Hallo iedereen!

Met vermoeide benen, maar toch een pak zweet minder (en wie weet ook wel kilos!!) hebben we vandaag onze fietstocht beeindigd. Het was een ferme tocht, hier volgt mijn verslagje!

Dag 1: Luang namtha - Muang sing 58 kilometer.

Om kwart na zeven loopt de wekker af en deze nacht heb ik toch eens haanloos geslapen. Doch, het blijft veel te vroeg. Zoals gewoonlijk zijn SOfie, ik en Sven weer de laatsten terwijl de anderen al op hun ontbijt zitten te wachten. Na een stevige kop cornflakes met banaan en een orange juice gaan we naar de office, maken kennis met de gidsen en testen even onze moutainbikes uit. We krijgen nog een stinkende zweethelm voor op ons hoofd en met een tuktuk (bezemwagen) achter onze banden beginnen we aan onze tocht. Vandaag is het on road, dus enkel op de baan. Er reist bij mij meteen de vraag waarom het stuur per se zo llaag moet staan en het zadel zo hard is?? Waar zitten de voordelen?? Pe, misschien kun jij me helpen?? Enfin.het eerste deel van de weg is vooral op en neer. Haalbaar dus. Ik merk al snel dat ik hier NIET Joke Boonen ben en wel de enige zonder rijbewijs die dus noodgedwogen dagelijks alles met de fiets moet doen. Het blijft voor mij een mysterie waar mijn conditie is. Ik hoor zowat bij de staart van het peloton. Om de zoveel tijd stoppen we om een `tribe` te bezoeken. Dit zijn stammen in Laos. Zij hebben elk hun eigen gemeenschap met eigen klederdracht (zit hem vooral in de kleuren enzo). Overal zie je puppies lopen (so Sweeeeeeeeeeet!!) en kinderen. Die laatste volgen ons op de voet en onderzoeken ons van kop tot teen ( wie zijn die rare bleekscheten met hun machientjes??). Veel volwassenen zien we eigenlijk niet, die zijn gaan werken op de velden of zitten binnen in hun hutjes. Veel van de kinderen moeten zorg dragen voor baby broer of zus. Een echte onbezorgde kindertijd bestaat hier waarschijnlijk niet. Snel groot worden en verantwoordelijkheid dragen is de boodschap. In sommige dorpjes gaan we tochook de scholen gaan bezoeken, er wordt dus wel voor onderwijs gezorgd. De kinderen tonen ons graag hun schriftjes met oefeningen. Engels leren betekent hier ook meteen een volledig nieuw alfabet kennen, want hun tekens zijn niet gelijk aan de onze. Overal zie je wederom dezelfde houten hutjes met strooien dak op palen.
De puppies zijn zo zalig! Ik had er graag eentje meegenomen, maar ja....
In 1 van de dorpjes komen we wat winkeltjes tegen en kopen een red bull om weer wat energie op te doen. Daarna zetten we de tocht verder om eventjes later te lunchen, Ons eten staat mooi geserveerd in een leegstaand hutje langs de weg. Op de vloer liggen grote bananenbladeren met daarop ons eten: een aantal gebakken vissen, voor elk een pakketje rijst, mooi ingepakt in een bananeblad, mini banaantjes, een pikante saus, een bamboemengeling en groentjes voor de vegetariers. Hmmmmmmm... mooi geserveerd allemaal, maar ik krijg niet meteen water in de mond. De dode vis staart mij aan en ik beslis om enkel rijst met banaan te eten. Doch, de reacties van de anderen maken mij nieuwsgierig en Sven biedt mij een stukje vis aan, Een beetje wantrouwig neem ik het aan en steek het in mijn mond....toegegeven, het zicht was vies, maar de smaak is overheerlijk!!!!! Dus eet ik nu rijst met banaan en vis. Iedereen eet met zijn vingers want bestek is er niet. Na de maaltijd brandt de zon genadeloos hard. We krijgen niet veel spelling en na 10 minuten moeten we alweer op de fiets om verder te gaan. De daaropvolgende weg was AFZIEN!!!!!!! Het ging nu vaker bergop dan bergaf en ik kwam terecht bij de achterban. Ondertussen moest ik voortdurend visboeren laten! Zo snel vertrekken is toch niet zo een goed idee hoor!! Na enige tijd stopt Nancy ermee, ze had al gehyperventileerd en de hellingen werden echt wel zwaar. Na nog meer geklim en gepuf geeft ook Mia er de brui aan en vergezelt Nancy in de tuktuk. Dat maakte mij nu laatste. Ik begon werkelijk elk spiertje in mijn lichaam te voelen. But I refused to give up ( wat zou mijn broer dan wel niet zeggen???). Na een korte pauze vertrokken we weer, ik gaf mijn rugzak af aan de tuktukers. En we stegen en stegen en stegen!!!! Achter elke bocht kwam weer een nieuwe helling en mijn vitessen stonden voortdured op 1-1. Samen met Sofie en Sabine was ik nu de laatste. Ik weigerde om af te stappen en koesterde nog steeds hoop dat achter de volgende bocht een afdaling zou zijn. Ondertussen zette ook de regen een aanval in, het water kwam eerst langzaam, maar dan met bakken uit de lucht. Een beetje afkoeling was wel ok, maar dit werd er nogal veel. Enkele momenten later waren we drijfnat!! Ondertussen probeerde ik nog steeds met veel moed maar minder adem helling na helling te beklimmen. Maar toen ook na de tiende helling weer geen afdaling volgde gaf ik de strijd op en sprong van mijn fiets (sorry pe). Te voet wandelden we verder. Best, want het bleef maar stijgen. Drie kilometer lang, en geloof me, om dit al fietsend te doen is dat veel!!! Toen we eindelijk aan de top kwamen waren we kletsnat. De anderen stonden ons al op te wachten. Pffffffffff alles deed pijn!! Wat een inspanning! Maar nu was het tijd voor de beloning: een afdaling van 18 km lang!!!!!!! Met een pijnlijke kont en mijn blauwe poncho klom ik terug op mijn fiets. Daar gaan we.. WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!! Geweldig!!!! Als een pijl uit een boog schoot ik met ongekende snelheid naar beneden!! Ik leek wel een vliegende smurf! Ik zoevde vier voorgangers voorbij en genoot van de heerlijke kick!! Woeeeeshhhh, hie komt roekeloze jokeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!!! Geen zorgen mama, ik hield mijn handen natuurlijk wel rond de remmen geklemd en remde waar nodig af. De baan was ook nat dus ik wou zeker niet onderuit gaan. Even moest ik stoppen omwille van een fietsprobleem wat van mij weer de laatste maakte, begeleid door de achterste gids. Ik crosste zo hard als ik kon om de andere toch in te halen en na een tijdje lukte dit ook! De zon kwam ondertussn terug te voorschijn en even later zag ik de groep staan. Toen ik afstapte voelde ik mij een wrak!! Amaaaai, dat afdalen is nogal intens! Je spant al je spieren op, leunt op je stuur en op je pedalen, klemt je handen rond de remmen. Pffffffff mijn vingers waren stijf, mijn rug deed pijn van steeds gebogen te zitten, mijn billen en benen voelden aan alsof al de spiere op hun einde waren en mijn kont, man man man, mijn kont!! Dat leek 1 grote dikke blauwe plek!5 kilometer later kwamen we kapot aan op onze overnachtingsplaats. Wederom bugalows en hutjes, maar zeer luxueus. Na een koude douche en een stevig avondmaal deden we nog een korte stadswandeling. Sofie, Malika en ik kochten chocolade, maar die beviels ons bijzoder slecht. De boodschap: vertrouw geen chocolade die niet van zwitserland of belgie komt!

