6u45, Kaat haar wekker gaat af en langzaam aan schiet ze in actie. Mijn wekker is een kwartiertje later geprogrammeerd dus blijf ik nog wat liggen... En ook als hij af gaat blijf ik nog wat liggen... Met als gevolg dat ik me uiteindelijk enorm moet haasten en al lopend moet ontbijten om op tijd de bus te halen. We laten onze grote rugzakken achter in de hostel en ‘snelwandelen' naar de zogezegde halte. Volgens de lonely plant stopt de bus ‘naast de chinese pagode'. En daar staan we dan...te wachten... Het wordt 8u, 8u10,... Maar de bus komt niet... Ik veronderstel dat, aangezien alles hier trager gaat, de bussen gewoon ook een stuk later zijn. En ja hoor eventjes later passeert de bus. We doen teken dat hij moet stoppen en uiteindelijk doet hij dat ook, maar wat blijkt... We staan aan de verkeerde kant, bussen zijn hier in tegenstelling tot al de rest juist zéér STIPT en deze bus komt net terug en gaat naar het busstation om om negen uur te vertrekken... Dus ja, onze plannen worden een uurtje doorgeschoven. Ik bedenk dat ik nog een uur langer had kunnen blijven liggen... DJu toch!!
Aan het busstation trekken Kaat en Sven er op uit. Op zoek naar fruit en eten aan de vele standjes. Ik blijf lam op de bus zitten en luister wat naar muziek, de ochtend is niet mijn favoriete moment van de dag... Uiteindelijk ga ik toch nog even een paar slippers kopen, kan altijd van pas komen als we eens door het water moeten. Om vijf voor negen zet de bus aan, richting Bako!! Kaat en ik nemen de hele achterbank ik beslag en doen nog een dutje.

Een uurtje later arriveren we aan het kleine ‘haventje' van waaruit de boot vertrekt die ons ik Bako gaat afzetten. Ik ben zo slim geweest om het ‘reservatie documentje' in mijn grote rugzak te laten zitten en mag het nu natuurlijk gaan uitleggen. Er wordt gebeld naar het park, nogmaals gevraagd naar mijn naam (no reservations founded under your name... Euh... eventjes spellen dan maar) en uiteindelijk komt het in orde. Terwijl ik de papieren invul hoor ik een ouder koppel naast mij babbelen, het taaltje komt me bekend voor... Waar heb ik dat toch nog gehoord....? Het zijn Belgen!!
‘Ook van België?' probeer ik voorzichtig. En ja hoor het contact is gelegd. Later komen we te weten dat ze voor tien maand op reis zijn. Ze komen uit de streek van Brussel, hij heeft als zelfstandige een ‘break' ingelast en zij is met vervroegd pensioen gegaan. Ze zijn al sinds juli weg en hun dochter en zoon komen in de loop van de reis elk om beurt eens achter. Super!

We stappen met ons vijfen (Belgiëeeeeeeeeee!) en twee fransen (saaie pieten, zeiden nooit goeiedag als we ze tegenkwamen!) in het bootje. De rivier waar we nu over varen mondt uit in de zee en zit blijkbaar vol met krokodillen! Best spannend! Het boottochtje is zalig! De wind in je haren, de zon op je snoet, aaaaaaaaah....:-) Maar het is van korte duur, slechts een twintigtal minuutjes later, nog half op zee zegt het mannetje dat we mogen uitstappen. We kijken elkaar een beetje raar aan... Euh, hier?? Maar als we kijken naar het bootje voor ons zien we dat het water best wel laag is. Dus de schoenen vliegen uit en we pletsen erin. De rotsformaties zijn prachtig, net zoals op de foto in de lonely planet!

