Hallo iedereen!!

Gezien er de vorige keer al hier en daar paniek was omdat het langer dan twee dagen geduurd had voor ik weer iets liet weten, probeer ik nu een beetje vroeger te zijn. Waar waren we geindigd.....Her name was Copa, copacabanaaaaaaaaaa! Juist ja, Copacabana!

Na de mail zijn we lekker iets gaan eten in een restaurantje. Het heeft niet lang geduurd om te kiezen want we kregen een blaadje voor een gratis drankje in ons hand geduwd, en een klein koddig kindje nam mijn hand vast en trok me al naar de deur. Ja, een mens wordt er 'zoachte' van. Heel gezellig eettentje, met een klunzige ober die steeds de verkeerde dingen naar de verkeerde tafels bracht. Best grappig!! Daarna was het tijd voor een drankje natuurlijk!
Copacabana is zooo gezellig en er zitten heel wat toeristen, en dat zorgt ervoor dat de sfeer nog leuker is vind ik. Trekkers onder elkaar. Alle bars waren 'cosy' ingericht met zeteltjes, houten wanden, kaarsen, gekleurde lichten, leuke muziek,.... Echt de max! Een boliviaan sprak ons aan en nodigde ons uit om het cafetje binnen te gaan. Op het terras maakten we kennis met Kristof en Huran. Twee gasten uit Engeland die ook samen aan het reizen waren. Zij leerden ons Daniel kennen, een zwitsers die samen met twee meisjes aan het reizen was ( maar die sliepen al....) en ook Bradley, een geflipte Londenaar die mij verkondigt heeft hoe te leven.
Binnen was het heel gezellig, er speelde een groepje (ale, een jamaicaan en een meisje)wat muziek, en het cafeetje was goed gevuld. De avond was tof! Eindelijk eens een leuke avond waarop we wat andere mensen leerden kennen. Ik viel zelfs in de smaak van de braziliaan die daar werkte en kreeg als het ware gratis drank!!! We konden echter niet communiceren want hij sprak spaans en ik engels. Na een babbeltje met Daniel en een babbeltje met Kristof volgde een babbeltje met Bradley.... Een kerel van 39 uit london. Was ondertussen al 11 maanden aan het reizen, en als je het mij vraagt meer zat dan nuchter. Heeft de hele avond tegen mij zitten ratelen/roepen/spuwen, over het leven. Dat je positief moet denken, dat als je al die positieve energie de wereld instuurt, dat deze naar je terug komt. En dat als je ergens in gelooft, maar echt in gelooft, dat je het kan bereiken. Zolang je er maar in gelooft. Ik probeerde te discussieren maar dat was zinloos, hij bleef maar praten. En ondanks het feit dat hij best wel een punt had, veraadde zijn gedrag en zijn gebrek aan inbreng van een ander, zijn bekrompenheid. Zijn theorie was mooi, prachtig, zal ik zeker niet vergeten, maar er zaten gaten in, en daar was hij het levende bewijs van. Zo stelde hij me plotseling voor om een lijntje cocaine te snuiven (geen paniek mama, ik ben goed opgevoed, ik heb vriendelijk bedankt), en als hij zo gelukkig is, dan heeft hij dit toch helemaal niet nodig? Enfin, de anderen hadden al allemaal medelijden met me, en draaiden eens meelevend met hun ogen.
'We will meet again' zei Bradley 'believe me'. Juist ja, tuurlijk vent, tuuuuuurlijk. Als het echt te laat was (half twaalf) vertrokken we samen met Huran en Kristof naar onze hostal. Bleek dat zij daar ook verbleven, en dan nog wel de kamer naast ons! Huran ging de volgende dag ook naar La paz en besloot met ons mee te gaan S'morgens vroeg. Zo hadden we toch een bodyguard voor in de grote stad!! De ochtend kwam veeeel te vroeg. We zaten op een busje met de plaatselijke bevolking, en oh jee, deze mensen kennen echt geen zeep of tandpasta! Wat een geurtje, en wat een mooie tandjes.... En met al hun rokken boven elkaar kreeg ik nog af en toe eens een stoot als ze passeerden. Lekkeeeeeeeer! Na een viertal uurtjes rijden en een overzet kwamen we in La paz. De tweede hoofdstad van Bolivia. Een drukke stinkende stad, maar wel omringd door prachtige bergen. Er rijden miljoenen auto's, allemaal half versleten en allemaal stinkend als de pest. Geen kleurrijk schouwspel als bij ons, maar enkel witte, grijze soms bruineoude bakken die zich door te stratenjagen, en hun claxon gebruikenipv verkeersborden of regels.Eerst naar de hostal, dan iets eten, en vervolgens.....SHOPPEN!!!! Ja ja! Eerst naar de witches market. Daar worden allerlei stenen en talismannen, kruiden, zalfjes, zelfs lamafoetussen en kikkers (dood) verkocht. Speciaal sfeertje... En ja, shoppen he dus!! Mijn zak is ondertussen 5 kilo zwaarder...slik.
S'avonds hadden we afgesproken met Daniel (uit zwitserland) en die bracht nog een meisje mee die hij had leren kennen (ook van Zwitserland). Clara, 21 jaar en vier maand alleen op schok door Zuid Amerika. Dat is iets anders he mama!! We zijn met zijn vijven (Sarah, Huran, Daniel, Clara en ik) gaan eten in een gezellig restaurantje en hebben daarna nog een stapje gezet in de plaatselijke partytent. En je gelooft nooit wie we tegen kwamen op straat en daarna nog eens in de partytent..... Good old Bradley!! Ik kon mijn ogen niet geloven. Hij keek eens en glimlachte. Hij had dit voorspeld gisteren!! Dit was zo bizar, zooooooo bizar!! Zo'n grote stad en toch komen we elkaar tegen. Niet normaal. Nu, het was gezellig in de Mongo's, tot hij erbij kwam en de alcohol naar binnen goot als water. Daar hadden we weer de Bradley van gisterenavond, gelukkig zat ik er deze keer niet naast. Pech voor Huran aswell. Ik babbelde een beetje met de Daniel. Fan van metal, dus we hadden ook meteen een onderwerp om over te praten. Ik zag hem ook af en toe afkeurend zijn hoofd schudden als hij naar Bradley keek.
Toen het echt wel tijd voor bed was (half 1) en Bradley nu echt te ver ging (begon Huran uit te lachen met zijn geloof) besloten we er een eind aan te maken, namen afscheid en gingen terug richting hostal. 'I'm fucking happy men, fuck you men, fuck you' riep de alom gelukkige Bradley nog. Zijn vriendin was er ondertussen ook vanonder geknepen en had al meermaals op een geergerde manier met haar ogen gerold. Arm kind....maar ja, het is haareigenkeuze natuurlijk....ze was dan ook blond ahja....(moptje he....).

