Hallo iedereen!

Ondertussen zit ik al twee plaatsen verder dan het vorige verslag, stel je voor!
Toen ik gisteren wakker werd om kwart voor tien, kwam ik tot de constatatie dat mijn gsm dus niet was afgelopen... Daar ging mijn planning! Gelukt had ik gisteren al gepakt zodat ik binnen de drie kwartier op een tuktuk richting busstation zat. Toen de man echter hoorde dat ik naar Hua Hin ging veranderde hij plotseling van route en zette me af bij een minibus. Vastberaden om het deze keer als een echte trotter aan te pakken schudde ik heftig van nee tegen het dametje en zei nog eens dat ik naar het busstation wou. No problem, i bring you. En daar gingen we weer. Enkele minuten later kwam ik echter te weten dat de bus naar Hua Hin stopte in ratchaburi, waar je een bus moest nemen naar petchaburi waar je dan nog es een bus kon nemen naar Hua hin. De eerste bus deed er al 2u over.... Pfffff andere mogelijkheden? Via Bangkok en daar overstappen op een bus naar Hua Hin. Pfffffff again want die vreselijke metropool wil ik ten stelligste vermijden. Ik verwijt hem nog steeds het slechte begin van mijn vakantie, hadden ze daar niet zo met mij rondgereden en had ik meteen kunnen doen wat ik had gepland dan had dit ook een ander gevoel opgeleverd.
Nee, bangkok was geen optie. Het zou me trouwens minstens evenveel kosten als de trip met het minibusje, die dan nog wel rechtstreeks ging..... Nog voor ik de kans had om na te denken over wat ik zou doen werd ik aangesproken door een vrouwtje. Waar ik heen wou, vroeg ze. I need mini bus to hua hin mompelde ik. Haar gezicht fleurde op: ~yes yes i know mini bus, come withe me, only 30 bath.~Ok dan maar, ze bracht me naar een wel zeer smalle fietstuktuk. En eenmaal mijn rugzak erin zat was er nog amper plaatsover voor mij! Zoals ik gevreesd had bracht ze me naar hetzelfde madameke als daarnet.... Hmmmm, schaamtelijk zoals mijn gasten het zouden zeggen. Ik besloot om waardig te arriveren en begon meteen te lachen en te zwaaien zodra ze me in het oog kreeg. Ze lachtte terug, en waarschijnlijk nog eens extra in haar vuistje.Dit was gewoon de beste oplossing, ik zou er het snelst zijn en het zou me zeker niet meer kosten dan met het openbaar vervoer. Ik bedankt het tuktuk madameke en betaalde haar. Ze bleef een beetje onwennig staan schuifelen... tot ze van de busmadam enkele bonnen kregen, maaltijdcheques zou ik zeggen, maar ik vermoed dat dit hier niet bestaat. Hoe dan ook, ik werd hier niet zomaar naartoe gebracht, ieder zijn brood, circle of life zeker?
Een uurtje later zat ik in het busje. Ik wachtte tot de andere toeristen zouden instappen, maar het bleef bij vier locals en mijzelf. Zoals gewoonlijk bleef ik op mn hoede. Na anderhalf uur stopten we bij een benzinestation. Een man uit mijn busje deed teken dat we moetsen uitstappen. Ik volgde en hij leidde me naar een plaats waar een heleboel mensen stonden te wachten. Het werd me al snel duidelijk wat de bedoeling was. Terwijl de busjes een korte opknapbeurt kregen (tanken, water bij vullen,...) konden de inzittenden even iets kopen of naar toilet gaan. Als het busje klaar was kwam hij ons terug oppikken en reden we verder. Goed systeem! Ik vroeg aan de man hoelang het nog rijden was, een uurtje antwoorde hij.

Toen we eindelijk in Hua Hin arriveerden vroeg hij me waar ik heen moest. Ik maakte hem duidleijk dat het mijn bedoeling was om door te reizen naar Chumphon. Hij wisselde even enkele woorden met de chauffeur en even later werden we afgezet. Hij deed teken dat ik moest gaan zitten op het bankje. Ik begreep het niet goed, hier was in de verste verte geen busstation te zien. We stonden aan de kant van een drukke baan. Ik vroeg hem ernaar. Hij antwoorde dat zijn vriend ons zou komen ophalen en mij zou afzetten aan het busstation. Hmmm.... wat moest ik daarvan denken? Hij was wel al de hele rit heel erg behulpzaam geweest, dat wel, maar toch... Ik nam hem eens goed op... hij zag er wel ok uit, niet bepaald het type die me zou verkrachten of ontvoeren of vermoorden. Met enig blijvend argwaan besloot ik hem te vertrouwen. Wat kon ik ook doen, weglopen??
Hij vroeg of ik alleen reisde en of ik niet bang was. Ik bevestigde het eerste en antwoorde op het tweede dat ik veronderstel dat de mensen hier wel betrouwbaar zijn, moest ik dan bang zijn? Hij lachte en zei: no no no!!
Enkele minuten later arriveerde zijn vriend met een behoorlijk deftige pick up. Hij zag er nog meer ok uit. HIj was van middelbare leeftijd, droeg een hemd en een brilletje. Op zijn achterbank lagen cursussen en in het midden zat een kindje. Hij keek eerst eventjes raar op, maar na enkele woorden te wisselen met zijn vriend lachte hij vriendelijk en hielp me met mijn bagage. We vertrokken.
Hua Hin is een drukke stad. Onderweg zag ik heel wat blanke toeristen en dat stelde me om de een of andere reden op mijn gemak.De chauffeur vroeg hoe ik heette en liet zijn zoontje me groeten (handpalmen tegen elkaar en het hoogd buigen). Zoals de meeste kinderen rond de 6 jaar stribbelde hij even tegen en deed toen heel kort en verlegen wat zijn papa zei. Ik lachte en groette vriendelijk terug. Dit was wel ok!
Toen we even later arriveerden in het busstation werd ik meteen door beide heren begeleid naar het loket. De volgende bus naar CHumphon bleek echter pas binnen 4.5u! Ik zuchtte, dat was veel te lang! Tegen dat ik er zo aankomen was het 11u en dan moest ik nog op zoek naar een hostel! Geen optie dus. Ik besloot om te overnachten in Hua hin en smorgens de eerste bus te nemen. De man van in de bus stelde voor om bij hem thuis te overnachten. Ook al was ik best overtuigd van zijn eerlijkheid en goedheid, toch sloeg ik het vriendelijk af. Ik zou wel een hostel zoeken. Meteen stelden ze voor om mij erheen te brengen. Ongelofelijk!! Ik bedankte en kroop terug in de auto. Ik toonde in mijn boek welk hostel ik graag wou en enkele seconden later hing hij al aan de telefoon om te checken wat de prijzen waren. Ik wist mezelf geen houding te geven, hoe moest ik deze mensen in godsnaam gaan bedanken??
Onderweg gaven ze me nog enkele tips over de stad zelf en zetten me uiteindeiljk af aan de deur van het pattana guesthouse. Ik stapte uit en vroeg of ik hem wat geld kon geven, maar dat wou hij niet. Ik haalde mijn mooiste glimlach boven en bedankte hen wel 10 keer! Vervolgens zwaaide ik hen uit en liep naar het guesthouse. Ik had een krop in mijn keel, was ontroerd door zoveel oprechte vriendelijkheid. Hoeveel mensen bij ons zouden dit doen? Een backpacker vanop de bus meenemen naar de auto en rondrijden tot hij terecht is? Zou jij het doen? Would you even care....? Mja..... Een mooie ervaring. Ik vond het jammer dat ik hen niet meer kon bedanken.

