Zou het weer niet passen dat ik net naast een ventje zit die aan het chatten is met een meisje die zo nodig eens haar borsten moet tonen op de webcam....:-s

Nu goed, vorige nacht was er ene om te vergeten. Het was veel te warm en het ongemak sloeg toe. Een zenuwbal ontwikkelde zich in mijn buik en is tot heden nog niet echt opgelost. Ik was doodmoe en elk deeltje van mijn lichaam snakte naar rust, maar mijn hersenen lieten het niet toe. Die rusten niet, die draaiden op volle toeren, allerlei doemscenarios passeerden de revue en mezelf toespreken hielp niet echt. Tot drie keer toe verliet ik mijn kamer en besprenkelde mijn hoofd en armen met water. Komaan Joke, verman jezelf!! En het vervelende is dat ik niet helemaal kan zeggen wat het gevoel veroorzaakt. Is het angst? Is het onzekerheid? Is het omdat mijn eerste dag zo moeilijk verliep? Of is het de eenzaamheid die toch lijkt toe te slaan...? Ik kan er niet echt een antwoord op plakken. Het gevoel komt en gaat, maar ik zou liever hebben dat het wegblijft!

om 8u werd ik voor de 32este keer wakker vanmorgen. Ik verplichtte mezelf (stel je voor he, ik he!!) om nog wat langer te blijven liggen want anders zou deze dag weer zo tergend lang worden. Belgie of een ander land, de dagen zijn te lang voor mij, zoveel is zeker! Uiteindelijk sprong ik toch uit bed en nam me een heeeeeeeeerlijk koude douche. Vandaag ben je in Kanchanaburi Joke, vandaag raak je er!! Sprak ik mezelf toe. Ik ging gaan ontbijten en ontdekte een nog zeer lege kho san road in vergelijking met de hectische drukte van vorige avond. De meeste toeristen lagen blijkbaar ook nog hun roes uit te slapen. Door de zenuwen kreeg ik mijn bord cornflakes en mixed fruit juice moeilijk binnen. Ik forceerde mij dan toch maar een beetje want gisteren had ik ook al bijna niets gegeten. Ondertussen bladerde ik in mijn boek en zocht naar de beste manier om in Kanchanaburi te raken. Manieren genoeg, maar de twijfel kwam zich al snel moeien: De trein? hoh, er zijn er maar twee per dag, zou je dat wel wagen?? Tegen dat je daar bent is ie mss al vertrokken.... De bus dan? Mja, de bus ja, maar dan moet je eerst in het busstation geraken met het openbaar vervoer want het is wel een eindje... Een minibusje dan? Boeken bij een agentschap? Is wel niet het goedkoopste he, je bent dan wel binnen het uur weg en je bent zeker dat je er vandaag nog staat. Maar een echte trotter neemt toch geen minibusje... Die waagt het toch met de gewone bus... niet?
Zekerheid en woessie? Of echte trotter en onzekerheid?

De woessie won en ik zat binnen het uur op een busje richting Kanchanaburi samen met nog een zevental andere toeristen. Bijna allemaal duo s behalve 1. En de meerderheid ging dan nog gewoon op daguitstap. Hoe dan ook, ik voelde me toch even niet meer alleen.
Tegen 13u stap ik uit het busje samen met de twee meisjes. Ze zien er nogal chique uit. Kortgebroekt, perfecte snit (die kennelijk niet onder de hitte lijdt zoals het mijne), bruine benen, gelakte rode teennagels, een brede zonnebril, plastieken sandaltjes,.... Hmmmm....
Aangezien ze ook op zoek gaan naar een hostel stap ik even met hen mee en wissel voor het eerst in twee dagen enkele woorden. Ondanks het feit dat onze wegen even later scheiden beland ik toch nog in hetzelfde hostel als dat van hen. Ik beloof mezelf een betere nachtrust deze nacht en ga voor een kamer met airco, stel je voor zeg! Prijzig, maar ah ja, boom in!
Ik was nog geen twee minuten uit het busje (en ik zweer dat ik niet overdrijf) en ik had al meteen 2 beten op mijn been... Wie de grote stad verlaat komt de beestje tegemoet!
In mijn kamer smeer ik mij (na wederom een heerlijke koude douche) helemaal in met deet en nog eens tropical dinge! Ondertussen heb ik er al een stuk of 20. Ik ben dan mss geen lekker ding, maar mijn bloed is een delicatesse! Ik zit hier nu dan ook als enige trotter met mijn bergschoenen, een lange broek en een hemd aan. Terwijl al de rest lekkertjes in shortjes, rokjes en luchtige t-shirtjes rondhuppelt. Ik lijk wel een nerd! Een zwetende nerd met een verfromfaaid kapsel!

