Hey allemaal!!

We maken eventjes een sprongetje in de tijd en belanden zo in Costa Rica! Een korte samenvatting van de hoogtepunten, die nogal lang is uitgevallen

Precies zoals je mijn verhalen gewoon bent! Enjoy!!

De aankomst
Op zondag 15 januari werd ik al vroeg wakker, aangezien mijn reisgenoten om 6u s’morgens al naar de luchthaven moesten. Er volgde een kort maar krachtig afscheid met een kanjer van een vleeshoop-groepsknuffel waar ik onderaan lag! ? En toen waren ze weg en was ik terug alleen… De zenuwen lagen op de loer, maar ik kreeg ze onder controle en ging zo nog voor een drietal uurtjes onder zeil. Vervolgens was het mijn beurt om naar de luchthaven te gaan, na nog een korte skype met de mam en de pap. Eenmaal ter plaatse besteedde ik mijn laatste Quetzales aan souvenirverkopers en een pizza brunch. Ik koos de goedkoopste, zonder te weten wat het precies was en kreeg een pizza met bonenpuree en kaas voor mijn neus… Hmmm…ach wat, het smaakte me wel! Tijdens het wachten kocht ik mezelf nog een Nieuwjaar/verjaardag cadeautje (met mijn euros), namelijk een flesje ‘joy of pink’. Want na al die maanden rondtrekken wil een mens toch soms wel eens goed ruiken!! Ik betaalde echter meer dan ik gedacht had, waarna ik vocht met een schuldgevoel van onnodige geldverspilling. Toen ik even later, bij het instappen, merkte dat ik blijkbaar in ‘business class’ zat (!!!) worstelde ik nog meer met dat gevoel!!! Ik weet niet precies wat er gebeurt is tijdens mijn reservering, maar dit leek wel de minst dure vlucht, had het dan toch goedkoper gekund?? Had ik geld voor niets uitgegeven?? Verspild?? Terwijl het goedkoper kon??? Ik probeerde mezelf te sussen met de gedachte dat alles nu toch al betaald was en dat ik beter kon genieten van deze, toch wel unieke ervaring! Ik kreeg meteen een glaasje fruitsap, had een eigen televisietje, héél wat beenruimte en werd ook nog es voorzien van een lunch! Mooi! Daarnaast was ik als eerste de vlieger uit en kwam mijn bagage al snel op de band terecht met een oranje etiketje van ‘priority’ eraan ;-) Kijk es aan! Nu was het een kwestie van mij te haasten! De laatste bus naar ‘Puerto Viejo de Talamanca’ ging om vier uur en het was half drie. Ik moest door de paspoortcontrole, bagage ophalen, geld afhalen en een sim kaart veroveren. Haalde ik mijn bus niet, dan moest ik nog een extra nacht in San José blijven en dus ook een hotel betalen! Geldbesparing, mijn grote drijfveer! Paspoortcontrole verliep vlot, bagage verliep vlot, geld afhalen ook enkel de sim kaart leek eeuwen te duren!!!! Ik weet niet wat hen zoveel moeite kostte maar ik stond er bijna een half uur!! De man deed alles op zijn dooie gemak en ik probeerde uit te leggen dat ik dringend een bus moest halen. Uiteindelijk kreeg ik mijn telefoon rende door de hal op zoek naar een taxi, controleerde snel of hij wel de juiste prijs vroeg en zei toen dat ik zeker om 16u de bus moest halen. Hij deed zijn best om snel te rijden en een twintigtal minuten later kwam ik aan bij het busstation. De rit koste mij zomaar even 25 dollar!! De busrit nog eens 9 dollar… Zucht… Na een korte paniekaanval omdat ik mijn ticketje kwijt was en het wachten bij de verkeerde halte (Puerto Viejo de sarapiqui bestaat ook) belande ik dan uiteindelijk toch op tijd en stond in de juiste bus. Tevreden stuurde ik een berichtje naar het schoolhoofd: ‘Ik heb het gehaald, ik zit op de bus! Tot straks!’. De hele rit duurde een viertal uur en het enige wat ik zag was groen, groen, groen!! Natuur all over! Eenmaal in Puerto Viejo stond Nanouk op mij te wachten. We wandelden naar de school, ze legde mij het één en ander uit, stelde me voor aan enkele medestudenten en zette me tenslotte af aan een restaurantje voor nog een snelle hap. Ik werd meteen geconfronteerd met de aanwezigheid van ‘onveiligheid’. De school was afgesloten met een grote houten poort, die altijd met een kettingslot moest afgesloten worden. Het was ook geen goed idee om in het dorp rond te lopen met een zak want daar konden ze wel eens mee gaan lopen, geen waardevolle dingen op mijn bed laten liggen want ondanks de ijzeren afbakening konden ze er toch nog hun hand tussen steken, of soms zelfs een kind(!!), s’nachts alleen over straat lopen – toch beter niet,… Hmmmm was het ‘beter voorkomen dan genezen’ of was het echt menens? Het ziet er allemaal zalig uit hier, maar toch mis ik mijn ‘veilige’ Azië….