Even later arriveren we bij de receptie. De kamers zijn pas beschikbaar vanaf 14u en het is nu nog maar 11u... Dus krijgen we een wandelkaart in onze handen geduwd om de uren daartussen te vullen. Als ik vraag of hij me iets kan aanraden, trekt hij met weinig woorden een kringetje rond ‘paku beach'. Volgens de kaart een uurtje wandelen, dus gaan we met z'n allen die richting uit.
Het is knal op de middag en bijgevolg ontzettend warm, gelukkig wandelen we het grootste deel onder de bomen. In het begin moeten we over een lange houten steiger. De oppervlakte bestaat uit een soort droog uitziende bomen die toch nog blaadjes hebben en daar zien we onze proboscis (het heeft me tot nu geduurd voor ik dit deftig kon uitspreken!) apen! Ze waren met een stuk of drie en zaten rustig blaadjes te verorberen. Toen ze echter door hadden dat ze in de gaten gehouden werden dropen ze langzaam af! Enkelen hadden een redelijk gewone neus, maar deze keer zat er ook echt ene met een piemelneus tussen! Hoe zat dat dan eigenlijk, vroegen we ons af? Eerst dachten we dat het een andere soort aap was, maar toen kwamen we tot de logische verklaring dat enkel de mannetjes een piemelneus hadden!!! Uiteraard!! Kan het ook anders?? De vrouwtjes zijn gezegend met een toch wat eleganter snoetje ;-)

Heel wat gewandel later arriveren we uiteindelijk op Paku beach. Een klein strandje omringd door limestone rotsen. Best wel mooi! Ook onze twee Belgen zijn hier van de partij! WE ploffen ons met z'n allen onder een rots in de schaduw en beginnen te lunchen. Kaat en ik heerlijke boterhammetjes (westerlingen die we zijn!) en Sven een raar uitziend pakketje noodles. Zelfs het koppel moet er eventjes mee lachen! Terwijl hij volop aan het socializen is trek ik er stilletjes op uit met mijn camera. Ik loop langs het strand en bewonder de mooie schelpjes. Een minuut op twee later zit ik al aan de andere kant en ga op zoek naar beestjes. Een wandelend schelpje trekt mijn aandacht, ik volg hem onder de rots en kom terecht bij een stuk of vijf grote en kleine kreeftjes in hun huisje. Ze hebben prachtige kleuren en zijn grappig om te zien. Als ik echter te dichtbij kom kruipen ze angstig terug in hun hoorntje. Ik kruip wat verder onder de rots en ontdek tot mijn grote ergernis een halve vuilnisbelt. Het is voor mij onbegrijpelijk dat mensen hun vuilnis hier zo maar kunnen dumpen. Toeristen of locals, whatever, hoe kun je zo respectloos met de natuur omgaan?? Ik kan er niet bij! Wanneer ik me omdraai om verder te wandelen sta ik plotseling op een paar meter van een mini varaan!! Hij kijkt me nieuwsgierig aan. Waaaaaaauw!! Wat een prachtexemplaar!!! Ik tast voorzichtig naar mijn kodak, zodat ik hem kan trekken nog voor hij angstig wegloopt. Maar het beestje draait rustig zijn lijfje en wandelt héééél traag, met enkele stops, verder. Ik kan hem perfect volgen en schiet de mooiste fotos!! Hij voelt zich blijkbaar best comfortabel in mijn nabijheid (woehoe!!) en legt zich rustig neer op een rotsje in de zon. Ik kijk om om te zien of er niemand in de buurt is met wie ik deze ontdekking kan delen. Ik zie Kaat heel traag langs het water lopen en probeer met heel wat armgezwaai haar aandacht te trekken. Na enkele minuten lukt me dat dan ook en komt ze dichterbij om samen de mini-varaan te bewonderen. Hij is zooooo moooi!! Na een foto of 30 hou ik ermee op en klauter verder de rotsen langs het water op, op zoek naar meer beestjes. Maar buiten wat salamanders en visjes kom ik niet veel meer tegen. Wanneer ik terug op het strand kom is Sven blijkbaar uitgebabbeld en staat hij er ook met z'n camera. Ik wijs naar de mini-varaan. Maar door zijn enthousiasme slaagt hij er niet in het beestje te trekken. Het kruipt telkens terug onder een steen wanneer Sven hem vanaf een bepaalde kant benaderd. Rust Sven, rust... Alleen dat kan je redden!!!! ;-)

