Hallo allemaal!

Ondertussen zit ik op exact dezelfde stoel als eergisteren. Toen kwamen we rond de middag toe in houay yai. Een stadje die tegen de grens met thailand ligt. Als we hier de Mekong oversteken zitten we dus in een ander land, maar dat is pas voor donderdag.

Eergisteren namen we rond 8u smorgens een personenbusje naar Houay Yai. De man vertrok met ons en vooraan nog een kindje, hij maakte duidelijk aan Malika dat hij haar(het kindje)nog ergens moest afzetten. Vijf minuten later maken we een eerste stop, kindje blijft aan boord en er komt nog een grasmachine bij. Tien minuten later maken we nog een stop, meneertje moet even onderhandelen met wat mannen. Vijf minuten later, NOG een stop, grasmachine eruit, kindje eruit, dikke madam met nieuw kindje erin + nog een jongen. We krijgen er nu stilletjesaan genoeg van en willen allemaal richting bestemming. Maar neeeeee, eerst nog een stop aan het busstation (waar we net de grote bus richting Houay Yai, die we niet namen omdat we dachten er niet tijdig te geraken, zienvertrekken). Jongen stapt uit, kindje vooraan en meneer slaat nog een babbeltje..... Raar volkje hoor die Laotianen. En uiteindelijk VERTREKKEN we echt! De rit is voor de verandering een weg en weer gewiebel van links naar rechts. Ik probeer een dutje te doen maar mijn hoofd rolt voortdurend van de ene naar de andere kant. Ik begin lichtjes geirriteerd te raken. Eventjes later voelt Nancy (op de achterbank gezeten) zich niet goed. Het busje stopt en enkele stappen uit, alsook het kindje, die meteen haar soyamelkje er terug uit kotst. Bij wijze van recyclage komt een varkentje aangehuppeld en likt lekker alles op, Dieter komt onnozel. We stappen weer in, Nancy gaat vooraan zitten, Malika komt op mijn plaats en ik verhuis naar de achterbank in de hoop daar een betere positie te vinden om een tukje te doen. Het lukt min of meer, maar niet genoeg, en eenvermoeideJoke die niet kanslapen....mja dat zorgt meteen voor een off day. Tegen de middag komen we eindelijk toe en het is er weer snikheet. We strompelen naar de guesthouse maar daar verdubbelen ze de afgesproken prijs en doen alsof ze helemaal niets weten van een reservering. Terwijl wij in de schaduw van de bomen liggen met een zak chips gaat Malika op zoek naar een nieuwe guesthouse. Ze vindt er ene midden in de stad, dus nog een kwartiertje sleuren met pak en zak. Wanneer we toekomen ploffen Sofie en ik neer op bed en ondanks de smeltende warmte vallen we voor de twee volgende uren in slaap. Ja, ik heb een slaappartner gevonden (in de zin van: iemand die ook graag slaapt he...)!!! Om 16u staan we op, slenteren door het stadje, drinken een fruitshake, gaan terug naar het hotel en vallen weer in slaap. Om 18u30 hadden we afgesproken om te gaan eten, dus ja, we moesten onze luie kont nu echt wel opheffen. Voor de verandering eet ik rijst met kip en groentjes. Eventjes later in het internetcafe vliegt alles terug in de wc pot. Na een heerlijke nacht, waarin ik voor het eerst mijn slaapzak over me moest leggen en zonder hanengekraai, staan we weder op omstreeks 7u45.

