Na al onze zware uitstappen besluiten we eens een dagje te rusten. Uitslapen, dat is het plan!! ...En om negen uur worden we gewekt door een bende pubers aan het zwembad. ` Ey moeten jullie niet op school zitten` roep ik uit. Sven en nancy wijzen me erop dat het zaterdag is en ik leg me erbij neer, letterlijk en figuurlijk.
Het uitslapen is voorbij... We nemen ons ontbijtje, Nancy gaat aan het zwembad liggen en Sven en ik trekken de stad in. Hallo`s en nieuwsgierige ogen langs alle kanten. We stoppen bij een supermarktje en ik schaf me toch wel, tegengesteld aan deze reis, een flesje hair conditioner aan. Door al die zon en warmte voelt het namelijk aan als een baal stro.... We lopen verder langs enkele marktjes en kopen wat fruit. Ik laat me inde zak zetten wanneer ik een kilo druiven koop en 40 000 roepies (3 euro en hier echt duur!!) betaal ipv de 14 000 die ik verstaan had.... Mijn fout... Maar ja druiven zijn hier ook niet echt het gangbare fruit denk ik.
Sven besluit om den eddy te bellen en naar de watervallen te gaan. Ik sla af bij het internetcafe en typ er mijn avonturen neer. Ik ben juist op tijd klaar om als een gek naar het hotel terug te spurten en te zeggen dat ik mss toch ook wel meega! Het zou een half uurtje rijden zijn met de brommer. Terwijl ik mijn zak maak denk ik toch nog even na of ik wel zou meegaan. Het zit namelijk zo, als ik niet meega, dan mis ik altijd vanalles, als ik meega dan gebeurt er meestal iets waardoor ik vind dat ik beter niet was meegegaan. Maar kom avontuur he gasten!!! Dus ik ga mee en spring vanachter bij sven op de brommer! Ik twijfel nog even of ik niet beter bij Eddy spring, maar `ik geef sven een kans`. En kom, het moet gezegd, na een beetje geschok af en toe heeft hij het wel onder de knie en doet ie da goed.
We stoppen nog een tweetal keer voor benzine en om eddy zijn band op te pompen en dan zijn we vertrokken. Zaaaaaaaaalig! De wind in mijn haren en prachtige landschappen!! Goed idee Jokeeeee, goeie beslissing! We passeren echt de typische aziatische plaatjes. Rijstvelden, rijstterassen, palmbomen, vulkanen, bergen,... We stoppen een paar keertjes voor een foto. Eddy wacht ons ook telkens op als we wat achter zitten.
Zo gaat het goed, zo gaat het beter en nog een kilometer!!!!! Tot plots de mooie asfalten weg zich omtovert tot een vreselijke baan met diepe putten en verraderlijk scherpe stenen. En alsof dat nog niet voldoende is gaan we plotseling super steil omhoog. Maar echt super steil!! Ik slik...maar al bij al doet sven het nog goed. Een enkele keer stap ik af om even een stukje te voet te doen omdat Sven keihard probeert vooruit te geraken maar in `neutraal` zit.... Dan komt ook de eddy in problemen. Hij raakt niet echt vooruit en valt ook geregeld stil op een steile helling. Na nog een panne stap ik af en wandel vooruit, de brommers protesteren en noch Sven, noch eddy zijn behendig genoeg om met iemand achterop deze steile hellingen te overwinnen. Meteen schieten alle locals te hulp!!!