Hua Hin is een grote stad. Overal lopen er toeristen. Er zijn tal van gtuesthouses, restaurantjes, bars, winkeltjes, marktjes, massagesalons,... Toen ik Andrea vertelde over mijn plan om hierheen te komen zei ze dat ze gelezen had dat hier veel oudere mensen liepen. En ze had gelijk. De meeste toeristeren hier waren al van een bepaalde leeftijd. Veel backpackers zag je niet, maar des te meer oudere mannen met thaise meisjes.... Toen ik rondliep in 1 van de vele straatjes vroeg een lachende voorbijganger (toerist), do you know where you are?? Yeah Yeah lachte ik terug. Ik wist me wel te orienteren. Maar toen ik eventjes later al de roze verlichtte bars zag met de bosjes meisjes in korte kleedjes, besefte ik wat hij bedoelde. Ik was terecht gekomen in een soort....mja ~deftig~ red light district. Overal waar ik om me heen keek zag ik massas jonge meisjes die zaten te wachten tot een westerling hen oppikte.... Ah ja, ik heb vorige keer al mijn gal gespuwd over de tien bars in Kanchanaburi, maar dit was nog veel erger. Degutant zelfs. Mijn maag keerde zich en ik probeerde zo snel mogelijk uit deze buurt te raken. Een vloed triestheid ging door me heen. Ik weet dat je er hier niet onderuit kan, maar toch blijf ik het confronterend vinden. Sorry voor iedereen die mensen kent met een thaise vrouw. Ik wil niet iedereen over dezelfde kam scheren, zeker niet, maar ik heb er sterk mn bedenkingen bij. En wat ik hier zie.... Ik heb er geen woorden voor, enkel gevoelens, en geen leuke.

Tegen 23u ging ik terug naar mijn hostel. Een groot teakwooden huis. Ik was erin geslaagd om morgenvroeg vervoer te regelen die mij rechtstreeks naar Ko Tao bracht! Gewoon, 1 van de vele maatschappij die een ticket verkopen voor bus en boot ineen. Geen gedoe meer met openbaar vervoer, maar rechtstreeks richting paradijs! Terwijl ik op mijn terrasje nog eventjes mijn indrukken aan het neerpennen was zag ik aan de onderkant van mijn deur het monster van de dag! Inderdaad, een misselijkmakende dikke zwarte spin. Ik hupte zowat van mijn stoel en durfde bijna niet meer bewegen. Mijn ogen volgden elke beweging en ik bad stilletje dat hij niet mijn kamer zou binnenkruipen. Naast het gewone zweet brak mij nu ook nog eens het angstzweet uit!!! Eenmaal hij uit het zicht was stormde ik in mijn kamer en ging als een gek tekeer om mijn muskietennet op te hangen. GEEN SPINNEN IN MIJN BED!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Tevreden keek ik naar mijn werk, nam nog een frisse douche en kroop in mijn beschermde slaapplaatsje.

Ondertussen ben ik in Ko Tao. Ik zou zeggen, google maar eens, en wordt lekker jaloers! Hihihihi!! Nog meer nieuws? Jap! Morgen ga ik DUIKEN!!!!! Ik heb meteen de knoop doorgehakt en mij ingeschreven voor een DSD (discovering scuba diving). Spannend he!!! Morgenvroeg fladder ik tussen de vissen! Ale, hopelijk toch, want ik ben soms toch wel een klungel in nieuwe dingen. Ik hoop echt dat goed gaat!!!

Ik sluit maar eens af want hier op het eiland is alles een stuk duurder! Dus zeker internet!!
Maar ik hou jullie graag op de hoogte!! Hopelijk tot binnenkort, als het duiken goed verlopen is! Verslag volgt!!!

Veel liefs
Excited Joke