Het is tien voor elf. Binnen exact tien minuten vertrekt de ferry op Kho Pha Ngan. Ik weet nog steeds niet goed waar ik precies moet zijn. Ik loop naar een kantoortje waar mijn ticket wordt afgescheurd en waar ze mij vertellen dat ik echter aan de andere haven moet zijn...

Ondanks het gewicht van mijn twee rugzakken zet ik het op een lopen. Ferry halen ferry halen!! Eventjes later geniet ik van het uitzicht op de eilanden die ik nu de rug toekeer. Ik vind het best jammer dat ik niet meer heb kunnen genieten van zijn schoonheid, maar mijn tijd is beperkt en de regen maakt het onmogelijk, dus op naar andere oorden! Na een paar fotos leg ik mij neer op de stoelen en val in slaap. Wanneer ik een tijdje later wakker wordt kijk ik om me heen en zie dat de meeste mensen verdwenen zijn.... Blijkbaar is de ferry ondertussen aan het aanmeren en staat iedereen al klaar om af te stappen, net op tijd ontwaakt dus! Eenmaal van de boot worden we meteen doorgeleid naar een bus die ons richting Surat Thani brengt. Dat loopt vlot denk ik bij mezelf! Anderhalf uurtje later arriveren we en stappen uit aan één of ander reisagentschap. We zijn met een stuk of twaalf toeristen die allemaal ergens anders heengaan. De enen worden opgehaald door een reisbus die richting Krabi gaat, de anderen worden opgehaald door de lokale bus die hen aan het treinstation afzet, en ik.... ik moet wachten. Naast mij zit nog een koppeltje die blijkbaar bij hetzelfde agentschap heeft geboekt, maar een andere richting uit gaat.

Ik kijk op mijn ticket. Volgens het agentschap zou ik hier om 15u30 door een minibus worden opgehaald om dan tegen 17u30 toe te komen in Khao Sok. Tegen half vier komt één van de ventjes naar mij en vraagt mijn ticket. Hij toont het telefoonnummer en zegt dat ik eens moet bellen omdat ze maar niet aankomen. Ik frons en maak hem duidelijk dat ik ondertussen wel al betaald heb, dat ze mij moeten ophalen en dat ik helemaal geen telefoon heb om naar daar te bellen. Een ander mannetje neemt zijn gsm en belt zelf. Enkele seconden later delen ze mij mee dat men onderweg is. Ik relax.

Enige minuten later arriveert een soort kleine pick up die achteraan overdekt is. Ik vraag mezelf af of we in dat ding twee uur gaan rijden??? Maar al snel blijkt dat hij maar een tussentransport is. We worden afgezet in een 'restaurant-reisbureautje'. Blijkbaar moeten we daar onze tickets gaan ruilen. Uiteraard wordt ons ook voorgesteld om iets te eten, maar wanneer ik voorbij de keuken passeer en daar plotseling een kakkerlak zie oversteken verdwijnt mijn eetlust volledig. Het koppeltje beslist wel om iets te eten en wanneer ze gedaan hebben zegt de man die ons bracht dat we gaan vertrekken. Ik sta op en neem mijn zak maar het ander ventje doet echter teken dat het voor mij nog geen tijd is.Ik vraag hem wanneer het dan wel tijd is voor mij?? Het is ondertussen vier uur en volgens mijn ticketje zou ik om half drie opgehaald worden... In een heel gebrekkig engels maakt hij me duidelijk dat mijn busje maar om vijf uur vertrekt. Vijf uur??? Ik verhef mijn stem lichtjes. Ik zou er moeten zijn om vijf uur dertig, en nu blijk ik maar te vertrekken om vijf uur???? Hij lacht groentjes ik word roodjes. Of ik er dan ook op mag rekenen dat het busje mij wel degelijk om vijf uur komt halen?? 'Ja, ja natuurlijk, dat komt in orde.'

Een paniekerig, nerveus gevoel dringt mijn buik binnen. Buiten valt de regen met bakken uit de lucht en dat maakt me alleen maar zenuwachtiger. Elke minuut lijkt wel een uur te duren en ik hou de klok nauwlettend in het oog. Ik weet begod niet waar me mee bezig te houden. Ik probeer wat te lezen, staar wat naar tv, houd de mensen in de gaten en loop af en toe te ijsberen. De uitdrukking op mijn gezicht moet er niet veel beter uit gezien hebben dan het weer buiten. Na een tijdje komt een thais meisje uit de keuken, ondertussen is het vijf voor vijf.... Ze begint met mij te praten en legt me uit dat er straks een nieuwe bus met mensen komt die misschien ook naar Khoa Sok moeten. Ik ben namelijk de enige en jah...voor één iemand kunnen ze niet rijden toch? Ik begin zo stilaan mijn geduld te verliezen. Binnen een uur is het donker. Deze stad, is alles behalve gezellig en in mijn boek staan helemaal geen verwijzingen naar hostels. Op een licht geïrriteerde manier maak ik haar duidelijk dat ik helemaal niet gediend ben met de situatie, dat ik hier al anderhalf uur zit te wachten en er eigenlijk binnen een half uur had moeten aankomen, dat ik wil weten wat er gaat gebeuren en dat ze mij dan ook helemaal geen ticket moeten verkopen als ze mij er niet kunnen brengen. Ze lijkt me wel te begrijpen maar zegt dat ik me geen zorgen moet maken. Dat doe ik echter wel. Ik weet helemaal niets op dit moment, ik weet alleen dat het niet verlopen is zoals men mij belooft had en dat deze mensen mij dingen wijsmaken die niet kloppen. Ik zit hier al anderhalf uur te wachten, ik weet niet of ik vanavond in Khao sok geraak, ik weet uberhaupt niet of ik vanavond wel ergens geraak. Ik ben alleen en ik weet niet wat er met mij zal gebeuren. Ik probeer mezelf te kalmeren, ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat alles in orde komt en dat ik wel ergens zal terecht komen. Maar het heeft geen zin, mijn ongerustheid blijft en het alleen zijn weegt nu zwaarder dan ooit. Ik weet, mochten we hier nu met tweeën zitten dat ik de persoon zou zijn die de situatie relativeert en zegt dat alles wel in orde komt, maar deze keer ben ik alleen....