Ik stap op bij een local die ons volgens eddy tot de waterval brengt. Het gaat een stuk vlotter maar ik kijk toch geregeld achter me om te zien of sven nog wel volgt. Na een laatste helling slaan we een pad in.Het struikgewas schuurt langs mijn benen als we erdoor rijden, we verlaten nu volledig de bewoonde wereld en rondom ons is alleen nog natuur te zien. Het pad is echt niet makkelijk en anderhalve meter naast ons is de afgrond. Het is ondertussen 5u, we vertrokken om 3u30... Binnen een uur gaat de zon onder... Plotseling stopt mijn chauffeur. Sven arriveert ook en we wachten tot we eddy vanachter de bocht zien komen...maar hij komt niet... Hier staan we dan. De man verstaat geen woord engels, sven zijn benzinetank is leeg en de zon glijdt langzaam achter de bergen. Na even wachten laten we de brommers achter en wandelen we de richting uit die de local aanwijst. Tal van filmachtige doemscenarios duiken in mijn hoofd op. Ik ben niet bang, ik ben niet in paniek, maar ik ben niet helemaal op mijn gemak ook. Na tien minuten wandelen komen we bij een miezerig watervalletje. De natuur is heel mooi, maar we maken ons eerder een beetje zorgen over de terugweg straks. De man geeft aan dat de andere waterval nog een stukje verder is, maar we willen geen risicos nemen en maken rechtsomkeer. De tijd tikt genadeloos verder... We wandelen terug tot de brommers (die gelukkig niet weggehaald zijn door mensen die ons willen achterlaten zoals in mijn filmachtige doemscenarios) en we kruipen er terug op. Sven kan nog heel even, maar niet ver meer. De terugkeer op het wegeltje verloopt moeilijk. De man maakt een slipper en ik kan er gelukkig tijdig afspringen. Met een scheve glimlach kruip ik er terug op en plotseling in de verte duikt den eddy op!! `Where were you??` breng ik uit. Met een brede smile toont hij zijn kapotte ketting... Tja, daar kan hij natuurlijk niets aan doen. Hij zegt dat hij ons nog achterna gelopen is maar we waren al te ver. Oh neeeeeeee, binnen een half uur is het pikkedonker....
Enkele mannen in de buurt ontfermen zich direct over ons en eddy. Ze nemen ons mee naar een van hun huizen en daar gaan ze met een 5tal man aan de slag om de ketting terug vast te maken. Ook voor benzine wordt gezorgd! Sven maakt eddy duidelijk dat hij niet van plan is om in de donkerte die steile hellingen af te dalen. Even wat weg en weer gepraat tussen de locals en op een mum van tijd is beslist dat wij teruggevoerd worden achteraan op de brommer. Amai, wat een evidentie??
En wederom sta ik versteld van deze mensen. Zonder vragen, zonder moeite, zomaar spontaan staan ze klaar om jan en alleman uit de penarie te helpen, ook als heel hun avond daardoor wordt ingenomen. Wat er ook gebeurt,ze zullen er alles voor doen om het in orde te brengen voor je. Ze zijn er voor elkaar,maar even goed voor jou!Bewonderingswaardig!! Deze reis is steeds meer een openbaring!!
Ondertussen worden wij uitgenodigd in de woonkamer van de gastheer. Een grote zo goed als lege ruimte, maar toch voorzien van een grote tv, super woofer boxen en een karaoke installatie,,, hilariteit!!!!!! Terwijl sven en ik praten over de dingen des levens en de verdere planning van onze reis doen de mannen buiten in het stikkedonker hun best om de brommer te repareren. Het duurt toch wel zeker drie kwartier en ik begin nu wel wat zenuwen te krijgen. We gaan naar buiten en zien hen aan het werk met een mini zaklampje. Gelukkig komt sven aangesneld met zijn hoofdlamp die voor heeeeeel wat meer licht zorgt! En dat zorgt ervoor dat het werk vlotter gaat. Helaas blijkt de ketting plots te lang en moet er nog een schakeltje afgeprutst worden. Nog een kwartier verstrijkt en dan kunen we eindelijk vertrekken. Sven achterop bij ene, ik achterop bij de andere (mijn vorige chauffeur) en Eddy op zijn eigen brommertje. Sven vertrekt als eerste, maar de mijne wacht tot Eddy in gang schiet, en wat blijkt...dat lukt niet. Vanbinnen begin ik lichtjes lastig te worden, het wachten eist zijn tol bij mij...
Uiteindelijk schieten we toch in gang, sven al een heeeeeeeel eind voorop, en ik als laatste.
