De dag begint vroeg én met een discussie. Communicatieproblemen. Sven kan onze wereldtaal (West-Vlaams) niet begrijpen en ergert zich te pletter aan het onderlinge onverstaanbare gebrabbel. Tja... Taalkennis is een rijkdom hé! But anyhow, don't disturb me in the morning!!! Dus het laait eventjes hoog op om vervolgens in stilzwijgen te eindigen.
Samen met nog een kerel, die ontzettend veel mee heeft (hij is namelijk van de filipijnen naar een huisje in de bergen van Borneo aan het verhuizen) wordt we afgezet aan de luchthaven. Waar we een tweede keer worden ‘afgezet' in prijs. Nadat ze ons gisteren de volle prijs probeerden te doen betalen voor de grotten (ipv te delen tss alle passagiers, wat de afspraak was) probeerde ze nu ook iedereen de volle prijs te doen betalen voor het busje. Al stond er nochtans heel duidelijk dat het 25RM was voor het volledige busje en niet pér persoon. Na een korte discussie droop ze af en hadden we een tweede keer gewonnen. :-)

Op nog geen twintig minuten stonden we in Mulu! Malaysian airlines, meteen al tot mijn favoriete luchtvaartmaatschappij bekroond want we kregen een chocomelkje! :-D
Een busje brengt ons 1,4 km verder waar we afgezet worden aan de ingang van het gigantische natuurpark. We checken gedurende een half uur in (tegen dat al onze activiteiten, trekkings en overnachtingen geregeld en betaald waren) en sleuren vervolgens al onze bagage naar de hostel waar we overnachten in de dorm. We zijn nog maar twee stappen binnen of we maken al meteen kennis met een Belgisch meisje. Zij is samen met haar vriend een jaar op wereldreis...Klinkt heerlijk...
China was tot nu toe hun topper! Een verrassing! Ze verbleven hier enkele dagen, maar konden niet alles doen omdat ze niet op voorhand gereserveerd hadden! Het gaat hier namelijk zo, als er niet genoeg mensen zijn voor een bepaalde activiteit is er gewoon ‘geen gids beschikbaar'. Met andere woorden, ofwel ben je met genoeg, ofwel heb je op voorhand gereserveerd zodat er zeker een gids is en de activiteit kan doorgaan. Chance dus dat ik de pinnacles al geserveerd had! Pluimpje voor mezelf! :-D Terwijl we op zoek gaan naar drie vrije bedden in de dorm (die we niet vinden) ontdekken we dat er ook nog eens aparte kamers zijn binnen de grote zaal. En daar wacht er eentje op ons, met drie vrije bedjes! Ideaal, ik voel me als goudlokje! Alleen hopen dat er straks geen beren binnenkomen!!

Na een dutje en boterhammetje verzamelen we rond 14u aan de ingang. Deze namiddag gaan we de grotten gaan bezoeken. En kijk es aan, wie treffen we weeral aan?? Jade!! Het meisje van Engeland! Wat een toeval toch, je komt echt geregeld dezelfde mensen tegen, super tof!
We wandelen een paar kilometer en nu en dan stop de gids om wat uitleg te geven. Zo komen we terecht bij een soort plant met stekelige stengels. Hij vraagt of iemand enig idee heeft wat dit is? Niemand reageert, dus het wordt een multiple choice! Is het: Palm, rotan, Bamboo of nog iets anders (ben ik vergeten, dat was het dus zeker al niet :-D). De meerderheid zegt palm. Ik denk stiekem rotan, maar om geen mal figuur te slaan hou ik mijn mond. En uiteraard, wat blijkt? Dit is ROTAN!!!! Dju toch! Het kereltje geeft een tik tegen de tak en een seconde later begint het ding te rammelen (alsof er allemaal rijstkorreltjes inzitten). Hij herhaalt het verschillende keren en iedere tik wordt vervolgd door hetzelfde geluidje. Wat zou dit kunnen zijn?? Blijkbaar zit de plant vanbinnen vol met miertjes! Wanneer de stengel een tik heeft schudden ze met hun lijfjes als waarschuwing . Als hij er enkele seconden aan blijft schudden komen de beestje naar buiten om te kijken wat er aan de hand is, dan worden ze een beetje boos waarschuwt hij. Wat zit de natuur toch vernuftig in elkaar hé!
