²Een busrit, nog een busrit, een korte taxirit, gevolgd door een boottochtje en tenslotte nog een boottochtje waarbij ze ons eens lekker wat geld gingen afrippen (maar niet met mij hé!!!!), brachten ons uiteindelijk bij ‘Red frog beach’. Een gedeelte van het eiland ‘Bastimentos’, ver weg van het feestgedruis op Bocas town. Ik was al een beetje op mijn ongemak omdat we op onze reservatie vermeld hadden dat we omstreeks 17u zouden arriveren (jah je MOEST een uur geven!). Het was ondertussen al ruim 18u!! En overmorgen startte het carnaval in Bocas, waardoor de hostels op de eilanden behoorlijk vol zaten! Maar de zorgen waar onterecht, want toen we toekwamen werden we door een vriendelijk en enthousiast kereltje onthaalt en konden zelfs nog meteen voor een derde nacht boeken! Hij gaf ons wat uitleg en daarna bracht hij ons naar de dorm. Een zaal ingedeeld in drie compartimenten van telkens 2 stappelbedden, met heerlijk verfrissende airco! En de helft van de bedden waren nog leeg! Ik had meteen het gevoel dat ik hier wel nog goed ging slapen! S’ avonds hielden we het rustig. Koken was niet echt mogelijk aangezien de keuken vol stond en er slechts 4 pannen ter beschikking waren… Dus aten we iets kleins in de bar en nestelden ons voor de rest van de avond achter onze laptop in het gezellige grote restaurant.
Onze eerste dag op Bastimentos starten we met een simpel ontbijtje gevolgd door een verkenningswandeling. Vanuit onze hostel loopt een korte jungle trail die je in acht minuten bij het strand brengt! Het stukje jungle zit alvast vol met vogeltjes en insecten. De stranden zien er heerlijk uit en de zee met zijn woeste golven (en sterke stroming) lonkt verleidelijk in dit warme tropische weer!! We wandelen een eindje op het eiland, die vooral uit jungle en stranden bestaat. En zien ook enkele mooie vogels met knalgele staart die een grappig geluid maken! Uiteindelijk komen we uit op een helling die vol gebouwd is met redelijk identiek uitziende villa’s. De één al wat decadenter dan de ander, voorzien van een zwembad… De zee is immers de volle 200 meter wandelen… Bah wat een lelijk plaatje, het past niet echt op dit eiland dat bruist van de natuur! Ik lijk plotseling wel in ‘het zoute’ terecht gekomen. Er wordt zelfs met golfkarretjes gereden!! Kan de gelijkenis nog groter?? Onze maag begint van zijn neus te maken, niet alleen door dit te zien, maar ook gewoon omdat het schampere drie-schelletjes-boterham-plus-vijf-blokjes-fruit ontbijt van deze ochtend ondertussen ruim is verteerd! We wandelen het hele eind terug en maken onze heerlijke pasta met poeder uit zakjes klaar. We beginnen met één zakje, maar omdat we teveel water toegevoegd hebben en het dus eerder soep dan pasta lijkt, moeten we noodgedwongen ook ons tweede zakje opofferen! We besluiten om in de late namiddag eens een kijkje te gaan nemen op Bocas town, het party eiland! Daar zou vanaf vandaag zelfs carnaval beginnen! Maar eerst: relaxen op het strand!! Gewapend met bikini, handdoek, boek en frisdrank huppel ik naar het strand. Sofie blijft liever in het restaurant. Het witte zand weerkaatst in