Allemaal beestjes!
‘We leven in de jungle wat wil zeggen dat we veel sneller last hebben van ongedierte’ zo las ik enkele uren na mijn aankomst in de school. Dit mocht ik meteen aan den lijve ondervinden toen ik net voor het slapengaan de mieren uit mijn bed moest plukken, dit werd de 13 dagen daarna ook meteen een ritueel voor het slapengaan. Eveneens de badkamer was geregeld voorzien van een inwoner. Wanneer je de deur open deed, liep een kakkerlak vaak alle kanten uit om zich toch maar ergens te kunnen verstoppen. De leukste dierenavond was toen ik mijn kamer binnenkwam en mister kakkerlak op zijn rug zag liggen net voor mijn bed. Toen ik deze vakkundig de kamer had uitgekatapulteerd wachtte mij het verwijderen van de bedmieren die plotseling met een twintigtal van onder mijn hoofdlamp tevoorschijn kwamen... Om vervolgens getrakteerd te worden op een hondenconcert, gevolgd door een gedesoriënteerde haan die reeds om 1u s’nachts de ochtend inluidde… Ik bespaar jullie de moorddadige gedachten die op dat moment door mijn hoofd gingen. Toen ik die ochtend van plan was om te vragen of ik eventueel van huis mocht veranderen - aangezien tegen dat de dieren ophielden met kabaal te maken de eerste hollanders wakker waren en uitbundig de keuken in komen kwebbelen, waar overigens mijn kamer in ligt – vertelde Romy mij dat ze die nacht bezoek had gekregen van een vleermuis. Batman was is hoogsteigen persoon haar muskietennet binnen gedrongen en was gaan flapperen op haar rug. Volgens mij wou hij simpelweg wat liefde. Hoe dan ook, hij kreeg enkel een gil van Romy en een nog hardere gil van de engelse Ben die kennelijk niet veel hulp kon bieden. Ik veranderde niet van kamer, Romy werd mijn kamergenoot… Tenslotte mag ik natuurlijk niet de gigantische sprinkhaan vergeten die ik ontdekte toen ik stond af te wassen na een gezellige etentje met de groep. Toen ik plots een beetje omhoog keek zag ik een lange spriet uitsteken. Deze kwam van op het randje van het kleine vensterbankje. Ik ga op de toppen van mijn tenen staan om te zien waar die lange haar vandaan kwam en zie zo een reuze verse van wat ooit Pinnochio’s geweten was! Een rilling gaat door mijn lijf maar uiteraard moet ik er eens met mijn lange lepel tegen tikken. Het beestje maakt een sprong van jewelste en drie gillende meiden stuiven door de keuken (waaronder ik ja). Hij belandde naast het afdruiprekje waardoor we het afdrogen even moesten staken. Bij zijn volgende sprong en onze volgende gil beland hij vrijwillig in een doosje en wordt zo door Jonathan (de jongste onder ons…) terug in de tuin gezet.
