Ondertussen zit ik in Panama. Het koste mij twee busdagen vooraleer ik van Puerto Viejo in Panama City arriveerde. En die verliepen als volgt:
Dag 1
Na een gelukkig spinloze nacht en een snel ontbijt wandel ik met pak en zak, voor de laatste keer door de straten van Puerto Viejo. Het weer is somber en grijs, net zoals gisteren. Tijd om beter oorden te gaan opzoeken. Ik koop een ticketje bij de bijzonder koele cassier en wordt door een nog onvriendelijkere buschauffeur naar achteraan in de bus verwezen, ook al was die nog volledig leeg. Hij had blijkbaar geen zin om zijn ruim open te doen zodat ik daar mijn rugzak kwijt kon. Aan de halte zie ik Nilo en Jonathan, waar ik nog snel even afscheid van neem! En dan, vijf minuten voor tijd, vertrekt de bus. Bye bye Costa Rica, see you soon! In minder dan twee uur staan zijn we in Sixaola aan de grens met Panama. De bus chauffeur blijft gewoon staan en wacht tot wij door hebben dat we er zijn. In plaats dat hij zijn mond even open doet, nee… wat een eikel! Ik strompel de bus uit, laat mijn paspoort afstempelen en steek de grote brug over die Costa Rica van Panama scheidt. Daar mag ik in de rij gaan staan en gedurende anderhalf uur mijn beurt afwachten… Voor mij staat een koppel Nederlanders (die ik GELUKKIG nog even gemeld heb dat ze ook een stempel nodig hadden om CR te verlaten, want die waren meteen doorgelopen!) en een oud koppeltje van Denemarken. Achttien jaar geleden trokken ze met z’n tweetjes voor 9 maand door Zuid-Oost Azië, nu hebben de kinderen het huis verlaten en zetten ze hun avonturen verder! Echte backpackers! Een koppeltje naar mijn hart!! Misschien een ver toekomstbeeld…? :-)
Hoe dan ook het wachten duurt lang en het stempelen gaat blijkbaar niet zo vlot. Daarbij komt ons ook nog een regenbuitje vergezelen… Heerlijk… Eventjes terug een België gevoel! ;-) Vanaf deze grensovergang gaan de meeste mensen richting ‘Bocas Del Toro’. Een stel tropische eilanden. Ik ga echter een compleet andere kant uit en kom hier niet meer terug. Als het mijn beurt is, komt hetgeen waarvoor ik reeds gewaarschuwd was, uit. ‘Busticket’?? Vraagt het kleine onprofessionele mannetje, met hitler snor en bokaalbrilletje, streng. Ik kijk hem aan. ‘Busticket?? Why? I don’t need a busticket!!’ Antwoord ik duidelijk. Hij rammelt echter een paar woorden in het spaans, wijst naar het loket waar ik eentje kopen moet en duwt mijn paspoort terug in mijn handen. Geïrriteerd stap ik die richting uit. Een andere goed gevulde Panamanees komt meteen op me af en begint ook te zagen over het busticket, hij vraagt of ik een bewijs heb dat ik Panama ga verlaten (what??!!) en zoniet moet ik dus een ticket kopen. Nu moet je weten dat dit de reinste onzin en pure corruptie is! Je kan dit ticket immers helemaal niet gebruiken en het is bovendien té duur! Beiden spelen gewoon samen onder één hoedje om geld af te rippen van toeristen, waarvan ze vermoeden dat die een dollarboom in hun tuin hebben staan. Nou, die heb ik niet!!!!!! ‘I don’t need a busticket!! I’m not crossing this border again! I can’t do anything with that busticket!! Zeg ik geërgerd. Ah ja, ik steek over aan de pacific side? Ah ja dan moet ik het maar uitleggen aan dat ventje.En dat probeer ik dus, maar die begrijpt me niet. Ik haal de buskerel erbij en vraag hem om het uit te leggen. ‘Het is toch de waarheid hé??’ Vraagt hij me nog eens. ‘Yes!!!’. Met veel gereutel en duidelijke tegenzin ploft hij een stempel in mijn paspoort en mag ik verder. Maar dan ben ik er nog niet van af… Een eindje verder wordt ik een kantoortje binnengeroepen waar ze mijn paspoort controleren en ik gewoon zo maar even 3 dollar moet leggen. Grrrrrrrr…. Daarna komt de busvent me tegemoet en dit is zijn uitleg: ‘ik heb jou nu geholpen, dus moet jij me nu bedanken door een shuttle te nemen bij één van mijn vrienden. Want als je het openbaar vervoer nu neemt, kom je in Changuinola waar je misschien 2uur zal moeten wachten voor je een bus naar David hebt. Voor slechts 3 dollar meer kan ik je rechtstreeks naar Almirante brengen waar je meteen een bus hebt.’ Dus, zou neerkomen op een 7 dollar… Mijn humeur bereikte een dieptepunt…Dit is wat ik gedaan heb: Ik heb hem vriendelijk bedankt en heb zijn ‘wijze raad’ in de wind geslaan, vervolgens ben ik als één van de enige backpackers gaan wachten op een bus, die niet 2 maar slechts 1 dollar koste (wist ik trouwens van het koppel Denen). Toen ik eruit stapte in Changuinola zat ik meteen bij het juiste busstation, waarna nog geen minuut later een man mij vroeg: ‘To David?’. Ik knikte, mijn rugzak op het dak vloog en ik in het busje zat!! Geen 7 dollar, geen 2 uur wachten en geen Almirante!! BASTA!!!
