Amai, hier ben ik alweer!!

Ik heb er vandaag net een hele dag busreis op zitten. Deze ochtend nog snel om mijn laundry geweest, want oh jee wat stinken mijn kleren, daarna een ontbijtje en vervolgens op de bus. Wederom een personenbusje waar we allen net in pasten, weer op de achterbank, en weer het flipperkast gevoel!! Deze keer duurde de rit iets langer en begon mijn hoofd toch stilletjes aan te protesteren tegen al dat gehobbel!! Net op tijd arriveerde de bus en kon ik weer eventjes rustig neerzitten. Er wachtte ons helaas nog een busrit van enkele uren. Nu op een gewone bus. Ik besloot om me deze keer vooraan te zetten zodat ik minder zo hobbelen. Ik koos een tweezit die nog vrij was, maar niemand wou bij mij zitten omdat 1 van de zetels voor mij naar achteren geschoven was. Fijn dacht ik zo dan heb ik genoeg plaats!!! Mja, beetje naief van mij natuurlijk want eventjes later kwam nog een gezinnetje de bus binnen en plofte,een letterlijk, viswijf zich naast mij neer. Ik kwam bijna onnozel, het leek wel of de vismarkt van brugge naast mij zat!!! Had die zich gewassen met een vis ofzo??? De stank was niet te harden en de chinese jongen die aan de andere kant van het gangpad zat duwde spontaan zijn pullover onder zijn neus! Ik hing met mijn hele hoofd uit het raam op zoek naar frisse lucht! Alsof dat nog niet genoeg was viel ze ook nog in slaap waardoor haar hoofd op mijn schouder viel. (Ik had meteen een flashback naar een busavontuur van vorig jaar!!) Ik duwde dan even mijn schouder in de lucht zodat haar hoofd er weer van zwiepte. En om er nog een schepje bovenop te doen reden we voortdurend op een baan met putten van ongeveer 1 meter breed en 1 meter lang! Jaja, het was me wel weer een ritje hoor! Enfin, ondertussen is het voorbij en wordt mijn bustrauma steeds groter. We zitten nu in Luang Namtha en vertrekken morgen op driedaagse moutainbike tocht (iets voor jou he pe!). Malika heeft voor ons een prachtig guesthouse geboekt en dat verzacht de pijn een beetje! Daarnet zijn we naar de indier gaan eten en ik heb het moeten doen met een deegpannekoek met kaas...zucht. Morgen een stevig ontbijt dus!

Maar goed, tot zover vandaag, ik had jullie beloofd om te vertellen over de trekking en ondertussen ook het kayakavontuur. Dus, here we go!

