Bie bie biep bie bie biep bie bieb iep... Om 7u15 loopt de wekker af, wederom veel te vroeg. Zelfs om te werken moest ik niet zo vroeg op, maar uiteindelijk is dit natuurlijk een stuk leuker! Vandaag staat Kubah national park op het menu. Een primary rainforest met heel wat wandelwegen en tal van verschillende palm en kikkersoorten. Gisteren kon ik nog een taxi reserveren die ons omstreeks negen uur komt ophalen, maar daarvoor moet ik nog even binnenwippen in het visitors centre! Aangezien we morgen graag in Bako willen overnachten moeten we ervoor zorgen dat we toch zeker zijn dat er een kamer vrij is! Ik had een mailtje gestuurd, maar daar kreeg ik geen antwoord op... Effe op een andere manier proberen dus!

Sven kreeg deze nacht voor de verandering weer een hoestbui... Nacht drie op een rij... Gelukkig verliet hij tijdig de kamer om ergens anders te gaan liggen. Ik doe namelijk geen oog toe als hij ligt te hoesten en dan wordt ik bijgevolg ook erg lastig... We wisten echter niet waar hij heen was en om 8u was hij nog steeds niet te bespeuren. Kaat wou liever wat meer tijd om zich op het gemak klaar te maken, dus ging ik er dan maar alleen op uit om alles snel te gaan regelen. Zo gezegd zo gedaan. In het visitors centre vertel ik over mijn mailtje en dat ik nog geen bevestiging gekregen hebben. Op noncahalante wijze gaat de man naar de reserveringssite, typt mijn naam in en zegt dan doodeenvoudig ‘ah ja, we hebben het ontvangen...' Harde werkers hoor ;-) Wel wil hij er eventjes bij vermelden dat de watervoorziening in Bako een beetje plat ligt... Maw, toiletten en douches marcheren niet, stinken ga je! Ik heb al moeilijkere omstandigheden gekend, dus dit houdt me niet tegen! ‘Don't complain afterwards, I told you...' zei de man nog. Het zou zonde zijn om niet te overnachten in het park, dus ik blijf bij mijn beslissing, boeken die handel!! Op één twee drie is het geregeld! Vooraleer ik vertrek vraag ik hem nog snel welk schoeisel hij me aanraadt voor Kubah NP (wat we vandaag doen) ik steek mijn been in de lucht, toon mijn sandalen en vraag of dat goed is? Hij denkt eventjes na... en beveelt me dan toch gesloten schoenen aan. ‘Leeches....' Zegt hij er nog bij. Ah die etters weer! Voor de leken onder ons: leeches zijn bloedzuigers! Ondertussen komt ook Jade het kantoor binnen. Het engelse meisje die ik leerde kennen op het strand van Damai. Zij waagt haar kans om vandaag nog te overnachten in Bako! We wensen elkaar het beste en ik wandel terug naar de hoste.l Ik ben best fier op mijn prestatie! Een kwartiertje, langer heeft het niet geduurd! Mooi zo Jos! Ondertussen zijn Kaat en Sven nog volop bezig met hun zak te maken. Even later snellen we naar de taxi, die er ondertussen al staat, en laten ons door ‘Job' nog even afzetten aan een winkel voor wat mondvoorraad. We moeten immers toch wat te eten hebben deze middag!

Drie kwartier laten arriveren we aan Kubah National park. De zon staat hoog aan de hemel en het is warm. We spreken met Job af dat hij ons rond half zes komt halen. Hij herhaalt tot drie keer toe dat het niet erg is als we wat later zijn, dat we het op ons gemak moeten doen en van de natuur moeten genieten. Pole pole in Azië J We begeven ons naar het hoofdkwartier waar een vriendelijke man ons ontvangt en op een plannetje al de wandelroutes aanduid. Hij toont ons ook welke wandelroute hij aanbeveelt en geeft wat tips. Damn, alle mensen hier zijn zo lief!! Terwijl ik me insmeer tegen de muggen passeert hij en vraagt me of ik niet van mosquitos houdt? Ik antwoord volmondig van ‘nee!!' en toon hem de beten die ik reeds verzamelt heb (vijf om precies te zijn). ‘Where did you get them?' ‘In Kuching' zeg ik hem. ‘Kuching???? But that's a city!!!!' zegt hij verbaasd. Jaja... ze weten me te vinden, die dekselse muggen!