Een eindje verder stopt hij aan een boom. Hij legt uit dat de stammen aan deze boom hun gif halen om pijlen mee te maken. Hij vindt het jammer dat de westerse cultuur stilaan binnensluipt en dat de jongeren in de stammen niet meer geïnteresseerd zijn in de gebruiken en gewoonten maar liefst zo snel mogelijk naar de stad willen trekken. Hij verteld ons een verhaal waarbij hij samen met zijn nonkel (want hij wil wel graag alle gebruiken kennen) op jacht ging. Hoe ze heel stil moesten sluipen en dichtbij een aap kwamen. Het was makkelijk om hem te vangen en het kereltje verstond niet waarom de nonkel bleef wachten ipv toe te slaan. Hij had echter een pijltje met traagwerkend gif afgeschoten en eventjes later viel de aap pardoes naar beneden. Ook toen bleef de man stil zitten en wachten. Weer begreep de kerel niet wat de bedoeling was. Maar enkele ogenblikken later kwam een heel stel apen kijken wat er in godsnaam met hun vriend gebeurt was! Vervolgens was het maar het ene pijltje na het andere afschieten om voldoende vlees te hebben! J Gaia zou dit niet bepaald een leuk verhaal vinden, maar dit is het pure leven in de natuur!! Zoals onze (lang geleden) voorvaderen, het ook deden! Fantastisch te weten dat er nog mensen zijn die op deze primitieve manier leven! Met zoveel basiskennis in planten, dieren en overleven! Zalig!

Een paar honderd meter verder kwamen we terecht aan de 'Langs cave'. Een ruimte met de meeste prachtige constructies met dank aan wind en water. Wederom compleet fascinerend wat de natuur allemaal kan! Ik voelde me wel een beetje in de aardrijkskunde les :-D
De tweede grot, ‘Deer cave' was immens groot!! Blijkbaar de grootste in de wereld. De bovenkant was bedekt met grote zwarte vlekken....miljoenen vleermuizen, zo bleek!! Deze zouden binnen een uurtje de grot verlaten op zoek naar eten. Dat beloofde!! We deden nog een wandeling door de grot die ook hier weer heel wat rare maar mooie vormen had en keerden vervolgens terug. De vloer was weer glad, dus het was uitkijken geblazen. Sven was weer een eind achter en Kaat die eerst volgde was plots ook spoorloos. Ik wou dringend de grot uit om zeker het spektakel van de wegvliegende vleermuizen niet te missen. En opeens was het zover een gigantische sliert zwarte puntjes verliet de grot. Ik begon een beetje te lopen om tijdig aan het uitkijkpunt te geraken en bleef ondertussen zoveel mogelijk in de lucht kijken om niets te missen. Dat was echter niet nodig, want blijkbaar duurt dit uren!!! Wanneer ik bij het uitkijkpunt terecht kom heb ik genoeg vleermuizen om te bewonderen. De beestjes fladderen in een lange smalle strook achter en naast elkaar, ze gaan zigzag en piepen er op los. Ze zitten natuurlijk erg hoog dus we zien ze niet in detail. Maar als dit uren blijft duren, dan moeten er eeeeeeeeecht wel miljoenen vleermuizen in die grot zitten!!! ZOT! Er komt werkelijk geen einde aan! Plotseling komt ook Kaat eraan. Ze stapt snel en heeft haar hand rond haar gezicht. Ipv naast me te komen zitten loopt ze strak door naar de wc... Ze kijkt zelfs amper op... Hmm vreemd, zou er iets gebeurt zijn?? Yes indeed, even later kom ik te weten dat ze gestruikeld is terwijl ze tijdens het wandelen omhoog ipv naar de weg keek. Ze is gevallen in één of andere plant die daar niet zo gelukkig mee was en een beetje (?!) gif gelost heeft (zo komen we later te weten van de gids)... Een familie van ‘Poisson Ivy' ofzo (een naam om nooit meer te vergeten!). Haar hele gezicht en arm staan in lichterlaaie!!!!!!!!! Een brandend stekend gevoel die blijkbaar een drietal dagen aanhoudt! Wat een ellende!! Had ik ook al vermeld hoe meedogenloos die mooie natuur wel kan zijn?? Zalfjes helpen niet echt, ondergaan in de boodschap! Pfff...

