Het is ongehoord, ongedaan en onaanvaarbaar: mijn Jordaans reisavontuur niet afronden!!! Om het met Sander zijn Hollandse woorden te zeggen: 'Ken echt niet hoor!' Dus daarom kom ik meer dan een maand later met het laatste deel van mijn avontuur! Het is een beetje laat, maar ik hoop alsnog dat jullie de tijd vrijmaken om je nog een tweetal keer te verdiepen in het Jo(ke)rdaanse leven. Geniet ervan!

Het is vrijdagmiddag, we hebben Wadi Rum achter ons gelaten en arriveren na een taxirit van ongeveer één uur terug in het snikhete Aqaba. We besluiten om deze keer een ietwat deftiger hotel uit te kiezen, waar we onze laatste dagen zullen doorbrengen. De chauffeur zet ons af langs de grote drukke baan recht voor het Shweiki hotel. Eigenlijk waren we van plan om vandaaruit naar een ander hotel te wandelen, die volgens sven een eigen strand had, maar omdat het te warm was en hij te moe, was ie plots helemaal vergeten welke kant hij uit moest. Het werd dus Shweiki, een groot hotel, met ruime kamers waar ik voor het eerst echt onder de lakens sliep ipv mn lakenzak boven te halen. Eenmaal in de kamer gearriveerd crashen Sander en ik op ons bed. We zijn echt doodmoe van het vroege ochtendgloren en de verdovende lange taxirit. Een siesta is hier echt wel op zn plaats vind ik zo! Daarbi j is het ook gewoon veel te warm om nu buiten te komen, dus kunnen we beter effe bekomen in de frisse lucht van de airco en de zachte bedden. Dit is echter buiten Sven gerekend. Na twee minuten op zijn bed te liggen schiet hij in actie en vliegt van de ene kant naar de andere kant van de kamer. Hij begint dingen te wassen, in zijn zak te rommelen, dingen samen te rapen,.... Zijn drukte dwingt mij om ook nu mijn geliefde oordopjes te raadplegen! Sven wil de stad in! Ik kijk even naar Sander (die er eveneens niet veel van snapt) en vraag hem of hij weet welke trein Sven moet halen?? Uiteindelijk is hij weg en de rust terug. (Sorry Sven :-D) Ik draai me lekker op mijn buik en dut verder. Nog geen tien minuten later staat hij echter weer in de kamer en zit voorovergebogen op zijn bed. Ik richt mij even op, ga vervolgens weer liggen en denk alleen maar: 'ziejewel, haast en spoed is zelden goed'. Later blijkt dat hij zijn teen gestoten heeft en noodgedwongen moest terugkeren naar het hotel,mijn stelling wordt bij deze bevestigd. Nu soit, na een uurtje zijn we allemaal terug op de been (of teen) vers gedoucht en toch wat uitgerust. We besluiten om de stad in te trekken en eventueel ook een plonsje in het water te wagen. Het is hier namelijk tegen de 40 graden! Als slakken kruipen we over de straat en placeren ons op een terrasje waar we genieten van een typisch Jordaanse lunch. Daarna wandelen we richting strand en ik herinner mij meteen de woorden uit mijn trotter 'nergens in Jordanië wegen de blikken zo zwaar als in aqaba....' als ik al dacht dat ik het gehad had, dan zat ik er flink naast. Vrijdag bleek dan ook nog eens DE dag te zijn waarop alle Jordanen naar het strand trekken. Wandelen op de lange boulevard langs het strand was dan ook ontzettend irritant... Veel vrouwen zag je er niet en het meerendeel van de mannen lieten hun blikken schaamteloos en ongenegeerd op mijn lichaam rusten, ook als ze daarvoor even moesten blijven stilstaan of zich terug omdraaien. Het strand zat propvol en ook daar viel ik al snel op. Er was echter geen toerist te bespeuren..... En ik vroeg mezelf al af of ik werkelijk in staat was om mij in bikini tussen deze mensen te placeren??? Anderzijds, het was zo warm en het water lonkte me verleidelijk.... We werden aangeklampt door mannen die ons een 'glass boat' trip wilden aanbieden. En meteen stelde ik Sven (onze gewiekste onderhandelaar) voor om een boot te huren, er gewoon mee op zee te gaan en vandaaruit een plons in het water te doen. Op die manier waren we weg van het drukke strand en ik van de brandende blikken! Zo kon ik tenminste ook zwemmen, want vanaf het strand zag ik dat nog niet direct gebeuren. Zo gezegd zo gedaan! Even later zitten we met z'n drieën op de boot en worden begeleid door twee venten die ons ook nog twee snorkelsets voor ons regelen. We varen wat verder in zee en plonsen daar in het verkoelende water! Wanneer ik terug op het laddertje klim word ik meteen ter hulp gesneld, ook de kramp in mijn voet even later word 'met zorgen' omringd, maar ik laat merken dat het wel ok is en dat ik me wel red. Na een tweede verfrissende duik leggen we ons plat neer op het dakloze dek. De zon is heerlijk op onze natte huid en we kunnen amper geloven dat we deze ochtend nog in de woestijn zaten en nu al op zee. Soms doe je hier zoveel op een dag, dat je je amper kunt herinneren hoe en waar de dag begonnen is. Wanneer we terug op het strand aanmeren gaat het staren genadeloos verder en mijn irritatie wordt alleen maar groter wanneer ik zie hoe alle vrouwen hier met jeansbroek, jurk, hoofddoek,lange t-shirt of pullover in de zee zitten. En ondertussen staren hun mannen naar een stel blote schouders. Ik klem mijn tanden op elkaar want ik vind het moeilijk om om te gaan met deze vorm van 'cultuur'. Voor mij is het ongelijkheid, onrechtvaardigheid, vrijheidsbeperking, discriminatie! Niets minder dan dat! Ik besluit mijn kwaadheid ook in mijn wezen te leggen en staar enkele mannen met een ijskoude blik terug. Wie denken ze wel dat ze zijn? Hoeveel 'meer' denken ze wel niet dat ze zijn?? Ik kan werkelijk niet om met deze ongelijkheid en het is één van de weinige maar toch 'zwaardere' zaken in het land waaraan ik me erger. Het is een persoonlijke ervaring, een persoonlijke mening, die in mijn subjectieve zicht op de wereld een belangrijke rol speelt.

