Eindelijk! Dag drie en we zijn dan toch toe aan ons bezoek bij de oerang oetans! De ‘must do' van Borneo. Hier zou immers de enige plaats zijn waar je hen nog in het wild kunt vinden!
Na weer een hoest en snurk nacht hebben sommigen onder ons er een kort nachtje op zitten... Toch zijn we allen razend enthousiast om de apen te gaan zien! Misschien zien we Ritchie wel, de leider van de groep, zo maar eventjes goed voor 160 kg!!!

Na een snel ontbijtje komen Kaat en ik als voorlaatsten bij het busje aan. We zitten er met vier Nederlanders (je komt ze echt ooooooooveral tegen), een ouder engels koppel en een aziatische (god mag weten van waar, ik kan het onderscheid niet maken!). Tegen kwart voor negen komen we bij het centrum aan. Mooi op tijd want het voedermoment start om negen uur. We krijgen kort enkele instructies en daar gaan we dan! We zijn nog niet door de ingang of we zien er al twee in de bomen zitten! Super gewoon. Tientallen camera's klikken er op los! Klik klik klik klik! Iedereen wil natuurlijk dé foto! We gaan eventjes het park binnen maar worden door de opzichters al snel terug naar de ingang gejaagd. ‘Come on Come on, if you want to see the big one, get back! Come on!' Alsof we een massa betogers zijn worden we door hen teruggeduwd. Daar staan we dan, terug bij de ingang, te wachten... Tot plots, een gigantisch geritsel komt uit de bomen links van ons en het komt steeds dichter en dichter en... Waaaaaaaauwww!!!! Daar is Ritchie een kanjer van een mannetjes oerang oetan met ontzettend lang haar! Hij zwiert zich behendig langs het touw naar de volgende bomen. Hij wisselt telkens van hand waardoor hij iedere keer ofwel volledig zijn rug ofwel volledig zijn voorkant toont! Wat een kanjer!!! Zijn hoofd is groot en is omringd door een drietal kwabben. Zijn haren zwieren vrolijk mee met elke beweging die hij maakt! Wat een plaatje! Eén ding ben ik wel zeker: met dit wezen zou ik nooit oog in oog willen staan!! Hij is gewoon GIGANTISCH!! En daar gaan de camera's weer! Klik klik klik klik! Ik vermoed dat er wel duizenden fotos getrokken worden!! Ondertussen hebben de bewakers eten op de platformen gelegd en kunnen de apen eraan als ze willen. We mogen terug het park binnen en verzamelen op het middenveldje. Langs alle kanten zijn er nu wel oerang oetans te zien. Maar de meeste aandacht gaat nog steeds naar Ritchie! Hij is echt zot! Eventjes later komt er ook een vrouwtje met een kleintje op haar rug tevoorschijn! Keischattig! Maar naar het schijnt zou ze gevaarlijk zijn momenteel... Dus best niet te dichtbij komen!