Omdat we niet kunnen blijven kijken naar de vleermuizen druipen we na enige tijd af en keren terug naar de hostel. Het begint ondertussen al wat donker te worden en onze magen knorren.
Morgen staat onze ‘Pinnacles driedaagse' op het menu...En volgens de folder zou dit een keiharde opdracht worden!! 2,4 kilometer non-stop klimmen!! Laatste 400 meter gaat zo goed als verticaal naar boven via ladders en touwen... We zijn allen een beetje nerveus, wat gaan we nu aan??
Tijdens het eten informeren we even bij twee gasten en een meisje die de Pinnacles enkele dagen geleden deden. Ze zijn er vol lof over en zeggen dat het eigenlijk echt wel goed mee valt! In twee uurtjes waren ze aan de top!!! Euh...twee uurtjes...serieus ja?? Het geeft mij wel wat moed, om toch even ook eens wat ‘haalbaars' te horen :-) Al lijken twee uurtjes mij een illusie! We zullen wel zien wat wij ervan terecht brengen!! Morgen moeten we eerst in het basiskamp (camp 5) geraken en dat is een boottocht en 9 km wandelen van het hoofdkwartier. Dus dat wordt ook even een opdracht, zeker als je weet dat we alles moeten meesleuren.... Reservekledij, slaapzak, laken, voeding, drank,...
Tijd om te gaan slapen als je't mij vraagt!!!

De volgende ochtend start met een heerlijk ontbijt! Twee pannenkoeken en wat vers fruit! Mmm!
En wordt helaas vervolgt door een rush! Kamer opruimen, zakken pakken, grote rugzakken afgeven in de opslagruimte, kostbaar materiaal afgeven aan de safe, waterzak vullen,... Maar uiteindelijk komen we der en zijn we ‘ready for take off!'. Misschien eventjes ons gezelschap voorstellen: Jornik (ofzoiets) en Kaiza, een Fins koppel, Thomas een tjech die wiskunde (iiieeuw!!) studeert in Singapore en ons drietjes! Samen vormen we: The fellowship of the pinnacles!! :-D
In het begin wordt er nog niet teveel gezegd tegen elkaar. Onze eerst stop is bij een dorpje, daar kunnen we wat souveniers kopen... Niet echt een tactische zet natuurlijk, want straks moeten we 9 kilometer wandelen! En wie wil er nu in godsnaam NOG meer belast in zijn rugzak?? Niemand dus. Ik voel mij altijd wat onwennig op zo'n marktjes. Je ziet de vrouwtjes smeken om iets te kopen terwijl ze volop bezig zijn met hun prachtige hand en knutselwerkjes. Eén van hen speelt een deuntje op een fluitje... met haar neus!!! Werkelijk ontroerd prachtig!! Maar niemand koopt iets... Ik vind het moeilijk om die oude vrouwtjes te zien, het raakt me... Maar ik kan hen niet helpen...