Vandaag gaan we naar het project van de vredeseilanden. De verantwoordelijke heet Stuart Ling (maar ik heet hem stuart little) en hij komt ons ophalen aan de guesthouse. We schrikken even als we een blanke man ipv een local zien. Hij is getrouwd met een Laotiaanse en woont hier ondertussen al 12 jaar. We wandelen naar zijn kantoor en krijgen een voorstelling van het project. Gezien de warmte, de vermoeidheid, en mijn beperkte concentratievermogen draaien mijn ogen af en toe weg en hoor ik de helft niet van wat verteld wordt, maar twas wel intressant ze.... Na de uitleg springen we in een pick up die met een afdakje is omgebouwd tot een tuktuk. We rijden wederom door putjes en op hobbelige banen tot een ingestorte brug beslist dat we niet verder kunnen. Waarschijnlijk werd dit veroorzaakt door een verzakking, sinds augustus blijkbaar al, maar ze beginnen er nu pas aan te werken omdat het regenseizoen nu voorbij is. De laotianen zijn ijverig bezig met een nieuwe brug te leggen en met een beetje goeie wil kunnen we erover wandelen en aan de overkant een nieuwe taxi nemen. Zo gezegd zo gedaan. Na een tweede deel hobbelen komen we toe in een klein dorpje. Stuart stelt voor om eerst iets te eten en dan de speedboot te nemen. Nog steeds moe, sloffer ik naar de bank en plof me neer. We krijgen voor de verandering; sticky rice, pikante saus en een soepje met vooral groenten. Mijn gemoed bereikt een dieptepunt. IK HEB HONGER EN IK BEN DIE SMAKELOZE PLAKKENDE RIJST MET GROENTENSOEP STRONTBEUUUUUUUUUUUU!!!!! Ik eet amper iets en alsof dat nog niet voldoende is moet ik ook nog eens 9000 kib dokken. Ik neem meteen mijn voorzorgen en koop een tros bananen, een pak koekjse en nog een pepsi. Met een zo goed als lege maag strompel ik richting bootstation. Daar zit de hele groep op zijn poep, te wachten, tot de zeldzame kapitalistische laotianen ons een eerlijke prijs geven die past in het budget van kriskras. Stuart helpt niet echt genoeg naar onze goesting, hij kan onderhandelen voor zichzelf, maar niet voor ons zegt hij, ferm he... Ondertussen begin ik mij de kwaliteit van deze dag en activiteit af te vragen. Het is bijna drie uur, we moeten nog 20 minuten op de speedboot en dan nog 2u wandelen voor we in het dorp komen, tegen dat we aankomen, is het donker!!! Wat kunnen we daar dan nog gaan doen?? Enfin soit, na enige tijd komen we op een prijs waar Malika niet echt mee akkoord gaat, maar die echt wel de eindprijs is. We stappen in de bootjes en voor het eerst die dag verschijnt er een brede glimlach op mijn gezicht. De speedboot is zalig!!!! De snelheid, je haren in de wind, de zon op je snuit, en het prachtige filmlandschap waar je tussen vaart!!! Fantastisch!!! Mmmmmmmmmmmm, dit mag wel even blijven duren van mij!! Helaas na twintig minuten is het hoogtepunt van mijn dag voorbij en beginnen we aan onze twee uur trekking. Het is warm, maar het wandelen gaat vlot. Plotseling voel ik een steek onderaan mijn voet, je weet wel, die holte aan de binnenkant van je voet. Ondanks het feit dat ik besef dat ik gebeten ben negeer ik de pijn en wandel gewoon door. Even later komen we aan een riviertje die we moeten oversteken. Terwijl de rest van de ene naar de andere steen springt gooi ik een blik op mijn voet. What the f***ck!!!! Weer een bloedzuiger!!!!! Ik begin te denken dat ik haute cuisine ben voor de insecten hier!! Ik ruk het vieze beest ervan en laat het bloed rusten stromen. Uiteindelijk doet de beet niet echt pijn, maar tis gewoonvies! Tegen 17u arriveren we in het dorp, de mensen bekijken onsnieuwsgierig. Iedereen is nu toch wel doodop en heeft honger. Ipv bij de mensen thuis te verblijven gaan we naar een grote chalet die eigendom is van het project. We placeren onze vliegenetten en gaan eventjes later op het balkonnetje zitten. Daar hebben de laotianen voor ons al een kruik met wijn klaar gezet. Iedereen zit in een grote kring en lurkt 1 voor 1 aan de rubberen rietjes. Niet slecht moet ik toegeven!! Een goed half uurtje later wordt de tafel (grond) gedekt. Het eten arriveert en we krijgen voor de verandering: Sticky rice, pikante saus, pikante groentesoep met stukken dode kip (die ze speciaal voor ons geslacht hebben) engemalen resten van kip gemengd met chili en.... (helemaal niets voor mij, dus ik luister niet meer). ZUCHT!!! Vooraleer we beginnen bedankt Stuart nog even de groep Laotianen en tijdens zijn Lao gebrabbel denk ik plotseling te horen: we like condoms. Nog vooraleer het echt doordringt zie ik Dieter die naast mij zit met een ruk zijn hoofd naar mij draaien, ik kijk hem aan