Hallo iedereen!

Hier ben ik dan eindelijk, rechtstreeks vanuit Yogyakarta! 25 uren reizen doorsparteld, hitte doorstaan, bijna omvergereden, der op gelegd, maar vooral genietend en relaxed!

Hoe het allemaal begon...

Vrijdagavond omstreeks 20u begin ik traditionelerwijze met volle goesting aan mijn laatste Belgische maaltijd, zijnde frieten met stoverij op zn mamas! Met een buikje rond en dus een reserve voor de komende drie weken neem ik afscheid van Andy en mama en papa lief. Zwaai zwaai kus kus, hou je goed, doe geen domme dingen, ga niet scheef,.... En we zijn vertrokken. De eerste halte bevindt zich in zwalm. Samen met tante Marleen en Ignace doorkruisen we een prachtig stukje Belgie waarvan ik me afvraag of het nog steeds Belgie is??? En na wat zoeken arriveren we ten huize Nancy! Ik word gastvrij onthaald door haar ouders en tegen 11u maken we ons dan toch maar klaar om in bed te duiken, we moeten er immers al om 4u uit,om tegen half vijf naar Parijs te vertrekken. De eerste paniek ontstaat wanneer ik mijn buiktasje (met het o zo waardevolle paspoort en noodzakelijke vliegticket in) niet terug vindt... Mijn wangen kleuren en voelen zo rood alsof ik al een week in Indonesie geweest was.Maar gelukkig na even zoeken vindt ik het terug, kleurtje weg. De nacht was kort en saai. Ik kon de slaap niet vatten en sven lag te snurken als een loeiende koe (ja het klonk echt zo!). Gelukkig was het snel 4u en kon ik vlotjes uit bed, richting Parijs, al slapend in de auto! Wonder boven wonder worden we net afgezet op de plaats waar we moeten zijn! Juiste terminal, juiste hall! Maar wel veeel te vroeg. Dus wandelen we nog een beetje rond en vergaap ik me aan al die mannen in kostuum (piloten, paras, mariniers,...). Na een tijdje ploffen we ons neer aan een tafeltje. Ik beslis om hier nog snel wat euros af te halen, en daar komt meteen de tweede paniek: geen enkele kaart wil mij geld geven en ik ben klaarblijkelijk de code van mijn visa vergeten :-s Slik! Wat ben ik toch een kluns!! Meteen een sos berichtje naar de mama die voor mij de bank checkt en me geruststeld dat alles wel in orde komt! Wat zou ik toch doen zonder die twee lieverds!

Om 12u stijgt het vlieguig eindelijk op! Ik hoop dat we niet neerstorten en ben anderzijds laaiend enthousiast dat ik aan het venster zit!! Als een klein kind duw ik mijn neus tegen de ruit om alles onder me te kunnen zien! De omgeving van Parijs is veel groener dan ik dacht. Een lappendeken van akkers en weiden spreidt zich onder ons uit. Het is werkelijk bizar hoe recht evenwijdig die allemaal lopen! Alsof ze met een latje werden afgemeten! De vlucht duurt lang, heeeeeeeeeel lang. Ik bekijk twee films, val een paar keer voor onbepaalde tijd in slaap en doe een poging om wat muziek te luisteren diemoeilijk boven het zware geruis van de motoren te horen is. En af en toe druk ik nog eens mijn neus tegen het raam, ook al is het donker buiten. Soms zijn er lichtjes beneden,soms helemaal niets. Ik staar naar de sterren en de maan en dan plots... zie ik een rode schimmige bol niet ver van de maan. Zonder veel nadenken volledig in de ban van wat ik denk dat Mars is stoot ik Nancy wakker en zeg overenthousiast: Nancy nancy, kijk daar, machtig, MARS!!! Daar die rooie bol, daar naast de maan!!! Nancy reageert met een povere, niet overtuigde `mjaaaaa...`. En enkele seconden later valt mijn frank...het is het lampje van het `nonsmoking` symbool die weerkaatst in het venster en door het dubbel glas wat floe wordt. Tja...jammer he ja.... kan iedereen overkomen hoor.