de zon. Sinds mijn zonnebril nr. 8 in Guatemala, met dank aan Vervinckt, sneuvelde, heb ik geen nieuwe meer gekocht met als gevolg dat ik het sterke licht nu moet leren verdragen. Ik plof me ergens neer en lees wat in mijn boek. Maar na één hoofdstuk hou ik het voor bekeken en ren naar de zee! Heeeeeeeeeeeerlijk dat frisse doch niet koude water!! Ik waag me niet te ver want er staan hier verschillende borden waarop gewaarschuwd wordt voor de sterke stroming. De golven zijn groot en sterk en het voelt fantastisch om ermee te spelen! Af en toe word ik natuurlijk ook verrast waardoor ik al proestend en met een pijnlijke waterneus terug boven spartel. Maar wat is het zalig! Het doet me een beetje terugdenken aan Puerto Viejo, waar ik ook elke dag naar het strand wandelde en in de zee zwom. Zo’n leven zou ik nog wel gewoon kunnen worden. Stralend weertje en elke dag een plons in de zee! Het geeft je zo’n vrij gevoel! Mmmm…!! Ja ok, ik ben opgegroeid aan de zee, wat mij liefde ervoor wel zal verklaren, maar wat is dit een ongelofelijk verschil! Hier kun je er echt van genieten, elke dag! Terwijl het bij ons al héél mooi weer moet zijn vooraleer je je eens in het immer koude water waagt. Hoe dan ook, het is heerlijk relaxend om er enkele uurtjes door te brengen. Rond 5u huppel ik snel terug door de jungle, want nu is mijn deet afgespoeld, naar de hostel waar ik al het straffe zout van mijn lijf spoel om tijdig klaar te zijn voor de boot die ons naar Bocas brengt. Als we eventjes later bij de aanlegsteiger staan liggen er enkele boten die al vol toeristen zitten, braaf met feloranje reddingsvest, zitten te wachten tot de boot vertrekt. We kijken een beetje hulpeloos rond, tot een ventje ons vraagt waar we heen moeten. 5 dollar is zijn prijs, net zoals we hier kwamen… Maar ik dacht in de hostel gehoord te hebben dat het 4 dollar zou zijn, dus ik kijk nog even rond en vraag aan 2 meisjes wat zij betalen. Hetzelfde, zo blijkt. Maar ook zij zitten in een bootje apart. Ik kijk naar de mensen in de volle boten, maar ze staren allemaal wezenloos terug. Ook al zien ze dat we op zoek zijn, geen enkel mens doet eens de moeite om ons een handje te helpen of zegt iets. Tssss stomme toeristen! ;-) Dus dan wordt het maar het bootje van 5 dollar, voor ons alleen! We vliegen over het water en de wind gaat heerlijk door onze haren. Af en toe zorgen de golven ervoor dat het bootje een sprong maakt en met harde klappen terug op het water terecht komt! Is wel even schrikken soms, maar we moeten er toch hard om lachen! Het kan immers nooit zo erg als het bootje die we ooit in Guatemala namen, waar we met bonkende hoofdpijn uit kwamen en Dries toch oprecht wat schrik had dat het in twee zou breken!
Even later worden we op Bocas gedropt. Het is er nog behoorlijk kalm. Maar eenmaal in de hoofdstraat komen we bij een aantal kraampjes terecht die elk voorzien zijn van een groot stel boxen waaruit luide muziek klinkt. Elk kraampje, zijn eigen muziek! Kun je voorstellen wat een kakafonie dat veroorzaakt?? Om hoofdpijn van te krijgen en volledig van in de war te raken!! Niets voor mij dus!
