21 september, om 6u15 wordt er op de deur geklopt. De mama en de papa zijn al volop bezig met zich klaar te maken voor het grote vertrek. En zo begin ook ik eraan. Met kleine oogjes en wat zenuwen in de buik, want nu is het wel echt zover, sta ik op en kleed me aan. We haasten ons naar de trein die we, volgens mijn normen, mooi op tijd halen. Ma en pa vonden het nipt:-)

Een kleine twee uur later arriveren we in Zaventem. Het komt steeds dichterbij... We ontmoeten sven onder het grote vertrekbord en gaan aanschuiven in de rij om ons in te checken. Ik hou even mijn adem in wanneer mijn rugzak op de weegschaal gaat... 18,6 kilo!!! Fieuw, onder het maximum, maar potverdorie wel veel te zwaar!! Wat heb ik daar toch meer in gestoken dan anders???
Na de kolos te hebben afgeleverd en de tickets te hebben ontvangen gaan we nog iets drinken. Papa trakteert een laatste keer... in zes maand:-) Ondertussen krijg ik nog twee telefoontjes, van mijn lieve moatje Inge en mijn grote zus Nele. Elk telefoontje bezorgt mij een krop in de keel, en de tijd tikt steeds verder... Tot het eindelijk zover is en we afscheid moeten nemen... Een moeilijker afscheid dan dit bestaat er nu niet. De tranen steken achter mijn ogen en het is slikken geblazen. Ook voor de mam en de pap is het keihard. Daar worden de oogjes glazig. We geven elkaar een dikke knuf en kus, want dit zal de laatste zijn voor de komende drie maand. Mama zegt me voorzichtig te zijn en ik wijs haar erop niet meer te vallen met de fiets! Ik bijt keihard op mijn tanden, want dit is echt moeilijk...
We blijven zwaaien tot we niet meer in elkaars zicht zijn. En dan is het juist nog Sven en ik.
Ondertussen is het al ruim tijd om naar de gate te gaan. Het inchecken kan beginnen. En zo verlaat ik enige tijd later de Belgische bodem voor een lange maar hopelijk onvergetelijke drie maanden. De vlucht verloopt goed, de service is in orde en de tv'tjes in de stoelen verdrijven de tijd. De knoop in mijn maag blijft echter nog een tijdje aanwezig... Ik ben doodop en probeer een beetje te slapen, maar dat lukt niet altijd even vlot, er zijn namelijk betere plaatsen dan een vliegtuigstoel om een dutje te doen. Uiteindelijk stort ik mij toch op de films (RIO is de max trouwens) en series.

Rond 19u komen we aan in Abu Dhabi. Wanneer je de vlieger uitwandelt voel je meteen dat je in een ander klimaat terecht gekomen bent! Als we aan de paspoortcontrole aankomen zien we een rij waar zelf een bellewaerde attractie niet aan kan tippen.... Sjiiiiit moeten we hier aanschuiven??? Sven is al meteen van plan om stiekem ergens tussen te schuiven maar ik roep hem tot de orde! Aan voorsteken doen we niet mee Sven! Teleurgesteld volgt hij me tot het einde van de rij en daar wachten we, als eerlijke mensen, onze beurt af J Al bij al vlot het wel en staan we al snel in de winkelhal. De luchthaven van Abu dhabi (het shopgedeelte althans) is bijzonder klein, ik denk dat we toch wel vijf keer hetzelfde rondje gedraaid hebben (oooe?? Nu zijn we weer hier??). De tijd verdrijven doen we door een vettige burger te eten in de burger king, mijn sjaal vol te spuiten met parfum zodat ie lekker lang goed ruikt (joy of pink moatje, denk ik meteen nog es extra aan jou ook ;-)) en een spelletje te spelen op de WII. Dat laatste geldt echter alleen voor Sven, ik ben te schijterig om als enige in een electrowinkel te staan gamebowlen en liep dus met rode wangen en mijn sjaal voor mijn gezicht weg :-). Uiteindelijk wandelden we door naar de lange gang met de gate en werd ik daar (hebben we een lichte verslaving??) meteen aangetrokken tot de gratis internetcomputers!!! Sven koos liever voor een luchthaven wandeling terwijl ik geconcentreerd naar het scherm keek. Het duurde echter niet langer dan een half uurtje, maar daarna kon ik languit relaxen op de ligzetels(!!) in de wachtruimte. Ondertussen krijg ik ook bericht van Kaat dat ze goed en wel op de vlieger naar Kuala Lumpur zit, een hele geruststelling!