Even later beginnen we dan eindelijk aan onze wandeltocht. Het is ontzettend warm en het zweet gutst van onze lijven. Binnen de kortste keren is mijn rug kletsnat! Het eerste stuk is asfalt en gaat stijl omhoog. We stoppen eventjes bij de ‘frog pond' maar op het bordje staat dat de beestjes eigenlijk enkel na zondersondergang tevoorschijn komen... Geen succes dus! We zetten onze tocht verder en slaan wat later af aan de ‘waterfall trail'. We bevinden ons nu volledig onder het bladerdek dus de warmte is een stuk draaglijker. Gigantische bomen sieren het zicht. Het is een primary forest dus deze bomen moeten al eeuwenoud zijn! Er zitten toch enkele prachtige exemplaren tussen! Beestjes komen we niet zoveel tegen, hier en daar een insect of salamander, maar toch ook eens een eekhoorn die in een fractie van een seconde verdwenen was! In een uurtje kom ik als eerste aan op onze bestemming, een zalige waterval in trapjesstijl in het midden van de jungle! Heerlijk!!! Ik moet een eindje door het water om op de grote rotsen te geraken en het is verdomd slipperig! Uitkijken geblazen dus! Eenmaal op de rotsen is het zalig. De zon schijnt en het uitzicht is fenomenaal! Wat later komen ook Kaat en Sven aan. Ondertussen ben ik al aan het eten van mijn cheesedonut. Sven ploft zich naast me neer en Kaat loopt nog wat verder over de rotsen om dichter bij de waterval te gaan. Ik kijk haar na, en plots... Slipt ze weg en valt met een harde kwak zijdelings op de grond. Ze blijft liggen. Mijn hart en maag krimpen ineen!!! Dit gaat me door merg en been. Ik roep haar naam, haast me overeind en snel haar, zelf half uitglijdend tegemoet. ‘Gaat het?? Gaat het???' vraag ik haar met een angstig stemmetje. Ze komt zachtjes terug recht en grijpt meteen naar haar nek, die heeft eventjes een flinke knap gekregen. Ze draait wat met haar hoofd, maar uiteindelijk stelt ze het goed. Haar lichaam heeft geen pijn en haar nek is gauw weer in orde. Ik voel me plots heel erg klein en kwetsbaar. Zoiets zien grijpt me ongelofelijk naar het hart. En ik heb zelf eventjes tijd nodig om te bekomen. Gelukkig is alles ok met haar!! Was dat effe schrikken zeg.
Wat later valt ook Sven pardoes op zijn kont (verschillende keren trouwens) en zien we ook de mensen na ons verschillende keren een slippertje maken. Ik blijf er gelukkig gespaard van. Al had ik tijdens de wandeling ook serieus wat uitschuivers gemaakt! Mossige ondergrond....
Na de lunch spring ik in mijn bikini en ga voorzichtjes op handen en voeten tot bij de waterval. Het water is heerlijk koud en de zon doet nu ontzettend veel deugd. Eventjes wat wennen aan het frisse water en vervolgens een douche nemen onder de spetterende waterval! Zaaaaaalig!!! En ik zie overal regenbogen! Fantastisch gewoon!! Ik heb beslist, ik wil later een waterval in mijn tuin! :-D
Na een kwartiertje ben ik nat genoeg en hou ik het voor bekeken, genoeg afgekoeld om nu lekker te kunnen drogen in de zon! Wat wil een mens nog meer? J Intussentijd komen er ook nog andere mensen toe. Een koppel maakt de leukste foto's terwijl ze onder de waterval staan! Ik ben een beetje jaloers dat ik dat ook niet gedaan heb, maar ondertussen ben ik droog en wil ik het liever zo houden. We moeten immers nog een eindje terug. Na een uurtje te hebben genoten van deze pracht zetten we onze route verder. Terwijl we onze schoenen aan doen spot ik nog even een mini klein kikkertje! Nog eentje om aan de dierenlijst van deze dag toe te voegen. Het terugwandelen gaat behoorlijk vlot! Tot plotseling enkele druppels het mooie plaatje in de war sturen... Eerst horen we enkel het vallen van de druppels op de bladeren. Maar snel daarna valt het water met bakken uit de hemel!! En wat zijn we vergeten?? Jawel, onze regenjas! Aan een nog sneller tempo stappen we nu door het regenwoud, terwijl we beetje bij beetje doorweekt worden. Sven en ik kunnen nog snel een zeil over onze rugzak doen, maar dat heeft Kaat niet, dus ook daarin wordt alles kletsnat. Het stappen in de regen gaat echter een stuk vlotter dan in de hitte! Maar we worden drek drek nat!! Al bij al vind ik het best wel grappig! Dit is net avontuur! Niet weten wat je overvalt, het ondergaan en toch blijven doorgaan! Mijn gezicht gloeit van de inspanning, maar de rest van mijn lijf drupt van de nattigheid. Ah ja, nat zijn van het zweet of nat zijn van de regen, nat zijn we hoe dan ook! We nemen de afslag naar de volgende wandelroute waar een uitkijkpunt zou moeten zijn. Heel erg de moeite als het een klare hemel is.... Hmmm... What's the chance...? Die hards als we zijn gaan we toch door en twijfelen even om te schuilen onder iets dat waarschijnlijk ooit een ‘rain shelter' moet geweest zijn... Het is echter volledig ingestort en de houten balken zijn zeker en vast rot... We nemen het risico niet en wandelen gewoon door. Schuilen heeft eigenlijk toch geen zin meer. De regen neemt stilaan af en wat later arriveren we bij het uitkijkpunt. Voor hetgeen je kan zien, door de mist heen, is het wel behoorlijk de moeite. Maar alles blijft wazig. Terwijl we zitten te genieten vindt de weergod dat het tijd is om verder te wandelen en zet terug volledig zijn waterkranen open. We klauteren snel de stelling af en haasten ons verder door het woud. Het hoofdkwartier is nu niet ver meer. Hier en daar slippen we bijna tegen de grond want alles is nu natuurlijk nog een stuk gladder. Maar de drang om uit deze douche te kunnen stappen en te schuilen wordt steeds groter! Onze schoenen beginnen de strijd nu ook op te geven en raken stilaan doorweekt. Sop sop sop hoor en voel je bij elke stap. Toch niet zo'n bijzonder lekker gevoel. Maar hééééééé, dit is avontuur!!! :-D Een stuk vroeger dan gepland arriveren we bij het hoofdkwartier! Eindelijk een afdak! Maar we blijven natuurlijk kleddernat. We mogen niet binnen en moeten dus tevreden zijn met de overdekte trap. Schoenen en sokken gaan uit, Kaat ontdekt een bloedzuiger in haar schoen, drank en koekjes worden bovengehaald en intussentijd blijft de regen maar van katoen geven! Dit lijkt wel de zomer van België!! :-D Maar dan toch nog een stuk warmer!
Eventjes later komt de taxi aan. Kletsnat en al rillend stappen we in. De volgende passagier zal een natte kont hebben vermoed ik... In de hostel crashen we neer. Zo'n wandeling gaat wel in je vel zitten. We zijn alle drie doodop. Veel spectaculairs zal er vanavond niet meer gebeuren, morgenochtend vertrekken we immers naar Bako national park, waar een nieuwe reeks wandelingen ons op wachten. We hebben een nieuwe grote supermarkt ontdekt en gaan daar nog snel onze inkopen gaan doen. De winkel sluit om negen uur, wij komen er aan om twintig voor... Hoe typisch toch... We slaan onze voorraad in voor onze tweedaagse van morgen. We moeten zowel ontbijt als lunch mee hebben. Avond eten kunnen we daar gelukkig wel. En tenslotte ploffen we alles neer op de kamer om dan eindelijk voor avond te gaan eten, het is tien voor tien... De regen is nog steeds niet volledig gestopt dus maak ik gebruik van mijn plastieken regencape van de HEMA. Zo eentje waar je twee keer in kan en die ongeveer tot aan je knieën reikt.... Wanneer ik Ricky van de hostel tegen kom zegt hij enthousiast: ‘Oooooh Merry Christmas!!!' Met andere woorden: IK ZIE ER BELACHELIJK UIT!!! Maar ik blijf wel lekker droog! We eten in een plaatselijke tent op de hoek waar we zelf een beetje onze maaltijd mogen samenstellen. Het smaakt!!!