Er lopen al enkele duivels rond die dreigend met hun stokken zwaaien en bij elke stap een rinkelend geluid maken, met dank aan de honderden belletjes rond hun benen. Ik mag niet dromen dat we die straks in het donker tegenkomen, Sofie schreeuwt vast de hele stad bijeen :-D! Ondanks al het lawaai valt er nog niet zo veel te doen. En merken we meteen ook op dat het carnaval eigenlijk maar officieel morgen start…zucht… We kopen onze fruitshake, waar net iets téveel water in zit, en wandelen verder door het stadje. Ik ben eigenlijk best tevreden dat we op het andere eiland zitten. Dit deel is bijzonder toeristisch en ‘stadachtig’ terwijl wij volop in de natuur zitten! Ik zie ook nergens een strand, blijkbaar moet je daarvoor een vervoer regelen. Als je een feestje wil bouwen natuurlijk, dan ben je hier op de juiste plaats! Maar wie mij kent weet dat ik, saaie joke, toch liever permanente rust boven permanent feesten verkies! Hoe dan ook, nu we hier vanavond toch zijn, kunnen we maar beter eens proeven van het beruchte feestleven op Bocas!! Nadat we een hele tijd hebben rondgewandeld, komen we een stelletje duitsers tegen die ook in onze hostel logeren en waar we al een babbeltje mee geslaan hadden. Ze stellen voor om iets te gaan drinken in een restaurantje en ontmoeten daar toevallig een groepje Canadezen (stel je voor!) die ze al eerder ontmoet hadden. We schuiven aan en worden zonder het goed en wel te beseffen, meteen in het kaartspel ‘asshole’ betrokken. Ondertussen geniet ik van een heerlijke fruitloze(?) sangria en een grote pizza waarvan de anderen verbaasd zijn dat Sofie en ik elk één voor onszelf besteld hebben…. Ja ik moet toegeven, ze waren nogal groot, maar we hebben hem allebei volledig op gekregen!! Bourgondiërs hé ;-)
Ondertussen speelt ‘de bodyguard’ af op een televisie die in het restaurant hangt… Good old Whitney… Ik herinner me nog toen we in 2009 in Indonesië reisden en vernamen dat zowel Michaël Jackson als Yasmin overleden waren. Deze keer is het Whitney Houston… Jammer natuurlijk, maar zoals een foto op facebook zei: One person dies and 100 million people cry, met daaronder de foto van Whitney. En daarnaast: One million people die and no one cries, met daaronder een foto waarop een stel uitgemergelde afrikaanse kinderen staan…. De nagel op de kop als je’t mij vraagt…!
Hoe dan ook, terug naar de orde van de avond. Na het eten verleggen we naar een ander cafeetje waar je pintjes kan krijgen voor een halve dollar, stel je voor!! Niet interessant voor ons dus! ;-) Daar brengen we een tijdje door, maar eigenlijk valt er niet veel te beleven.En we raken ook niet echt betrokken tot de rest van de groep. Wel tot een Costa Ricaan die spontaan met ons begint te babbelen. Hij doet zijn best om mij wat spaans bij te brengen en praat met Sofie in het Italiaans, want hij blijkt een heuse taalknobbel te zijn! Vlaams beheerst hij helaas nog niet…Sofie wil dansen, dus na een tijdje houden we het voor bekeken en gaan op zoek naar een bar waar er een beetje meer ambiance is. Het is natuurlijk nog vroeg op de avond, dus het moet waarschijnlijk nog in gang komen. Als we de kraampjes passeren lijkt daar toch al heel wat meer plezier te heersen dan deze namiddag. Maar we gaan op zoek naar de bar waar vanaf 22u de ladies night van start gaat: gratis drank voor alle vrouwen! De Costa Ricaan loopt trouw met ons mee… Die geraken we niet meer kwijt…Als we in de bar toekomen is er op ons na bijna geen mens. Zucht… We wandelen door naar het stukje terras die uitzicht biedt op de zee en ploffen ons daar neer. Dingetje (ik herinner me zijn naam niet meer) blijft maar tegen ons praten en plotseling, beetje bij beetje komt er volk in de bar binnen tot het plotseling, in een mum van tijd, boemvol staat!! Het is 22u en ladies night is begonnen! Amai, als dat geen publiekstrekker is!! :-D De twee