Het Jaguar rescue center! Een centrum waar je dieren kan binnenbrengen die gekwetst zijn of die je gevonden hebt. Opgericht door een koppel biologen die hier hun nestje bouwen. Helemaal niet de bedoeling om dieren op te vangen of te verzorgen, maar al snel door vele locals opgezocht wanneer die een diertje gevonden hadden, biologen zouden immers wel raad weten, nee? En zo ontstond het Jaguar rescue center! De man is intussen gestorven, de vrouw woont en werkt er nog steeds en is voor veel dieren een vertrouwd persoon. Een Belgisch meisje van de school deed er vrijwilligerswerk en was er helemaal weg van! Na enkele fotos gezien te hebben wou ik er ook wel eens heen. De 15 dollar ingang deed mij even twijfelen, maar de fotos wonnen en de laatste vrijdag ging ik samen met Karolien en een kramikkelige fiets naar het centrum. We kregen er een rondleiding van een kerel die sprak als Jack Sparrow, heel toepasselijk hier! Hij startte bij de terrariums met de slangen. De giftige en minder giftige, kleine babyslangetjes, een python die met open bek blies als een waterkoker en een bijzonder eentje die al jaren in het centrum verbleef en plotseling drie eitjes gelegd had…?! Verbazing en opwinding al over! Dna stalen genomen en het wonderbaarlijke gebeuren laten onderzoeken! Hebben we binnenkort geen mannen meer nodig om ons voor te planten?? Worden hanen effectief nutteloos? Wie weet… ;-) We kregen enkele tips ivm slangen in het wild, want die kun je hier wel eens tegenkomen! Goed opletten dus waar we onze lompe poten zetten en welke bomen we vastgrijpen! Vervolgens kwamen we bij de grote kooi van een wilde kat, prachtig beestje, al van jongs af aan in het centrum en enkel te aaien door de eigenares. In beslag genomen aan de grens met Panama door een stelletje smokkelaars die het, toen nog erg jonge diertje, bijna de dood in jaagden door het enkel koffie en brood te voederen… Het beestje was al verschillende keren vrijgelaten in de natuur, maar komt iedere keer terug. Tja wat doe je eraan? Een romantischer verhaal bij de uilen. Een mannetjes die voor altijd in het centrum zal moeten blijven aangezien zijn vleugel zo beschadigd is dat hij nooit meer zal kunnen vliegen, wordt vergezeld door een vrouwtjesuil die na enige tijd terug opgeknapt is en wordt vrijgelaten. Het trouwe vrouwtje is echter zo verliefd dat ze telkens terug komt naar de kooi, liever haar mannetje dan de vrije natuur. True love!! Ondertussen hebben ze ook hun eerste eitje! Om bij te smelten, toch?? Ook de ‘sloth’ garden laat je niet onberoerd! De baby luiaardjes liggen op een fleece in gezelschap van elkaar en enkele knuffels en de ‘kleuters’ hangen al heerlijk lui in de lage struiken. Genietend van de rust! Ik voel me helemaal één met de beestjes, want toen ik met mijn team ooit de eerste uitstap maakte naar Paradisio en we daar een luiaard zagen hangen zeiden mijn collega’s spontaan: kijk kindjes, daar hangt Joke!!! :-D Als ik nu zie hoe ontzettend traag deze dieren bewegen, mja… Ik heb nog wel wat speling! De kaaimannen zijn als volgende aan de beurt, de ene gevonden door een vrouw, die haar huwelijksreis en die ene dag dat ze een douche wou pakken nooit meer zal vergeten. De ander in beslag genomen, wegens het illegaal houden als huisdier… Had het kindje gekregen van zijn papa, tjah waarom ook niet? Doordachte manier om van je kind af te raken?? Ook bij de koddige aapjes een opmerkelijk verhaal van een klein meisje die een aapje kreeg van haar ouders (wat is er gebeurt met honden, katten en konijntjes?? Niet goed genoeg meer?) en die het dagelijks mee naar school nam, waar ze haar vriendjes en vriendinnetjes geld aftroggelde voor een foto met het beestje… Het aapje ondervoed als wat, nu gelukkig en veilig weg van alle gillende kindjes! De aapjes worden elke middag meegenomen naar het bos waar ze gaan picknicken met de opzichters. Daar krijgen ze dan de kans om in de bomen te gaan zwieren en kennis te maken met een groep apen die in het wild leeft en hen al dan niet aanvaard. Sommigen komen terug aan het einde van de picknick, anderen hebben hun plaatsje in de vrije natuur terug gevonden. Mooi concept! We mogen eventjes de kooi binnengaan maar worden wel gevraagd om rustig te blijven, want als de aapjes opgewonden (niet geil) worden dan beginnen ze te pissen… Voor eentje werd het kennelijk toch te veel, gelukkig stond er net niemand onder!! Opmerkelijk was, dat we voor het we binnen gingen even onze handen moesten ontsmetten met anti-bacteriële gel… Kwestie van geen vuile mensenziekte kiemen door te geven ;-)
