Hello everybody!

Vooraleer ik mijn volgend avontuur beschrijf wil ik eerst eventjes terugkomen op mijn vorige verhaal. Sorry voor mijn bloedeerlijke, ongezouten weergave van de feiten. Blijkbaar heeft niet iedereen dit gesmaakt. Ik wil toch even laten weten dat ik neerschrijf wat er gebeurt, wat ik meemaak, mijn persoonlijke ervaring... Niet alleen de leuke dingen, maar ook de dingen die minder leuk zijn. De wereld is een speeltuin, als ik niet hoog genoeg ga met de schommel zal ik nooit ontdekken dat het riskant is en datik er misschien kan van vallen. Ik heb geen onnodige risico`s genomen door met dat ventje mee te gaan. Duizenden toeristen doen een ritje met de ezel in Petra. Ik hou ervan om er af en toe eens alleen op uit te trekken, ik heb die vrijheid nodig, en dat die soms onverwachte gebeurtenissen met zich meebrengt, dat neem ik er graag bij want die lopen niet altijd zoals nu.Ik ga geen situaties verbloemen of achterhouden, ik beschrijf ze zoals ik ze persoonlijk ervaren heb, want dit is waarvoor mijn blog dient. Niet alleen om jullie te laten meereizen, maar ook voor mezelf, om dingen van me af te schrijven, om ze zeker nooit te vergeten. Ik begrijp wel dat het niet voor iedereen even makkelijk is om zo`n dingen te lezen, maar ze gebeuren wel, dus vertel ik ze. Reizen is dingen meemaken en die zijn niet altijd even fijn, maar wel telkens een les en een avontuur op zich. Reizen zijn emoties. Reizen is jezelf ontdekken, en anderen.
Dus nee, dit was geen cowboy of cinema verhaal, dit was pure realiteit.

En dan nu, op naar Wadi Rum!! We keren terug naar donderdagochtend omstreeks 7u30...jawel...7u30!!! Een vreselijke wekker dringt zich door mijn oordopjes en rukt me uit mijn droom. Snooze! Zeven minuten later, hetzelfde liedje...Snooze!! Na de derde keer klop ik op de gsm zodat hij niet meer opnieuw kan afgaan. Sander en Sven kruipen uit bed, ik blijf nog effe liggen en uiteindelijk wordt het een beetje een race voor mij om tegen 8u30 gedoucht en gepakt te zijn. Maar het lukt en we duiken de taxi in die ons richting Wadi Rum brengt.