Het brommertje van Eddy heeft er echt geen zin meer in en valt voortdurend stil. Als we voor de zoveelste keer stoppen (want mijn chauffeur is niet van plan om hem in de steek te laten, best mooi toch...) heb ik zoveel zin om hem aan te spreken maar ik weet ook dat hij er niets aan kan doen. En na tien keer `Eddy!!` in mezelf gezegd te hebben, floept het er plotseling echtuit vooraleer ik het goed en wel besef. Ik schrik even van mezelf maar maak mij zin af en zeg hem dat hij echt iets moet doen want dat we anders om 12u nog niet thuis raken. Hij knikt en blijft lachen. De afdalingen zijn ongelofelijk steil!!! Ik moet mij met heel mijn lijf tegenhouden en mijn kont doet zeer van de inspanning. Sven blijft af en toe langs de baan stilstaan met zijn chauffeur om te wachten tot we hem inhalen. Na heel wat geklungel zijn we eindelijk goed op weg. Sven had al voorgesteld dat de twee ons naar het hotel zouden brengen en dat eddy daarna maar met ons komt afrekenen, maar ze laten hem niet in de steek. Ze blijven hem telkenstrouw opwachten. Snif wat een naastenliefde! Eigenlijk is de terugrit zalig. Het motortje rijdt heel vlotjes en de baan is weer zacht en goed. Aan de hemel verschijnen duizenden sterren en de wind speelt met mijn haar. Ik lach met het domme avontuur! Gelukkig dat we het allemaal een beetje kunnen relativeren :-) Om 8u arriveren we eindelijk aan het hotel. We spreken af met eddy dat de anderen ook een deel van het geld krijgen omdat ze toch wel heel erg hard geholpen hebben. Hij knikt enthousiast, maar pruilt een beetje wanneer hij door heeft dat dit van het totaalbedrag afgetrokken wordt en hij dus minder krijgt. Doch wanneer ik hem vraag of het ok is stemt hij er volledig mee in. Wat een lieverd toch!! We nemen nu definitief afscheid van hem en hij herhaald nogmaals dat hij ons zal toevoegen op facebook (heeft ie net gedaan zie ik :-)). Na een goeie maaltijd en een laatste internetje gaan we moe maar tevreden terug naar het hotel. Ik geef Sven een speelse duw en zeg met een brede glimlach `jij altijd met je stomme ideetjes!!`

De volgende ochtend doen we het rustig aan. Dit wordt een hele dag reizen, dat weten we, maar niemand heeft zin om zich op te jagen. Toen Sven en ik gisteren nog iets dronken in het hotel vroeg de barman waar we heen wilden. We legden uit dat we naar Lombok gingen, maar dus eerst Bali moesten passeren. Hij gaf ons meteen wat uitleg over de volgens hem beste weg. Plotseling begint een vrouw aan een tafeltje mee te babbelen met hem, en ook het andere tafeltje mengt zich in het gesprek. Algauw zijn ze ons met 6 man aan het helpen. De max!!! Ach, gewoon fantastisch, ik moet het jullie al niet meer uitleggen hoe dit voelt nietwaar?
Tal van opties en mogelijkheden worden ons aangereikt en als we hen even later hartelijk bedanken en doorwandelen worden we ook nog eens aangeklampt door een ander tafeltje die het gesprek gehoord had en ons ook nog wat info wil geven. Magnifiek :-)
Hoe dan ook wondag omstreeks half twaalf verlaten we het hotel. Om twaalf uur brengt ons een bus naar Situbondo, een uurtje rijden. In Situbondo brengt ons een bus naar Banyuwangi, een drietal uur rijden. Tijdens die rit passeren we een groot bos waar plotseling een heel nest apen uit springt en over de weg loopt! Machtig!!
Eenmaal in Banyuwangi neemt we een minibusje naar de ferry. En daar doen zich de eerste problemen voor en beseffen we dat we eigenlijk de moeilijkste optie gekozen hadden. En dat het advies dan Eddy het beste was geweest... Hij had ons aangeraden terug naar Jember te gaan om daar een bus te pakken die ons rechtstreeks naar Denpasar (hoofdstad Bali) bracht. Nu stonden we aan de ferry en alle bussen naar Denpasar zaten natuuurlijk stampvol..... Na een tweede bus besloten we om zelf op de ferry te wandelen. Geen probleem zo bleek. Volgens Sven zouden er bij aankomst massaal veel bussen richting Denpasar rijden.
Het boottochtje was zalig. Die lekkere wind, het prachtige uitzicht, de zon achter de bergen... Aaaaaaaah, wat moet een mens nog meer?
Toen we van de boot afstappen begon ons tweede probleem. We vonden helemaaaaaaaaaal geen bus! Ze verwezen ons naar het busstation maar daar zou er pas ene komen om 1u s`nachts. En het was nu acht uur..... We liepen wel honderd keer weg en weer en vroegen iedereen om hulp. Enkelen stelden voor om een auto te charteren, maar dat was veel te duur.
Uiteindelijk bracht een man ons naar een plaats waar de bussen van de ferry rijden. Hij zou ervoor zorgen dat we op ene raakten. En we wachten, en wachten... De eerste ferry had geen bussen mee, maar bij de tweede ferry hadden we prijs. We renden naar de bus! Hij leek door te rijden, maar de man bleef er op kloppen en uiteindelijk ging de deur open, een paar seconden. Snel erop, neerzitten, die vent betalen en dan was hij weg. Spoorloos..... Nancy en ik keken even naar elkaar en vroegen ons af of hij nu met onze centen was gaan lopen? Maar blijkbaar heeft hij woord gehouden want niemand kwm ons nog om geld vragen. Hoe dan ook, we zaten erop! Richting Denpasar!!! De bus was ongelofelijk maf, hij scheurde langs de weg als een gek!! We werden van links naar rechts gesmeten! Wat een `schurdigaard`!