Na de apen passeren we twee grote roofvogels die beiden ook zo gekwetst zijn aan de vleugels dat ze waarschijnlijk nooit meer zullen kunnen vliegen… Aan het einde komen we bij de vijver en de kikkers terecht! We maken kennis met het kikkertje die heel vaak aan bod komt op fotos als het over de fauna van costa rica gaat. Op het eerste gezicht lijkt het een gewone groene kikker. Maar eenmaal hij zijn ogen opent en zijn poten uitstrekt komt een palet aan kleuren tevoorschijn! De ogen zijn bloedrood, zijn rug felgroen, zijn zijkant prachtig blauw en zijn onderkant en pootjes krachtig oranje! Super mooi! Aanraken mogen we echter niet doen, omdat deze beestjes heel snel stoffen opnemen en dus bijzonder gevoelig zijn. Als je bvb deet op hebt en je streelt de kikker, dan komt die stof meteen in zijn bloedbaan terecht! En deet… mja… niet echt een gezond goedje! Maar ik smeer het wel lekker elke dag op mijn huid! Gelukkig ben ik geen kikker (maar een luiaard)! Dan had ik immers ook geen last van muggen, dan at ik die ondingen gewoon op!!! De tour wordt afgerond met een extra’tje. Eén van de vogels, die hier ooit terug op zijn positieven kwam, is op bezoek en krijgt van de opzichters een lekker vers muisje gepresenteerd. Van hoog in de boom kijkt hij toe en wacht af. Eén van de opzichters (opgesmukt tot en met, raar figuur voor in zo’n centrum) komt met een grote rubberen handschoen op het grasveldje slaan, ze houdt een klein wit muisje achter haar rug (ocheere!!). Zodra ze haar arm uitsteekt en het beestje tevoorschijn haalt, valt de roofvogel aan en is het muisje in een mum van tijd verdwenen!! Supersnel die beesten!!
De toer zat erop maar we mochten nog eventjes vrij rondlopen in het centrum. Waarbij ik volop van de gelegenheid gebruik maakte om heel wat prachtige fotos te nemen! Vooral de luiaards trokken mijn aandacht! Wat een zalige beestjes!! Echt mega grappig om te zien hoe traag die bewegen, het lijkt wel een slow motion film! Maar toch een ontzettende kracht in hun armen! Zo schattig! Karolien was vooral in de ban van de aapjes, maar daar heb ik er ondertussen al zoooooooveel van gezien!! En ik heb er ook niet meteen de beste ervaringen mee, nietwaar Kaat? ;-)
Tenslotte moet ik toch ook nog even mijn spinavontuur vertellen. Toen ik de laatste twee nachten in een erbarmelijk kamertje verbleef werd ik plotseling verrast door Sebastiaan de harige zwarte spin. Een paniekscheut door mijn lijf, angstzweet, trillende benen, versnelling van de hartslag,… Ik overdrijf niet hoor… Hoe dan ook, dat ding moest zo snel mogelijk mijn kamer uit, maar hoe?? Dichtbij komen was geen optie! Dus heb ik vanop anderhalve meter allerlei projectielen zijn kant uit gesmeten. In de hoop dat hij terug naar buiten zou lopen. Na mijn slippers, die ik amper durfde terug te nemen, volgde een groot blad, waarvan ik eigenlijk bij god niet weet wat ik ermee van plan was, vervolgens werd overgegaan tot grove middelen, namelijk de kokosnoot (die sneller begon af te brokkelen dan de spin) en tenslotte de steen. Hoe goed ik ook mikte, het beest wou maar niet weglopen of doodgaan. Vreselijk gewoon!! Uiteindelijk is hij wel beginnen lopen (en ik beginnen gillen), maar ging hij de verkeerde kant uit, en liep onder het grote blad die op de grond lag, zo tekende hij echter zijn doodvonnis… Met heel wat moed en een snelle beweging drukte ik mijn sandaal op het blad en maakte zo een eind aan Sebastiaan… Het hele gedoe heeft wel een kwartier geduurd en ik heb er eigenlijk ook een filmpje van. Die avond ging ik met niet veel zin naar bed, dat geef ik je mee! Gelukkig is er altijd het veilige muskietennet! Ik had toch liever een luiaard in mijn kamer!