We zitten ondertussen al veel te lang stil en besluiten om verder te wandelen, op weg naar een andere strandje. We zeggen salut tegen de Belgen en gaan terug op tocht. Ligt het aan ons of is het de warmte, maar we hebben de indruk dat er niemand zo hard aan het zweten is als wij. We zijn nog maar net begonnen aan onze nieuwe route en de druppels rollen alweer van ons gezicht. Na een korte pauze trekken we verder, het pad gaat een heel stuk omhoog. Plotseling staan er een vijftal mensen een eindje voor ons, ze draaien zich om en doen teken dat we stil moeten zijn. ‘There are some maqaque monkeys over there' fluisteren ze. We komen langzaam dichterbij en zien nu ook een paar aapjes in het struikgewas. Iedereen staat ze te bekijken vanachter het venstertje van hun kodak en de beestjes lijken er absoluut geen probleem mee te hebben. Ze doen rustig voort waar ze mee bezig waren, tussen de bladeren zoeken naar vruchtjes, elkaar af en toe aanvallen, van boom tot boom springen,... Het worden er steeds meer en beetje bij beetje komen ze dichterbij, tot we plotseling volledig tussen de aapjes staan. Ze bekijken ons van top tot teen... Enkelen onder ons gaan een paar stappen achteruit en voor we het weten zijn Kaat en ik de enigen die nu volledig omsingeld zijn door maqaques... Wetende dat deze aapjes eigenlijk helemaal niet zo braaf zijn en wel eens agressief uit de hoek kunnen komen, voelen we ons toch enigszins op ons ongemak. Ik blijf zo stil mogelijk staan en niet rechtstreeks in hun ogen te kijken. Ze nemen ons op en zijn duidelijk op zoek naar iets dat interessant zou kunnen zijn. In mijn ooghoek zie ik iets bewegen en voor ik het goed en wel besef springt er één van de aapjes op mijn rugzak!! Iedereen deinst een stap achteruit en houdt zijn adem in. Ik blijf stokstijf staan en gelukkig is hij er even snel terug van af!! Het zweet druipt van ons gezicht en wanneer Kaat een stap vooruit zet beginnen er twee naar haar te blazen, ze schrikt en zet vluchtig enkele passen terug. ‘Niet te hard bewegen Kaat, niet bewegen, gewoon stil blijven staan' zeg ik haar. Wanneer ze verder huppelen gaan we heel rustig opzij, weg van de aapjes. En dan durven we terug te ademen!!!! We wandelen voorzichtig door en vegen het zweet van ons gezicht! Dat was even spannend zeg!!!! Als je weet wat ze met hun nagels en tanden kunnen veroorzaken... Wooooow!!! Kaat is ervan overtuigd dat ze naar de kleurrijke slippers sprongen die aan mijn rugzak hangen. Vermoedende dat het eten was. Hoe dan ook, we hebben eventjes genoeg aapjes gezien en zetten onze wandeling verder. Dit levert weer een mooi stukje blog op denk ik stiekem ;-)