Om 2u was het dan eindelijk zo ver en mochten we opstappen. Deze keer had ik een zitje tegen het raam, veel beter! En ook al was ik doodmoe, toch startte ik de vlucht met een filmpje, waarvan ik echter na een uurtje in slaap viel.... Nu weet ik nog steeds het einde niet! Het geheim van ‘midnight in Paris' zal voor mij nog even een raadsel blijven. Deze vlucht bracht ik vooral al slapend door, tot sven plotseling iets in mijn neus stak (ik denk nav het feit dat ik eerder met de koptelefoon contact wou maken door de staafjes in mijn neus te steken) om mij te wekken voor het ontbijt. Ik had dit echter nog niet door, duw verveeld zijn arm weg, draai me om en mompel gestoord dat hij me met rust moet laten. Je weet wel, mij ambeteren als ik lig te slapen of net wakker ben...Sleeeeeeeeeeeeecht idee! Hé Rob ;-)! Sven trekt toch nog eens aan mijn arm en wanneer ik mijn ogen open doe kijk ik in het lichtelijk geamuseerde gezicht van de stewardess... Oeps.... Wat een figuur sla ik nu weer... ‘it was not my idea to do that! I swear' zegt ze al lachend. Ik forceer een flauw glimlachje en zoek verward achter mijn menu om eindelijk te kunnen antwoorden op de vraag, wat ik nu wil eten. Het worden ‘scrambled eggs'. Nog steeds in mijn alom bekende ochtendhumeur zet ik mijn koptelefoon terug op en selecteer een aflevering van ‘how i met your mom'. Ik hoor Sven nog net: ‘Jah, slecht gehumeurd' mompelen maar blijf ondertussen star naar het scherm staren. Na drie jaar zou je dit toch moeten weten hé Sven, ik ben geen geschenk als ik net wakker ben!! Dan laat je me gewoon beter met rust. Tenslotte rol ik terug in een bolletje en zet mijn slaapje verder.

Een uur of twee later arriveren we eindelijk in Kuala Lumpur. En zodra je buitenkomt ruik je het, die typische geur die je verteld: ‘Je bent ik Azië!!'. Mijn humeur is ondertussen al terug een beetje gestabiliseerd:-) Wanneer ik Sven na mijn korte toiletstop echter al kwijt ben begint de vermoeidheid weer op te spelen! Waar hangt die nu weer uit??? Na een vijftal minuten weg en weer lopen besluit ik om toch bij de wc's te blijven staan en even later komt Sven op zijn gemakje de mannenwc uit gewandeld, hij was zich gaan verfrissen... Maar dat had ik helemaal niet meer gehoord toen ik meedeelde dat ik ging plassen... Soit, we hebben elkaar teruggevonden en moeten nu de weg naar de immigration vinden. Als we daar toekomen wacht ons wederom een kanjer van een rij... En deze keer gaat ze niet zo snel, want het paspoort moet gecontroleerd worden, vingers moet gescand worden, stempels gezet,... Pffffffff... Het gaat tergend traag, het is veel te warm, er staat een krijsend kind voor mij (ik was toch in verlof??), en de mensen achter me stoten voortdurend tegen mijn rugzak! Ik krijg even een geïrriteerde blik van van een gesluierde dame die aan mijn rugzak plakt waarop ik in plat west-vlaams antwoord ‘da ze ton mo nie zo dichte tegen mien moet anschuven, zie beslist toch oe verre da ze deureschuuft zekers?? Ton moe ze mo u bitje afstand bewoaren hé!!! Joenges toch!!!' Sven pleegt een Clabotske (= onhandige, soms lompe daad) en laat tijdens het kuisen van zijn filterlens, het ding pardoes met een klak op de grond vallen. Met als gevolg een gigantische ster, hier kan carglass niet meer baten, de grote van een 2euro stuk is verdubbeld. Enkele ‘ooohs' en ‘ooows' gaan door de massa.

