Hallo met zn allen!

Hier ben ik er weer! Deze keer vanuit een andere locatie en met weer een reeks avonturen!

Lets go! Onze tweede ochtend in Jogyakarta startte om 6u30, begeleid door een hels gekrijs! Het leek wel alsof iemand door tien mensen tegelijk gekriebeld werd. Ik zuchtte even en deed een poging om terug de slaap te vatten, het was immers veeel te vroeg! Een kleine twee uurtjes later werd ik opnieuw gewekt deze keer door hamergeklop....Grrrrrr!!! Het zou weer niet raar zijn dat dit net mij overkomt! Nancy en Sven bleven rustig verder knorren, maar voor mij was het te laat, ik stapte uit bed en glipte de badkamer in waar een heerlijke koude douche mijn veel te warme lichaam afkoelde! Fantastisch dat koud water!

Wanneer ook Nancy en Sven wakker en klaar waren gingen we gaan ontbijten. Een lekker omeletje met een smakeloos sinaasappelsaptje. Het plan voor vandaag was om Yogya te gaan ontdekken en onze eerste stop was het paleis van de sultan. We wandelen door Malioboro street en werden wel 1000 keer gevraagd of we geen bejak (een soort riksja) wilden nemen. Langs alle kanten vroeg men van waar we kwamen, welk land, wanneer hier toegekomen,... Ze zijn wel heel erg geintreseerd die Javaantjes! Na ontdekt te hebben dat mijn kodak inderdaad geen oplaadbare batterijen wil maar enkel nieuwe en liefst zware (snob!) besloot ik om hem meteen te verkopen als ik terug in Belgie ben! Doeme! Ook bleek ik mijn zweethanddoek te zijn vergeten en het wa ondertussen middag en dus snikheet. Enfin niets aan te doen. Na een flinke wandeling door de drukke avenue arriveerden we bij `the sultan palace`. Bij het betalen van ons toeganskaartje kregen we ook meteen een gids, de Roy! Hij legde ons in alle geuren en kleuren uit hoe de klederdracht werkt, wat bij welke ceremonie hoort, wat de geschiedenis was,....Hij vertelde ons ook dat hij binnen de muren van de sultan woontomdat hij ten dienste staat van de sultan, met als voordeel dat hij geen taksen of huur moet betalen. `Sultan is good men` aldus Roy. We waren al snel rond want het grootste gedeelte van het paleis mochten we niet zien omdat dit de verblijven van de sultan zijn. En de sultan daarvoor EN de sultan daarvoor,.... Ondertussen werden we steeds meer omringd door kinderen die op schoolreis waren en die deze vreemde grappige wezens nu toch wel eens van dichtbij wilden zien. Ze giechelden en trokken stiekem fotos. Best wel grappig! Roy vertelde ons ook over de batik en hoeveel nepverkopers er zijn die veel te veel vragen en waarvan de kwaliteit op niets trekt.... `Coca cola batik` dit omdat het water bruin kleurt wanneer je het wast en dat mag niet... Er ging al snel een belletje rinkelen bij ons en een onderlinge blik bevestigde dat we alle 3 het zelfde dachten. Rudi heeft ons belazerd! De man lachtte even toen hij hoorde waar we onze batik gekocht hadden...Hij regelde voor ons een koets naar een echt batik atelier, waar je zowel werken van de studenten, de meesters als de profs kon kopen. Eenmaal daar kregen we een prijslijst in onze handen geduwd....Onze ogen werden zo groot als theeschoteltjes. De duurste batik, gemaakt door de profs, waren nog goedkoper dan hetgeen Nancy betaald had. En ook ik had een pak teveel betaald voor mijn batik. De stoom kwam uit onze neus en oren!! Nadat Sven eindelijk twee batiks gekocht had (voor een eerlijke prijs!!) wandelden we terug naar de hostel. Ik pakte mijn zweethanddoek, sven dropte zijn aankopen en met grote stappen baanden we ons een weg naar Rudi`s atelier, klaar om hem eens een lesje te leren!!!!
We kwamen aan en werden meteen hartelijk ontvangen: `Aaaaah my friends`. Hij wou nancy een hand geven maar ze weigerde en ik zei hem dat we even moesten praten. En daar gingen we!!! We vertelden wat we ontdekt hadden, ik zei dat ik teleurgesteld was, dat we hem vertrouwden en dat hij misbruik gemaakt had van ons `toeristen`. Dat we best wel begrepen dat hij een beetje meer vraagt maar dat het dubbele van de prijs gewoon onaavaarbaar was. Nancy begon te trillen van woede en zei hem dat hij een dief EN een leugenaar was. Ik probeerde rustig te blijven en (zoals het hoort voor iemand in de sociale sector) probeerde hem duidelijk te maken hoe we ons voelden bij dit hele voorval. Hij ontkende alles en zocht steeds uitvluchten, al trokken die eeeeeecht op niets. Onze bewijzen waren keihard! Eigenlijk vond ik het wel een beetje mottig dat we dit moesten doen, ik voelde me er echt niet goed bij om hem zo hard aan te pakken. Ook al heeft hij ons echt belazerd, mss ben ik daar wel een beetje een woessie in.
Ik zei hem ook dat ik het niet leuk vond en jammer dat het op deze manier moest. Na een laaaaaaaange discussie over het al dan niet terug krijgen van geld, gingen we dan toch akkoord om gewoon nog een batik te kiezen.We kregen (na alweer wat discussie) wat we wilden en vertrokken daarna met een laatste handduk uit zijn atelier. Hij vroeg ons nog even hoe het zat met de trip naar tosari.... Tja dan kon hij natuurlijk op zijn buik schrijven, maar dat zeiden we niet. `We`ll come back later`.Dat was de laatste keer dat we Rudi zagen....
Het was eigenlijk wel een goeie les voor ons... koop nooit iets op de eerste avond, ga altijd vergelijken, vertrouw niet blindelings ook al zijn ze nog zo charmant EN vooral AFDINGEN!!