We waren geeindigd in het primitieve eind van de wereld dorpje Muang Ngoi. Zoals reeds verteld hadden we een trekking geboekt de volgende dag. Omstreeks negen uur stonden we klaar aan de boot ( Sofie en ik een beetje te laat , mo ja...). Met twee boten vaarden we de rivier weer op en een half uurtje later werden we afgezet aan de kant. We trokken de (min of meer) jungle in en onderweg gaf de gids informatie over planten en bomen. In het begin stopte hij elke vijf stappen dus ik verloor eigenlijk al snel mijn intresse. De zon stond al hoog aan de hemel en het was zweten geblazen!! We wandelden en wandelden, kwamen onverwachtse watertjes tegen, waar we dan met veel geklungel droog probeerden over te geraken (wat dus niet altijd lukte). De paadjes waren mega slijkerig (Sven zakte na een kwartier al met heel zijn voet in een modderpoel) en er was een lage dichte begroeing, waardoor ons benen echt wel tussen de planten wandelden. Ik had er eerlijk gezegd al een raar gevoel bij. Zo tussen dat gras en die planten, dat kon niet anders dan beestjes opleveren. Op de grond zagen we een soort wormpjes die zich op een vreemde manier verplaatsten, hun ene uiteinde was stomp en het andere uiteinde was scherp. Ze stonden recht en lieten zich dan weer vallen, zo kropen ze verder. Na een poosje wandelen en klauteren en over/door riviertjes waden, stekte er iets aan mijn enkel. Ik stond stil, trok mijn broek op en.....BLOEDZUIGERS!!!!!!!!!!!! 1 dikke had zich vastgenesteld in de naden van mijn kous en begon al lustig te zuigen, een ander zat ik mijn kous, nog een ander op mijn broek, schoen,.... Ik vloekte erop los terwijl ik de vieze slijmerige beestjes met een -ieuw- gevoel van mijn kous en voeten rukte. En toen ging de bal aan het rollen... Iedereen begon zijn voeten te checken, en iedereen vond de vieze voze wormpjes met een stompe en een scherpe kant.....Na een nog moeilijker stroompje over te steken (met natte voeten als gevolg)kwamen we op een open grasveldje. Controle!! Iedereen begon nu serieus zijn schoenen en benen te checken.Langs alle kanten gingen broeken naar beneden. Ik was gelukkig save. Buiten de twee op mijn enkel was er nergens ene te bespeuren. Ik spande de touwtjes van mijn broek onderaan strak rond mijn bottienen. 1 van de meisjes stak haar broek af en ontdekte een bebloede onderbroek... Paniek all over natuurlijk! Je stelt je dan al snel de vraag: waar is dat beest heen, en wat moet het daar??? Sabine, nu toch wel de naam verpleegster waard, bleef koelbloedig en kwam direct helpen. Een freaky ervaring toch. Ik vroeg nog even luid: wiens idee deze trekking ook weer was??? Dieter floot onschuldig een deuntje...We wandelden verder met een toch wel ongemakkelijk gevoel. Ondertussen brandde de zon op onze armen en nek. Een uurtje later kwamen we terecht in het dorpje waar we zouden eten. Heel erg vreemd. Allemaal hutjes uit bamboe met strooien dakken. Ontzettend veel kindjes die ons tegemoet kwamen lopen om te zien wie die vreemde bleekscheten waren, versleten kleertjes, of helemaal geen kleertjes, honden, katten, kippen,... Een echt primitief bestaan. Je kunt je moeilijk voorstellen dat je leven enkel bestaat uit: de rivier, het dorp, en de bergen. En toch is dit leven veel eenvoudiger dan het onze. Geen rekeningen, geen stress, geen moeilijke keuzes, geen ingewikkelde relaties,.... Het is uiteindelijk al onze vrijheid en luxe waar we zo van houden die er ook voor zorgt dat het leven gecomliceerder wordt. Ik durf met zekerheid te zeggen dat deze mensen, in hun primitieve bestaan, kakkend waar het hen uitkomt, veel oprecht gelukkiger zijn dan ons. Het is natuurlijk maar een bedenking, en ik weet maar al te goed, dat ik dit leven nooit zou kunnen leiden, daarvoor ben ik al teveel luxe gewoon. Enfin, tot zover mijn bedenkingen. We hebben daar dus mogen eten bij de plaatselijke bevolking. Rijst (voor de verandering), boontjes en een soort maatlijdsoep. Niet slecht, maar ook niet bijzonder lekker ofzo. De kindjes van het dorp stonden allemaal te kijken naar ons. We trokken fotos en toonden het aan hen, zoiets hadden ze duidelijk nog niet vaak gezien want ze joelden er op los! Ook mijn zonnebril vonden ze maar een raar object. Na het eten en de laatste bloedzuiger controle (iedereen met bloedvlekken op sokken en broeken) begonnen we aan de terugtocht. Nog een forse wandeling en na twee uur eindelijk terug aan het bootje. We sprongen erin en vaarden langzaam weg. We keken nog een laatste keer met vermoeide ogen naar de jungle waar we zonet onze meest memorabele tocht tot nu toe hadden meegemaakt. Het leek wel het einde van een triller waarbij de overlevenden, na een vreselijke strijd,met een bootje terug naar de bewoonde wereld gebracht werden. Moe, maar toch voldaan arriveerden we terug in ons primitieve dorpje. Dat de douche nu ijskoud was en enkel een kraan in een kot omringd door vieze beesten interesseerde ons niet meer. Met veel plezier wasten we al het bont allegaartje van zweet, deet, zonnecreme en bloed van ons lichaam. En na een welverdiende maaltijd kropen we terug ons hutje in, op de harde matras, veilig onder het muskietennet (na eerst een grondige check up te doen natuurlijk!!!).

De ochtend kwam te snel en Sofie en ik waren weer te traag. Onze nachtrust bleef wederom niet gespaard van een vreselijk hanenconcert waar zelfs oordopjes niet tegenop konden. Enfin, het was tijd om te vertrekken. Sofie en ik vervoegden als laatsten de groep en we maakte ons klaar om terug te gaan naar Nong Khiaw....met de kano!!!! 1 van ons besloot om met de boot te gaan en kon zo waken over onze rugzakken, de rest lieten zich per twee in een kano glijden. En dan nu:

WELKOM BIJ HET PROVINCIAAL KAMPIOENSCHAP KANOVAREN!!!

Joke en Sofie glijden als eerste in het water en zetten de wedstrijd goed in, met enig geklungel en geklaag over pijnlijke armspieren (vooral door Joke) slagen ze er toch in om op een onhandige manier vooruit te komen. Malika stelt zich veilig door ervaren stuurman Dieter onder de arm te nemen, ook Hilde neemt geen risico en zet zich vooraan bij de gids. Sven en Dieter delen verder een kano en ook Sabine en Nancy. De tocht kan beginnen!!