Het meisje probeert mij een beetje te kalmeren door wat te beginnen praten over koetjes en kalfjes. Op zich apprecieer ik het wel en weet ik dat ze haar best doet, maar het enige wat ik wil is dat ze eerlijk en duidelijk is tegen mij en dat vraag ik haar dan ook. 'Straks komt een nieuwe bus toe en dan zijn er vast en zeker nog wel mensen die die kant uit moeten en dan kan je vertrekken'. En wat als niemand die kant uit moet??? Wat dan??. Ze belooft mij echter dat ik vanavond in Khao Sok zal zijn, maar toch... ik vind geen rust. Even later komt de nieuwe lading toeristen toe. Ik zet mij naast het bureautje om te luisteren waar ze allemaal heen gaan. Bangkok, Krabi, Bangkok, Phuket, Krabi, Bangkok,.... geen één naar Khao Sok... Ik kijk het ventje achter het bureau aan en zeg met kwade stem: Soo, no one is going to Khao sok!! Now what??? I wonna be there tonight hé!!'. Hij wisselt enkele woorden met het meisje en deelt me eventjes later mee dat ze binnen vijf minuten komen. Ik merk dat ze zich beiden ook erg ongemakkelijk beginnen te voelen door mijn kwaadheid. Ik kan nu echter niet meer het vriendelijke schaapje uithangen. Ik ben ongerust en kwaad om hun foefjes en onduidelijkheid, om hun loze beloftes. Even later komt er weer een overdekte pick up toe. Wanneer het woord Khao sok valt trekt hij eventjes een verwonderd gezicht en grijpt vervolgens meteen naar zijn gsm. De moed zakt mij in de schoenen, hoewel, daar zat ie eigenlijk al. Hoe dan ook kruip ik in de laadbak samen met een jongen die richting Phuket gaat (de enige, zo blijkt ook). Na wat weg en weer te rijden stoppen we bij een plaats waar een busje staat, waarop ik de verlossende woorden 'khao sok' zie staan. Mijn hart begint weer te kloppen, mijn maag ontspant zich, mijn bloed stroomt weer en er komt weer lucht door mijn neus. Het is ondertussen kwart voor zes. En het was drie uur toen ik in deze stad aankwam.... Uiteindelijk blijkt dat het er vooral om ging dat ze vervoer moesten regelen van hun restaurant tot aan het busje die mij naar khao sok bracht. Aangezien er ook nog een jongen daar moest zijn om naar Phuket te gaan, waren we toch met twee en was het niet ik alleen... DAARVOOR, voor dat stomme tussentransport heb ik mij twee uur zitten opfretten...

Er komt een man naar mij toe en hij vraagt waar ik ga logeren. Als hij hoort dat ik daar nog geen idee van heb neemt hij me snel even mee naar binnen en stelt me een hostel voor. Ik herken de naam uit mijn boek en aangezien de prijs goed is en ik helemaal geen zin heb om daar in de pikkedonkerte nog rond te schoffelen, stem ik toe. Ik kruip in de bus waar gelukkig ook nog een vijftal andere toeristen zitten, en eindelijk, om zes uur s'avonds in het donker vertrek ik richting Khao sok!!

Twee uur later wordt ik naar mijn hutje gebracht. Het ziet er best ok uit, maar de spleten in de vloer en het plafond zorgen ervoor dat ik voortdurend rond kijk om toch maar geen ongewenste beestjes tegen te komen. Ik klap de deur van de badkamer open en steek even mijn hoofd binnen. Achter de deur verkruipt een dikke kakkerlak en ook in de wc ligt er eentje te drijven. Ik trek mijn neus op en slik eventjes vooraleer ik mijn sandaal in zijn richting gooi. Met een harde klap en wat gespets spat het beestje uiteen. Hmmm... dit wordt een nacht MET muskietennet!

Wanneer ik mijn hutje uitkom om eindelijk nog eens iets te eten in het restaurant, zie ik dat mijn geburen, een koppeltje, buiten zitten. We zeggen vriendelijke goeiedag en ik vraag hen of ze ook net zijn toegekomen en of ze van plan zijn om morgen een trekking te doen. Ze antwoorden dat ze inderdaad vandaag arriveerden en dat ze ondertussen al geboekt hebben om morgen de tweedaagse aan het meer te doen. En van zodra het meisje enkele woorden spreekt weet ik het. 'Where are you from?' vraag ik, enerzijds nieuwsgierig en het anderzijds al wetend. 'We're from Holland!' bevestigd ze mijn vermoeden. 'Ah, ik dacht het al!!'. Eindelijk, eindelijk zijn ze er, die Nederlanders die je anders altijd zo makkelijk tegenkomt!! Het ijs is meteen gebroken en ik ben vast overtuigd om morgen ook de tweedaagse trekking te gaan doen! Dat kan best nog gezellig worden!! Zo gezegd, zo gedaan! Nog geen twee uur later kruip ik in bed, veilig onder mijn goed afgesloten muskietennet, met een volle maag, een lichte hoofdpijn (van de stress van die namiddag) en het vooruitzicht op een trekking van twee dagen met een groepje van vier in een prachtig ongerept natuurpark!!

Sweet dreams!! En tot het volgende verslag vol avontuur en gezelligheid!!!

Liefs

Transport gestresste Joke