De volgende ochtend, nu al vrijdag, om half vijf gaat de wekker... Dit wordt een gewoonte....
Aan de balie krijgen we ons ontbijt en als een stel sardienen kruipen we in de auto. Eddy is onze gids, een guitige jonge kerel! De weg is zoals gewoonlijk een ramp, maar deze keer is het echt niet te doen! De weg ziet er uit alsof er elke vijf meter een meteoriet heeft ingeslaan!! De putten zijn diep en groot dus de chauffeur moet iedere keer heel langzaam rijden, met als gevolg dat de rit zeeeeeeeer traag gaat.... Na een half uurtje stoppen we in een dorpje om touwen te kopen zodat de rugzakken van de duitsers op het dak kunnen en er meer plaats is om te zitten. Ik maak er gebruik van om nog wat water te kopen en ga een winkeltje binnen. Plotseling staat een breedlachende vrouw naast mij met haar hand omhoog (om te zwaaien). We verstaan elkaar maar half maar ik begrijp toch dat ze vraagt of we naar de Kawah Ijen gaan. Ik knik van ja en schenk haar ook een stralende glimlach. Ik betaal, bedank hen en ga naar buiten. Ze zwaaien nog eens. Wat een zalige mensen toch!!!!
We zitten langer dan gedacht in de auto en omstreeks 8u arriveren we aan de ingang van het vulkaangebied. Onze tocht kan beginnen.... En ze begint meteen fel, want we stijgen met 75 procent volgens de gids!!! Zweten en puffen geblazen!! Nancy overweegt even om terug te gaan maar bijt toch door. Tijdens een korte pauze komen we een eerste zwaveldrager tegen. Het mannetje ziet er niet meer al te jong uit en is best wel tenger. Op zijn schouders draagt hij een stok waarvan aan beide uiteinden een mand hangt met daarin grote stukken zwavel, het weegt 55 kilo..... Ik ben onder de indruk en vraag aan de gids of ik hem iets mag geven. We overladen hem met koekjes en wat centen. De man is zeer blij en dankbaar.
Deze mensen werken dagelijks in de dampende krater van de vulkaan waar ze het zeeer schadelijke zwavel uit de wand halen. Wanneer dit eruit komt is het vloeibaar en rood. Eenmaal afgekoeld kleurt het fluogeel en is het hard. Dan klimmen ze uit de krater die zeer steil omhoog loopt om vervolgens nog eens 5 kilometer naar beneden te lopen en daar hun Zwavel te verkopen voor 700 roepies per kilo (13.500 roepies = 1 euro!!!!!!!) Ze verdienen gemiddeld 2.5 euro per dag, 100 euro per jaar voor dit keiharde, ongezonde werk. Ik ben echt geraakt door dit te zien.
Terwijl we verder wandelen komen we er nog tegen, en allen zeggen ze goeiedag en lachen ze. Ongelofelijk is dit, ongelofelijk!!! Na anderhalf uurtje komen we aan de top van de krater. Het uitzicht in fenomenaal!! Langs de wanden zie je gigantische zwavelwolken opstijgen en liggen grote gele zwavelblokken. In het midden van de krater ligt een groot appelblauwzeegroen meer. Prachtig!!! De wind zit goed en blaast de dampen de andere richting uit, dus we kunnen afdalen in de krater tot bij de werkers. De afdaling is steil en je moet uitkijken dat je niet wegglijdt. Na een half uurtje zijn we eindelijk beneden. We worden super hartelijk onthaalt. Twee ventjes komen naar mij, schudden mij de hand, stellen zich voor en vragen mijn naam. Hun wimpers zijn geel van de zwavel. De ene noemt zischzelf casanova, de sloeber!
Lang konden we echter niet blijven want plotseling keerde de wind en kwamen de vreselijke zwaveldampen genadeloos onze richting uit. Alle toeschouwers vluchten weg (behalve die gekke duiters). Ik duwde mijn pull voor mijn mond maar het hielp niet, de dampen gingen er los door en benamen mij de adem. Bah vreselijk! Ik haastte me weg en klom terug naar boven. Tot ik besefte dat ik eigenlijk geen goeie dag gezegd had tegen de werkers. Dus ik draaide me om, zwaaide en riep luidkeels `Byebyeeeeeeee`!!!! Ze zwaaiden terug.