en we proesten het uit! Blijkbaar was ik niet de enige die het gehoord had. Terwijl we al een tik kregen van Nancy omdat we zo onbeleefd beginnen lachen tijdens zijn speech schudden we beiden stilletjes verder. Man man man..... Enfin goed, daarna is het tijd om toe te tasten he, maar voor mij bestaat de maaltijd alleen uit een beetje smakeloze rijst en een onrijpe banaan. Ook nancy eet al lang niet meer met enthousiasme, we fantaseren uitgebreid over de Belgische keuken en echt, je kunt gewoon niet geloven hoe zeer ik verlang naar ons eten: gevarieerd en NIET pikant!!!!!!!!!!!!!!!!!Terwijl Dieter rustig zit te kauwen op een stukje kip zegt Nancy plots: Ey, gij hebt de bek vast. Dieter haalt het stukje uit zijn mond en kijkt recht in de ogen van een kip. Ale ja, 1 oog, want de andere kant van zijn kop had hij al opgezogen. Nancy en ik liggen kreupel van het lachen maar Dieter kijk maar een beetje sipjes en ook zijn eetlust is voorbij. Daar zitten we dan alle drie: twee aan het dromen van een heerlijke belgische boerenkost en 1 hard zijn best aan het doen om zijn maag op zn plaats te houden. We kunnen ons natuurlijk niet inhouden om er nog een schepje bovenop te doen! S nachts heeft Dieter het stukje opgepeuzeld kippenhoofdje dan toch teruggeschonken aan moeder natuur.... En zo, zat onze avond er min of meer op. Tegen 21u30 kropen we in bed. Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
1u30: jeuk aan mijn linkerflank Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz3u45: Brrrrrrrrrrrrr Koud koud koud!! Eventjes het dekentje op mij liggen, mmmmm lekker warm! Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz4u45: jeuk aan mijn rechterflank zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz 6u15: piem pam poempidoem poempoedoempoem: de wekker loopt af. Pffffffffffff we blijven alle vier liggen en ik druk op snooze. Negen minuten later gaat de wekker weer af. Mia staat op, Sabine volgt, Sofie en ik blijven liggen. Ik vraag me af hoeveel ik zou missen als ik gewoon blijf slapen, maar ik besluit om flink te zijn en stap met een- Ik sta niet graag op! - gemekker uit mijn bed. Buiten is het nog heel erg koud. We wandelen stijl omhoog ( en dat voor zo een vroeg uur) om de rijstterassen te gaan bekijken. We wandelen door begroeide paadjes die onze broeken kletsnat maken en Nancy verdwijnt heel even in de gracht maar komt met een luid gelach terug boven. Het uitzicht is mooi, we kijken uit boven de wolken, maar de rijstterassen zijn... mja goed om eens te zien, maar nu ook weer neit zo spectaculair. We hadden eerder verwacht om mensen te zien werken op de velden, niet dus... Een beetje teleurgesteld keren we terug en krijgen ontbijt voorgeschoteld. Voor de verandering: STICKY RICE(!!!), een pikante groentenmengeling en toch wel eens een eitje. Daarna moeten we per se nog even een dorpje gaan bezoeken over de rivier. Eerlijk gezegd heb ik er genoeg van en wil ik gewoon terug keren. Ondertussen hebben we al dorpjes genoeg gezien!! Maar ja, iemand daar wil ons nog vis geven (zucht ook dat nog). Het is wel vriendelijk maar een beetje ferm tegen mijn zin ga ik gaan neerzitten op het tapijt (ook wel tafel) en eet toch enkele stukjes vis van het visje die ik daarnet nog zag spartelen en vervolgens levend boven het vuur zaghangen. Sven en Dieter krijgen even later van de gastheer nog een vissekop aangeboden, wat een voorrecht toch.....hahahahhahhahahhahahaa!!!Het eten hier steekt mijn ferm de keel uit moet ik eerlijk toegeven. Het smaakt me al lang niet meer en ik verlang naar een stevige smakelijke patat en een lekker stuk vlees! Enfin goed, veel later dan gepland en tevens pitje middag starten we onze 2u durende wandeling terug. We wandelen het dorp uit en passeren een kindje met een puppy in zijn armen, hij kijkt ons aan en zijn ogen groeien, vervolgens begint hij te krijsen en te wenen. Kom, ik weet dat mijn kapsel niet zijn topdagen beleeft, maar zoooo erg zie ik er nu ook weer niet uit hoor. Sabine enSofie staan wezenloos te kijken en hetjongetje bolt het al huilend af.En we wandelen en we wandelen, non stop in de broeiende hitte. Gelukkig lopen we nog geregeld onder wat bomen en struiken. Na wederom een heerlijke speedboot tochtje en een pick up tuktuk rit van 2u komen we terug aan in ons stadje. Wat kan een douche toch heerlijk zijn!! Vanavond heb ik nog eens deftig gegeten! Loempias en frietjes!!!! Het is duidelijk dat er nog zijn die het aziatische eten beu geraken. HOe dan ook, mijn buik vind zelf dit niet meer ok en ligt nogal geregeld in de knoop met zichzelf.

