Ko tao, een klein eilandje dat wereldberoemd is vanwege zijn prachtige duikplekken. ~You should go there~ zei Andrea. En ik dacht: ah ja waarom ook niet. Met heel wat gepuzzel slaag ik erin om mijn planning te herschikken. Tevreden met het resultaat start ik aan mijn laatste week. Vanuit Hua Hin neem ik de bus en even later stap ik over op de boot. Wanneer ik over de aanlegsteiger wandel staar ik naar het azuurblauwe water. Het is prachtig en tegen de houten palen zie ik honderden visjes!!Super! Niemand anders lijkt er echt oog voor te hebben. Iedereen wil zo snel mogelijk op de boot richting paradijs. Twee uur later arriveer ik op Ko Tao. Vastbesloten om niet onnodig veel geld uit te geven aan transport begin ik te wandelen op zoek naar een hostel. Het is ontzettend warm en het eiland is niet bepaald vlak. Na een ontzettend steile helling kom ik aan bij de winkel van MR J. Blijkbaar ook een guesthouses met aanvaarbare prijzen. Ik bekijk enkele kamers en besluit er te blijven. Het is dan wel geen exotische bungalow met zicht op zee, maar ik ben dan ook niet van plan om hier de hele tijd te zitten! Ik verfris me even en ga op stap. De meeste restaurantjes, bars, duikclubs, winkeltjes, bevinden zich uiteraard langs de kustlijn. Sons zijn er stukken pad waar helemaal geen leven is, even later kom je dan weer terecht in een klein levendig dorpje. Ik informeer bij enkele duikclubs wat ik de volgende dag kan doen. Ze raden mij allemaal de DSC Discovering scuba diving aan. Bij de laatste duikclub, die overigens ook in mijn boek staat, schrijf ik me in! ~Is it difficult~ vraag ik voorzichtig. ~ Nooo, its easy!! The instructor is like your babysitter!!~ OK, ik was overtuigd! Na nog wat gewandel, een internetje, een drankje, een hapje en een boekje duik ik in bed! Ventilator op mij gericht, klaar voor een lekker tukje! Ware het niet...dat de plaatselijke hondenclub net die avond een concert gepland had!! Vanuit alle richtingen klonk geblaf! Grrrrrrrrr!!! Ik probeerde werkelijk alles: ipod in mijn oren, vensters toeprutsen (maar dat ging niet echt), oordopjes in mijn oren, een sjaal rond mijn hoofd en oren binden, vingers in mijn oren,.... Niets baatte! Het ellendige geblaf bleef er doorkomen. Uiteindelijk ben ik dan toch in slaap gevallen, om zeker nog 3 keer wakker te worden en telkens weer hun concert te moeten aanhoren! Normaal ben ik ontzettend dol op honden maar nu zag ik in gedachten hoe ik ze allemaal met een grote knuppel in de zee mepte! Sorry voor de gevoelige zielen, mijn rust is echter heilig!!

