Vandaag is een luie dag. Ik hou niet zo van dagen die niet deftig gevuld zijn. Die gaan zo ontzettend traag voorbij. Nadat we uitgeslapen hebben tot een uur of tien (flauw hé!) ontbijten we op ons gemakje en maken ons klaar. Kaat wou al de hele tijd het museum van Sarawak gaan bezoeken, dus dat staat min of meer op de planning voor vandaag. Buiten is het wederom snikheet en onze eerste stop is bij de supermarkt om een fris flesje water te kopen.

Het museum toont ons zowat alle schelpen, apen, vissen, andere dieren, fossielen,.... Die je kan vinden in Borneo. De bovenverdieping is gewijd aan de stammen. Je kan er lezen over de betekenis van hun tattooeages, hun gewoonten, hun werktuigen zien, een longhouse bekijken,.... Best wel interessant maar toch behoorlijk beperkt. Super veel komen we niet te weten.
Sven wil graag naar ‘Damai beach' deze namiddag, maar daar ben ik al geweest en ik heb niet zoveel zin om daar weer geld voor uit te geven. Ik twijfel maar besluit toch om hier te blijven. Kaat gaat mee, dan weer niet en uiteindelijk toch wel. Ze haast zich uit het museum en moet lopen om nog tijdig de shuttle bus te halen. Ik blijf op het gemak achter. Uiteindelijk zijn ze maar drie uurtjes weg, dus die weet ik wel te vullen. Ik wandel door de stad, koop een nieuwe gsm en simkaart, eet wat verse ananas en wordt door velen aangekeken. Een blanke vinden ze hier blijkbaar nog steeds een bizarre verschijning. Wanneer ik een bouwwerf passeer wordt er volop gefloten. Best dat ze mij maar van ver zien! Straks ga ik nog gaan denken dat ze me knap vinden! :-D Hahahahaaha!! Wanneer ik door een steegje loop word ik voorbijgestoken door een jongen. Een eindje verder leunt hij op een brommer. Hij ziet er een beetje ‘johnny-achtig uit'. Spannende jeans, felgroene t-shirt met kraag, hanenkam, spiegelzonnebril,... Wanneer ik hem bijna passeer steek hij de straat over en verdwijnt in een zijstraat. Als ik voorbij loop hoor ik hem sissen. ‘Pssst pssst, i have a question'. Ik kijk argwanend om me heen en mijn ogen gaan spontaan op zoek naar het busje waar ze mij zo dadelijk zouden kunnen in sleuren om me te ontvoeren (teveel sus en wiskes gelezen....). Ik blijf op een veilige afstand staan en vraag hem wat hij wil van mij. Het wordt al snel duidelijk... ‘I want to go to a hospital, but i have no money, i need 15 ringgit, can you help me??'. Hij ziet er niet echt uit alsof hij geen centen heeft en dan nog... Ik zeg hem vriendelijk dat als ik hem geld geef, ik iedereen geld moet geven en dat ik hoop dat het hem lukt om in het ziekenhuis te geraken. Daarna maak ik me uit de voeten! Je weet maar nooit dat het busje nog komt...!! :-D

In de hostel verdiep ik mij een tijdje in mijn spannende thriller en geniet even van de heerlijke friste van de airco. Wanneer ik genoeg afgekoeld ben ga ik terug op wandel. Ik kuier langs het waterfront en bestel me een heerlijke fruit juice. Ook mijn boek is terug van de partij. Ondertussen krijg ik een smsje van Sven, ze nemen de shuttle pas om 19u ipv om 17u.... Ze zullen dus om 20u terug zijn... Dat vind ik eigenlijk niet zo leuk. Had ik geweten dat ik zes uur ipv drie uur had moeten schimmelen in deze stad, dan was ik misschien toch meegegaan, dat zou de zaken wel even veranderen. Nu is het daar natuurlijk te laat voor. Ik ben ietwat nukkig maar gelukkig heb ik drie uur de tijd om te ‘ontnukken'.
Als Kaat en Sven dan eindelijk toekomen gaan we eten. Onze laatste avond in Kuching, dus het mag nog eens wat duurder zijn. Het wordt de ‘junk', een restaurant die langs alle kanten wordt aangeraden. We worden er bediend door een euh....dame, die euh...niet echt een dame is, maar zich wel ontzettend zo gedraagt, best grappig! Ik bestel een pizza, maar moet eerlijk toegeven dat ik al betere gegeten heb. Hoe dan ook, we hebben ons buikje vol en zijn klaar om nog maar weer eens onze rugzak te maken want morgen vertrekken we richting Miri!