De gezellige avonden met de groep
Al vond ik het aanvankelijk behoorlijk moeilijk om een deel uit te maken van de groep, het was hoe dan ook belangrijk om aan de gezamelijke momenten deel te nemen. Zo stemde ik altijd in op het voorstel om s’avonds samen te eten en liet ik hen koken voor mij :-) waarna ik uiteraard de afwas voor mijn rekening nam. Nilo gaf ons op een avond salsales. De eerste pasjes smaken mij wel! Nu nog een partner vinden om hierin verder te gaan…Serieuze kandidaten mogen zich aanmelden vanaf 24 maart ;-) Op woensdag werd er samen gekookt en mochten we smullen van heerlijke goed belegde pizza’s! Ook hier bestond mijn deelname uit de afdroog… En op vrijdag werden we verwent door Tania of Nanouk die voor ons een maaltijd maakten! Heerlijk! Die etentjes werden meestal vervolgd met een stapje in het nachtleven. Puerto Viejo kent wel enkele drukbezochte bars waar de locals vol verlangen, met wiegende heupen en heel wat ritme de vrouwelijke toeristen gadeslaan. Zo was er eentje die het gewoon bij elk meisje probeerde en hij zat niet verlegen om lichaamscontact! Hij nam niet gewoon de hand vast om te dansen, maar kwam stiekem achter de persoon staan en sloeg zijn handen om haar buik, of hij ging met zijn hand door iemands haren, streek over de schouder,…. Op zoek naar liefde? Of iets anders?? ;-)
Tijdens ons eerste avondje uit kwam Romy op de proppen met wat vragen die het gebabbel wel op gang brachten. ‘Als je vijf bekende mensen mag uitnodigen voor een etentje, wie wordt het?? Nathalie Meskens en Koen Wauters (nog steeds?? Ja nog steeds) waren de gelukkige Belgen die bij mij de tafel mochten delen met Morgan Freeman, Sandra Bullock en Colin Farell!! ‘In welke film zou je willen meespelen als je kon?’ ‘Met welke band zou je wel op tournee willen gaan? (Rammstein!!!)‘ en de diepgaandere vragen ‘Welke eigenschappen zou je anders willen zien?’ en ‘Als je iets in het verleden anders zou kunnen doen, wat zou het dan zijn (ik zou met iemand nooit iets begonnen zijn,rarara…)?’ passeerden nog de revue. Bij de ‘gewenste eigenschappen’ maakte ik de tactische, doch eerlijke zet, door te zeggen dat ik wel graag wat spontaner en vlotter zou willen zijn in gezelschap van nieuwe/vreemde mensen… ;-)
In Mango werd er niet meer gebabbeld, maar gedanst! De club had er echter een handje van weg om binnen het uur verschillende keren hetzelfde liedje te draaien… Hmmm… Doch het was er best plezant! Al was ik het wel beu na een uurtje of twee! Het lag er immers zoooo dik op! Meat in search of meat! Ik vermeed dan ook langs alle kanten oogcontact of ‘toevallig’ lichaamscontact! Bah, niet mijn ding!

De natuur
Wat mij meteen op viel toen ik door Costa rica reed was: groen groen groen!! Ook al was het al gauw donker, toch zag je dat de hele omgeving uit natuur bestond! Dit beloofde een mooie reis te worden! Ook de school lag in een tuin die omringd werd door heel wat fauna en flora! Prachtige kleurrijke bloemen, bomen en stervruchten versierden het uitzicht. En vooral, niet te vergeten de heerlijke beestjes die in de tuin vertoefden!! Mijn mond viel open van verwondering toen ik voor het eerst een kolibri zag! Het bijzonder kleine kleurrijke razendsnelle vogeltje kwam met zijn dunne lange bekje in een bloem neuzen. De vleugeltjes bewogen zo snel dat ik ze amper zag!! Fenomenaal is dit!! Ook tijdens de lessen die in open lucht doorgingen werd mijn concentratie vaak genadeloos weggerukt door het prachtige wezentje! En alsof dat niet genoeg was fladderde reeds op dag 2 de prachtige blauw zwarte, ‘Blue Morpho’ (yeeeeeeees idd!!) vlinder voorbij die in de lonely planet op de eerste plaats genoteerd stond bij de top tien insects!
Andere kleurrijke vogels en vrolijke eekhoorns trokken ook geregeld mijn aandacht! En dit was nog maar ‘de tuin van de school’! Wat beloofde de rest van Costa Rica mij dan te bieden? Ik de natuur liefhebber, kon ik me hier nog meer in mijn sas voelen?! Bring it on!!

Leven enkel met hetgeen je echt nodig hebt!
