Hallo lieve thuisblijvers!

Wat vooraf ging:

Joke en Sarah namen twee dagen geleden de bus naar Huaraz, een stadje meet naar het noorden van Peru, zo een beetje midden in de Andes. Na een lange, doch comfortabele rit arriveerden ze daar om 6 u s'morgens. Namen daarop een minibusje naar Caruaz en zochten een hostel. Nadat Sarah contacten gelegd had met de plaatselijke bevolking werd ons een gids aangeboden om de volgende dag een bergtocht te maken. We stemden toe en ontmoeten hem s'avonds in het hostel. We zouden de volgende dag om 6u(!!) vertrekken en tot ongeveer 5-6u (!!) s2avonds wegblijven. Aangezien we een wandeling van 4-5u gepland hadden twijfelde Joke een beetje. Doch Sarah antwoorde hierop: Sig, we zijn jong he!! Dus Joke stemde toe.
Na een nacht met oorstopjes in mijn oor, en de goesting om een paar van de honderden straathonden die er rondlopen en s'nachts zo nodigmoeten communiceren,dood te schieten stond ik veel te laat op, genoot mijn eerste warme douche, en was toch nog op tijd. Even later stopte de taxi met onze gids en twee Australiers die ook zouden meewandelen.

Eerste en laatste hoofdstuk

Met het laatste beetje energie dat mij nog rest (al lijkt het woord 'energie' ook niet echt toepasselijk) vertel ik jullie over mijn moordende dag. Mijn lijf is dood. Mijn geest werkt nog een beetje, en mijn vingers zo te zien ook.
We hebben vandaag 12u gewandeld!! Ik heb mijn limiet bereikt en ik ben erover gegaan.
En ik heb de tol mogen betalen!