De vermoeidheid, de warmte, het lange wachten, de zware rugzak,... Het is nu effe afzien, maar tja, dat hoort erbij, nietwaar? Na een dik uur in de mensenmassa is het eindelijk onze buurt om de vingers op het scannertje te leggen en onze eerste stempel te ontvangen!! Eindelijk!! Ik bedenk dat Kaat maar een kleine twee uur heeft om de vlieger naar Kuching te halen, en als ze even lang als ons moet aanschuiven aan de immigration, dan is ze gescheten.... Alsof dat nog niet genoeg is komen we te weten dat onze vlucht naar Kuching vanuit een andere luchthaven vertrekt, twintig minuten met de taxi... Oh my god... Dit haalt ze nooit!!! Paniek begint langzaam zijn intrede te maken... Sjit sjit sjit, hoe moeten we dit klaarspelen. Sven stelt voor om te informeren wat we kunnen doen als ze hem mist en of ze eventueel de vlucht kan verzetten. Zo gezegd, zo gedaan! Ik leg het mannetje de situatie uit, ga nog speciaal op internet (9 dollar!!) om haar reservatienummer op te zoeken, om vervolgens te horen wat ik al wist (hij herhaalde gewoon de vluchturen) en te vernemen dat ik niets kan doen. Ze zal een nieuw ticket moeten boeken als ze het niet haalt.... Sjit... Ik probeer alles zo goed mogelijk in detail door te geven via sms en hoop dat ze wonder boven wonder de vlucht mss toch nog haalt! Ondertussen moeten wij gewoon wachten. We vallen weer in slaap, als ook op de laatste vlucht die ons eindelijk in Kuching aflevert. We zijn zowat anderhalve dag onderweg geweest en zijn K-A-P-O-T! In Kuching verloopt alles zeer vlot, en voor we het goed en wel weten zitten we in de hostel. In tussentijd zijn we ook te weten gekomen dat Kaat haar vlucht gemist heeft en dus een nieuw ticket heeft moeten boeken... Bummer! Maar ze komt eraan en ze heeft het fantastisch gedaan, zo voor de eerste keer en helemaal op haar eentje! Applaus voor Kaat!!!!

Ik ben tot niet veel meer in staat, op mijn bed liggen, staren naar het plafond, een douche pakken (heerlijk!) Sven is nog gaan eten en heeft zo ook meteen de eerste sociale contacten gelegd! We brengen nog een bezoekje aan het dakterras met bar (your Shoes!! Your Shoes!! We mogen hier geen schoenen dragen binnen en vergeten dit steeds) maar ook daar houden we het niet zo lang meer vol. Het is nu gewoon afwachten tot Kaat er is om dan allen eindelijk van onze welverdiende rust te kunnen genieten. Ik leg mij op bed met een boek en krijg af en toe berichtjes waarin Kaat mij verteld: dat ze gearriveerd is, dat het taxiloket niet meer open is, hoeveel ze max moet geven voor een andere taxi, dat ze teveel vragen en wat ze nu moet doen,...:-) :-) :-)Hoe dan ook , ze heeft er haar plan getrokken en ondertussen hou ik het niet meer vol en sukkel in slaap....
Enige tijd later word ik geschrokken wakker en grijp snel naar mijn gsm! Sjit, Kaat! ‘ Ik ben aan de hostel, kom je naar beneden??'. Ik spurt als een gek de kamer uit en storm naar beneden, en halverwege de trap kom ik een grote zak tegen....met Kaat eronder!!! :-D Jipieeeeeeeeeeeeee!! Het is gelukt!!! We zijn herenigd! Het is een hele geruststelling voor ons beiden alsook voor het thuisfront dat we nu allen samen zijn en dat de heenreis goed verlopen is! Het avontuur kan beginnen!
Na nog een after middernacht burger kruipen we allemaal uitgeput en doodmoe in ons bedje, zodat we morgen klaar zijn om Kuching te gaan verkennen!

Veel liefs
Maleisische Joke (en Kaat)
xxxxxxxxx