Hoe dan ook, tegen 7u s ochtends komen we eindelijk toe in Taipei. We slenteren het vliegtuig uit en ik ben blij dat we toch deze vlucht al achter de rug hebben. Omstreeks 10u15 vertrekt onze volgende vlucht naar Denpasar Bali. We ploffen ons ergens neer en ik bestel een bananemilkshake die veel te zwaar is. Sven doet er nog een schepje bovenop en besteld EN een vruchtenshake EN een kom noedelsoep, die hij natuurlijk weer bijzonder lekker vindt! Of wacht er zaten toch wat te weinig kruiden in geloof ik. En we zitten, kijken, observeren, staren, luisteren, doen de rare taiwaneese stemmetjes achter, en vooral we wachten. Terwijl we naar de gate wandelen kan ik het niet laten om even gebruik te maken van het gratis internet. Het valt mij tevens te binnen dat ik mijn machinetje van netbanking mee heb en daar mss mee kan ontdekken of ik de juiste code van mijn visa nog weet. De eerste code....is FOUT! Er resten mij nog twee kansen, dus ik ga ervoor en tik mijn laatste mogelijk code in. Als het deze niet is, dan weet ik het echt niet! De code is....CORRECT!!! Woehoeeeeeeeeeeeee! Toch wel een lastje valt van mijn schouders en ik ben klaar voor de volgende 5 uren op de vlieger.

Het gaat gelukkig snel voorbij en ik slaap vooral veel. De vermoeidheid begint nu echt wel te komen. Zondag om 15u15 komen we dan eindelijk toe in Denpasar. Sven maakt gebruik van de amerikaanse vrienden die hij maakte op de vlieger om vervolgens naar voor te glippen in de rij bij `visa on arrival`. We moeten namelijk voor half vijf onze tickets naar Yogyakarta gaan betalen, anders zijn we ze kwijt. Het lukt! En wat lukt nog meer: ik kan geld afhalen met mijn bankkaart! Jipieeeeeeeeeeee!! Het zonnetje lacht ons tegemoet, alsook de mensen. We halen een fris drankje, ploffen ons neer in de schaduw en voor de verandering, wachten we. Onze vlucht heeft vertraging en vertrekt pas om 7u ipv 18u20. De tien minuten op de vlieger blijken toch een uur te zijn en ik zit naast een Aziaat die het ook wel nodig vind om mijn ruimte in te pakken en dus zijn ellebogen tot ongeveer 20 centimeter voorbij MIJN leuning te leggen!! Daarbij horen nog wat denegrerende blikken die mij niet aanstaan. Grrrrrrrrr...!! Ondertussen toont de televisie bloopers met blanke mensen... Om kwart na acht en kwart na zeven plaatselijke tijd is het eindelijk zo ver, we arriveren in Yogyakarta!!!! Het is dan zondag 19u30 plaatselijke tijd, en we vertrokken zaterdagochtend om 4u30... Eindelijk zijn we er!!!

Snel een taxi gevonden, even moeten zoeken en vergelijken voor een hostel omdat degene die we wilden vol zat, en tenslotte neergeploft op bed in een deftige maar ooooo zoooo warme kamer! We beslissen om nog eventjes op stap te gaan en worden zonder we het zelf goed en wel beseffen naar een batikatelier gebracht. Aan de muur hangen allemaal schilderijen die op een speciale stippelmanier en met wax gemaakt werden. Heeeeel mooi! Rudi de gastheer ontvangt ons met open armen, geeft ons thee en verteld ons over het proces om tot dergelijke eindresultaten te komen. We luisteren en kijken vol bewondering terwijl we van ons theetje nippen. Blijkt ook dat de Rudi nederlands kan praten en dat hij een tante Gerda heeft in Holland! Meer nog, Nancy lijkt op tante Gerda en ik lach al tante Gerda!! `Gesellig toch` zegt Rudi. Vermoeid als we zijn laten we ons meeslepen in de gastvrijheid van Rudi. Algauw heeft hij ons een batik verkocht ( Yes, i`m guilty... ma nancy ook!) en is hij bereid om ons overal naar toe te brengen. We veranderen onze planning en beslissen om er morgen meteen in te vliegen en de tempels van Borobudur en Prambanan te gaan bezoeken. Rudi zegt dat hij happy is als wij happy zijn.... We blijven langer dan gedacht in het atelier, maar het is best gezellig en wat is hij vriendelijk!!! Het is half elf als we er weg geraken. Nancy en ik gaan nog snel wat inkopen doen in de supermarkt voor de volgende dag en daarna kruipen we allemaal vers gedoucht maar alweer zwetend in ons bed.