Na een half uurtje doorwandelen komen we aan een splitsing. De ene weg leidt naar het strand, maar lijkt op de kaart nog een eindje. De andere weg is korter en leidt naar een klif met uitkijkpunt. Aangezien het al laat in de namiddag is besluiten we het uitkijkpunt te nemen, we willen immers voor de donker terug zijn. Een klein half uurtje later hebben we een prachtig zicht op de rotsen en een stuk rivier die in de zee uitmondt. Er is ook heel wat begroeiing. Een mooi plaatje! Ik staar naar beneden en zie plotseling een groot kronkelend lijf zwemmen. Is dat...? Zou het...? ‘Kijk daaaaaaar!! Een Krokodil!!!!' Roep ik enthousiast!! ‘Béééééére!!!' (is mijn woordje van de reis!!) Een kanjer van een krokodil beweegt zich langzaam voort in de rivier. Cool!! Ook eventjes later zie ik weer ene zwemmen! Ik begrijp het echter niet goed. Die rivier mondt uit in de zee... Krokodillen zitten toch niet in de zee?? Er is daar zelfs een klein strandje... Stel je voor dat je ligt te zonnen en plotseling komt er zo'n beest op je af!! Flippen toch?!
Nu goed, het bezorgde mij weer heel wat fantasieën en adrenaline!! Het werd stilaan weer tijd om aan te zetten. Sven die altijd traag in gang komt liet weer op zich wachten. Kaat ging al door omdat ze toch de traagste is (al ben ik dat toch wel hoor) en even later liet ik ook Sven voor, aangezien die dan weer stukken sneller wandelt (ik heb een traag tempo) waardoor ik al gauw helemaal in mijn eentje rond liep.

Eenmaal terug in het hoofdkwartier was het al voorbij vijf uur. We arriveren aan de receptie en alles blijkt verlaten!! Oh neeeee onze sleutel!!! We kunnen gelukkig wel nog binnen, want daar lag de rest van ons gerief. Terwijl Kaat en Sven de borden en boeken onderzoeken snuiter ik verder in het gebouwtje. Ik vind een grote kast met allemaal kleine hokjes waar sleutels liggen... Ze hebben allemaal een naam en gelukkig heb ik een uitstekend geheugen en weet ik nog perfect welke kamer we hadden! Hostel kamer B3, kamer B3, hostel kamer B3... Ja gevonden!!! Triomferend toon ik de sleutel aan Kaat en Sven, die ondertussen hadden uitgepluist dat we in de hostel kamer B3 zaten...
Eventjes later worden we betrapt door één van de wachters... Hij neemt eerst de sleutel terug om daarna toch door te hebben dat we inderdaad de juiste sleutel hadden... Op naar B3 dus! We zijn totaal bezweet en verlangen naar een douche! Gelukkiiiiiiiiiiiiig is er terug water!! Want ik had dan wel gezegd dat ik het niet zoooo erg zou vinden mocht er geen water zijn, maar op dat moment, plakkend van top tot teen door een combinatie van liters zweet, deet en zonnecreme... was ik dolgelukkig dat er een douche was!!! We crashen in een klein maar goed kamertje, wassen ons, smeren ons terug in met deet (zucht) en gaan tenslotte de innerlijke mens gaan versterken door een hapje te eten! Om kwart voor acht moeten we immers alweer klaarstaan voor de nightwalk...

Et voila, volledig uitgeput maar onverslaanbaar zijn we mooi op tijd klaar voor de nachtwandeling! Ik heb een lange broek en lange mouwen aan, maar zweet me te pletter! Het is hier echt snikheet! In het begin is het een beetje saai. We wandelen terug naar de steigers waar alles nu onder water staat want het is hoogtij en kijken gedurende een tiental minuten naar de vuurvliegjes... Mooi ja, prachtig zelfs, maar kunnen we nu gaan???? Uiteindelijk keren we terug en al bij al zijn we toch nog heel wat beestjes tegengekomen. We hadden een twee gidsen mee. De ene wist ontzettend veel, de andere was er bij om... euhm... om te schijnen?? Ze brachten ons bij een groene giftige slang die in een lage struik hing. Het beest bewoog amper en heel eventjes dachten we dat het misschien een plastieken was, maar toen de gids er met een stokje tegenaan porde merkten we al snel dat het giftig beestje maar al te levendig was!! Hij lag hier al een week... Blijkbaar had hij iets gegeten en moest hij nu ruim te tijd nemen om dat te verteren. We kwamen nog een aantal slangetjes tegen, maar telkens hele kleintjes. Even later zagen we halverwege een ‘slow loris' tegen. Een superschattig beestje die dus, ja erg traag was hé J Het hing ondersteboven en was op zijn dooie gemak blaadjes aan het eten. Verder hadden we ook nog enkele ontmoetingen met vieze spinnen, gekko's, wandelende takken, kikkers, glimmende paddestoelen en een knalgeel prachtig slapend ijsvogeltje. Hij zat op een tak en bewoog voor geen centimer toen alle schijnwerpers op hem gericht waren. Best grappig! Het wandelen begon echter wel in ons vel te kruipen. Als we terugkwamen waren we DOODOP!!! We gingen nog snel een drankje halen in de cafetaria en doken daarna ons bedje in. Morgen wachtte ons weer een hele wandeldag!!!