Zwitserse meisjes die in Boquete in onze dorm lagen zijn er ook en Sofie haar knappe fransman die mee was naar de mini canyon is eveneens van de partij! Grappig hoe je mensen blijft tegenkomen. We blijven nog een tijdje op het bankje zitten en worden afwisselend omringt door verschillende mensen. Zo komen er twee Panamese meisjes bij ons zitten, waartegen Dingetje begint te praten. Hij praat en praat en praat, maar heeft kennelijk niet door dat het meisje zo goed als met haar rug naar hem gedraaid zit en hem bewust negeert. Zielig, maar eigenlijk ook een beetje grappig. Een ander komt zijn ampulletjes wit poeder op zijn hand legen, om het vervolgens in één trek naar binnen te snuiven en komt eventjes later terug met een meisje die haar van hetzelfde laat bedienen. Een vriend van haar zit even met mij te praten en dan zegt ze tegen hem: ‘I like her’ en geeft me een kus op de wang. Ik weet even niet goed waarin ik betrokken ben :-s Vervolgens vraagt ze: ‘You do coke?’. Ik schud mijn hoofd ‘No’. ‘Oh’ en enigszins teleurgesteld draait ze haar hoofd. Een tijdje later zijn ook die twee weg en heeft dingetje door dat hij bij ons niet zal scoren. ‘It was nice to meet you’ zegt hij op een triest toontje en verdwijnt in de massa. Sofie houdt het niet langer en wil dansen, dus dat doen we dan ook!! Voor mij afgewisseld met af en toe een wandelingetje naar de bar, waar ik soms een lange tijd moet wachten voor ik bedient wordt. Het is ook bijzonder opvallend hoe ze de mannen voornemen, aangezien die wél moeten betalen ;-) Sofie gaat helemaal op in het dansen, de tijd gaat langzaam aan voorbij en bij mij wordt alles een beetje waziger :-D
Als het 1u is besluiten we om ervandoor te gaan. We raken tot aan de toiletten, horen vervolgens een leuk liedje en storten ons weer eventjes in de massa. Als de reeks leuke liedjes voorbij zijn doen we een tweede poging en verlaten, deze keer met succes, de bar.
Nu moeten we natuurlijk nog een boot weten te versieren… En dat zal helaas een beetje duurder zijn dan 5 dollar pp. De eerste vraagt 10 dollar pp maar daar gaan we niet mee akkoord, dus wandelen we verder en komen zo een vriendelijk mannetje tegen. Wat hij allemaal gezegd heeft, weet ik niet meer, maar hij wou ons in elk geval helpen en had uiteraard een vriend met een boot waarbij hij voor ons een goed woordje zou doen. Uiteindelijk komen we 8 dollar pp overeen, maar moeten nog eventjes wachten. Waarschijnlijk om eventueel nog anderen mee te nemen. Tot half twee zeggen ze. Pfff…Tijd gaat traag op zo’n moment, ik wil mijn bed. Dus als het eenmaal half twee is spring ik recht en zet mijn keel open. Assertief als ik ben, eenmaal ik een glaasje op heb, herinner ik de heren aan de afspraak en dring aan dat we vertrekken. Het lukt. Vijf minuten later zitten we in de boot. We varen de duisternis in, voor ons is het allemaal zwart, onder ons splatst de zee en boven ons… Oooooh boven ons hangt een zee vol sterren!!!!!!!! Praaaachtig!! Met open mond en stralende glimlach gaap ik als een onnozelaar naar boven. Het is gigantisch en het lijkt wel alsof we de sterrenhemel binnenvaren. Het omvat gewoon alles, het is zoo indrukwekkend immens!! Waauw!! Ik hou mijn handen in het water dat aangenaam warm voelt en spetter mezelf zo half nat, maar daar let ik helemaal niet op. Het uitzicht boven ons is gewoon zo mooi, dat niets anders mijn aandacht kan trekken nu. Het boottochtje lijkt langer te duren dan normaal, maar dat zal wel aan mijn toestand gelegen hebben :-) Eenmaal op het eiland strompelen we in de pikzwarte duisternis terug naar de hostel. Gelukkig had ik wel mijn zaklamp mee, want je kon werkelijk geen hand voor ogen zien en het was toch wel nog even wandelen. Twintig minuten later lig ik eindelijk in mijn bed. Mmmmm mijn bed!! Heerlijk toch! En binnen de vijf minuten was ik vertrokken, recht de sterrenhemel in….
