Hoi Hoikes!!

De dag waarop iedereen wapen en zwaard neerlegt is de dag waarop ons grote gibbonavontuur begint! Dinsdag 11 november om 9u stappen we het kantoortje binnen en zetten ons neer om de veiligheidsvideo te bekijken. Er wordt ons getoond wat moet en wat niet mag. We zien mensen zweven op ongelofelijke hoogtes en ook onze wenkbrauwen gaan lichtjes omhoog. Na de video stappen we samen met nog twee britten in een veel te kleine pick up tuktuk (de britten hangen er als het ware uit) en rijden ons avontuur tegemoet. De rit duurt lang. Na ongeveer twee uur op de gewone baan stoppen we bij een klein winkeltje. Dit is ons laatste contact met de beschaving voor we de wilde natuur ingaan dus ik schaf mij nog een rol wc papier aan. Daarna rijden we weg van de grote baan en nemen een stijl weggetje naar beneden. Naar onze grote verrassing wacht onderaan een stuk rivier op ons. Geen probleem voor de chauffeur die er met gemak doorrijdt. Vervolgens wacht ons een uur aardeweg met stijle hellingen en diepe afdalingen, met putten en plassen, maar dat hebben we ondertussen wel al allemaal gehad nietwaar...
Omstreeks twaalf uur arriveren we in een klein dorpje waar onze expeditie start. Een tiental anderen komen net terug van hun driedaagse en brengen ons een beetje op de hoogte van het reilen en zeilen. En dan gaan we van start. De zon doet haar best maar al snel zitten we tussen de bomen en de begroeiing van de jungle. We wandelen stijl naar boven en overal hoor je gepuf en gezucht. Ik pomp en zuig mijn longen vol en leeg, pfffff wat een inspanning. Na een klein uurtje wijn we gearriveerd aan de kitchen. We krijgen een verfrissend kopje water en doen onze harnassen aan (ge kent da wel, van die broekjes waar je moet inkruipen als je aan muurklimmen doet ofzo, met van die musketons). De gidsen vragen ons om de groep op te delen. Een groep van zes, een groep van vier en een groep van twee. De britten gaan uiteraard met zn tweetjes en naargelang de volgorde waarin we staan verdelen we onze groep in twee. De komende twee dagen deel ik een boomhut met Sven, Dieter en Malika. We zitten in de verste berghut en vertrekken als eerste. Na een paar honderd meter klimmen komen we aan de eerste kabel...Spannend....Na Malika klik ik me vast. De adrenaline begint langzaamaan door mijn lijf te stromen. En hup daar ga ik! Fiiiiiiiieeeeeuw, wat een zalig gevoel! De eerste kabel eindigt in boomhut 1 (voor de andere zes van onze groep) en meteen start er een lange nieuwe. De gidsen geven ons niet veel tijd om bang te zijn en zeggen gewoon dat we moeten doorgaan. En daar glijd ik weer. Ik durf al even rond me te kijken en wat ik zie is prachtig, maar ook erg diep...!!
Ik zweef op een kleine 150 meter boven grond en boomtoppen, omringd door natuur, wat een kick!! Na deze kabel wacht ons weer een stukje wandelen (= klimmen), vervolgens twee kabels, en weer een stukje wandelen. Nu komen we aan de voet van de boom waar zich in het topje van de kruin boomhut 2 bevind. We zwaaien de britten uit en wandelen weer verder. We zitten echt wel ver van de anderen. Na een klein half uurtje komen we aan een nieuwe kabel, en jawel, deze leidt naar onze stulp!!! Eén voor één glijden we de hut binnen. Het uitzicht is fenomenaal!!! We zitten hoog boven de boomgrens en hebben een prachtig weids zicht over de jungle en de bergen!!! We hebben dan wel ver moeten wandelen, maar dit is meer dan de moeite waard!!! De hut zelf is super gezellig. Het is een groot platform met twee dubbele bedden, een tafeltje met stoelen, een badkamertje (afgeschermd door enkele gordijnen), een een gootsteen waar bekers borden en bestek staan. We hebben een frigobox vol eten, kaarsen, wierook tegen de muggen, handdoeken,... Alles wat we nodig hebben om drie dagen te overleven. De gids verteld ons dat er straks iemand komt met het eten en gaat er vervolgens als een zwierend aapje weer vandoor. Daar zitten we dan, met ons viertjes, een gezellige boomhut en een adembenemend uitzicht! De max!! Na eventjes te genieten kruipen Sven, Dieter en ik terug in onze broekjes en gaan nog enkele zwierritjes maken. Na de tweede kabel schud ik, met bijhorend piepend geluid, even alle adrenaline van mijn lijf. Sven en Dieter kijken me even vreemd aan en vragen zich af wat ze nu net gehoord hebben. Joke, die zo'n geluidjes maakt??? Ze beweren dat mijn imago (welk imago??) hierbij nietig verklaard wordt en vinden het wel grappig om de 'bevreesde' Joke te zien (ik?? bevreesd?? komaaaaan....). Omdat hun tempo net iets te hoog ligt slenter ik op het gemak een eindje achter hen aan. Wanneer ik te lang uit zicht ben checken ze geregeld: 'joke?? Jokeeeeeeeeuh?' en dan antwoord ik: 'Yooooooooo' en wandelen we weer verder. We gaan helemaal terug naar boomhut 1 om de anderen even goeiedag te zeggen. Die hebben ondertussen al het avondmaal verorberd. Na een korte babbel wensen we hen goeienacht en zwieren en zwoegen terug naar onze hut. Tijdens het laatste stukje wandelen zie ik langzaam de zon zakken en alsof er plots mieren in mijn gat zitten jaag ik de jongens op om toch zeker de zonsondergang niet te missen!!! Sven struikelt en blijft ook nog eens hangen aan een doornenstruik dus Dieter neemt de leiding over.. (LOL!!!!). We zijn net op tijd terug om de prachtige oranje bol achter de berg te zien glijden; Praaaaaaaachtig!!! Deze plek zorgt voor adrenaline en ultieme rust tegelijk. Hetgeen je voelt wanneer je staart over het weidse landschap van de jungle is gewoon...kalmte, vrede, één zijn met de natuur. Het zou fantastisch zijn mocht je zo gewoon af en toe hierheen kunnen komen om tot rust te komen. Een boekje lezen, een babbeltje slaan, samen naar de ondergaande zon kijken en luisteren naar het geluid van de natuur. Zalig. Na het verdwijnen van de zon worden we al snel overvallen door de duisternis. Malika heeft onze hut vol kaarsjes gezet en we maken er een gezellige boel van.
Het gevarieerde en 'lekkere' eten blijkt Sven toch niet zo goed te bevallen. Hoewel we alle vier een rommelende buik hebben is hij degene die ons een prachtig concert heeft vanop de wc pot!! Dieter en ik liggen strike!!! Arme Sven (toch bedankt voor de achtergrondmuziek)! De dag eindigt met een immodium, een paniekerende Malika die steeds beestjes voelt in bed en het dagelijkse gekibbel tussen Sven en Dieter over de rommel op het bed en wie het meeste deken heeft. Oh ja, ik vergeet even onze nachtelijke gasten voor te stellen. De ratten. Van zodra het licht uit was en wij veilig onder de vliegenetten lagen kwamen zij snuffelen en knabbelen aan alles wat intressant bleek. Raar gevoel om zo omringd te zijn door knaagdiertjes, maar ik viel al snel in slaap want het slingeren en de adrenaline hadden mij moe gemaakt.