Na een uurtje arriveren we bij de gids zijn huis, we worden vriendelijk uitgenodigd in zijn tent (een plaats voor zijn huis waar bij ons het voortuintje zou zijn....) en maken kennis met zijn kindjes die ons koddig aanstaren! Ik blijf erbij, gekleurde kindjes zijn zoveel leuker dan blanke ;-D! Een jonge kerel komt ons vergezellen en Sven gokt dat hij onze gids zal zijn. `Ah kom, die kerel is nog puber, dat kan toch niet!!` antwoord ik vastberaden. Maar ik heb het bij het foute eind.... de kerel van 19 (hij moest er wel lang over nadenken) zou onze chauffeur in de woestijn worden.... Uiteindelijk was het toch iemand anders hoor... Eentje van 17...:-)
Na onze thee mochten we eerst een wandelingetje maken in de nabije omgeving. De man die onze trip regelde en dus niet de gids, maar waarschijnlijk de `baas` of `incasseerder` was, nam ons een eindje mee en toonde ons toen waarheen we moesten wandelen. `Great view from that place, see you later!`. Hmmm en daar stonden we.... De zon stond al hoog aan de hemel en het was snikheet. Aangezien we dachten al aan de wandeling te beginnen hadden sven en ik onze rugzak met al ons gerief mee (slaapzak, verse kleren, lakenzak, toiletzak, lunch, drank, pot nutella in mijn geval,....). Je kunt je wel voorstellen dat dit een redelijk gewicht was en dus voor extra zweet zorgde tijdens het stijgen...!! UIteindeiljk heb ik mijn zakje met noodvoorraad onder een steen verstopt om in het terugkeren terug op te halen!
We wandelden een half uurtje en kwamen inderdaad op een mooi zicht uit, al verstonden we nog steeds niet goed wat de bedoeling hiervan was, maar soit, na enkele fotos keerden we terug,pikten mijn proviand terug op en sprongen in de jeep richting woestijn! Ja nadat we eerst het hele dorp moesten afrijden om Sven terug te vinden die wc papier was gaan halen, maar blijkbaar ook ergens op de pot zat. Ik begon al te denken dat ie ontvoerd was.....
Ma goed, richting woestijn dus! Onze eerste stop was `Lawrence spring`. We klauteren een half uurtje op grote rotsen waar we zelf onze weg op moesten zoeken,geen wandelweggetje, maar kruipen van rots tot rots!Spannend wi!! Eenmaal boven kregen we een mooi uitzicht en een soort vijvertje onder een rots...de `spring` dus....Niet echt spectaculair, maar goed, de klim was de moeite waard! Ook het afdalen was weer springen en zoeken en wankelen en glijden en struikelen en klimmen.... Bij de volgende stop wachtte ons een mooie rode zandduin! Heeeeeeeeeel vermoeiend om te beklimmen! Zeker in de volle middagzon! Ik begon met mijn sandaaltjes want ik verdraag geen zand in mijn schoenen (ah ja, anders moet ik er weer met de stofzuiger inzitten!) en discussierde nog even met Sven wat logischer klonk: de woestijn in trekken met sandalen (zoals ik) of de woestijn in trekken met trekschoenen (zoals zij twee). Ik vond uiteraard dat het mijne logischer is, ale, zeg nu zelf... Toen ik echter twee stappen in het zand gezet had begon mijn overtuiging een beetje te verminderen. Het was namelijk snikheet en mijn teentjes en voetzolen vonden de hitte niet echt aangenaam. Ik volharde toch even, maar na mijn tiende stap rende ik naar beneden, dook in de auto en trok een paar sokken aan!!!! Veeeeeeel beter! Een stom zicht? Ja dat wel.. Maar veeeel beter!! Ik beklom de duin met volle moed, maar bij elke stap zonk mijn voet een paar centimeter weg. Mega vermoeiend dus! Met veel gezucht,gepuf en gestruikel arriveerde uiteindelijk bij de jongens die al boven waren. Lang neerzitten lukte niet want het zand was echt te heet! Dus na vijf minuten rende ik weeruit volle borst naar beneden! Jiiiiiiiiiihaaaaaaaaaaaaa!!!! Veel toffer dan het klimmen hoor!