De volgende ochtend kon ik helaas niet genieten van een voormiddagje uitslapen na een avondje stappen. Nee, om 9u liep de wekker al af, want om 10u startte onze canopytour!! In het restaurant staat al een enthousiaste ploeg gidsen te wachten om ons aan te kleden! Het wordt de moeite! We krijg een helm, handschoenen, een soort remhandschoen erbovenop, en een volledig uitgerust klimharnas( je weet wel, waar je zo moet instappen en waarbij de mannen hun pakketje altijd duidelijk zichtbaar is :-s) We zijn bijzonder goed ingepakt! Als iedereen klaar is stappen we in de laadbak van een jeep en rijden naar het startpunt. Ik zit naast een vrouw die maar blijft babbelen, maar mijn hoofd en buik hebben daar nu eigenlijk niet zoveel zin in… Eenmaal ter plaatse krijgen we een korte uitleg over wat er ons te wachten staat en wat we wel en niet mogen doen. Dan kunnen we eindelijk starten! Eerst moeten we met een wiebelige trap naar het eerste platform. En al meteen besef ik: Sjiiit hoogtes zijn niet meer mijn ding! Terwijl ik er vroeger nooit echt een probleem mee gehad heb, merk ik nu steeds vaker dat de angst mij naar het hart grijpt. Waarom? Ik heb er geen idee van, ik ben mij nochtans maar al te goed bewust van mijn beveiliging. Het is ook vooral bij trage dingen, waar je alles heel goed beseft. Dingen die snel gaan, zoals een achtbaan of van een brug springen vind ik wel ok.
Nu soit, daar staan we dan op het platformpje en onze eerste zipline komt eraan!! Dit vind ik op zich wel super leuk, ik heb het immers ook nog in Laos gedaan en het gaat snel ;-) Ik word vastgemaakt en in een mum van tijd ben ik al bij de volgende. Zo zijn er een stuk of drie tot we plotseling bij een platform komen met een gat in, waar we naar beneden gelaten worden. Dat vind ik dan toch weer een stukje viezer :-s Nu soit al bij al valt het wel nog goed mee al voel ik de adrenaline en de spanning door mijn lijf schieten!! Maar daar doen we het voor, nietwaar? ;-) Nu moeten we echter een keuze gaan maken. Ofwel doen we het ‘zipline’ parcours ofwel het ‘bypass’ parcours. Het ene bestaat, zoals de naam verraad, alleen uit ziplines. Het tweede bestaat uit enkele andere zaken, zoals, over verticale balken lopen, over een stalen draad lopen, een ‘jane’ sprong,… Ik sta voor een moeilijke keuze. Enerzijds lijkt mij het zipline parcour het makkelijkste en veiligste, anderzijds lijkt het andere een grotere uitdaging en wil ik geen broekschijter zijn! Ik vraag het meisje wat zij me zou aanraden en met een overtuigde blik zegt ze: ‘By pass! I promise, it’s fun, you won’t regret it!!’. Alé vooruit dan maar, tijd om de grenzen te verleggen zeker?? Sofie lijkt er allemaal geen probleem mee te hebben of ze laat het althans niet echt merken. Op het volgende platform wacht ons een oversteekbrug die enkel bestaat uit smalle verticaal, redelijk los hangende, dunne boomstammen. Slik… Stapje per stapje en met een snel kloppend hart begeef ik mij naar het volgende platform! Fieuw, one down!
Wat me vervolgens te wachten staat lijkt al niet veel makkelijker. Twee stalen draden zijn gespannen, één onderaan, één bovenaan (voor de beveiliging). Daartussen hangen witte koorden te slingeren waaraan je je kunt vasthouden… En ze slingeren, geloof me… Pfffffffff, het angstzweet breekt me uit! Ik zie Sofie voor me, al wiebelend op de kabel… Sjiiiit!! Als ze er eenmaal is, is het mijn beurt. Ik laat de koorden voor wat ze zijn en grijp mij meteen vast aan de kabel die boven mij hangt, die lijkt me toch net iets stabieler. Zijdelings verschuif ik stapje voor stapje, met een opperste geconcentreerdheid (zelden gezien!!), mijn blik naar de horizon gericht, denkend aan hoe ik binnen enkele uurtjes zalig en veilig op het strand zal liggen!! Af en toe verlies ik mijn evenwicht en begin ik te wiebelen. ‘Niet vallen Joke, niet vallen!!!’ schiet er door mijn hoofd. Ook al ben ik beveiligd, toch voelt het vies om de controle kwijt te raken. Vreemd beestje, die angst. Een kleine meter vooraleer ik arriveer begint één van de gidsen aan mijn kabel te schudden. ‘Noooooooooo don’t!!!’ sputter ik. En enkele seconden later sta ik terug veilig op een platform!! Jeeeeeetje zeg!!! Over grenzen verleggen gesproken!! Ja wadde mijn hart!