Ik heb ondertussen wel al ontdekt dat tijd mijn vijand is. Het werkt nooit mee en het fluistert me stiekem in de oren hoe ik de uren eenzaam doorbreng. Ik begon met een tegenoffensief en wandelde helemaal tot aan de brug over de river kwai. Dit nam toch wel enige tijd in beslag waardoor de dag mooi passeerde en de tijd niet slooooooooooooop. Onderweg zie ik tal van toeristen, ze geven me het gevoel dat ik niet echt helemaal alleen ben, maar anderzijds ben ik er ook nog steeds niet in geslaagd om contact te leggen. Ook heeft niemand al contact met mij gelegd. Ik begin me stilaan sociaal contact ziek te voelen ofzo. Of bijzonder afstotelijk of iets in die aard, ik weet het echt niet meer. Als ik tijdens heel deze reis echt geen contacten leg ga ik in de psychiatrie!!! Anyhow de meeste mensen die ik passeer zijn met zn tweetjes, en wat zie ik toch bijzonder veel blanke oudere mannen hand in hand met jonge snoezige thaise meisjes.... Ik denk er maar stilletjes het mijne van.
Tijdens mijn wandeltocht naar de brug krijg ik overal foldertjes in mijn hand geduwd. Telkens bieden ze dezelfde toers aan, aan uiteraard, dezelfde prijzen... Ik pik er eentje uit zodat mijn dag morgen lekker gevuld is van smorgens tot savonds en ik mss hopelijk wat mensen leer kennen! Ook dit is niet bijzonder goedkoop, maar ja ik moet toch dingen doen en zien?? En mijn tegenoffensief naar de tijd verder doorzetten!
Ik vraag aan het meisje of er al andere mensen geboekt hebben, ik wil daar namelijk niet helemaal alleen zittten weet je wel. Ze kijkt me met een glimlach aan en kan niet zo goed antwoorden. Eventjes twijfel ik...maar wat ga ik doen? Een hele dag op mijn kont zitten? De tijd laten sluipen? Ik boek!

Ondertussen is het kwart na negen, ik heb voor het eerst sinds maandag nog eens deftig gegeten. Mijn zenuwbrok liet het niet echt toe. Gelukkig is die nu wat gaan zakken.
Ik vind het vreemd dat ik het zo moeilijk heb. Thuis is alleen zijn geen enkel probleem, integendeel. Maar ja, hoe alleen ben je thuis... Hoe alleen ben je ooit? Eigenlijk lopen hier zoveel mensen rond dat ik niet alleen ben. Maar ik kijk, zie hen en daar blijft het bij. Enkel de insectjes blijken contact met mij te willen.... Juij...! Het is nog maar dag twee dus ik wil mezelf zeker nog wat tijd gunnen, maar voor de moment weet ik niet of ik ooit nog zover op mijn eentje ga. Anderzijds voel ik nu hetzelfde als toen ik voor het eerst buiten europa ging, richting zuid amerika, of toen ik voor het eerst lange tijd van huis weg moest, op sneeuwklas (wat een hel voor het vertrek he mama :-D) Dit is ook een eerste keer en mss moet ik mezelf de tijd geven eraan te wennen en al het nieuwe te verwerken. Al die gevoelens. Ik zit hier maar met mezelf en mss vindt ik mezelf eigenlijk niet zo n bijzonder gezelschap? Hoe dan ook, ik moet hier door, ik moet het afmaken, alle kansen open laten en conslusies pas op het einde trekken. Iets in mij verlangt zo hard naar het leven van rondtrekken en andere continenten ontdekken, als ik thuis ben. Een ander iets in mij verlangt naar huis als ik hier ben. Die onrust binnenin die ik niet kan beschrijven of begrijpen brengt mij toch wat in de war. Het lijkt wel alsof ze mij wil ontnemen om echt te genieten.Innerlijke onrust... mss op te lossen met een verhaaltje Tijs? Moehahaha! (binnenpretje voor collegas) Het sarcasme blijft er wel in!Anyhow, het is niet zo eenvoudig als ik gedacht had, maar ik ben hier en ik spartel me erdoor! Het zou maar wat waardeloos zijn mocht ik hier zitten verkondigen dat ik me opper super de max lekker op mijn gemak voel terwijl dat nu niet echt zo is. Juist he? Dus voor degenen die mij een woessie vinden: ik doe het toch maar lekker en ik kan ook eerlijk zijn over wat ik voel en meemaak! Nah! ;-)

Ah ja, anderzijds hoe afgesloten kan ik zijn met al die leuke lieve ondersteunende reacties van jullie allemaal! Over een hart onder de riem steken gesproken!! Super lieve merci! Moest ik iedereen kunnen meebrengen naar hier dan had ik de tijd van mijn leven!!

Enfin kijk, ik brei er hier maar eens een eind aan zie! Misschien spring ik nog een bar binnen om iets te drinken, zoniet ga ik richting drijvende hut. Mijn kamer ligt namelijk op de river kwai! Jaja! En telkens als er een bootje passeert wiegen we heen en weer! Niet voor zeeziekers dus!

Doeme die jeuk toch!

Ale heel veeeeeeeeeel liefs

Betervoelende Joke!!