josopavontuur.reismee.nl

De 'Lost and found' Lodge

Vooraleer we Panama definitief achter ons laten besluiten we toch om nog even te stoppen in de ‘Lost and found Lodge’. Een hostel in de jungle tussen David en Bocas, die zowat in heel Panama gepromoot wordt. Als ik ook van Sarah, mijn voormalige Zuid-Amerika reispartner, nog eens een dikke aanrader krijg om daar te stoppen, besluiten we er een dagje van onze kostbare tijd aan te geven! We laten de chauffeur weten waar we eruit willen en na een drietal uurtjes rijden stopt hij langs de weg, bij het grote bord ‘Lost and Found lodge’. We worden er gedropt in de middle of nowhere, omringd door een prachtig landschap! Er staat een pijltje die ons toont welke weg we moeten nemen. 10 a 15 minuutjes wandelen belooft het ons… Hmmm… Met die 2 rugzakken rond mijn lijf?? I doubt it! Daarbovenop blijkt de weg nog eens lekker steil omhoog te gaan ook! Dit is een marteling! Ik voel het zweet langs mijn rug rollen terwijl ik me moeizaam, stap voor stap, met de snelheid van een schildpad, voortbeweeg. Trappen nemen lijkt al helemaal een ramp! Wat zit er in godsnaam in die rugzak dat hij zo zwaar is???? Aaargh!
Na een half uurtje komen er eindelijk enkele huizen in zicht. We zitten nu wel een stuk boven de baan, op en top tussen de natuur. Wanneer we toekomen worden we meteen door een kerel ontvangen die ons helpt en de weg toont. Hij lijkt een beetje op ‘Hurley’ uit Lost, maar dan een stuk slanker. Eenmaal in het hoofdgebouw worden we meteen vriendelijk onthaalt en krijgen we elk een beker met water aangeboden ‘Good job, you made it!’ zeggen ze! Jaaa fieuw, i made it! Indeed!
Nadat we bekomen zijn krijgen we uitleg van Emily, een franse die opgegroeid is in de US en die hier nu vrijwilliger is. De lodge werd opgericht door een Canadees koppel maar wordt tegenwoordig gerund door vrijwilligers die elkaar telkens aflossen. Ze geeft ons uitleg over de verschillende tours die er gaan, toont ons de bakken waar we eten kunnen vinden, de kaart van de omgeving en tenslotte brengt ze ons naar de dorm. We krijgen elk een dubbel bed! De kamer is hoog en er zijn drie verdiepingen bedden! De bovenste is echt wel hoog (4 meter ong) en blijkbaar is er bij Kerstmis een meisje uitgevallen omdat ze zo zat was… Werd een ziekenhuiskerst! We maken kennis met Nas, een indiër die al 30 jaar (!!) rond de wereld reist! Een wijze vriendelijke en best grappige vent! Hij is op zijn 15e begonnen met in India rond te reizen, daarna volgde de rest van de wereld: Europa, Azië, Afrika, Amerika,… Hij is werkelijk al op honderden plaatsen geweest! Op sommige wat langer dan op andere. Terwijl hij reist maakt hij schilderijen van de dingen die hij ziet, deze verkoopt hij ofwel meteen aan geïnteresseerden ofwel via het internet. Blijkbaar slaagt hij er zo in om zijn reizen te bekostigen. Hij laat ons zijn kunstwerkjes zien en het is wel de moeite. Speciaal ras, die
kunstenaars ;-) En we maken ook kennis met Rihan, een brit. Zijn gezicht komt me bekend voor, volgens mij heb ik hem al eerder gezien… En terwijl we een praatje slaan zegt hij plots: ‘Have we met before??’. We moeten dus al ergens elkaars weg gekruist hebben, maar de enige mogelijkheid is Guatemala en dat is ondertussen al even geleden. We kunnen ons niet herinneren waar, dus houden we het erbij dat we elkaar al eerder gezien hebben, ergens, in Guatemala :-)
