Eerst en vooral wil ik even een foutje uit mijn vorig verhaal rechtzetten. Ik heb niet mijn maag geleegd, ik heb mijn darmen geleegd (dank u Nele). Aan kotsen doe ik niet echt mee...hoewel... Bij deze staat dat dan ook weer recht! Onze excuses!

Woensdagochtend 8u30, de wekker loopt af. We kleden ons en gaan ontbijten. Vandaag staat er bananenpannekoek en mixed fruit juice op het menu. Zware kost zo vroeg in de ochtend, maar wel heel lekker. Hoe dan ook, de fruit juice blijft voor de helft staan en ook de pannekoek raakt niet op. Daarna gaan we met pak en zak op zoek naar een nieuw hostel, we kunnen hier namelijk niet langer blijven omdat de kamers gereserveerd zijn voor een groep.
Gelukkig hadden we gisteren al wat rondgekeken en vinden we meteen een nieuwe. De reuzemieren kruipen over de grond, maar voor de rest is alles ok, we hebben zelfs een bad....met koud water. Er restten onze nog een viertal volle dagen en die willen we toch graag gevuld zien. Voor we het goed en wel beseffen hebben we eenbeklimming vande `mount Batur gepland om 3u00 (snachts) met daaropvolgend een `sunset tour` om 14u. Over goed gevuld gesproken! We startten de dag zelf met een door mij aangevraagde souvenirshopping. Aangezien we onze fietsen al gehuurd hebben gaat alles behoorlijk snel en vlot. Ik verlaat de andere twee ( shoppen doe ik liever alleen, dan ben ik meer op mijn gemak) en vlieg met mijn fiets door de stad, van winkel naar winkel van kraampje naar kraampje. Stipt om 14u sta ik terug in de kamer volgeladen met zakken! Wat een zalige shopstad! Ik denk dat ik nu toch voor iedereen kadootjes heb, al plan ik in mijn hoofd alweer een korte shopping tijdens de uren dat we morgen in de hostel zijn,. Maar soit, daarna gaan we eindelijk op tocht!
Het is alweer een eindje geleden dat ik gefietst heb en ik vind het zalig! De hele heenreis is lichtjes bergop, het zweet rolt in druppeltjes van mijn lijf. We rijden langs een grote hoofdweg waar ongelofelijk veel winkeltjes zijn die ik nog niet ontdekt had. Ik kijk de ogen uit mijn kop en staar met open mond naar al het moois die ik zie staan. Houtwerk, mozaiekschaaltjes, spiegels, armbanden, oorbellen, lampen,.... Prachtig wat deze mensen allemaal kunnen maken! Want laat mij ook duideiljk zijn, je ziet hen wel echt aan het werk! Overal waar we passeren krijgen we een brede glimlach en een `hallooooo`! Sommigen vinden het ook bijzonder grappig om een stel bleekscheten te zien zwoegen op fietsen. Het zijn hier namelijk de brommers die heersen! Na een uurtje stijgen, een paar keer verkeerd afslaan en de weg vragen komen we eindelijk aan een prachtig uitzicht op de rijstterassen. Mooi mooi mooi!!!
Maar daarvoor moet je de fotos zien natuurlijk, hoewel jullie er waarschijnlijk toch wel een beeld van hebben. We worden meteen aangevallen door mensen die vanalles willen verkopen. Ze smeken echt en Sven bezwijkt. Daarna volgt de terugkeer. Heerlijk! Het uurtje die we nodig hadden om boven te raken wordt nu beloond door een leuke afdaling. We vliegen zelfs de brommers voorbij! Haha! Het zweet op ons lijf wordt meteen vervangen door regen, waardoor we een half uurtje later toekomen als drie verzopen kiekens. Maar het was leuk!

