Omstreeks 22u komen we al aan in de luchthaven. We bedanken de chauffeur uitvoerig en slofferen met pak en zak richting ingang. De inkom is bijzonder klein, buiten een twintigtal rijen stoelen, een paar gesloten winkelstalletjes en een open winkeltje met eten en drinken is er niet veel bijzonders. We willen dan ook graag doorlopen naar de winkels en incheckbalies, maar dat wordt ons niet toegelaten. De vlucht vertrekt om 3u30, we mogen ten vroegste om 1u00 door.... Pfffff... Nog drie uren schimmelen.... We nestelen ons met de rugzak op enkele stoelen en brengen de tijd door met slapen, muziek luisteren, lezen, de juiste houding vinden, zuchten, puffen en.....ons vervelen!! Wat kan de tijd toch soms ontzettend traag voorbij kruipen!!

Uiteindelijk is het dan zo ver, mogen we door en kunnen we onze rugzakken inchecken. Eerst word ik nog even aan de kant geroepen en vinden ze het nodig om even heel mijn -net -goed-georganiseerde-handbagage terug uit te pakken, mijn waterpijp te ontleden om er vervolgens enkel het 'tangetje' voor de kooltjes uit te halen, want dat mag niet in de handbagage, datmoet in de grote rugzak! Stel je voor dat ik er de piloot een oog mee uitstek!! Ja mo ja!....Zo gezegd zo gedaan, na opnieuw een reorganisatie kunnen we de grote rugzakken afgeven (fieuw, het gewicht is binnen de normen!!) en doorlopen naar de 'winkeltjeszone'. Niet dat dit hier veel soeps is, maar kom, we kunnen er toch onze tijd mee vullen! Westoppen nog eventjes voor een 'nachtmaaltijd' bij de Kentucky fried chicken, tof wi, zo om één uur s'nachts nog een wrap met chicken en frieten:-D En dan is het eindelijk 3u00 en mogen we gaan aanschuiven om in te checken! Ik begin al stilletjes te verlangen naar het Belgenlandje, naar al die lieve mensen die ik ga terug zien, naar mijn appartementje, naar het uitdelen van de kadootjes,.... Ja zo ben ik wel, eenmaal de reis ten einde is, kijk ik er ook naar uit om terug 'thuis' te komen. Want ook al hou ik ontzettend van het reizen, terugkomen bij al die lieve mensen die mijn leven maken tot wat het is, daar hou ik minstens even veel van. En er even tussenuit zijn, maakt dit alles alleen maar waardevoller!
Dus ploffen we ons neer op een stoeltje en wachten we tot de deuren open gaan om op te stappen. Het wordt 3u15, het wordt 3u30(officiële VERTREKTIJD), het wordt 3u45.... Maar er gebeurt niets.... Menig één begint al rond te kijken en te friemelen op zijn stoel. Ik hou de deuren nauwlettend in de gaten en zie voortdurend mannen met gele en oranje veiligheidsjasjes weg en weer lopen. Ook ik begin nu zenuwachtig te worden en maak nietsvermoedendeSven wakker met mijn geïrriteerde gezucht. 'Hoe is dat nu toch mogelijk??!!!!! Het is bijna vier uur!! De deuren zijn nog steeds niet open!!! We moesten al in de lucht zijn!En er moet ons eens niemand iets zeggen of wa?? Het is hier geen haar beter dan de NMBS!!!' Sven die nog een beetje in droomland vertoeft begrijpt niets van mijn nerveuze geklaag. Maar opofferend als altijd stelt hij zich recht en loopt naar de balie om te gaan informeren. Toen er een tijdje geleden enkele mannen in kostuum de deuren openden stormden heel wat mensen er al op af, klaar om te vertrekken, maar al snel bleek dat dit nog niet voor direct was. De meesten hadden het opgegeven en zaten terug op hun plaats of hingen ook rond de balie. Plotseling klonk een stem door de microfoon 'passengers for moskou please come to information desk'... Ik had mijn muziek al afgelegd omdat deze mij alleen maar nerveuzer maakte. Ik zag Sven op zijn dooie gemakje aangewandeld komen en vroeg hem meteen wat er aan de hand was. Hij wist het nog niet goed, maar vermoede dat ze aan het wachten waren op een man die naar moskou moest.... Vooraleer ik me nog meer kon opwinden ging hij terug naar de desk en beloofde om nog eens opnieuw te informeren.
Mijn vingers en voeten bewogen non stop, alsof we nog niet lang genoeg in deze luchthaven zaten te wachten!!! Mijn wachtgeduld was op!! Foetsji, weg!! Ik was moe,verveeld!Ik wou naar huis!! Wanneer Sven voor een tweede keer terugkomt brengt hij me minder leuk nieuws... Blijkbaar is er een technisch probleem en zullen we pas tegen half 5 kunnen opstappen....
'Half vijf???? Half vijf???? Dan missen we onze aansluiting in Istanbul!!!' schreeuw ik met gedempte stem. 'Ja die kans zit er in' geeft Sven rustigtoe. 'Daarom is het belangrijk dat ik nu probeer om een zitje te versieren in een volgende vlucht vanuit Istanbul naar Brussel. Er zijn nog enkele vluchten, maar als daar geen plaatsen vrij zijn, dan zullen we moeten overnachten in Istanbul ofzo'. Ik kan mijn oren niet geloven. De paniek stroomt door mijn lijf en ik word alleen maar bozer! ' OVERNACHTEN????? IK GA NERGENS OVERNACHTEN!!! IK WIL NAAR HUIS!! EN DIE STOFWOLK KOMT TERUG! STRAKS SLUITEN ZE HET LUCHTRUIM IN BELGIE EN ZITTEN WE VAST VOOR DAGEN!!!!! IK WIL NU VERTREKKEN! IK WIL VANDAAG NOG IN BELGIE ZIJN!!!'. Was het een stripverhaaltje geweest, Sven zijn haren vlogen naar achter in de wind van mijn stem. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat hij niet veel zin had om bij deze dolgedraaide merrie te blijven zitten. En onder het mom 'ik ga nog wat gaan informeren' wandelde hij snel weg en ging terug naar de infodesk. Ook ik wou wel eens weten hoe de vork aan de steel zat en snelde er ook heen. Alle mensen waren aan het informeren naar hun aansluiting: zouden ze die nog halen?? Wanneer was de volgende vlucht?? Was er daar nog plaats vrij?? Ik vond enkele gelijkgestemden, maar merkte dat de meerderheid zich gewoon neerlegde bij de situatie. Ik had de indruk dat ik de enige was die zo tekeer ging...