S'morgens om half zeven komt de gids afgeslingerd. Ons uitzicht op de jungle is nu volledig toegekt door een deken van wolken. Best wel mooi. We kleden ons warm, eten een koekje, drinken een ovaltineke en glijden naar beneden. Het is ontzettend koud, maar na vijf minuten wandelen trek ik mijn trui al uit. Het is de bedoeling om gibbons te gaan zoeken, we wandelen stilletjes in het woud en kijken om ons heen. Op een bepaald moment blijft de gids staan en kijkt rond. Hij fluistert dat hier vroeger gibbons zaten, maar zover ik kan zien zijn die er nu niet meer. We blijven vijf minuten staan en keren dan terug naar boven en naar de hut. Resultaat: geen gibbons en vijf bloedzuigers (Grrrrrrrrrrrrrrrr...!!!!!!!). Terwijl we wachten op ons ontbijt leg ik mij terug op bed. In de verte beginnen de gibbons hun concert. Een vreemd, zeer hoog gezang die start als een sirene en eindigt als een kermisspelletje die je gewonnen hebt. Heel eigenaardig, maar wel mooi. Terwijl ik geniet van hun gezang dommel ik lichtjes weer in slaap. De anderen volgen. Een klein uurtje later worden we gewekt door een nieuwe gids. Hij brengt ons ontbijt (ontbijt??): rijst en groentjes en ooooh patatjes! Daarna gaan we op tocht naar boomhut vijf. Deze staat een eindje verder in de jungle. We wandelen weer een behoorlijk stuk en zwieren over afgronden. Boomhut 5 heeft ook een prachtig uitzicht, maar is een vreselijk vertrekpunt. Gewoon een gat in de omheining waar je dan vanaf moet springen. Ik voel de adrenaline in elk stukje van mijn lijf. Met een krop in de keel en de ogen dichtgeknepen spring ik de afgrond in. Brrrrrrrr!!! Maar eenmaal vertrokken voelt het zalig aan en is alle schrik weg. In het terugwandelen komen we de anderen tegen, terwijl wij ons haasten om te lunchen in hun boomhut zijn zij nog onderweg naar boomhut 5. Geen haast dus. We komen terug aan onze hut en spreken af met de gids dat we straks wel komen lunchen maar dat we toch graag op de anderen willen wachten. Ik beslis om eventjes op adem te komen en te genieten van de rust. De anderen drie gaan al op weg naar boomhut 1 om nog wat weg en weer te zwieren. Terwijl ik geniet van de rust, mja...dommel ik terug in slaap natuurlijk. Ik vertrek alleen en hoop dat ik het op mijn eentje red en niet ergens naar beneden donder. Wanneer ik net uit de boomhut kom gezwierd komen de andere 8 uit het struikgewas tevoorschijn. Samen keren we terug en ze zeggen toch wel heel blij te zijn dat ze niet zo ver zitten als ons. Ik bekijk het anders: wij hebben het mooiste zicht en de meeste calorieverbranding. Eenmaal toegekomen in hut 1 zitten Malika, Sven en Dieter ons al op te wachten met een pittig verhaal. Eén van malika haar kabels is losgekomen (degene met het rolletje die moet glijden) waardoor ze enkel nog aan haar veiligheidkabel hing te bengelen. Gelukkig waren er net gidsen in de buurt die haar hebben kunnen helpen. Jaja.... De adrenaline en het kloppend hart bleven dus aanwezig bij mij, en nog meer bij Malika. We aten hetzelfde als altijd en daarna vertrokken we terug naar onze hut. Ik bracht nog eventjes een bezoekje aan de britten. Kwestie van alle hutten toch eens gezien te hebben. Tijdens de terugweg kwam ik Dieter en Sven weer tegen, we werkten het concept 'the big brother experience' uit en waren zo al snel terug aan ons huisje, net op tijd om weer te staren naar de ondergaande zon. Terwijl aan de ene kant van de hut de lucht prachtig oranje kleurde kon je aan de andere kant reeds de mooie volle maan zien staan. Hij was prachtig! Zo stralend en zo rond, zo rond als....ik weet het niet, niets is zo perfect rond als die maan. Wat een eenvoud, wat een pracht! En zo viel de avond weer snel, terwijl ik samen met Sven alle televisieseries overliep en de jongens hun (stiekeme) nieuwsgierigheid omtrent de 'roddels' in de groep beantwoorde. Pas op, geen negatieve dingen hoor want we hebben echt wel een toffe bende en de sfeer zit goed! Sven ging weer op de pot zitten, liet Dieter en ik nog eens goed lachen en vervolgens gingen we allen slapen.

