Na mijn internetverhaaltje keerde ik zaterdgavond terug naar het huis waar we verbleven. Als niet al te vrouwelijke vrouw heb ik een goed orientatiegevoel en dus vond ik mijn weg zonder veel problemen. Eennmaal in de kamer terug ging plotseling de deurbel. We keken elkaar met een verbaasde vreemde blik aan. Wie komt op dit uur nog langs...? Na een tweede deurbel begon het kleinste kindje te huilen en vervolgens werd er op onze ruit geklopt. Iemand vroeg om de deur open te doenmaar sven zag niet wie het was, toch liep hij naar de deur. Ik vond het een beetje vreemd om de deur te gaan opendoen in anermans huis, maar hij ging toch....in zijn boxershort dan nog wel.... Het bleken de gastvrouw en gastheer te zijn. Sven had de sleutels op de deur gestoken en zo konden ze niet meer binnen... de vrouw kroop blijkbaar snel weg toen ze zo n halfnaakte man zag... Ik begon meteen beroepsmisvormd te denken, en bedacht hoe veantwoord het was dat een kind van tien achtergelaten wordt met zijn twee broertjes van 5 en 2...? Soit,andere cultuur andere regels. De nacht verliep rustig en s morgens werden we gewekt door kwekkerende kinderen (juij...). Na een goeie douche vertrokken we met de auto richting Wadi Ibn Hammad. Daar was er een wandeling die ik graag wou doen. Onderweg stoppen we bij een uitzichtpunt waar we verwelkomd worden door de eigenaar van het `Grand canyon` cafeetje. Een nieuw project van hem, zegt ie stiekem. Hij is bijzonder vriendelijk, bied ons een drankje aan en zet een tafeltje met drie stoelen klaar. Ik moet de vrije stoel wel vasthouden anders waait hij de diepte in :-s ja er staat een strakke wind daarboven!! Hij overhaalt sven om op een grote rotsblok te klimmen voor een foto. Ik zeg tegen Sander dat ik niet van plan ben daar op te kruipen en mijn woorden zijn nog niet koud of hij wijst me aan en zegt: You`re next! Na wat heen en weer gelach kan ik er toch aan ontsnappen, maar ik krijg wel even een massage van hem! `Are you single` fluistert hij me toe. `No i`m not` zeg ik verstandig terug (dit is echt het beste antwoord ongeacht wat). `Than i am not lucky` antwoord hij. Even later zegt hij nog:` sun is leaving because you are here.`. En wanneer ik de uitspraak negatief opvat gaat hij meteen in de verdediging en zegt dat ik de zon ben, dat ik haar concurrente ben. Yuplaaaaaaaaa! En ik groei weer een beetje :-D Hahhahaha nee hoor! Even later komt ook zijn breedlachende vriend dokter mohammed erbij en wordt het een gezellig uitje. We moeten echter onze weg vervolgen als we vandaag nog willen wandelen, dus nemen we afscheid en gaan terug op pad.
Het bleek echter al snel dat het helemaaln iet zo gemakkelijk was om. `vier kilometer voorbij dat dorpje met wadi mujib aan de zuidkant de kiezelweg naar beneden` te vinden. Er werd zo lichtjes wat gelachen met mijn ideetje en sven stelde al voor om door te rijden naar de volgende stad, en daar begon bijna de discussie. `Ik ga geen hele dag in de auto zitten, het is mooi weer en ik wil wandelen!!`
Sander bleek er wel wat meer vertrouwen in te hebben en gaf het niet al te snel op. Eventjes later kwamen we aan een (zoveelste) kiezelweg die naar een kloof leidde. We besloten dat het er goed uitzag, lieten de auto achter en gingen op wandel. We daalden e kloof in en kwamen terecht in een prachtige omgeving met een stromend riviertje, prachtige oleanders, palmbomen, rotsen, kikkertjes.... Een prachtig plaatje met andere woorden! We beslisten om stroomopwaarts te gaan omdat we eigenlijkzochtennaar een waterval.Van zodra we afgedaald waren verdwenen de wolken aan de hemel en verscheen een prachtig blauwe lucht. Ideaal!! En prompt verscheen er ook een grote glimlach op mijn gezicht! Dit is wat reizen moet zijn: een wandeling in prachtige natuur, van rotsblok tot rotsblok springen, wegglijden in steentjes, tot tien keer toe net niet je voet omslaan, attente helpende handjes weigeren omdatje het heus wel zelf kan, je boodschap doen in open natuur terwijl de wind je kont streelt, over watertjes springen, het soms net niet halen en dan vloekend met je voet in het water terecht komen, struikelen over losliggende stenen, op je huk van rotsblokken glijden, allerlei vreemde kreetjes en zuchtjes slaken, overenthousaist reageren als je massas kikkertjes en een krab ziet, eigenwijs zelfeendoorgang zoeken, wat op zich dan weer kan leiden tot situaties waarbij zelf de jongens even hun adem inhouden,je opduwen met 1 voet om een grote rots te beklimmen en ondertussen beseffen dat die voet maar een paar seconden het gewicht vanje lichaam kan houden vooraleer hij wegglijd enje op jesmikkel terecht kom, blijven hangen aan dode takken en zo schrammen opdoen waarje dan fier op bent, ondertussen ook af en toe ook eens stiekm gluren naarje armen om te zien of ze al gebruind zijn en vooral genieten van de omgeving, van de wonderen en het genot die de natuur je biedt! ZAAAAAAAAAALLIIIIG!!! We zagen ook geregeld takken met gescheurde kledij hangen. Ik begon meteen te fantaseren dat hier misschien wel 1 of ander monster woonde die ons straks kwam verscheuren. En toen ik pootafdrukken zag in het slijk ging die fantasie helemaal de lucht in :-D Maar nee, geen beestjes tegengekomen. Toch geen levensbedreigende. Tegen 5u zaten we terug in de auto, uitgeteld en tevreden.