Sven bleef dan ook wijselijk uit mijn buurt, dus begon ik maar te sms'n naar mensen dieop dat momentin België rustig lagen te slapen in bed.... Tot zover hun rust.....Nogmaals een sorry aan die personen.... Ik was effe de controle kwijt.... ja, mijn excuses ja....
En ik was ECHT de controle kwijt! Paniek maakte zich meester van mij en tal van zorgen schoten door mijn hoofd: 'we zullen te laat zijn, die andere vlieger zal al weg zijn, wie weet wanneer we een volgende vlucht hebben, misschien pas morgen, en dan moeten we daar overnachten en wat als het luchtruim in Belgie gesloten wordt, wat moeten we dan doen, hoe lang zullen we dan niet vastzitten....??? Sven had ondertussen een Belgisch meisje gevonden die een stuk rustiger reageerde dan ik en die dit blijkbaar al meerdere keren had meegemaakt. Ze maakte er zich dan ook geen enkele zorgen in. Net voor ik ook haar kon overvallen met mijn drukte en paniek gingen plotseling de deuren open en mochten we opstappen. 'Wat heeft dit nu weer te betekenen????' zei ik kwaad!!! 'Ah ja, de vlieger is in orde, we vertrekken' kreeg ik als antwoord. Enige rust keerde terug bij mij, maar toch bleef ik op mijn ongemak. Ik keek voortdurend naar mijn horloge en overliep steeds opnieuw hoeveel tijd we nog hadden om eventueel onze volgende vlucht te halen, als we nu binnen de zoveel minuten opstegen en dan heel hard reden wanneer we toekwamen en...... Al mijn hoop werd me echter ontnomen wanneer we nog wel een half uur aan de grond bleven staan en het halen van onze volgende vlucht een complete illusie werd. Daarbovenop was er ook nog een krijsend kind aan boord die mij helemaal gek maakte waardoor mijn beide armen voorzien werden van een afdruk van mijn nagels, mijn kaken opgebeten werden, ik vermoedde dat ik een paniekaanval zou krijgen eneven hard krijsend tegen het plafond zou springen als deze vlieger niet binnen de korste keren ging aanzetten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Nog even besloot ik om een nieuwe groep op facebook op te starten met de titel 'wij willen geen kinderen jonger dan vier op een vliegtuig!!'. Vervolgens dommelde ik in slaap en verloste mijn lijf van alle spanning.
Om exact tien voor acht arriveerden we in Istanbul, net op dat moment ging onze vlieger de lucht in.... Wachten op aansluiting kenden ze hier dus niet..... We renden als gekken door de gangen om hem mss toch nog te halen, maar hoe zinloos was dat.... Even later schoven we aan om een nieuwe vlucht te versieren. Ik was enigszins gekalmeerd, maar nog steeds zeer onrustig omdat ik niet wist wat er me te wachten stond en hoe lang we nog op deze luchthaven gingen vastzitten. Het Belgische meisje regelde alles voor ons en binnen zes uur ging onze vlucht naar Brussel.... Alle lasten vielen nu van mijn schouders, en ondanks het vooruitzicht van nog zes uren te zitten schimmelen op een luchthaven, was ik ontzettend blij dat ik wist dat ik deze avond in mijn eigenbed ging liggen! Ik plofte me neer op de grond en ontspande. Sven keek me aan, sloeg zijn handen voor zijn gezicht en begon te lachen. 'Wat nu toch??' vroeg ik, eindelijk terug glimlachend. 'Gij waart ambetant daarnet!!!!!! Amai jong, zo uit uw dak gaan!! Zo flippen! Niet te doen!' antwoorde hij. Gelukkig konden we er nu beiden mee lachen, alles was dan ook opgelost en het was veilig voor Sven om nu dergelijke uitspraken te doen tegen mij :-)
En ik kon het ook niet ontkennen, ik was volledig over mijn toeren. Niet weten wat er ging komen, hoe lang we gingen moeten wachten, of we al dan niet gingen thuiskomen, of we ergens moesten overnachten,.... al die onzekerheid maakte mij gek. Ik leerde mezelf maar weer eens van een andere kant kennen en ontdekte zo hoe moeilijk het is voor mij om geen controle te hebben over de zaken, hoe moeilijk ik het soms heb om om te gaan met onverwachtse wendingen, hoe zeer ik mezelf daarin verlies. Niet weten wat er gaat komen, complete onzekerheid en niets in eigen handen hebben, er niets aan kunnen veranderen....It drives me crazy!
Maar goed, na zes uren te liggen maffen in een zetel van een soort restaurant, zonder er ook maar iets te consumeren begaven we ons dan eindelijk naar onze laatste vlucht en landen drie uurtjes later veilig en wel in het vertrouwde België....weliswaar met 6 uur vertraging.
Na nog een onhandige berugzakte afscheidsknuffel scheiden onze wegen en gingen we elk naar ons eigen huisje.