Ondertussen wordt het stilaan donker en is het tijd om iets te koken. We kijken wat in de kasten en knutselen uiteindelijk een rijstmaaltijd met groentjes in elkaar. Nas en Rihan vergezellen ons en er wordt volop gebabbeld. Even later is het ‘Happy hour’ en begeeft iedereen zich naar de bar. Wij vier blijven over. Nas nestelt zich in de hangmat met zijn gitaar en begint rustig te tokkelen. Zijn spel is heel goed, zijn stem is niet 100% :-) Maar het brengt wel sfeer. De rest van de avond brengen we al pratend door met Rihan. We mogen proeven van zijn 18 jaar oude rum en schrikken ook even op van een muis die door de keuken schiet, tegen Rihan zijn voet loopt en vervolgens terug achter een box verdwijnt. Zolang het maar geen spinnen zijn hé ;-) Voor we het weten is het 12u en morgen moeten we vroeg op want we hebben ons ingeschreven voor een wandeling met Gabriel, een local, die ons zal meenemen in de jungle.
De volgende ochtend stond ik met kleine oogjes klaar om aan de trektocht van de dag te beginnen. Gabriel, voorzien van rubberen laarzen, nam ons mee, op de bus en vervolgens de jungle in. Er woedde een stevige wind, vergezeld van wat motregen, dus de regencape ging al snel aan. We wandelden door puur regenwoud en bleven hier en daar een tijdje staan terwijl Gabriel volop het geluid van de vogels nabootste om ze vervolgens te laten antwoorden. We zagen enkele prachtige exemplaren met mooie felle kleuren. Als ook een kanjer van een vlinder, de blue morpho, die grote blauwe vleugels heeft, maar helaas zelden of nooit stilzit,waardoor een foto maken praktisch onmogelijk is. We wandelen een paar uurtjes waarbij Gabriel zich volledig uitleeft met de camera van Sofie! Hij vindt het kennelijk super leuk om foto’s te maken en is er natuurlijk als de kippen bij, want hij ziet de vogels altijd als eerste! Halverwege te wandeling komen we uit bij de rivier, waar we een korte pauze houden. Ondertussen is de zon terug in het land en mag de regencape uit! Daarna zetten we onze wandeling verder. Buiten vogels en insecten komen we niet veel bijzonders tegen. Geen jaguars, slangen, krokodillen,… of andere gevaarlijke spannende dieren. Hoewel… Tegen het einde, wanneer we volop aan een afdaling bezig zijn, stopt Gabriel, neemt een stokje en begint voorzichtig in een klein holletje te porren. Sofie zet spontaan een stapje achteruit, want ergens kunnen we al vermoeden waar hij naar op zoek is…. ‘Are you looking for a spider??’ Vraag ik opgewonden. ‘Yes tarantula here’ antwoord hij. Sofie begint te rillen ‘oh neeeeeeee hé, dat moet ik niet zien ze!!’. Ondanks mijn grote angst voor spinnen ben ik wel ontzettend geïntrigeerd! Spanneeeeeend!! Als er hier zo’n monster zit, dan wil ik hem toch tenminste gezien hebben, met het risico dat ik al gillend naar beneden ren met mijn armen in de lucht, als hij te snel gaat bewegen! Ik ga voorzichtig achter Gabriël gaan staan en piep in het holletje. Warempel, ik zie een paar harige zwarte poten tevoorschijn komen! Ieeeeeuw!!!! Overdag slaapt het monster, dus eigenlijk storen we hem een beetje. Gabriel is voorzichtig met zijn stokje want blijkbaar kan deze spin je wel bijten, niet levensgevaarlijk, maar toch ook niet dat het deugd doet! Af en toe komt hij een beetje naar voor, maar hij laat zich niet uit zijn donkere hol jagen. Het is dan ook nogal moeilijk om er een deftige foto van te trekken. Ik weet niet of ik nu liever zou gehad hebben dat hij er wel uitkwam en dat al mijn haren kwamen recht te staan of dat hij veilig blijft zitten en ik hem niet zo goed kan zien. Hoe dan ook, het monster laat ons geen keuze en even later wandelen we verder, tot grote vreugde van Sofie die vooral: Eeeeeeeeeeeeeeeeengtje, ma éééééééééééng, vies!!! Wist uit te brengen terwijl ze vanop een veilige afstand toekeek. Ook geen echte liefhebster ;-) Als ik Gabriël vraag of de spin vijanden heeft, geeft hij mij het verrassende antwoord: mieren. Mieren???? Ja, blijkbaar kan een hele kolonie mieren zo’n monster wel de baas! Een feestdiner, voor thanksgiving of kerstmis gok ik. Opgevulde tarantula…. Geef mij toch maar de opgevulde kalkoen dan! ;-)
