ochtend naartoe gebeld hadden. Aangezien we nog steeds op zoek zijn naar kantoortjes of reisagentschappen om onze trip naar de paradijselijke ‘San Blas’ eilanden te boeken, besluiten we om daar even binnen te stappen en te informeren naar hun aanbod. Backpacker hostels organiseren zo’n dingen immers altijd. De goed uitziende kerel legt het ons vriendelijk, maar met een ‘ik heb er niet zoveel goesting in’ houding, uit. Het wordt al snel duidelijk: dit wordt een dure trip. Overnachting 25 per nacht met drie maaltijden (valt mee), vervoer 80 dollar… We vragen de gegevens en houden het in beraad. Ik vind het een vreemde stad. Normaal gezien kijk je je scheel op kantoortjes, agentschappen, organisaties,… die je tal van trips rond de oren slingeren. Hier moet je er werkelijk naar op zoek gaan. In Azië hé… Oeps, daar ga ik weer ;-) We komen verder niets meer tegen en wandelen het oude stadsgedeelte langzaam uit. Zo komen we terecht in de Avenue Central, een grote winkelstraat. Ik maak van de gelegenheid gebruik om één van de talrijke telefoonwinkels binnen te stappen, met de gedachte een sim kaart aan te kopen. De dame is niet bepaald vriendelijk, eerder kortaf. Ze steekt, met enige twijfel een sim kaart in mijn telefoon, en komt zo tot de constatatie dat het niet werkt. ‘Maar in Guatemala en Costa Rica deed hij het wel’ prevel ik teleurgesteld. Panama blijkt echter op NOG een andere frequentie te zitten… Hoe moeilijk kunnen ze het maken hier in Centraal Amerika!!! In Azië hé… Sorry ;-) Ze stelt mij voor een nieuwe gsm te kopen, maar dat lijkt me nu net een beetje té decadent. Als ik ervoor bedank, reageert ze nog korter dan voorheen. Vriendelijk volkje die panamezen… :-s
Ondertussen wandelen we langzaam maar zeker door en komen we van de ene grote winkelstraat in de volgende terecht. Hier en daar wordt er gefloten, getoeterd, gestaard, geknipoogd, aan de lippen gelekt, ge’hey baby’t,…. Twee blanke meiden in de straten der Latino’s! Je zal het geweten hebben!
Plotseling worden we aangesproken door een man die vlot engels spreekt. Hij is donker van huid, kaal en heeft felblauwe ogen. Heel bijzonder! Hij wandelt een stukje mee en waarschuwt ons dat deze buurt eigenlijk niet zo veilig is, we zouden ook beter de straat over steken, want de andere kant is wel een stuk veiliger(?). Hij blijft een heel eind met ons meelopen en verteld over van alles en nog wat. Best een vriendelijke kerel. We vragen hem welke kant we uit moeten voor onze hostel en blijkbaar zijn we op de goeie weg! Voor we het weten zijn we plots heel dichtbij. Dan vraagt hij ons of we vanaf hier de weg wel vinden en na een positief antwoord nemen we met veel bedanking afscheid en keert hij terug. In eerste instantie vraag je jezelf altijd een beetje af wat de bedoeling nu precies was? Het is zo moeilijk als westerling om jezelf ervan te overtuigen dat er echt nog mensen zijn die goeie bedoelingen hebben, zonder meer. En volgens mij was dit er zo een :-)
Na een korte rustpauze in de hostel gaan we terug de straat op voor een avondmaaltijd. We zijn positief verrast door het feit dat we het stuk daarnet helemaal hebben teruggewandeld en concluderen daaruit dat afstanden voor panamezen soms langer zijn dan voor ons. Blijkbaar nemen ze hier veel sneller de bus. We besluiten dus om naar ‘via Argentina’ te wandelen. Maar als we rondvragen of we wel de juiste kant uitgaan reageert iedereen met hetzelfde antwoord: het is te ver om te wandelen, we moeten de bus nemen. Koppig als we zijn, doen we dit NIET. Mijn gevoel voor plannetjes lezen en oriëntatie laten me niet in de steek en even later wandelen we de juiste richting uit. We passeren een nog decadentere shoppingszone en toegegeven, het was toch wel een klein uurtje stappen, een mooie wandeling, maar om er een bus voor te nemen…tssss. Als we dan eindelijk bij het restaurant toekomen zijn we helemaal klaar voor een lekkere hap!! De enchillades, een dichtgevouwde tortilla, met binnenin een vulling van kaas en kip, smaken me des te meer! Het is al snel 22u wanneer we terugwandelen, maar we wandelen langs de hoofdstraat en bevinden ons in één van de meest welgestelde gedeeltes van de stad, dus het was best veilig. Na een verfrissende douche kruipen we, gezond moe, ons bedje in.