Al een stuk opgeluchter gingen we verder de stad in. Onderweg naar de volgelmarkt kwamen we Roy tegen. Hij zou voor ons kijken of hij een rit kon versieren naar Tosari. We spraken af om 18u aan het paleis. Na wat weg en weer geloop kwamen we eindelijk terecht op de vogelmarkt. Het eerste wat we zagen waren Fluo gekleurde eendjes :-s Blijkbaar was dit om kado te geven aan kindjes op een feestje. Voor we het goed en wel beseften gleden we weer in de handen van een andere jonge javaan, Atam (of zoiets). Hij toonde ons het winkeltje van zijn broer waar er slangen (dikke!!), gekkos, schorpioenen, leguanen,.. verkocht werden. Hij leidde ons door heel de markt en toonde ons de vreemdste vogels en diertjes. De markt kwam uit op het waterkasteel van vroeger. Dit is nu helaas een ruine zonder water. Toen we helemaal bovenop stonden had een een uitzicht over Yogyakarta. Atam zei dat hij ons nog de ondergrondse moskee ging tonen, de zwembaden van de sultan en dan de uitgang. `En maak je geen zorgen` zei hij `ik moet geen geld, ik ben immers op weg naar huis`. Sven al direct weer helemaal overrompeld door de vriendelijkheid vroeg zichzelf af of hij toch niet een bedankingsfooi moest geven. Nancy praatte hem dit uit het hoofd....
In de ondergrondse moskee toonde hij waar er gebeden werd en vertelde ook een beetje over zichzelf. Hij toonde de fotootjes van zijn twee kindjes en zijn vrouw. Hoe ze samen op de hogeschool hadden gezeten en dat hij daarna is gaan reizen maar toen hij terugkwam was ze al samen met iemand anders. Hij is dan weer gaan reizen en toen hij terugkwam was ze weer vrij en zijn ze getrouwd, lief toch!!!! Vervolgens gingen we via zijn huis over de muren gaan kijken en zagen de zwembaden van de sultan, of althans, wat ooit een zwembad was..... En tenslotte kwamen we terecht in zijn batikatelier............................... Had ik het niet gedacht................
Maar geen probleem, coole gast, toonde ons het 1 en ander, en toen we zeiden dat we echt door moesten gaf hij ons nog wat tips en leidde ons uit het doolhof van straatjes en steegjes. We namen afscheid en hij wenstte ons nog een goeie reis! Sympathieke kerel!!
Aan het paleis van de sultan stond Roy al op ons te wachten en na wat weg en weer gebel kon hij voor ons een prive car naar tosari regelen! Alright! Time to eat! Want we rammelden van de honger, het was van onze brunch geleden dat we nog iets hadden gegeten. Of nee, ik had ondertussen nog wel een boterhammetje met choco verorberd.
We gingen naar een restaurantje in de buurt en toen ik daarna nog even de kraampjes wou doen kwam ik tot de constatatie dat ik te laat was en iedereen al aan het opdoeken was! Doeme again! Daar gaan al mijn prulletjes die ik wou kopen!!
Niets aan te doen, nog even centen afhalen en dan richting bed. En daar komt `Doeme!!` nummer drie van vandaag.... mijn visa werkt niet meer (teveel foute code geprobeerd....) en er is bijna nergens maestro. Het is ondertussen half elf en morgen moeten we om 6u op....
Nancy en Sven gaan richting hotel terwijl ik op mijn eentje voor de zoooveelste keer de Avenue `Malioboro` afloop op zoek naar Maestro. Ook nu ben ik nog steeds een attractie, krijg ik 100 vragen om een Bejak te nemen en ook 200 `hellooooo`s`. Al zeg ik geregeld goeiedag terug, toch loop ik over straat met een blik van `laat mij met rust ik ben gevaarlijk` en mijn zwitsers zakmes in mijn hand gekneld... Belachelijk? Mja, best wel, want deze mensen zijn eignelijk heel vriendelijk. Maar hoe dan ook, het blijft een grootstad. Helemaal op het einde nabij het paleis vind ik een bank die mij het geld geeft waar ik zo lang naar op zoek was. Het ene deel steek ik in mijn buikzakje, het andere deel steek ik in mijn reeds rijkelijk gevulde bh. Kwestie van veilig te spelen he!!! Daar zullen ze het wel niet zoeken. En dan wandel ik het heeeeeeeeele eind terug. Klaar om aan de nacht te beginnen, die helaas behoorlijk slapeloos verloopt.....