Het volgende houdt niet zoveel in, je wordt gewoon van het ene naar het andere platform gezwierd. De gidsen houden er wel van om je nog wat extra te plagen en tussen hen twee weg en weer te schommelen, je kan immers toch niets doen. Tegen alle verwachtingen in besluit ik om de swing met mijn hangen op de rug te doen! Flink zo Joke! En dan wacht ons de laatste enge oversteek. Een soort hangbrug, met platte planken, maar zonder leuningen aan de zijkanten… Het ding wiebelt langs alle kanten en je moet voldoende vooruit leunen want het gaat een stukje omhoog en je moet de beveiligingkabel weten mee te trekken. Ik adem nog es goed in en bibberig uit. Ok, daar gaat ie! Concentratie, voeten in het midden van de planken en doorstappen!! Ik voelde de adrenaline door mijn lijf schieten! Waarom doe ik dit toch??? :-D Aaaaaargh!!!! Op het einde voel ik dat het moeizamer gaat want het gaat omhoog, ik riskeer nu om mijn evenwicht te verliezen, dus ik moet echt hard doorstappen en niet twijfelen. ‘Lean forward!’ Roept de gids. En enkele seconden later heb ik het gehaald! ‘Did you like it??’ lacht hij enthousiast. ‘Well, it’s euh, it’s kinda creepy’ zeg ik al hijgend. ‘Are the rest ziplines??’ vraag ik hoopvol. Hij knikt. Aaaaaaaaaaaaaaah ziplines!! Die vind ik helemaal niet zo eng! En daar ga ik! De daaropvolgende is de langste van allemaal en hij is zaaaaaaaaaalig! Ik zwier, met onder mij een prachtige jungle en boven mij een witte arend die rondzweeft! Heeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk!!! De allerlaatste zipline is er eentje die een beetje naar beneden gaat en ik besluit om de het goed af te maken en ondersteboven te zwieren! Met een sprongetje ga ik van het platform en slinger mijn benen de lucht in!! Als ik al zwierend met mijn teen tegen de kabel stoot, raak ik echter een beetje uit balans en kom zo snel terug in zittende positie terecht. En zo zit de tour erop! Het was echt de moeite en ik heb toch weer effe mijn grenzen verlegd! Zo moet dat op reis! De gidsen (een stuk of acht) waren super vriendelijk en enthousiast! En omdat alles goed verlopen is zingen ze ook nog een lied met bijhorend dansje! Een fluitje komt tevoorschijn (om op te blazen hé), de trap wordt een trommel en er wordt wild in de handen geklapt! Ze zingen uit volle borst en doen elk om beurt een dansje waarbij ze één van ons meenemen om naar de overkant te brengen. Wat een ritme hebben deze gasten toch! Allen één voor één, super dansers!!! Leuk schouwspel! Hun enthousiasme bezorgd je instant een brede glimlach! Daarna springen we terug achteraan in de jeep en gaan ze gewoon door met zingen, trommelen en fluiten. Al was het voor mij ondertussen wel genoeg want mijn hoofd was toch niet 100% in orde van de vorige avond…. Te harde geluiden wou ik bijgevolg ook mijden…. Maaaaaaar wat bleek? S’Avonds gingen ze met z’n allen carnaval gaan vieren op Bocas en het enige meisje in de groep was blijkbaar de ‘queen’! Ze waren dus al helemaal in de sfeer! Lekker! Zalig, dat donker Caraïbische volkje!!