Het omhoog klimmen was super vermoeiend. De zon kwam terug tevoorschijn en de beklimming was steil. Na heel wat gezweet en gezucht kwam ik eindelijk boven, waar Nancy en de gids ons zaten op te wachten (waren niet meegegaan). Nancy had ondertussen kennis gemaakt met de oudste zwavelwerker. Hij was 55 jaar en zijn schouder was volledig naar de knoppen!!!!! Hij had beeldjes gemaakt uit zwavel en stelde ze tentoon. Ik at een stevige, welverdiende boterham en toen na een half uurtje de duitsers ook eindelijk boven kwamen (net op tijd want de dampen werden donker en dat was niet goed zei de gids) zetten we onze wandeling verder. Ik wou nog even de beeldjes bekijken, maar onhandig als ik ben stootte ik er eentje omver en brak er een stukje af.... Ik vroeg het ventje meteen hoeveel het kostte, doch hij nam het uit mijn handen, schudde zijn hoofd en wou dat ik het beeldje nam die niet gebroken was.Hij meende het echt en ik was wel wat ontroerd door zoveel oprechte vriendelijkheid. We namen afscheid en wandelden verder naar de top van de krater waar het uitzicht nog mooier was. We konden aan de andere kant ook de kustlijn en de zee zien. Eddy liep steeds verder en riep overenthousiast: `Loooook look coastline, coastline!!!!!!` Blijkbaar kan je deze niet altijd zien omwille van de wolken. Vandaar zijn enthousiasme. We eindigden aan een ruine van wat ooit een huis moest zijn. Daar genoten we van het heerlijke uitzicht en de zaaaaaaaaaalige stilte!!!!!!!!!!! Ik legde mij neer terwijl de anderen een praatje slaan... En ja, ik viel in slaap....
Tijdens de terugweg komen we `casanova`met twee collega`s tegen, ze komen net terug van beneden waar ze hun zwavel hebben afgezet en gaan nu terug naar de krater om nieuwe op te halen.... `Jokeeeeeeeeeee` roept hij enthousiast en met een immer lachend gezicht. Ze duwen ons (sven en ik, Nancy is al beneden) zwavelbeeldjes in de hand, maar ik bedank en zeg dat ik er al eentje heb. ` Nooo, it`s for free, it`s for you!! roepen ze. Ik ben verrast en bedank hen driedubbel. Dan wandelen we verder naar beneden, met het schildpadje op onze hand, alsof we een plateau zouden dragen. Even zijn we stil. Ik ben echt echt diep ontroerd! Er ontstaat een krop in mijn keel en ik word voor de verandering heel emotioneel. Mijn stem verliest volledig zijn kracht als ik praat en de zinnen die ik maak zijn nogal onsamenhangend. Ik draai me nog een paar keer om en zwaai wild enthousiast naar de ventjes tot we uit het zicht zijn.Heel de weg naar beneden praten Sven en ik over wat we net allemaal gezien en meegemaakt hebben. Sven herhaald de zinnen die hij hier zo toepasselijk vindt: ``Daar alleen ist leven mooi, daar alleen ist leven goed, waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet.``Hij heeft gelijk, dit past hier. Toegegeven er zitten uiteraard heel wat charlatans tussen, maar de meerderheid zijn prachtige mensen.
Ik ben echt geraakt door de oprechte vriendelijkheid en de warmte van deze mensen. Het is onvoorstelbaar. Hun goedhartigheid is met geen woorden te beschrijven. Je moet het voelen, je moet het meemaken. Hun warme lach, hun vriendelijkheid, hun behulpzaamheid,...
Ze werken hier keihard, worden slecht betaald, ze hebben geen eten, noch bescherming tegen de schadelijke dampen, maar ze lachen, ze lachen immer!!!!!!!!!
Ik voel me warm vanbinnen, vervuld van geluk door deze kleine dingen die ik net meemaakte.
Het maakt me aan het denken en brengt me terug op de essentie van geluk, van menselijk contact. Iedereen zegt hier goeiedag tegen elkaar, ze schenken je een warme vriendelijke glimlach. En niet alleen omdat we toeristen zijn. Ik loop hier bijna non stop te glimlachen omdat zoveel menselijke warmte mij gelukkig maakt, omdat het me raakt! En op die momenten is niets meer waard. Niets van onze luxe kan mij ditzelfde gevoel geven. Het is onbeschrijfelijk, maar wel hoe het zou moeten zijn in het leven.