Weer in de jeep (drinkeeeeeeeeeen!!) en richting Canyon nu. Daar maakten we even een wandelingetje tussen twee torenhoge rotswanden en gingen vervolgens een theetje (ikwil frisdraaaaaaaank!!)drinken in de bedoeienentent, waar het nog warmer was! Waarom overdekken ze dat ook met zwarte doeken?! Ook hier kende ik geen rust en werd er nogal duidelijk gebabbeld over mijn piercing (met de nodige gebaren aan de lip)!
Na de canyon volgde de `little bridge`. Daar moesten we een stukje rots beklimmen, die..ja...een soort rotsbrug vormde he :-D Terwijl we terug naar beneden kwamen zagen we dat onze jonge chauffeur volop bezig was om een auto die in panne lag (jaja, da gebeurt daar vele) terug in gang te krijgen. Onze auto werd trouwens gestart door twee draadjes over elkaar te wrijven, ge kent da wel.... Tof he :-D!! Ja, avontuur ten top! Terwijl ons chauffeurke aant klussen wasmaakten wij van de gelegenheid gebruik om te lunchen! Een lekker turks brood met nutelle en schijfjes banaan! Mmmmmm...! Toen de vermaakte auto eventjes later vertrok werden we na een paar meter opgeschrikt door een knal! Ja, dien auto, twas ter mee gedaan he! Wel grappig! Dit was pas cinema stuff!
Onze auto bleef,ondanks het vreemde starten, gelukkig marcheren en na onze lunch reden we weer verder naar de volgende stop. Deze keer een ietwat grotere brug. Toch wel 50 meter ofzo. En die mochten we ook beklimmen!! Onze jonge `gids` leidde ons naar boven op zijn blote voetjes...!!! De stenen waren glad, maar wel ruw van structuur waardoor je niet echt weggleed. Echt wel fijn om te doen! Maar best niet teveel naar beneden kijken vanaf de rand, want dat was dan weer wat griezelig :-) Dit was zo ongeveer de laatste stop voor we naar het kamp reden waar we gingen overnachten die avond. We hielden nog eventjes halt om te kijken naar een superhoge brug die zich kilometers van ons bevond. Deze zou erg tof zijn om te beklimmen, maar duurde vier uur en je had touwen nodig voor het laatste stuk (Spannend he!!!!). Dit zat niet in ons pakket, maar we konden het mss wel doen de volgende dag...
Rond 15u30 arriveerden we als eerste bij onze bedoeinentent, de plaats waar we dus zouden slapen. We crashten eventjes want het was zo warm en we waren doodop. De schaduw deed deugd, maar zorgde niet echt voor verfrissing. De vliegen werkten trouwens immens op mijn zenuwen! Na een half uurtje rust besloot ik dat het tijd was om terug recht te staan en de woestijn met zijn genadeloze zon te trotseren voor een volgende wandeling! Er was namelijk nog een canyon in de buurt die we vandaaruit konden gaan bezoeken. Sven en Sander sloten zich bij me aan en zo vertrok ons gezelschap, into the desert. De wadi rum woestijn is niet bepaald het soort traditionele woestijnlandschap die je in je hoofd hebt. Het zand is meestal begroeid met kleine plukjes struik, en overal versieren torenhoge gigantische rode rotsblokken het uitzicht.En hetzand is rood, net zoals de rotsen. Dus geen uitzichtloze kaleverte met niets anders dan wit zand.