Maar soit, back to Aqaba. Na onze zeerit wandelen we terug naar het hotel. Sven en ik blijven echter al snel hangen bij de winkeltjes en komen eventjes later op de hotelkamer toe met een heel stel zakken vol cadeautjes (al dan niet voor onszelf :-)).

Mijn waterpijp is binnen, alsook mijn zeepjes en thee!

We ontzouten ons met een goeie douche (want djeezus ook in deze zee zit er massas zout! Mijn bikinishort stond er stijf van!!) en gaan daarna een hapje eten! De sfeer onderling wordt steeds gemoedelijker, maar het einde van de reis komt ook steeds dichterbij....

Het is tien uur tien wanneer ik voor het eerst mijn ogen open, kwart voor elf wanneer ik merk dat Sander even de deur uitgaat en kwart voor twaalf wanneer ik eindelijk zelf mijn bed uit kruip. Eén keer uitslapen op reis mag toch wel hé??

De dag begint dus ongeveer hetzelfde als gisteren, zonder teenaccident deze keer, en we gaan iets eten om vervolgens met een taxi richting strand te trekken. Deze keer begeven we ons naar 'south beach'. Dit zou het toeristischere gedeelte zijn , waar ook ik ongegeneerd kan baden zonder aangegaapt te worden. Wanneer we er toekomen is dit meteen merkbaar. De hoeveelheid mensen die op het strand zitten kun je gemakkelijk tellen, voornamelijk toeristen, in bikini(YES!) en hier en daar een local, die zich gedraagt zoals elke local, maar dat nemen we er dan maar weer bij.