Ondertussen zijn we al een stuk verder gevorderd en komen we terug uit op de baan. Voor ons zien we tussen de vele bomen halverwege een berg de ‘Lost and Found Lodge’ liggen. Het stukje met de bus van deze ochtend hebben we dus helemaal door de jungle terug gewandeld. Leuk! Nu wacht ons nog een maaltijd bij hem thuis met zijn gezinnetje. Hoe oud hij precies is weten we niet, maar hij kan toch niet veel ouder zijn dan begin de dertig. Hij is echter wel al zeer productief geweest want hij heeft al vijf kinderen!!! Waarvan de oudste al 11 jaar is! Vroeg begonnen, half gewonnen! ;-) We worden vriendelijk onthaalt in zijn huisje. Zijn vrouw geeft onze een slappe hand en de kinderen volgen, de één al wat meer verlegen dan de ander. Het huisje ziet er erbarmelijk uit. Het is niet groot en ingedeeld in drie ruimtes. De keuken, de zitkamer met 1 stoel, een bank en een televisie, en dan tenslotte een soort slaapkamer die afgescheiden wordt met een gordijn. Een groot deel van ons geld gaat naar hem en zijn gezin en het is mij duidelijk dat ze het maar al te goed kunnen gebruiken…
De kinderen kijken ons nieuwsgierig aan en verstoppen zich verlegen achter het gordijn of een muurtje. De oudste zijn al wat moediger en komen ons bordje met eten brengen. Een sobere maaltijd, bestaande uit rijst, sla en voor mij een stukje kip met een toch wel heerlijk sausje! Als we gedaan hebben komen ze het ook weer halen. Leuke kids! De jongste van 3 blijft echter veilig op een afstandje naar ons gluren. Wanneer papa haar probeert te forceren om toch bij ons te komen, door haar bij de arm mee te sleuren, barst het kindje angstig in tranen uit, waarna ze al snikkend troost zoekt bij mama. Mja, dat hoefde nu ook weer niet… Waarom een kind forceren om goeiedag te zeggen? Heeft toch geen zin. De anderen raken al een beetje gewoon aan ons gezelschap en Sofie begint er al eentje te kietelen. De oudste jongen (er is er maar één) komt ons onze naam vragen. En het oudste meisje komt op haar beurt vragen waar we vandaan komen. Vervolgens verdwijnen ze terug in de keuken om te giechelen van de zenuwen :-) Best grappig! Als we aan één van de jongere kindjes vragen hoe oud ze is, fluisteren de anderen haar een verkeerde leeftijd in en barsten vervolgens in lachen uit. Het kind begrijpt er geen snars van en loopt een beetje verward heen en weer. Uiteindelijk is het tijd om te gaan. We bedanken de vrouw en de kindjes en zwaaien ze vervolgens gedag. Enkele zwaaien toch al enthousiast terug, dus we hebben een goeie indruk gemaakt ;-) Gabriel leidt ons nog terug naar de lodge en daar nemen we afscheid. Wanneer we toekomen staat één van de vrijwilligers klaar met twee bekers water. Hij heet ons welkom, zegt dat we even mogen gaan zitten en dat hij ons zo dadelijk zal inchecken. De anderen barsten in lachen uit! ‘They’re already staying here!!!’. Die dacht blijkbaar dat we net toekwamen :-D
Ik plof mij neer op het bed en ga voor een namiddagdutje. Sofie slaat aan de babbel met Rihan.