Wederom een vroege dag. Geen van ons nog zin om gibbons te gaan opsporen dus bleven we liggen. Daarna maakten we onze zakken klaar en vertrokken naar boomhut 1 om te ontbijten. Dit was onze laatste voormiddag in de jungle. Ik weigerde dit keer om te ontbijten omdat het eten me nu eeeecht wel beu werd. We kregen nog een kleine bonus en zagen toch even een gibbon in de boom zitten. Ver weg, maar toch dicht genoeg om hem even te zien. We waren het er allemaal over eens dat het een leuke ervaring was geweest maar dat ze de naam toch moesten veranderen in: 'The wild life experience, 'The jungle experience', 'the rat experience', 'The zipline experience'.... Whatever, maar niet de gibbon experience want de nadruk ligt zo op diene gibbon terwijl je er eigenlijk toch bijna geene ziet en het veel meer gaat om het rondzwieren en de jungle waarin je leeft. Na nog een laatste kabelzwier namen ze afscheid van ons onvergetelijk avontuur en gingen te voet en vervolgens met de jeep terug naar het stadje. Daar namen we de boot naar Thailand en de 5u durende bus naar Chang Mai. Sven en ik babbelden en lachten ons door de rit heen, van slapen kwam niet echt veel in huis. Eens in Chang Mai moest het busje zich door de drukte heen wurmen want er was een festival aan de gang die nogal sterk op de gentse feesten leek (maar dan religieus). Malika versierde een guesthouse met zwembad en we brachten nog snel een bezoek aan de nachtmarkt. Dieter en ik werden helemaal gek toen we de burger king zagen. Terwijl Sven en Malika aan het socializen waren met locals, snelde Dieter naar de burger king. 'Niet zonder mij Dieter, niet zonder mij' schreeuwde ik en snelde hem achterna. Ik had hem nog nooit zo snel zien lopen. Aan de deur van de burger king viel hij op zijn knieen en aanbad het fastfood restaurant zoals de aziaten Boedhha aanbidden. Met nooit eerder gekende smaak smulden we van de hamburgers die we bestelden en zo konden we met een gerust hart en een voldane maag gaan slapen.