Even later op onze afdaling komen we nog een mannetje tegen. Hij doet teken naar ons om te vragen of we eten hebben. Sven en ik stoppen meteen en gooien onze rugzak open om koekjes te geven. De man is tevreden en schud ons de hand.
Wederom zijn we stil. `Wat moeten we hier nu weer mee?` zegt Sven. En weer slaat hij de nagel op de kop. Deze dag is zeer mooi en warm op alle vlakken, maar ook keihard confronterend. Al deze situaties roepen tal van emoties op die je dan ook weer een plaats moet kunnen geven en dat is niet altijd eenvoudig. Het zijn echt levenservaringen. Zaken die je echt doen nadenken, zaken waardoor je weer beseft waarom je ZO graag op reis gaat. Deze dag was niet alleen rijk aan prachtige natuur, maar ook rijk aan ervaring.
Ook als we beneden komen verteld Nancy ons de mooiste verhalen over de bezorgdheid en oprechte intresse van de ventjes die haar de hele tijd hebben vergezeld.
Wat een mooie mensen!!!!!!!

We kruipen terug in de auto en rijden nu richting waterval. Na een eindje komt plots een indringende stank de auto binnen, gevolgd door rookwolken. ` I think there is something wrong with the car` zegt 1 van de duitsers. De chauffeur zet zich aan de kant en we stappen uit. En jawel hoor, een ongelofelijke rookpluim stijgt omhoog van de banden. Blijkbaar is er iets mis met de remmen...de remmen, die hier zo onnoemelijk belangrijk zijn.... Onze chauffeur gaat op zoek naar water om het af te koelen en even later zitten we al terug in de auto. Ik maak me niet al te veel zorgen eigenlijk, komt wel goed!
Niet veel later arriveren we bij een dorpje. Enkele kinderen stormen op ons af en roepen: foto foto!!!! Gemakkelijk als ze het zelf aanbieden toch??? Ze vinden het knettergek wanneer je hen de foto toont. We wandelen een heel stuk naar beneden en komen bij een kanjer van een waterval terecht! Schitterend mooi! Het water valt in massa naar beneden en ik merk op dat je toch wel morsdood zou zijn mocht je daarin terecht komen! Het stukje natuur vind ik echter wel wonderbaarlijk. De omgeving heeft een zeer tropisch sfeertje. Na wederom een reeks fotos gaan we terug naar boven. Sven en ik lopen achter op de groep omdat ik nog een foto wou, en tegen dat we boven komen zijn ze spoorloos. Onze chauffeur staat er echter wel en lacht ons tegemoet. Vooraleer we hem iets kunnen vragen komt een bende jolende kinderen op ons afgestormd. `Money money? Pen pen?? foto foto foto!!!!` roepen ze. Dat laatste geven we ze graag, al beginnen ze ongevraagd op knopjes te duwen. Plotseling bedenkt er eentje om `candy` te vragen. Ah ja, dat hebbben we wel he ja!!! Terwijl sven zijn rugzak opent en zijn koekjes tevoorschijn haalt komen er nog meer kinderen opons af. Wanneer hij begint uit te delen bestormen ze hem! Het is net of je een zakje kruimels tevoorschijn haalt op het san marcoplein !!! Niet te doen!! Aangezien alle aandacht uitgaat naar sven kan ik rustig de brave kindjes een fruitella geven. Maar algauw hebben ook de anderen het door. Pech, mijn pakje is op...
Ze blijven echter wel achter ons aan lopen met een lieve glimlach en de vraag om een foto. Ook al zijn ze een beetje onstuimig, toch vind ik ze bijzonder schattig en lief!!! En mooi, wat een prachtige kids!! Sven en ik wandelen de richting op die de chauffeur ons aanwijst, we slaan wat steegjes in en komen midden in het leven van deze mensen terecht. Ze zijn allemaal even aangenaam verrast als ze ons zien, kindjes zwaaien en vragen om een foto, ouderen lachen ons toe en zeggen hallo. Uiteindelijk komen we op een plantage terecht, maar daar zijn de anderen in de verste verte niet te bekennen. Dus besluiten we om terug te keren naar de auto, waar we Nancy aantreffen, ook reeds aangevallen door de kinderen. Even later komen ook de anderen toe, blijkbaar zijn ze ergens afgeslaan om een grot te gaan bekijken. Jammer, maar niets aan te doen! We rijden door naar een hostel in het stadje waar we nog iets drinken en vervolgens afscheid nemen van de duitsers die hier nu blijven.
Ik ben bekaf, uitgedoofd. Toch slaagt Sven er nog in om de smeulende as weer te doen oplaaien wanneer hij over een meisje praat als `da ander`. Mijn feministische haren komen recht te staan en ik ga in de strijd! De fransen begrijpen even niet wat er aan de hand is tot Nancy hen verduidelijkt: ` Dont worry, they do it all the time, its normal`. Vervolgens kon ik tot rust en val even in slaap. De vreselijke putten in de baan maken me echter al gauw weer wakker en met een beetje muziek doorsta ik de laatste terugkerende rit.