Jordanië.....Het was een weer een waar avontuur. Iets helemaal anders, iets dichterbij en ook iets korter. Maar ik ben blij dat ik ook dit land aan mijn lijstje kan toevoegen.
Het was een reis die op vele vlakken anders was dan mijn vorige. Vooreerst omdat het aantal uren vliegen nu beneden de 10uren lag, omdat ik niet met het openbaar vervoer heb rondgereisd, omdat ik het aangedurfd heb om met een compleet vreemde op stapte gaan, en omdat het nietdirect binnen mijn droombestemmingen lag. Maar alle voorgaande dingen zijn doormij positief bevonden! Wat deed het deugd om eens minder dan tien uur op de vlieger te zitten!!Het was ookerg fijn om eens met de auto rond te reizen, het gaf een stuk meer vrijheid dan het openbaar vervoer. Je stopt waar je wil, je vertrekt wanneer jewil,je gaat waarheen je wil, je bent gewoon een stuk vrijer.Misschien moet ik toch eindelijk wel eens aan mijn rijbewijs beginnen..... Ook mijn 'vreemde' is super goed meegevallen! Sander was een rustige kerel, die je altijd het gevoel gaf dat alles wel in orde kwam, een schitterende chauffeur, en best wel een grapjas!! Iemand waarop je kon rekenen, een goeie reisgenoot!
En ja, velen fronsten even de wenkbrauwen wanneer ze hoorden dat ik naar Jordanië ging.... 'Jordanië? Jij? Is dat niet meer cultuur dan natuur?Wat ga je daar zoeken?' klonk het vaak.
Maar ik denk dat dit land voorvelen nog een goed bewaard geheim is. Al is het zeker de moeite waard om hier even je vakantie door te brengen! De natuur is prachtig en er zijn heel wat hotspots! Veel langer dan 10 dagen zou ik echter ook niet nodig vinden. Heel groot is het land niet en de bezienswaardigheden zijn goed haalbaar in die tijd.
Wat voor mij helaas een wrange smaak nalaat is de cultuur... Ik kan mij moeilijk verzoenen met de levenswijze van deze mensen. Een levenswijze die grotendeels gekoppeld is aan hun geloof. De starende mannen, de ingeduffelde vrouwen, de werkende kinderen, het vreselijke moskeegejank,... Ik denk dat het voor elkeen wel duidelijk is dat deze 'stroming' mij niet ligt.
Hoe zeer ik mij opwind rond de manier waarop mannen met vrouwen omgaan, hoe ik het als onderdrukking en discrimnatie ervaar. Maar, wederom, dit alles is maar mijn subjectieve indruk op dit deel van de wereld. Niet meer, niet minder.
Het moet ook gezegd worden dat ze ontzettend gastvrij zijn, dat ze je zullen helpen als ze kunnen en dat je altijd voor een theetje wordt uitgenodigd! Een heerlijk theetje trouwens! Ze menen het wel goed, zeker en vast. Onze Sven is er trouwens vol van!! En gelijk heeft hij!! Maar als vrouw ervaar ik het allemaal net iets anders.

Tenslotte wil ik nog even Sven en Sander bedanken! Merci voor de lollige leuke reis! We hebben veel plezier gehad en we hebben dat super goed gedaan samen! Sander, bedankt om ons een week lang overal veilig rond te brengen, je hebt dat goed gedaan! 'Lekker' ;-)!
En Sven, bedankt om mij weer zolang te 'verdragen', wetende dat het wel al eens botst tussen onze onstuimige karaktertjes! Thank you guys! It was great!

Hoe dan ook: Jordanië, een aanrader! Bereid je alleen voor op een onzekere terugvlucht...

Heel veel liefs en nog eens een super dikke merci aan al mijn trouwe lezers!!!

Controlefreak Joke