Nog voor we ons genesteld hebben krijgen we al een aanbod om te snorkelen. We beslissen om toch eerst even een plaatsje te zoeken en zullen daarna wel zien. Maar we liggen nog geen tien minuten neer als de man er weer staat en ons een aanlokkelijk voorstel doet. Er zijn namelijk nog twee andere toeristen waardoor de prijs wat minder is en hij ons ook wil rondleiden. Dus rapen we onze spullen weer samen en gaan snorkelen.

Het valt me niet honderd procent mee want mijn bril laat water door en wanneer hij tot twee keer toe op hardhandige wijze wordt aangespannen doet het zoveel pijn dat ik het amper uithoudt. Daarnaast stoot ik binnen de vijf minuten ook nog eens mijn voet aan het rif waardoor deze openligt (toch wel enigzins fier op nog een schram!). Na een half uur spartelen,trappelen, want zo'n fantastische zwemmer ben ik niet en zeggen dat alles ok is (i'm fine, i'm just slow, dont worry) heb ik eindelijk de juiste brilpositie gevonden en kan ik zorgeloos van de onderwaterwereld genieten. Ze is zoals steeds prachtig, met vissen in alle maten en kleuren, gevaarlijke zee-egels, koralen, ... Maar niet direct het mooiste wat ik al gezien heb, daarvoor moet je gaan duiken denk ik. Soit, ik ben tevreden met wat ik zie, en dat het eindelijk lukt! Ik pik onderweg ook nog een leeg drijvend chipszakje mee en erger me weer aan het feit dat mensen dit gewoon laten slingeren. Ik word dan ook eventjes raar aangekeken (maar dat ben ik al gewoon ondertussen ) als ik uit de zee wandel met een leeg zakje chips in mijn handen....

Na het afrekenen ploffen we ons neer op het strand en genieten van de laatste uren zon vooraleer we terugkeren naar het toch wel grauwe België.

We vullen onze laatste avond, met een laatste avondmaal en een laatste waterpijpje waar we toch wat licht van worden in het hoofd waardoor alles best grappig is!

Behalve dan de vreselijke boodschap van het thuisfront met daarin de resultaten van marginaal gent tegen FCB. Dus lurk ik nog eens extra aan de pijp om mijn verdriet te verdringen. Wat een domper op de feestvreugde! Wat een ellende!

Ik ontzie mij de confrontaties op de werkvloer keihard en twijfel eventjes om mijn reis te verlengen, nog een week mee te reizen met Sander of gewoon te trouwen met een vent van hier. Maar uiteindelijk raap ik al mijn moed bijeen en besluit om toch terug te keren naar België en de harde realiteit. Only for you mama! ;-)

Rond één uur kruipen we allen doodmoe maar tevreden in ons bedje. De resultaten blijven echter door mijn hoofd en dromen spoken waardoor ik werkelijk een waardeloze nachtrust beleef. Bijgevolg komt de dag veel te vroeg en ben ik veel te moe.

We nemen afscheid van Sander, die nu naar de ferry trekt om nog een weekje Egypte te doen en gaan vervolgens ook zelf naar de bus die ons richting Amman brengt. Ik wind mij nog eventjes op omdat ik mijn drankjes niet bij me mag houden! Dump ze dan maar in de bagageruimte maar maak ook heel duidelijk dat mijn handbagage bij mij blijft!! Tijdens de busrit begint Sven gezellig te kwebbelen met een Jordaan terwijl ik mij stilletjes terugtrek om een beetje te lezen en een tukje te doen.