Eenmaal terug in het hotel gaan we nog even met zn allen rond de tafel zitten en slaan nog een babbeltje met eddy. Hij vraagt meteen onze emailadressen om ons toe te voegen op facebook. Plotseling begint ons verbrande velletje tevoorschijn te komen. Onze armen, nek en hals staan bloedrood!! Ik versta er niets van, zoveel zon was er niet en ik had me toch ingemeerd?? Ik gloei als een kachel en wanneer ik mijn drie kwart broek omhoog trek zie ik dat ook mijn benen een rood kleurtje hebben. `Oh nice` zucht ik. Of beter, belachelijk! Nu zijn mijn benen dus rood van halverwege mijn enkels tot net onder mijn knieen... kun je het je voorstellen.... Mja best wel lachwekkend. Enfin, na onze afscheidsbabbel bedanken en betalen we de eddy en gaan elk naar onze eigen kamer. We eten nog snel iets samen met de fransen en nemen dan ook van hen afscheid want zij vertrekken hier morgen al. Als dagaflsuiter ga ik nog even naar het internetcafe. Ik zend enkele mailtjes en lees jullie leuke en talrijke reacties die mijn glimlach nog een beetje breder maken. Deze dag was al geslaagd, maar als ik jullie lees, dan wordt het nog beter! Na een uurtje wandel ik terug naar het hotel. Ik voel me voldaan, ik voel me gelukkig!

En na een verfrissende douche kruip ik met een tevreden gevoel en een Indonesische glimlach, moe maar voldaan in mijn bedje!!

Liefs

Glimlachende Joke

PS:

- Nele zus: sorry voor de vele dt fouten, ik ben daar echt een klungel in, mss moet je mij maar
eens bijles geven als ik terug kom!! Dikke kus aan de kindjes en groetjes aan de
GIno he!!
- Robiiiiiiiiin: Super dat je weer van de partij bent!! Jij ergert je waarschijnlijk ook aan mijn
talrijke dt foutjes niet?? Geen Surabaya gedaan, dus geen Johnny gezien :-)
- Chris collega: zo de max dat je ook volgt!! Je voelt de kriebels waarschijnlijk wel terug komen
he ;-) Groetjes aan Nestje 1 en hopelijk gaat het al beter met je hand!!
- Truikie: Merci voor Yes alvast he ;-) Wens Joyce heel veel succes van me! En thx om mee te
lezen!
- Sofietje page: Zo leuk dat je ook meeleest!! Maak je geen zorgen, ik geniet met volle teugen!