Iedereen is volop bezig met de apen in de bomen te bewonderen. Wanneer ik net een beetje voldaan raak beslist mama aap om even over het grasplein te wandelen.... Ze daalt naar beneden uit de boom en springt op de grond met het kleintje op haar rug! Wat een schouwspel! De bewakers zijn paraat, en manen de hele groep aan om flink wat stappen achteruit te zetten. ‘Back!!! Back!! Back!!!!'. Ze komt ontzettend dichtbij maar loopt uiteindelijk mooi langs de menigte. De foto's aan de ingang toonden ons wat een beet van dit dier kan veroorzaken en ik zeg het je, erg netjes zag het er niet uit... En een mama is altijd net dat beetje gevaarlijker denk ik J Dus was het erg belangrijk dat we haar alle ruimte gaven. Ik vind het stiekem toch wel mega spannend!!!! Stel je voor dat ze plotseling op de groep afstormt!!! Woooow!! Soit, is niet gebeurt natuurlijk. Ze wandelt een eindje verder en zet zich op het platform waar het eten ligt, daar neemt ze samen met haar kleintje rustig de tijd voor een maaltijd. Een ideaal plaatje om vast te leggen!!! Echt prachtig!!
Ondertussen houdt Ritchie alles nauwkeurig in het oog... En alsof hij eventjes terug de aandacht naar hem wil trekken, besluit hij ook van even op de begane grond te komen! Weer schieten de bewakers in actie. Ze zijn zeer streng en correct en dwingen ons echt om een heel stuk achter uit te gaan. Ritchie schijnt immers al enkele dagen in een ‘bad mood' te zijn - Edwin heeft zijn vrouw afgepakt- hoor ik later. Met grote stappen wandelt hij over het graspleintje. En net op dat moment is mijn batterij leeg... Zucht... De bewakers lijken een beetje zenuwachtig. Het is ook niet eenvoudig om zo'n fotogeile bende ( we waren toch zeker met 60 man), waar iedereen dé foto wil schieten, achteruit te doen wijken. Maar ze houden vol en dreigen zelfs om het bezoek te beëindigen als we nu niet snel genoeg achteruit gaan. Het is immers voor onze eigen veiligheid. Zo'n kanjer hou je liever wat uit de buurt!! Toch giert de adrenaline door mijn lijf!! Woehoe, wat is dit toch allemaal spannend!!! Er ontsnapt me een zenuwachtig lachje :-D Ritchie kruipt terug in de bomen en even later beslist ook mama aap dat het genoeg geweest is voor vandaag. Er blijven genoeg apen zichtbaar, maar ondertussen trekken de kooien achteraan, waar ik even geleden nog vlak naast stond, mijn aandacht. Als ik dichterbij kom, merkt Sven op dat er krokodillen inzitten!! Waaauw wat een kanjers! De kooitjes zijn ietwat klein voor de gedrochten, dus kan je ze van betrekkelijk dichtbij bewonderen. Hun tanden glinsteren in hun bek, hun handtas gekrulde staart bedekt de helft van de oppervlakte. Wat een zotte beesten! Zo lelijk als de nacht, maar oh zo fascinerend!
Ondertussen nadert de grote wijzer nummertje 12 terwijl de kleine al even op 10 stond. Wat wil zeggen dat de voedertijd voorbij is en wij naar buiten worden gejaagd. De opzichters vragen ons verschillende keren om de apen nu met rust te laten zodat ze nog wat op hun gemak kunnen eten. Maar het duurt toch wel even voor iedereen buiten is. In tussentijd staat de zon al hoog aan de hemel en blijkt het een hete dag te worden...