Een dikke vier uur later arriveren we in de drukke hoofdstad Amman. We worden meteen ter hulp gesneld door een vent die zichzelf 'toeristenhelper' noemt. Deze regelt voor ons een taxi richting stadcentrum, met een chauffeur die geen woord engels begrijpt (en dat in de hoofdstad???). We laten ons afzetten in één van de drukste stukken van t'stad en stappen het eerste het beste goedkope (vuile) hostel binnen. Aangezien we hier nog wel heel wat uren moeten doorbrengen vooraleer we naar de luchthaven vertrekken is het toch wel handig om onze zware rugzakken ergens te kunnen droppen. Daarna is het internettime om vervolgens een restaurant te zoeken. We hebben immers niet meer gegeten sinds deze ochtend en het is toch al zes uur s'avonds. Overal zien we winkeltjes en stalletjes, maar neeeeeeergens botsen we op een restaurant of eetplaatsje. Bizarre hoofdstad toch wel... Uiteindelijk zijn we zo blij dat we ergens in een zijstraatje op 'restaurant Caïro' stoten, dat we gewoon naar binnen gaan en een kebab bestellen! Wat we voorgeschoteld krijgen maakt ons echter een stuk minder blij... Beteuterd kijken we naar ons bord, we hadden onze laatste maaltijd hier wel wat anders voor gesteld dan dit... De stukjes vlees mogen eeeeecht niet ontleed worden, dus steken we ze maar met tegenzin in onze mond en eten vooral van het brood die erbij staat. Na een vijftal brokjes geef ik op. Mijn hongergevoel is enigzins gestild, maar dat was het al toen ik het eten nog maar zag..... We betalen snel en trekken weer de straat op, klaar om onze laatste dinars nog te besteden aan souvenirs. Eén van de vele parfumstandjes trekt mijn aandacht. De rekken staan vol met flesjes en op de toog ligt een lijst met allerlei parfumnamen. Jaja, beste mensen, we hebben hier te maken met heel wat kleinschalige parfum namakers! De prijzen zijn spoooooootgoedkoop, dus hier moeten we echt nog wel wat geld verdoen. Gedurende een half uur ruiken we aan tientallen verschillende flesjes en schaffen ons elk drie valse parfums aan voor de prijs van anderhalve euro t'stuk!! Een batje of wa!
Wanneer we wegwandelen lopen we echter niet bijzonde recht en hangen onze oogleden zowat halverwege. We stappen een souvernierwinkel binnen en na even praten met de plaatselijke verkoper komen we te weten dat hij oorspronkelijk dacht dat we zat waren!!! Hahahha wat een lol! Ne nee, we zijn gewoon onder parfuminvloed. We maken er even gebruik van om te informeren naar de airport express. Volgens onze boeken moeten we in Tarbabour station zijn, daar gaat de laatste bus richting luchthaven om 22u. Deze man verteld ons echter iets anders, ander station. Hmmm... ok dan... Ik stel voor om het hier en daar nog wat rond te vragen, maar al snel merken we dat niemand het echt weet, want iedereen komt met een andere oplossing voor de dag... Een ander station, een andere bus, een taxi,...

Ook ADHD mohammed die ons plotseling uit het niets komt helpen en van de ene naar de andere persoon sleurt kan ons niet echt uit de verwarring halen en uiteindelijk beslissen we alle info te negeren en gewoon onze boeken te volgen.
Dus pikken we onze rugzakken op en stoppen een taxi die we de opdracht geven richting 'Tarbabour station' te rijden. Eerst kijkt hij nogal vreemd waardoor ik wel vier keer de naam herhaal en vraag of hij het echt wel weet????

Onderweg stelt hij al snel voor om ons rechtstreeks naar de luchthaven te brengen, maar 15 dinar is mij echt te veel! We proberen voor tien, maar dat is dan voor hem te weinig. Even stoppen we voor een tankbeurt en wanneer hij de auto terug instapt heeft hij blijkbaar eventjes nagedacht, hij stelt 12 voor en wij gaan akkoord! Zo moeten we ons in elk geval geen zorgen maken dat we mss toch geen bus zouden hebben of te laat konden zijn.

Wat ik op de luchthaven doormaak is nog wel een straffe story op zich.... Maar aangezien ik nu al vier bladzijden vul, maak ik er nog een kortverhaal van!

Jordaanse Joke