Aangezien we onze actie voor de dag al hebben gehad, besloten we om in de namiddag naar het strand te gaan! Lekker relaxen en spelen met de golven! Ja heerlijk ja! ;-)
Na een boterhammetje huppel ik naar het strand en duik meteen de zee in. Het is immers weer snikheet en niets is dan beter dan een verfrissend zeetje! Ondanks al mijn jaren in Gent, blijf ik hoe dan ook een kind van de zee! Ik ga helemaal op in mijn spel met de krachtige golven en onderschat zo nu en dan een beetje dat ze een stuk sterker zijn dan mij. Telkens als ik boven water kom moet ik snel mijn bikini goed trekken en wanneer ik probeer te ‘bodysurfen’ raak ik verstrikt in de golf, word met een koprol onder water getrokken , stoot mijn hoofd tegen de grond en kom proestend boven!! Ok, geen bodysurf meer voor Joke :-s Effe schrikken natuurlijk, maar geen reden om uit te zee te gaan! Terwijl ik verder de strijd met de golven aan ga, komt ook Sofie op het strand. Ik zwaai en roep terwijl ik oplet dat ik niet verrast wordt door een verraderlijke golf en uiteindelijk, na lang rond turen ziet ze mij toch. Sofie houdt het wijselijk een beetje rustiger (en veiliger) en relaxt vooraan, waar de golven uitblussen. Het wordt een namiddagje onverstoord puur genieten. In de zee, uit de zee, boekje lezen, tukje doen, in de zee, uit de zee,….
In de late namiddag keren we terug naar de hostel, nadat we ons blauw geërgerd hadden aan twee meisjes die een heuse fotoreportage maakten waarbij de meest afgelekte en geforceerde poses werden aangenomen! P-magazine had er niets aan! Djeeeeeeeeezus! Achter hun rug, vanuit de zee, doe ik enkele poses na naar Sofie, die met enkele poses antwoord.
Na een lekkere douche ploffen we ons neer in het restaurant om een beetje te internetten. We hebben besloten om niet meer naar Bocas town te gaan, ook al hadden we het carnaval graag even gezien, maar de kosten van de bootritten houden ons tegen. Het budget ja, het budget… We zijn backpackers hé… De rest van de avond brengen we rustig door om tenslotte onze laatste nacht op Isla Bastimentos, al slapend in te gaan.
De volgende ochtend word ik wakker door een bromstem. Ik hef mijn slaperige hoofd op en kijk over het muurtje naar het andere deel van de dorm. Een oudere vent zit half luidop te praten met enkele anderen. Wat later komen ze ook bij ons deel waar ze ongestoord verder brommen en de kastjes onder de loep nemen. Grrrrrrrr… Als er eventjes later een kerel helemaal luidop begint te communiceren komt er toch de reactie ‘dat er nog in bed liggen’. Hij hersteld zich meteen en verontschuldigt zich naar ons toe. Het is voor sommige mensen toch moeilijk om rekening te houden met andere ‘dorm bewoners’! Lang leve het respect die mijn ouders me daarin geleerd hebben, had iedereen maar een beetje dergelijke fijngevoeligheid. Soit, het was hoe dan ook toch tijd om op te staan want om 11u moesten we uitgecheckt zijn. Dus na ons ontbijt, storten we ons op de rugzakken en wandelen even later terug naar het dok waar we met een boot terug naar ‘Bocas town’ terugkeren. Daar ploffen we onze rugzakken in het kantoortje en gaan nog even in de stad rondlopen. Op zoek naar souverniertjes, want dit is onze laatste stop in Panama waar we er nog kunnen vinden.
Na de boottocht en de taxi kruipen we in een reeds overvolle bus die ons zal afzetten bij onze laatste bestemming in Panama: de ‘Lost and Found lodge’. Daarna laten we Panama definitief achter ons om het natuurrijke Costa Rica te gaan ontdekken!!

Veel liefs!
Grensverleggende hoogtevrezende Joke ;-)