De volgende dag sliep ik lekker uit, nam eindelijk een douche en ging nog even de innerlijke mens gaan sterken in de pizza hut. Daarna vertrokken we naar de nachttrein. Deze had twee uur vertraging (olééé...). De rit was lang en saai. Ik begon eindelijk te lezen in het boek dat ik al twee weken meesleurde. Rond half zeven kwamen we toe in Bangkok, slenterden langs de straten tot we een guesthouse vonden om de bagage te droppen en vertrokken na een goed ontbijt richting shoppingsmarkt! De markt was gigantisch groot! Je had er werkelijk alles: eten, kledij, massa's beesten (gaia zou knettergek komen hadden ze dit gezien!!), planten, juwelen, eetstandjes,.... De eerste twee uur kwam ik onnozel. Ik wist begod niet waar ik steeds liep en weer uitkwam. Ik had ogen te kort en mijn zintuigen gingen in overdrive. Ik had eigenlijk wat anders verwacht want de goederen waren mij net een beetje te westers. Maar soit na een paar uur wandelen vond ik wel wat dingen die mij aanstonden. Ook eenmaal terug aan het hotel bleef ik de kraampjes aflopen en liet ik mij door een madameke op straat verleiden tot het kopen van een armband. De anderen moesten toch even lachen toen ze mij met 3 grote rugzakken naar de taxi zagen waggelen. En dan was het richting luchthaven. We checkten in (mijn rugzak 24 kilo, 4 kilo teveel dus, maar gelukkig compenseerden de anderen hun rugzakken dit een beetje) en namen afscheid van Malika die hier nog tot februari rond reist.

Na 1 lange saaie vlucht en 1 minder lange en saaie vlucht arriveerden we in Zaventem.
De meesten onder ons werden verwelkomd door familieleden of vrienden. We namen afscheid van elkaar en gingen terug elk onze eigen weg.

Het is raar om terug in het koude en grauwe Belgie te zijn. Al weet ik wel dat ik alles al snel terug zal gewoon zijn. Je kunt niet anders dan direct weer meedraaien in het hele circuit. Het is voor mij altijd een beetje afkicken nadat ik 3 weken dag in dag uit in groep geleefd heb. Ik vond het een fijne reis en heb me echt goed geamuseerd. Merci aan mijn groepsgenoten die ervoor zorgden dat ik mezelf kon zijn en volop kon genieten van deze trip. Het is mij allemaal goed bevallen (ok, behalve het eten dan). Laos is een prachtig authentiek en puur land. Alles is nog zo ongerept. De natuur, de cultuur, de mensen,... Maar ik vrees dat daar stilletjes aan ook verandering in zal komen. Soms heb ik mijn twijfels bij de westerse hulp die wij hen aanbieden en vraag ik me af of het niet beter is om hen alles verder op hun manier te laten doen. Zoals zij het kennen, zoals zij het gewoon zijn, op de manier waarop ze Laos tot een ongerept puur land houden. Maar goed, dat is alleen maar mijn mening.

Bedankt aan iedereen om zo trouw mijn avonturen te volgen. Ik hoop dat jullie er evenveel van genoten hebben als ik!! En hopelijk tot gauw, voor een nieuw avontuur in een ver tot nu toe onbekend oord.

Veel liefs!!

Belgische Joke