Na een dertig minuten lange rit over een baan die je eigenlijk geen baan kan noemen, maar een stoffen weg met stenen zo groot als vuisten en kinderhoofdjes, kon onze taxi niet meer verder. We hadden al moeten uitstappen omdat de auto zo laag hing dat hij niet over een verhoging in de weg raaakte. Tientallen stenen haddende onderkant al bewerkt en er sleepte al iets ter hoogte van de voorband....
Enfinm we stapten dus uit en begonnen aan onze 'tocht'. Nog vol goeie moed, en met de bibber want het was ijzig koud. Na een tijdje stappen kregen we warm en werd de bibber vervangen door zweet. We stegen, we stegen, we stegen,....
Sarah liep op kop, ik erachter, en onze gids en de autraliers liepen gezellig te babbelen achteraan. Waar die meid in godsnaam de adem haalde, ik weet het niet.
De hoogte had al gauw zijn gevolgen: droge mond, droge keel, hoofdpijn,....
Sarah had als eerste last van al deze zaken, er kwam zelfs nog eens misselijkheid bij. Zolang we stilzaten ging al goed, maar dan kregen we natuurlijk ook weer snel koud, en dat is niet goed. We maakten een klein spannend stijl ommetourtje om even naar een plaatsje te kijken waar mensen beenderen lagen van voor de inca's!! Immens oud dus.
We gingen steeds hoger, en Sarh kreeg het steeds moeilijker. De australiers daarentegen wandelden omhoog alsof ze de trappen op gingen. En ik slofte erachter.
Sarah had redelijk wat achterstand, en de gids bleef bij haar. Dus ik volgde de Australiers maar, al heeft me dat veel ommetourtjes bezorgt! Op een bepaald moment waren we weer neig aan het klimmen en zaten we op een top. Even uitrusten dacht ik zo. Tijd voor een slokje pepsi en een droge sandwich (veel meer hadden we niet). Plotseling vertrok het koppel weer, maar ik dacht dat Sarah en de gids wel nakwamen. Niet dus!Ik was hen gevolgd, maar dat bleek niet de weg te zijn. Toen ik op mijn gemak hen achterna slenterde, was er niemand meer in zicht..... Sjiiiiiiiiiiit! Een paniekscheut! Mijn slenterpas veranderde in een lichte looppas! Gelukkig zag ik plots het hoofd van dat meisje, maar het was toch lopen geblazen!
Fieuw, wat een opluchting, even een adrenalinestoot! Vervolgens gingen we verder, ik weer achter dat koppel, Sarah een eind achter ons. We zaten heel hoog, op de punt van een stompe driehoek in 3d. Achter mij niemand te zien. Tot ik plots naar beneden kijk waar een grote open vlakte was. En jahoor, daar liepen ze! Het was zeker 500 meter naar beneden en er was nergens een pad, oh jee... De Australiers zagen er geen graten in en wandelden verder tot we op een bepaald punt besloten om naar beneden te gaan.. Hupla hopla, door de takken, de cactussen, over de stenen en de watertjes. Wat moest ik mijn best doen om dit marathonduo bij te houden, de longen sprongen bijna uit mijn lijf. Overal krassen op mijn benen, stekkers in mijn billen.... ole, wat een avontuur!! Maar uiteindelijk is het hen, en dus ook mij gelukt en waren we terug bij Sarah en de gids. Voor we de laatste klim van 2u begonnen, die ons naar een meer zou brengen, namen we even pauze. Sarah was kapot. En bij mij begon de hoofdpijn toch een klein beetje te dagen. Ma de pauze zetten we de laatste zware klim ( van 2u!!) in.
Ik weer achter mijn australiers he ja, en Sarah op het gemak, want zij had er eigenlijk geen moed meer in, ze was echt ziek. Mijn hoofd begon te kloppen, de slagader in mijn nek ging al een gek tekeer. Het was de eerste keer dat ik hem zo snel vond. De hoofdpijn ging ook bij mij niet meer weg, maatr verergerde. IK moest steeds vaker rusten. Na een poosje kwam onze gids tevoorschijn. Sarah had beslist om te stoppen en ter plaatse te wachten tot we terugkwamen. 'One down' zei mijn Australische vriend. Was ik de volgende?
Het stijgen was vreselijk. Mijn hart klopte in mijn hoofd, als een vreselijke technobeat, als tijdbom die op ontploffen stond. Het was een kwestie van mijn minuten of mijn hoofd ontplofte en al mijn hersenen spatten eruit. Ik kon niet meer. Op het moment dat ik van plan was om ook te blijven zitten zei de gids me dat het echt niet meer ver was, en trok het Australische meisje me recht. Ok dan maar.... Ik denk dat de Peruvianen niet zo goed zijn in het inschatten van tijd, want het bleef verdorie maar duren! Steeds stijgen, steeds weer die technobeat, en hij werd alleen erger. Toen ik het een tweede keer wou opgeven zei hij weer: Not far, 20 minutos.
Jaja, tuurlijk, domme geit die ik ben. Het was toch wel een half uurtje. Ik kreeg zijn wandelstokken en raakte achterop, naar uiteindelijk ben ik er geraakt.
Mijn vingers waren worstjes (van de hoogte en de druk) en mijn hoofd een technoparty.
Het meer was mooi, het uizicht ook, de wind sneed. Die Australische rakkers die trouwens al 7 maanden aan het rondtrekken waren en die duidelijk onverñoeibaar waren wilden nog hoger.
Of ik meeging? Vergeet het maar! Nadat ik een halve dafalgan codeine had opgelost in het beetje water dat me nog reste vertrokken we weer. Ik naar beneden, zij naar boven.
Slik, als ik de weg maar terugvond... Ik had een kleine beetje de piepers... was als ik een verkeerde weg nam, wat als ik Sarah niet vond, wat als ik mijn voet verstuikte of flauwviel, wat als de anderen een andere weg naar beneden namen....??!! Met mijn gelukseendje in mijn rugzak (wostje ;-) ) en mijn moosachat beschermengel hanger rond mijn nek ( mamatje) ging ik heel zachtjes naar beneden. Gelukkig is mijn orientatie best ok, na een klein uurtje zag ik de kleurige muts van Sarah!!! Woehoe!!! Die Zat daar al 3 u te schimmelen en kon er niet echt mee lachen dat de anderen nog langer wegbleven. Maar wat konden we doen? We zaten midden in de Andes, tussen de bergen... Dus ja wachten he. We legden ons op de harde grond en deden een tukje. Mijn hoofd stond nog steeds op ontploffen boemboem, boemboem, boemboem...ik was een zombie. Ma twee uur en half kwam een 'OLA!!' ons wekken. De gids! En de australiers! Fieuw, ik zou vanavond in mijn bed liggen! De afdaling was een marteling. Al nam mijn hoofdpijn wel af (gelukkig!!), ze werd genadeloos vervangen door pijnlijke knieen, pijnlijke bilspieren, pijnlijke voeten en slippertjes (op de lossestenen, met mijn voetjes he liefje ;-))
En ze bleef maar duren. Sarah was terug in orde en moest blijkbaar haar trein halen want deze keer liep zij kilometers voorop, en ik tjaffelde achteraan. Anyhow, tegen dat we in de taxi zaten was het donker. We kwamen, alle vijf doodop, rond 7u terug in het dorp.......

Het was een ervaring maar ik heb echt mijn limiet overschreden. We hebben 12u gewandeld enwezaten op 4200 meter hoogte aan het meer. Dat is niet echt gezond om dit als 'belg'zomaar zonder oefening te doen.
Dat heeft mijn lichaam me wel duidelijk gemaakt!!
Mijn wangetjes gloeien (verbrand...) en mijn spieren zijn oververmoeid. Ik weet niet of ik morgen nog zal kunnen lopen.... Ik heb mijn plicht gedaan: mijn relaas aan jullie. Het is nu echt tijd voor bed.

Oh jee, mijn tijd zit er bijna op, en Sarah vraagt zich waarschijnlijk al af waar ik blijf!
Mama, laat je adem nu maar los, ik heb het overleefd.
Lieve mensjes allemaal, bedankt voor de berichtjes wederom!! Heel heel fijn, jullie hebben me nog doen lachen op deze vermoeide avond! Keep going!

Ik duik erin!

Heel heel veel liefs aan al mijn trouwe lezers!
Dikke knuf en kus
Jo(s)ke

- Inge wostje moatje, je eendje zorgt voor me, ik probeer je gauw es te mailen!! Ik heb ze gelezen, hou je taai meid! Love you to!!

- Roos heel leuk dat je zo geintresseerd bent!! En bedankt voor de bijdrage, super lief!!

- Liefje, bedankt voor je berichtje. Heel lief, was ik blij mee!! ¨Miss you love you!!

- Aan al de rest. mijn tijd is op, ik moet verzenden of ik ben het kwijt!!