Alle ramen stond open en het werd er veel te koud, niet echt goed voor mijn reeds bestaande hoest.... Gelukkig schoot sven met te hulp en gaf me zijn kw. Daar zat ik dan, met die kw over mijn hoofd geslaan gelijk een nonnetje ineengedoken. De rit duurde 3u. Toen we aankwamen in Denpasar was het 12u.... Meteen stapten we in een minibus die ons richting Padangbai bracht waar we de overzet naar Lombok hadden.
Eens in padangbai merkte ik op dat Sven zijn lederen pop verdwenen was.... Het moest er eens van komen, hij was ze vergeten op de vorige bus.... Hij kon zichzelf wel voor het hoofd slaan!! We werden er door een vriendelijke man op de ferry gezet en eenmaal erop verdween ook hij even plotseling als hij gekomen was. Vier uur boot en dan zijn we eindelijk op het juiste eiland! Er wordt ons een kamer aangeboden maar ik vind ze er maar wat muf uitzien, dus we beslissen om op de banken te slapen. We nemen elk onze eigen bank, ik wikkel me in mijn slaapzak, zet mjin rugzakken recht voor me en voor ik het weet beland ik in een diepe slaap.....
Precies vier uur later word ik wakker. Ik open mijn ogen en zie een prachtig landschap voor me. Als een pijl uit een boog schiet ik recht en roep met een hese stem: `Waaaaaaaaaauw!!`
IK word al verliefd op Lombok bij dit eerste zicht!! Na nog een laatste rit in de auto arriveren we om 8u maandagmorgen in Sengiggi. We zijn bijna 24u onderweg geweest en dus doodop!! We hebben amper geslapen en hebben overleefd op frisdrank, chips en koekjes. Maar....WE ZIJN ER!!! En het ziet er ongelofelijk paradijselijk uit! Zon,zee strand, palmbomen, vulkanen, groen,.....!Ons hotel ligt aan de zee. Wanneer we het open restaurant binnenlopen worden we meteen benaderd door een amerikaan die net vertrekt. Hij geeft ons al de informatie die we nodig hebben en waarschuwt ons voor een kleine kale gast die nogal aggresief wordt als je de trekking niet bij hem boekt. Later blijkt dat Sven zich toch heeft laten benaderen door hem, maar alweer helemaal vergeten was wat de amerikaan had gezegd..... Tssssssssss...!!!
We hebben nog een dutje gedaan, heerlijk gegeten, gedoucht, een massage genomen (pijnlijk, kietelig, maar het doet wel deugd!!) en morgen vliegen we er dus alweer in!! Sven en ik gaan morgen de Rinjani beklimmen. Een tweedaagse vulkaantrekking. Helaas kunnen we niet naar de top omdat er teveel giftige dampen vrij komen voor de moment. Om 5u30 vertrekken we en er wordt ongeveer 8u per dag gewandeld. Daarna is het echt een tijdje rust hoor!!!!

Zozie, jullie zijn weer geupdate! Ik moet er nu echt vandoor want het is hier nogal kostelijk voor internet!!

Veel liefs!

Felle reiziger Joke

- Wostje: aan jou had ik nog niets gezegd he. Tof dat je ook weer zo trouw meevolgt! Hou je moed erin voor de bouw he!! Lof joe wi!!
- Tante marleentje: We gaan er toch ook eens samen moeten invliegen he!
- Kaat v Koen: wat zijn je zondagen toch ook super spannend!! ;-)
- Nonkel Jan: merci voor je leuke reactie. Ja ik maak er graag de tijd voor omdat ik het zelf ook super plezant vind om alles wat ik meemaakeens neer te schrijven. Nu, maar vooral ook voor later he.En gelukkig heb ik een zeer goed geheugen! ;-)
- Patrick: Je bent er ook weer!! Super cool!! Merci voor het complimentje! Fijn fijn!! Als reiziger herken je waarschijnlijk ook veel van wat ik schrijf!! Drinkt een goe jeneverke voor mij he!
- Joyceke: Lief dat je meevolgt!! Succes nog met je examens he! Daarna een welverdiende vakantie! En wie weet kunnen we ooit eens samen reizen ;-)