Dag 2: Muang sing - chinese grens - Muang sing: 35 km

Omstreeks half vijf wordt ik wederom gewekt door een stomme haan. Ik begin die beesten steeds meer te haten en droom van Coq au vin! Het mormel blijft maar kraaien, oordopjes helpen niet, en ook mijn ipod is hier niet tegen bestand. Ik zucht, raap al mijn moed bijeen en stap naar buiten. Ondertussen raap ik een steen op, vastberaden op die slaaprover het zwijgen op te leggen!! Sorry voor de dierenliefhebbers, maar geloof me als je vier nachten na elkaar uit je essentiele slaap wordt gewekt, dan komt het kwaadste in je naar boven. Ik smijt de steen richting het geluid maar hoor niets. Gedurende 15 minuten blijft het stil en ik hoop....tevergeefs! Na heel wat gewriemel raak ik toch terug in slaap.
Een trieste twee uur later loopt de wekker af en met heel wat tegenzin sta ik op en kleed me aan. De tuktuk staat klaar om ons naar de ochtenmarkt te brengen. Een markt met voedsel en textiel waar verschillende `tribe` samen komen. We lopen er even rond en devrouwtjes klampen ons aan. Aangezien mijn andere broek nog nat is koop ikvoor een povere 2,5 euro een nieuwe. Daarna ontbijten we. Ik ben duidelijk niet de enige die last gehad heeft van de haan. Iedereeen zit er maar wat moetjes bij. Pol onze begeleider (eigenlijk Pon, maar Pol is leuker) wil echter al meteen van start gaan.