Joke en Sofie zitten meteen op kop, ze klungelen zich verder maar worden al snel ingehaald door Hilde en de gids. OOk de kano van Malika en Dieter passeert, evenals de kano van de jongens. Enkel Nancy en Sabine zitten nu nog achter. Maar kijk eens aan, daar gaan ook zij!!

Joke en Sofie lopen een niet te overbruggen achterstand op. De gids stelt voor om de kano van de jongens te splitsen zodatze elk bij een jongen zitten,mar geen van beide partijen gaat hier bij akkoord! Wat eenmoedige spirit!!Gelukkig neemt het peloton een pauze en kunnen joke en sofie zich terug bij de groep voegen. Vol goeie moed gaan ze verder. Links links links, rechts rechts rechts, al zigzaggend raken ze traagjes vooruit maar slagen er toch in om nu bij het peloton te blijven. Tegelijkertijd krijgen Joke en Sofie een inval. Ze beslissen dat Sofie (achteraan) zal sturen en dat joke (voorin) gewoonlinks en rechtspeddelt.
Ongelofelijk dames en heren, wat een ingeving, en het werkt! Het klungelige zigzaggen is voorbij en de meisjes gaan aan een mooi tempo vooruit! Na nog even tegen een rots te botsen en over een stel takken te varen hebben ze de techniek onder de knie en lijken door een bovenaardse kracht vooruitgestuwd!!!! Ze steken alle andere deelnemers voorbij en zelfs de jongens moeten toegeven dat ze goed afgestemd zijn op elkaar!! Ongelofelijk! En dan komen de weergoden tussenbeide. De donkere wolken spuwen al hun regen naar beneden en nu wordt het pas echt een watersport! De deelnemers worden kleddernat maar gaan allen dapper voort. Plots moeten ze aanleggen aan de oever om een wild stuk rivier met de boot te overbruggen. De deelnemers stapten al bibberend in, de kanos worden opgeladen en na het wilde stuk rivier worden de kandidaten terug losgelaten. Joke en Sofie steken meteen van wal en gaan er in volle vaart vandoor. En dan is het beslist dames en heren, niemand kan hen nog inhalen, de lichte stroomversnelllingen trotseren ze makkelijk en na een uurtje is de eindstreep in zicht!! Al jubelend en met de peddel in de lucht gaan ze over de eindstreep. Ze zwaaien naar de boot die ondertussen al gearriveerd is, maar oh jee, oh jee, ze vergeten de stroomversnelling en varen gewoon verder!!!! Het wordt moeilijk om tegen te stroom in te varen, dus klampen ze zich vast aan de boten die er nog liggen. Ondertussen arriveren de anderen. De strijd is voorbij. JOke en Sofie zijn de winnaars!!!!!!!!!

Jaja, wees maar fier op ons he zeg!! We hebben wij da goed gedaan!!! Daarna zijn we al bibberend in een cafeetje gaan zitten en is Malika een hostel gaan zoeken. We belanden weer in hutjes zoals de vorige, maar deze keer zijn de gaten in de muren nog groter.... Na een heerlijk avondmaal en een internetbezoek (zie vorig verslag) gaan we richting strooien hut. Sofie en ik doen weer onze grondige check up. Alles lijkt veilig. Plotseling horen we dieter vanuit de hut naast ons roepen: oh nee een spin in onze badkamer. Over nieuwgierig storm ik binnen en zie het meest lelijke grote beige monster dat ik ooit gezien heb!!!! Ik slaak een kreet en al het haar op mijn lichaam komt recht. Tot zover ons veilig gevoel.... Ook deze nacht werd weer verstoord door gedesorienteerde pluimvee en de ochtend was vroeg en moe.

Zoals reeds gezegd gaan we morgen op moutainbike en zal ik dus enkele dagen niets kunnen laten horen. Maar met dit verhaal zijn jullie wel even zoet.

Tot gauw!!!

Joke Boonen!!

Ps: Helene, hier is het lekker warm, is er zon, en heb ik chocomelk in doosjes.... Jij lust trouwens geen nesquick! Martine brengt mij wel een verse doos mee,,,, Ik ben ondertussen al bijna negerbruin....

- Patrick, merci voor het compliment, tof dat je volgt!

- Liefje, geen zorgen, ik red me hier wel, ben ik taaie tante he, maar lief dat je bezorgt bent!!! Liefs en groetjes thuis

- Kaat, leef je nog? Ik heb gedromd da je dood was en ik hoor je al zolang niet meer, alles ok he toch??

- Wostje, ook steeds aanwezig, super lief!! Love you!!

- Mama en papatje, geen zorgen,me ok! liefs!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!