Ik vond het project tot nu toe 1 van de saaiste activiteiten. Enkel de kippenkop, de wijn, de uitzichtenen de speedboot waren nog wel de moeite.

Morgen gaan we naar de Gibbon Experience. We kregen vandaag een contract die we moeten ondertekenen. Daarin stond dat we op 150 meter (of meer)hoogte zullen zitten en dat de kabelbanen (death rides) minimum 1000 meter lang zijn......... Daarin stond ook nog dat ze niet verantwoordelijk zijn voor: versleten of niet goed werkend materiaal, risicos,materiele schade, ziekte, emotionele of psychische traumas, dieren, wonden, of de dood,............ Mja....het beloofd een spannend ijzingwekkend avontuur te worden. We zitten toch al allemaal een beetje met de poepers!! Duim voor ons dat de kabels allemaal goed in orde zijn en dat ik geen val maak van 150 meter hoogte, want ja, niemand is verantwoordelijk en het contract is ondertekend...

Goed, ik maak hier een einde aan mijn verslagje enlees jullie HOPELIJK (!!!) vrijdag terug.

Heel veel liefs

Beu gegeten Joke

PS:

- Patrick, tof dat je zo geniet van mijn verhalen!! Geniet in mijn plaats extra van die aperitiefhapjes!!

- Bettina: Chic dat je zo trouw meevolgt! Groetjes aan Lisa he!

- Mama en papa van Sofie: Merci voor het compliment! En vele groetjes terug van Sofie! Ze is het eten ook al een beetje beu

- Neeftje Luc: Ik treed in jou voetsporen he ;-) Die reiskriebel heb ik toch van de Lietaers hoor! Misschien kunnen we ooit nog es samen op stap! Groetjes a Sylvina en de kids!

-Gill: Merci voor je bericht en dat je meevolgt!

- Isabel: blij dat ik je nachten wat kan amuseren. Groetjes a het team he!

- Veerle: Ik had al altijd appreciatie voor verpleegsters hoor!

- Zusjes: Dikke kus en knuf!! Kaat succe met examens!

Tot de volgende allemaaal!! En duimen he!!!!!!!!!!!