Even eenvoorstellingvan de gidsen:

Onze Pol: Pol is een best wel knappe jong uitziende Laotiaan. Hij is altijd vrolijk en speels, een beetje een sloeber zeg maar. Al zingend zigzagd hij over de baan. En zijn eerste vlaamse woordjes zijn: mooie dikke tetten (met dank aan Sofie en Dieter), deze evolueerden dan naar `mooie mensen` en vervolgens `mooie meisje. Hij kiest voor ons de meest modderige en putterige weggetjes. Blanke vrouwen met bruin haar vind hij mooi en hij heeft een boontje voor ons Sofie (hierover geen verdere details).

Dan hebben we nog Vong
Onze VOng: Vongs is de assitent guide en rijdt achteraan. Wij noemen hem `de lieven`. Hij is stil maar zeer behulpzaam, een echt stil water met diepe grond! Hij sluit achteraan de groep af en als je niet meer kan heeft hij je letterlijk een duwtje in de rug. Stiekem gaat onze voorkeur naar Vong ondat hij zo schattig en bescheiden is.

Tot zover de gidsen. We vertrekken dus,en een `aaaaaauw` gezucht gaan door de groep wanneer we gaan neerzitten op het zadel.Eerst een deel on road. De zon laat zich al meteen gelden en het wordt heet. Regenjassen gaan uit en zonnecremeetjes komen boven. En dan gaan we off road. Meteeen in de modder. We stappen af want de plassen zijn te diep en hier wil je niet op je smikkel gaan. We bezochten weer enkele stammen en kregen telkens een horde kinderen achter ons aan die snel wegfloepten wanneer de camera hun kant uit draaide. Tegen de middag kwamen we aan de chinese grens. Net daarvoor valt mijn ketting eraf. Maar als een echte `fietsbabe` keer ik mijn fiets ondersteboven en leg ze er moeiteloos weer op. Oleeeeeeeee!! Fotootje van de chinese grens en gaan eten. Het smaakt mij niet bepaald. Het bruine vlees is taai en als ik plots op een stukje gember bijt vliegt alles er terug uit en spurt ik naar mijn waterfles. Ik schuif het bord van me weg en eet voor de verandering rijst met banaan. De zon brandt genadeloos verder en ons gezicht en armen krijgen een kleurtje. En na een pauze gaan we weer op pad. Eerst nog even on road, dan weer off road en vervolgens terug on road. Ik lach mij te plettter met Sven die ook zelf toegeeft de `stoere men` uit te hangen maar telkens slipt of bijna omvalt te midden van een modderpoel. Maar eerlijke toegegeven, hij blijft moedig volhouden!! Na een laatste modderstukje komen we terug op baan en als bonus krijgen we weer een heerlijke afdaling. Samen met Sabine, Sven en DIeter rij ik op kop, want als het om een afdaling gaat, dan ben ik er als de kippen bij. Ik ga ook verwonderlijk beter naar de beneden dan de anderen heb ik de indruk. Na enkele kilometers raak ik toch achterop en als vierde arriveer ik terug bij de bungalows. UItgeput genieten we nog even van de zon, drinken een fruitshake, wassen ons en gaan vervolgens uit eten. We krijgen gewoonweg frieten als voorgerecht en we smullen als geen ander. Het eten is wel ok deze keer. Hoewel...als Sven van zijn lemon juice wil drinken ontdekt hij een honderdtal kleine stipjes in zijn glas....allemaal kleine miertjes!!!!!!!!!! Die zaten waarshcijnlijk in de suiker, en hij krijgt een nieuwe, mierenloos. Ik vraag aan Pol wat zijn lange pinknagel eigenlijk wil zeggen. Hij draait met zijn ogen en zegt dat het voor `beauty` is. Maar dat geloven we niet. Wanneer Sabine vraagt of het te maken heeft met religie klapt hij toe en zegt dat het een stomme vraag is. Mystery not solved! Na het eten gaan we naar een karaokediscotheek bar. Ambiance, en betere karaoke dan op de bus, maar toch nog steeds niet mijn ding!! Na een tijdje vertrekken de meesten en Malika, Dieter, Sofie en ik blijven nog achter met de gidsen. Het bier vloeit. Wanneer Pon een blauwtje loopt bij Sofie is de feestvreugde er eventjes vanaf voor hem. Maar hij komt snel terug. Tegen elf uur vind ik het wel voldoende en wandel alleen terug naar de bungalow, in de hoop een rustige nacht te beleven.