De volgende dag komen we in de namiddag terecht in Miri. Het is een grote stad, maar het straalt best wel wat gezelligheid uit. Ook ons Belgisch koppel is hier van de partij! Zij kiezen voor een luxueus hotel deze keer. Na drie maand reizen willen ze wel eens wat rust! Een' standaard' kamer blijkt dan ook ongelofelijk veel luxe in te houden!! Misschien eens iets voor later... Wij vinden al snel een eenvoudig en goedkope guesthouse met dakterras! Na ons te hebben gesetteld gaan we op verkenning. Alé t'is te zeggen, we gaan iets eten en kiezen voor een restaurant waar heel wat toeristen zitten, kan niet anders dan goed zijn, toch?? Ik mispak me echter en bestel een indisch gerecht. Een pannenkoek gevuld met kip, groentjes en patatjes. Jaaaa héél lekker hoor, maar véééél te pikant! Met heel wat slokken wakker en mondverluchting slaag ik erin om het ding toch min of meer naar binnen te werken. Ik beloon mezelf met een aardbeienmilkshake!!! Had ik verdiend, oh jawel! Om af te koelen! De rest van de dag wandelen we een beetje rond in de stad, het winkelcentrum, plannen onze trip naar de grotten de volgende dag en eindigen tenslotte, weer al etend, maar deze keer minder toeristisch, op een plaatselijk marktje. De geuren prikkelen onze neus en het is werkelijk een festijn. Je stelt je maaltijd zelf samen en het kost je amper twee euro!! En, heel belangrijk, het is NIET pikant!! :-D
Voor dessert verlekker ik me aan een prachtig fushiakleurige ‘drakefruit'!! Mmmm! Vervolgens zijn ook mijn vingers fushiakleurig...! We zijn kennelijk weer de enige blanken op de markt en dat heeft heel wat bekijks! Kaat blijft bij haar standpunt dat het vast en zeker mijn grote borsten zijn die de aandacht trekken. Aziaten kennen dergelijk formaat immers niet! Ik denk gewoon dat we rare witte vogels zijn tussen al de lichtbruine.