De volgende ochtend om 6 u worden we gewekt. Klaar voor onze lange rit naar Tosari. We nemen plaats in een prachtige met leder beklede (vanbinnen he) 4x4, met heerlijk ongezonde airco. En ook al rijden we in een kanjer van een auto, de rit blijft een op en neer gehobbel! Toegegeven, het ligt aan de banen die wel eens een nieuw laagje asfalt kunnen gebruiken, maar hoe dan ook, ik pleit voor...CitroEn!!! Het verkeer is 1 grote choas, gek hoe deze mensen er door geraken. Er wordt voortdurend getoeterd want dat is de manier om voorbij te steken of om duidelijk te maken dat je een manoever uitvoert. Als je wil voorbijsteken en er komt toch plots een tegenligger in volle vaart ga je gewoon weer rustig rijden en achter invoegen. Brommers slaan hun oooooooveral tussen. Gekte!!! Aan de kruispunten wordt je aangevallen door mensen die dingen verkopen of schrik je je een hoedje wanneer er plotseling een plumeau langs je ruit strijkt om die op te poetsen!! We stoppen 1 keer omdat de chauffeur moet eten en gaan vervolgens weer verder. Omstreeks 15u30 komen we, na heel wat haarspeldbochten en forse hellingen aan bij onze hostel. Gisteren had ik gebeld om een kamer te reserveren. Het ging een beetje nerveus, maar het is gelukt! Een vriendelijke man ontvangt ons een binnenkoer waarrond al de kamertjes liggen. Op een paar minuten hebben we ook meteen onze rit voor de volgende ochtend naar de `bromovulkaan` geregeld.
We ontdekken dat de man blind is en ik word meteen weer `zochte`. Kan daar niet tegen he, word daar emotioneel van!! Wat ben ik toch een woes...
Nadat we onze basas hebben afgezet gaan we op verkenning in het kleine dorpje. Langs de weg scheuren brommers omhoog en omlaag, ik als felle brommerfan loop voortdurend met mijn vingers in de oren. Grrrrr...! Zowel de kindjes als de volwassenen zijn nieuwsgierig naar ons bezoek en zeggen met een brede glimlach vriendelijk goeiedag. Hartverwarmend!!!!! Het tovert meteen zelf een brede glimlach op je gezicht!
We stoppen bij een winkeltje waar we ook meteen iets eten. Het is lekker, maar te pikant dus ik geef een deel aan sven die niet genoeg had aan zijn ene bordje. En terwijl de zon achter de prachtige bergen verdwijnt beginnen de moslims hun gebed..... Jammerlijk gemekker stijgt uit over heel het dorp, want ja, bidden doen we niet alleen voor onszelf, we zetten ook nog eens luidsprekers op onze moskee zodat iedereen kan meegenieten (= lijden!!!!!). Wat een irritant ergerlijk geluid!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik kom er bijna onnozel van! Gelukkig komen we net toe aan de hostel en begint een anderhalf uur durende discussie over de prijs om onze de volgende dag, na het vroege vulkaanbezoek, naar de volgende stad te brengen. Nancy voert het woord en onderhandeld gelijk een professional! Ik kruip stilletjes weg en laat Nancy en Sven verder doen. Is het hun gebrekkige koddige engels, hun knipperende ogen en korte knikjes, hun brede glimlach of de combinatie van dit alles die de aziaten zo onschuldig doen lijken voor mij?? Ik weet het niet, maar ik kan echt mijn stem niet verheffen tegen deze mensen. Ik ga al snel akkoord met wat ze voorstellen, ook al weet ik maar al te goed dat ze niet zo onschuldig zijn als ze eruit zien.Hoe dan ook, Nancy heeft dat goed gedaan en de deal is geregeld! Om kwart na negen kruipen we in bed, buiten is het voor de verandering leeeeekker fris, dus glijd ik mijn slaapzak binnen zodat ik klaar ben voor de wekker die ons deze nacht om 3u30 wekt.....

To be continued....

Liefs, groetjes en knuffels

`Zochte` Joke

Ps:

- Sofie, super dat je volgt!!! Jammer dat je er niet bij bent!! Tot gauw es he!
- Joke leuk dat jij er ook weer bij bent!!
- Gregstje, volgende avontuur samen met jou??
- Wim, Succes met je examens! Tof da je toch even tijd hebt om mijn stories te lezen!
- Dominique en Leah, ok merci en mss komende jaren een verhaal vanuit de Filipijnen?
- Inge alias `ma`, tof da je je `dochter` volgt! Geef kevin ervan langs he ;-)
- Wostje Parijs??? Niet beginnen gelijk ANdy he
- Andytjeeuh, me lieftje, trouwe lezer, denk a je!!!
- Veerle leuk da je ook weer van de partij bent!! Groetjs a de baby ,-)
- Mams en paps immer aanwezig, no worries, alles goed hier! Bedankt voor alle hulp van buitenuit :-)