Hmmm ik zie enkelen al bedenkelijk een wenkbrauw omhoog trekken: madam zit in Costa Rica, bij zon en zee spaanse les te volgen en durft te typen ‘met enkel hetgeen je nodig hebt’?? Ja inderdaad!! Dat durf ik!! De twee weken hier waren fantastisch op vele vlakken, maar luxueus valt het niet te noemen. Velen zouden bedankt hebben voor de accommodatie waarin ik 13 dagen de nacht doorbracht (laat staan het kamertje waar ik de laatste twee nachten verbleef!), veel lawaai, mieren, kakkerlakken,… maar daar gaat het mij zelfs helemaal niet om. Costa Rica is simpelweg een duur land. Nu werd ik des te meer geconfronteerd met hoe heerlijk goedkoop Azië wel niet was!! Hier krijg je te maken met europese prijzen, maar heb je helemaal niet het europese inkomen! Wat het voor de plaatselijke bevolking natuurlijk nog een stuk moeilijker maakt! Als je nog twee maand reizen voor de boeg hebt, dan moet je hier echt wel zuinig gaan leven! En dat heb ik ook gedaan! Op een dag raak je al snel tien dollar kwijt, gewoon aan eten uit de supermarkt. Dagelijks gaan eten was hier al helemaal geen optie meer. Een maaltijd in een restaurant kost je algauw tien dollar! En dan zit je nog op het goedkoopste. Zo maakte ik elke dag mijn wandeling naar de supermarkt en at ik bijna veertien dagen lang elke middag boterhammetjes met smeerkaas en tomaat (nostalgie ?). Gevolgd door een boterhammetje met Nutella en een tasje Nesquick wat op zich mijn grootste luxe inhield! Eén doos melk, waarvan ik overigens dagelijks één leegmaakte(!!), kost hier maar eventjes een volle euro!!! Zelfs delhaize is goedkoper!!!
Waar ik op wil doelen: de verleidelijke shops met leuke spulletjes en souvenirtjes, de uitnodigende restaurantjes, de avontuurlijke excursies, een cocktailtje, de extraatjes,… moest ik allemaal aan me laten voorbij gaan. Hoe graag ik mij ook wou volhangen met de prachtige armbandjes of me een nieuw kleedje aan wou schaffen, het zat er niet echt in… Ik heb verschillende keren bedankt om samen uit te gaan eten, tijdens het uitgaan dronk ik niets en wat hadden ze hier toch prachtig leuke kledij, maar niet voor mij… Uiteraard is dit een keuze die je maakt, ik kon me er ook niets van aantrekken en gewoon mijn vooropgestelde budget overschrijden, maar gierig/zuinig als ik ben leek me dat geen optie. Geen materiële verwennerij’tjes, maar genieten van wat het dagelijkse leven je te bieden heeft: stralende zon, een verfrissende zee, nieuwe mensen, prachtige natuur,… wat uiteindelijk al meer dan genoeg is! Maar geloof me, voor ons consumptie westerlingen is dat niet altijd zoooo evident. Het was dus toch wel eventjes een beetje op de tanden bijten :-)

De spaanse lessen
Uiteraard mag ik de reden van mijn verblijf hier niet vergeten te vermelden, de spaanse lessen! Terug naar de schoolbanken, maar dan wel op tropische wijze, in openlucht in de tuin tussen de fluitende vogeltjes, in een groepje van 3. Mijn medestudenten waren Darren, een canadees en Ben een Engelsman. De eerste week kregen we les van Franseca een Italiaanse die hier reeds een jaar woont en vloeiend spaans spreekt. Dagelijks een blok van vier uur les! Een toch wel behoorlijk intens gebeuren! En zoals we wel weten is langdurige concentratie niet mijn sterkste kant! Hoe dan ook, de eerste dag ging het perfect, de dagen daarna ging het een stukje minder en moest ik toch af en toe eens met mijn hoofd schudden! In de tweede week kregen we les van Matias, de knappe Argentijnse vriend (dju toch!) van Fransesca :-) Terwijl zij zich vooral op de theorie en de schriftelijke oefeningen richtte ging hij het vooral gaan toepassen. Het was dan ook een verrassing toen onze lessen de tweede week volledig in het spaans starten en engels niet meer aan de orde was… Maar het leek wel een goeie aanvulling op al de theorie die we vorige week zagen. Nu moesten we gaan toepassen en het spaans echt gaan gebruiken, wat makkelijker gezegd dan gedaan is :-) Maar uiteindelijk wel de bedoeling! Mijn grootste fout in het begin was toen ik voortdurend ‘Cocina’ als ‘Cotjina’ uitsprak, het kleine verschil in uitspraak houdt echter een wereld van verschil in want het ene betekent keuken en het andere hoer :-s . Rob kwam aan bod toen ik ‘una persona mas divertido’ moest opnoemen (grappig) en mama en papa kregen het compliment mucho amable y modern te zijn (lief en modern). Klassiek modern vond ik te moeilijk om uit te leggen :-) Of ik me nu de rest van de reis uit de slag zal kunnen trekken, dat moeten we nog afwachten! Maar ik hou mijn werkboek, dicht bij de hand!