We gaan `dineren` in een rustig afgelegen restaurantje. Even later zijn Sven en ik in een laaiende discussie terechtgekomen over het Boedhissme en de Islam. Ik als sterke verdediger van het eerste, hij van het tweede. Hij wil mij daarbijeventjes duidelijk maken dat het boedhissme geen religie is maar een levenswijze.....Menig een weten dat dergelijke discussie met mij niet altijd goed aflopen... We gaan dus nogal stilletjes terug naar de hostel en kruipen in bed. Er wacht ons immers een lange en vroege dag. We hebben onze slaap dus meer dan nodig. Maar daar steekt mijn malariapilletje een stokje voor.... Om de een of andere vreemde reden blijft hij ergens steken in mijn slokdarm (althans zo voelt het toch). Een ongelofelijke pijn gaat door mijn lichaam. Het pilletje lijkt te draaien en te keren, maar niet te zakken. Deze keer komen er wel kotsneigingen.... Maar helaas blijft alles waar het zit. Het komende uur breng ik boven de wc door, ineengekrompen van de pijn, voor de eerste keer in mijn leven hopend dat alles er terug uit komt. Ik denk meteen dat ik gestraft wordt door de Islam omwille van de discussie daarnet....Sven komt me te hulp en gaat wat koekjes halen, mss lukt het zo om dat pilletje weg te krijgen. Of mss eens mijn vingers in mijn keel? Helaas, niets lijkt te helpen. Na al mijn moed bijeengeraapt te hebben duw ik toch mijn vingers in mijn keel en na tien keer proberen komen mijn koekjes terug, maar niet het pilletje. Ik ben doodop en ga ten einde raad toch maar in mijn bed liggen. De pijn blijft, maar ik val toch in slaap. Buiten gaat een ongelofelijk onweer tekeer en half dromend vrees ik dat mijn gasten gaan wakker worden van de donder. Maar ik vind dat ik me er geen zorgen over moet maken want ik slaap in de andere bungalow.... Wanneer Sven in volle paniek recht schiet sus ik hem met een `kalm blijven, kalm blijven` en ga vervolgens weer slapen. Toch vreemd die droom-wakkerwereld.
Veel te vroeg gaat de wekker. Nog steeds met een vreselijk pijn maak ik me klaar en stap even later in de auto. Het is ongeveer half vier wanneer we aan de beklimming beginnen (!!). Na de eerste vijf stappen struikel ik en val op mijn neus (bij wijze van spreken) de gids komt mij meteen te hulp. Eventjes schiet een vlaag van ellende door me heen, maar die verdwijnt even snel als hij gekomen is. Ik sta terug recht pak mijn zaklamp en we gaan verder.
De tocht is niet bijzonder zwaar maar ook niet echt licht. Zeker niet om vier uur snachts, met een snijdende maag/slokdarm? pijn. Het pad ligt vol met stenen en je moet goed kijken waar je je voeten zet. Onze gids is echter super lief en bezorgd en stopt toch wel elke tien minuten om even op adem te komen. Al is dat iets teveel naar mijn goesting. Tijdens 1 van de stops verteld hij trouwens over de 5 religies in Indonesia.... Mijn oren spitsen zich en er verschijnt toch even een genietende glimlach op mijn gezicht wanneer ik de man `boedhissme` hoor zeggen. `Shut up` zegt Sven... Een geluk voor hem dat ik nu teveel pijn heb om uitbundig te reageren!
Omstreeks 6u bereiken we de top en zien wederom een prachtige zonsopgang die beetje bij beetje ook een fenomenaal uitzicht tevoorschijn tovert. De pijn verminderd beetje bij beetje en maakt plaats voor een scherp hongergevoel. Ik begrijp eigenlijk nog altijd niet echt wat er gebeurt is vannacht. Maar goed, ik kan weer een beetje genieten en na een ontbijtje wandelen we verder en zien we de drie katers van de vulkaan. De laatste uitbarsting is van 2000.
Daarna begint een afdaling van 2u waarin onze voeten geregeld wegzakken in het zwarte zand. De rest van de afdaling vind ik weer heel ambetant! Alleen bij fietsen is dat echt leuk!
De gidsen zijn echt mega grappig. Ze roepen en lachen naar elkaar, maken lolletje en zijn zo heerlijk vrolijk. Daarnaast zijn ze ook heel bezorgd en helpen ze waar ze kunnen! En zoals gewoonlijk, wanneer ze horen dat we van Belgie zijn, komen de Vlaamse woordjes boven. Wc, knalpot, handdoek, lekker, mooi kontje, goeiedag... Best wel grappig hoe snel deze mensen leren!! Dit is het eerste land waar ik op reis ga en ze zo goed vlaamse woordjes kunnen!! Als je iets zegt nemen ze het op als sponzen! Alleen hun gezang vind ik bijzonder irrantant! Niet enkel de taal is zagerig, maar ook hun stem! Maar soit tegen half tien zijn we eindelijk beneden en gaan we terug naar het hotel. Daar crashen we op bed, gaan we iets eten en vervolgens ga ik terug op souvenirjacht. Om 14u wacht onze volgende trip. Samen met twee koppels gaan we op tocht. Onze eerste stop is in een `monkey forest` waar het meisje van 1 van de koppels compleet uit haar dak gaat wanneer de aapjes dichter komen. Ze is doodsbang..best wel grappig eigenlijk! Wij daarentegen krijgen aapjes op onze armen en ons hoofd (met dank aan de gids die hen koekjes gaf). Zachte handjes! Mega cool! Onze volgende stop zijn de rijstvelden en de stop daarna een royal temple die ik maar een beetje saai vindt. Ondertussen heb ik een non stop honger gevoel. Maar dat is in ieder geval beter dan de pijn.
Tenslotte stoppen we bij `Tanah lot` een tempel die in de zee ligt. Het stikt er van de toeristen!!
Terwijl de meesten de tempel fotograferen staar ik met verbijstering naar de opkomende zee die wild tegen de rots pletst met daarachter de ondergaande zon! Prachtig! Terwijl ik eventjes in het ijle staar zie ik in mijn ooghoek een fotokodak die op mij gericht wordt. Een stel oudere jappen zijn ipv de tempel of de zonondergang mij aan het fotograferen.....Rare mensen toch...Wanneer ik het opmerk en glimlach komen ze ook om beurt nog eens bij me staan voor een individuele foto!! Wat ben ik hier populair!!