De volgende ochtend om zeven uur liep de wekker af. Nu was het natuurlijk muisstil buiten! Ik kleedde me aan en slofte richting duikclub. Ik was benieuwd met hoeveel we gingen zijn, maar algauw bleek dat ik de enige was... Mijn instructeur heette RIchard en kwam van Engeland,.
Terwijl ik een ontbijtje nam legde hij mij het principe van duiken uit. Hoe het in elkaar zit, wat er met je lichaam gebeurt, hoe de uitrusting in elkaar zit, wat elk onderdeel doet, wat ik moet doen,... Een beetje theorie dus. Het is belangrijk dat je bij elke meter die je daalt de oren laat ploffen. Dit doe je door je neus dicht te knijpen en dan te blazen. We oefenden eventjes. ~Voel je het~ vroeg hij. ~ Ja ja!!~ zei ik enthousias> ~ Beide oren?~ ik voelde het echter maar aan 1 oor. We probeerden nog eens, maar mijn linkeroor werkte niet mee. ...
Na de theorie wandelden we naar het materiaalkot. Daar kreeg ik al mijn benodigdheden: duikbril, duikpak, vest, fles, zwemvliezen,...Terwijl ik wachtte en rond me keek begonnen mijn voeten ontzettend te pieken. Ik wreef eop maar het hield maar niet op! En dan kreeg ik plotseling de tientallen muggen die rond mijn benen fladderden, op zoek naar een lekker ontbijt, in de gaten. AAAAAAAARRRGHHHH!!!! Ik liep snel naar buiten en stond daar te trappelen met mijn voeten. Richard keek me aan en zei dan heel luchtig en veel te laat ~ oh yeah, there a lot of mosquitos inside~ Grrrmmm... Ellendige beesten! Terwijl hij zijn gerief nam liet in mijn voeten en benen afkoelen in de zee. Even later wandelden we richting zwembad. De hele uitrusting woog 17kg! Het leek wel alsof ik door de grond geduwd werd. Je had me moeten zien lopen, ik leek wel een duts! Mijn voeten bijna niet opheffend.
Eenmaal in het zwembad weegt het natuurlijk niets meer. We oefenden de basiszaken: de tekens onder water, ademen onder water, mondstuk uithalen, water uit je bril,.... En dan was het tijd om eventjes rond te zwemmen. ~ Are you excited?~ Vroeg hij. ~ Yes yes!!~ zeg ik enthousiast. ~ Me too, its been a week since i went diving, because its really quiet now~
Ik ben verbaasd, het is toch hoogseizoen? ~Highseason??? Not al all, its moessontime! Its been 3 years since we had such a beautiful weather here, you re lucky!!~
Woeps... Ik herinner me vaag dat ik had gelezen dat hier in november meeste regen valt maar op de meeste plaatsen is het droge seizoen net begonnen, dus ja...
Hoe dan ook, daar gingen we! Het zwemmen in het zwembad verliep behoorlijk goed al draaide ik geregeld eens op mijn zij omdat de fles teveel woog. We probeerden nogmaals met de oren, maar mijn linkeroor wou echt niet mee!! Ik vertelde hem dat ik tijdens het landen wel veel last gehad had omdat mijn oor niet wou ploffen. HIj twijfelt en beslist dan toch om niet dieper dan 2 meter te gaan. Anders ga ik in problemen komen met mijn oor, en dat is het niet waard.

En dan wandelen we naar de zee! Spannend! We zwemmen ongeveer een uurtje rond. De onderwaterwereld is best mooi! Ik zie tal van vissen, scholen, grote, kleine, fluo s, zeekomkommers, rare slakken, koralen, anemonen,..... Heel erg mooi allemaal, maar ik weet dat er nog zoveel spectaculairders te zien is en dat dit voor mij nu niet weggelegd is en dat vind ik best jammer. Na de duik raad Richard me toch nog aan om in de namiddag niet mee te doen aan de diepere duiken, het is te gevaarlijk voor mijn oor.
Uiteraard gaat mijn gezondheid voor en ik zeg hem dat ik even ga kijken of ik nog garantie krijg op mijn oor en anders wel een nieuwe aanschaf. Kwestie van het toch luchtig te houden, nietwaar? Misschien probeer ik op mijn volgende reizen nog wel eens want er moet echt zoveel meer moois te zien zijn daar beneden. Ik heb echter wel de ervaring om eens gedoken te hebben en dat is ook al veel! Achteraf ben ik echt doodmoe en na mijn middagmaal waar ik bijna in slaap val aan tafel, doe ik een dutje op mijn kamer.
Daarna is het tijd voor een wandeling. Ik wandel helemaal naar de andere kant van het eiland en dat neemt toch wel een paar uur en heeeeeeel wat zweet in beslag. Ik passeer aan het guesthouse waar ik oorspronkelijk wou logeren. Het heeft een privestrandje en ligt heel erg afgelegen. Ik ben ergens wel blij dat ik niet hierheen gekomen ben, het ligt zo ver van alles!!
Na een duik in het water wandel ik terug. Ik zie een soort steiger die langs de rotsen loop en volg deze. Ik kom uit aan een stukje strand waar ze volop aan het bouwen zijn. Terwijl ik door het zand ploeter zakt mijn ene been tot aan mijn knie in het ~zand~ of wat het ook moge wezen! Met enige moeite trek ik het eruit en prijs me gelukkig dat ik mijn sandaal vastgemaakt heb, anders was ik hem zeker kwijt!! Het duurt eventjes voor ik terug op de baan beland. Ik heb vreselijke dorst (al niet meer gedronken in 2uur!) en mijn billen (mijn dijen voor de anderstaligen) liggen bovenaan open door voortdurend tegen elkaar te schuren. Tja, het nadeel van dikke billen zeker! Wanneer ik bij een winkeltje kom koop ik een flesje fruitsap die binnen de 3 minuten op is! Ik bind mijn handdoek rond mijn ene bil en ben klaar voor de terugweg.
Onderweg passeer ik een vrouwtje met een kindje. Ze staat bij een kraampje met allerlei juweeltjes. Ik zag haar in het doorgaan ook al, ik glimlach en wandel voorbij. En dan bedenk ik: die staat hier, zo afgelegen, een hele dag, met haar kindje, waarschijnlijk verdient ze amper iets, en ze klampt je ook helemaal niet aan, ze is niet opdringerig zoals zovelen. Ik stop... en draai me om, vastberaden om dit vrouwtje toch iets te laten verdienen vandaag. Ik koop twee armbandjes en wandel tevreden terug verder. Het is helemaal geen heldendaad, maar ergens voelde ik mij aangedaan door de manier waarop ze daar stond en bedacht ik best wel wat centen kon missen en dat zij er zeker wel wat kon gebruiken.