We kruipen terug in de boot en varen richting de ‘clearwater cave' en de ‘wind cave'. Twee grotten die we op onze weg tegen komen. Ze zijn wederom behoorlijk indrukwekkend maar ondertussen hebben we het wel al een beetje gehad met al die grotten! Het wordt tijd voor het zware werk! Tegen de middag hebben we ze beiden bezocht en is het de bedoeling dat we met ons bootje verder varen tot het punt waar we aan ons lot worden overgelaten en zelf de 9 kilometer tot het basiskamp moeten doorstaan. Uiteraard moeten we weer wachten op Sven die een hele tijd achterkomt omdat hij in de grot een toerist heeft leren kennen die hem geholpen heeft om eindelijk eens een deftige foto te trekken in zo'n slecht belichte ruimte...:-)
Als we eindelijk terug samen zijn stappen we met z'n allen in de boot! Eén van de gidsen die goed engels kan, deelt ons nog even mede dat er wel verwacht wordt dat we de boot helpen duwen als het water te laag staat en hij vast komt te zitten.... We hadden daar al vaag iets over gehoord... Ok, geen probleem natuurlijk! Zo sportief zijn we wel! De drie gasten van gisteren hadden ons dat ook verteld en zeiden dat we best onze teva's ipv slippers meededen, maar koppig als ik ben (ik haat het als mijn teva's nat zijn!!) neem ik toch de slippers mee! Wordt natuurlijk vervolgd.....
We zijn nog geen vijf minuten vertrokken of het is al zover! Boot zit vast! Hupla met z'n allen eruit en duwen maar! En dan begint het... De ondergrond bestaat uit grote gladde stenen, de stroming is behoorlijk stevig, en de slippers? Zijn binnen de vijf seconden verdwenen!!!
Aaaaah mijn slipper!!! Ik laat de boot los, waardoor ook Kaat (die achter mij stond) niet meer kan vasthouden en moet loslaten! Ondertussen gaat de boot ervandoor en huppelen wij als twee onnozelaars erachteraan! Gelukkig heeft de achterste bestuurder mijn slipper weten te redden! Bah, dit is geen lachertje!!! Bij de tweede keer besluit ik om het op mijn blote voeten te doen, maar algauw stoot ik mijn tenen langs alle kanten en moet ik uit alle macht leunen op de zijkant van de boot om toch nog mee te kunnen. Ook Sven probeert het op die manier, maar die heeft gelukkig zijn teva's WEL mee.... Ik probeer het nog een keer zonder slippers, maar het is echt pijnlijk, dus ik besluit dat het tijd is voor een macgyver actie!!! Wat zou hij doen, in deze situatie?? Iets met zijn zakmes waarschijnlijk, maar dat heb ik niet bij de hand... Ik kijk om me heen en ga op zoek naar iets bruikbaar! En daar komt het lampje! ‘Ping'! Aan mijn linkerhand hangt mijn paarse haarband, ik knutsel hem zo rond mijn voet dat de slipper niet meer loskan! Ik heb natuurlijk nog een voet over... Hmmm... Ah! Ik pluk de rekker uit mijn haar en maak ook deze vast aan mijn slipper, zo zit hij ook wat harder vast! Het lijkt mij simpelweg een strak plan en ik ben fier op mezelf! Macgyver zou vast ook fier zijn ;-)! Vol nieuwe moed stap ik de volgende keer uit de boot om te helpen duwen! Maar....de stroming gaat de strijd aan met mijn strak plan en binnen de kortste keren hangt mijn slipper weer te slingeren aan mijn voet, enkel nog verbonden door het haarbandje... Mijn voeten zitten meer naast het ding dan erop! Doeme! Daar gaat mijn strak plan!!! Ik probeer het nog een paar keer waarbij ik nog maar eens mijn slipper verlies (gelukkig heeft kaat hem gered) en waarbij ik vervolgens ook mijn haarband verlies (die niet meer gered kon worden). Uiteindelijk zit er maar één ding op... blote voeten!! Kaat stelt voor om in de boot te blijven zitten, al bij al zijn we met genoeg mensen om te duwen. Maar ik wil me liever niet laten kennen en vind het zo flauw om als enige niet mee te doen! Alle volgende keren bijt ik dus mijn lippen stuk van de pijn! Mijn voeten zijn al geblammeerd (west-vlaams woordje) nog voor ik aan de trekking moet beginnen...dat belooft!