Uitstapjes met de school
Op zaterdag was er een activiteit waar je aan kon deelnemen en dat deed ik dan ook twee keer! De eerste zaterdag gingen we met de fiets naar Manzanillo, een stad die op een uurtje rijden lag. De weg erheen was prachtig, met aan de ene kant de jungle en aan de andere kant de zee!! Aan het strand Cocles maakten we een eerste korte stop. Dit is het strand om te zien en gezien te worden, zo bleek

De golven zijn er gigantisch en de kunsten van de surfers adembenemend! Terwijl we verder reden zagen we hier en daar wat aapjes in de bomen. Wat we echter het liefst wilden zien (immers apen genoeg in mijn thuisland ;-)) waren de ‘luiaards’ die hier zo talrijk aanwezig zouden moeten zijn. Helaas zagen we er slechts 1 in de terugweg en was die behoorlijk ver weg.
Na een tijdje fietsen hielden we een pauze bij ‘Punta Uva’. Een eveneens mooi en tropisch strand omringd door een stukje jungle strand. Terwijl wij allen in de zon lagen gingen Nanouk (schoolhoofd) en Francesca (mijn spaanse lerares) een plaatsje in de schaduw zoeken. De andere sprongen meteen de zee in, maar ik wou eerst nog wat opwarmen. Toen ik het echter net heet genoeg begon te krijgen en de zweetdruppeltjes langs mijn billen naar beneden liepen kwamen Nanouk en Francesca mij net vragen of ik op hun spullen wilde letten terwijl zij een frisse plons namen?? Beleefd en vriendelijk als ik ben stemde ik toe en bleef zo nog een kwartier verder smelten tot de anderen uit de zee kwamen en ik erheen stormde! Aaaaah verfrissing! Eindelijk! Ook hier waren de golven behoorlijk groot en vooral stevig!! Ze verrasten me verschillende keren en trokken ook schaamteloos mijn bikini af (Aaaaahh! Niemand gezien?? Nee niemand gezien, fieuw!). Het was dan ook een heel gevecht om uit de zee te raken, want ik werd keer op keer verrast door een golf die de benen van onder mijn lijf sloeg, met als gevolg een bikini vol zand en een beperkt zicht vanwege een verward kapsel die nu vooral vooraan ipv achteraan mijn hoofd zat….:-s Hoe dan ook, ik was al blij dat ik MET bikini uit de zee kwam. Veel tijd om te drogen hadden we niet want onze korte jungeltocht kwam eraan (waar is mijn deet?!!). Ik trok mijn kleren aan boven een nog natte bikini (vind ik vreselijk) en daar gingen we. Het was een kort mooi stukje waarbij we even later uitkwamen bij een klif met daarrond de klotsende zee. Een stukje lager gingen enkele surfers het water in om de grootste golven te trotseren! Dapper toch! Wat verder kwamen we terecht op een ander stukje strand. Allemaal één voor één even idyllisch! Mocht je nog niet weten dat ik in de Caraïben verblijf…. Check de fotos en smelt! ;-) In het terugwandelen zagen we nog een aapje in de boom. Met een snelle blik wist Nanouk meteen dat het een mannetje was. Waw, hoe deed ze dat?? Mja, niet moeilijk eigenlijk… Hoe zie je namelijk dat iemand een mannetje of een vrouwtje is?? Dit pikzwarte beestje maakte het nog duidelijker, dankzij een duo spierwitte pingpongballetjes :-D Hoe eenvoudig kan het zijn hé??
Als we even later terug bij de fiets komen zit een hond net even zijn diarreetje te lossen achter onze banden…. Heeeeeeeeeeeeeeeerlijk die vrijlopende honden!!!! Grrrrrrrrrrrrr!!
Het tochtje gaat verder tot Manzanillo, waar we genieten van een heerlijke licuado en nog een uurtje zon zee en strand. Het terugrijden gaat een stuk vlotter en zoals ik reeds vermeldde kregen we toch nog een luiaard te zien!