De volgende ochtend staat onze taxi klaar om ons nog eventjes voor een dag naar de andere kant van het eiland te brengen. De tocht gaat naar `Lovina`. Zoals altijd is de chauffeur super vriendelijk en lacht hij immer en naar iedereen! Hij zet ons af bij een hostel die door zijn familie wordt gerund. `is good is good` zegt hij. En ja, ok het is mooi en goedkoop dus we nemen het. En eventjes later hebben we onze namiddag, de volgende ochtend ende tripnaar Sanural geboekt. Na een middagmaal springen we in de auto en gaan we genieten van de heerlijke hot springs. Ja, mss een beetje raar om in zo`n warm land naar warmwaterbaden te gaan, maar toch, het is wel lekker. Mijn vieze afpellende rode vlekken rug ziet er niet goed uit en terwijl ik onder de straal warm water sta zie ik de velletjes voorbij drijven.... Na het zwemmen voel hij ongelofelijk perkamentachtig aan en trekt nogal tegen, gelukkig heb ik een cremeke bij en ik neem mezelf voor om niet meer aan de velletjes te trekken...

Onze volgende stop is bij een boedhisstische tempel. Ik merk nog eens op dat het boedhissme dus echt wel een religie is want dat mensen geen tempels bouwen, offers brengen en bidden voor enkeleen levenswijze!!! Sven probeert toch nog in de verdediging te gaan, waardoor mijn stem zich gaat verheffen en vervolgens zwijgt tot we terug zijn.

Na het eten wacht mij triest nieuws in mijn mailbox. Een goeie vriend heeft beslist om zijn leven te beeindigen. Het nieuws slaat in als een bom, uiteraard. En de realiteit geeft mij een klap in het gezicht. Enkele maanden geleden hadden we nog gepraat over mijn reizen, hij wou er alles over weten en zou mss zelfs eens meegaan... Ik kan het moeilijk begrijpen maar besef dat ik ook nooit zal weten hoe hij zich voelde toen hij deze beslissing nam. Mijn reis eindigt dus wel op een nogal trieste manier. Mijn gedachten zijn nu bij hem en alle herinneren flitsen door mijn hoofd. Ze verwekken een gllimlach bij mij, maar eveneens een fel verdriet. Na zoveel moois te hebben gezien en te hebben meegemaakt confronteert dit me toch wel weer even met de harde realiteit. Ik wou dat ikal dit mooisooit met hemhad kunnen delen. Ik ga hem missen.

De nacht is warn en kort en om half zes wordt alweer op de deur geklopt. Deze ochtend gaan we dolfijnen gaan `opjagen`. We sloffen naar het strand, stappen in 1 van de tientallen prauwen en gaan de zee op. Van zodra een vin tevoorschijn komt schieten alle bootjes zich daar heen. Van de ene kant naar de andere kant. Het is een ware jacht! En ja, we zien hier en daar dolfijnen door het water zwemmen en een tweetal onder hen maken een sprongetje. Mijn gedachten zitten echter ergens anders... Het nieuws van gisteren en de korte nacht hebben mij hoofdpijn bezorgd. Het wiebelende bootje, de zon en de ronkende motor achter mijn oor maken het niet veel beter! Daarna duik ik terug even in bed en tegen de middag vertrekken we naar onze laatste bestemming `Sanur`. Onderweg stoppen we nog even bij de waterval `Gitgit`.

En nu zitten we hier, onze laatste avond in Indonesie en dan terug naar het routine. Terwjil Sven nog een massage neemt, typ ik mijn eindverhaal.

Indonesie was een echt avontuur. Het is een van de reizen die mij het meest geraakt hebben. Op alle mogelijke vlakken. De natuur is adembenemend mooi en afwisselend. De mensen zijn vriendelijk en altijd vrolijk. En de cultuur is overal rijkelijk aanwezig. Ik zou het iedereen aanraden!! Ik voel mij weer een rijker persoon na dit prachtige avontuur.

Vooraleer ik afsluit zou ik ook nog even Sven en Nancy willen bedanken om dit samen met mij door te maken. Ze waren een heel leuk gezelschap en hebben ervoor gezorgd dat dit een onvergetelijk trip was!
En aan Sven: ik weet dat ik niet altijd de gemakkelijkste ben en dat ik vaak een `kruidje-roer-me-niet` was. Waarvoor toch wel een beetje sorry :-) Je stond er altijd als de eerste om te helpen! Ge zijt een toffe knul met het hart op de juiste plaats en een overdosis nonchalance! En by the way: het boedhissme is een religie ;-)

En dan natuurlijk nog een dikke merci aan jullie allemaal om mij steeds trouw te volgen! Bedankt voor de talloze leukereacties die mijn reis nog rijker maken!!
Zonder jullie aanwezigheid zou dit (mijn log)heel wat minder leuk zijn!! Dikke merci!!

Morgen hebben we onze laaaaaaaaaange vlucht terug naar het blijkbaar warne Belgenland. Kruis jullie vingers en brand een kaarsje dat we niet neerstorten he, dat zou een mottige afsluiter zijn!!

Tot gauw In real life!

Veel liefs

Tevreden (en ook wel wat trieste)Joke