Als ik een tweetal uurtjes later wakker wordt, zie ik haar aan mijn bed staan. ‘Ga je mee naar het uitzichtpunt?? Het is al bijna vier uur’ Vraagt ze. Ik was net aan het dromen over chocolade en ben nu niet in staat om meteen op te springen en mij klaar te maken. ‘Ga maar, ik kom wel achter’ zeg ik haar. Ze vertrekken en ik blijf nog even soezen. Daarna voorzie ik mij van water, twee mueslirepen en een plannetje om ook naar het uitzichtpunt te trekken. Het is maar een 45 tal minuutjes wandelen maar het stijgt toch behoorlijk. De zon heeft haar weg ondertussen al helemaal gevonden en zorgt met haar hevige warmte dat het zweet weer langs alle kanten van mijn lichaam drupt.
Even later ben ik boven en ontmoet er Sofie, Rihan en nog een Duits meisje. Het uitzicht is inderdaad de moeite waard. Doordat we wat hoger zitten is de wind behoorlijk gaan waaien, maar dat doet nu wel deugd. Sofie en Rihan besluiten om nog een eind door te lopen en naar de rivier te gaan. Ik pas en blijf rustig zitten. Wat later komt ook Nas de Indiër erbij. Hij was hier gisteren al geweest, maar vandaag is er veel minder bewolking en hij denkt erover om dit plaatje te schilderen. Na een tijdje besluit ik ook om terug te gaan. Maar in plaats van af te slaan richting hostel loop ik nog een eindje door om het ‘on and off lake’ te gaan zoeken. Als ik er eenmaal ben, lijkt het momenteel ‘off’ te zijn, aangezien ik niet meer dan een droge open plaats vind. Ik besluit dan ook mijn bijdrage te doen met een plasje ;-) Kwestie van het weer wat ‘on’ te maken hé! Terwijl ik terugkeer, loop ik Nas weer tegen het lijf. Hij is op weg naar ‘Tree beard’ een enorme boom die maar een eindje verder van het ‘lake’ ligt, echt de moeite, belooft hij me. Ik besluit om mee te gaan en maak rechtsomkeer.
De boom is inderdaad gigantisch. Je kunt er zelfs tussen lopen. Het zijn verschillende stammen die halverwege samenkomen en één geheel vormen. ‘The wonders of nature’! Nas vindt Tree beard maar een flauwe naam, hij heeft meer het gevoel dat dit prachtige schepsel vrouwelijk is. Daar ga ik met een brede glimlach en een behoorlijke portie feminisme graag mee akkoord! Tijdens de terugwandeling babbelen we heel wat. Over Yoga, meditatie, India, rust, geduld, stress,… Een wijze man die Nas. Ik zou er nog veel van kunnen opsteken, maar helaas zit ons verblijf er hier morgen alweer op.
Als ik terug in de lodge kom tref ik Sofie al fris gedoucht aan. De vrijwilligers gaan net de kooi van ‘Rocky ’, een Kinkajou (honeybear) binnen. Een snoezig beestje die ze gered hebben uit de klauwen van weer één of ander vreselijk mens die denkt dat je wilde dieren in huis kunt nemen en ze vervolgens niet verzorgen! Het is een nachtdier dus nu het donker is komt hij wat in actie. Hij kruipt op mijn hoofd en speelt met zijn zachte pootjes door mijn haar. Ik bescherm al vast mijn neus want daar blijkt hij wel graag eens in te bijten. Hij maakt rare snufgeluidjes, alsof hij voortdurend een lopende neus heeft. Maar blijkbaar is hij ooit eens aangevallen door een ander diertje en was hij toen gewond aan zijn neus. Na de hechting is hij altijd blijven sniffen. Ocheere… Na tien minuutjes wordt hij een beetje te opgewonden en moeten we de kooi terug verlaten. Ik ben toch blij dat ik hem eventjes heb kunnen aaien!