De tweede zaterdag gingen we richting Cahuita. Een stadje op een half uurtje met de bus. We stapten met z’n zessen op de bus en eenmaal aangekomen bleken we plots met een groep van tien te zijn… Tania (schoolmanager ook) haar vriendin en zoontje waren er bij gekomen en we hadden ook nog een kerel van Chili en een Duitse vrouw opgepikt. Tja, hoe meer zielen hoe meer vreugde i guess? Na een korte stop bij een ‘tweedehandswinkel’ die door Nederlanders was opgericht en waar ik een douchegel van den aldi vond!!! Wandelden we door naar het Nationaal park. De wandeling duurde een anderhalf uurtje. Dit vooral omdat we onderweg heel wat beestjes tegenkwamen! Uiteraard weer aapjes langs alle kanten! Maar ook heel wat eekhoors en twee wasbeertjes, waarvan eentje bijzonder dichtbij!! Prachtige beestjes, doch niet zo lief als ze eruit zien. Toen het zoontje van Tania’s vriendin zijn hand uitstak zette het beestje er even zijn tandjes in!! Tja, wat hadden ze ook gedacht? Dat dit wilde beest zich gewillig zou laten strelen? Hmmm, het hele gebeuren wordt echter nogal vlotjes afgehandeld. Het jongetje huilt niet eens, er wordt even naar de beet gekeken, en we wandelen weer verder. We maken ons de bedenking dat het er in Europese normen toch wel helemaal anders aan toe zou gaan. Vooreerst zouden we al in paniek slaan als ons kind nog maar te dicht bij het beestje komt, vervolgens zou het waarschijnlijk snel wegvluchten als de moeder zou beginnen schreeuwen wanneer het kind zijn arm amper uitsteekt en in geval van een beet zou het kind keihard beginnen huilen, zou er meteen paniek ontstaan en voor ‘Rabiës’ gevreesd worden. Misschien hou ik toch meer van de Costa Ricaans manier, leren door ervaring! Dit jongetje zal in elk geval nooit meer zijn handje uitsteken als het nog eens een wasbeertje ziet… ;-)
Uiteindelijk arriveren we bij het uiterste punt die uitkomt in de zee. Tijd om even te chillen, zonnebaden en een plons te nemen. Na een uurtje keren we de hele wandeling terug en arriveren een tijdje later terug in het vertrouwde Puerto Viejo!

Puerto Viejo Zintuiglijk
- Zien: veel zwarte rastamensen, prachtige bruine kindjes met zalige krulletjes, idyllische
stranden, jungle, veel beestjes, van insecten tot wildlife
- Horen: Het geluid van gigantische golven die te pletter slaan, reggae muziek, irritante
blaffende honden, lawaaierige kraaiende hanen, luide hollanders, af en toe ook wat stilte
- Ruiken: de zee, de jungle en vooral Weed weed weed!!!
- Voelen: de zon die brand op je huid, vochtigheid, regendruppels,…
- Smaken: het heerlijke waterijsje van de plaatselijke ‘casvrucht’, zout zeewater, pasta, wraps,
boterhammetjes met platte kaas en tomaat

Mijn algemene ervaring
Het was een fijne en bijzondere ervaring! De eerste keer in zes maand dat ik langer dan vijf dagen op één plaats verbleef. Eventjes terug een eigen stekje een plaatsje om ‘thuis’ te komen. Wonen in een ander deel van de wereld. Eigenlijk beviel het mij wel. Ik besef nu dat het niet het ver weg zijn, maar het voortdurende reizen is, die mij het gevoel gaf dat ik nooit ergens anders zou kunnen aarden. Als je echter op een aangename en fijne plaats blijft en er echt gaat ‘leven’ komt alles wel even in een ander daglicht te staan. Je leert er mensen kennen en bouwt terug een routine op in je leven. Puerto Viejo is natuurlijk ook een prachtig plaatsje. Bijna dagelijks stralende zon, heerlijke mooie stranden en natuur, een algemeen ‘laid back’ sfeertje in het stadje,… Een beetje idyllisch zelfs. Maar na jaren misschien ook een beetje saai. Hoe dan ook, no fear, ik blijf hier niet!! :-)
Het was voor mij soms ook wat confronterend om met andere mensen samen te leven. Al was het wel een fijne groep! Toch eventjes weer wennen. Maar toen ik de laatste avond afscheid nam van iedereen en de vertrouwde omgeving van de school achter mij liet, voelde het toch een beetje raar. Hoe snel een mens zich toch gaat hechten... Ah, afscheid nemen zal dan ook nooit mijn favoriete bezigheid worden :-)

Veel liefs!
Pura Vida Joke