Op onze tweede dag moeten we erin slagen om de trip naar de ‘San Blas’ eilanden te regelen! Ik wil niet onnodig lang in Panama city verblijven, want eerlijk gezegd vind ik er helemaal niets aan. Tijdens onze avondwandeling gisteren kwamen we een ‘gelateria’ tegen waar het grote teken van ‘WIFI’ op de deur stond. Gewapend met onze beide laptops wandelen we die kant uit, terug door de grote, drukke winkelstraat. We zijn van plan om op het internet naar adresjes te zoeken waar we de trip eventueel, voor een zo goedkope mogelijke prijs, zouden kunnen boeken. Eenmaal daar toe gekomen bestellen we ons beiden een drankje en vervolgens blijkt dat het internet niet werkt…zucht! Op naar het grote winkelcentrum dan maar. Daar zou één van de agentschappen (uit ons boek) gevestigd zijn. Uit de info die we er krijgen kunnen we alleen maar vaststellen dat het hier NOG duurder is. Dan zit er niets anders op dan om terug te keren naar de goeie oude tijden van het internetcafé. Heb ik daar vroeger uuuuuuren doorgebracht zeg! Amai amai en nu ben ik zo verwend met mijn eigen laptopje dat ik hun functie bijna zou gaan vergeten. We vinden al snel de info die we willen vinden, maar we kunnen er ook niet onderuit. San Blas zal een duit kosten, willen of niet! En het is een MUST om dit te doen als je in Panama bent, we hebben dus geen keus! Tijdens het zoeken stoot ik op de site van de Andiamo. Een zeilboot die verschillende keren per week, twee a drie daagse trips aanbiedt naar de eilanden. De foto’s beloven ons het paradijs… En een zeiltocht, wauw… Moet toch ook wel enig zijn… De kostprijs ligt uiteraard toch net iets hoger, maar dit is een kans uit de duizend… Binnenin mij woedt een harde tweestrijd. Een gevoel die bijzonder enthousiast is, mijn hart sneller doet slaan en mij spontaan en snel in de handen doet klappen. En een ander gevoel, een klein Hollandertje die allerlei berekeningen maakt en zenuwachtig een blad met mijn reisbudget en enkele uitroeptekens, heen en weer wuift. Mijn verlangen is sterk, maar ik twijfel… Sofie laat uitschijnen dat ze het ook wel ziet zitten… Er zijn nog maar twee plaatsen vrij… ‘Doen we het?’ Vraag ik haar, terwijl het pijltje al klaar staat op ‘make reservation’. Zij knikt en mijn vinger klikt! Het hollandertje valt met een klap achterover en ik begin spontaan en snel in mijn handen te klappen!! Waaaaaaaaauw!!! We gaan zeilen!! Naar de San Blas eilanden!! Woehoeeeee!!!! Ik leef voor de rest wel op boterhammetjes met smeerkaas ofzo! I’m so very excited!! Het voorschot wordt gestort en onze trip is eindelijk geboekt! Een stuk boven het budget, maar waarschijnlijk voor een ervaring die eigenlijk onbetaalbaar is! Laat ons toch hopen!
Na nog enkele inkopen in de grote supermarkt ‘El Rey’ (Nesquick!!) gaan we ons ergens op een binnenplaats van enkele grote gebouwen zetten. Daar beginnen we te picknicken terwijl tal van zakenmannen en vrouwen ons voorbij lopen en eens vreemd of lachend aankijken. Wanneer we bijna gedaan hebben komt er een man van de security aan. Hij komt ons melden dat er hier niet mag gegeten worden, en er hangen camera’s, vandaar… Aaaah oei… Geen probleem, we zijn toch net klaar :-) We wandelen terug naar het hotel waar we onze aankopen achterlaten en gaan vervolgens terug de baan op om onze dagactiviteit, een soort nationaal park, eindelijk aan te vatten. Het is ondertussen al drie uur… Als we aan de buschauffeurs vragen of ze in ‘deposito’ stoppen is er geen één die van ‘ja’ knikt. Eén verwijst ons naar een andere straat. Maar daar zien we echter niet zoveel bussen rijden. We vragen hulp aan de plaatselijke politie, die eerst niet zo goed weet waar we precies heen willen. Het lijkt wel of ze het park, in hun eigen stad, niet echt kennen… Na een uitleg met handen en voeten in harig spaans met hier en daar wat engels, plus wat hulp van ons reisboek, komen ze tot het besluit dat het nu te laat is om er nog heen te gaan. Het is er immers niet veilig. Als we willen gaan doen we dat best s’morgens. En hij zegt nog van alles waarop ik steevast ja knik, maar waarvan ik de helft niet begrijp. Ik heb de essentie wel begrepen, dus da’s belangrijkst: we kunnen nu niet meer gaan. Punt. We zetten ons neer op een trapje en gaan op zoek naar een andere optie. Het is immers nog veel te vroeg om gewoon op de hotelkamer te zitten. Dus