Dag 3: Muang sing - dorpjes, stupa - Luang Namtha: 30 km

De nacht verliep niet haanloos, maar ik smeet het zware kussen over mijn hoofd en dat dempte het geluid toch wat. Een ontbijtje en weer op de fiets. Vooral off road vandaag! En zeg wel! Op bepaalde plaatsen werden onze sandalen gewoon opgeslorpt door de modder!! Viieeeeeeees!! Mooie uitzichten, weer enkele dorpjes,... Tegen de middag gaan we eten. Onze gids is plotseling mijlenver voorop en na een tijdje niet meer te bespeuren. Wanneer we toekomen aan de eetplaats is hij al bezig met Sofie haar knie te masseren ( Zij deed vandaag niet mee want ze had ontzettend veel kniepijn en we hebben nog wel een week te gaan). Ik vnd het eerlijk gezegd een beetje onprofessioneel van hem, en hij daalt in mijn achting.
Het eten is mij weer te pikant, deze keer geen bananen, dus niet veel eten voor ons joke.
Na de maaltijd gaan we nog even een stupa bezoeken. Een helling van 1 kilometer vol van losse stenen. De meisjes smijten de fietsen aan de kant en wandelen. De jongens proberen toch, maar na vijf minuten geven ook zij de strijd op. Als we terug naar beneden gaan toont Pol ons een andere weg. Hij loopt al fluitend voorop en kijkt niet achterom. De weg blijkt een stromend riviertje te zijn die mega glad is. Mijn sympathie voor hem daalt nu tot een dieptepunt en ook Mia hoor ik vloeken. Eenmaal beneden heeft iedereen het wel gehad met de Pol. HIj hangt steeds de stoere vent uit en wil voortdurend opvallen, maar sinds gisterenavond is hij wel zijn professionaliteit verloren!! Iedereen is nu op en top voor VOng! Terwijl we zitten uit te rusten en de fooi bespreken verzet ik even mijn voet. Mijn dikke teen laat een verse bloedvlek achter, ik frons de wenkbrauwen terwjil de anderen in koor schreeuwen: Bloedzuiger!!!!!!!!!!!
Ik mep erop met mijn sandaal tot hij uiteen spat en mijn sympathie voor Pol is volledig verdwenen. We keren terug met de tuktuk naar Luang Namtha. Een rit van 2u. Door het gewiebel en het hongergevoel in mijn buik wordt ik wat misselijk, maar ik overleef het. Terug in de stad haal ik samen met sofie een pannekoek en een fruitshake. Na een heeeeeeeeeerlijke douche ben ik terug proper en gaan we eten. Mijn noedels zijn te gepeperd...wat verlang ik naar het belgische eten ( en ik ben de enige!). Maar ik eet het toch op. En voila, nu zit ik hier weer. Een beetje nerveus want eigenlijk sluit die vent hier al 43 minuten geleden, dus ik zal snel afronden.

Morgen op de bus en zondag naar het project vredeseilanden. Maandag verslag!!
Kaat blij dat alles in orde is met je!! Je zou het hier `wild` vinden. Nele doet da goed met de kindjes. Tante Marleentje, overwerk je neit he, Mamatje merci voor de computerinspanning, Gino tof om ook eens van je te horen, Pee je was de hele moutainbiketocht mijn motivatie (lief he), nichtje sara zo tof da je het hier ook leest, groetjes bij Milo!! Robin, merci voor het compliment, mss doe ik het echt wel eens, merci om te volgen!!!! En aan al de rest oook een dikke merci om te volgen en tot de volgende!!!!!!

Veeeeeeeeel liefs!!

Stijve Joke

Andytje, altijd zo trouw aanwezig, thx! Luv ya!!