De volgende ochtend pak ik mijn rugzak en spring op de boot richting Kho Pha Ngan.
Het is overtrokken en de zon raakt er maar moeilijk door. Hmmmm, daar hebben we het moessonseizoen... Wanneer de boot aanlegt worden we aangevallen alsof we supersterren zijn. Een vijftigtal mensen vliegen naar ons om taxis, brommers, hostels,... te verkopen. Ik moet tot vervelens toe een tiental keer zeggen dat ik nog niet weet waar ik heen ga en wat ik ga doen! De opdringerigheid irriteert me mateloos! Ik plof me neer en kijk in de foldertjes die ik gekregen heb. Ik besluit uiteindelijk om naar de westkust te gaan. Daar bevindt zich een lekker luxues resort voor geen prijs! Mag wel even denk ik! Het blijkt plotseling echter helemaal niet evident om een taxi te vinden die mij wel brengen. Omdat ik alleen ben rekenen ze de volle pot en dat weiger ik natuurlijk! Een madameke stelt me een ander resort voor, daar ergens in de buurt, ook behoorlijk luxueus en met een aanvaardbare taxi service. Ik stem toe en eventjes later rijd ik naar de andere kant van het eiland. De baan is op sommige plaatsen heel erg steil. We rijden steeds verder en verder en ik begin te bedenken dat we echt wel heeeeeel ver van de stad zitten. Hoe geraak ik ooit terug? Ik denk eraan om een brommertje te huren, maar ondertussen heeft de regen zijn intrede gedaan en de wegen zijn bijzonder stijl.... Ik ben dan ook niet gewoon van met een brommertje te rijden. Ik laat het idee varen.
Alsof we nog niet ver genoeg zitten wijken we ook nog eens helemaal van de hoofdbaan af vooraleer we in het resort arriveren. De baas is blank en komt me tegemoed om te vragen in wat voor een prijsklasse ik mijn kamer wil. Ik begin laag en hij toont me de hutjes die ik kan krijgen voor die prijs. Iets helemaaaaaaaaaal anders dan op de foto dus... De hutjes hebben geen plafond, je ziet het geraamte van het dak en het is enkel bedekt met een soort stro. Met enige tegenzin stem ik toe. Ik kijk voortdurend rond mij om te zien of er geen enge beesten zitten, en die zitten er zooooooo zeker wel!!! Ik kijk binnen in de hut naast mij en zie iets wegglippen, mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn angst. Aangezien de deur open is ga ik naar binnen en geef een duwtje tegen het tafeltje waar achter ik iets zag bewegen. Plotseling schiet er iets in volle vaart vandoor. Ik gil en probeer weg te lopen, maar door de gladde vloer in combinatie met mijn natte schoenen glijd ik uit.... Niets erg, gewoon een heel erg hard kloppend hart :-) Die nieuwsgierigheid toch! Het bleek ook maar gewoon een gekko, maar o wee wat kunnen die snel kruipen! Ik kan me maar niet verzoenen met mijn verblijf en ga terug naar de receptie. Ik vraag hoe de kamers in hogere prijsklasse eruit zien. En we komen meteen terecht in een wereld van verschil!!! Prachtige kamers volledig in gelakt hout MET plafond en mooie badkamer. Mijn keuze is snel gemaakt!! Weg uit die hut!!!!!