Eenmaal in Karak hebben we een doucheke gepakt, wat rondgelopen in het stadje en iets gegeten. Daar kreeg ik ook meteen het vreugdevolle nieuws dat CLub weer op tweede plaats staat!! Wat. een heerlijke dag!! In elk winkeltje werden we aangesproken, vroegen wie we waren, waar we vandaan kwamen,.. Vriendelijk en gastvij! Uiteraard wordt ook gevraagd wie met mij getrouwd is en dan is het al even opkijken als blijkt dat geen van ons een koppel vormt. 1 van die mannen dacht even te stoefen door te zeggen dat zijn vriend drie vrouwen had, waarop ik met veel enthousiasme antwoorden: And i have two men!! Daar konden ze wel hard mee lachen. We kregen zelfs nog allemaal een snoepje en ik nog een extra ` je bent mooi` complimentje! Bloos bloos! Wat hebben die mannen hier toch zichtproblemen! Haha!

De volgende ochtend hadden we gepland om op te staan tegen 7u. Je moet weten, sven is dol op het maken van planningen. Je moet ook weten: hij bakt er echt niets van! Nu was de planning om op te staan om 7u. En laat ons zeggen dat we rond 8u10 uit ons bed gerold zijn.
Sorry Sven, deze blijft meegaan! Na een ontbijtje zijn we terug in de auto gestapt en richting Dana gereden. Wat is het hard om na het opstaan in een warme auto te kruipen en niet in slaap te vallen. Pfffffffffff... Tis toch gebeurt!
Tegen half twaalf kwamen we aan in Dana. Een klein dorpje in de bergen, bestaande uit twee winkeltjes die niet echt veel waard zijn en een deel hostels. Voor de rest heeeeeeeeel rustig. Oh ja, er staat toch ook wel een moskee (zucht). Bij aankomst informeren we naar een gids die ons die namiddag kan rondwandelen in het natuurreservaat van Dana. Die vinden we natuurlijk meteen! En na een heerlijke lunch ( ja je leest het goed, joke vindt het eten hier lekker!!!) gaan we op stap. Vooraleer in de auto te stappen ga ik nog snel een sapje halen. De man van het winkeltje is meteen in de ban van mijn piercing. Hij vraagt me waar hij dat vind. Ik zeg in Belgie, maar hij bedoelde, waar hij een v rouw kon vinden die dat had..... Mja... Daar gaan we weer...! Ik word hier toch echt op een voetstuk geplaatst hoor!
De wandeling begint meteen goed, deze keer klauteren we langs grote hoge rotsen naar beneden, maar het blijft veilig en rustig. Het uitzicht is echt adembenemend. Ik weet echter niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het lijkt een beetje op een canyon. Grote gladuitziende rotsen die eigenlijk wel een ruwe structuur hebben, groene struiken, tal van kleuren,... Hier horen echter fotos bij! Na een tijdje wandelen is het tijd voor een theepauze (veel te veel thee hier) en daarna wandelen we weer een stuk verder. Op een bepaald moment laat de gids ons een keuze: of we gaan langs beneden en lopen op de grond om de grote rots of we beklimmen de grote rots....! Nog vooraleer iemand iets kan zeggen wijs ik met mijn vinger naar de steile rots van ongeveer 30-40 meter hoog en zeg enthousiast: ` That way!!! That way!!