De rit verliep echter niet vlekkeloos. Ik kreeg een vrouw naast mij die op haar mooie bruine egale huid nog een extra laag poeder had gedaan, twee zwarte streepjes als wenkbrauwen had, en een oogschaduw dezelfde kleur als haar paarse shirt. Dit alles heeft ze nog royaal bijgeschminkt tijdens de rit. Dit alles geen probleem, ware het niet dat haar billen ongeveer het dubbele van de mijne waren (kan dat?? Ja het kan!) waardoor mijn plaatsje dus toch een minimum gereduceerd werd. Vervolgens stootten we ook nog eens op een groep betogers (solidair met België) die de weg hadden afgezet waardoor we een flink uur stil stonden. De motor van de bus maakte kabaal als die van een formule 1 auto en ondanks het feit dat hij traag begon, raasde hij vervolgens vaak aan een ongekende snelheid over de baan. Omstreeks half acht was ik eindelijk in David, plofte mij in een taxi en liet me naar een hostel brengen. Daar kon ik nog net een bed versieren want even later zat hij vol. Ik koos de goedkoopste en belandde in de ‘treehouse’. Een huis volledig gebouwd uit hout die een drietal meter van de grond stond met 4 stapelbedden die kraakten en piepten als een 100 jarige man. De treden van de trap lagen zowat bijna een meter uit elkaar en hadden geen leuning. Er waren geen vensters, geen muskietennetten, maar (zo bleek later) wel een tiental honden in de omgeving. Volgens de uitbaters waren er ook geen muggen, maar na tien minuten in de treehouse kreeg ik al jeuk aan mijn kont… Ja hoor, er waren niet alleen muggen, het waren ook nog viezerikken!! Doch, het deerde mij allemaal niet echt, zolang het maar ‘goedkoop’ bleef! Na het inchecken ging ik samen met nog 2 meisjes iets gaan eten in het restaurantje ervoor. Geen menukaart en slechts 3 keuzes. Ik ging voor de visfilet met gefrituurde banaanpatatjes. En ik kwam tevreden terug! Wat een verrassing, heerlijke maaltijd!!! Na nog een babbel met een Amerikaanse vrouw die ik haast niet begreep omdat ze zo stil praatte, een internetje en een stukje lezen was het bedtijd en kwamen de honden tot leven…

Dag 2
De volgende dag bestond weer volledig uit ‘buszitten’. Vroeg opstaan, ontbijtje nemen, douchke pakken, taxi bestellen, vernemen dat ik mogelijk niet in Panama city raak omdat er weer ‘rijbaan afzetters’ oftewel ‘betogers’ aan het werk zijn , ticketje kopen, bagage afgeven en op de bus ploffen. Naast mij zit een jonge kerel met een petje naar zijn mp3 te luisteren. Het enige wat ik hoor zijn geweerschoten en mijn fantasie vraagt zich meteen al af of hij misschien plannen heeft om de bus te gijzelen?? Aan mijn andere kant zit een man, rijkelijk bedeeld van buik, met zijn zoontje (vermoed ik) die hij nog even snel achter een herlaadkaart laat lopen om vervolgens de heeeeeeeeeeeeele rit de ene na de andere telefoon te plegen, terwijl hij af en toe aan zijn piemel pulkt en amper een woord of blik met zijn kind wisselt. Tenslotte komt er voor mij een vrouw met een klein meisje zitten die gedurende de rit één of ander frisdrankje heeft laten uitlopen die vervolgens volledig in mijn voetenzone terecht komt, waardoor mijn sandalen tot op de dag van vandaag, nog steeds plakgeluidjes maken als ik ermee rondwandel…. Ik tref ze altijd hoor!! Ik tref altijd de raarste of vervelendste personen om naast te zitten! En het ligt heus niet aan mij…. Ik ben niet onverdraagzaam… Beetje misschien….