Om negen uur gingen we vertrekken... Tegen kwart voor tien waren we klaar!! Zo gaat het keer op keer, maar soit, daar gingen we dus! Deze namiddag moesten we om 16u de boot terug hebben. We wilden graag ‘the waterfall trail' doen en deze stond genoteerd als een tocht van 3,5 km die ongeveer 2,5 uur zou duren. In totaal dus vijf uur wandelen! Dat wou zeggen dat we pas tegen 15u terug zouden zijn... Doorstappen dus! Kaat skipte de wandeltocht en bleef vandaag liever wat langer liggen. Het was even genoeg wandelen geweest voor haar. Aan een bijzonder goed tempo gingen we van start, en halverwege kwamen we weer ons stelletje Belgen tegen! De man al goed aan het zweten! ‘Denk maar aan de frisse plons die je straks kan maken' zei ik vrolijk. En we wandelen hen voorbij. Een uur en een kwartier later kwamen we aan bij de ‘waterval'.... Hmmm wat je een waterval kon noemen eigenlijk... Een paar grote rotsen waar een waterloopje langs liep... uiteindelijk kwam het wel terecht in een grote poel, maar daar konden we moeilijker bij. Hier zouden we dus niet echt ons zweet kunnen wegspoelen... Even later kwamen de Belgen toe en ook deze waren niet echt onder de indruk. ‘Vergeet die frisse plons maar' zei ik teleurgesteld. Aangezien we de trail in zo'n recordtempo gevestigd hadden besloten we om terug te wandelen en af te slaan naar ‘Kecil beach', hetgeen waar we gisteren geen tijd meer voor hadden. Zo gezegd, zo gedaan. Na een korte discussie onderweg splitsen onze wegen spontaan, nu ja, zelfde kant uit, maar met een gigantisch gat tussen ons beiden. Ik loop als eerste en stap flink door. De tijd is beperkt en ik wil er nog geraken. Ik loop bijna continu alleen en kom slechts een drietal mensen tegen. Het is nu knal op de middag en het is ontzettend heet. Ik kijk al uit naar de frisse duik in de zee straks. Ik leg mezelf steeds een bepaalde tijd op waarbinnen ik de verschillende stukken moet halen. En ik slaag er in om nog voor één uur op Kecil beach te arriveren!!! Ik plof me neer in de schaduw en begin aan mijn welverdiende lunch. Eventjes later komt ook Sven aan. Ik neem nog een plons in de zee, maar met de krokodillen van gisteren in mijn achterhoofd voel ik me niet honderd procent op mijn gemak en durf me dus niet te ver te wagen! Wanneer ik bijna klaar ben zit sven nog in de zee te plonzen. Ik wil er vandoor want ik heb me daarnet zo hard gehaast dat ik nu echt op mijn gemak terug wil wandelen. Hij komt steeds een beetje achter en dus besluit ik om te vertrekken. Hij wandelt immers veel sneller dan mij. In het terugkeren begint de warmte en de vermoeidheid me echter parten te spelen. Ik ben nog geen vijf minuten ver of ik kom tot de constatatie dat ik geen druppel water meer heb.... Mijn waterzak is leeg en de zon brand hoog aan de hemel... Sjit...! Doorstappen Stubbe! No time to waste! Maar het is onvoorstelbaar hoe snel je voelt dat je lichaam kracht verliest. Het is natuurlijk een combinatie van factoren. Ik ben er in het doorgaan veel te snel doorgevlogen en nu ben ik doodop. Het stappen wordt steeds moeilijker en ik voel me slap, maar ik heb geen keus ik moet zo snel mogelijk in het hoofdkwartier geraken. Het zweet komt langs alle kanten mijn lijf uit en ik heb niets om al het vochtverlies te herstellen!! Afzien!! Ik denk vol verlangen aan het frisse flesje water en de koele douche die me staan op te wachten. Als ik eenmaal terug ben aan de houten steiger kan ik niet snel genoeg de cafetaria bereiken. Ik voel me zo leeg als een ballon die ze net is leeggelopen!! Ik storm de cafetaria binnen, koop een flesje water en een blikje ice tea en heb binnen de vijf minuten alles naar binnen gewerkt! Mijn hoofd staat in brand en mijn hart klopt aan honderd in d'uur! Maar ik ben er!!
Even later komt ook Sven aan. Die had mij daarnet op het strand nog naar het uur gevraagd en dacht dat het toen al drie uur was. En aangezien we de boot moesten halen om vier uur had die zich dus ook meeeeeeeega gehaast. Buy a watch sven! ;-) Na mijn drankje strompel ik naar de douche om daar de meest heerlijke verfrissing aller tijden mee te maken. Het water was koud, maar ik had eigenlijk geen zin om ervan onder te komen! Dit was hemels!!!