En dan eindelijk na een uurtje afzien en steeds maar hopen dat we niet weer uit de boot moeten om te duwen (tevergeefs) meren we aan bij de oever en worden we afgezet!! Het is nu verder aan ons, de gids wacht ons op in het basiskamp dat nu nog 9 kilometer wandelen is. Ik ruil mijn ellendige slippers in voor mijn zalige bergschoenen en de trek kan beginnen! Er staat iets aangeduid op 800 meter, we gaan er dus vanuit dat dit de lunchplaats zou zijn. Men bleef immers maar zeggen dat we moesten lunchen na de boottocht. 800 meter verder komen we het plakkaatje weer tegen en het blijkt...een hangbrug te zijn!! Geen ideale lunchplek dus! Maar aangezien het paadje beperkt is tot een smalle strook die zich een weg baant tussen het fel begroeide regenwoud beslissen we uiteindelijk een paar honderd meter verder om ons gewoon op de grond neer te ploffen en te eten! Kaat en ik weer boterhammetjes, de rest noodles! Ondertussen begint de sfeer er toch ook wel wat in te zitten en worden de eerste contacten gelegd! We zijn immers op elkaar aangewezen! Thomas ontpopt zich als de babbelaar van de groep, hij tettert erop los. Een oprechte jonge emotionele kerel! Wat hij denkt en voelt komt er met veel overtuiging en gebaren uit! Best wel grappig! Jornik en Kaiza, die we voorheen verschillende keren tegenkwamen en die ons telkens negeerden, blijken uiteindelijk ook een heel leuk stel te zijn! Ze zijn in het voorjaar getrouwd en dit is een beetje hun tweede huwelijksreis (trekking van 11 weken!!)! Het wandelen gaat behoorlijk vlot, het pad is gewoon vlak zonder veel obstakels. Het feit dat ik beladen ben met twee rugzakken, eentje vooraan en eentje achteraan, maakt het echter een stukje minder makkelijk! Hoeveel kilo er precies aan mijn lijf hangt te bungelen (lichaamsdelen niet meegeteld) weet ik niet precies, maar het begint zo stilaan wel door te wegen. En bij elke stop kreunen mijn schouders van de pijn!!
Maar dan uiteindelijk, na een 2,5u wandelen en zweten komen we eindelijk aan bij ‘camp 5'!! Een open plek met enkele grote gebouwen, bestaande uit een keuken, open slaapzalen (er is wel een dak boven, maar voor de rest is het open) en een badkamer voor de vrouwen en de mannen. Daarvoor stroomt een riviertje. Het hele domein is omringd door gigantische bergen. Een fijne plaats!!
We worden ontvangen door een streng uitziende Maleise vrouw die, zo zouden we later ontdekken, tot de ‘monumenten' van het mulu park behoort!!!Ze stelt zich voor als ‘Syria' en leidt ons rond in het kamp. Ze raadt ons aan om zo snel mogelijk de bezwete kleren uit te doen en deze weg te hangen. Er vliegen hier namelijk heel wat bijen rond en die zijn aangetrokken door het zweet... Als we dat gedaan hebben moeten we een welverdiende plons nemen in de rivier en later ontmoeten we elkaar bij het avondeten om de tocht van morgen te bespreken! En oh ja, best niet over de brug gaan, want aan de overkant van de rivier heeft één van haar collega's gisteren een beer tegen het lijf gelopen.... SPANNEND (waar is die brug??)!! We doen wat ons gezegd wordt, ploffen ons gerief in de ‘kamer', spelen onze kleren uit (en bikini aan) en wandelen richting rivier! Het water is ijskoud maar het voelt wel goed aan!! Al is het toch eventjes wat wennen!! Terwijl Kaat naar de omgeving tuurt beklaagt ze zich over het feit dat ze haar boek niet heeft meegenomen, dan kon ze hier morgen blijven ipv mee te gaan... Het zou toch te zwaar zijn voor haar... Ik vind dat ze het toch maar moet proberen, wie niet waagt niet wint! En als het niet lukt kan ze altijd terug keren!! Ze zal er nog es over nadenken.... Na de plons