De volgende ochtend staan de Niah cavaes op het menu. Gigantische grotten waar blijkbaar ooit de eerste homo sapiens of zoiets gevonden is. We vertrekken met ons drieën en gaan vervolgens nog een groepje mensen ophalen in de Marriott! Jaweeeeeeeel de Marriott, kleeeeeein beetje luxueuzer dan het onze, maar goed... We merken dan ook meteen, na anderhalf uur rijden en wegdommelen dat de Marriott mensen een streepje voor hebben. Zij krijgen de gids mee en tegen ons wordt er vluchtig gezegd waar we ons ticket moeten kopen en hoe laat we terug aan de ingang verwacht worden.' Ja? Ok? Daaaaaaaaaag!'Euh... jaaaaaa ok cava dan maar. Globetrotters als we zijn verloopt dit natuurlijk vlekkeloos. Ware het niet dat we onderweg een douche van formaat krijgen voorgeschoteld (doeme die moessons!!) en een tijdje doorbrengen in de ‘rainshelter' (die er deze keer gelukkig wel tijdig was). Wanneer we dan eindelijk bij de gigantische grot arriveren zien we de gids met de anderen de grot alweer uitwandelen. ‘Oh, you haven't done the cave yet??? It's one hour to get through and then you have to go all the way back....' Zegt ze met een ‘ja-ge-gaat-er-niet-geraken-pech-hé- gezicht. We zetten er de pas in en wandelen de trappen van de gigantische grot op. De scherpe geur van vleermuizenstront dringt mijn neus binnen en ik moet meteen denken aan de afvallers in ‘expeditie robinson' die in dergelijke grot terecht komen... Nou...zij liever dan ik eerlijk gezegd! Het is al snel pikkedonker, dus klikken we onze hoofdlampen aan. Eventjes later loop ik helemaal alleen... Sven was al een beetje achter en Kaat is een andere kant opgegaan. Ik wandel rustig door, trap op trap af tot ik plotseling een volledig donker gat zie aan het einde van de grot... Deze grot is zo donker als de nacht maar biedt waarschijnlijk wel de doorgang naar de ‘painted cave' waar je rotstekeningen kan bewonderen. Ik kijk om me heen, maar er is niemand te bespeuren. Heel voorzichtig ga ik de grot in, het is er echt SUPER donker! Zonder mijn hoofdlamp zie ik geen hand voor ogen. Slik... Ik spot enkele kleine vleermuisjes en luister naar de stilte... Geen mens te horen... Mijn fantasie speelt me weer parten (teveel films gezien) en ik besluit om toch rechtsomkeer te maken!! Dit is te griezelig om in mijn eentje te doen!!!!! Een paar minuten later stoot ik op Kaat en Sven en breng ik hen naar mijn ontdekte grot. Met drie is toch een stuk gezelliger weet je....! We haasten ons door de pikkedonkere grot die echt ontzettend groot is!! Niet te vatten! Door de vochtigheid zijn de aangelegde houten paden spiegelglad! Ik vloek verschillende keren wanneer mijn sandalen weer eens wegglijden! Ik haat wegglijden!! Als we dan eindelijk het licht zien en aan het einde van de grot komen blijkt dat we nog een heel eind verder moeten wandelen... en het is nu al 13u... en we moeten nog heel de weg terug... dit halen we nooit, dus helaas moeten we rechtsomkeer maken en zullen de rotstekeningen voor ons nog een goed bewaard geheim blijven....

Eenmaal terug aan de ingang, een zevental minuutjes te laat, gaan we op zoek naar de ‘Marriott mensen' en onze chauffeur/gids. Er valt echter geen mens, noch busje meer te bespeuren.... We informeren bij het onthaal of ze al uitgeschreven zijn, maar het madameke (geen al te rappe) kan ons niet veel verder helpen... WHAT THE...??!! Zijn die er werkelijk van door zonder ons?? We uiten onderling ons ongeloof en ongenoegen! ‘Dit kan toch wel niet?? Ze hebben ons gewoon achtergelaten??? Wat een lef zeg!! Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt!! En nu??...' Terwijl ik me nog niet teveel zorgen maak plof ik me neer op de bank en eet op het gemak een boterhammetje met banaan. Daarna zien we wel weer... Sven daarentegen loopt alweer van de ene kant naar de andere kant om alles te regelen en voor we het weten is er een taxi besteld! Jaja, de Sven, die laat er geen gras over groeien! Fantastisch werk! Ware het niet.... Dat enkele minuten later het busje komt aangereden... Blijkbaar was er in hun luxueuze pakket ook nog een lunch in een dorp inbegrepen... Nu goed, we zeggen de taxi af en springen in het busje. Onderweg komen we zo wat het volledige Borneoose (whatever!) leger tegen langs de weg. Allemaal in hun gecamoufleerde pakjes met bijpassend geschminkt gezicht! Een ware attractie!! :-D En dat was ook het enige fijne aan de rit want vervolgens dommelde ik in slaap waardoor mijn hoofd weg zakte en wanneer mijn geest dit besefte het met een schok weer recht kwam, wat af en toe behoorlijk pijn deed!! De rest van de avond vulden we met eten (waarbij ik bijna een uur wachtte op mijn ‘fish and chips') en inkopen doen voor onze grote trek naar de ‘pinnacles'!! Morgen vliegen we immers naar het natuurpark Mulu en beginnen de dag daarna aan onze driedaagse. Daar moeten we zelf voor ons eten zorgen... Dat belooft alvast!! Tot dan voor weer een spetterend avontuur!! Wahaaaa dat klinkt ‘Bassie en Adriaan'!! :-D

Veel liefs

Niet-zo-fan-van-eenzame-donkere-grotten Joke (en Kaat)