besluiten we om naar Panama Viejo te gaan. Het oude gedeelte van de stad, waar nog heel wat ruïnes moeten te bezichtigen zijn van… ja het oude Panama City hé. Dus doen we een tweede poging en vragen aan de chauffeur of hij langs ‘via Cincuentenario’ rijdt. Hij kijkt me aan voor gedurende een tiental seconden en knikt vervolgens van ‘ja’. Weer zo’n typische ‘chickenbus’ (oude Amerikaanse schoolbussen die gepimpt zijn) zoals in Guatemala, maar hier omschreven met de veel wredere naam ‘Diablos Rojos’ (Rode duivels…Moh, da’s onze Belgische voetbalploeg!). Dit omdat ze vaak over de weg scheuren en niet altijd even veilig zouden zijn… Maar ja, een beetje avontuur mag wel hé. Daarbij… wordt er niet bijzonder veel ‘gescheurd’ aangezien we er helemaal niet aan gedacht hebben dat we vlak op het spitsuur zaten…! Gedurende een dik uur rijden we door heel panama city en weten eigenlijk bij god niet of we al dan niet al moeten uitstappen en of we op de goeie weg zitten. De bus staat soms meer stil dan dat hij rijdt. Auto’s staan in file, bussen wringen zich er door, er wordt wild getoeterd, mensen stappen op en weer af en wij… blijven zitten. We passeren wijken die zelfs al helemaal niet meer op onze kaart staan. Na een uurtje lijkt het ons toch eens tijd om te vragen of we misschien al in de buurt zijn van de ‘via cincuentenario’. En wat blijkt, net op het moment dat we het vragen, moeten we er af! Wat een kanjers zijn we toch ;-)! Een vrouw toont ons waar de volgende bus moeten nemen, nee hoor, we zijn er nog steeds niet! Die zit boemvol, dus moeten we rechtstaan. En wanneer we na 10 minuutjes de ruïnes zien op onze rechterkant besluiten we om uit te stappen. We betalen de chauffeur en springen van de bus. De kerel kijkt ons raar aan, hij murmelt enkele woorden en het lijkt wel alsof alle andere passagiers door de raampjes aan het meestaren zijn. Precies of hij zegt: ‘Willen jullie er hier af??’. Maar we begrijpen er geen snars van, dus kijken we elkaar onhandig aan, lachen we groen en rijdt de bus uiteindelijk gewoon door. We worden meteen aangesproken door een vrouwtje die ons zegt dat de ruïnes al gesloten zijn en dat we het eigenlijk met een gids moeten doen. ‘We gaan gewoon eens kijken en een beetje rondwandelen’ antwoorden we. Maar dan niet zo uitgebreid, enkel met de woorden: ‘Caminar, Mirar’ (wandelen, kijken). Ondertussen is het al kwart na vijf en het is ons al snel duidelijk dat we in het armere gedeelte van de stad zijn terecht gekomen. Misschien toch niet al te lang blijven…? Een groot deel van de ruïnes zijn gewoon openbaar en worden zelfs beklommen door jonge kinderen. Sommige stukken zijn dan wel afgesloten maar je kunt ze alsnog zien. En ik verwoord het met de woorden die papa hier ook zou gebruiken: ‘jah een hoop stenen hé, meer is dat niet’. En eigenlijk is het ook echt niet meer dan dat. Op vijf minuten hebben we het wel gezien en besluiten we om een stuk terug te wandelen. De auto’s staan hier toch in file omdat er wegwerkzaamheden zijn, dus als we hier de bus nemen komen we zeker niet sneller vooruit dan als we gaan stappen. Het verkeer is hier een stuk agressiever dan in Azië. Daar wordt er gewoon getoeterd omdat het normaal is, hier wordt er echt getoeterd uit irritatie en ongeduld (of omdat ze blanke vrouwen gezien hebben). Ze negeren dan ook vaak rode lichten, wat uiteraard tot problemen leidt. Tsss temperamenten hoor hier ;-) Anyhow, we wandelen flink door en komen uiteindelijk aan bij de grote baan waar de eerste bus ons heeft afgezet. Ondertussen begint het al flink donker te worden. Binnen de minuut hebben we een bus die ons terug naar het centrum brengt en gelukkig is de spits in tussentijd al voorbij. We stappen af aan de ‘Via Argentina’ waar we een restaurantje zoeken en op typisch spaanse wijze tapas en sangria bestellen. We besluiten dat we genoeg gewandeld hebben voor vandaag en nemen in het terugkeren de bus. Morgen is het tijd om verder te gaan! Omdat onze zeiltocht pas binnen een week plaats vindt gaan we eerst enkele dagen door brengen in ‘El Valle de Anton’. Een bergdorpje op slechts een tweetal uurtjes van Panama City. Het zou er heerlijk rustig zijn en je zou er tal van mooie wandelingen kunnen maken. Genoeg stad voor mij, op naar de natuur (en dus de blaffende honden...? :-s)!!

Veel liefs
Stadsmus Joke