Ondertussen gaat het steeds harder regenen en zie ik de eerste flits gevolgd door een oorverdovend gedonder. Ik krimp in elkaar, wat een kabaal zeg!!! Het giet dat het geen naam geeft en de ene donderklap volgt de andere op. Ik lig op mijn bed en probeer een boek te lezen. Het is best gezellig maar toch ook een beetje eng zo helemaal alleen.
Ik vraag me af wat ik de komende uren in godsnaam ga uitspoken. Als het weer zo blijft is er natuurlijk niet veel te doen en dan slaat de verveling al snel toe. En als ik iemand niet wil tegenkomen, dan is het meneer verveling! Ik trek mijn wibra regencoat aan en stap naar de receptie. Zal het weer morgen ook zo zijn? Op een ietwat te arrogante manier antwoord de blanke baas dat hij me dat morgenochtend kan vertellen, hij is immers geen weerman toch??
Ook als ik hem vraag hoe ik in stad kan geraken antwoord hij niet echt vriendelijk. ZIjn scherpe snertstemmetje werkt op mijn zenuwen. Conclusie: ik zit veeeeeeeel te afgelegen, de baas irriteert me, het internet is te duur, ik kan nergens heen omdat ik niet met een brommer rijd en omdat de taxi te duur is en een trip boeken voor morgen heeft niet veel zin want als het weer zo blijft gaat die waarschijnlijk niet door.
Ik weiger te blijven zitten en ga wandelen. Buiten een lange baan en een paar andere resorts kom ik niet veel tegen. Mijn besluit staat vast: morgen vertrek ik!!
Gelukkig was de kamer best gezellig zodat ik mijn daar toch wat op mijn gemak voelde. Ik spendeerde mijn tijd door te lezen en te treuzelen, iets te eten, nog even snel te internetten en tenslotte nog wat te lezen.
De volgende ochtend stond ik vroeg op en begaf me naar de receptie. ~Hello, can i pay?~ Vraag ik vriendelijk. De blanke schijterd kijkt me aan en zegt met zijn snerstemmetje: ~ are you leaving? You didn t tell me! You have to say it one day before you leave~. Met een onhandig gehakkel probeer ik mij te verdedigen: ~ euh...you didn t,... i mean, i thougt, you said that,...~ En besluit dan maar met ~ I didn t know, sorry~. Met veel tegenzin maakt hij mijn rekening en regelt me een taxi, die ik gelukkig kon delen met twee oostenrijkers, waardoor hij wat goedkoper was. Weg van hier!!!!!!!
Ik vond het best jammer want ik had eigenlijk wel heel wat willen doen op dit eiland. Het zou een schat aan natuur hebben en dat wou ik natuurlijk wel eens gaan bezien. Maar met dit regenweer kun je helaas niet veel doen. Pech voor mij, time to move on.
Ik informeer nog even of er misschien trips zijn die in de namiddag starten maar alles start in de voormiddag. Ik vraag dan maar naar transport richting Khoa sok, mijn volgende bestemming. En wat blijkt, binnen het uur kan ik vertrekken met een ticket die ik mij naar daar leidt! Prachtig! Enigzins tevreden met deze wending boek ik en geniet nog snel van een lekker ontbijt vooraleer het onweer uitbarst en ik in de regen de ferry op vlucht.
Het transport blijkt echter niet zo eenvoudig te verlopen als het oorspronkelijk leek.....maar aangezien dit verslag al veel te lang is hou ik dat verhaal voor de volgende aflevering!!

TO BE CONTINUED........

Heel veel liefs en sorry voor het lange wachten!!

Aan-de-verveling-ontsnapte-Joke