Even later ben ik verfrist op alle mogelijke manieren! Ik zie in de verte Kaat op het strand wandelen en ga haar al roepend tegemoet. Zij heeft vandaag twee viewpoints gedaan en is ook behoorlijk uitgeput! We halen onze spullen op aan de receptie en zetten ons op een bankje te wachten tot de boot komt. En plotseling zijn ze er weer! De maqaques! Met een hele groep komen ze dichterbij. Ik steek snel al mijn spullen in mijn rugzak en houdt ze dichtbij me. Kaat is echter te laat en in een fractie van een seconde vliegt één van de aapjes naar haar zak van delhaize. Twee andere volgen! ‘Kaat je zak!!!' Schreeuw ik, niet in staat om iets te doen. Ze beginnen te rukken en te trekken aan de zak. En plotseling beseft Kaat dat er eigenlijk heel wat belangrijke spulletjes in zitten! Ze stapt op de aapjes af en probeert haar zak terug te nemen. Het ene aapje heeft echter een zak chips ontdekt en blijft sleuren tot hij hem eruit krijgt, daarna laat hij los. Kaat pakt snel haar zak en de andere aapjes deinen achteruit. Wat een schouwspel! Aan de cafetaria staan alle mensen recht om dit tafereel te volgen. Wat een gekte! Zotte apen!!!! ‘Doeme mijn zak chips!!! En ik had er nog wel zoveel goesting in! Vuile dieven!' roept Kaat. Aangezien de helft van de groep nog rond ons blijft hangen besluiten we om terug naar de cafetaria te gaan, daar zijn we ietwat veilig. Maar als we er nog geen minuut zijn springt één van de vrouwtjes op één van de tafel waar ze als een dief in de nacht snel alle mogelijke restjes eten in haar handen en mond verzamelt. Daarna schiet ze er weer vandoor! Jaja,we hebben het wel gehad met de aapjes!! En daar zit die ene, in de boom, met Kaat haar zakje chips!!