Na het eten, vraag ik één van de vrijwilligers of ik eens de spinnen mag zien (ja het fascineert me toch wel!). Er komt hier blijkbaar geregeld een vent die spinnen onderzoekt, hij noemt zichzelf dan ook ‘Spider’. Ze vangen hier dus af en toe van die monsters zodat hij ze kan meenemen om te onderzoeken. Nu wil ik er toch eens een paar zien. Het meisje komt terug met een viertal plastieken terrariums waar de gruwelijkste beesten inzitten!! Maar ze zitten veilig, ver weg, dus ik kan het aan!! Ze toont zelfs de baby’s, ze zijn nog niet zo behaard en zien er een beetje plastiekig uit. Sofie komt slecht (Eéééééééééééngtjeeeeuh!!!). Lol! Daarna verzamelen we ons rond het kampvuur. Het is hier s’avonds een stuk kouder en het doet wel deugd om bij het vuur te zitten. Eerst worden we nog vergezeld door de Amerikaanse vrijwilligers maar eventjes later gaan die allen naar de bar, want één van de meisjes is vandaag 20 geworden (en dat heeft ze wel 100 keer herhaald, zodat iedereen het wist!!! Amerikanen…) en dat wordt gevierd met een zelfgebakken/versierde cake. Ze moest een tijdje wachten voor ze de bar binnen mocht en was zo dartel als een veulen!! Een…euh… opvallend energiek meisje moet ik toch zeggen. Viel niet bepaald bij iedereen in de smaak. Maar ze bedoelde het wel goed.
Ik ben zelfs, uit nieuwsgierigheid eventjes mee gegaan naar de bar om te zingen. Ik was toch ook benieuwd waarvoor ze al de hele avond zo zenuwachtig liep. De tafel was versierd en in het midden stond inderdaad de cake :-) Heel eenvoudig allemaal, maar duidelijk met veel liefde en vriendschap gemaakt. De rest van de avond brachten we door rond het vuur, Sofie, Rihan, Nas en ik. Nas had er ondertussen ook zijn gitaar bijgehaald en speelde het ene liedje na het ander, waarbij hij geregeld een paar keer volledig toonloos meezong, maar zich daar geen zak van aantrok! Wat een heerlijke rust straalt die vent toch uit. Hopelijk mag ik die op een dag ook ooit vinden.
Ik roosterde een drietal marshmallows, waarna ik op ontploffen stond en iedereen aanraadde zich tot een maximum van 3 te beperken! Pfieuw! Nas vertelde dat het morgen zijn verjaardag was, hoe we er zijn opgekomen weet ik niet meer, want hij is niet bepaald het type om dit aan de grote klok te hangen. Om 12u hebben we hem dan ook hartelijk gefeliciteerd, vergezeld van een Belgische ‘drie kussen’. :-) Toen ik opkeek naar de bar zag ik daar plotseling de kerel staan die Sofie om de één of andere reden niet echt mocht. We hadden hem in Panama city twee keer ontmoet, vervolgens in Boquete gezien en nu bleek hij hier te zijn! Eventjes later kwam hij ons tot Sofie haar grote ergernis ook nog eens vergezellen aan het vuur :-D Hahaha! Ik maakte een kort babbeltje met hem en vond vervolgens dat het tijd was om in bed te kruipen. Ik wenste iedereen goeienacht en liet ze achter bij het kampvuur. Morgen steken we de grens over en laten Panama dan definitief achter ons. Op naar Costa Rica! Pura Vida tijd!
Veel liefs
Lost and found Joke

Reacties

Reacties

Wost

Dag moatje,

Nas is wellicht die Indiër waarover je het had. Hij heeft geen FB zeker om hem verder te volgen ;-) En heeft hij plannen?

Ik heb al eens gekeken naar yogatime, maar meestal betaal je toch €10/ les in Brugge en omstreken, pffff, veels te veel.

Enfin, het was me weer een leuk en deze keer rustig verhaal. De max dat je bij die local hebt kunnen eten en zijn huisje mocht zien.

Op naar het volgende leesplezier! xxx

Neltje

Hey Zussie,
Ik ben er eindelijk toe geraakt om dit verhaal te lezen. Het was idd een leuk, relaxerend verhaal!
Zo, ik ga nu meteen door met het volgende verhaal ...
XXX

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!