`. Iedereen gaat akkoord, en we beginnen eraan. Maar eenmaal ik met mijn voet op de smalle richel van tien centimeter loop en in de hoogte kijk moet ik toch even slikken... Met mijn stoere grote mond ook altijd... We moeten echt omhoog klimmen en zelf zoeken waar we een inhammetje vinden om onze handen of voeten te plaatsen. We trekken ons soms echt op en slepen met ons voeten langs de stenen. Mijn hart gaat als een wilde tekeer en mijn lijf trilt van boven tot beneden. Deze keer weiger ik geen helpende handjes!! Ik ben fier eenmaal ik boven ben, maar de adrenaline blijft nog even in mijn lijf hangen! De rest van de wandeling is best rustig, maar ik word stilletjes aan moe en heb dan ook niet veel zin in conversaties. Daaruit leidt de gids af dat ik kwaad ben... Ik laat hem toch even weten dat ik er echt wel anders uitzie als ik kwaad ben...
Het laatste stuk lopen we langs een asfalten weg en natuurlijk komt hij daar enkele vrienden tegen die aan de zijkant in het gras thee drinken! We worden vriendelijk uitgenodigd, maar eerlijk gezegd hangt die thee mij stilaan de keel uit. En eigenlijk wil ik gewoon ook graag terug wandelen, maar soit we zetten ons erbij en worden bediend. Het zijn zeer vriendelijke mensen en ze halen er ook nog evntjes hun dochtertje bij van 7 (die in feite geen zin had om uit de auto te komen). Zij moet meteen met mij en katharine (meisje uit de hostel die vrijwillegerswerk doet en ook mee was) op de foto en geeft ons ook 4 kusjes, allemaal op dezelfde wang, best grappig. Ze zegt niet veel en ik heb de indruk dat ze dit niet met volle goesting doet, ze doet gewoon wat haar wordt opgedragen, meer niet. Tja cultuurverschillen....
Na de wandeling crashen Sander en ik op ons bed...we zijn echt doodop. Onuitputtelijke sven gaat gaan socializen.Na een heerlijke douche worden we afgehaald voor het avondeten, een totale verrassing eigenlijk wantt we hadden dit niet besteld ofzo. De eetzaal zit echter vol met toeristen en er is een buffet van vanalles en nog wat. Ik eet met volle goesting en teveel! Kijk, tis een unicum dit hier te schrijven maar: Ik vind het eten hier lekker! Voila tis eruit! :-D
Na het eten zitten we nog eventjes in de gezamelijke ruimte waren twee mannen wat muziek maken. Als we tegen half elf nog een f risdrankje willen scoren blijkt niets nog open te zijn. Het dorp slaapt al en wij blijven achter met een onbevredigde suikerdrang... Tot het joke te bbinnen valt dat er in de auto nog ergens een blike pepsi ligt!! Feest!!! Na nog wat lekker onnozel doen op de kamer duiken we ons bed in. Het werkt wel met ons drie! We hebben lol en we vullen elkaar goed aan! Tot nu toe ist echt geslaagd!
Mijn volgende verhaal neemt jullie mee naar het wereldwonder Petra... En geloof me, het wordt een pittig verhaaltje!!!!!!!

BEdankt voor al jullie lieve reacties, het doet me weer enorm deugd!! Hopelijk genieten jullie een beetje van mijn verhalen en kun je wat meereizen daar in het natte grijze belgie!

Tot snel!!

Veel liefs!!
Wandel Joke