Tijdens het wandelen maakte ik mijn eerste val tijdens het net iets te lomp beklimmen van een rots. Mijn voet schoot eraf en mijn lichaam schoot mee! Geen probleem, daar kan ik allemaal tegen en met een paar schrammen voel ik me weer een echte trotse reiziger! (sorry aan de mensen dievallennogal lomp vinden...;-))De canyon bracht ons naar een mooi plaatsje met een prachtig uitzicht. Daar zijn we gecrasht en hebben we een half uur in de schaduw op ons rug gelegen. In het midden van de canyon, niets van menselijk geluid rond ons, enkel de wind die tegen de rotsen schuurt en onze huid streelt. Wat voel je je klein en nietig tussen deze kanjers, in deze weidse omgeving, met niets dan natuurwonderen om je heen... Heerlijk!!!! Wat houd ik immens veel van de natuur!! Dergelijke trips zijn gewoon zalig, die maken je gelukkig!

Als we terugwandelen is het kamp nog steeds leeg, de mensen van de andere auto die toekwam toen wij vertrokken zijn ook op zwier. Het is nu ongeveer 18u dus wandel ik meteen door de weidse vlakte om de rotsen te gaan beklimmen van waarop ik de zonsondergang ga aanschouwen. En ook al lijken die rotsen niet zo ver, toch wandel je wel een eind voor je er bent. Sven en Sander komen pas een eindje later en zo eindigen we elk op onze eigen rots. Als ik de kanjers zie betwijfel ik sterk of ik er ga opgeraken, of ik er wel durf op te kruipen. Maar eventjes later vind ik een paar goeie opstapjes en klauter mezelf omhoog. Het is weliswaar maar de derde hoogste, maar ik stel me tevreden met het resultaat. Even later komt Sven tevoorschijn op de rots die een eind boven de mijne uittorent. De andere van mijn kamp kiezen echter ook voor mijn veilige rots en binnen de kortste keren ben ik omringd door een stel kwekkerende Bulgaren. Ik raap mijn moed en spullen samen en beslis om net voor de zonsondergang toch nog door te klimmen naar de rotsblok van Sven, niet tot de top, want ik wil een zonsondergang op mijn eentje, met mijn ipod en mijn gedachten! Ik klauter verder en het gaat vlotter dan ik dacht, juist op een plaatsje is het eventjes spannend en moet ik mezelf volledig optrekken, maar dat maakt de prestatie alleen maar leuker!! Ik nestel mij lekker alleen op mijn rotsje, net een stukje onder Sven en zie nu ook Sander die gewoonweg op de hoogste kanjer geklommen is! Gaaf!!! Daar zitten we dan, samen, maar ook elk alleen.De zonsondergang valt qua schoonheid een beetje tegen, maar desalniettemin geniet ik van het gebeuren! Eenmaal de zon weg is verenigen we ons, klauteren naar beneden en wandelen terug naar het kamp. Daar is ondertussen een knus plekje gemaakt met tapijtjes en kussen die een vierkant vormen met daarin een tafeltje. De Bulgaren zitten al volop te kwekkeren en eventjes later komen er nog 3 jappen bij, die wel wat rustiger zijn. We maken even kennis met elkaar en wisselen wat woordjes uit. Ook ik kan even mijn japanse bijdrage doen met `konishiwa??`. Ik moet wel even vragen wat het betekent (hallo dus), maar ze reageren enthousiast! Niemand kan echter met een nederlands woordje op de proppen komen... Pfff flauw... Al zijn de jappen natuurlijk wel al in Belgie geweest! Bruges off course!! Dat kennen ze wel! Beste stad van het land he jah.....;-)
Het samenzijn is best gezellig al blijft iedereen wel vooral communiceren met zijn eigen kliekje. Na het eten vind ik het dan ook het ideale moment om de donkere woestijn in te trekken en mij onder de sterren te gaan nestelen!! Sven en Sander vergezellen me, en eventjes later liggen we plat op onze rug te staren naar een van de mooiste sterrenhemels die ik ooit gezien heb! Overal zie je lichte stipjes, de 1 al feller dan de ander, de 1 al meer flikkerend dan de ander, vallende sterren (hopelijk komen mijn wensen uit!!)...en hoe langer je er bij blijft stilstaan, hoe moeilijker het wordt om dit prachtige fenomeen te vatten. Het is gewoon om sprakeloos van te worden, maar we liggen er een uurtje, dus komen de gesprekken al vlotjes op gang. Van discussies over of het nu een vliegtuig of een ster is tot de politiek in Belgie! Het is echt supergezellig en we lachen heel wat af. Dit is fun, dit is genieten, i love it!!
Wanneer we een uurtje later terug in het kamp komen hebben de Bulgaren zich met matras en algenesteld op het middenstuk. Geen tenten dus, wij slapen ook onder deze sterrenhemel!!! We versleuren de matrassen en kruipen diep in onze slaapzak. Het is wel niet echt superkoud, maar warm is het ook niet meer. Na nog wat gebabbel (die dan abrupt gestopt wordt door 1 van de bulgaren die anders zoveel lawaai maken) sluiten we de conversaties af en vallen al starend naar de sterren in slaap... Hoe heerlijk!!