Om tien voor 5 wordt op de deur geklopt. Met wallen tot aan mijn kin kom ik uit bed. We maken ons klaar, smeren wat stuutjes met choco (jajajaja!!!), trekken de deur achter ons dicht en ontdekken vervolgens dat niemand de sleutel heeft... Rudi zegt dat we ons geen zorgen moeten maken, ze hebben wel een dubbeltje. Vervolgens begint hij te onderhandelen over de prijs die we afspraken voor een rit binnen enkele dagen. Ik heb hier helemaaaaaaaaaal geen zin in en we zeggen dat we wel zullen zien. Eerst vandaag. Dus gaan we op baan, in het drukke chaotische verkeer. Als eerste bezoeken we Borobudur. Een gigantische buddistische tempel. Mooi, mooi mooi!!! De souvenirverkopers plakken aan onze kont en we worden soms meer bekeken dan Borobudur. Het is algauw acht uur en de zon schettert al alsof het 12u s middags is. Als we het goed en wel gezien hebben trekken we verder. We stoppen bij een kunstenaar die poppen maakt uit leder. Heel bijzonder en een ongelofelijk werkje. Het lijkt wel kant. Sven is onder de indruk en schaft zich ene aan. Vervolgens gaan we naar een zilveratelier, net als bij het vorige krijgen we ook daar de uitleg over het proces. Intressant en wederom, wat een werk!! Juwelen...jah, daar gaat mijn tweede aankoop, een prachtige zilveren armband...

Rudi stelt nog even voor om naar een atelier te gaan waar ze sarongs verkopen maar we besluiten dat het nu wel goed geweest is en gaan rechtstreeks naar Prambanan. Prambanan is een hindoeistisch tempelcomplex die eigenlijk gebouwd is om te concurreren met Borobudur. Een tijd geleden was er echter een zware aardbevinf waardoor er heel wat vernietigd werd. Enkele tempels stonden dan ook nog in de stellingen. Het is knal op de middag en bijgevolg snikheet! We hebben het al snel gezien en vluchten de schaduw in, waar we genieten van een heerlijk windje en ondertussen ook DE attractie zijn voor de plaatselijke bevolking. Sommigen trekken stiekem fotos, anderen vragen ons met enige verlegenheid of we op de foto willen met hen. Dan ben ik wel geen bekende Vlaming in Belgie, hier ben ik een attractie!!!!!

Vermoeid maar voldaan kruipen we terug in de auto en rijden naar de hostel. Blijkt dat er geen reserve sleutel is en de mensen moeten hemel en aarde bewegen om ons toch binnen te krijgen... Dit gaan we geen tweede keer voor hebben...hoop ik toch...

Even verfrissen en Yogya in. Een drukte en ongelofelijk veel kraampjes (oh i love it)!! We laten ons weer meelokken naar een batikatelier en ontdekken er tot ons groot ongenoegen dat we belazerd zijn door nonkel Rudi!! Die speciale prijsjes zijn helemaaaaaaaal niet speciaal!! Grrrrrrrrr.... We beslissen om het er eens goed in te peperen straks! We zijn dan wel toeristen, maar geen geldmachines! Ondertussen probeert de man ons toch nog iets te verkopen, zijn prijzen gaan ongelofelijk laag! Maar ik beheers me en probeer vriendelijk uit te leggen dat ik er al ene heb en dat ik naar mijn budget moet kijken. Als we wegwandelen blijft hij ons achterna roepen: 20 euro!! Sven zegt dat ik eens 10 moet proberen (we kwamen van 60). Dus ik roep: 10!! En krijg je zeer spontane antwoord `go to hell`! Ik verontwaardigd he ja! En kwaad op de Rudi me al zijn praatjes! We concluderen dat we als een stel Naieve toeristen lekker in de val ziijn gelopen van de locals, maar leren er ook ons lesje uit!!

Zo zo, ondertussen zitten we in de andere travellerswijk en hebben we goed gegeten. Morgen verkennen we Yogyakarta en vragen we ons zot tot we de beste prijs gevonden hebben om overmorgen in Tosari te raken, van waaruit we een vulkaan beklimmen!

Ik Moet het hierbij laten want Sven en Nancy zitten al even op mij te wachten.....

Veeeeeeeeeeeel groetjes aan iedereen!! Merci om mij te volgen en laat gerust een reactie achter he!! Tot binnenkort!!

Veel liefs!!

Er-op-gelegde Joke