Soit, halverwege de rit lassen we een stop in en terwijl iedereen zich in het restaurant nestelt voor een warme maaltijd wil ik eigenlijk maar één ding: chocomelk. Dus ga ik op zoek naar chocomelk. Loop een eindje van het domein weg en kom terecht in een shoppingzone met op het einde een grote supermarkt met van alles en nog wat, waar ik 2 chocomelkjes koop. Ondertussen begin ik ook lichtelijk ongerust te worden dat de bus misschien al zou kunnen vertrokken zijn mét al mijn bagage, maar zonder mij… Dus ik zet er vaart achter, tijdens de moordende hitte van de middagzon, loop ik over de parking om daarna nog zeker 20 minuten te moeten wachten voor de bus vertrekt…
Tijdens het tweede deel van mijn rit, verlaat ik na een tijdje mijn plakkerige plaats en ga op de allerlaatste zetels zitten die nu beiden vrij zijn, zweet ik mij kapot (want de airco doet echt zijn werk niet), red een jongetje mijn naar voor gerolde (dichte!!) flesje coca-cola en red ik datzelfde jongetje uit de wc waarvan de deur té hard dicht zat.
Rond 17u kom ik eindelijk aan in Panama City! Ik neem mijn bagage en begeef me naar de taxi zone. Met drie tegelijk komen ze op me af. ‘Taxi??’ vragen ze in koor. Ik knik en noem de naam van de hostel waar ik heen wil. De man lacht ‘Zulys backpacker?? Is close! For years!’. Huh? Ik sta even perplex. Gesloten?? Dat verklaart dus waarom ze niet hadden teruggemaild en de spaanse mevrouw aan de telefoon zijn dat het nummer niet meer bestond…. Had ik zelf kunnen bedenken!! Hoe stom! Er reist nu echter een groot probleem… Sofie en ik hadden afgesproken in die hostel. Mijn gsm, geen van beiden, doen het hier, dus de hare zal ook wel niet werken en ze komt pas deze avond laat toe. Hoe dan ook, dat zijn zorgen voor later, ik moet eerst een hostel vinden, want mijn schouders beginnen te kreunen onder het gewicht van mijn 2 zware rugzakken. Ik kies een andere, maar de chauffeur vraagt teveel naar mijn zin en ik wandel weg. Terwijl ik sta te kijken naar de bussen spreekt een meisje mij aan. Ze vond dat ik een beetje verloren liep en vroeg zich af of ze kon helpen. Ook al doet ze haar best, buiten het feit dat ik nu weet dat de bus nemen geen optie is, ben ik niet veel wijzer geworden. Ik stap dus weer naar een taxi en kom terecht bij een engel :-) De man doet zijn uiterste best om mij te helpen, want de omgeving van het hostel waar ik heen wil is afgesloten omdat er een parade is… (pech!!!) Hij weet niet goed hoe hij er moet geraken en ik begin al te wanhopen dat ik de komende uren in het busstation zal moeten doorbrengen. Hij vraagt het aan zijn collega’s, belt verschillende mensen én de hostel op en uiteindelijk komt ook zijn gezinnetje erbij. Die net waren gaan shoppen. We komen overeen dat hij me zo dicht mogelijk afzet voor 3 dollar (ik kwam van het meisje overigens te weten dat de 5 dollar die de andere vroeg, een belachelijk hoge prijs is, 3 dollar is een maximum!!). De shoppingtassen gaan uit de koffer, mijn reuzerugzak erin. Met z’n drieën op de achterbank én ik krijg ook nog een soort heerlijke lange stengel boterkoekje aangeboden. Gezellig!!! :-) Even later parkeert hij de auto en wandelen we met z’n allen verder. De straat loopt inderdaad zwart van het volk en ik kijk mijn ogen uit!! Wat hij bijzonder grappig vindt :-) We passeren ook nog de fanfare en uiteindelijk, na een kilometertje wandelen komen we aan bij de hostel. Hij heeft me er helemaal heen gebracht! Hoe lief!!! Ik bedank hem enthousiast en stap naar binnen! Ik ben er!! Eindelijk die zware rugzak af!! Terwijl ik naar de receptie loop lachen twee gezichten mij tegemoet. Als ik echter vraag naar een kamer of een dorm zeggen diezelfde lachende gezichten mij dat er helemaal NIETS meer vrij is…. NIETS???? Nee niets. Hoogseizoen, alle backpackers zitten vol. En de moed zinkt mij even in de schoenen… Pfff… De kerel biedt meteen aan om naar een ander hostel te bellen, aan de andere kant van de stad, maar vreest dat het ook vol zal zitten. Hij raakt er tenslotte ook helemaal niet binnen. Ze geven mij de naam van een hotel die mogelijks wel nog kamers vrij heeft. De prijs is 35 dollar, wat echter hoog boven mijn budget ligt, maar wat zit er anders op?? Dus slenter ik die richting uit en weet zo toch nog een kamer te bemachtigen. Het moet gezegd: deze keer een echte deftige kamer, met eigen badkamer, en dat is ook eens fijn! Gelukkig wordt de prijs door twee gedeeld, als ik Sofie tenminste weet te contacteren….