De ochtend begint te vroeg, veel te vroeg. Ik heb mijn oortjoepen in en wordt dus ruw uit mijn droom gerukt wanneer sven eventjes aan mij komt schudden. Het is half zes...in godsnaam....Met kleine oogjes kruip ik uit mijn slaapzak en slenter de rots op om te kijken naar de zonsopgang. Ik ben eigenlijk nog veel te moe, maar het is een onderdeel van de trip, dus doe ik mee. Ook hiervan heb ik al mooiere gezien, maar de warmte van de zon is op dat moment zooo heerlijk dat ik me neerleg op de rots om verder te tukken. Eventjes later komt Sander met zijn matras aanzetten,wat ik een goed idee vind, de rots is nogal hard,dus doe ik hetzelfde en val lichtjes in slaap. Uiteraard moet er ontbeten worden en sloffer ik een half uurtje later weer naar beneden. De Bulgaren zijn veel te actief naar mijn goesting, mijn ochtendhumeur kan dit niet aan. Omstreeks acht uur kruipen we in de auto en rijden terug naar ons beginpunt, Rum Village. We beslissen om geen volledige dagtrip meer te doen, maar ik wil nog wel een ritje op een dromedaris doen. Dan kan ik dat ook weer op mijn lijstje zetten! Zo gezegd zo gedaan. Eventjes later zitten we elk op ons eigen beest. En geloof me comfortabel is het niet! Ik vind het ook altijd een beetje risky, het blijft een beest en je weet dus nooit wat hij gaat doen. Bij de kleinste rare beweging komt er dan ook een piepje uit mijn mond. Mja dit zijn van die situaties waar je de controle moet afgeven en dat vind ik neit altijd even fijn he.....
Maar soit, we worden begeleid door een klein ventje en meteen beginnen de speculaties over kinderarbeid. Ik vind het een beetje dubbel. Het is inderdaad zeer opvallend dat de kinderen en tieners hier snel ingeschakeld worden in het toeristencircuit. Anderzijds....het is hun levensstijl. Ze groeien hier op, dit is wat ze doen, leven in de woestijn, werken in de woestijn. Of er hier school is, betwijfel ik ten sterkste, of ze echt school nodig hebben, dat laat ik in het midden.
Misschien moeten ze de kans krijgen,maar misschien is het ook gewoon goed zoals het is en moeten we niet altijd alles vanuit ons perspectief bekijken. Iedereen in de wereld is anders en dat maakt ze ook zo interresant. Anderzijds vraag ik me af of ik mezelf niet tegenspreek want wat de vrouwen en hun beperkte privileges betreft heb ik wel een compleet andere visie.....Maar da`s voor een andere keer.

Ons woestijnavontuur is ook al achter de rug en de terugkeer komt steeds dichterbij. Enerzijds verlang ik ook wel naar iedereen thuis, anderzijds zal ik het hier natuurlijk ook wel missen (met uitzondering van de starende mannen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!). We hebben nu nog twee daagjes in het snikhete Aqaba vooraleer Sven en ik zondagochtend terugkeren naar Amman en Sander doorgaat naar Egypte. Het gaat er nu wel chill aan toe gaan. Beetje relaxen, nog wat kleur opdoen, zwemmen, snorkelen,.... Oei, maak ik jullie jaloers?? Sorry hoor, niet de
bedoeling...:-D

Zo ik brei er een eind aan, ze gaan hier sluiten!!! Tot binnenkort allemaal!!

Veel liefs
Woestijnlover Joke

PM: (persoonlijke message)

- Robin: ik heb ze al wat gebundeld, maar ik werk je idee zeker es verder uit. Dat ik me niet zo vrouwelijk voel komt mss door een regisseur in het verleden die me altijd als man caste...;-)
Leuk da je weer volgt!!

-Patrick: je bent echt wel een trouwe lezer!! AMaai! super de max! Maar ik kan precies niet tippen aan jou reizen! Ben jij ooit wel es thuis? Dan drinken we zeker die jenever bij pol!!

- Joke S: Super tof dat je meevolgt! En idd, de jokes staan hun mannetje! Doe je best opt werk he...ge weet wel :-)

- Chris: Ja chris, idd nog neits veranderd in Petra! Leuk dat je alles terug kunt meebeleven, daar doen we het voor he! Tot binnenkort! En merci da je meevolgt!

De rest van de PM`s zijn voor later!! Ze sluiten hier echt!