EN deze morgen, voor de verandering, weer op de bus! Richting Coroico... Death ride....
Maar maak je geen zorgen mamatje, we hebben de nieuwe weg genomen, die is minder gevaarlijk. Praaaaaaaaachtig uitzicht!! Al zou ik graag ooit eens terugkomen en de dodenroute met de moutainbike doen (pe, ik dacht aan jou als compagnon??), door de prachtige bergen, richting aard paradijs. Want Coroico is een stadje boven in de bergen, in de natuur, met appelsiene bomen, bananebomen, hostals met zwembad, grote vogels die rondzweven, veel groen, prachtig uitzicht,... kortom, super he!!! Wel klein, niet zoveel te doen, Beetje uitrusten dus vandaag. Morgen terug naar La paz en dan richting Potosi.

Zo, het is wel weer genoeg geweest voor vandaag. Straks iets eten en de plaatselijke pubs bezoeken, en wie weet weer nieuwe trekkers leren kennen.

Bolivia heeft iets speciaals, een aantrekkingskracht. Het is een arm land, en men heeft er zoveel vooroordelen over, maar ik vind het een uitdaging! Meer dan Peru. Ik zou hier dolgraag nog eens terugkomen en meer tijd maken om de schatten van dit land te ontdekken. Want ik weet dat ik maar 1 honderste zal gezien hebben van wat Bolivia te bieden heeft.

Nu goed, ik moet er een eind aan maken. Het zal zijn tot binnen enkele dagen zijn denk ik. Geen paniek mam en pap, als ik in Potosi ben laat ik iets weten, dat zal waarschijnlijk vrijdag zijn.

Dag iedereen, en tot de volgende!!

Heel veel liefs!!

Dikke knuf en kus
Jeukerige Joke (over jeuk!! Beten!!)