Na een verfrissende douche en wat internetplezier, ga ik de straat op. Op zoek naar inspiratie, een manier waarop ik kan duidelijk maken waar ik ben. Ik liet een bericht na op facebook, maar de kans dat ze internet gaat checken is bijzonder klein. Rooksignalen misschien? Een taxi nemen naar de luchthaven? Hmmm, te duur. Haar naam op een bordje schrijven en haar laten ophalen door een taxichauffeur? Nee gaan ze nooit doen! Sim kaart kopen en proberen bellen? Te laat, de winkels zijn gesloten… Sjit! Met een lege maag stap ik de Mac Donalds binnen. Na twee weken boterhammetjes met smeerkaas en zelfgemaakte pastamaaltijden, verdien ik wel eens een heerlijk frietje! Ik laat het mij dan ook smaken. Ik keer terug naar het hotel en wacht tot het 22U15 wordt. Op dat moment zou ze toch zeker al geland moeten zijn. Ik waag het erop, wandel naar buiten, zoek een telefooncel die met muntjes werkt en druk de nummer van haar gsm in. Het blijft even stil, ik wacht tot ik de stem van het antwoordapparaat te horen krijg, maar in plaats daarvan gaat de telefoon over en hoor ik een beltoon!! Jaaaaaa hij werkt!!! Sof haar telefoon werkt! Uiteindelijk kom ik toch op het antwoordapparaat terecht en doe een heel vertellement tot het plotseling afslaat. Ik twijfel een momentje, maar besluit om nogmaals te bellen. Misschien heeft ze het te laat gehoord. En bingo!!! Na twee beltonen hoor ik plots de stem van Sofie: ‘Hallo?’. Het is mij gelukt! Ik geef haar snel de naam van het hotel en het adres door en eventjes later springt het ding weer af. Ik voel me echter 100 kilo lichter en de spanning in mijn lijf is verdwenen! Tevreden wandel ik een winkeltje binnen en beloon mezelf met een chocomelk. Nu hoef ik alleen maar te wachten!
Volgens mijn reisboek zou het ongeveer een uurtje duren om van de luchthaven in de stad te raken, dus ik heb nog wat speling. Nestel mij op bed en werk verder aan mijn Costa Rica Perikelen. Een dik half uur later, besluit ik dat het toch tijd wordt om in de lobby te gaan zitten en haar op te wachten. Terwijl ik op mijn dooie gemak de trap afdaal zie ik plotseling een grote rugzak, met daaronder een meisje, aan de receptie staan. Ik buk me om haar gezicht te kunnen zien en op het zelfde moment draait ze zich om. Een sprongetje, een gilletje en vervolgens een knuffel!!! We hebben elkaar gevonden!!! Blijkbaar duurde de rit slechts 25 minuten en stond Sofie reeds enige tijd te wachten. Ze had de receptioniste al van alles gevraagd. Of er een Belgische logeerde, ene met rood haar en grote borsten (dat vonden ze grappig)? Ik moet echter weer zeer bescheiden zijn overgekomen want ze herinnerden mij kennelijk niet. Hoe dan ook, eind goed al goed! Hoewel eind? Dit is pas het begin!!! Nu kan de trip door Centraal-Amerika van start gaan! Here we come!!

Veel liefs
Busrit Joke (met rood haar en grote b.. :-))