en de douche beginnen we aan ons eten...Aiki noodles!! Juij...! Sven is al volop aan het knoeien in de keuken en Syria snelt hem te hulp. Thomas heeft een zakje met allerlei ingrediënten mee die in een maaltijd resulteren waar wij van staan te watertanden! Jornik en Kaiza doen het met een zakje pasta en saus,w at er ook nog ‘lekker' uitziet. Onze Aiki noodles zijn simpelweg het eenvoudigste en minst smakelijke van heel de groep!!! Terwijl we aan tafel proberen te genieten van de smaakloze maaltijd worden de groepen rond ons rijkelijk bedient met schalen vol eten!! Vlees, rijst, noedels, groenten,... Grrr!! Ook Thomas zit triomferend te genieten van zijn diner. Ik had hem nochtans gezegd niet bij ons te komen zitten met zijn eten ;-) Het moet er zielig uit gezien hebben want één van de groepen heeft ons achteraf zelfs wat appelsieneschijven gedoneerd, snif! Na het eten kwam Syria bij ons zitten om de trek van morgen te overlopen. Ze was meteen duidelijk, genadeloos en op de man af: dit zou een helse trip worden! We starten om zes uur s'morgens. Het was non stop stijgen, van 40% tot 75%. Wie ziek werd onderweg mocht niet meer mee en een ander zou die terug begeleiden. Wie het niet aankon zou niet verder mogen gaan. Het doorgaan zou hard zijn, het terugkeren nog harder. De laatste 400 meter bestaat uit ladders en touwen, klim en klauterwerk. We moeten drie liter water meenemen, niet meer, niet minder. De traagste gaat voorop, zijn tempo wordt aangehouden. Zij is de gids, zij is de baas, naar haar moeten we ten allen tijde luisteren. Dit is geen gewone bergwandeling, het is een gevaarlijke trekking. En het belangrijkste van al: KNOW YOUR LIMITS!!! Als het niet meer gaat, forceer je niet!
We zitten allen met open mond te luisteren. Af en toe wordt er onderling eens oogcontact gezocht en gaan de wenkbrauwen de lucht in. De gezichten staan strak. De harten beginnen sneller te slaan. De handjes worden vochtig. Voeten onrustig. Waar zijn we aan begonnen???!!
Syria eindigt haar betoog echter wel positief: als we naar haar luisteren, krijgt ze ons allemaal boven! Eén voor één! We zullen er geraken!

Wow....de nervositeit stijgt....Thomas zijn tik (trekt geregeld zijn ogen samen) wordt nog erger en hij begint weer druk te babbelen. ‘oh my god!! I'm so nervous!! My mom said that i shouldn't do anything stupid!! Oh my god, I'm never gonna make it!! But I really hope I do!!'... Jornik daarentegen wordt plotseling heel uitgelaten en vrolijk, die heeft er duidelijk zin in! Positieve stress hier! Kaat begint weer te twijfelen... Kaiza zit er rustig bij en overdenkt heel de boel. Sven zijn ogen worden nog wat groter. En ik...? Ik voel toch ook wel wat innerlijke stress!! Waar bén ik aan begonnen?? Dit lijkt inderdaad geen gewone trekking te zijn! En zou ik het wel halen?? Voor de allereerste keer in jaren durf ik daar keihard aan te twijfelen. Het dringt tot me door dat ook ik wel eens zou kunnen afvallen en de top niet bereiken. En tegelijk weet ik dat ik ontzettend teleurgesteld zal zijn als dat het geval is... De zenuwen gieren door mijn buik! Wat een uitdaging!! Erover nadenken heeft niet veel zin, we weten wat ons te wachten staat! We zijn voorbereid op het ergste, morgen is het aan ons!
Kaat en Thomas zoeken samen nog wat troost in een sigaretje, Kaiza en Jornik spelen nog een spelletje kaart, Sven en ik kijken toe en uiteindelijk is het negen uur en bedtijd! We moeten er morgen tenslotte al om 5u uit! Syria heeft ons duidelijk gezegd: ‘we leave at 6 o'clock! At 6:05 we're already on the road, so be on time!'

TO BE CONTINUED.....

Liefs
Nerveuze Joke...