Eenmaal terug in de hostel vliegen Kaat en Sven aan het werk. Terwijl zij daarnet internetten en slapen bracht ik mijn grote zak al in orde, nu is het hun beurt natuurlijk. Omdat er teveel gebabbeld wordt zet ik me op de gang om verder aan mijn verslagje te werken. Even later passeert het ventje van het hotel en verdwijnt in zijn kamer. Een kwartiertje daarna komt er een jong koppel voorbij die op zoek zijn naar hem. Hij had hun kamer gekuist en de sleutel dus nog bij zich. Ze mochten hem gaan wakker maken in kamer 10. De jongen beukt hard op de deur en roept verschillende keren zijn naam, er komt echter geen reactie. Hij blijft doorgaan tot hier en daar een deur open gaat en de mensen van hun neus beginnen te maken... Het is immers ook al twaalf uur s'nachts.... Hoe luid of hoe stil hij ook probeert, het mannetje wordt niet wakker, is hij eigenlijk wel in de kamer? Het lijkt me een mottige situatie, maar veel kan ik helaas niet doen. Ik wens hem succes en kruip mijn kamer in. Het is ondertussen al bijna half twee en morgen moeten we er weer uit om 7u.... Zucht... Zo zie je maar, op reis gaan is niet altijd zo ontspannend, maar soms keihard... ;-) Na drie dagen van ‘in gang komen' zijn we dan eindelijk vertrokken! De natuurparken komen eraan en ik heb er zin in! Bereid jullie al maar voor op heel wat avontuur!

Tot gauw!!

Veel liefs
Verzopen kat(ten) Joke (en Kaat)