Terug in Kuching gaan we snel nog op zoek naar een nieuwe hostel. Onze bagage staat nog in de andere, maar daar kunnen we niet meer blijven. En eigenlijk hebben we alle drie wel even zin in een bed. Uiteindelijk vinden we een kamertje naar onze goesting. Deftig en toch wel een stukje goedkoper. Kaat heeft toch wat moeite om afstand te doen van onze gezellig ruime hostel met dakterras... Helaas de portemonnee roept... Ik besluit om in de namiddag met de shuttledient een ‘beachke' te doen. Na super veel twijfelen (Mja, is dat wel iets voor mij? Ma ja wat ga ik hier anders gaan doen? Pfff het zal daar zo warm zijn. God ja waarom ook niet...) besluit Kaat om mij te vergezellen. Sven heeft gesocialized met de Nederlanders en besluit om samen met hen de tour te doen die Kaat en ik gisteren deden.

Even later sleuren we onze zakken naar de nieuwe hostel. Ricky (een jong gastje die daar alles in zijn eentje moet klaren) haast zich om onze kamer voor twee uur nog klaar te hebben. Het lukt hem, en steeds alles met de glimlach hé! We moeten ons haasten om tijdig te shuttle dienst te halen. Kaat heeft echter wat last van de warmte en ziet het niet echt zitten. Ik ga dus alleen.
En ik blijf alleen, want blijkbaar ben ik de enige die met dit busje die kant uigaat... Ik mag naast de chauffeur zitten en we babbelen een beetje. Hij verteld mij over Ritchie, dat hij kwaad is omdat Edwin zijn vrouwtje heeft afgepakt (heel erg menselijke apen dus), over de twee helften van Kuching, de noordelijke helft heeft met Maleisische burgemeester, de andere helft met chinese (wij zitten op de chinese helft), en dat de chinezen de economie hier in handen hebben (alé?? De chinezen? Suprise suprise), enzovoort,... Ik word afgezet aan een luxe resort waar ik nog even ingang betaal (profiteeeeeeeeurs!!) om op hun privé strandje te mogen vertoeven. Nadat ik nog eens een ringgit betaald heb om mij om te kleden (nog meer profiteurs!!) kan ik mij eindelijk op een ligzetel nestelen. Zaaaaaaaaalig!! Ik besluit om eerst een frisse duik te nemen. Het water is echter behoorlijk warm, het lijkt wel of ik in bad zit :-D maar voelt toch erg goed aan!! Een warme zee, dat kennen wij niet hé! Daarna nestel ik me terug op de ligzetel, probeer een beetje te lezen, maar val tenslotte in slaap... Mmmm slapen,... Relaxeeeeeeeen!!! Tot er plotseling een kerel naast me komt zitten. Filip de duitser, met knal blauwe ogen in een blond omringd gezicht. Zuiver arisch ras! Het is best een leuke kerel! Hij toont me de cartoons die hij getekend heeft en verteld me over wat hij al allemaal heeft gedaan tijdens zijn reis. Het zit er ondertussen bijna op voor hem... De hemel is intussen volledig overtrokken en in de verte begint het serieus te rommelen. Het lijkt wel oorlog. ‘Oh the japanese are coming' zegt Filip. ‘No no' verbeter ik hem ‘the germans are coming!!'. En hij kan er mee lachen! Hij zegt dat iedereen het vooroordeel heeft dat duitsers geen humor hebben. Dat men bang is om iets over de oorlog te zeggen, maar hij kan er goed mee lachen en vindt dat allemaal niet erg. Ik verwijs eventjes naar de beruchte aflevering van fawlty towers waarin Basil duitsers op bezoek heeft in zijn hotel en steeds tegen zichzelf zegt: ‘do NOT mention the war!! Do NOT mention the war!!!' Maar toch voortdurend in situaties komt waar hij dat wel doet. ‘Fawkty towers' zijn hem echter volledig onbekend. Het meisje die naast me zit reageert wel, ze is dan ook van Engeland en kent de serie uiteraard! Ondertussen is het bijna kwart na vijf en wandelen we terug naar de ingang. Mijn busje is er als eerste en ik neem afscheid. In het terugrijden komen we in de regen terecht en passeren we plaatsen waren gigantische takken van de bomen gerukt zijn en op de baan liggen. Aluminium schutsels langs de weg zijn omver geblazen!! What the...?? ‘Mini tyfoon' lacht de chauffeur. ‘Just mini one!'. Ik lach een beetje groen en kijk verbijsterd naar wat de kracht van moeder natuur hier zo eventjes heeft aangericht...

Terug in't stad vind ik Kaat op de hotelkamer. Ze ziet er alweer een stuk beter uit en we gaan naar buiten om te shoppen en iets te eten. Even later komt Sven er ook bij. Hij heeft helemaal niets gezien... Geen krokodillen, geen apen, geen dolfijnen, enkel wat vuurvliegjes... Dikke pech dus! Maar het was leuk met de Hollanders, dus da's ook wat! Voor morgen heb ik al een taxi geregeld via mijn buschauffeur. Hij pikt ons om 9u op! Als dat geen luxe is! Al moeten we daarvoor wel nog eventjes snel naar het ‘visitors centre' om onze overnachting in Bako vast te liggen. Er wordt niet gereageerd op mijn mail en als we daar niet voor choco willen staan moeten we zekerheid hebben!!!
Veel te laat kruipen we weer in bed, hopelijk deze keer voor een nacht vol rust, zonder gehoest of geknor,... Want morgen wacht ons eindelijk eens een deftige daguitstap met een flinke portie wandelen! Zoals het hoort op reis!!!

Veel liefs
Oerang oetan Joke (en Kaat)
xxxxxxxxxxx