Ondertussen is het al vier uur en is de boot er nog steeds niet. Ik zie de twee franse kerels nergens staan en loopt wat rond. De Belgische vrouw vraagt hoe laat we onze boot hebben. ‘Zo nu ongeveer, maar hij is hier precies nog niet' zeg ik. ‘Je weet toch als het hoog water is dat je naar de steiger moet??? Dan komen ze niet tot hier!' antwoord ze. Jaaaaaaaaah, weer typisch iets voor ons!! Ik trommel Kaat en Sven op en we wandelen zo snel als we kunnen naar de steiger, die toch nog een tweehonderd meter verder ligt. ‘En die fransen moeten eens niets zeggen als ze mij tegenkomen' mompel ik verveeld. Ietwat teleurgesteld in de trieste communicatie tussen toeristen op Borneo. Meestal zegt iedereen goeiedag, maar hier valt dit dik tegen. We haasten ons en gelukkig ligt het bootje nog op ons te wachten!! Fieuw! Want de bus is om 16u30 dus we hebben niet veel tijd. De terugtocht is wederom zalig maar als we toekomen blijkt de véél te stipte bus alweer vertrokken te zijn. Een ventje probeert ons een taxi aan te smeren. Busje voor zeven man, 50 Ringgit. Sven is pro en overhaalt de fransen en een Belgisch koppel (kijk es aan, de Belgen zijn goed vertegenwoordigt!) en uiteindelijk ook ons om het busje te nemen. Ik mag vooraan bij de chauffeur zitten en hoor hoe er achter mij volop ervaringen worden gedeeld. Nu en dan vang ik wat woorden op: Mount kinabalu....overgeven...ziek....prachtig, mega de moeite...Pinnacles...zot....zwaar.... Achteraf hoor ik van Kaat dat het koppel de Mount Kinabalu beklommen heeft en dat het echt super was!!! Ze waren echter wel beiden ziek geweest, maar denken dat het misschien wel met de jetlag te maken had. Hun gids had hen verteld over ‘the pinnacles' in Mulu en dat zou gewoonweg ZOT zijn. Heel zwaar, puur klimmen, gekte! Kaat begint te twijfelen of ze het wel gaat doen enis anderzijds wel weer een stuk gemotiveerder om de Mt Kinabalu te beklimmen! Maar dat veranderd elke dag bij haar ;-) Twijfelaar!!

Die avond gaan we gaan eten in de ‘Topspot'. Een soort dakterras met tientallen restaurant stalletjes waar je a volonté vis kon eten. De hollanders die we ontmoeten hadden waar er vol van! Letterlijk en figuurlijk! Dus wilden Sven en Kaat er toch ook graag eens heen. De prijzen waren ok, niet te duur, niet zo goedkoop. Sven liet zich gaan, Kaat nam calamares en ik hield het bij een veilige ‘chicken sweet and sour'. En het heeft ons allen gesmaakt! Al moet ik zeggen dat ik daarna toch eventjes sneeeeeeeel naar de wc moest... Kaat en Sven willen nog iets gaan drinken, maar voor mij is het genoeg geweest. Ik ben deze namiddag een beetje over mijn grenzen gegaan en ik ben doodop. Een beetje ‘me time' kan immers ook geen kwaad, dus ik bedank en ga terug naar de kamer.

Morgen hebben we een beetje een rust dag. Een verloren dag vind ik persoonlijk. Ik bedacht net iets te laat dat we onze tickets naar Miri beter verzet hadden naar donderdag avond ipv vrijdagmiddag. We hebben zowat de meeste belangrijke dingen gezien in Kuching. Niets aan te doen, het is zoals het is. Binnenkort volgt Mulu en daar wachten ‘de vreselijke pinnacles' op ons!!!!

Veel liefs
Bako Joke (en kaat)

Nog even een kort bedankje aan alle trouwe en nieuwe lezers! Bedankt voor jullie reacties!! Echt fijn! De verslagen zijn soms super lang, ik weet het, maar eenmaal ik eraan begin ben ik niet te stoppen. Ik probeer het beknopter te doen, maar het lukt niet zo vlotjes, zoals je wel kan
merken ;-)